Dawno temu żyła sobie pewna dziewczynka, która nazywała się tak samo, jak ja. Mieszkała w małym, białym domu, otoczonym licznymi drzewami, pomiędzy którymi codziennie się bawiła. Wyobrażała sobie, że jest księżniczką, która spaceruje po dworskich ogrodach w oczekiwaniu na swego księcia. Lata mijały, a ona wciąż krążyła między drzewami sama, nasłuchując kroków wymarzonego przez nią przybysza. W tym czasie dziewczynka dorosła i stała się kobietą…
Cóż, ja kiedyś też byłam młoda i miałam marzenia, zupełnie jak wy… Pewnie czasami myślicie, że ludzie w moim wieku zawsze byli starzy. Nie mogłybyście się bardziej pomylić. Czekałam na mojego księcia z bajki i wierzyłam, że kiedyś przybędzie, by wywieźć mnie z tego białego domu, który w środku wcale nie był tak piękny, jak na zewnątrz… Panował w nim mrok, a ja marzyłam, że odjadę z moim księciem w stronę blasku zachodzącego słońca i rozpocznę nowe życie. Czekałam na księcia tak długo, że w końcu odjechałam z kimś, kto tylko się za niego podawał…

Dawno temu żyła sobie pewna dziewczynka, która nazywała się tak samo, jak ja. Mieszkała w małym, białym domu, otoczonym licznymi drzewami, pomiędzy którymi codziennie się bawiła. Wyobrażała sobie, że jest księżniczką, która spaceruje po dworskich ogrodach w oczekiwaniu na swego księcia. Lata mijały, a ona wciąż krążyła między drzewami sama, nasłuchując kroków wymarzonego...

Dawno, dawno temu, w miasteczku zwanym Merkits, żyła sobie pewna dziewczynka imieniem Lua. Lua była bezdomna. Wraz z jej matką codziennie wałęsała się po miasteczku, szukając schronienia. Niektórzy ludzie udzielali im pomocy, dawali jeść, czasem nawet pozwalali się przespać w stodole, kiedy noce bywały wyjątkowo chłodne.
Pewnego dnia władze Merkits dowiedziały się o sytuacji dziewczynki i jej matki. Postanowili zabrać Luę do zamku, aby tam zdecydować, co mają zrobić z bezdomną. Królowa Saria bardzo zainteresowała się Luą, a jako iż nie mogła mieć dzieci, postanowiła zaadoptować dziewczynkę. Tak Lua stała się księżniczką. Dorastała w zamku pełnym obcych jej, bogatych ludzi. Czuła się zagubiona i nieszczęśliwa. Pragnęła tylko jednego: znaleźć się z powrotem w objęciach jej prawdziwej mamusi.
Codziennie myślała o tym, co stało się z jej matką. Martwiła się o nią. Nie chciała tych wszystkich luksusów, jeśli nie mogła podzielić się nimi z osobą, którą kochała najbardziej na świecie. Tak więc pewnego dnia, Lua wyszła z zamku, nikomu nic nie mówiąc. Cały dzień spędziła, szukając swojej ukochanej matki. W końcu ujrzała ją, a widok starej, brudnej, zziębniętej kobiety tak przepełnił jej małe serduszko bólem i żalem, że postanowiła zrobić wszystko, co w jej mocy, aby pomóc mamusi. Sprzedała wszystkie kosztowne drobiazgi, jakie w tym dniu miała na sobie i kupiła za to jedzenie i czyste ubranie dla matki. Potem wyruszyły w długą podróż, opuszczając Merkits. Matka dziewczynki nie mogła się nadziwić, że Lua oddała wszystko, po to, aby z powrotem nie mieć nic. Zrozumiała jednak, że dla dziewczynki to miłość do matki jest wszystkim. I z wzajemnością. Bogactwo to pojęcie względne. Bogatym można być również mając jedynie pajdę chleba, wytrzymałe buty i kochającą osobę przy boku.

Dawno, dawno temu, w miasteczku zwanym Merkits, żyła sobie pewna dziewczynka imieniem Lua. Lua była bezdomna. Wraz z jej matką codziennie wałęsała się po miasteczku, szukając schronienia. Niektórzy ludzie udzielali im pomocy, dawali jeść, czasem nawet pozwalali się przespać w stodole, kiedy noce bywały wyjątkowo chłodne.
Pewnego dnia władze Merkits dowiedziały się o...

