Prowadzę blog... zamieszczam na nim tylko swoje fotografie. One odzwierciedlają na 100% stan mojego umysłu, nastrój, wizje, inspiracje itp. Często zdarza się mówić więcej obrazem, niż tysiącem słów. Do tego, by wypłakać się ze swoich boleści służy mi mój prywatny różowy zeszyt. Robię tak od półtora roku i czuję, że to pomaga...

Kiedyś miało się złote myśli. Ale według mnie to było masowe odzieranie z tajemnic swoich znajomych, krewnych, czy sąsiadów. Dziś w epoce masowej globalizacji mało z nas korzysta z dobrodziejstw zwykłego długopisu, czy kartki papieru... A szkoda...

Prowadzę blog... zamieszczam na nim tylko swoje fotografie. One odzwierciedlają na 100% stan mojego umysłu, nastrój, wizje, inspiracje itp. Często zdarza się mówić więcej obrazem, niż tysiącem słów. Do tego, by wypłakać się ze swoich boleści służy mi mój prywatny różowy zeszyt. Robię tak od półtora roku i czuję, że to pomaga...

Kiedyś miało się złote myśli. Ale według mnie...

Kiedy byłam młodsza zawsze prowadziłam pamiętnik. Właściwie robiłam to przez całą podstawówkę i gimnazjum. Traktowałam to niezwykle ambicjonalnie- nie była to zwykła pisanina. Bardzo się starałam, żeby moje słowa były na wysokim poziomie- mimo, że nikt nie miał tego czytać. Chciałam być pisarką i ćwiczyłam właśnie na kartach pamiętnika. Moim absolutnym wzorem była seria książek „Pamiętnik Księżniczki”. Po pierwsze jej losy i przeżycia były całkiem zbliżone do moich. Oczywiście nie chodzi o królewskie pochodzenie, tylko o jej troski, uczucia i problemy życia nastolatki. Po drugie, naśladowałam nieco styl Cabot- dowcipny i ciepły. Zaczytywałam się w tych książkach bez pamięci i później wyobrażałam sobie, że jestem księżniczką Mią i też potrafię tak pisać w swoim pamiętniku.

Strzegłam go jak najważniejszego skarbu. Właściwie często pełnił funkcję mojego jedynego przyjaciela. Kiedy było mi źle i przelałam swoje uczucia na papier, czułam się jakbym co najmniej „wygadała” się drugiej osobie i od razu było mi lżej. Dzieliłam swoje radości i opisywałam miłe chwile. W tym czasie Internet stawał się co raz powszechniejszy i co raz więcej ludzi miało do niego dostęp we własnych domach. Pojawiły się i blogi- internetowe pamiętniki. Bardzo mnie zaciekawiły. Przecież sama piszę pamiętnik, a pokazanie swojej „twórczości” praktycznie rzecz biorąc całemu światu zdawała mi się wręcz niesamowita! Jednak mimo tego kroku cywilizacyjnego blogi nie miały dla mnie takiej magii jak prawdziwy, tradycyjny pamiętnik. Przecież nie napiszę na nim dosłownie wszystkiego. Pamiętnik się ukrywa, a nie prezentuje na oczach wszystkich znajomych. Jeśli ktoś pisze pamiętnik w formie bloga, z pewnością nie jest tam do końca szczery- wiele spraw trzeba omijać. Fascynowało mnie jednak nadal to, że mogę sprawdzić swoje umiejętności w pisaniu.

Dziś w Internecie mamy wiele blogów o zróżnicowanej tematyce. Zazwyczaj są środkiem pokazania światu swoich zainteresowań, umiejętności. W zasadzie nie mają nic z prawdziwych pamiętników. Przeglądam blogi z dziedzin, które mnie interesują. Ciekawe są blogi kulinarne. Dzięki nim, nie potrzebujemy książek kucharskich, a na wyciągnięci ręki mamy najbardziej wymyślne przepisy, jakie możemy sobie wyobrazić. Ludzie dzielą się swoją pasją, a inni mogą to oglądać. Aktualnie nastąpiła niemal fala blogów modowych- idąc śladami popularnej strony Kasi Tusk, którą sama chętnie odwiedzam w poszukiwaniu inspiracji w życiu codziennym- nie tylko w sferze ubrań. Lubię także blogi o książkach- tysiące ludzi chce pokazać, co aktualnie czytają, co polecają i wyrażają swoje opinie. Blogów w Internecie jest dosłownie cała masa. Jednakże nie mają zbyt wiele wspólnego z prawdziwym pamiętnikiem.

