Każda historia mojej babci o diabłach, sąsiedzie który się powiesił, kwiecie paproci, opowiadana w burzową noc przy zapalonej gromnicy była lepsza niż jakakolwiek książka o duchach. Dlaczego? Bo jest w nich za dużo opisów, sa za długie, jest zbyt mało akcji związanych z samymi duchami a za dużo wątków pobocznych. Monotonne, schematyczne, przewidywalne. Brak w nich prawdziwości. Są za bardzo przerysowane a przez to mało wiarygodne. Autorzy nie sięgają już do wierzeń, przesądów, legend w których zawsze jest ziarnko prawdy, do rzeczy zakorzenionych głęboko w naszej kulturze. Zdaja się tylko na swoją wyobraźnię tworząc czystą fikcje literacką. A już najgorsze jak duch okazuje się być dobry. Wtedy to dopiero nuda. Gdybym mogła zmieniłabym też formę tego typu książki. Zamiast typowej powieści ciekawszy byłby dziennik czy tez pamiętnik. Dla mnie każdy współczesny thriller jest lepszy niż książka o duchach, a jak mam ochotę na dreszcze wywołane przez duchy to sięgam do klasyki np. do Gogola.

Każda historia mojej babci o diabłach, sąsiedzie który się powiesił, kwiecie paproci, opowiadana w burzową noc przy zapalonej gromnicy była lepsza niż jakakolwiek książka o duchach. Dlaczego? Bo jest w nich za dużo opisów, sa za długie, jest zbyt mało akcji związanych z samymi duchami a za dużo wątków pobocznych. Monotonne, schematyczne, przewidywalne. Brak w nich...

Cóż może być bardziej denerwującego niż duch, który bez celu włóczy się, strasząc, czy też jak chcecie- zabijając ludzi. Gdybyśmy mieli sympatycznego, znajomego ducha, który przychodziłby do nas wieczorem na herbatkę (o ile udałoby mu się ją w ogóle wypić) byłoby o wiele ciekawiej, niż gdy taka zjawa lata za nami wrzeszcząc i zwodząc.
Drugą, strasznie irytującą rzeczą jest pytanie- jeżeli duch przenika przez ściany, dlaczego nie przeniknie też przypadkiem przez podłogę, niechcący lądując u mojego sąsiada?
Potrzecie- dlaczego zawsze w starych, zniszczonych domach, lub na cmentarzu? Ja będąc duchem wybrałabym na swój dom jakąś zapomnianą księgarnię lub bibliotekę. A może kino? Duchy w książkach często naprawdę nie wykorzystują swojego potencjału.

Cóż może być bardziej denerwującego niż duch, który bez celu włóczy się, strasząc, czy też jak chcecie- zabijając ludzi. Gdybyśmy mieli sympatycznego, znajomego ducha, który przychodziłby do nas wieczorem na herbatkę (o ile udałoby mu się ją w ogóle wypić) byłoby o wiele ciekawiej, niż gdy taka zjawa lata za nami wrzeszcząc i zwodząc.
Drugą, strasznie irytującą rzeczą jest...

W opowieściach grozy najbardziej przeszkadza mi, że twórcy traktują wszystko diabelnie dosłownie. Zamiast stopniowo dozowanego napięcia, lekkich sugestii odnośnie niebezpieczeństwa, na wejściu otrzymujemy jakieś straszydło rodem z "Laleczki Chucky". Duchy w białych prześcieradłach, zabójczy klauni czy śliniące się zombie zdecydowanie nie są esencją grozy. Najbardziej boimy się tego, czego nie widać, czego nie można racjonalnie wytłumaczyć.
Piekielnie irytujące jest też to, że kiedy na bohatera napada jakieś wyżej wymienione paskudztwo, KONIECZNIE musi on biec do lasu, pustego domu, tam, gdzie Z PEWNOŚCIĄ nie będzie najmniejszych szans na ratunek.

W opowieściach grozy najbardziej przeszkadza mi, że twórcy traktują wszystko diabelnie dosłownie. Zamiast stopniowo dozowanego napięcia, lekkich sugestii odnośnie niebezpieczeństwa, na wejściu otrzymujemy jakieś straszydło rodem z "Laleczki Chucky". Duchy w białych prześcieradłach, zabójczy klauni czy śliniące się zombie zdecydowanie nie są esencją grozy. Najbardziej boimy...

Najbardziej irytującym zjawiskiem w historiach o duchach jest przyzwyczajenie wszystkich postaci paranormalnych do niepojawiania się w momentach, w których są potrzebne. Mam na myśli sytuacje, kiedy główny bohater jest bardzo blisko udowodnienia postaciom sceptycznie nastawionym, że wcale nie zwariował i że duch właśnie za chwilę przemówi do niego z obrazu. Po czym nic się nie dzieje. Dlaczego uparte straszydło pojawia się w lustrze zawieszonym nad łóżkiem każdej nocy, o tej samej porze, z tą samą upiorną miną i tym samym zachrypłym głosem przemawia do naszego przerażonego bohatera, a kiedy tylko wyczuje w pomieszczeniu kogoś innego (kto na dodatek bardzo chciałby go zobaczyć) robi sobie urlop. Kiedy czytam tego typu fragment powieści ogarnia mnie frustracja. Przecież zjawie powinno być wszystko jedno kogo wystraszy, mało tego, zawsze mi się wydawało, że im więcej ludzkich głów pokryje siwy włos po spotkaniu z upiorem, tym lepiej dla niej. Że karmi się ludzkim strachem a jej ulubionym zajęciem jest kolekcjonowanie ofiar. Ale prawda jest zupełnie inna. Morał ze wszystkich opowieści o duchach jest taki, że jeśli chcemy mieć z nimi spokój, przynajmniej na jakiś czas i spokojnie się wyspać, bez jęków i przekleństw umęczonej duszy, musimy koniecznie powiedzieć komuś o naszym problemie, zaprosić go do siebie, choć będzie się opierał twierdząc, że to wszystko bzdury i, polecając mu wpatrywanie się w nawiedzony przedmiot, spokojnie iść spać. Możemy mieć pewność, że noc będzie spokojna.

Najbardziej irytującym zjawiskiem w historiach o duchach jest przyzwyczajenie wszystkich postaci paranormalnych do niepojawiania się w momentach, w których są potrzebne. Mam na myśli sytuacje, kiedy główny bohater jest bardzo blisko udowodnienia postaciom sceptycznie nastawionym, że wcale nie zwariował i że duch właśnie za chwilę przemówi do niego z obrazu. Po czym nic się...

Wszystko! Tak, tak dobrze przeczytaliście. Przeszkadza mi w nich dosłownie wszystko. A dlaczego? A no dlatego, że najzwyczajniej w świecie ich się boję.
Zawsze, kiedy usłyszę o nich historię, mam problem wieczorem wyjść z pokoju. Boję się, że jak tylko otworzę drzwi, to przede mną ukażę się biała zjawa. Tak jakby duch nie mógł sobie "przejść" przez drzwi, tylko czekał aż ktoś mu je otworzy :P

Wszystko! Tak, tak dobrze przeczytaliście. Przeszkadza mi w nich dosłownie wszystko. A dlaczego? A no dlatego, że najzwyczajniej w świecie ich się boję.
Zawsze, kiedy usłyszę o nich historię, mam problem wieczorem wyjść z pokoju. Boję się, że jak tylko otworzę drzwi, to przede mną ukażę się biała zjawa. Tak jakby duch nie mógł sobie "przejść" przez drzwi, tylko czekał aż...

W opowieściach o duchach przeszkadza mi typowość np. brak prądu, bądź migające światła, brak zasięgu, spadające obrazy..Jednym słowem ten dom nawiedził duch! Mroczny nastrój jest wskazany, ale gdyby nie był tak powtarzalny..
A wszystko zaczyna się, gdy rodzina (młodzi rodzice+dzieci)przeprowadzili się do nowego domu... Ale dlaczego tylko jedna osoba, bądź wyłącznie dzieci widzą duchy? I dlaczego w tym domu wcześniej niemal zawsze zdarzyło się coś strasznego? Morderstwo, samobójstwo, sprawa była głośna, pisały o tym gazety, można wyczytać w Internecie, wiedzą o tym sąsiedzi, a sami zainteresowani dowiadują dopiero po tym, gdy zaczynają węszyć?
Co mnie jeszcze denerwuje? Odwaga (głupota) bohaterów. Niby się boją, ale chodzą po strychach i piwnicy. Nie rozumiem tego zjawiska, ja bym po prostu bym uciekła z takiego domu...A oni nie tylko zostają, ale i dzielnie walczą. Najbardziej drażni mnie happy end. Nie jestem brutalna, w końcu to fikcja i nie zawsze dobro musi wygrać...

W opowieściach o duchach przeszkadza mi typowość np. brak prądu, bądź migające światła, brak zasięgu, spadające obrazy..Jednym słowem ten dom nawiedził duch! Mroczny nastrój jest wskazany, ale gdyby nie był tak powtarzalny..
A wszystko zaczyna się, gdy rodzina (młodzi rodzice+dzieci)przeprowadzili się do nowego domu... Ale dlaczego tylko jedna osoba, bądź wyłącznie dzieci...

Takie opowieści niosą za sobą ryzyko, że się zbyt nastawię na straszny moment. Spinam mięśnie, zaciskam zęby, dłonie umieszczam w bezpiecznym miejscu, by nikogo nie uderzyć podczas niekontrolowanego przestrachu. Do tego stopnia przygotowuję się, „że zaraz będzie coś strasznego”, że przerażająca scena mija a ja czuję niedosyt. To mi właśnie przeszkadza. Doceniam za to dreszcz, który się czuje podczas mrożącego krew momentu, którego nie mogłam się spodziewać i przygotować się na reakcję. Brrr

Takie opowieści niosą za sobą ryzyko, że się zbyt nastawię na straszny moment. Spinam mięśnie, zaciskam zęby, dłonie umieszczam w bezpiecznym miejscu, by nikogo nie uderzyć podczas niekontrolowanego przestrachu. Do tego stopnia przygotowuję się, „że zaraz będzie coś strasznego”, że przerażająca scena mija a ja czuję niedosyt. To mi właśnie przeszkadza. Doceniam za to...

W opowieściach o duchach irytuje mnie - poza tym samym, co irytuje zawsze, czyli sztampowością, kiepską warstwą stylistyczną, brakiem napięcia i waleniem czytelnika dosłownością, jak obuchem w łeb - kompletne oderwanie od folkloru, mitologii albo teologicznych podstaw, na których się "duch" czy inszy "strach" jako koncept jednak wspiera. Współczesne powieści, odwołując się jedynie do klisz i stereotypów wykształconych przez kulturę masową, same zamykają się w kręgu banału i skazują na powtarzalność oraz na absurdalność - zachowań postaci czy samych duchów - która często zniknęłaby, gdyby rzecz lepiej osadzić w obrazie świata, który te strachy stworzył.

W opowieściach o duchach irytuje mnie - poza tym samym, co irytuje zawsze, czyli sztampowością, kiepską warstwą stylistyczną, brakiem napięcia i waleniem czytelnika dosłownością, jak obuchem w łeb - kompletne oderwanie od folkloru, mitologii albo teologicznych podstaw, na których się "duch" czy inszy "strach" jako koncept jednak wspiera. Współczesne powieści, odwołując się...

Drogi Autorze!

Pański pomysł na powieść o duchach jest bardzo ciekawy, a sama historia i jej bohaterowie przypadli mi do gustu. Chciałabym jednak zasugerować kilka zmian, które należałoby wprowadzić, aby książka osiągnęła oczekiwany sukces.

Przede wszystkim, proszę nie traktować czytelnika jak tępaka, którego wyobraźnia nie jest w stanie zaprowadzić w najgłębsze otchłanie umysłu, gdzie czają się cienie i strachy. Czytelnik nie potrzebuje wiedzieć, że duch był półprzezroczysty i wyglądał jak na wpół zgniły trup. Proszę zlikwidować takie zbędne opisy i zostawić czytelnikowi pole do popisu. Niech jego wyobraźnia podpowie mu, jak mógł wyglądać taki duch. W końcu każdy z nas boi się czegoś innego, a to, co najstraszniejsze, czai się w naszych umysłach. Z kolei czytanie czegoś, co z zasady miało przerażać, a nie zrobiło na nas najmniejszego wrażenia, jest niezwykle irytujące.

Czekam na poprawki i mam nadzieję na dalszą współpracę.

Redaktor,
Klaudia G.

Drogi Autorze!

Pański pomysł na powieść o duchach jest bardzo ciekawy, a sama historia i jej bohaterowie przypadli mi do gustu. Chciałabym jednak zasugerować kilka zmian, które należałoby wprowadzić, aby książka osiągnęła oczekiwany sukces.

Przede wszystkim, proszę nie traktować czytelnika jak tępaka, którego wyobraźnia nie jest w stanie zaprowadzić w najgłębsze...

W historiach o duchach najczęściej przeszkadza mi to, że większość wątków już się kiedyś pojawiła. Trudno mnie zaskoczyć, nie mówiąc już o wciśnięciu w fotel. Podobnie jak w przypadku, gdy sama mogę przewidzieć dalszą część fabuły, co burzy całą moją frajdę ;)

W historiach o duchach najczęściej przeszkadza mi to, że większość wątków już się kiedyś pojawiła. Trudno mnie zaskoczyć, nie mówiąc już o wciśnięciu w fotel. Podobnie jak w przypadku, gdy sama mogę przewidzieć dalszą część fabuły, co burzy całą moją frajdę ;)