27.12.1967, Nowy Jork
Leżę na swoim łóżku i patrzę w sufit, dziś jest ten dzień, ten dzień! W sierpniu byłam na jej darmowym koncercie w parku Boston Common. Widziałam część filmów, w których występowała. Próbuję skupić się na książce, ale mi się nie udaje. Biorę do ręki tomik Parasites of Heaven, Leonard Cohen wystąpił z nią na Newport Folk Festival, nie byłam tam,ale potrafię sobie to wyobrazić. Rodzice wiedzieli co mi kupić na święta, udało im się zdobyć bilet do teatru ! I to jakiego, Madison Square Garden ! Mam wrażenie, że mogę latać pod sufitem, dziś nie ważna jest impreza i przygodny seks z kolejnym hippisem, czy zapalenie kolejnego jointa i śpiewanie do późnej nocy. Dziś zobaczę Judy Garland ! Będę mogła wsłuchać się w to co ona śpiewa. Będę jak połączona z nią. To już dziś.

27.12.1967, Nowy Jork
Leżę na swoim łóżku i patrzę w sufit, dziś jest ten dzień, ten dzień! W sierpniu byłam na jej darmowym koncercie w parku Boston Common. Widziałam część filmów, w których występowała. Próbuję skupić się na książce, ale mi się nie udaje. Biorę do ręki tomik Parasites of Heaven, Leonard Cohen wystąpił z nią na Newport Folk Festival, nie byłam tam,ale...

Z rana nie wyglądam nigdy zbyt świeżo ,ostatnio jednak dało się przyuważyć że schludny wygląd jest w odstawce więc nie przejmuje się tym zbytnio. Moje długie pióra wciąż są za krótkie a spódnice co zadziwiające wciąż nie wystarczająco powłóczyste .
Wychodzę z tej klity którą nazywam czasem mieszkaniem i przemykam klatką pomiędzy sąsiadami którzy chyba specjalnie nie przejmują się znajomością języka angielskiego ,bo dookoła słychać nawoływania matek chyba we wszystkich językach świata. Tak dzieciaki wydzierają się tworząc istną Wieżę Babel. Słowo na dziś to rapido chyba po hiszpańsku ,zasłyszane gdy zbiegałam ze schodów. Kieruję się do Central Parku to dziś jest ten dzień. Wielki koncert na rzecz pokoju wolności i równości . Zielona polana w jednym z największych miast świata .Tłum już przybywa wyluzowany i śpiewający choć przecież jest jeszcze wcześnie . Siadam sobie pod krzaczkiem i czekam w ciepłym słońcu . Tylko te włosy mam za krótkie i rozglądając się dookoła notuje w pamięci by zaopatrzyć się w sandały. Przecież o wolność idzie.

Z rana nie wyglądam nigdy zbyt świeżo ,ostatnio jednak dało się przyuważyć że schludny wygląd jest w odstawce więc nie przejmuje się tym zbytnio. Moje długie pióra wciąż są za krótkie a spódnice co zadziwiające wciąż nie wystarczająco powłóczyste .
Wychodzę z tej klity którą nazywam czasem mieszkaniem i przemykam klatką pomiędzy sąsiadami którzy chyba specjalnie nie...

Dzień wlecze się leniwie, aż do wieczora. Wtedy wymykam się przez okno i wraz ze znajomymi uciekamy z dala od nudnych, szarych domków, w których na co dzień żyjemy z surowymi rodzicami. Nasze dzisiejsze plany dotyczą odwiedzenia klubu, w którym grają początkujące rockowe zespoły. Możliwe, że na dzisiejszy występ załapią się nawet chłopaki z naszej szkoły.
Tam w końcu czuję się wyzwolony. Moje ciało staje się przyrządem w rękach Muzyki. Targa ona mną na wszystkie strony, wlewa się do uszu, płuc, do serca. Alkohol sprawia, że czuję się jeszcze lepiej. W sali zaczyna być coraz duszniej. Wraz z innymi ludźmi ocieramy się o swoje spocone ciała i spoglądamy wgłąb zamroczonych oczu. Spotykam jakąś dziewczynę, obserwuję ją chwilę i gdy stwierdzam, że jest idealna, perfekcyjna, całuję namiętnie, by lada moment o niej zapomnieć. Znowu zatapiam się w rytm muzyki. Uwielbiam TO robić. Uwielbiam!
Nie wiem, jak to możliwe, ale lada moment znajduję się już gdzieś indziej, Słońce powoli wstaje, a obok mnie, na krwistoczerwonej kanapie leżą ludzie, których w ogóle nie znam. Ból głowy przypomina mi o tym, że za wszystko co dobre, muszę ponieść karę. Kac nie daje mi spokoju, jednak z uśmiechem na twarzy przeciągam się wzdłuż rozwalonych na kanapie ciał i nucąc rockowy hit wczorajszego wieczoru, uświadamiam sobie, jak świetnie jest być młodym.