Kiedy byłam młodsza zawsze prowadziłam pamiętnik. Właściwie robiłam to przez całą podstawówkę i gimnazjum. Traktowałam to niezwykle ambicjonalnie- nie była to zwykła pisanina. Bardzo się starałam, żeby moje słowa były na wysokim poziomie- mimo, że nikt nie miał tego czytać. Chciałam być pisarką i ćwiczyłam właśnie na kartach pamiętnika. Moim absolutnym wzorem była seria...

W świat blogów weszłam, kiedy miałam 14 lat. Była to dla mnie dziecinna zabawa polegająca na organizowaniu konkursów, na które (co mnie teraz dziwi) zgłaszało się zawsze mnóstwo autorów. Tematyka była naprawdę zróżnicowana. Na zgłoszonych propozycjach mogłam poczytać niemal o wszystkim, zaczynając od zwierząt, poprzez modę, telewizję, literaturę, mniej lub bardziej zabawne obrazki, a kończąc nawet na intymnych pamiętnikach. Odkąd pierwszy raz przeczytałam w bądź, co bądź publicznym „miejscu” opis sercowych rozterek pewnej dziewczyny, powstało w mojej głowie pewne pytanie. Co skłania ludzi do umieszczania osobistych zwierzeń na łamach ślicznie ozdobionych stron bloga?
Dziś, mając 19 lat (kończąc je dokładnie teraz) wydaje mi się, że mam odpowiedź na swoją nietypową „zagadkę dzieciństwa”.
Blog dla wielu użytkowników jest pamiętnikiem, ale nie takim zwyczajnym. Pamiętnikiem, który odpowiada, odpisuje nam. Wystukując na klawiaturze obraz swoich niedawnych, silnych przeżyć, autorzy internetowych zwierzeń nie tylko „wyrzucają” to co ich „gryzie” na zewnątrz, aby sobie ulżyć. Oni czekają na odpowiedź.
Bardzo często z resztą ją otrzymują. Blogerzy odwiedzają wzajemnie swoje strony zostawiając na nich komentarze, opinie. Dzięki temu autor wpisu, który przykładowo szuka porady na temat postepowania z nieznośnym domowym zwierzakiem lub (jak to bywa częściej) z partnerem życiowym, otrzymuje ją od użytkownika, który dany wpis skomentuje. Co więcej! Niejednokrotnie zdarza się tak, że pod danym postem pojawiają się sprzeczne opinie, które poprzez dyskusję (mniej lub bardziej burzliwą) sprawiają, że autor ma więcej opinii na temat sytuacji, w której się znalazł i może wybrać sobie rozwiązanie spośród zaproponowanych przez komentatorów. Kto by nie chciał doradzającego pamiętnika? A to, że z osobowością mnogą – liczy się jako plus.
Najciekawsze (czytaj: wywołujące burzliwe dyskusje, mające dużo odwiedzin) zostały oprócz umieszczenia w Internecie, wydane w formie książki. Tak właśnie poznałam blog „Cichodajki”, którą w pierwszej kolejności znalazłam na półce w bibliotece. Dziewczyna opowiadała o tym co robi, w zdaniem wielu, kontrowersyjny sposób, przez co nie dość, że popularność bloga rosła, to jeszcze sprawiła, że został on opublikowany w książkowej okładce. Co zyskałaby owa nastolatka, gdyby pisała jedynie w zeszycie chowanym pod poduszkę?
Aktualnie, jako dziewiętnastolatka, odwiedzam blogi jedynie swoich znajomych, gdy zostanę o to poproszona lub te o tematyce literackiej. Choć często jestem komentatorem, sama takiego pamiętnika nie prowadzę. Lubię czytać, przybierać formę doradcy, opiniodawcy. Nie chcę opisywać jednak własnych przeżyć. Podziwiam osoby, które mają odwagę i lubią mówić publicznie o własnych uczuciach. Jestem jednak niemal pewna, że sama się na to nigdy nie zdobędę, nawet będąc zwykłą Nmh.

