Pamiętam do dziś, jak wzruszyło mnie pewne dziecko na lotnisku w Barcelonie. Jak wiadomo małe dzieci są bardzo ciekawe otaczającego nas świata: wszystkiego muszą dotknąć, wszystko muszą zobaczyć i wpadają na różne, dziwne pomysły. Niektóre z nich są przerażające, drugie śmieszne, a jeszcze inne urocze. I taki też był pomysł owej dziewczynki. Gdy mała zobaczyła wózki do bagażu ustawione tak, jak te zwyczajne wózki w supermarketach, natychmiast do nich podbiegła. Przez chwilę z zainteresowaniem na nie popatrzyła, a następnie stwierdziła, że to idealne miejsce do poczekania na wylot. I tak mała usiadła pomiędzy tymi wąskimi szczelinami i zajadała wcześniej kupionego loda.

Pamiętam do dziś, jak wzruszyło mnie pewne dziecko na lotnisku w Barcelonie. Jak wiadomo małe dzieci są bardzo ciekawe otaczającego nas świata: wszystkiego muszą dotknąć, wszystko muszą zobaczyć i wpadają na różne, dziwne pomysły. Niektóre z nich są przerażające, drugie śmieszne, a jeszcze inne urocze. I taki też był pomysł owej dziewczynki. Gdy mała zobaczyła wózki do...

Jedyne co mogę napisać to, że jakieś 10 lat temu będąc w Irlandi (piękne widoki) dowiedziałam się że jesteśmy tam postrzegani jako biedni,głupi ludzie, mieszkający w chałupkach bez okien i po 15 w jednym pokoju. Zabolało...chcę jednak zaznaczyć że cały swój pobyt próbowałam uświadomić co poniektórych :-) pozdrawiam Wszystkich na Zielonej Wyspie !

Jedyne co mogę napisać to, że jakieś 10 lat temu będąc w Irlandi (piękne widoki) dowiedziałam się że jesteśmy tam postrzegani jako biedni,głupi ludzie, mieszkający w chałupkach bez okien i po 15 w jednym pokoju. Zabolało...chcę jednak zaznaczyć że cały swój pobyt próbowałam uświadomić co poniektórych :-) pozdrawiam Wszystkich na Zielonej Wyspie !

Późny, pogodny, lipcowy wieczór, kołobrzeska plaża, fale delikatnie obijające się o brzeg i ja, siedząca pod wydmami, niezauważalna. Pierwszy urlop całkiem sama, celowo, leczyłam rany. Nie szukałam towarzystwa, książka i własne przemyślenia wystarczały. Znalazłam kawałek plaży nieszczególnie uczęszczany przez ludzi i przez kilka wieczorów, gdy zachodziło słońce, byłam całkiem sama. W czwartek pojawiła się ona. Otulona chustą stanęła twarzą w stronę morza, rozłożyła szeroko ręce i wydała z siebie przerażający krzyk. Wystraszyłam się, chciałam być jeszcze bardziej niewidoczna. Zakryła rękoma twarz, wydawało mi się, że płacze i szybko odeszła. Kolejnego dnia przyszła o podobnej godzinie, nie krzyczała już, za to z chustą w dłoniach zaczęła tańczyć, jak Indianka przy ognisku. Zaintrygowała mnie. Trzeciego wieczoru rozłożyła koc, otworzyła wino i piła samotnie. Czwartego tylko stała i w strugach deszczu patrzyła w morze i wtedy jakaś niewytłumaczalna siła wypchnęła mnie w jej kierunku. Obie stałyśmy patrząc w dal. Następnego wieczoru razem siedziałyśmy na kocu pijąc wino, praktycznie milcząc, ale żadnej to nie przeszkadzało, dobrze czułyśmy się w swoim towarzystwie. Dwa dni przed moim wyjazdem opowiedziała mi dziwną historię i przez skórę czułam, że jest to jej historia, ale nie mi przecież oceniać, krytykować czy pouczać. Odprowadziła mnie na dworzec i do dziś mam przed oczami jej delikatny uśmiech na twarzy, gdy pociąg ruszał. Zostawiłam jej swój numer telefonu, ale nigdy nie zadzwoniła. Gdyby nie chusta, która leży w szufladzie, mogłabym myśleć, że to wszystko sobie kiedyś wymyśliłam. Ale nie. Spotkałam ją naprawdę.

