Bardzo lubiłam "Cierpienia Młodego Wertera", jak i cały Romantyzm, bo to w porównaniu do Oświecenia taka prosta epoka była. Zwłaszcza Romantyzm w wydaniu polskim. Jednak przez Wertera pojęcie romantycznej miłości kojarzy mi się z mózgiem malowniczo rozbryzganym na dywanie - ciekawe, że akurat ten obraz najmocniej utkwił mi w pamięci. No i zdecydowanie nie współczułam Werterowi, to Lotty było mi żal, że akurat na niej zogniskowały się uczucia emocjonalnie niestabilnego romantyka.

A dzieła Sienkiewicza w zasadzie są bajkami historycznymi - przecież były pisane "ku pokrzepieniu serc". Mi akurat dobrze czytało się wielkie powieści tego autora. Gorzej mi szło z jego nowelami. Ale trudność czytania polegała głównie na bezwzględności w prezentowaniu tematów. Po "Janku Muzykancie", "Szkicach węglem", czy "Jamiole" czułam się tak, jakby mi ktoś powietrze na dłuższy moment zabrał. Podobne odczucia towarzyszyły mi przy czytaniu nowel Konopnickiej i Żeromskiego. Mam wrażenie, że Dąbrowska, Orzeszkowa i Prus byli jakoś łagodniejsi w tego rodzaju utworach, choć przecież też poruszali bardzo trudne kwestie.

A wracając do tematu książek męczących, ale wartościowych, zdecydowanie tutaj muszę umieścić "Germinal" Zoli. Ta książka sprawiła mi wręcz fizyczny ból. Podobnie jak "Placówka" Prusa. Niełatwe też miałam przejścia z "Blaszanym bębenkiem". Pewne obrazy wciskają się do mózgu i nie da rady ich usunąć.

Bardzo lubiłam "Cierpienia Młodego Wertera", jak i cały Romantyzm, bo to w porównaniu do Oświecenia taka prosta epoka była. Zwłaszcza Romantyzm w wydaniu polskim. Jednak przez Wertera pojęcie romantycznej miłości kojarzy mi się z mózgiem malowniczo rozbryzganym na dywanie - ciekawe, że akurat ten obraz najmocniej utkwił mi w pamięci. No i zdecydowanie nie współczułam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

karola9874: Nie rozumiem właśnie ludzi dla których książki Sienkiewicza są nudne, dla mnie są bardzo wciągające, bo dużo się w nich dzieje. ;)

Dla mnie te książki nie tyle są nudne co stanowią najwyżej bajeczki historyczne z tak wyidealizowanymi postaciami, że gdyby dodać im choć gram wspaniałości to ani chybi wyrosłyby im anielskie skrzydła. W "Krzyżakach" przesadą był dla mnie rycerz (bodajże Zbyszko) wyciskający wodę z gałęzi w ramach popisu siły. Dzieła Sienkiewicza są dla mnie niezbyt strawne, chociaż akurat ekranizację "Ogniem i mieczem" lubię".

karola9874: Nie rozumiem właśnie ludzi dla których książki Sienkiewicza są nudne, dla mnie są bardzo wciągające, bo dużo się w nich dzieje. ;)