W świat blogów weszłam, kiedy miałam 14 lat. Była to dla mnie dziecinna zabawa polegająca na organizowaniu konkursów, na które (co mnie teraz dziwi) zgłaszało się zawsze mnóstwo autorów. Tematyka była naprawdę zróżnicowana. Na zgłoszonych propozycjach mogłam poczytać niemal o wszystkim, zaczynając od zwierząt, poprzez modę, telewizję, literaturę, mniej lub bardziej zabawne...

Blog to mój własny kawałek jakże rozległego internetu. Mogę z nim zrobić wszystko. Jest ze mną, we mnie, a czasem nawet... na mnie. Piszę tam o wszystkim, co leży mi na sercu. Przypominam sobie, o jaką kłodę się ostatnio potknęłam. Z szerokim uśmiechem od ucha do obcasa wspominam moje ulotkowe love stories. I poznaję ludzi, a ludzie... ludzie poznają mnie.
Mogę sprawić, że wchodząc na moją stronę, poczujesz zapach domowego, pieczonego chleba. Domowy chleb, rozumiesz? Zamykasz oczy, a uparta woń powstającego pieczywa tanecznym krokiem wpływa do Twoich nozdrzy. Upajasz się zapachem dzieciństwa, utraconej miłości, a może wspomnieniem wiecznie uśmiechniętego dziadka... Nie wiem, to jest nieważne. Słowo... wiesz? To słowo jest istotą i punktem oparcia.
Mogę wyczarować dla Ciebie wymarzony fartuszek. Do Twoich nieprzejednanych oczu zamruga we wszystkich kolorach tęczy albo uśmiechnie się do Twojego marsowego oblicza haftowany wzorek na śnieżnobiałym tle. Kiedy zasupłasz go w talii, możesz zacząć piec chleb.
Możesz zamieszkać w cudownym wiejskim domku na tle gór albo w tętniącym życiem pałacu godnym najbogatszego miliardera na ziemi (tylko kto by Ci tam sprzątał?). Wiesz... możesz wszystko. Pragnienia... każde co do jednego... możesz je zaspokoić albo po prostu śnić o potędze spełnionego marzenia.

Cisza. Większość mojej rodziny śpi. Ja nie. Obiecałam, że dziś zdradzę, w jakiej tajemniczej tej śmiesznej rzeczy maczam znowu palce. Dziś? Skądże, miałam to zrobić wczoraj. Już po północy. Moi blogowi znajomi mi wybaczą. Może usychają z niecierpliwości i co chwila odświeżają stronę. He he, nie wiedzą jeszcze, że idę na pielgrzymkę - ot, cały sekret. A może wcale ich to nie obchodzi i uważają, że to trzymanie w pseudonapięciu jest durne? Nie wiem, ale fakt jest faktem i jutro o 8:30 idę zdawać bagaże. Wcześnie, barbarzyńsko wcześnie... za trzy dni o tej godzinie będę na nogach od przynajmniej trzech godzin. A trzeba Ci wiedzieć, że ja naprawdę cenię sobie sen.

Nie chcę się rozdrabniać. Prowadziłam kiedyś pamiętnik i niby go dalej prowadzę, ale to nie to samo. Ludzie. Dla mnie najważniejsi w blogowaniu są ludzie. Książkowe wydanie bloga? Oj, nie przekonuje mnie to, chociaż w sumie zależy od wszystkiego - od tematyki przede wszystkim, od autora, od stylu pisania... Sama kupiłam książkowe wydanie bloga Poniedzielskiego i Umer, ale to przez sentyment do Autora. Blog o dziecku z zespołem Downa? Może być ciekawy, ale nie zabijałabym się o tę książkę. Piszę tutaj nawet nie dla nagrody, ale żeby podzielić się z innymi, czym dla mnie jest przygoda z blogiem. A jest lwią częścią mojego życia, zwłaszcza ludzie, których dzięki blogowi poznałam. Ani ostatnio wysłałam prezent na urodziny, Beata już dawno przysłała mi kilka swoich zdjęć.
Patrzę na nie teraz... wiesz?
Wiszą tuż obok, na ścianie.
Chodź, podaj mi rękę.
Obejrzymy je razem.

Jeśli ktoś byłby zainteresowany, zapraszam w moje skromne progi: http://www.lubieironie.blogspot.com :)

Blog to mój własny kawałek jakże rozległego internetu. Mogę z nim zrobić wszystko. Jest ze mną, we mnie, a czasem nawet... na mnie. Piszę tam o wszystkim, co leży mi na sercu. Przypominam sobie, o jaką kłodę się ostatnio potknęłam. Z szerokim uśmiechem od ucha do obcasa wspominam moje ulotkowe love stories. I poznaję ludzi, a ludzie... ludzie poznają mnie.
Mogę sprawić, że...

Czym się różni blog od pamiętnika? Pamiętnik pisze się tylko dla siebie, lub dla potomnych… ;) Blog przypomina list w butelce – wrzucony do morza. Nigdy nie wiesz, kto go przeczyta… To dla mnie najważniejsza różnica. Druga to kontakt z czytelnikami, poprzez komentarze. Pamiętnik pomaga uporządkować myśli, wrażenia, wspomnienia. Blog daje dodatkowy bonus w postaci nawiązania kontaktu z ludźmi. Czytam przeróżne blogi – hobbystyczne, książkowe, blogi ludzi chorych. Niektóre przez chwilę, niektóre jednorazowo „od początku do najnowszej notki”, a bywa że przez kilka lat codziennie… Jest taki blog – znanej internautki Pauli Pruskiej – na który zaglądam, chociaż od prawie roku nie ma na nim nowych wpisów… A on żyje poprzez komentarze i żyje w moich myślach…
Poznałam kilka osób w „realu” dzięki blogowaniu. Z żadnym autorem pamiętnika wydanego w formie książki – nie zdarzyło mi się pić wspólnie kawy, a z blogerkami – tak. ;) Mogłabym wymienić sporo adresów blogów wartych uwagi – ale po co odbierać innym szansę osobistego ich odkrycia. Ja też mam bloga, ale nie będę go promować w tej notatce. Przestałby być listem w butelce… Niech dryfuje swobodnie…

Czym się różni blog od pamiętnika? Pamiętnik pisze się tylko dla siebie, lub dla potomnych… ;) Blog przypomina list w butelce – wrzucony do morza. Nigdy nie wiesz, kto go przeczyta… To dla mnie najważniejsza różnica. Druga to kontakt z czytelnikami, poprzez komentarze. Pamiętnik pomaga uporządkować myśli, wrażenia, wspomnienia. Blog daje dodatkowy bonus w postaci nawiązania...

1 sierpnia 2012
post z :
www.blog-którego-nie-ma-wymyślony-na-potrzeby-zadania-konkursowego.pl


Dzisiejszy dzień mija tak, jak większość poprzednich- gorąco, duszno, senna atmosfera. Nie cierpię takiej pogody, zdecydowanie bardziej wolę zachmurzenie, deszcz i chłodne powietrze. Mogłoby w końcu trochę popadać. Ej, ej, urlopowicze i panie marzące o opaleniźnie,nie wieszajcie na mnie psów, to tylko moja opinia! Dobra?
Tak czy inaczej, zaszyłam się w domu. Owszem, z książkami, ale jakoś nie mogę się dziś zmobilizować do czytania. Wolę bezmyślnie surfować po necie. Kwejk, Demotywatory, inne takie... Ale najpierw coś sensownego, na przykład: lubimyczytać. Naprawdę, uzależniłam się od tej strony jak moja kuzynka od Facebooka! Po prostu nie wytrzymam, jeżeli codziennie nie sprawdzę, co nowego.
No i właśnie wpadłam na chwilę, a zostałam na dłużej- nowy konkurs się kłania! Całkiem ciekawy temat, a zająć sobie czas napisaniem czegoś- to o wiele bardziej produktywne niż, powiedzmy, spanie- chociaż przyjemność porównywalna!
Niechże zerknę na pytania do tekstu...

Co sądzicie o blogach i ich książkowych wydaniach? Czym różnią się Waszym zdaniem blogi od tradycyjnych pamiętników, często także wydawanych? Jakie są najciekawsze czytane przez Was blogi? A może sami prowadzicie taki osobisty blog?


Wprawdzie są wakacje, jednak nauki szkolne w głowie pozostały, więc odpowiem na pytania po kolei:

Blog jako książka? A czemuż by nie? Jeżeli temat jest interesujący, a także istnieje możliwość wydania- super, przecież może się to okazać lepsze niż niejedna książka! No ale to można ocenić dopiero po przeczytaniu...

