Chodziłam wtedy do podstawówki. Chciałam mamie pomóc w robieniu sernika. Kupiła nowa elektryczną maszynkę do mielenia i to właśnie było jej pierwsze mielenie. No wiec ja wkładałam kawałki sera i maszynka ładnie mieliła, ale zobaczyłam że na ściankach w podajniku osadza się dużo sera. Wzięłam więc łyżeczkę i popchnęłam do środka ser, żeby go zmieliło (żeby sie sie zmarnował). No i maszynka wkręciła łyżeczkę ... i to by było tyle po maszynce, placku i pomaganiu. Ja płakałam, mama krzyczała, a tata się śmiał.

Maszynkę tata później naprawił, ale już się nie paliłam do pomagania.

Chodziłam wtedy do podstawówki. Chciałam mamie pomóc w robieniu sernika. Kupiła nowa elektryczną maszynkę do mielenia i to właśnie było jej pierwsze mielenie. No wiec ja wkładałam kawałki sera i maszynka ładnie mieliła, ale zobaczyłam że na ściankach w podajniku osadza się dużo sera. Wzięłam więc łyżeczkę i popchnęłam do środka ser, żeby go zmieliło (żeby sie sie...

W wieku mniej więcej 12 lat, kiedy nadeszła wiosna, wybrałem się z mamą na zakupy. Kupiliśmy sporo rzeczy, gdyż jak wiadomo dzieci w tym wieku szybko rosną, tak więc miałem nowe buty, o których marzyłem, nowe najmodniejsze w tym czasie spodnie i świetną wiosenną kurtkę.

Rok wcześniej, może pół, moi rodzice zaczęli wdrażać plan budowy domu na wsi oddalonej kilka kilometrów od ówczesnego miejsca zamieszkania. Wraz z ww. nadejściem wiosny, fundamenty zostały wykopane, kolejnym krokiem było ich zalewanie. Z samego rana zeszła się cała rodzina - kobiety zaciekawione pracą mężów, mężowie do pomocy z rozkładaniem uzbrojenia (metalowej "konstrukcji" wewnątrz fundamentów). Tylko ja z mamą od rana byliśmy na zakupach, gdyż działo się to w sobotę.

Nie później niż 12 w południe, wróciliśmy z zakupów. Widok bardzo "budujący", praca wre, "tłum" gapiów. Stanęliśmy więc w pobliżu, a ja, ciekawski dzieciak, musiałem obejrzeć beton z bliska. Stałem z drugiej strony domu, kiedy zawołała mnie babcia, bo potrzebowała pomocy z przygotowywaniem obiadu dla pracujących. Jako że z chęcią pomagałem starszym osobom, z werwą pobiegłem w jej kierunku. Tak, skacząc nad fundamentami ścianek. Nietrudno się domyślić co dalej - wpadłem w ściankę nośną. Oprócz nogi uwięzionej w uzbrojeniu, najnowszych butów i spodni, oczywiście szamocząc się wybrudziłem też całą wiosenną kurtkę.
Tym sposobem z najszczerszej chęci pomocy wyszła strata ubrań oraz, w konsekwencji, połowy dnia spędzonego na zakupach.

W wieku mniej więcej 12 lat, kiedy nadeszła wiosna, wybrałem się z mamą na zakupy. Kupiliśmy sporo rzeczy, gdyż jak wiadomo dzieci w tym wieku szybko rosną, tak więc miałem nowe buty, o których marzyłem, nowe najmodniejsze w tym czasie spodnie i świetną wiosenną kurtkę.

Rok wcześniej, może pół, moi rodzice zaczęli wdrażać plan budowy domu na wsi oddalonej kilka kilometrów...

Zbliżała się studniówka. Liceum mija, a ja niczyja. Wybór partnera na bal wiązał się dla mnie z poszukiwaniem tego jedynego. Niestety, jak to bywa wśród nastolatków, każde uczucie okazywało się jednostronną intencją. Z braku laku postanowiłam wziąć młodszego kolegę i szukać dalej - może znajdę kogoś na balu. Bukiet róż, płyta w prezencie i wspaniała studniówkowa noc przewróciła moje plany do góry nogami.

Zbliżała się studniówka. Liceum mija, a ja niczyja. Wybór partnera na bal wiązał się dla mnie z poszukiwaniem tego jedynego. Niestety, jak to bywa wśród nastolatków, każde uczucie okazywało się jednostronną intencją. Z braku laku postanowiłam wziąć młodszego kolegę i szukać dalej - może znajdę kogoś na balu. Bukiet róż, płyta w prezencie i wspaniała studniówkowa noc...