Dla mnie te książki nie tyle są nudne co stanowią najwyżej bajeczki historyczne z tak wyidealizowanymi postaciami, że gdyby dodać im choć gram wspaniałości to ani chybi wyrosłyby im anielskie skrzydła. W "Krzyżakach" przesadą był...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Le_h_muet: Czuję się w obowiązku bronić tego biednego Wertera. Chociaż od czasów licealnych nie sięgnąłem po tę książkę, to wtedy odpowiadała ona mojej wrażliwości i sytuacji życiowej. Przez długi czas byłem platonicznie (i nieszczęśliwie) zakochany. Jako wstydliwy nastolatek nie mogłem po prostu o tym z kimś porozmawiać, więc właśnie w książkach szukałem pocieszenia i zrozumienia sytuacji, w jakiej się znalazłem. A ponieważ moje miłosne tortury trwały prawie cztery lata i obejmowały koniec szkoły podstawowej i początek liceum, to moje zrozumienie własnych emocji ewoluowało wraz z coraz bardziej dorosłymi lekturami. Zaczęło się od kilku stron "Syzyfowych prac", gdzie bohater przygląda się skrycie ukochanej, przez miłosną poezję, aż do naszego nieszczęśliwego Wertera, a skończyło na cichym cierpieniu Wokulskiego. Uśmiecham się teraz, ale wtedy takie lektury pozwalały mi lepiej zrozumieć samego siebie, a Werter uświadomił mi, że aż tak to ja nie czuję i rozdygotanym emocjonalnie romantykiem nie jestem. Może teraz Werter do nastolatków nie trafia, bo dzięki internetowi mogą znaleźć sobie anonimowych powierników, ale i tak warto "Cierpienia" przeczytać, chociażby po to, żeby się przekonać, jak samemu się odczuwa.

Oczywiście, "Cierpienia" też warto czytać jako ważną pozycję dla rozwoju dyskursu miłosnego, kształtowania się indywidualizmu. Jak trafnie zauważyła Renax, Goethe portretuje przecież cierpiącego mężczyznę, cierpiącego z miłości. Nawet dzisiaj trochę się z tego podśmiewamy, więc w XVIII wieku ta książka musiała robić piorunujące wrażenie. Być może stąd ta fala samobójstw. Goethe dał mężczyzną język do nazywania własnych emocji, ale przecież był poetą, a nie terapeutą, więc może dla wielu samobójstwo wydawało się jedynym rozwiązaniem.

Podsumowując, dobry nauczyciel mógłby jeszcze młodzieży pokazać w "Cierpieniach" ciekawe wątki, które powinny zainteresować otwarte umysły.

Widać odbiór tego biednego Wertera jak i Wokulskiego jest sprawą dość indywidualną. Ja akurat w liceum poznałem dziewczynę jak spełnienie marzeń, na której zdobycie serca nie miałem szans, nasze drogi skrzyżowały się w złym momencie. Byłem już wtedy dawno po lekturze zarówno "Cierpień..." jak i połowicznej (nie przebrnąłem) "Lalki" i nawet przez moment mnie nie kusiło aby w tych dziełach szukać ukojenia myśli. Z czasem się przekonałem, że rozwiązań w książkach mogę szukać jak już dobrze zdiagnozuję problem który mi nie daje spokoju, a dla uspokojenia wszelkich emocji najlepszy jest rower i leśne bezdroża :)

Zgadzam się z Renax, że Werter słabo wytrzymuje próbę czasu i w jego miejsce lepiej byłoby wstawić coś co się skuteczniej broni, a jego samego zostawić we fragmentach jako ciekawostkę.

Le_h_muet: Czuję się w obowiązku bronić tego biednego Wertera. Chociaż od czasów licealnych nie sięgnąłem po tę książkę, to wtedy odpowiadała ona mojej wrażliwości i sytuacji życiowej. Przez długi czas byłem platonicznie (i nieszczęśliwie) zakochany. Jako wstydliwy nastolatek nie mogłem po prostu o tym z kimś porozmawiać, więc właśnie w książkach szukałem pocieszenia i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Renax: Tak, masz rację. To tak jak z 'Wichrowymi wzgórzami' (czytając miałam wrażenie, że mam do czynienia z męską obsesją - zobaczę, czy podtrzymam tę opinię, bo zamierzam przeczytać to w niedługim czasie).
Nie czytałam tych 'Cierpień' dobrowolnie, skoro nie musiałam, ale to był romantyzm. W Polsce wtedy odrzucano taką właśnie śmierć z przyczyn prywatnych, u nas popełniano samobójstwa przez utratę niepodległości.

