Mój sposób pomocy? W takiej relacji postawiłabym na cierpliwość.  😇

Co to znaczy w praktyce? 

Na pewno byłabym przy Julianie, nie zostawiłabym go - to przede wszystkim.

Trwałabym przy nim, interesowałabym się nim, nawet gdy reagowałby niechęcią.

Zapewniałabym o tym, że może na mnie polegać w każdej sytuacji, o każdej porze.

"Działałabym" nie tylko słowem, ale i czynem, bo nawet drobne gesty i przejawy serdeczności wiele zmieniają.

Potrafiłabym milczeć i słuchać z uwagą Juliana - to dwie bardzo cenne umiejętności, z których nie każdy korzysta.

Przytuliłabym go - przytulenie ma wielką moc, potrafi zburzyć najwyższy mur.

Pozwoliłabym mu się wyżalić, bo zawsze łatwiej przechodzić coś we dwoje.

Obecność ma wiele imion, a każde jest równie istotne - Julian czułby moją obecność.

Wierzę, że razem przełamalibyśmy tak jego niechęć do świata i nieufność do ludzi!

Bo RAZEM można więcej!  😊

Mój sposób pomocy? W takiej relacji postawiłabym na cierpliwość.  😇

Co to znaczy w praktyce? 

Na pewno byłabym przy Julianie, nie zostawiłabym go - to przede wszystkim.

Trwałabym przy nim, interesowałabym się nim, nawet gdy reagowałby niechęcią.

Zapewniałabym o tym, że może na mnie polegać w każdej sytuacji, o każdej porze.

"Działałabym" nie tylko słowem, ale i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeśli spotkałabym kogoś, kto czuje się tak jak Julian, przede wszystkim chciałabym dać mu poczucie, że jest rozumiany i że jego uczucia są ważne. Powiedziałabym mu, że to normalne, że czuje się wściekły i odizolowany. Zachęcałabym do dzielenia się emocjami i myślami, bez oceniania czy krytyki. Pomocne może być również, aby ta osoba zaczęła identyfikować źródła swojej złości. Czy jest to coś, co wydarzyło się w jej życiu, czy może jest to bardziej ogólny stan frustracji? Starałabym się być wsparciem w identyfikowaniu korzeni trudności oraz wspólnie szukać rozwiązań, podejmując małe kroki w kierunku nawiązywania relacji.

Jeśli spotkałabym kogoś, kto czuje się tak jak Julian, przede wszystkim chciałabym dać mu poczucie, że jest rozumiany i że jego uczucia są ważne. Powiedziałabym mu, że to normalne, że czuje się wściekły i odizolowany. Zachęcałabym do dzielenia się emocjami i myślami, bez oceniania czy krytyki. Pomocne może być również, aby ta osoba zaczęła identyfikować źródła swojej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byłabym po prostu sobą - czekała na "okazję" aby nawiązać nić porozumienia i z czasem "oswoiła" taką osobę jak lis Małego Księcia( albo Mały Książę lisa). Wtedy- gdy już bylibyśmy sobie potrzebni, mogłabym pójść o krok dalej i zgłębić "przyczynę" antyspołecznego zachowania takiej osoby i poszukać metody na pokochanie ludzkości przez tą osobę. Przecież to np. że zostaliśmy skrzywdzeni przez kogoś kiedyś nie znaczy że wszyscy będą nas krzywdzić. W życiu wszystko przemija- po burzy wychodzi słońce i każdy z nas ma szansę na "lepsze" dni. Czasem trzeba tylko ( albo aż)wziąć kogoś za rękę i pokazać mu kierunek wyjścia z mroku.