Jestem osobą nieufną, pewnie dlatego też nie mam wielu przyjaciół, co wiele osób zdążyło już zauważyć i dawać swoje rady. Jedną z nich był pomysł, aby poznawać ludzi przez internet - nic zobowiązującego, po prostu rozmowa. Oczywiście trzeba bardzo uważać, w końcu to internet i nigdy nie wiadomo kto znajduje się po drugiej stronie.
Czujność czasami zawodzi, bo jak głupia zgodziłam się przyjąć zaproszenie na portalu społecznościowym i porozmawiać z pewną osobą. Już po kilku zdaniach stwierdziłam, że coś jest nie tak i gdy tylko się o tym przekonałam starałam się naprawić swój błąd.
Co z tego skoro czarny charakter w tym wieku ma znacznie lepsze pole do popisu i znacznie większy arsenał gróźb.
Chciałam się zmienić, posłuchać rad, znaleźć przyjaciół. Chciałam dobrze, wyszło jak zawsze - zmartwienia i łzy.

Jestem osobą nieufną, pewnie dlatego też nie mam wielu przyjaciół, co wiele osób zdążyło już zauważyć i dawać swoje rady. Jedną z nich był pomysł, aby poznawać ludzi przez internet - nic zobowiązującego, po prostu rozmowa. Oczywiście trzeba bardzo uważać, w końcu to internet i nigdy nie wiadomo kto znajduje się po drugiej stronie.
Czujność czasami zawodzi, bo jak głupia...

Kiedy Klara poznała Toma i zrobili to, poczułam, że wpadła po uszy. Zawsze kusiła facetów, ale cnoty pilnowała dla kogoś specjalnego. Osobiście nie lubiłam Toma - miał w oczach zwierzęcy głód i traktował Klarę, jak swoją własność.

To stało się na jednej z imprez. Ktoś przyniósł wódkę i skręty. Trzymałam głowę Klary nad kiblem, a po wszystkim chciałam wrócić do domu. Tom czekał przy wyjściu. Brutalnie przycisnął mnie do ściany. Mówił, że długo czekał, żeby mnie mieć. Że przejrzał moją grę: udawałam niedostępną i cnotliwą, żeby go rozpalić. Krzyczałam, ale zatkał mi usta, po czym zadarł spódnicę i wpakował dłoń między uda.
- Jak taka dziwka może być taka ciaśniutka?
Łykając łzy, próbowałam wykrztusić, że jestem dziewicą, że coś źle zrozumiał, ale naparł na mnie i ogarnął mnie wszechogarniający ból. Myśli wycofały się w głąb mózgu, pogrążyłam się w otępieniu.

Najpierw unikałam Klary, zdecydowałam jednak, że jest dla mnie ważniejsza, niż własny wstyd. Powinna wiedzieć, z kim się związała. Kiedy się z nią spotkałam i zaczęłam mówić, brutalnie mi przerwała, twierdząc, że Tom już jej opowiedział, jak bezskutecznie próbowałam go uwieść, kiedy ona leżała pijana. Zatkało mnie.
- Ale on mnie zgwałcił – wyszeptałam.
- Ty zdziro! Wypierdalaj z mojego życia!

Od tamtej chwili minęło sporo czasu, z którego większość poświęciłam na terapię. Klara ciągle mnie unika. Wyszła za Toma, który ją zdradza i pewnie leje. Nie będę pchała się w jej życie. Wiem, czym kończą się dobre intencje.

Kiedy Klara poznała Toma i zrobili to, poczułam, że wpadła po uszy. Zawsze kusiła facetów, ale cnoty pilnowała dla kogoś specjalnego. Osobiście nie lubiłam Toma - miał w oczach zwierzęcy głód i traktował Klarę, jak swoją własność.

To stało się na jednej z imprez. Ktoś przyniósł wódkę i skręty. Trzymałam głowę Klary nad kiblem, a po wszystkim chciałam wrócić do domu. Tom...

Nigdy nie wiem co powiedzieć jak ktoś jest chory. Szególnie w takich przypadkach jakim był ten. Moja przyjaciółka nagle trafiła do szpitala. Nikt nie mał zielonego pojęcia co jej jest. Do teraz nie wiedzą, chodziaż minęły ze 3 lata. Najpierw trafiła na odział zakaźny, potem została przeniesiona i mogłam ją NARESZCIE odwiedzić. Byłam wtedy w 3 gimnazjum i naprawdę nie wiedziałam jak mam się zachować. Na początku było nieźle, gadałyśmy jak zawsze, trochę o jej chorobie, trochę o innych rzeczach. Wyjaśniała mi na czym może polegać jej przypadłość, jakie są podejrzenia. I potem zrobiłam coś czego do teraz żałuję. Żałuję całego tego okresu. Że nie zachowałam się inaczej. Słyszałam, że jest ryzyko, że bedzie mieć przeszczep wątroby. I w całej swojej naiwności po prostu o to spytałam. Skąd miałam wiedzieć, że do niej pogłoski o tym nie doszły? Nie tak miało być. Przecież to nic złego rozmawiać szczerze z przyjaciółką. Potem, jak wróciłam do domu, mama mi powiedziała, że nie powinnam tego mówić, że dzwoniła do niej mama mojej przyjaciółki, że źle zrobiłam itd. Po tym wydarzeniu byłam u niej już tylko raz. Chociaż wcześniej chciałam przychodzić częściej. Już nie wiedziałam, co mogę mówić, a czego nie. To był ten najgorszy skutek. Że byłam przy niej tylko dwa razy. I jeszcze bardziej nie wiedziałam co powiedzieć. A może nic nie mówić? Przy jakiś lekkich operacjach, zabiegach zgoda. Ale jeżeli tak bliski ci czlowiek umiera? I nie wiadomo co mu jest? Co wtedy? Nie umarła. Trochę o tym potem rozmawiałyśmy i wybaczyła mi, że nie byłam częściej w szpitalu. Nadal się przyjaźnimy. I nadal nie mam zielonego pojęcia co powiedzieć jak zaczyna się źle czuć. Lekarze też nie wiedzą.

Nigdy nie wiem co powiedzieć jak ktoś jest chory. Szególnie w takich przypadkach jakim był ten. Moja przyjaciółka nagle trafiła do szpitala. Nikt nie mał zielonego pojęcia co jej jest. Do teraz nie wiedzą, chodziaż minęły ze 3 lata. Najpierw trafiła na odział zakaźny, potem została przeniesiona i mogłam ją NARESZCIE odwiedzić. Byłam wtedy w 3 gimnazjum i naprawdę nie...

Kiedyś chciałam zrobić współlokatorom miłą niespodziankę i zaskoczyć ich pełnym obiadem z deserem. Nie przepadam za gotowaniem, czego obydwaj byli doskonale świadomi. Wybrałam dzień, kiedy wiedziałam, że wrócą późno i będą zmęczeni.
Zaczęło się całkiem przyjemnie, poczułam się przez chwilę jakbym naprawdę wiedziała co robię: zrobiłam listę składników, dotachałam zakupy do domu i przy lampce wina zaczęłam gotowanie. Wymyśliłam, że ugotuję im curry z kurczakiem i ananasem. Miał to być dość prosty przepis z wieloma wymyślnymi składnikami, takimi jak sos rybny, pasta curry, czy mleko kokosowe. Na deser chciałam zrobić potrójnie czekoladowe musowe ciasto. Biegając po swojej i tak niewielkiej kuchni w końcu strąciłam kieliszek z winem, które miało mi dodać nonszalancji przy gotowaniu. Zajęta sprzątaniem kawałków szkła, które aż prosiły, żeby w nie wdepnąć nie zauważyłam, że na patelni zaczął się mały pożar. I tak próbując go ugasić wdepnęłam w szkło. Ostatecznie obiad się nie udał. Postanowiłam zatem, że zrobię chociaż ciasto, a ponieważ nie miałam już zbyt wiele czasu, zebrałam resztę szkła, postanowiwszy resztą bałaganu zająć się później. I w pośpiechu przekręciłam śmietanę,zrobiła się leisto glutowana, a nie puszysta. Cześć mająca być warstwą musu mlecznej czekolady zamieniła się w brejowaty budyń.
Zamiast wspaniałego obadu współlokatorzy zastali mnie w dymiącej kuchni. Pachniało spalenizną, a oni zmęczeni po całym dniu, musieli jeszcze pomóc sprzątać tą kuchenną katastrofę.

Kiedyś chciałam zrobić współlokatorom miłą niespodziankę i zaskoczyć ich pełnym obiadem z deserem. Nie przepadam za gotowaniem, czego obydwaj byli doskonale świadomi. Wybrałam dzień, kiedy wiedziałam, że wrócą późno i będą zmęczeni.
Zaczęło się całkiem przyjemnie, poczułam się przez chwilę jakbym naprawdę wiedziała co robię: zrobiłam listę składników, dotachałam zakupy do...