Tak, ten argument z romantyzmem jest przekonujący. Najlepsze, że ja romantyzm jako taki nawet lubię, tylko ten Werter mi nie leży.

Popełnianie zbiorowych samobójstw w imię niepodległości będącej najwyżej mrzonką, też do mnie nie przemawia, ale może to dlatego że jestem z Wielkopolski a tu dość szybko zarzucono takie pomysły.

Renax: Tak, masz rację. To tak jak z 'Wichrowymi wzgórzami' (czytając miałam wrażenie, że mam do czynienia z męską obsesją - zobaczę, czy podtrzymam tę opinię, bo zamierzam przeczytać to w niedługim czasie).
Nie czytałam tych 'Cierpień' dobrowolnie, skoro nie musiałam, ale to był romantyzm. W Polsce wtedy odrzucano taką właśnie śmierć z przyczyn prywatnych, u nas...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Renax:Takie czasy. Z drugiej strony był to przełom, bo w ogóle powiedziano, ze mężczyzna TEŻ CIERPI. Nie wiem, ale banalizacja, że 'niech pójdzie na piwo z kumplami i mu przejdzie' to odwrócenie w drugą stronę.

Mi nawet nie chodzi o banalizację, tylko jakieś takie "męskie" zachowanie w obliczu jednostronnej nieszczęśliwej miłości. To co autor przedstawił było żałosne.

Renax:Takie czasy. Z drugiej strony był to przełom, bo w ogóle powiedziano, ze mężczyzna TEŻ CIERPI. Nie wiem, ale banalizacja, że 'niech pójdzie na piwo z kumplami i mu przejdzie' to odwrócenie w drugą stronę.

Mi nawet nie chodzi o banalizację, tylko jakieś takie "męskie" zachowanie w obliczu jednostronnej nieszczęśliwej miłości. To co autor przedstawił było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Renax:Nie omawialiśmy tej lektury. :-)

Szczęściara :)

Może ja "Cierpień młodego Wertera" nie doceniam bo jestem facetem i problemy głównego bohatera zamiast współczucia, budzą raczej coś na kształt pogardy dla osobnika który cierpi i jednocześnie robi wszystko by cierpieć bardziej i dłużej. Do tego fenomen fali samobójstw po przeczytaniu tej książeczki - kompletna abstrakcja.

Renax:Nie omawialiśmy tej lektury. :-)

Szczęściara :)

Może ja "Cierpień młodego Wertera" nie doceniam bo jestem facetem i problemy głównego bohatera zamiast współczucia, budzą raczej coś na kształt pogardy dla osobnika który cierpi i jednocześnie robi wszystko by cierpieć bardziej i dłużej. Do tego fenomen fali samobójstw po przeczytaniu tej książeczki - kompletna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Renax: Pamiętam, że w szkole nawet polonistka nie lubiła tej książki. Ja jedyna czytałam z przyjemnością. A najbardziej te opisy przyrody.
Chyba źle ze mną.

Kiedyś było takie przysłowie, coś tam o potworach i ich amatorach... Może ono jednak książek dotyczyło :)

Przypomniała mi się jeszcze jedna potworna książka - "Cierpienia młodego Wertera". To było straszne, opowieść jak to facet się nieszczęśliwie zakochał i cierpi. Ja czytając też strasznie cierpiałem i miałem nadzieję że weźmie w końcu jakiś "samopał" albo sznurek i skróci nasze cierpienia. Na szczęście spełnił moje życzenie i książka się skończyła.

Renax: Pamiętam, że w szkole nawet polonistka nie lubiła tej książki. Ja jedyna czytałam z przyjemnością. A najbardziej te opisy przyrody.
Chyba źle ze mną.

