Sylwia spokojnym krokiem weszła do mieszkania na drugim piętrze warszawskiego bloku, przyjęła rękawiczki i rzuciła okiem na relacjonującą zdarzenie przerażoną kobietę.
- Usłyszałam okropny hałas… jakby kłótni… męski i żeński głos… głównie krzyki… i łoskot upadających przedmiotów… szybkie kroki, jakby ktoś uciekał…
Beznamiętnie przeszła do sypialni domniemanej ofiary. Bystrym wzrokiem zlustrowała pomieszczenie. Obeszła pokój w koło, przyjrzała się dziurze w ścianie, pozostałej po wyrwanym karniszu.
- Zostawcie – zirytowana detektyw warknęła w stronę śledczych policji, którzy próbowali otworzyć drewnianą szkatułę. Tamci drgnęli, poruszeni niezwykłą bezczelnością.
- To oczywiste, że doszło tu do porwania – odchrząknął najwyższy umundurowany, średniej urody okularnik. - Na podłodze leżą kwiaty, ale nie ma wazonu. Więc pochodzą z bukietu. To oznacza, że sprawcą był listonosz lub...
- Konkubent. Przesyłkę od listonosza kobieta odebrałaby w salonie, a cały ten bajzel znajduje się w sypialni.
- Jednakże porwanie rozgryźliśmy!
- Nie było porwania.
- C-co?
- Wygląda na to, że faktycznie porywaczem był partner, najpewniej uzbrojony w nóż. Gdyby miał pistolet, obeszłoby się bez tak gwałtownego sprzeciwu, jakiego mamy tutaj dowody. Zresztą, ta sypialnia jest za mała na taką spektakularną pogoń, o jakiej mówi świadek. Nie mogło to być też narzędzie tępe, ponieważ pościel ewidentnie została rozcięta. Ktoś tu podobno walczył. Ale śladów krwi nie ma, więc w tej walce nikt nie został owym nożem ugodzony. Poza oknem. Gdyby upadło na nie ciało, też zostałaby krew. Dziwne, prawda? W dodatku porywacz znalazł czas, by przeszukać komody. I chyba szukał kluczyka do szkatułki. Ten znajdował się w skrytce ukrytej pod karniszem, widać ją z bliska. Nikt obcy nie wiedziałby o niej. Skoro porywacz tam zajrzał, znał kryjówkę. Skoro ją znał, szukanie po komodach było bez sensu.
- Co sugerujesz?
- Wszystko zostało upozorowane. Właścicielka mieszkania sama uciekła.
- W jakim celu?
- Poczekamy, zobaczymy. Niedługo tu wróci. W końcu zamknęła szkatułkę. A klucz zabrała. Tak robi tylko osoba, która jest pewna, że może wrócić.
Policjanci stali osłupiali. Ktoś wydukał:
- ...a to salami?
Usłyszeli śmiech.
- To po to, żeby długo o nie pytać! Nie ma znaczenia. Najpewniej właścicielka akurat wróciła z Tesco i w amoku rzuciła torbą, ot dla większego bałaganu.

Sylwia spokojnym krokiem weszła do mieszkania na drugim piętrze warszawskiego bloku, przyjęła rękawiczki i rzuciła okiem na relacjonującą zdarzenie przerażoną kobietę.
- Usłyszałam okropny hałas… jakby kłótni… męski i żeński głos… głównie krzyki… i łoskot upadających przedmiotów… szybkie kroki, jakby ktoś uciekał…
Beznamiętnie przeszła do sypialni domniemanej ofiary....