Mam taką jedną wadę - jak dwóch znajomych się kłóci, to nigdy nie zajmuję stron. Nie staram się grać swatki - po prostu dryfuje od jednej osoby do drugiej, byle tylko żadna nie poczuła się urażona. W międzyczasie zdążę jeszcze obie znienawidzić. Raz tylko próbowałam pokłóconych pogodzić. Podstawówka, czasy w których się wierzyło w całą tą paplaninę o byciu wiecznie miłym, bronieniu słabszych itp. Natchniona, postanowiłam pogodzić dwie zwaśnione koleżanki. Nawet nie wiem, o co się pokłóciły, chyba pewnego dnia po prostu uznały, że nawzajem się wkurzają. Zaprosiłam każdą z nich do kina, mówiąc, że idziemy we dwójkę. Gdybyście widzieli ich miny, jak przyszły na miejsce! Ale bilety były już kupione więc idziemy na seans, nie ma zmiłuj. Siadamy, ja między nimi. Światła gasną i jest nadzieja, że będzie spokój. Tylko że jedna z koleżanek ma w zwyczaju podczas filmu szeptać ci do ucha komentarze na temat bohaterów. Nie przeszkadza mi to, są nawet zabawne. Przeszkadzało drugiej koleżance. Uznała, że na pewno ją obgadujemy. Po kilku nerwowych spojrzeniach w naszą stronę, najzwyczajniej w świecie rzuciła w nią popcornem. Ta zawołała na nią niecenzuralnym słowem i wylała w jej stronę, moją to przy okazji, zawartość swojej butelki z colą. I tak dalej, aż przyszedł do nas ochroniarz i kazał natychmiastowo opuścić salę. Zebrałam swoje manatki i z płaczem wybiegłam, zostawiając je same. Następnego dnia jak przyszłam do szkoły, wciąż się do siebie nie odzywały. Ja do żadnej z nich też nie.

Mam taką jedną wadę - jak dwóch znajomych się kłóci, to nigdy nie zajmuję stron. Nie staram się grać swatki - po prostu dryfuje od jednej osoby do drugiej, byle tylko żadna nie poczuła się urażona. W międzyczasie zdążę jeszcze obie znienawidzić. Raz tylko próbowałam pokłóconych pogodzić. Podstawówka, czasy w których się wierzyło w całą tą paplaninę o byciu wiecznie miłym,...

Dziadek mawiał zawsze, że "dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane". Dzisiaj przekonałam się, że to święta prawda...
Autostrada, jak to autostrada - szybkie tempo, piąty bieg - kobieta - kierowca też to umie, uwierzcie. Szczególnie, kiedy wiezie siostrę z grypą żołądkową. Lekarze nazwali by powyższą prędkość przy tej sytuacji "wyjątkowym przypadkiem", policja nazwała to "niedopuszczalnym przekroczeniem prędkości i stwarzaniem zagrożenia".
Zaczęło się niewinne. Z początku Gośkę bolał brzuch i zaczęła mieć zawroty głowy. Potem stało się jasne, że trzeba na pogotowie. 998? A skąd! Zajęci są, ambulansu nie mają.
Wtedy jeszcze byłam spokojna, zdarza się.
Nie krzyczałam, kiedy okazało się że komórka padła a w moim aucie zabrakło benzyny.
Korek również nie wytrącił mnie z równowagi.
Ale kiedy nagle Gosia stwierdziła, że będzie wymiotować, poczułam lekki niepokój. Na szczęście korek się przerzedził i mogłam wypróbować staruszka na trzecim, czwartym, a nawet - o zgrozo! - piątym biegu. Pędziłam jak szalona, przyznaję. Przejechałam ze dwa czerwona światła? Może.
I co się stało sto metrów od szpitala? Radiowóz, oczywiście! Pomachali lizaczkiem, rzucili gromiące spojrzenia - no tak, kobieta za kierownicą.
W efekcie ostro oberwałam po uszach, dostałam punkty karne i mandat w wysokości Mount Everest.
Ostatnie sto metrów ze stoickim spokojem przejechałam kulturalnie, pięćdziesiątką.
To nic, że Gośka zemdlała. Pana policjanta to bynajmniej nie obchodziło.

Dziadek mawiał zawsze, że "dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane". Dzisiaj przekonałam się, że to święta prawda...
Autostrada, jak to autostrada - szybkie tempo, piąty bieg - kobieta - kierowca też to umie, uwierzcie. Szczególnie, kiedy wiezie siostrę z grypą żołądkową. Lekarze nazwali by powyższą prędkość przy tej sytuacji "wyjątkowym przypadkiem", policja nazwała to...