Byłabym po prostu sobą - czekała na "okazję" aby nawiązać nić porozumienia i z czasem "oswoiła" taką osobę jak lis Małego Księcia( albo Mały Książę lisa). Wtedy- gdy już bylibyśmy sobie potrzebni, mogłabym pójść o krok dalej i zgłębić "przyczynę" antyspołecznego zachowania takiej osoby i poszukać metody na pokochanie ludzkości przez tą osobę. Przecież to np. że zostaliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja bym powiedziała takiej osobie, że czasami to jest okej nie mieć ochoty na kontakty z ludźmi. Nic na siłę i wbrew sobie. Ważne, żeby nikogo nie ranić, nie odrzucać tylko wytłumaczyć co  się  dzieje i czego potrzebujemy. Trzeba też nauczyć się być asertywnym.

Ja bym powiedziała takiej osobie, że czasami to jest okej nie mieć ochoty na kontakty z ludźmi. Nic na siłę i wbrew sobie. Ważne, żeby nikogo nie ranić, nie odrzucać tylko wytłumaczyć co  się  dzieje i czego potrzebujemy. Trzeba też nauczyć się być asertywnym.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nie chciałabym się bawić w terapeutę, ponieważ nie mam takiej (specjalistycznej) wiedzy w tym temacie, jak też obawiam się, że tym sposobem mogłabym bardziej skrzywdzić, pogłębić urazę, niżeli zdziałać coś dobrego. Myślę, że najodpowiedzialniejszym działaniem byłoby więc zapewnienie takiej osobie specjalistycznej pomocy. Poinformowanie o takiej możliwości i zapewnienie, że jestem obok i można na mnie liczyć w każdym momencie - nieważne ile (ta osoba) będzie potrzebowała na to czasu, zawsze służyłabym jej pocieszającym słowem czy też milczeniem we wspólnym towarzystwie. 

Nie chciałabym się bawić w terapeutę, ponieważ nie mam takiej (specjalistycznej) wiedzy w tym temacie, jak też obawiam się, że tym sposobem mogłabym bardziej skrzywdzić, pogłębić urazę, niżeli zdziałać coś dobrego. Myślę, że najodpowiedzialniejszym działaniem byłoby więc zapewnienie takiej osobie specjalistycznej pomocy. Poinformowanie o takiej możliwości i zapewnienie, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Rację miał ten ktoś, kto twierdził, że obecność jest jednym z
najwspanialszych prezentów, jaki można podarować drugiemu człowiekowi" - te słowa rezonują w mojej głowie odkąd przeczytałam je w jednej książce i są prawdą uniwersalną, według której staram się żyć. To nie zbędne słowa, drogie prezenty, przekonywania czy wręcz krzyk ratują człowieka przed samotnością i popadaniem w coraz głębsze przygnębienie. To właśnie świadomość, że jest ktoś obok, na kogo można liczyć daje poczucie, że nie wszystko jest stracone. Sprawa z młodym człowiekiem jest o tyle trudna, że dopiero zdobywa on życiowe doświadczenie, a każdy dorosły to potencjalny wróg. Obecność to nie narzucanie się, ale umiejętne przypominanie o sobie. Na początek zapewniłabym obecność kogoś, kto potrafi być wiernym i bezinteresownym przyjacielem i zawsze pomaga przełamywać lody - kupiłabym psa. Opieka nad nim to stworzenie dialogu, to radość i poczucie bliskości. Pies potrafi słuchać, ale nie ocenia. Posiada za to magiczne moce zbliżania ludzi do siebie. A potem? Wymyśliłabym obecność kogoś kolejnego, aż trafiłby w końcu w moje objęcia.

"Rację miał ten ktoś, kto twierdził, że obecność jest jednym z
najwspanialszych prezentów, jaki można podarować drugiemu człowiekowi" - te słowa rezonują w mojej głowie odkąd przeczytałam je w jednej książce i są prawdą uniwersalną, według której staram się żyć. To nie zbędne słowa, drogie prezenty, przekonywania czy wręcz krzyk ratują człowieka przed samotnością i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pomoc wymaga cierpliwości i wysłuchania bądź wspólnego milczenia. Pomoc będzie rozłożona w czacie, będzie postępować małymi kroczkami wręcz tip-topkami. Pomoc to obecność, niekiedy ciche wsparcie. Pomoc to oswojenie aby nie spłoszyć i pomóc w delikatnym otwarciu się na innych. Pomoc w ostatnim etapie to przytulenie i zapewnienie, że Julianie jesteś wysłuchany i zawsze będziesz słuchany z powagą...

Pomoc wymaga cierpliwości i wysłuchania bądź wspólnego milczenia. Pomoc będzie rozłożona w czacie, będzie postępować małymi kroczkami wręcz tip-topkami. Pomoc to obecność, niekiedy ciche wsparcie. Pomoc to oswojenie aby nie spłoszyć i pomóc w delikatnym otwarciu się na innych. Pomoc w ostatnim etapie to przytulenie i zapewnienie, że Julianie jesteś wysłuchany i zawsze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Empatia,wrażliwość na potrzeby innych,zrozumienie,wspólne spędzenie czasu,bezinteresowna pomoc.... Te gesty i zachowania czasem znaczą więcej niż tysiąc słów. 
Każdy z nas potrzebuje drugiego człowieka,by istnieć. I choć czasem ktoś nas początkowo odpycha,to z pewnością jest w nim ciepło i dobro- czasem pod maską agresji,niechęci czy złości na cały świat.
Swoim zachowaniem i wrażliwym sercem człowiek potrafi dotrzeć do drugiego człowieka,a nawet zauważyć w nim to,czego nie dostrzegają inni...
Poczucie winy zawsze zabija od środka, ale gdy już do tego kogoś- tak jak do Juliana- uda się zblizyc, potrafi ta druga osoba powoli otworzyć się,wyżalić i z czasem przeżyć katharsis,które jest koniecznym warunkiem do samoakceptacji.
Trudne? Być może...Ale warto próbować! Na pewno się uda! 

Empatia,wrażliwość na potrzeby innych,zrozumienie,wspólne spędzenie czasu,bezinteresowna pomoc.... Te gesty i zachowania czasem znaczą więcej niż tysiąc słów. 
Każdy z nas potrzebuje drugiego człowieka,by istnieć. I choć czasem ktoś nas początkowo odpycha,to z pewnością jest w nim ciepło i dobro- czasem pod maską agresji,niechęci czy złości na cały świat.
Swoim zachowaniem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystko zależy od tego, kim byłaby dla mnie taka wzburzona osoba. Jeśli łączyłaby mnie z nią jakaś więź, zapewne starałabym się zacząć wszystko od (choćby zdawkowej) rozmowy, próbując przy tym nie zrazić jej do siebie. Zaoferować możliwość pomocy, zapewnić, że w każdej chwili mogę z nią porozmawiać i przede wszystkim wysłuchać.

Wszystko zależy od tego, kim byłaby dla mnie taka wzburzona osoba. Jeśli łączyłaby mnie z nią jakaś więź, zapewne starałabym się zacząć wszystko od (choćby zdawkowej) rozmowy, próbując przy tym nie zrazić jej do siebie. Zaoferować możliwość pomocy, zapewnić, że w każdej chwili mogę z nią porozmawiać i przede wszystkim wysłuchać.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Moim zdaniem najważniejsza jest w takiej sytuacji rozmowa, bo słowami można czynić cuda (ale i również niestety ranić bardziej niż czynem). Musimy użyć odpowiednich argumentów by przemówić do rozsądku i przestawić twarde dowody na dobry wpływ życia we wspólnocie, wraz z rówieśnikami. 

Moim zdaniem najważniejsza jest w takiej sytuacji rozmowa, bo słowami można czynić cuda (ale i również niestety ranić bardziej niż czynem). Musimy użyć odpowiednich argumentów by przemówić do rozsądku i przestawić twarde dowody na dobry wpływ życia we wspólnocie, wraz z rówieśnikami. 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post