Kiedyś było takie przysłowie, coś tam o potworach i ich amatorach... Może ono jednak książek dotyczyło :)

Przypomniała mi się jeszcze jedna potworna książka - "Cierpienia młodego Wertera". To było straszne, opowieść...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wesele i Szewcy. Moje najbardziej znienawidzone lektury. Tego bęłkotu po prostu nie da się przeczytać.

Wesele i Szewcy. Moje najbardziej znienawidzone lektury. Tego bęłkotu po prostu nie da się przeczytać.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Marlena: Znalazłam wśród utworów tu wymienionych kilka książek, które czytało mi się świetnie i raczej nie pomyślałabym, że kogoś mogą zmęczyć, ale pewnie to samo mogłaby część osób powiedzieć o lekturach, które niżej wymienię :)
Mi jest (niestety!) nie po drodze z Sienkiewiczem, męczyłam się jeszcze w szkole z "W pustyni i w puszczy" i "Krzyżakami", "Potopu" w liceum nie udało mi się już doczytać (a podchodziłam parę razy), potem na studiach nie poszło mi przy czytaniu "Quo vadis". Może byłoby inaczej gdybym z własnej woli sięgnęła po te książki, ale jakoś już nie mam ochoty, by do tego wracać.
Za to co roku próbuję znów i znów doczytać "Lolitę", wypożyczam z biblioteki i oddaję nieskończoną (czasem nawet niezaczętą). Jakoś mnie nuży i po kilkudziesięciu stronach trafia na półkę z powrotem.

Jeszcze w "Pustyni i w puszczy" nie było złe, za to "Krzyżacy" byli już drogą prze mękę. Nie byłem w stanie znieść tych wspaniałych rycerzy bez skazy, wszyscy oni byli tak strasznie sztuczni i bez tego czegoś co pozwoliłoby choćby dopuścić możliwość ich istnienia. Prawdziwszych rycerzy stworzył Sapkowski w trylogii husyckiej a to fantastyka przecież. "Potop" był lekturą i jakoś go zmogłem, ale więcej raczej po Sienkiewicza i jego bajki historyczne nie sięgnę.

Marlena: Znalazłam wśród utworów tu wymienionych kilka książek, które czytało mi się świetnie i raczej nie pomyślałabym, że kogoś mogą zmęczyć, ale pewnie to samo mogłaby część osób powiedzieć o lekturach, które niżej wymienię :)
Mi jest (niestety!) nie po drodze z Sienkiewiczem, męczyłam się jeszcze w szkole z "W pustyni i w puszczy" i "Krzyżakami", "Potopu" w liceum nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znalazłam wśród utworów tu wymienionych kilka książek, które czytało mi się świetnie i raczej nie pomyślałabym, że kogoś mogą zmęczyć, ale pewnie to samo mogłaby część osób powiedzieć o lekturach, które niżej wymienię :)
Mi jest (niestety!) nie po drodze z Sienkiewiczem, męczyłam się jeszcze w szkole z "W pustyni i w puszczy" i "Krzyżakami", "Potopu" w liceum nie udało mi się już doczytać (a podchodziłam parę razy), potem na studiach nie poszło mi przy czytaniu "Quo vadis". Może byłoby inaczej gdybym z własnej woli sięgnęła po te książki, ale jakoś już nie mam ochoty, by do tego wracać.
Za to co roku próbuję znów i znów doczytać "Lolitę", wypożyczam z biblioteki i oddaję nieskończoną (czasem nawet niezaczętą). Jakoś mnie nuży i po kilkudziesięciu stronach trafia na półkę z powrotem.

Znalazłam wśród utworów tu wymienionych kilka książek, które czytało mi się świetnie i raczej nie pomyślałabym, że kogoś mogą zmęczyć, ale pewnie to samo mogłaby część osób powiedzieć o lekturach, które niżej wymienię :)
Mi jest (niestety!) nie po drodze z Sienkiewiczem, męczyłam się jeszcze w szkole z "W pustyni i w puszczy" i "Krzyżakami", "Potopu" w liceum nie udało mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej