Dziennik Bridget Jones.

Od zawsze byłam niepoprawną romantyczką. Marzyłam o księciu z bajki, który nigdy nie zjawił się na mym horyzoncie. Gdy w końcu pan M. zapukał do mych drzwi byłam wpatrzona jak w obrazek. Nie widziałam Jego wad, liczył się tylko On. Był zimnym draniem każdy to widział tylko nie ja. Z biegeim czasu zdałam sobie sprawę, że wcale nie chcę tak żyć a raczej bytować. Czytając książkę zdałam sobie sprawę, że nie wszystko jest takie jakie byśmy chcieli i nie chodzi tu tylko o sferę miłosną. Pan M. został oddelegowany gdzie pieprz rosnie. A dzięki książce nauczyłam się nie wrzucać wszystkich do jednego worka.

Dziennik Bridget Jones.

Od zawsze byłam niepoprawną romantyczką. Marzyłam o księciu z bajki, który nigdy nie zjawił się na mym horyzoncie. Gdy w końcu pan M. zapukał do mych drzwi byłam wpatrzona jak w obrazek. Nie widziałam Jego wad, liczył się tylko On. Był zimnym draniem każdy to widział tylko nie ja. Z biegeim czasu zdałam sobie sprawę, że wcale nie chcę tak żyć a...

Pilność - oby nie nadgorliwość. Wykształcenie - nie ponad rodzinę. Ambicja – tylko w umiarkowanej ilości. Razem z Hansem Giebenrathem podążyłam drogą, której początek znałam bardzo dobrze z własnego doświadczenia. Z każdym krokiem w głąb robiło się coraz ciemnej i duszniej, a wspomnienia bezlitośnie przesuwały się przed oczami, łącząc się z przeżyciami bohatera książki „Pod kołami” Hermanna Hessego. Hans uświadomił mi, że w pogoni za aspiracjami zamykamy się w klatkach z prętami obsesji i podłogą obleczoną wiecznym niespełnieniem. Czekamy na kogoś, kto przyniesie odpowiedni klucz i uwolni nas ze stworzonego we własnym umyśle więzienia, podczas gdy jedyną osobą, mogącą przynieść ulgę, jest właśnie więzień swoich oczekiwań. Nie ruszam się już bez smyczy, na której prowadzę swoją ambicję jak groźnego psa, nie pozwalając porwać się pociągnięciom smyczy, wymuszającym zwiększenie tempa. Bohater książki owładnięty pragnieniem sukcesu, wpojonym przez ojca, gubi się, gdy dostrzega odnóża ścieżki, którą podążał. Odnóża kuszące, przynoszące szczęście, dające ulgę, a jednak zabronione w jego świecie napakowanym ciasnymi ideałami i odgórnymi zasadami. Hans zapomina, że życie to nie tylko praca, nauka, obowiązek i zawodowe cele; ulatuje cała gama uczuć, pasja i natura. Dlatego wstając każdego ranka, zanim wkroczy się w wir ustalonych terminów i zobowiązań, warto spojrzeć w lustro, podnieść kąciku ust w łagodnym uśmiechu i zadać sobie pytanie: „Czego oczekuję od życia?”.

Pilność - oby nie nadgorliwość. Wykształcenie - nie ponad rodzinę. Ambicja – tylko w umiarkowanej ilości. Razem z Hansem Giebenrathem podążyłam drogą, której początek znałam bardzo dobrze z własnego doświadczenia. Z każdym krokiem w głąb robiło się coraz ciemnej i duszniej, a wspomnienia bezlitośnie przesuwały się przed oczami, łącząc się z przeżyciami bohatera książki...

Camilla Lackberg i jej kryminalna seria : Latarnik, Fabrykantka aniołków,i kolejne tomy pozwoliły mi zapomnieć o chorobie. Kiedy 2 lata temu dowiedziałam się, że mam raka i zaczęło się koszmarne leczenie musiałam całkowicie zrezygnować z dotychczasowego dość aktywnego życia. Pozostało mi tylko czytanie. Niestety książki początkowo zamiast ukojenia i oderwania od przykrej rzeczywistości coraz bardziej mnie dołowały. Nie wiem czy to przypadek, każda kolejna zawierała drastyczne szczegóły z życia kobiet walczących z rakiem . Pierwszą była "Lilka", sięgnęłam po nią z nadzieją na ciepłą krzepiącą opowieść, i skończyłam czytać ze łzami w oczach. Tak samo u Grocholi w "Hudson, mamy problem". Wkrótce zaczęłam podejrzewać, że teraz wszyscy tylko o tym piszą ale wcześniej nie zwracałam na to uwagi. Bałam się sięgać po kolejne pozycje. Dopiero te kryminały przeniosły mnie do Szwecji gdzie rozwiązywanie zagadek przez sympatycznego policjanta i jego żonę tak mnie pochłonęło iż zapominałam na chwilę o raku.

Camilla Lackberg i jej kryminalna seria : Latarnik, Fabrykantka aniołków,i kolejne tomy pozwoliły mi zapomnieć o chorobie. Kiedy 2 lata temu dowiedziałam się, że mam raka i zaczęło się koszmarne leczenie musiałam całkowicie zrezygnować z dotychczasowego dość aktywnego życia. Pozostało mi tylko czytanie. Niestety książki początkowo zamiast ukojenia i oderwania od przykrej...

Jest taka książka, która skutecznie leczy mnie z bezsenności: "Zimowa opowieść" Helrpina. Nie wiem co to oniryczne dzieło w sobie ma, że będąc niezwykłe ciekawym i wciągającym, jednocześnie ma obezwładniającą moc usypiania mnie. Książka jest wspaniała, ale ze względu na wyżej wymienione cudowne właściwości czyta się ją dość długo ;)

Jest taka książka, która skutecznie leczy mnie z bezsenności: "Zimowa opowieść" Helrpina. Nie wiem co to oniryczne dzieło w sobie ma, że będąc niezwykłe ciekawym i wciągającym, jednocześnie ma obezwładniającą moc usypiania mnie. Książka jest wspaniała, ale ze względu na wyżej wymienione cudowne właściwości czyta się ją dość długo ;)

Nigdy nie miałam przyjaciół, jestem typem samotnika - z nikim nie jestem pokłócona, jednak też z nikim nie trzymam głębszych relacji. Nadszedł czas zmiany szkoły - podstawówki na gimnazjum. Przed wakacyjnym wyjazdem do babci, odwiedziłam bibliotekę, wtedy natknęłam się na książkę "M jak dżeM". Niewiele myśląc wzięłam ją ze sobą. Już następnego dnia 'wrzuciłam' utwór do torby i udałam się do 'swojego zakątku' - starego pomostu, skrywającego się pomiędzy drzewami. Jak zwykle nikogo tam nie było. Odetchnęłam głęboko, zanurzając bose stopy w przyjemnie chłodnej wodzie. Wyciągnęłam książkę, witając się z nią jak z dawno niewidzianym przyjacielem. Zaczęłam ją czytać.
Powoli poznawałam samotną Nelą, która borykała się z prześladowaniem przez koleżanki oraz z brakiem kontaktu z biologicznym ojcem. Dziewczyna poznaję panią Lilę, która jest jak dobra wróżka, odkrywająca przed nią smaki życia i dżemu. Nela zauważa jak niewiele trzeba, aby być szczęśliwym. Poznaję Kasię z którą się zaprzyjaźnia, zmienia szkołę, środowisko, dzięki czemu poznaję ciepło domowego ogniska.
Przeczytałam ostatnie słowa i poczułam siłę, że ja też mogę coś zmienić. Rozejrzałam się wokół. Słońce chyliło się ku zachodowi. Zapomniałam o obiedzie, o całym świecie. Szybko pobiegłam do domu w którym czekała zdenerwowana babcia, poczułam jej troskę i zrozumiałam, że ja też mam osoby które mnie kochają. Kolejny dzień spędziłam z babcią na robieniu dżemów.
P.S. Tego dnia nie zjadłam zimnego obiadu - odgrzała go babcia.

Nigdy nie miałam przyjaciół, jestem typem samotnika - z nikim nie jestem pokłócona, jednak też z nikim nie trzymam głębszych relacji. Nadszedł czas zmiany szkoły - podstawówki na gimnazjum. Przed wakacyjnym wyjazdem do babci, odwiedziłam bibliotekę, wtedy natknęłam się na książkę "M jak dżeM". Niewiele myśląc wzięłam ją ze sobą. Już następnego dnia 'wrzuciłam' utwór do...

Żadna książka nie uleczy bólu, smutku, czy słabości, ale myślę, że może pomóc znaleźć dla nich odpowiednie miejsce w naszym wnętrzu. Czytanie książek przypomina rozmowę z innym człowiekiem, kiedy to przekonujemy się, że nie jesteśmy pępkiem świata i naprawdę można przeżyć wiele, więcej, niż nam się zazwyczaj zdaje. Na tym polega moc książki – pomaga w odnajdywaniu porządku, ładu wewnętrznego, w ten sposób rzeczywiście może zmienić życie, daje też w prezencie czas, który w trudnych chwilach jest tak potrzebny.
Mnie w ten sposób uratowały książki Kierkegaarda – właściwie dokonały rewolucji w moim życiu, po pierwszej „Chorobie na śmierć” musiałam dokonać wewnętrznego przemeblowania i okazało się, że rzeczywiście wnętrze ma jeszcze ze dwa dna. Nikt nie upora się z moją samotnością, nikt nie uciszy mojej prawdziwej tęsknoty, a prawdziwym szczęściem jest, kiedy ktoś inny bardzo się stara rąbka tej tajemnicy uchylić. To uczy szacunku, pokory i sprawia, że traktuję siebie i innych jak wyzwanie.
Książki Kierkegaarda to dla mnie studnia bez dna, jeśli chodzi o obraz świata i człowieka, to także ideał pisarski – wciąż uczę się czytać. Po tej lekturze nie jest łatwiej, ale to tak jakby ktoś, kto widzi tylko czarno-białe zaczął widzieć kolory. Tak, oczy bolą, ale tego nie da się już cofnąć i lepiej żyć w kolorze nawet z bólem, niż bez barw.

Żadna książka nie uleczy bólu, smutku, czy słabości, ale myślę, że może pomóc znaleźć dla nich odpowiednie miejsce w naszym wnętrzu. Czytanie książek przypomina rozmowę z innym człowiekiem, kiedy to przekonujemy się, że nie jesteśmy pępkiem świata i naprawdę można przeżyć wiele, więcej, niż nam się zazwyczaj zdaje. Na tym polega moc książki – pomaga w odnajdywaniu porządku,...

Nienawidziłam samotności. Było to chyba jedyne uczucie, które tak mocno mnie uwierało. Wkroczyłam pewnie do swojego wysprzątanego pokoju i skierowałam się prosto do biblioteczki. Zrzedłam mi mina, kiedy stwierdziłam, że książki z biblioteki zostały już przeczytane, o wyjściu nie było mowy z racji jej zamknięcia w godzinach popołudniowych. Niezrażona sięgnęłam do najgłębszych zakamarków i natknęłam się na swój świąteczny prezent. Tytuł nie brzmiał zachęcająco "Oskar i pani Róża" Eric-Emmanuel Schmitt, kto to w ogóle jest? Jednak samotność doskwierała, dlatego najlepszym rozwiązaniem było zamknięcie jej w obojętnie jakiej książce. Pamiętam, że po skończonej lekturze wstałam i wyjrzałam przez okno. Właśnie zachodziło słońce, wtedy przypomniały mi się kawałki z jednego z ostatnich listów: "I wtedy poczułem, że przychodzisz. Był ranek. Byłem sam jeden na ziemi." wszystko się zgadzało oprócz pory dnia "Zrozumiałem, że jesteś obok". Ja wtedy również zrozumiałam: nigdy nie byłam ani nie będę sama. Zrozumiałam, że samotność nie istnieje, dzięki książce.

Nienawidziłam samotności. Było to chyba jedyne uczucie, które tak mocno mnie uwierało. Wkroczyłam pewnie do swojego wysprzątanego pokoju i skierowałam się prosto do biblioteczki. Zrzedłam mi mina, kiedy stwierdziłam, że książki z biblioteki zostały już przeczytane, o wyjściu nie było mowy z racji jej zamknięcia w godzinach popołudniowych. Niezrażona sięgnęłam do...

Moja choroba była nietypowa, ponieważ zraniła mnie książka. Może nie tyle książka, co zbyt mocne przywiązanie się do głównej bohaterki. Bardzo mocno zabolało brutalne rozprawienie się z nią pod koniec książki. Po tej lekturze nie byłem w stanie przywiązać się do żadnego bohatera literackiego, wczuć się w niego w tym stopniu jak robiłem to wcześniej. Próbowałem unikać czytania. Nie byłem w stanie. I jednocześnie bałem się. Wtedy sobie przypomniałem, że gdzieś kiedyś usłyszałem, że rany najlepiej leczyć tym co zraniło. Rozpocząłem poszukiwanie lekarstwa, odpowiedniej książki. Szukałem bardzo długo. Dni zmieniły się w tygodnie, tygodnie w miesiące. I pewnego dnia zupełnie przypadkowo wpadła mi w ręce właściwa książka, która od pierwszego spojrzenia powiedziała mi: Musisz mnie przeczytać. Posłuchałem. Zacząłem czytać.Już się nie bałem, wiedziałem, że cokolwiek się stanie będzie dobrze. Pierwsza strona mi to uświadomiła. A książka, że cierpienie czasem jest konieczne, jeśli się chce coś osiągnąć.
Sieć niebios[bookLink]50183|Sieć niebios[/bookLink]

Moja choroba była nietypowa, ponieważ zraniła mnie książka. Może nie tyle książka, co zbyt mocne przywiązanie się do głównej bohaterki. Bardzo mocno zabolało brutalne rozprawienie się z nią pod koniec książki. Po tej lekturze nie byłem w stanie przywiązać się do żadnego bohatera literackiego, wczuć się w niego w tym stopniu jak robiłem to wcześniej. Próbowałem unikać...

 [bookCover]50183|Sieć niebios[/bookCover]

Będąc niepozorną dziewczynką,bujałam w świecie własnej wyobraźni. Nie dotykałam wtedy książek,bałam się ich,moje myśli odfruwały gdzieś daleko i wtedy byłam taką prawdziwą dziwaczką. Moi rodzice często się kłócili i nie mogłam poradzić sobie z istniejącą rzeczywistością,popadałam w depresję. Moja ciocia nieoczekiwanie podarowała mi wszystkie swoje książki L.M.Montgomery i na początku nie cieszyłam się z nich,ale potem postanowiłam sięgnąć po "Emilkę ze Srebrnego Nowiu",bo ona wygrała w mojej wyliczance. Zmieniła całkowicie mnie i moje życie,dosłownie. Zawdzięczam Emilce nie tylko swoją osobowość,dzięki której rodzina,a przede wszystkim ja jestem dumna,ale najważniejsze jest to,że pokonałam lęk przed patrzeniem na codzienne problemy małżeństwa moich rodziców. Dzięki trylogii o dziewczynce z marzeniami,sama się z nią utożsamiałam i zdobyłam nadzieję na równie niesamowite przygody,których ona doświadczyła. Dzięki niej przestałam bać się samej siebie i ludzi mnie otaczających,a za to teraz mam wiernych przyjaciół i zdobyłam zupełnie nowe poglądy na miłość,która być może sama zapuka do mych drzwi.

Będąc niepozorną dziewczynką,bujałam w świecie własnej wyobraźni. Nie dotykałam wtedy książek,bałam się ich,moje myśli odfruwały gdzieś daleko i wtedy byłam taką prawdziwą dziwaczką. Moi rodzice często się kłócili i nie mogłam poradzić sobie z istniejącą rzeczywistością,popadałam w depresję. Moja ciocia nieoczekiwanie podarowała mi wszystkie swoje książki L.M.Montgomery i...