Późny, pogodny, lipcowy wieczór, kołobrzeska plaża, fale delikatnie obijające się o brzeg i ja, siedząca pod wydmami, niezauważalna. Pierwszy urlop całkiem sama, celowo, leczyłam rany. Nie szukałam towarzystwa, książka i własne przemyślenia wystarczały. Znalazłam kawałek plaży nieszczególnie uczęszczany przez ludzi i przez kilka wieczorów, gdy zachodziło słońce, byłam...

Podróż, o której Wam opowiem nie była odległa. Wydarzyła się tuż obok. Podejrzewam, że Wy również mogliście iść podobną ścieżką.

Jak zwykle spieszyłam się. Uczelnia, praktyki i inne zajęcia wypełniały mi całe dni. Biegłam by zdążyć na pociąg, gdy nagle podeszła do mnie kobieta i błagała o pomoc...

Jak tu się nie zatrzymać? Jak przejść obok cierpienia ludzkiego? Zatrzymałam się. Jak na zwolnieniu widzę siebie robiącą krok naprzód, słyszę wewnętrzny głos, by się zatrzymać oraz cofam się i patrzę na kobietę. Była zaniedbana. Miała brudne ubranie, twarz. Poprosiła mnie bym kupiła jej i jej dzieciom rosół. Powiedziałam, że niestety nie mogę pójść i kupić, ale że dam jej pieniądze, by mogła zjeść ciepły posiłek. Dałam jej pewną kwotę i zapytałam czy wystarczy. Płacząc odpowiedziała mi, że to za mało. Dołożyłam kilka złotych. Uwierzyłam jej. Chciałam sprawić, by choć raz nie musiała martwić się o swój los i los własnych dzieci. Ocierała łzy, szlochała. W ciągu zaledwie kilku minut opowiedziała mi historię swojego życia - o dzieciach, o tym, że jest sama, o trudach dnia codziennego, o braku pomocy państwa, braku dachu nad głową. Uwierzyłam jej i szczerze współczułam. Miałam wtedy wrażenie, że moje problemy, nie są żadnymi problemami. To błahostki!

Odchodząc zdążyłam pożyczyć tej kobiecie wszystkiego najlepszego i wtedy zobaczyłam zbliżających się do niej dwóch mężczyzn wyjmujących zza kurtek butelki piwa i śmiejących się mi prosto w twarz. Oblicze kobiety z zszarganego bólem i cierpieniem zmieniło się w oka mgnieniu na radosne. Była najszczęśliwszą osobą na świecie. Zapewniłam jej darmową libacje.

To była dla mnie dość bolesna życiowa lekcja. To był swego rodzaju cios. Wstydziłam się, choć to nie ja powinnam odczuwać to uczucie. Czułam się oszukana.

Spotkanie z tą kobietą nauczyło mnie tego, by nie być łatwowiernym, naiwnym człowiekiem, bo nie zawsze rzeczy są takie, na jakie wyglądają.

Podróż, o której Wam opowiem nie była odległa. Wydarzyła się tuż obok. Podejrzewam, że Wy również mogliście iść podobną ścieżką.

Jak zwykle spieszyłam się. Uczelnia, praktyki i inne zajęcia wypełniały mi całe dni. Biegłam by zdążyć na pociąg, gdy nagle podeszła do mnie kobieta i błagała o pomoc...

Jak tu się nie zatrzymać? Jak przejść obok cierpienia ludzkiego?...

Niezbyt wiele podróżuję z premedytacją. A jeśli już mi się to zdarza, to musi to być ciekawa wycieczka. W rzeczywistości jednak codziennie jestem w podróży –autobusowej.
Jest trzech chłopaków (licealistów, jak wnioskuję z podsłuchanych rozmów), których nazywam Trzema Muszkieterami. Dwaj z nich, Artos i Aramos, są do siebie bardzo podobni, dlatego nadałam im takie imiona. Artosa nie widziałam już od kilku tygodni i trochę się o niego martwię. Co też może się z nim dziać?
Na kolejnym przystanku zwykle Pontos dołącza do przyjaciół. Widać, że dobrze się rozumieją, choć tamci dwaj robią wrażenie komputerowców, a Pontos najwyraźniej jest "metalem”. Ostatnio znalazł sobie dziewczynę, Czarną Sukienkę (ona zawsze ma na sobie legginsy, czarną sukienkę przed kolano i glany). Zauważyłam, że Artos i Aramos milkną, gdy Pontos wchodzi do autobusu. Czekają w napięciu: do kogo podejdzie tym razem? Do niej czy do nich? On zwykle wybiera ją. Myślę, że jego problem polega na tym, że chciałby podejść do starych przyjaciół, ale czuje się zobowiązany w stosunku do dziewczyny. Mimo, że są parą, prawie wcale ze sobą nie rozmawiają. Tylko trzymają się za ręce. Czarna Sukienka zawsze pozdrawia Panią W Meloniku, która pewnie jest przyjaciółką jej mamy.
Ta pani zawsze stoi – bez względu na to, ile osób jest w autobusie –i wpatruje się w okno. Z nikim nie rozmawia i jeździ autobusem o siódmej trzynaście. Wtedy też do szkoły wyjeżdża Puzon ze swoją młodszą siostrą (ona ma na imię Luiza). Zawsze słuchają hip–hopu z tego samego telefonu. Choć Puzon nie zajmuje siostrze miejsca, Luiza zawsze kasuje ich bilety–mimo, że jest od brata co najmniej o trzy lata młodsza.
Mogłabym jeszcze długo wymieniać. Każda z tych osób jest tak bardzo niezwykła! Jej część istnieje naprawdę, a część tylko w mojej wyobraźni. Zapewne niektórzy z moich towarzyszy zapamiętują mnie. To, że tak naprawdę ich nie znam, daje pole do interesujących spekulacji – i to jest właśnie najwspanialsze w moim codziennym podróżowaniu.

