- To nie zdarzyło się wczoraj, dzisiaj to zdarzyło się 10 lat temu a obrazy z tamtego dnia wciąż mnie prześladują. – Usłyszałam swoje słowa.
- Myślałaś, że będzie inaczej?
- Myślałam, że się od tego uwolnię, ale chyba nie ma od tego ucieczki.
- a może po prostu musisz się z tym pogodzić? – zasugerowała kobieta siedząca przede mną.
- Słyszałam już te słowa a mimo wszystko jestem tutaj i mam wrażenie, że wyjście do ludzi, do świata to najgorsza rzecz jaką mogę zrobić.
- Dlaczego tak uważasz?- podeszłam do okna.
- Boję się! – powiedziałam przyglądając się panoramie miasta. –Kiedy wychodzę z domu mam wrażenie, że on tam jest, że za kolejnym następnym zakrętem poczuje jak jego ręka chwyta mój nadgarstek. – Mówię przypominając sobie moment kiedy rzeczywiście to się wydarzyło.
- Wiele przeszłaś. Masz prawo do odczuwania strachu, do bycia ostrożną
- Mam prawo?! – zapytałam odwracając się do pani psycholog- Miałam do tego prawo wtedy! Teraz , po latach to zamienia się niemal w obsesje! Nie wsiądę do autobusu bo to niebezpieczne, nie pójdę do parku bo tam jest za dużo ludzi!Nie mam przyjaciół bo mój lęk i ciągła ostrożność ich ode mnie odstraszyła! No bo jak ktoś mógłby wytrzymać z kimś, kto zawsze sprawdza czy na klatce schodowej nikt się nie czai, kto nigdy nie rozstaje się z gazem pieprzowym, kto po wejściu do mieszkania parokrotnie patrzy czy wszystkie okna są zamknięte!?
- To źle, że jesteś ostrożna?
- Ta ostrożność mnie wykańcza. – mówię cicho. – To już nawet nie lęk, po prostu mam wrażenie, że jak tylko choć na chwile opuszczę swoje mury obronne to coś się wydarzy. –z powrotem siadam na kanapie. – Coś złego.
- Więc przyszłaś do mnie. Jesteś tutaj, w tym ośrodku od kilku dni. Jak myślisz, terapia pomaga?
- wiem, że mój strach powoduje, że zamieniam się w osobę, która do wszystkiego podchodzi z jakąś paranoiczną ostrożnością.- mówię. - Nie chcę tego dłużej. Dlatego tu przyszłam. Czy to pomaga? Myślę, że na tą odpowiedź musisz jeszcze poczekać.

- To nie zdarzyło się wczoraj, dzisiaj to zdarzyło się 10 lat temu a obrazy z tamtego dnia wciąż mnie prześladują. – Usłyszałam swoje słowa.
- Myślałaś, że będzie inaczej?
- Myślałam, że się od tego uwolnię, ale chyba nie ma od tego ucieczki.
- a może po prostu musisz się z tym pogodzić? – zasugerowała kobieta siedząca przede mną.
- Słyszałam już te słowa a mimo wszystko...

-Aniu, ja cię błagam, odłóż ten widelec bo się w oko ukłujesz.- Anka takie gadki słyszała od najmłodszych lat. Gdyby się skupiła, możliwe że przypomniała by sobie czasy w kołysce i ostrzeżenia matki " Anusiu, nie kładź się na brzuszku, bo się udusisz. Życie nastolatki usłane było tego typu powiedzeniami. Znała je wszystkie na pamięć. Nie biegaj, bo się przewrócisz. Nie siedź tu, bo się zaziębisz. Nie idź tam, nie baw się tym, nie dotykaj tego. Przez 15 lat, dzień w dzień była karmiona ostrzeżeniami i proroctwami swej matki na temat co to jej się może stać. Lidia, czyli matka, zawsze była nad wyraz ostrożna. Może to za słabe określenie, lepszym jest chorobliwie ostrożna. Zawsze o siebie przesadnie dbała, nie włóczyła się po nocach, nie rozmawiała z nieznajomymi. Czyli praktycznie żyła bez życia. Wszystkie swoje lęki przeniosła na córkę. Na każdym kroku widziała jej upadek i zbite kolano a za każdym rogiem śmierć z ręki mordercy. W dzień swoich 15 urodzin Ania miała dość. Odkąd dowiedziała się o imprezie, zaczęła się przygotowywać. Miała prosty plan. Po 1 mama nie może nic wiedzieć bo oszaleje. Po 2 czas w końcu zaszaleć. Młoda miała dość trzymania pod kloszem i wiecznych zakazów. Gdy nadszedł wielki dzień, a raczej noc, wymknęła się z domu i ruszyła na spotkanie świata...
Lidia stała w prosektorium. Wiedziała, że na żelaznym, zimnym łóżku przed nią leży jej mała Anusia, ale nie potrafiła w to uwierzyć. Nastolatka miała nieprzyzwoicie krótką spódniczkę i wściekły makijaż. Znaleziono ją martwą na parkingu za jakąś dyskoteką. Leżała porzucona jak szmaciana lalka którą się bawiła gdy była malutka. Lekarz coś mówił ale Lidia słyszała tylko pojedyncze wyrazy. Znaleziona... 3 w nocy... narkotyki we krwi... ślady gwałtu... Dla starszej kobiety to nie miało najmniejszego sensu. Przecież tak o nią dbała, tak się troszczyła. Wózek się poruszył, lekarz chciał schować ciało. Wychodząc z budynku, Lidia stanęła przy drzwiach nie wiedząc co dalej ze sobą zrobić. Obok przechodziły pracownice szpitala. Matka Ani usłyszała rozmowę: "Wiesz co Helciu, szkoda mi tej młodej dziewczyny ale w sumie, jak patrzeć, to sama sobie winna". "No, masz rację, masz rację. Widać wcale matką ją życia nie nauczyła".

-Aniu, ja cię błagam, odłóż ten widelec bo się w oko ukłujesz.- Anka takie gadki słyszała od najmłodszych lat. Gdyby się skupiła, możliwe że przypomniała by sobie czasy w kołysce i ostrzeżenia matki " Anusiu, nie kładź się na brzuszku, bo się udusisz. Życie nastolatki usłane było tego typu powiedzeniami. Znała je wszystkie na pamięć. Nie biegaj, bo się przewrócisz. Nie...

Co to za światło? Skąd to się bierze?! Ono mnie wzywa do siebie. Nie rozumiem dlaczego, czy ten blask to już mój koniec? Wszystko jakby mnie pchało w kierunku tej światłości. Boję się. A jeśli tam czeka na mnie coś złego? Jeśli to jakiś podstęp, by wyciągnąć mnie z mojej bezpiecznej kryjówki? Tyle pytań i żadnych odpowiedzi. Lepiej zostanę tu gdzie jestem. Po co sprawdzać dokąd prowadzi światło, skoro tutaj jest mi całkiem dobrze. Tak, zostaję. Lepiej nie ryzykować…..
- Proszę przeć! Dalej! Przez chwilę było widać główkę… - krzyczał lekarz.
- Staram się!
- No nie! Dziecko znowu się cofnęło! Obawiam się, że tak nie damy rady. Musimy wykonać cesarskie cięcie!

Co to za światło? Skąd to się bierze?! Ono mnie wzywa do siebie. Nie rozumiem dlaczego, czy ten blask to już mój koniec? Wszystko jakby mnie pchało w kierunku tej światłości. Boję się. A jeśli tam czeka na mnie coś złego? Jeśli to jakiś podstęp, by wyciągnąć mnie z mojej bezpiecznej kryjówki? Tyle pytań i żadnych odpowiedzi. Lepiej zostanę tu gdzie jestem. Po co sprawdzać...

- Zebraliśmy się dziś tutaj, by połączyć węzłem małżeńskim tę oto parę - Magdę i Piotra - rozpoczął tradycyjną formułkę ceremoniału ślubnego, pyzaty i łysiejący ksiądz.

- Magdo, moje dziecko drogie.., usiądź proszę, rozluźnij się i odpowiadaj na moje pytania - kontynuował ksiądz.

Po chwili ubrana w śnieżnobiałą suknię panna młoda usiadła na oprawionym w skórę fotelu, zaś dwoje ministrantów podłączyło jej dłoń i głowę do kilku kabelków zakończonych przyssawkami.

- Magdo, czy ślubujesz wierność małżeńską? - zapytał ksiądz.
- Tak - odparła Magda, zaś na wielkim ekranie rozpostartym nad głowami zebranych gości na sklepieniu Katedry pojawiła się zielony napis "PRAWDA". Po chwili dało się usłyszeć odgłos westchnienia ulgi zebranych w Kościele.

- Czy ślubujesz uczciwość małżeńską oraz że nie opuścisz Piotra aż do śmierci?

- Tak - ponownie odparła Magda, po czym powtórzyła się sekwencja z zielonym napisem na ekranie i westchnieniem ulgi..

Po kilku chwilach miejsce szczęśliwej panny młodej zajął Piotr, wyraźnie spięty i zdenerwowany..

- Piotrze, czy ślubujesz wierność małżeńską - zapytał Ksiądz.

- Hmm.., no..tak,tak - odparł łamiącym się głosem mężczyzna.

Cały Kościół skierował swój wzrok ku ekranowi, wyraźnie nie do końca przekonany o tym, czy słowa Pana młodego znajdą potwierdzenie w wykrywaczu kłamstw..

Sekundy wydawały się ciągnąć w nieskończoność, aż na ekranie rozświetlił się ten oto napis..:

"Fatal error system, Fatal error system, Fatal error system.."

- Eh.., ogłaszam zatem przesunięcie ceremonii ślubnej na marzec przyszłego roku, za co z góry Państwa przepraszamy..Cóż mogę dodać, przetargi publiczne i najtańszy wykonawca.. - rzekł zniesmaczony Ksiądz..

- Zebraliśmy się dziś tutaj, by połączyć węzłem małżeńskim tę oto parę - Magdę i Piotra - rozpoczął tradycyjną formułkę ceremoniału ślubnego, pyzaty i łysiejący ksiądz.

- Magdo, moje dziecko drogie.., usiądź proszę, rozluźnij się i odpowiadaj na moje pytania - kontynuował ksiądz.

Po chwili ubrana w śnieżnobiałą suknię panna młoda usiadła na oprawionym w skórę fotelu,...

Żyje sama bez ingerencji nikogo dorosłego. Zostałam sama w tym opuszczonym dla Boga miejscu, tylko te potwory i ja. Lecz ja się nie poddam do końca moich dni poprzysięgłam sobie zemstę, za moich braci, siostry, mamę i innych. Nie spocznę póki nie stanę im naprzeciw.
Postanowiłam wyjść ze swego ukrycia. Droga była opustoszona, żadnego dźwięku, tylko wiatr szeleszczący miedzy gałązkami uschniętej wierzby.
Boje się ale strach tylko potęguję moje działania. Idę dalej. Nie daje się ponieść pierwszemu wrażeniu, żeby wziąć nogi za pas. Chociaż już nie mam gdzie. Mijam powoli opustoszałe domy w których rozgrywała się bitwa miedzy żywymi a wampirami. Nie boje się, nie mogę się bać. Idę dalej. Co będzie jak ich spotkam nie próbuje się nad tym zastanawiać, idę przed siebie. Nagle wyskakuje przede mną czarny stwór o wybałuszonych oczach i czerwonej paszczy z której strużkiem leje się krew. Jest wzrostu garbatego jak "Dzwonnik z Notre- Dam". Patrzy na mnie tymi wielki oczyma i chce skoczyć, widzę ze chce. Boje się, tak bardzo się boje.
Jednak nie chce zginąć, chce żyć sama, ale żyć bez niczyjej ingerencji. Próbuje się poruszyć, żeby uciec gdzie pieprz rośnie, ale to tylko potęguje mój strach i sparaliżowanie w nogach. Nie, nie mogę się ruszyć. Robię tylko mały krok w tył.
To już koniec, mój koniec .Dziewczyna mająca tylko 16 lat kończy swój żywot.Na domiar złego pojawia się mała banda karłowatych wampirów wokół mnie.Czują mnie, czują moją krew, inaczej by tak na mnie nie patrzyli wygłodniałym wzrokiem.
Co powinnam teraz zrobić, jeśli jestem na straconej pozycji?
Wampiry jak na sam dźwięk niesłyszanego tonu próbują skoczyć na mnie, by wgryź się w moją skórę. Lecz coś ich powstrzymuje. Zrywa się wiatr i w oparach ciemnej wichury pojawia się człowiek, tak to było wielkości człowieka .
I wyglądał jak człowiek. A na jego ustach igra uśmieszek, jakby to go świetnie śmieszyło.
Był ubrany cały na czarno , miał blond włosy i tak był podobny do człowieka, tylko trochę bledszy niż żywa istota i piękny. O tak z jego reki mogłabym umrzeć to już lepsze, niż paść ofiarą tych dziwolągów.

Żyje sama bez ingerencji nikogo dorosłego. Zostałam sama w tym opuszczonym dla Boga miejscu, tylko te potwory i ja. Lecz ja się nie poddam do końca moich dni poprzysięgłam sobie zemstę, za moich braci, siostry, mamę i innych. Nie spocznę póki nie stanę im naprzeciw.
Postanowiłam wyjść ze swego ukrycia. Droga była opustoszona, żadnego dźwięku, tylko wiatr szeleszczący...

Mój chłopak od zawsze uważany był za gangstera, za chuligana i za idiotę moja mama i tata nienawidzili go i mnie przez to że się z nim spotykam. Myślałam ze miłość nie zna granic ze wszystko sie zmieni i nie myliłam sie. Szkoda że zmieniło się na gorsze.
Rano nie mogłam podnieść sie z łóżka. Żyłam ale jednocześnie byłam martwa. Choć wiem ze już wszystko skończone. To moja wina.
Wczoraj:
Hej! - jego widok zwalał mnie z nóg, te oczy te mięśnie , te usta.
Cześć skarbie - odpowiedział Alex
Podszedł bliżej i pocałował mnie tak ze zapomniałam co mam dzisiaj zrobić.
Muszę z tobą porozmawiać -powiedziałam
Oczywiście kotku , o co chodzi?
Ja- zawachałam się wiedziałam że będzie dobrze że zapomnę i wszystko sie ułoży i choć kocham go nad życie to muszę to zrobić.
-chciałam ci powiedzieć że,że nie możemy być już razem..
Ale o co chodzi co ja zrobiłem, kotku przepraszam, o co ci chodzi?
Jesteś groźny wszyscy mi to powtarzają mama , tata ja muszę to zrobić jesteś niebezpieczny , a ja tracę całą rodzinę... I
Co?! Jak możesz mi to robić ty... Ja cię kocham rozumiesz!?- teraz to łzy płyneły mi strumieniami po policzkach
Ja.. Ja muszę i tez cie kocham ale nie jesteś odpowiedni dla mnie - nigdy tak strasznie nie płakałam
Skarbie nie proszę jak możesz wierzyć w to wszystko!? Jak możesz ich słuchać! Nic dla ciebie nie znaczę?!- teraz on prawie płakał ale był twardy
Koniec z nami , muszę iść- powiedziałam i pobiegłam do domu tak szybko jak nigdy wcześniej

I teraz siedzę tu i choć ciało żyje to dusza umarła bo ona jest wszystkim. Przez ostrożność zakończyłam miłość..

Mój chłopak od zawsze uważany był za gangstera, za chuligana i za idiotę moja mama i tata nienawidzili go i mnie przez to że się z nim spotykam. Myślałam ze miłość nie zna granic ze wszystko sie zmieni i nie myliłam sie. Szkoda że zmieniło się na gorsze.
Rano nie mogłam podnieść sie z łóżka. Żyłam ale jednocześnie byłam martwa. Choć wiem ze już wszystko skończone. To moja...