Dzień wlecze się leniwie, aż do wieczora. Wtedy wymykam się przez okno i wraz ze znajomymi uciekamy z dala od nudnych, szarych domków, w których na co dzień żyjemy z surowymi rodzicami. Nasze dzisiejsze plany dotyczą odwiedzenia klubu, w którym grają początkujące rockowe zespoły. Możliwe, że na dzisiejszy występ załapią się nawet chłopaki z naszej szkoły.
Tam w końcu czuję...

Drodzy przyjaciele z przyszłości!

Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak trudne jest życie nastolatki! Nowy Jork lat 60. XX wieku to raj i dżungla zarazem. W myśl propagowanej przez nas obecnie idei "nie wierzcie nikomu po trzydziestce" postanowiłam przestać ufać nawet własnym rodzicom. Nie mam pojęcia, czemu nie podobają im się moi długowłosi koledzy, którzy ostatnio próbowali przekonywać moich "starszych", że rewolucja seksualna jest pierwszym krokiem do poprawy sytuacji politycznej w kraju. Choć sama jeszcze nie bardzo wiem, o co w tym wszystkim chodzi, to strasznie lubię spotkania naszej bandy i przyjmowanie wszelkich psychoaktywnych substancji w rytmie psychodelicznego rocka. Dziś podczas kolejnego z tych nowojorskich wieczorów postanowiłam, że nigdy już nie dorosnę. Te wszystkie problemy, o których ciągle trąbią w telewizji i nieustanna wojna w Wietnamie przyprawiają mnie o mdłości. Czy nie lepiej byłoby na świecie, gdyby wszyscy żyli w myśl zasady „peace & love”? Co prawda jeszcze się nie zakochałam, ale moja przyjaciółka Dona twierdzi, że jak kochać to tylko hippisa. Przyznam, że podoba mi się taki jeden Mark, ale nie wiem, czy można obdarzyć uczuciem mężczyznę bez zegarka. Póki co nie chcę marnować ani chwili, więc kończę już moje wypociny i ruszam na zakupy. Nowe dzwony i kolorowe bandamy to podobno „must have” tego sezonu.

Ściskam Was mocno,
Wasza przyjaciółka z przeszłości

Drodzy przyjaciele z przyszłości!

Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak trudne jest życie nastolatki! Nowy Jork lat 60. XX wieku to raj i dżungla zarazem. W myśl propagowanej przez nas obecnie idei "nie wierzcie nikomu po trzydziestce" postanowiłam przestać ufać nawet własnym rodzicom. Nie mam pojęcia, czemu nie podobają im się moi długowłosi koledzy, którzy ostatnio...

Pędzimy przez ulice New Yorku czerwonym rekinem jak w książce Huntera, na kokpicie leży "W drodze" Kerouaca, a z głośników wylewa się muzyka Creedence Clearwater Revival. Od czasu do czasu zatrzymujemy wóz aby pobuszować w sklepach, pokupować olbrzmią ilość koralików, lniane ciuchy i winyle. Przejeżdżamy obok Central Parku, widzimy grupki hippisów śpiewających, malujących i zapraszających innych przechodniów do towarzystwa. Oczywiście i tu stajemy, rozmawiamy z nimi, krytykujemy wspólnie wojne w Wietnamie na pożegnanie wykrzykujemy refren grupy Country Joe and the Fish „Whoopee! we're all gonna die”. Już na koniec dnia, kierujemy się do klubu Ondine na koncert The Doors. Zobaczyć jak chłopaki dawali czadu na żywo, sączyć przy tym trunki i dobrze się bawić do białego rana.

Pędzimy przez ulice New Yorku czerwonym rekinem jak w książce Huntera, na kokpicie leży "W drodze" Kerouaca, a z głośników wylewa się muzyka Creedence Clearwater Revival. Od czasu do czasu zatrzymujemy wóz aby pobuszować w sklepach, pokupować olbrzmią ilość koralików, lniane ciuchy i winyle. Przejeżdżamy obok Central Parku, widzimy grupki hippisów śpiewających, malujących...

Cały dzień byłam niezwykle podekscytowana i nie mogłam właściwie nic robić, tylko czekać na wieczór...