Niezbyt wiele podróżuję z premedytacją. A jeśli już mi się to zdarza, to musi to być ciekawa wycieczka. W rzeczywistości jednak codziennie jestem w podróży –autobusowej.
Jest trzech chłopaków (licealistów, jak wnioskuję z podsłuchanych rozmów), których nazywam Trzema Muszkieterami. Dwaj z nich, Artos i Aramos, są do siebie bardzo podobni, dlatego nadałam im takie imiona....

Kiedyś spotkałam pewną panią w parku. Była ze swoim małym pieskiem ; w ręku miała laskę. Siedziała na ławce. Postanowiłam odpocząć i akurat usiadłam obok niej.
- Mogę ? - zapytałam.
- Tak, proszę bardzo - odpowiedziała.
Więc usiadłam.
- Jesteś smutna...? - zapytała po chwili.
Zdziwiło mnie to pytanie.
- Nie, raczej nie...
- Bo wiesz... Nie powinnaś się zamartwiać rzeczami niepotrzebnymi. Najważniejsze jest to, że żyjesz, że jesteś zdrowa. Bóg kocha cię i czuwa nad tobą. Ale nawet, jeśli życie wydaje ci się bez sensu, to nie poddawaj się. Trzeba stawiać czołu przeciwnością codziennego losu. Pamiętaj...
Starsza pani wstała i powiedziała na koniec :
- Do widzenia, moja droga. I pamiętaj, mimo wszystko... Bóg jest z tobą.
Byłam zmieszana i nie wiedziałam co powiedzieć, ale w końcu rzekłam :
- Do widzenia i .. dziękuję.
Nie wiedziałam do końca za co dziękuję. Ale gdy kobieta uśmiechnęła się i odwróciła, zauważyłam, że wymachuje przed sobą laską. Teraz zrozumiałam. Była niewidoma, a i tak umiała cieszyć się życiem i nie poddawała się. To mi dało wiele do zrozumienia... Że moje zwykłe, codzienne problemy nie porównują się do jej "choroby", a jednak ta pani miała więcej humoru i optymizmu niż ja. Postanowiłam przemyśleć sobie kilka spraw.

Kiedyś spotkałam pewną panią w parku. Była ze swoim małym pieskiem ; w ręku miała laskę. Siedziała na ławce. Postanowiłam odpocząć i akurat usiadłam obok niej.
- Mogę ? - zapytałam.
- Tak, proszę bardzo - odpowiedziała.
Więc usiadłam.
- Jesteś smutna...? - zapytała po chwili.
Zdziwiło mnie to pytanie.
- Nie, raczej nie...
- Bo wiesz... Nie powinnaś się zamartwiać rzeczami...

jest tyle piękna na ziemi, w naturze, architekturze, w muzyce i literaturze....najbardziej bolesne jest chyba to, że nie wszędzie człowiek będzie mógł dotrzeć, nie każdy dźwięk zdąży usłyszeć, tylu wielkich dzieł nie zdoła przeczytać...zwyczajnie zabraknie mu czasu. Może stąd ten nieustanny pośpiech, ta mania fotografowania wszystkiego co nas otacza, wchodzenia do każdego muzeum i zamku chociaż na minutkę.... nie opiszę żadnej konkretnej podróży...zresztą nigdy jakoś ,,bardzo daleko" nie byłam, ale spróbuję opisać moment nieopisanej radości i ulgi, gdy zrozumiałam, że nie ważne jest ile zobaczę, ale co dostrzegę, że nie muszę po powrocie z podróży zapełniać albumów zdjęciami miejsc, których nawet nie potrafię sobie przypomnieć, bo tak byłam skoncentrowana na pstrykaniu aparatem, że potrafię dostrzec barwę nieba nad Koloseum i poczuć zapach pasy do podłóg w Hofburgu. W jakim miejscu na ziemi zrozumiałam tę pewnie prostą dla wielu prawdę? Na to pytanie kochany czytelniku nie udzielę Ci odpowiedzi, i zrobię to z premedytacją - żeby w domysłach ograniczała Cię tylko własna wyobraźnia.

jest tyle piękna na ziemi, w naturze, architekturze, w muzyce i literaturze....najbardziej bolesne jest chyba to, że nie wszędzie człowiek będzie mógł dotrzeć, nie każdy dźwięk zdąży usłyszeć, tylu wielkich dzieł nie zdoła przeczytać...zwyczajnie zabraknie mu czasu. Może stąd ten nieustanny pośpiech, ta mania fotografowania wszystkiego co nas otacza, wchodzenia do każdego...

Uganda,nazywana przez niektórych Perłą Afryki,ze względu na bujną florę i faunę-właśnie tam przeżyłam dwa tygodnie poznając kulturę i zwyczaje tamtejszej ludności,dzieląc smutki i radości z ludźmi, którzy mimo swej biedy są szczęśliwi.Przygoda, jaką przeżyłam była związana z wyprawą w głąb dżungli,zamieszkałej przez dzikie zwierzęta,kilkanaście rodzajów jadowitych węży,komarów roznoszących malarię.Tego dnia słońce mocno prażyło. Odważnym krokiem szliśmy w nieznane.Nagle dostrzegliśmy małpy,które spoglądały na nas ciekawie.Jedna z nich podeszła blisko,jakby chciała spytać kim właściwie jesteśmy.Zachwyceni małpką,nie zauważyliśmy kiedy wyrwała koledze reklamówkę z jedzeniem i szybkimi skokami zaszyła się w dżungli.W ten sposób daliśmy się jej wykiwać.Niezrażeni tym incydentem,zagłębialiśmy się w dżunglę, torując sobie drogę maczetami,które były również naszą jedyną bronią w razie zagrożenia ze strony dzikich zwierząt.Czuliśmy się coraz bardziej nieswojo,ponieważ noc zapadała,a my nadal nie znaleźliśmy odpowiedniego miejsca na rozbicie namiotów.Wrażenie,że byliśmy obserwowani przez mieszkańców dżungli nasilało się z minuty na minutę.Kiedy słońce zaszło i zapanowała ciemność nasze namioty były już rozbite,a na ognisku gotowała się woda.Wśród gałęzi drzew siedziały małpy i żywo dyskutowały,cykady dawały koncert,a do akompaniamentu przyłączył się słoń,głośno trąbiąc.Koncert przerwało przerażające wycie jakiegoś „stwora”, który czaił się w pobliżu. Mijały minuty,które dla nas wydawały się godzinami.Czekaliśmy z duszą na ramieniu,aż „to coś”skoczy na nas.Na szczęście nic takiego się nie wydarzyło.Zwierzę ominęło nasze obozowisko bojąc się ognia.Reszta nocy minęła spokojnie,a my co dwie godziny zmienialiśmy wartę.Rankiem zwinęliśmy namioty i opuściliśmy dżunglę. W pobliżu znaleźliśmy świeże ślady słonia,a dalej zobaczyliśmy go w pełnej okazałości.Było to piękne zwieńczenie naszej wyprawy w głąb dżungli,do której,bez przewodnika z bronią nie wchodzi się samemu.

Uganda,nazywana przez niektórych Perłą Afryki,ze względu na bujną florę i faunę-właśnie tam przeżyłam dwa tygodnie poznając kulturę i zwyczaje tamtejszej ludności,dzieląc smutki i radości z ludźmi, którzy mimo swej biedy są szczęśliwi.Przygoda, jaką przeżyłam była związana z wyprawą w głąb dżungli,zamieszkałej przez dzikie zwierzęta,kilkanaście rodzajów jadowitych...