Różnice między blogiem a pamiętnikiem? Sądzę, że główna różnica jest taka, że wyznania na blogu czytają inni ludzie, często je oceniają- mogą pochwalić, mogą wyśmiać, w dwóch słowach- istnieje ryzyko! No a z drugiej strony, opinie innych mogą nam pomóc rozwiązać problem, czy w jakiś inny sposób wesprzeć.


Nie mam jakiegoś jednego, najciekawszego bloga- czytuję to, co akurat trafi się przy kliknięciu. Przez różne internetowe dzienniki udało mi się przebrnąć- niektóre zachwycające, niektóre załamujące, ale odnosiłam wrażenie, że osoby piszą szczerze- ale czy na pewno tak było? Tego nie wiem. I pewnie się nie dowiem, no ale cóż z tego?

Czy ja prowadzę bloga? Ot, pytanie! A odpowiedź znajduje się w moim skromnym tekście stylizowanym na blogową notkę- nie, nie prowadzę.
Dawniej uważałam taki ekstrawertyzm za nonsensowny. Z czasem doszłam do wniosku, że właściwie nie jest to takie złe... I nawet próbowałam założyć bloga, jednak systemowi coś nie pasowało, toteż dałam sobie spokój- teraz zaś ten temat mi jakoś ucieka.


I tak wyglądałoby zakończenie mojej blogowej- nieblogowej notki.
Chociaż... Zaraz, zaraz, czegoś mi brakuje...
Ach!
No tak!
Blog!
Czyli dorzucę jeszcze króliczka, który nie ma związku z treścią, ale jest uroczy:

(\_/)
(='.'=)
(")_(")

1 sierpnia 2012
post z :
www.blog-którego-nie-ma-wymyślony-na-potrzeby-zadania-konkursowego.pl


Dzisiejszy dzień mija tak, jak większość poprzednich- gorąco, duszno, senna atmosfera. Nie cierpię takiej pogody, zdecydowanie bardziej wolę zachmurzenie, deszcz i chłodne powietrze. Mogłoby w końcu trochę popadać. Ej, ej, urlopowicze i panie marzące o opaleniźnie,nie...

Co sądzicie o blogach i ich książkowych wydaniach?

Sam pomysł tworzenia i prowadzenia blogów jest bardzo ciekawy. Blogerzy piszą o tym, co najbardziej cenią i co jest im bliskie – dlatego odbiorcy, których interesuje to samo, mogą przebierać w kilkudziesięciu blogach podobnych do siebie tematycznie. Chcąc jednak stworzyć wirtualne dzienniki, które będą cieszyły się dużą popularnością, blogerzy muszą znaleźć sposób, by przykuć uwagę internautów na dłużej. Może to być na przykład temat lub styl pisania. Bloga o codziennym życiu fajnie jakby pisano „z jajem”, dosadnie, niekiedy ostro i cynicznie. W ten sposób codzienność tego blogera wyda się innym aż nazbyt niecodzienna, czym zagwarantuje on sobie zwiększoną oglądalność. Jednak trzeba uważać, by nie wydać się sztucznym…

Jeżeli chodzi o książkowe wydania blogów –jak najbardziej jestem za! Jeżeli internetowy pamiętnik jest ciekawy i ma spore grono fanów, to dlaczego nie spróbować jeszcze bardziej go rozpowszechnić? Może być to szansa nie tylko dla blogerów –którzy zyskają sławę i zarobią na książce - ale również dla współczesnej literatury, która potrzebuje „zapachu niepowtarzalności i oryginalności ”.

Czym różnią się Waszym zdaniem blogi od tradycyjnych pamiętników, często także wydawanych?

Tradycyjny pamiętnik kojarzy nam się głównie ze słowem pisanym pełnym emocji, skrywanych tajemnic, czy intymnych myśli – i to się nie zmienia w internetowym dzienniku, jednak jemu towarzyszą zwykle piękne zdjęcia, humorystyczne rysunki, linki do piosenek, filmików, czy fajnych stronek. Mało tego co raz częściej na blogach są organizowane konkursy, gdzie można wygrać atrakcyjne nagrody –np. książkę, którą dany bloger niedawno zrecenzował.