22 stycznia 1967 roku. Filharmonia Lincoln Center. Nowy Jork. Jestem tam, na widowni i słucham niesamowitego koncertu zespołu Simon & Garfunkel. Zamykam oczy przy piosence „Sounds of Silence”. Zna ją zapewne większość z Was z filmu „Absolwent” z Dustinem Hoffmanem w roli głównej. Cały koncert jest po prostu genialny i niezwykle liryczny. Delikatne dźwięki gitary grają na mojej duszy. Tak, bardzo chciałabym tam być. I gdybym mogła cofnąć czas, to w tym jednym roku wybrałabym to jedno miejsce, i tą jedną cudowną noc... „I Am a Rock”!

Wracając do rzeczywistości i roku 2012 i tak na marginesie:
Dopiero po 35 latach od tego wydarzenia, został wydany album koncertowy tego legendarnego duetu! Album zawiera 19 przebojów zespołu, które zabrzmiały wtedy w filharmonii nowojorskiej.

Cały dzień byłam niezwykle podekscytowana i nie mogłam właściwie nic robić, tylko czekać na wieczór...

22 stycznia 1967 roku. Filharmonia Lincoln Center. Nowy Jork. Jestem tam, na widowni i słucham niesamowitego koncertu zespołu Simon & Garfunkel. Zamykam oczy przy piosence „Sounds of Silence”. Zna ją zapewne większość z Was z filmu „Absolwent” z Dustinem Hoffmanem w...

Ależ mnie boli głowa. Przeklinam soczyście i próbuję określić miejsce, w którym jestem. Mdli mnie.
–To był dobry koncert, co nie?
–Ta, dobry. Ej, macie coś do żarcia?
–Tom skoczył po coś na ząb. Ten pierwszy zespół był niezły...
–Bo reszty nie pamiętasz. - Jack nie potrafił przestać się śmiać ze swojego żarciku.
– Sara podziel się fajką.
–To ostatnia.
–No weź nie skąp, jeden mach.
Wypalamy na spółkę.
–Ta dam. Mili państwo, oto dar niebios, istny nektar bogów...
– Ambrozja?
–Właśnie. Proszę zbliżcie się. - Tom unosił przed sobą oszczerbiony, metalowy kubek. –Pijcie i rozkoszujcie się cudownym napojem.
Kubek przechodził z rąk do rąk, aż dotarł do mnie. Zmoczyłam usta i nie mogłam powiedzieć nic lepszego ponad to, że to straszne paskudztwo. Sam zapach drażnił pusty żołądek.
–Załatwiłeś coś do jedzenia? - zapytałam z niezadowoleniem.
–Przecież przyniosłem coś lepszego, nalewka domowej roboty, no weź się już nie dąsaj. - Podchodzi i pakuje mi język w usta.
– No, no, bo będę zazdrosna.
–Sama się wczoraj z nią migdaliłaś, a mi zabraniasz - z wyrzutem spojrzał na Sarę.
–O ciebie durniu!
–Idę do domu na obiad.
–Poczekaj, odprowadzę cię.
– Na prawdę nic z wczoraj nie pamiętasz?
– Pytasz o To? Jasne, że pamiętam. Takich rzeczy się nie zapomina. - Milczymy chwilę – Masz.
–Co to?
–Kesey. Będziesz jutro na manifestacji?
-Mhm.
-A może wpadniesz wieczorem posłuchać płyt? Mam nowy album Doorsów.
Uśmiech, całus, jeden, drugi (tak trudno się od siebie oderwać), afera w domu. Trzaskam drzwiami i zatapiam się w lekturze.

Ależ mnie boli głowa. Przeklinam soczyście i próbuję określić miejsce, w którym jestem. Mdli mnie.
–To był dobry koncert, co nie?
–Ta, dobry. Ej, macie coś do żarcia?
–Tom skoczył po coś na ząb. Ten pierwszy zespół był niezły...
–Bo reszty nie pamiętasz. - Jack nie potrafił przestać się śmiać ze swojego żarciku.
– Sara podziel się fajką.
–To ostatnia.
–No weź nie skąp,...

Wstaje rano i otwieram oczy. Co widzę ?Kolorowe ściany, przesiąknięte kolorem, Pacyfikami i anty politycznymi hasłami. Zastanawiam się codziennie rano spoglądając na nie co ja tutaj robię ? Czy dobrze trafiłam ? Podnoszę się cicho z łóżka .. obok śpi jakiś hipis. Boże skąd on się wziął w moim mieszkaniu? Chyba wczoraj zasiedzieliśmy się u któregoś z chłopaków słuchając nowego zespołu The Beatles. Chłopaki wymiatają. Właśnie takiego czegoś było mi potrzeba. Oderwania się od tej szarej rzeczywistości. Czasami boję się wychodzić na ulicę. Przestępcy grasują wszędzie .. tak pewnie dlatego ten długowłosy koleś śpi w moim łóżku ? Pewnie był tak miły, że mnie odprowadził ! Dobra kogo ja oszukuję .. wczoraj nie słuchałam tylko muzyki .. lał się alkohol .. ba były chyba nawet narkotyki,pewnie skończyliśmy w łóżku. Przesadzamy ! Szybko się ubiorę .. może wyskoczę po bułki ? Gdzie ta moja mini spódniczka ? Gdzie ciuchy? Matko co tu się musiało dziać. Bałagan jak się patrzy. W kącie leży powieść Tolkiena, dostałam ją drogą pantoflową , a tam dalej gazeta, znowu Piszą o wojnie w Wietnamie. Znowu będzie trzeba iść protestować,. Później na imprezę, a później rano będę kompletować garderobę !Cóż witam w szalonych latach 60 !