Był stałym bywalcem klubu do którego właśnie przyszła.Nie miała bladego pojęcia ,czemu cały czas facet z lekkim zarostem, w garniturze przeszywa ją dzikim spojrzeniem diabła.Stała obok baru ,zamawiając kolejnego drinka u niewiarygodnie przystojnego barmana imieniem Rick.To właśnie ten przystojny barman o nieziemskim spojrzeniu zaproponował jej by dzisiejszej nocy odłożyła na bok swoje sprawy i przyszła się zabawić.Jest w końcu 21 letnią studentką i bez namysłu zasługuje na odrobinę przerwy od błędnego koła,w jakich zazwyczaj znajdują się studenci z ambicjami.Usłyszawszy jego szarmanckie "Cześć Sarah ,wpadłabyś dziś do klubu,żeby dotrzymać mi towarzystwa ,będzie mi niezmiernie miło" na początku opierała się mówiąc że musi się uczyć do jutrzejszego testu ,lecz po bezowocnych próbach Ricka ,na jego szczęście dała za wygraną.to wyłącznie kwestia czasu.Brzdęk...odstawiła kieliszek mohito,wzięła głęboki oddech,wyprostowała się na wysokim gąbczastym krześle i dając do zrozumienia barmanowi ,iż ich spotkanie właśnie dobiegło końca ,musnęła wargami jego opaloną twarz,ciągnąc za sobą krwawe ślady szminki.Alkohol zupełnie przyćmił jej umysł,zupełnie nie pamiętała już starszego mężczyzny na drugim końcu sali,który z uporem wlepiał w nią swoje plugawe ślipia.Z tupotem butów na wysokim obcasie przemierzała przecznice dzielące ją od ciepłego,przytulnego mieszkanka.Dość długi spacer dobrze jej zrobił,zaczynała łączyć wątki z dyskoteki.Przez opary trunków jakie miała w swoim organizmie zaczęła przypominać sobie swojego późniejszego oprawce.Oprawce który właśnie teraz stał za jej plecami,niczym niewidzialny cień czegoś bardzo złego.Sarah wydobyła klucz z zagraconej torebki po czym bezbłędnie ucelowała go w dziurkę od zardzewiałego zamka.Przekroczyła próg mieszkania,zapaliła światło ,za nią czaiło się zło którego nie była w stanie dostrzec.Jego wzrok sparaliżował ją od głowy w dół ,pierwsze spotkanie z elegancikiem w garniturze ,nie wyglądało do najprzyjemniejszych.W ręku dzierżył śrubokręt i małe zawiniątko.Przeraziła się go na śmierć ,uciekając do pokoju przewracała wszystko co stanęło jej na drodze do ucieczki przez okno.Sypialnia jednym słowem stała się polem bitwy.Po żmudnej zabawie w kotka i myszkę Sare spotkał niechybny koniec poprzez uduszenie.
Skończył czytać ,odłożył szorstki kawałek papieru do pudełka, którego klucz znalazł w drzwiach.To ,opisane na zwykłej kartce przeżycie studentki,miało miejsce naprawdę.Demoniczna para wyparowała,Nikt ich potem nie widział.

Był stałym bywalcem klubu do którego właśnie przyszła.Nie miała bladego pojęcia ,czemu cały czas facet z lekkim zarostem, w garniturze przeszywa ją dzikim spojrzeniem diabła.Stała obok baru ,zamawiając kolejnego drinka u niewiarygodnie przystojnego barmana imieniem Rick.To właśnie ten przystojny barman o nieziemskim spojrzeniu zaproponował jej by dzisiejszej nocy odłożyła...

- Cholera! – wykrzyknęłam. Nie miałam zielonego pojęcia jak rozszyfrować zagadkę. Po raz enty analizowałam wszystko, co zobaczyłam w tajemniczym pokoju.

Jego właścicielka miała tylko 19 lat. Morderca zaskoczył ją w nocy. Śpiąc nie słyszała przekręcania klucza w drzwiach. Włamywacz nie był zwykłym włamywaczem. Miał klucze. Musiał być w bliskich relacjach z dziewczyną. Pościel była porozrzucana i podarta. Pióra latały jak po bitwie na poduszki. Wszystkie szuflady komody, drzwi szafy i biurka były otwarte, a ich zawartość leżała w nieładzie na podłodze. Sprawca czegoś szukał. Tylko czego?

Miała coś do ukrycia. Morderca chciał wyciągnąć z dziewczyny jakieś informacje. Jestem tego pewna! Tylko jakie do cholery?! Na podłodze przy łóżku leżały niedopałki. Na plecach dziewczyny znaleźli ślady po gaszeniu papierosów. Sama ich nie mogła zrobić w tym miejscu – tak określili specjaliści. Któż zadał jej taki ból?

Tuż obok niedopałków papierosów znajdowała się roztrzaskana popielniczka i rozdeptane kwiatki. Matka dziewczyny powiedziała, że róże były ulubionymi kwiatami jej córki, a że wazon podarowała córce po powrocie z Włoch i że na dnie jest napis „Róża to siła”. Kobieta powiedziała to i popłakała się. Co ciekawe, policjanci nigdzie nie znaleźli tego wazonu. Ani w całości, ani w kawałkach!

Spod łóżka wystawała reklamówka. Były w niej banany, salami i trzy śrubokręty. To ostatnie zakupy, które zrobiła dziewczyna. Nie wiedziała, że kupuje dla siebie narzędzie tortur, bo na plecach, tuż obok śladów po niedopałkach znajdowały się dziury wywiercone śrubokrętem. Musiało boleć. Nigdzie nie było śladów krwi. Czyżby sprawca hamował jej ujście?

Na stoliku obok łóżka stała drewniana szkatułka, której nie dało się otworzyć bez klucza, więc technik policyjny otworzył ją swoimi sposobami. W środku były kartki – pocztówki, kartki na Święta. Nic ważnego dla śledztwa, a dla dziewczyny skarb trzymany w zamknięciu.

Do ciała dziewczyny zaprowadziła mnie szyba. Jedna co prawda tylko popękana, ale druga wybita. Podeszłam do niej, spojrzałam w dół – tam znajdowała się dziewczyna. Nie zrobiła tego sama. Karnisz z zasłoną został wyrwany ze ściany. Gdy została wypchnięta z pokoju trzymała się materiału. To była jej ostatnia deska ratunku.

Nigdy nie dowiedziałabym się tego, kto jest sprawcą, gdyby nie fakt, że przez feralne okno zobaczyłam mężczyznę z pięknym zielonym wazonem, a na jego spodzie widniał napis „Róża to siła”.

- Cholera! – wykrzyknęłam. Nie miałam zielonego pojęcia jak rozszyfrować zagadkę. Po raz enty analizowałam wszystko, co zobaczyłam w tajemniczym pokoju.

Jego właścicielka miała tylko 19 lat. Morderca zaskoczył ją w nocy. Śpiąc nie słyszała przekręcania klucza w drzwiach. Włamywacz nie był zwykłym włamywaczem. Miał klucze. Musiał być w bliskich relacjach z dziewczyną....

- Czy dla odmiany na miejscu przestępstwa mógłby być porządek? – komisarz Leski patrzył na zdemolowany pokój.
- Pożar w burdelu przy powodzi – zażartował sierżant Leleń.
- Leleń, jak takiś dowcipny, to czemuś ginekologiem nie został? Technicy zrobili swoje?
- Tak jest. Wszystko obfotografowane, odciski zdjęte, można wchodzić.
- Czego się dowiedziałeś, Rogaś? – Leleń skrzywił się. Nie znosił tego przezwiska.
- O 17.15 sąsiadka, Anna Gil, zgłosiła awanturę w mieszkaniu obok. Wrzaski, tłuczone szkło, przewracane meble. Patrol przybył na miejsce o 17.25. Drzwi do mieszkania były otwarte, nikogo w środku, zdemolowano tylko ten pokój.
- Lokatorzy?
- W lokalu zameldowana jest Klara Górska, lat 82, przebywa w domu opieki „Eden”. W mieszkaniu pomieszkiwała jej krewna Ewa Olech, studentka fizyki, lat 22. Dziewczyny nie udało się zlokalizować. Niestety, kamienica nie ma monitoringu.
- Przez okno raczej się nikt nie ewakuował. Niby drugie piętro, ale stare budownictwo. Rynny brak, nie ma jak zejść – Leski wyglądał przez okno. Przyglądał się stłuczonej szybie. - Wzmocnione szkło. Co je tak rozwaliło? Kto wyrwał karnisz? Przecież na nim dałoby radę się powiesić i by się nie zarwał.
- Może dziewczyna pokłóciła się z facetem i pieprznęła w niego wazonem? Jaki kretyn przynosi kobiecie żółte chryzantemy? Chłopak się uchylił, ostra demolka poszła. – Leleń rozglądał się po pokoju. – Musiał ją nieźle wkurwić, że aż rzucała szufladami.
- Ona rzucała? Rogaś, jak twoje randki tak wyglądają, to nie znaczy, że to norma. Po co dziewczyna niszczyłaby swój pokój? Podarta pościel? Kobiety tak nie robią. Chyba, że przyłapała go z inną dupą. Ktoś sprawdził, co jest szkatułce? Gdzie wazon?
- Wazonu brak, szkatułka zamknięta, kluczyka nie ma. Ile tu petów. A przecież w ogóle nie czuć papierosów – Leleń pociągnął nosem. – Popielniczka wygląda na ciężką. Może to nią ktoś rzucił i trafił w okno?
- Nie ma śladów krwi. Dziwne, pościel podarto czymś ostrym. Przy furii łatwo o skaleczenie. Wszystko wygląda cholernie teatralnie – Leski się zamyślił.
- Najlepsza jest reklamówka pod łóżkiem. Kto je salami z bananami? I na chuj komuś trzy śrubokręty? – Leleń przeglądał zawartość torby.
Leski zbladł.
- Śrubokręty, salami, banany?! Rogaś to p…
Wybuch był piękny. Śruba pokiwał głową. Chciał Leski być ostatnim uczciwym gliną na ziemi, to mu piękną śmierć załatwił. Było brać łapówki i patrzeć przez palce, jak przemyca narkotyki w transportach salami i bananów. Obiecał komisarzowi, że mu śrubę dokręci. I dokręcił.

- Czy dla odmiany na miejscu przestępstwa mógłby być porządek? – komisarz Leski patrzył na zdemolowany pokój.
- Pożar w burdelu przy powodzi – zażartował sierżant Leleń.
- Leleń, jak takiś dowcipny, to czemuś ginekologiem nie został? Technicy zrobili swoje?
- Tak jest. Wszystko obfotografowane, odciski zdjęte, można wchodzić.
- Czego się dowiedziałeś, Rogaś? – Leleń...

Stojąc przed uchylonymi drzwiami czuł na plecach dreszczyk, który towarzyszył mu przy nowych spraw. Po telefonie zaniepokojonej krzykami sąsiadki, twierdzącej, że w mieszkaniu pod nią dzieje się coś dziwnego, poinformował swojego najlepszego człowieka gdzie ma przybyć, a sam gnany przeczuciem, że coś się szykuje, ruszył na miejsce zdarzenia.
–Pora się wyłączyć –pomyślał Dan, ostrożnie wchodząc do środka.
-Czuj i patrz! –mówił w myślach do siebie, wchodząc do pokoju, do którego ciągnął go zapach dymu nikotynowego.
–Ciekawie! Chciałeś to masz Danny! Myśl i powiedz co tu się stało! –głos w głowie go nie opuszczał. Pokój okazał się sypialnią. Po lewej stał fotel, a wokół niego pełno było rozrzuconych niedopałków. Obok leżała rozbita popielniczka.
-Ktoś strącił ją gdy zrywał się gwałtownie z fotela-pomyślał i spojrzał na panujący bałagan. Jego mózg pracując na wysokich obrotach odtwarzał już bieg wydarzeń. Obracając się w miejscu by nie zatrzeć śladów, szeptał do siebie:
-Rozrzucona,podarta pościel –resztki prześcieradła przytwierdzone do wezgłowia łóżka. Przywiązali ofiarę podartym prześcieradłem? Na nocnym stoliku drewniana szkatułka ze śladami nieudolnego otwierania. Pod łóżkiem siatka z zakupami. Śrubokręty? Chcieli je wypróbować na szkatułce,ale nie zdążyli ich użyć. Banany i salami-najwyraźniej planowali zostać tu chwilę dłużej. Powyciągane szuflady komody, ich zawartość przetrząśnięta. Amatorska robota, widać to po zrobionym bałaganie. Szukali czegoś cennego. Dziwne, że nie zabrali szkatułki, którą próbowali otworzyć.
-Wyrwany karnisz z zasłoną! -Dan cofnął się i przyjrzał wiązaniom którymi przytwierdzona była do łóżka ofiara.
-Musiała się oswobodzić, próbowała uciec. Spostrzegli to, zaczęli się szamotać, ofiara złapała zasłonę szukając możliwości wyrwania się. Mocno szarpnęła, karnisz wypadł uderzając w szybę i powodując pęknięcie. Wtedy sąsiadka usłyszała zamieszanie! Napastnicy nie spodziewali się, że właścicielka stawi opór. Działając w popłochu zapomnieli najważniejszej rzeczy po którą przyszli-szkatułki. Zabrali za to wazon, który również musi być istotny, a po którym zostały na podłodze rozrzucone, zdeptane kwiaty. Nie ma żadnych śladów krwi. Nie przewidzieli próby jej ucieczki, nie mieli tego w scenariuszu. Nie wiedząc co robić postanowili wiać. Nie mogli już zostawić kobiety, zabrali ją więc ze sobą. Wszystko wskazuje, że są amatorami działającymi w strachu, nie mającymi doświadczenia. Zostawili szkatułkę! Wrócą po nią. A wtedy będę na nich czekał…

Stojąc przed uchylonymi drzwiami czuł na plecach dreszczyk, który towarzyszył mu przy nowych spraw. Po telefonie zaniepokojonej krzykami sąsiadki, twierdzącej, że w mieszkaniu pod nią dzieje się coś dziwnego, poinformował swojego najlepszego człowieka gdzie ma przybyć, a sam gnany przeczuciem, że coś się szykuje, ruszył na miejsce zdarzenia.
–Pora się wyłączyć –pomyślał...

Pewnie Edward Cullen dorwał ją niczym Belle, gdy ta wracała z zakupów (stąd "lekki" bałagan w pokoju), a teraz pewnie się opalają na jednej z prywatnej wysp. Poprawka! To ona się opala, on przecież nie może.

Pewnie Edward Cullen dorwał ją niczym Belle, gdy ta wracała z zakupów (stąd "lekki" bałagan w pokoju), a teraz pewnie się opalają na jednej z prywatnej wysp. Poprawka! To ona się opala, on przecież nie może.

Detektyw Elvis Harrison przyglądał się krytycznym wzrokiem zdemolowanemu pokojowi. W jego głowie panował istny mętlik. Co tu mogło się wydarzyć? To pytanie wciąż nasuwało mu się na myśl. Detektyw był tak pogrążony w rozmyślaniu, że nie usłyszał, kiedy ktoś wszedł do pokoju.
-Prze-przepraszam…czy ja nie przeszkadzam? – w progu stała niska, krępa blondynka. Ze zdenerwowania gniotła rąbek swojej spódnicy. Dlaczego ludzie zawsze denerwują się, gdy rozmawiają z policją?
-Słucham?
-Ja jestem sąsiadką panny Albot. Chciałam złożyć zeznania…
-Słucham? – powtórzył poirytowany detektyw. Nie lubił, gdy ktoś owijał w bawełnę. Wolał od razu przejść do sedna sprawy.
-Eee…tak. Nie widziałam nic…ja po prostu szłam na zakupy, a kiedy przechodziłam koło drzwi mojej sąsiadki usłyszałam jakieś krzyki. Na początku trochę się przestraszyłam, ale potem pomyślałam, że może pokłóciła się ze swoim narzeczonym…ostatnio nie dogadują się zbyt dobrze. Kiedy wracałam z zakupów chciałam wstąpić do panny Albot, a kiedy weszłam... wszystko było zdemolowane!– mówiła sąsiadka. Elvis nieznacznie kiwnął głową, a następnie jeszcze raz rozejrzał się po sypialni. Miał wrażenie, że kilka niepasujących do siebie kawałków układanki właśnie znalazły swoje miejsce. Mimo, że zeznanie sąsiadki nie było jasne, detektyw zdołał wyłowić z niego wiele znaczących informacji.
Po kilku chwilach Elvis Harrison podszedł do policjanta, zajmującym się śledztwem.
-Już wiem, co wydarzyło się w tym pokoju! – krzyknął.
-Już? Rozwiązujemy tą zagadkę dopiero od dwóch godzin – powiedział zdziwiony policjant – niemożliwe, żeby zdołał pan ją rozwiązać w tak krótkim czasie.
-Ależ oczywiście. To było proste. Sąsiadka miała rację. W pokoju odwiedził panią Albot jej narzeczony. Pokłócili się. Dziewczyna wyrzuciła wszystkie jego rzeczy z szafek, kazała mu się wynosić. Stąd ten bałagan. Możliwe, że on przyniósł jej kwiatki, ale ona ich nie chciała, dlatego leżą zdeptane na podłodze. Podejrzewam, że w drewnianej szkatułce było ukryte coś, co łączyło tych dwoje ludzi. Zamknęła ją i wyrzuciła kluczyk. Chłopak wyniósł się z jej domu. Później dziewczyna zaczęła żałować, tego, co zrobiła. Ze złości wyrwała karnisz ze ściany. Potem zdecydowała się na nieco śmielszy krok. Rozbiła szybę i…popełniła samobójstwo. A skąd reklamówka z zakupami? Sąsiadka wracała ze sklepu, kiedy weszła do pokoju. Pewnie przestraszyła się, rzuciła reklamówkę a potem o niej zapomniała. Teraz pozostaje tylko jedna kwestia do wyjaśnienia…Gdzie jest ciało?

Detektyw Elvis Harrison przyglądał się krytycznym wzrokiem zdemolowanemu pokojowi. W jego głowie panował istny mętlik. Co tu mogło się wydarzyć? To pytanie wciąż nasuwało mu się na myśl. Detektyw był tak pogrążony w rozmyślaniu, że nie usłyszał, kiedy ktoś wszedł do pokoju.
-Prze-przepraszam…czy ja nie przeszkadzam? – w progu stała niska, krępa blondynka. Ze zdenerwowania...

Ekscentryczna Lady Munrow przeglądała jak zwykle swój skarb, czyli Diament Queen, który dostawa od swojego nieżyjącego już kochanka i wspominała dawne chwile. Nagle usłyszała do drzwi pukanie. Zamknęła na kluczyk szkatułkę, kluczyk zawiesiła sobie na szyi i poszła otworzyć drzwi. Gdy otworzyła drzwi zobaczyła tylko wielkie pudło i kartkę. Na kartce było napisane: Z najlepszymi życzeniami urodzinowymi. Siostrzeniec Henry.
No tak, przecież dzisiaj są moje urodziny i znowu spędzam je samotnie- pomyślała Lady Munrow.
Rozpakowała pudło i jakież było jej zdziwienie, kiedy zobaczyła klatkę i ogromną papugę.
-Dziiień ddobbry Laady- powiedziała papuga, a Lady Munrow omal nie zemdlała.
-Jestem przyjacielem. Żaaakko. Jessstem Żako- znowu powiedziała papuga, a staruszka myślała, że śni.
Co też ten mój siostrzeniec wymyślił?-pomyślała. No nic, chociaż będę miała towarzysza.
Lady Munrow wniosła klatkę do pokoju i zastanawiała się, co jedzą papugi?
-Co jesz Żako?- Zapytała papugę, jednocześnie myśląc, jaka jestem głupia, że gadam z papugą
-Żako lubi banany i kiiiiełbasę- powiedziała papuga
-A, co jeszcze umiesz?- Zapytała Lady Munrow
- Wypuść mnie, to Ci pokażę?- powiedziała Żako
Lady przez chwile zastanawiała się, co może zrobić papuga? Może wylecieć, to zamknę okna. Lady pozamykała wszystkie okna i wypuściła papugę.
Żako zaczęła latać i pokazywać akrobacje lotnicze i coś co chyba miało być tańcem w locie. Lady patrzyła zafascynowana ciesząc się, że wreszcie ma rozrywkę. Zapatrzona nie zauważyła jak papuga uderzyła dziobem w ścianę , gdzie był przymocowany karnisz. Karnisz oderwał się od ściany, a papuga zleciała bezwładnie na podłogę. Staruszka szybko podbiegła do papugi i podniosła ją, a papuga otworzyła oczy i powiedziała:- Ale walllnęłam. Muuuuuszę zapalić. Daj szluga.
Lady Munrow aż otworzyła usta ze zdumienia i nie mogła wydusić z siebie żadnego słowa, tak była zaskoczona. W szoku wyjęła z szuflady paczkę papierosów i dała jednego papudze.
-Zapal szluga-powiedziała Żako, a gdy staruszka zapaliła papierosa papuga brała wdech i wyrzucała papierosa, którego Lady Munrow zgłaszała w popielniczce. Tak wypaliła całą paczkę i zasnęła.
Staruszka ułożyła papugę na łóżku i uznała, że musi ochłonąć. Zbyt wiele wrażeń, jak na jeden poranek i 60-te urodziny.
Ubrała się i postanowiła pójść do sklepu po banany dla papugi, dla siebie po salami i może kupi jeszcze śrubokręt, żeby przykręcić ponownie karnisz do ściany. Poprosi Pana Jana, konserwatora kamienicy, żeby naprawił jej karnisz.
Lady Munrow kupiła w sklepie banany, salami i 3 śrubokręty- 3 nie były jej potrzebne, ale była promocja 3 w cenie 1, to wzięła. Może da Panu Janowi w podziękowaniu za naprawę karnisza. Kupiła jeszcze bukiet kwiatów polnych, bo wydawało jej się, że papugi lubią jeść kwiatki.
Zbliżając się do kamienicy słyszała wrzaski i odgłosy tłuczenia, przestraszona przyspieszyła kroku. Jej przerażenie wzrastało, kiedy zrozumiała, ze odgłosy dochodzą z jej mieszkania. Otwierając drzwi do mieszkania nawet w najgorszych snach nie spodziewała się zobaczyć takiego widoku. Cały pokój wyglądał jak po wybuchu wojny, pościel na łóżku była podarta, a jej kawałki walały się po całej sypialni. Wszystkie szuflady komody pootwierane, a ich zawartość rozrzucona po pokoju. Na środku pokoju na podłodze leżała rozbita popielniczka z nieszczęsnymi niedopałkami papierosów palonych przez Żako. Lady Munrow z wrażenia wypuściła reklamówkę, która wpadła pod łóżko. Lady obserwowała papugę, która z kawałkami prześcieradła na skrzydłach waliła w okno z okrzykiem- Pooowieeetrza!!!!!!. Okno pękło, a Żako upadła wycieńczona na podłogę.
Przerażona i przestraszona Lady szybko wzięła papugę i zamknęła w klatce. Naćpałam papugę – pomyślała. Trzeba jak najszybciej jechać do weterynarza, potem zajmę się pokojem.
Zabrała klatkę i wybiegła z mieszkania , żeby jak najszybciej dostać się do weterynarza………….

Ekscentryczna Lady Munrow przeglądała jak zwykle swój skarb, czyli Diament Queen, który dostawa od swojego nieżyjącego już kochanka i wspominała dawne chwile. Nagle usłyszała do drzwi pukanie. Zamknęła na kluczyk szkatułkę, kluczyk zawiesiła sobie na szyi i poszła otworzyć drzwi. Gdy otworzyła drzwi zobaczyła tylko wielkie pudło i kartkę. Na kartce było napisane: Z...

Elizabeth spojrzała na swojego męża ze złością. Wyślij faceta do sklepu: zamiast trzech kilogramów pomarańczy i kilograma pieczarek, przyniósł całą siatkę bananów, do tego salami i trzy śrubokręty! Skąd takie pomysły w tych męskich głowach? - Elizabeth nie potrafiła odpowiedzieć. Nie mogąc patrzeć na zakupy męża, rzuciła je pod łóżko i zapaliła papierosa. Jamesa już nie było, gdy zobaczył iskry w oczach żony natychmiast przysiągł poprawę. Drzwi otworzyły się nagle, odrywając Elizabeth pełnych nienawiści myśli na temat małżeństwa. Odwróciła się już, by w kilku dosadnych słowach skomentować zachowanie męża, jednak ciemnobrązowe oczy nie były oczami Jamesa.
- Witaj, Elizabeth. - odezwał się niskim głosem nieznajomy. - Myślałaś, że zostawiłaś przeszłość za sobą prawda?
Nie odpowiedziała, tylko spojrzała na niego z przerażeniem, delikatnie błądząc ręką pod stoliku w poszukiwaniu ostrego narzędzia.
- Ale jak widzisz moja droga, to nie jest takie proste. Może twoi sąsiedzi nie wiedzą, kim jesteś, ale ja - zaśmiał się cicho - ja o tobie wiem wszystko. A teraz oddaj mi to.
- Nie wiem o czym mówisz - odpowiedziała cicho. Nieznajomy westchnął znudzony i zrobił krok do przodu. Nie zauważył szybkiego spojrzenia Elizabeth w kierunku mahoniowej stojącej na nocnym stoliku.
- Moja droga, naprawdę nie mam czasu na zabawę. Oddaj mi to, a już nigdy więcej się nie spotkamy.
Elizabeth nie czekała więcej, rzuciła w nieznajomego ciężką popielniczka, pozwalając niedopałkom przykryć dywan. Jednak trafiła w okno, wzbudzając w nieznajomym atak śmiechu.
- Panowie, weźcie ją, denerwuję mnie – powiedział, nagle zmieniając wyraz twarzy. Koło Elizabeth pojawiła się dwójka mężczyzn, poczuła igłę wbijającą się w szyję i już jej nie było. Nieznajomy wyciągnął nóż i jednym ruchem przeciął materac.

James kilka chwil czekał przed drzwiami mieszkania, bojąc się wejść. Głupio zrobił, zamiast poprawić się i kupić to, co powinien przynosi jakieś kwiatki. Elizabeth pewnie będzie zła. Podszedł do drzwi i zaskoczony pchnął je lekko. Były otwarte. Kwiatki wypadły Jamesowi z ręki. Słysząc jego krzyk, starsza pani spod 12, westchnęła.
- Co się z tymi ludźmi dzieję, krzyczą, tłuką okna, meblami rzucają, jakby szczęścia szukali - powiedziała do swojego kota, sięgając po telefon.

Elizabeth spojrzała na swojego męża ze złością. Wyślij faceta do sklepu: zamiast trzech kilogramów pomarańczy i kilograma pieczarek, przyniósł całą siatkę bananów, do tego salami i trzy śrubokręty! Skąd takie pomysły w tych męskich głowach? - Elizabeth nie potrafiła odpowiedzieć. Nie mogąc patrzeć na zakupy męża, rzuciła je pod łóżko i zapaliła papierosa. Jamesa już nie...

- Więc jest pani pewna, że właśnie tak było?
- Na sto procent! Panie kochany! Ja nie wiedziałam, że jak naczytam się tych głupot z książek, to tak mi na starość odbije!
- Rozumiem...- policjant lekko spąsowiał.
- Szuflady, tak jak tłumaczyłam na początku, pootwierał Zenek w poszukiwaniu kajdanek. Nie znalazł ich i się zdenerwował. Rzucił doniczką z kwiatkami o podłogę- kobieta wypuściła głośno powietrze.- Następnie...
- A ta popielniczka? No i dlaczego u diaska wszystko jest zdemolowane, a wazon na komodzie stoi cały?- policjant wyszczerzył oczy.
- Palić lubimy w trakcie i po. Stąd te pety. Szyba pękła, bo jak się ostro za robotę wzięliśmy, to nieco nas poniosło i najwyraźniej robiąc to na parapecie, szyba nie wytrzymała...- kobieta spuściła wzrok.- Wazon jest cały, bo...- chrząknęła- nie doszliśmy do komody, bo nam karnisz na głowę spadł.
- Nie dosłyszałem...
- Mówię, że KARNISZ zleciał!- kobieta wybuchnęła.
- Rozumiem- policjant naskrobał coś w kajeciku.- A ta reklamówka i warzywa?
- To nowa innowacja. Robiąc to z warzywami, sami czujemy więcej zapachów, nowych kształtów i czujemy się bardziej naturalni. Dążymy do symbiozy z przyrodą. Po co używać dildo, skoro można banana, albo...
- WYSTARCZY!- policjant poluzował koszulę wokoło szyi.- Co jest w szkatułce?
- Marihuana...- kobieta niewyraźnie przeliterowała.
- Narkotyk? Konopie? WIEDZIAŁEM! Jest pani aresztowana, wszystko co...
- Marihuana w celach leczniczych, mam astmę.
Policjantowi zrzedła mina. Miał dosyć na dzisiaj swojej pracy. Musiał jednak się dowiedzieć jeszcze po co tym ludziom były śrubokręty. Nie spytał jednak o to. Na łóżku leżały wystrugane figurki z drewna w pozycjach z Kamasutry. Mężczyzna poczuł lekki zawód odnośnie przesłuchania.

- Więc jest pani pewna, że właśnie tak było?
- Na sto procent! Panie kochany! Ja nie wiedziałam, że jak naczytam się tych głupot z książek, to tak mi na starość odbije!
- Rozumiem...- policjant lekko spąsowiał.
- Szuflady, tak jak tłumaczyłam na początku, pootwierał Zenek w poszukiwaniu kajdanek. Nie znalazł ich i się zdenerwował. Rzucił doniczką z kwiatkami o podłogę-...