Tradycyjny pamiętnik to gruby notes, często zamykany na kluczyk - który posiada tylko właściciel. Nie można śledzić po kolei tego, co on w nim zapisuje, co prawda jeżeli zdecyduje się go wydać „mamy do niego wstęp” –ale nie odbywało się to na bieżąco, z chwilą pisania. I nie można było tego komentować, dzielić się zdaniem z innymi odbiorcami. To jest właśnie znacząca różnica pomiędzy tradycyjnym dziennikiem, a blogiem. Do bloga mamy wstęp zawsze –czy to o północy, czy w południe –wystarczy tylko dostęp do Internetu. Obecnie możemy także prowadzić czy obserwować wirtualne dzienniki posługując się telefonem komórkowym.

Zmienia się także stosunek do pisania – zwykle jest tak, że przy pisaniu tradycyjnego pamiętnika nie myśli się o jego wydaniu, uważa się go za zbyt intymny. Dlatego niekiedy notatki tam umieszczane wymykają się spod dobrego warsztatu pisarskiego, brakuje im polotu, mogą zawierać krzywdzące dla niektórych opinie, być obraźliwe. Bloger od razu wie, że pisze dla szerokiej publiczności, którą stanowią internauci. Nie może w swoich treściach niewłaściwie się wyrażać, obrażać kogoś, dyskryminować – bo wtedy blog staje się narzędziem w fanatycznej walce ideologicznej.

Jakie są najciekawsze czytane przez Was blogi? A może sami prowadzicie taki osobisty blog?

Kiedyś chciałam prowadzić swój własny blog – jednak nie mogłam się zdecydować na temat i zrezygnowałam. Za to istniejące dzienniki wirtualne przeglądam śmiało i często. Lubię czytać opinie innych na tematy, które mnie interesują, porównywać je. Blogi, które szczególnie sobie upodobałam to te z recenzjami książek, o modzie, życiu codziennym.

Jedne z moich ulubionych to:
http://modna-komoda.blogspot.com
http://tajemnica33.blogspot.com

Co sądzicie o blogach i ich książkowych wydaniach?

Sam pomysł tworzenia i prowadzenia blogów jest bardzo ciekawy. Blogerzy piszą o tym, co najbardziej cenią i co jest im bliskie – dlatego odbiorcy, których interesuje to samo, mogą przebierać w kilkudziesięciu blogach podobnych do siebie tematycznie. Chcąc jednak stworzyć wirtualne dzienniki, które będą cieszyły się dużą...

Sam prowadzę internetowego blooga, można w nim ując bardzo wiele dla nas ważnych rzeczy. Bardzo niewiele młodych osób, chce dzielić się swoimi emocjami w sposób szczery a takie miejsce nam na to pozwala. Świadomość, że jest to miejsce naszej intymnej spowiedzi lub dziennika nie raz poprawia mi nastrój. Mój bloog czytają tylko znajomi i rodzina. Dzięki temu mogą się dowiedzieć o mnie wielu nowych rzeczy. O wiele łatwiej jest opisać mnie jakiś problem niż porozmawiać o nim z drugą osobą twarzą w twarz. Książka w formie pamiętnika to cudowna rzecz. Oparta jest ona na rzeczywistych przeżyciach i bardzo wiele możemy się z niej nauczyć.

Sam prowadzę internetowego blooga, można w nim ując bardzo wiele dla nas ważnych rzeczy. Bardzo niewiele młodych osób, chce dzielić się swoimi emocjami w sposób szczery a takie miejsce nam na to pozwala. Świadomość, że jest to miejsce naszej intymnej spowiedzi lub dziennika nie raz poprawia mi nastrój. Mój bloog czytają tylko znajomi i rodzina. Dzięki temu mogą się...