Wstaje rano i otwieram oczy. Co widzę ?Kolorowe ściany, przesiąknięte kolorem, Pacyfikami i anty politycznymi hasłami. Zastanawiam się codziennie rano spoglądając na nie co ja tutaj robię ? Czy dobrze trafiłam ? Podnoszę się cicho z łóżka .. obok śpi jakiś hipis. Boże skąd on się wziął w moim mieszkaniu? Chyba wczoraj zasiedzieliśmy się u któregoś z chłopaków słuchając...

Żyję, czuję i oddycham. Miasto tego ranka budzi mnie swym hałasem i krzykiem ludzi, którzy maszerują do pracy, na wagary, do szkoły czy też zwyczajnie na zakupy. Wczorajszy dzień wspominam pozytywnie. Impreza, narkotyki, śpiew, seks oraz jego cudowne oczy. Już dawno bylibyśmy razem, ale coś mnie powstrzymuje... Może, to przez to, że ten czarnowłosy przystojniak preferuje seks grupowy, a mnie od tego odrzuca? Rodziców od tygodnia nie ma - wyjechali na Karaiby. Jakimś cudem uciułali troszkę grosza i teraz przeżywają swój szalony, ponowny miesiąc miodowy. A ja? Siedzę na podłodze, słucham The Rolling Stones i szukam w moim zabałaganionym pokoju moich oldskulowych, czerwonych trampek. Wyruszam dzisiaj w podróż, może dotrę do Detroit? Tam założyłabym studio tatuażu i robiła piękne malunki na ciele klientów. Pora zażyć tabletkę szczęścia, ubrać się w kolorowe ciuchy i wyruszyć w świat. Jestem młoda, więc mogę wszystko. PEACE, LOVE, SEX... Tylko to się liczy :).

Żyję, czuję i oddycham. Miasto tego ranka budzi mnie swym hałasem i krzykiem ludzi, którzy maszerują do pracy, na wagary, do szkoły czy też zwyczajnie na zakupy. Wczorajszy dzień wspominam pozytywnie. Impreza, narkotyki, śpiew, seks oraz jego cudowne oczy. Już dawno bylibyśmy razem, ale coś mnie powstrzymuje... Może, to przez to, że ten czarnowłosy przystojniak preferuje...

Tak wiem, to pewnie będzie dziwne, bo jednak epoka dzieci kwiatów obfitowała w niezliczoną ilość charakterystycznych osobowości, stylów, muzyki, ale w 1967 roku, w Ameryce, może niekoniecznie w Nowym Jorku, bo nie znam jego biografii tak wnikliwie by wiedzieć, że wtedy tam był, chciałabym spotkać Richarda Feynmana. To taki idealny moment na to spotkanie, 4 lata po wydaniu jego "Wykładów", dwa lata po nagrodzie Nobla, której nie chciał przyjąć, był w tym okresie u szczytu przede wszystkim 'bycia' Feynmanem, czyli najbardziej niezwykłą osobowością jaką poznałam z książek ;). Jego szerokie zainteresowania pozanaukowe były tak niezwykłe jak on sam - gra na bębnach, nauka malarstwa, nawet pisanie poezji to tylko kilka z nielicznych elementów jego bogatego zbioru zainteresowań. Chciałabym mieć możliwość uczestniczenia w jego wykładach, kto wie, może meandry fizyki przestałyby być takie mętne? :) Wziąć udział w naukowym projekcie, poszerzać swoją wiedzę, może nawet nauczyć się gry na bębnach. Pobyć po prostu z tym niezwykłym człowiekiem.

Tak wiem, to pewnie będzie dziwne, bo jednak epoka dzieci kwiatów obfitowała w niezliczoną ilość charakterystycznych osobowości, stylów, muzyki, ale w 1967 roku, w Ameryce, może niekoniecznie w Nowym Jorku, bo nie znam jego biografii tak wnikliwie by wiedzieć, że wtedy tam był, chciałabym spotkać Richarda Feynmana. To taki idealny moment na to spotkanie, 4 lata po wydaniu...