Po założeniu rękawiczek na czerwone ręce od razu poczułam się lepiej. To tak jak ciepła kołdra i babcia, która zawsze pocieszy. Nie żebym potrzebowała tego. Nie mam wyrzutów sumienia. Zasłużył sobie na to. Mógł nie iść. Nie za mną. O co mu chodziło?
Cieszę się, że nic mi nie jest. Teraz wrócę do domu i kolejne wiadomości. A może odpuszczę sobie ten program? W końcu znowu będzie „seryjny zabójca jest poszukiwany”. W sumie to i tak nic lepszego nie mam do roboty. Zdjęłam buty i resztę ubrania pozostając w koszulce i spodniach. Weszłam do łazienki. Napuściłam wody do wanny i weszłam do środka - uprzednio rozebrałam się. Mydłem szorowałam czerwony strup na moich dłoniach, który niegdyś był ciepłą i lepką cieczą. Krew Dennisa. Miałam zmyć pamięć o nim wraz z wodą. To był zawsze skuteczny sposób.
Założyłam na siebie jedynie T-shirt i spodnie i weszłam do sypialni. Włączyłam telewizor.
- Dziś kolejny raz znaleźliśmy ciało. Widać, że nasz morderca jest typowym chłopakiem uwielbiającym przemoc. Ale jest sprytny. Nigdy nie zostawia ciała w tym samym miejscu- mówiła reporterka.
- Ja? Chłopakiem?!- oburzyłam się po czym wyłączyłam telewizor.
Zamknęłam oczy próbując znowu przypomnieć sobie co się wtedy wydarzyło. Wyjazd mojego chłopaka. Mojego ukochanego, który nigdy więcej się nie odezwał. Później wstąpiłam do SCARE. Do najlepszych dilerów w mieście. Wbrew pozorom nie byłam od handlu. Moim zadaniem było „sprzątanie”. Miałam „sprzątnąć” każdego kto wszedł na nasz trop. Na początku się opierałam. Przecież nie chciałam zabijać. Ale później. Później spodobało mi się to. Po roku zapanowała ciemność. Resztę pamiętam od miesiąca. SCARE się rozwiązało. Tyle, że mnie wciąż śledzą. Ci co zrobili mi krzywdę, ci, przez których mam rok swojego życia za mgłą. Ci, na których się zemszczę. Tyle, że nie wiem kim oni są. Może tamten dzieciak. Jak mu było? Ach tak. Dennis tamten chudy czternastolatek, który nie opuszczał mnie na krok. Zabiłam go. Już nie ma chłopca. Zaśmiałam się. Czemu tak myślę? Przecież nie chcę tak myśleć. Co jest ze mną nie tak?
Gwałtownie wstałam i wyszłam z domu. Ktoś podglądał mnie przez okno. Ktoś znajomy. Otoczyłam dom i wpadłam na Nicka. Na mojego Nicka. Na tego, który mnie zostawił.
- Coś ty zrobiła?- spytał.
- Ja? Ja nic nie zrobiłam. To ty wszystko zrobiłeś.
Wróciłam z powrotem do domu. Nic mi nie zrobi. Zawsze był mięczakiem. Usiadłam na fotelu i usnęłam.
Nie wiem ile spałam. Wiem, że obudził mnie hałas i ból w brzuchu. Dotknęłam się w to miejsce. Uniosłam dłoń do oczu i zobaczyłam krew. Tyle, że tym razem to była moja krew. Ogarnęła mnie panika. Straciłam przytomność.
Tym razem obudził mnie głośny krzyk. Uchyliłam powieki i spojrzałam, by ujrzeć jego twarz. Twarz osoby, którą kochałam. Z którą mogłam być, gdyby nie moja była miłość- Nick. Spojrzałam w przerażone oczy Gilana. Zobaczyłam wszystkie twarze. Twarze osób, które zabiłam. Przewijały się jak film. Aż tyle ich było? To się nie kończy. Zamknęłam oczy. Ostatnią rzeczą, którą usłyszałam był krzyk Gila. Krzyk osoby, która mną kiedyś gardziła, bo zabijałam. Wrzask kogoś komu właśnie wbiłam sztylet w brzuch. Czemu to zrobiłam? Nie panuję nad ciałem- robi co chce. Ono już na zawsze pozostanie zbyt ostrożne na swoim punkcie. Albo i nie. Ponieważ właśnie moja ostrożność mnie straciła- przez nią wszyscy mnie nienawidzą. Przez nią właśnie umarłam.

Po założeniu rękawiczek na czerwone ręce od razu poczułam się lepiej. To tak jak ciepła kołdra i babcia, która zawsze pocieszy. Nie żebym potrzebowała tego. Nie mam wyrzutów sumienia. Zasłużył sobie na to. Mógł nie iść. Nie za mną. O co mu chodziło?
Cieszę się, że nic mi nie jest. Teraz wrócę do domu i kolejne wiadomości. A może odpuszczę sobie ten program? W końcu znowu...

Siedziałam przy stoliku w pobliskiej kawiarni. Wszystko dobrze, wszystko dobrze- powtarzałam w myślach. Nazywam się Care Cross i poluje na wampiry, tak w skrócie. Ale teraz mierzę się z prawdziwym niebezpieczeństwem. Poluje na Raya- wampira, a właściwie potwora. Liczy sobie setki lat, co wiąże się z ogromną siłą i podłoscią. To miało być moje najtrudniejsze zadanie w życiu. Ale nie tropiłam go bez powodu. Porwał Jessego. Mojego Jessego. Mojego chłopaka.
Jesyy był moim ,,długo i szczęśliwie``. On także polował na wampiry. Pewnego dnia przyszłam do Saktum, tajnego miejsca na obrady Polujących, to znaczy nas, ludzi tropiących wapiry. Ale jego tam nie było. Na miejscu dowiedziałam się iż On go porwał. Ray. Podły sukinsym. Znajdę go a wtedy zabije. Po kilku dniach znalazłam jego trop prowadzący do Portland. Tam też wtedy byłam. Wyszłam z kawiarni, kiedy kątem oka zobaczyłam jakis kształt... Rozpoznałam go. To Ray. Jednak kied tylko odwróciłam glowę, jego juz nie było. Pobiegłam, czując jak moje serce wariuje, pobijając rekordy w najszybszym biciu. Moja największą wadą, zawsze, była ostrozność, wręcz paniczna. Zanim zabułam jakiegoś wampira, ciągle sprawdzałam teren. Gdy zobaczyłam wchodzącego Raya do jakiegoś starego magazynu, znów przyśpieszyłam, pomimmo że nogi powoli odmawiały mi posłuszeństwa. Stanęłam u progu drzwi. Nie weszłam od razu, musiałam być ostrozna. Stałam tam przez 15 minut obmyslając plan działania. Ale cóż mogłam wymysleć ? Nie wiem ile jest w środku wampirów, mam nadzieję, że Jessy wciąż żyje. Po kolejnych minutach postanowiłam po cichu, niczym piórko w wietrze, wślizgnąć sie do środka. Udało się, przeszłam nie zauważona. Porusząłam się w minimalnym tępie. Kroczek po kroczku. Powoli. Wresznie dosżłam do schodów. ,,Ale co, jeśli ktoś wyjdzie mi po nich na przeciw ?! `` -Myślałam. W końcu jednak schowałam się w komorce, pod schodami. Uznałam, iz warto ocenić sytuację, miąłam nadzieję że będe mogła ocenić ile jest wdomu osób, z kim mam do czynienia. Nie wiem cz minęły minuty czy godziny, ale wysżłam ze składzika i ryszyłam powoli po schodach. Będąc na górze usłysząłam czyjś śmiech. Bezzwłocznie schowałam sie za starą szafą. Gdy śmiech ucichł i odczekałam chwilkę, posżłam dalej. Na korytarzu mieściło sie pełono drzwi, ale tylko jedne były otwarte. Ostrożnie do nich podeszłam i weszłam do środka. Pokoj był piekny. Wydawał się normalny. Stoli, szafa, łóżko, piekne zasłony. Jeden drobny szczegół. Po środku niego leżało zakrwawione ciało. Jessy. Nie musiałam robić testu DNA by byc tego pewna. To był on... Jego ubrania... Twarz mająca wyraz oszołomienia i błogości. Krew była świerza. Zginął najdalej 15 minut temu. Na schodach usłyszałam ponowny śmiech. Ale tym razem, coś mi podpowiadało, że był skierowany w moja stronę, do mnie. Bezpośrednio. Usłyszałam słowa:
-Dobranoc, gołąbeczki. Och, bym zapomniała. Gołąbeczku. Bo zdaje się, twój chłopak jest, że tak powiem, nie dostepny!-i znowu ten śmiech.
Wyszedł z magazynu, trzaskąc drzwiami. To był Ray. Zabił mojego ukochanego dla zabawy. Dla rozrywki. Nim się obejrzałam po moich policzkach spływały łzy. Zaczęłam krzyczeć, świadoma, że nikt mnie nie usłyszy. Podeszłąm do Jessego i klączałam przy nim. Musiałam z nim być. Jednak po chwili poszła do mnie pewna myśl. TO MOJA WINA. To przeze mnei zginął. Krew była świeża... Gdybym... Gdybym tylko się pośpieszyła... Gdybym nie ukrwywała się po schowkach czy szafach... Nadal by żył... Gdyby nie ta moja pieprzona ostrożność... To ona go zabiła... To była moja wina...

Siedziałam przy stoliku w pobliskiej kawiarni. Wszystko dobrze, wszystko dobrze- powtarzałam w myślach. Nazywam się Care Cross i poluje na wampiry, tak w skrócie. Ale teraz mierzę się z prawdziwym niebezpieczeństwem. Poluje na Raya- wampira, a właściwie potwora. Liczy sobie setki lat, co wiąże się z ogromną siłą i podłoscią. To miało być moje najtrudniejsze zadanie w życiu....

Anna szła ulicą ciężko oddychając. Teraz wszystko się ułoży, będzie dobrze, już czuje jak szczęście stoi za rogiem. Tylko jeszcze opanuje emocje i może spokojnie iść do domu. Już niedaleko, zostawia za sobą wszystkie kłopoty, ugasiła pożar, jej rodzina będzie wiodła spokojne i dostatnie życie. Ostatni głęboki wdech i wydech. W przedpokoju czekał Marcin z córką. Patrzyli na nią z wyrzutem. Czy rzeczywiście wszystko miało się dobrze?
Zaczęła córka, wyraźnie zbulwersowana.
-Powiedz mi tylko dlaczego? Nie oczekuję od ciebie już nic więcej,tylko dlaczego, mamo, dlaczego?- jej zazwyczaj blade oczy wraz ze łzami nabrały blasku. Ojciec otoczył ją ramieniem. Jego wzrok nie spoczywał na żonie, lecz sięgał gdzieś dalej, gdzieś ponad jej głową, może ponad tym wszystkim, co wniosła ze sobą.
Cała determinacja, którą Anna nosiła w sercu przez drogę powrotną, nagle prysła. Stała tak w bezruchu przed nimi. Nie potrzebowała wyjaśnień.
-Skarbie, ja... chciałam Cię chronić, wiesz jak my z ojcem Cię kochamy, prawda?- zdobyła się na słowa skierowane do manekina, zakopującego ją żywcem swymi pustymi, błyszczącymi oczami, którego niegdyś nazywała córką.- Ten chłopak był dla Ciebie zagrożeniem, nie mogłam pozwolić, aby otaczał Cię swoimi sidłami, żeby zabrał Cię ode mnie. Nie chciałam ryzykować. Tyle się teraz mówi o tych sektach, o tych...
-MILCZ!- wrzasnął manekin, jeszcze szerzej otwierając oczy lalki- Nie rozumiesz tego?! To jest twoja wyobraźnia, to cienie, które się chowają w twojej głowie, nie mają pokrycia z rzeczywistością! Nie miałaś prawa, rozumiesz? Twoja zapobiegliwość... Boże, jak ja mogłam tak długo być ślepa! Zapewniasz nas zawsze, że wszystko dla naszego bezpieczeństwa, ale wiesz co? Tak naprawdę to TY jesteś tym niebezpieczeństwem, które niszczy nas po kolei. Ty, "mamo".
Słyszała jeszcze jakieś krzyki, być może pytania, lecz wszystko zdawało się jakby odległym snem. Snem, z którego nigdy się jeszcze nie obudziła.

Anna szła ulicą ciężko oddychając. Teraz wszystko się ułoży, będzie dobrze, już czuje jak szczęście stoi za rogiem. Tylko jeszcze opanuje emocje i może spokojnie iść do domu. Już niedaleko, zostawia za sobą wszystkie kłopoty, ugasiła pożar, jej rodzina będzie wiodła spokojne i dostatnie życie. Ostatni głęboki wdech i wydech. W przedpokoju czekał Marcin z córką. Patrzyli na...

Zbuntowani[bookLink]231370|Zbuntowani[/bookLink]

Zbuntowani[bookLink]231370|Zbuntowani[/bookLink]

 [bookCover]231370|Zbuntowani[/bookCover]