Kilka lat temu, z okazji uczczenia cudnej pogody, którą przyniosły ze sobą pierwsze dni maja, postanowiliśmy wraz z 3 kolegami wyruszyć w Bieszczady. Podzieliliśmy się na 2 pary, urządzając sobie mały wyścig, którego zwycięzcami mieli zostać Ci, którzy przejadą trasę Kraków-Muczne szybciej autostopem. Wygrać udało się mnie i Grześkowi. Historia, która zdarzyła się 2 dni później może nie zmroziła, ale na pewno schłodziła krew w naszych żyłach. Wybraliśmy się do Dydiowej, nieistniejącej już wsi, która położona jest na względnie dużej wysokości n.p.m. Dydiowa leży w zakolu Sanu, bawiliśmy się nawet w "szmuglowanie" kamieni na Ukrainę, robiąc kaczki na tafli rzeki. Dydiowa nie ma prawie żadnych zabudowań, dookoła tylko las, ogromna polana i jedna chatka. Chatka, w której mogą przespać się strudzeni wędrowcy (polecam wygooglować, by zobaczyć zdjęcia). Postanowiliśmy z kolegami spędzić tam noc. Wieczorem zapaliliśmy ognisko, najedliśmy się i położyliśmy. Nastawiliśmy budziki na wschód słońca po to, by móc zobaczyć ten widok, a także by przekonać się na własne oczy o bieszczadzkiej faunie. Kiedy ognisko zgasło, a my zdmuchnęliśmy świeczki wewnątrz chatki, w środku zapanowała ciemność, którą ciężko opisać. Nie widać było własnego nosa, a co dopiero rzeczy oddalonych choćby o 7 cm. Już wiem co czuł Tom Hanks w "Cast away". W końcu usnęliśmy. Nagle koło 3 w nocy słyszymy jak ktoś próbuje otworzyć drzwi, które zamknęliśmy od środka. Słyszymy najpierw ciche głosy, a w końcu silne dobijanie się. Pada komenda "Otwierać!", a także słowa, których lepiej nie będę tu przytaczał. Podeszliśmy bliżej, gotowi by zmierzyć się ze szturmowcami i.. Okazało się, że to straż graniczna, która chciała sprawdzić nasze dowody osobiste, czy nie jesteśmy od Janukowycza. Wszystko skończyło się dobrze, ale mimo, że nie jestem osobą, która łatwo wpada w panikę, był to moment, który zapamiętam jako skracający mi życie o ładnych parę tygodni. A mówią, że w górach łatwo o budowanie spokoju ducha.

Kilka lat temu, z okazji uczczenia cudnej pogody, którą przyniosły ze sobą pierwsze dni maja, postanowiliśmy wraz z 3 kolegami wyruszyć w Bieszczady. Podzieliliśmy się na 2 pary, urządzając sobie mały wyścig, którego zwycięzcami mieli zostać Ci, którzy przejadą trasę Kraków-Muczne szybciej autostopem. Wygrać udało się mnie i Grześkowi. Historia, która zdarzyła się 2 dni...

Kiedy miałam czternaście lat, pojechałam na obóz harcerski. Mieszkaliśmy w lesie, w namiotach, na ręcznie wyplecionych pryczach przez prawie miesiąc. Cudowny wyjazd, cudowni ludzie i cudowne przygody.
Jedną z najbardziej magicznych chwil na tym wyjeździe, był krótki spacer z miejsca, gdzie się kąpaliśmy do naszych namiotów. Szłam z trzema bliskimi koleżankami, obładowana akcesoriami do mycia w środku nocy, w głębi lasu, którego nie znałam. Było bardzo ciepło i jeszcze bardziej ciemno. Wolno dreptałyśmy po zaschniętych igłach, czując spokój, radość z bycia razem i ciekawość otaczającej nas natury. W oddali słychać było pluskanie strumyka, a nad nami od czasu do czasu przelatywały pojedyncze nietoperze.

Ale to nie wszystko. Tego wieczora po raz pierwszy w życiu widziałam świetliki! Otaczały nas dziesiątki jasnych punkcików, co było tak bardzo niesamowite, że czułam się jak w bajce. Nigdy nie zapomnę tej atmosfery, tego momentu, w którym odpłynęłam w bajkowy świat, nie zważając na to, że jestem w gigantycznej, obcej puszczy i boję się ciemności.

Kiedy miałam czternaście lat, pojechałam na obóz harcerski. Mieszkaliśmy w lesie, w namiotach, na ręcznie wyplecionych pryczach przez prawie miesiąc. Cudowny wyjazd, cudowni ludzie i cudowne przygody.
Jedną z najbardziej magicznych chwil na tym wyjeździe, był krótki spacer z miejsca, gdzie się kąpaliśmy do naszych namiotów. Szłam z trzema bliskimi koleżankami, obładowana...