Wiele lat temu, w czerwcową ciepłą noc, kiedy za oknem błyszczały już gwiazdy, a księżyc uśmiechał się do nich, kiedy swoją muzykę odgrywały świerszcze, a wiatr wtórował im, uderzając o szyby, młoda dziewczynka przebudziła się ze swojego kolorowego snu. Była mała, miała dwa długie warkocze i duże, bursztynowe oczy. Dziecięce sny wciąż siedziały w jej głowie, mimo to chciała dowiedzieć się, skąd pochodzą krzyki, które ją obudziły.
Zeszła powolutku po schodach, kierując się w stronę głośnych dźwięków. Zaszła do kuchni i zajrzała do środka. Była tam jej mama. Siedziała przy stole, wśród pustych i pełnych butelek. Nie wiedziała, o czym bełkocze jej mamusia. Przestraszona podeszła do niej i próbowała łapać za rękaw w niemej prośbie.
Tej nocy dziewczynka nie zrozumiała co działo się z jej matką, jednak dowiedziała się, że nie wszystkie bajki kończą się dobrze, a jej piękna historia zakończyła się wraz z pierwszym uderzeniem...

Wiele lat temu, w czerwcową ciepłą noc, kiedy za oknem błyszczały już gwiazdy, a księżyc uśmiechał się do nich, kiedy swoją muzykę odgrywały świerszcze, a wiatr wtórował im, uderzając o szyby, młoda dziewczynka przebudziła się ze swojego kolorowego snu. Była mała, miała dwa długie warkocze i duże, bursztynowe oczy. Dziecięce sny wciąż siedziały w jej głowie, mimo to chciała...

Był mroźny zimowy wieczór, jeden z wielu w skutym lodem i wojenną zawieruchą Leningradzie. Lód zapanował dosłownie wszędzie, lecz najwięcej było go w ludzkich sercach. Maria podeszła do okna, wyglądając przez pożółkłą firankę. Dłonie ogrzewała kubkiem gorącej herbaty. Okutana w ciepły swetr, z drżącym sercem oczekiwała powrotu ojca. Samowar od dawna stał na stole, oczekując powrotu doktora z jednej z wielu wizyt.W sercu Marii szalał niepokój.
-A jeśli coś mu się stało? Dlaczego się spóźnia?
Nagle w blasku latarni ujrzała zakrwawione ciało leżące na ulicy.
- O Boże, a jeśli to ojciec?!
Nie namyślając się wcale, zbiegła ze schodów tak jak stała.Wybiegła z kamienicy wprost na skrzypiący od mrozu śnieg, który w świetle księżyca skrzył się niczym najdroższe klejnoty świata. Podbiegła do rannego. W świetle latarni ujrzała, iż to nie ojciec, tylko jakiś mężczyzna w wojskowym mundurze. Był nieprzytomny i obficie krwawił w okolicach głowy. Rana nie wyglądała zbyt dobrze.Wymagał natychmiastowej pomocy, gdyż każda chwila spędzona na mrozie odbierała mu szansę na przeżycie. Maria próbowała przeczołgać rannego w stronę domu, ale był zbyt ciężki. Już myślała, że sobie nie poradzi, gdy nagle usłyszała skrzypiący odgłos kroków na śniegu.Obróciła głowę w stronę zbliżających się kroków i ujrzała zgarbioną sylwetkę ojca.
- Ach papo! Pomocy!- wykrzyknęła Maria.
Wtedy ujrzała, że powieki rannego się uchyliły. Maria ujrzała twarz wykrzywioną bólem oraz najpiękniejszy odcień błękitu , jaki w życiu widziała.
-Plesae, help me- ledwie dosłyszalnie wyszeptał ranny.
Ojciec Marii podbiegł do nich i wspólnymi siłami, wtaszczyli rannego na drugie piętro ich mieszkania.
Przez następnych pięć dni Maria wraz z ojcem doglądali rannego, który tylko na chwilę odzyskiwał przytomność. Większość czasu zaś męczył go niespokojny sen i gorączka. W chwilach przebudzenia mącił mu się wzrok i na widok Marii twarz mu się rozpogadzała.Mówił wtedy:
-Oh, Lucy, you are- po czym ponownie zapadał w sen.
W ciągu tych pięciu dni Maria zdążyła pokochać cudowny błękit oczu rannego , mimo iż domyśliła się, że gdzieś ktoś na niego czeka.

Był mroźny zimowy wieczór, jeden z wielu w skutym lodem i wojenną zawieruchą Leningradzie. Lód zapanował dosłownie wszędzie, lecz najwięcej było go w ludzkich sercach. Maria podeszła do okna, wyglądając przez pożółkłą firankę. Dłonie ogrzewała kubkiem gorącej herbaty. Okutana w ciepły swetr, z drżącym sercem oczekiwała powrotu ojca. Samowar od dawna stał na stole,...

Był pewien chłopiec. Skromny, niezbyt wysoki brunet o zielonych oczach. Nazywali go Chep. W życiu nie miał zbyt wiele szczęścia. Ciężko było mu zaprzyjaźnić się z rówieśnikami, nie radził sobie w szkole, a rodzice traktowali go jak zabawkę. Lecz gdy stał się mężczyzną spotkał na swojej drodze piękność życia. Tak zwana miłość od pierwszego wejrzenia. Pewnego razu umówili się na wysokiej piwnicy obrośniętej trawą, ledwo wystającej z pustego pola. Nikt ich nie widział. Spotkanie było bardzo wyjątkowe. Pierwszy raz ona poczuła jego męskość, a on jej kobiecość. Może wydaje się to trochę krępujące, ale nadszedł czas by Wam to powiedzieć. Więc ta dziewczyna po upojnie spędzonym czasie bardzo się przestraszyła. Nie miała pojęcia co ze sobą zrobić. Wiecie co zrobiła? Nadzwyczajnie na świecie uciekła. Uciekła bez słowa pożegnania. Przecież sama tego chciała, prawda? Zapamiętajcie, kobiety w swoim życiu robią różne głupstwa. Zanim się do czegoś zabierzecie, pomyślcie przed tym kilka razy. Życie jest pełne niespodzianek. Najważniejsze, żeby korzystać z niego rozsądnie.

Był pewien chłopiec. Skromny, niezbyt wysoki brunet o zielonych oczach. Nazywali go Chep. W życiu nie miał zbyt wiele szczęścia. Ciężko było mu zaprzyjaźnić się z rówieśnikami, nie radził sobie w szkole, a rodzice traktowali go jak zabawkę. Lecz gdy stał się mężczyzną spotkał na swojej drodze piękność życia. Tak zwana miłość od pierwszego wejrzenia. Pewnego razu umówili się...

Za górami za lasami w małym domku żyła sobie Królewna. Niestety, czasy, w jakich przyszło jej żyć, nie należały do łatwych. Ludzie pałali do siebie nienawiścią, mordowali się, żyli kosztem innych, aby przetrwać, ponieważ toczyła się okrutna wojna. Pewnego dnia Królewna udała się w poszukiwaniu jedzenia. Był mroźny dzień, śnieg skrzypiał pod nogami, a ujemna temperatura powodowała, że policzki dziewczynki pokryły się rumieńcami. To dodawało jej uroku, choć i tak była śliczną istotką. Nagle zauważyła, że pod drzewem ktoś leży. W pierwszej chwili przestraszyła się, ale gdy emocje trochę opadły, postanowiła podejść bliżej. Oczom ukazał się mężczyzna, który nie dawał znaku życia. Po stroju poznała, że to Książę z wrogiego królestwa, z którym jej ojczyzna toczyła wojnę. Za pomoc wrogom groziła śmierć. Królewna jednak miała miękkie serduszko i sumienie nie pozwalało jej zostawić człowieka w potrzebie. Postanowiła sprawdzić, czy żyje. Podeszła jeszcze bliżej i dotknęła dłoni leżącego, aby sprawdzić tętno. W tym momencie nieznajomy poruszył się i otwarł oczy. Królewna oniemiała z wrażenia. Nigdy dotąd nie widziała takich magicznych oczu! Łagodne, brązowe, trudne do opisania...Poczuła, że serce bije jej szybciej, coraz szybciej...Uśmiechnęła się nieśmiało i spytała:
- Czy mogę jakoś pomóc?
- Nie mam siły-odpowiedział właściciel nieziemskich oczu-od trzech dni nic nie jadłem. Wiesz jednak, że powinnaś mnie tu zostawić...
inaczej umrę nie tylko ja, ale i ty...to niebezpieczne...
- Niech pan tyle nie mówi. Po co tracić dodatkowe siły...czy pan by mnie tu zostawił? Więc i ja ...

Za górami za lasami w małym domku żyła sobie Królewna. Niestety, czasy, w jakich przyszło jej żyć, nie należały do łatwych. Ludzie pałali do siebie nienawiścią, mordowali się, żyli kosztem innych, aby przetrwać, ponieważ toczyła się okrutna wojna. Pewnego dnia Królewna udała się w poszukiwaniu jedzenia. Był mroźny dzień, śnieg skrzypiał pod nogami, a ujemna temperatura...

Wszyscy żyli długo i szczęśliwie, w pięknym, kolorowym królestwie, gdzie od pewnego czasu panował spokój. Przedstawiciele dwóch zwaśnionych rodów szlacheckich mieli dzieci, a później wzięli długo oczekiwany, wymarzony ślub. Rycerz w lśniącej zbroi, na białym koniu okazał się zwykłym księciem. Jednym pocałunkiem odczarował księżniczkę ze złego uroku. Potem uratował ją z wysokiego na 4 metry zamku, w którym panował okropny król. Niestety matka księżniczki została uwięziona w tym potężnym pałacu na zawsze. Wtedy przyszła zła czarownica i podała księżnej zakazane jabłko. Pokusa była zbyt wielka...

- Co to za bajka mamo? - powiedziała jedna z córek.

- Moje kochane córeczki... to życie. W bajce wszystko wiadomo od samego początku, wszystko jest "proste"... z życiem jest niestety trochę inaczej. Mimo problemów, starajcie się być sobą, a nie pięknymi księżniczkami.

- Kocham cię mamo - rzekły obie dziewczynki w tej samej chwili.

Wszyscy żyli długo i szczęśliwie, w pięknym, kolorowym królestwie, gdzie od pewnego czasu panował spokój. Przedstawiciele dwóch zwaśnionych rodów szlacheckich mieli dzieci, a później wzięli długo oczekiwany, wymarzony ślub. Rycerz w lśniącej zbroi, na białym koniu okazał się zwykłym księciem. Jednym pocałunkiem odczarował księżniczkę ze złego uroku. Potem uratował ją z...

-Nie tak dawno temu żyła w Polsce piękna księżniczka. Miała wszystko czego pragnęła w swym młodym życiu : przyjaciół, kochających rodziców i rodzeństwo, dobre wyniki w nauce. Brakowało tylko jej księcia. Czekała na tego jedynego księcia latami, aż w dniu gdy wybiła 24 wiosna jej życia się pojawił. Przyjechał na białym koniu w złotej zbroi. Był niezwykle przystojny, od razu się pokochali. Wzięli niezbyt wielkie wesele i po roku wspaniałego życia urodziła im się córeczka. Piękna po mamie i mądra po ojcu,stała się ulubienicą całego dworu. Przeżyli wspólnie cztery piękne lata, aż do 1 września gdy zza zachodu przybył wielki smok i zniszczył połowę królestwa. Siedemnaście dni po nim przyleciał kolejny smok zza wschodu, jeszcze większy, jeszcze straszniejszy. Porwał królową, zostawiając króla i małą księżniczkę samych. Zrozpaczony mąż wyruszył po swą królową wraz z innymi dzielnymi rycerzami. Walczyli dzielnie lecz nie udało się uratować królowej.Król pozostał sam z małą księżniczką, lecz nigdy nie był już tak uśmiechnięty jak przy swej królowej.Pochłonęła ją zimna i straszna kraina za wschodem, gdzie wiele bezimiennych księżniczek i rycerzy odeszło, zostawiając rodziny.
-Nigdy mi nie mówiłaś, że babcia zginęła w łagrze.

-Nie tak dawno temu żyła w Polsce piękna księżniczka. Miała wszystko czego pragnęła w swym młodym życiu : przyjaciół, kochających rodziców i rodzeństwo, dobre wyniki w nauce. Brakowało tylko jej księcia. Czekała na tego jedynego księcia latami, aż w dniu gdy wybiła 24 wiosna jej życia się pojawił. Przyjechał na białym koniu w złotej zbroi. Był niezwykle przystojny, od razu...