Blog traktowany jest często jak pamiętnik. Autorzy na tych specyficznych stronach internetowych opisują swoje smutki, radości, szczególne wydarzenia, przeżycia, emocje. Dzielą się jakąś częścią swojego życia, dzielą się sobą. Czym różni się blog od pamiętnika? Autor bloga niezwykle często otrzymuje wsparcie od czytelników, dobre słowo, czy po prostu uśmiech - mimo że wirtualny, naprawdę cieszy.
Również sam autor swoimi osobistymi wpisami może pomagać. Blogerzy przywracają nadzieję. To bardzo ważne w tym trudnym, pędzącym świecie, w którym często nie ma czasu na refleksję.
Nie piszę takiego osobistego bloga, ale mam swój ulubiony: http://blondyni.blox.pl/html (teraz), http://blondyniblondyna.blox.pl/html (wcześniej).
Te blogi to historia pani Magdy Kulus - młodej kobiety chorej na zanik mięśni i jej psów. Asystujących. Walka z chorobą, miłość do zwierząt, pomoc, nadzieja - to główne tematy poruszane przez autorkę. Ta opowieść poruszyła serca wielu osób. Nie tak dawno na rynku wydawniczym pojawiła się też książka pani Magdy, napisana na podstawie jej strony internetowej - "Blondyn i blondyna".

Lubię czytać blogi. Lubię także książki powstałe na ich podstawie. Są to lektury bardzo wartościowe i ciekawe. Bo życie pisze zaskakujący, interesujące i bardzo piękne scenariusze.

Blog traktowany jest często jak pamiętnik. Autorzy na tych specyficznych stronach internetowych opisują swoje smutki, radości, szczególne wydarzenia, przeżycia, emocje. Dzielą się jakąś częścią swojego życia, dzielą się sobą. Czym różni się blog od pamiętnika? Autor bloga niezwykle często otrzymuje wsparcie od czytelników, dobre słowo, czy po prostu uśmiech - mimo że...

Blog. Obecnie nie wyobrażam sobie życia bez niego, a tradycyjny pamiętnik zszedł na dalszy plan. Dlaczego? Do dziś nie umiem sobie tego wytłumaczyć.
Pamiętnik w postaci zapisków z poszczególnych dni i przemyśleń zapisywanych na kartkach zeszytu prowadziłam już w wieku 11 lat. Do dziś zdarza mi się tam zajrzeć, lecz znacznie rzadziej. Tutaj jednak dzielę się rzeczami, które chcę uwiecznić, ale niekoniecznie pragnę się nimi dzielić z innymi. To są rzeczy, które są tylko moje... tylko dla mnie. Takie, do których mogę zajrzeć o każdej porze dnia i nocy, a one dalej tam będą. Będą czekać na to, by przywołać wspomnienia tak odległe, a może i po części zapomniane. To jest w nich piękne. Wspominanie okresu dojrzewania, zmian w tzw. "rozumowaniu" i charakterze. Zaglądając do takiego pamiętnika można w krótkim czasie dokonać analizy kształtowania się swojego JA. I tak jest ze mną. Czytam to, co niegdyś tam zawarłam i widzę zmiany, które we mnie zaszły. Dziś ma to dla mnie dużą wartość. Przed laty, pisząc pamiętnik, żyłam wyobrażeniami, że za jakiś czas, gdy mnie już nie będzie na tym świecie, ktoś z moich bliskich znajdzie te zapiski i dowie się kim byłam, co robiłam, pozna mnie choć trochę. Pamiętnik będzie małym śladem świadczącym o tym, że ja naprawdę istniałam. Teraz, gdy podjęłam się tegoż tematu, zaczęłam zastanawiać się, czy nie powinnam zaglądać do mej "Magicznej Księgi" częściej. I już nie biorąc pod uwagę kwestii "wyżalania się", czy też pozwoleniu emocjom wypłynąć na zewnątrz, ale poprzez wzgląd na same wzniosłe wspomnienia i ich siłę. Jakże miło byłoby zasiąść kiedyś w wygodnym fotelu, z kubkiem gorącej kawy i rozpocząć lekturę, którą pisało samo życie... A co najciekawsze: MOJE ŻYCIE.
Blog natomiast daje nam możliwość dzielenia się tym, co czujemy z innymi ludźmi. Nie ukrywam, prowadzę takowy i jestem z tego zadowolona. Poznałam dzięki niemu wielu wartościowych ludzi. Z częścią z nich utrzymuję ciągły kontakt i mam nadzieję, że nigdy nie dojdzie do jego zerwania. To jest w blogowaniu najpiękniejsze. Dzielimy się swoimi odczuciami, przemyśleniami i emocjami z innymi osobami, które niejednokrotnie są nam zupełnie obce, odległe. Niejednokrotnie wyciągają do nas bezinteresownie dłoń, chcą pomóc, doradzić, ulżyć. Takie sytuacje pomagają nam się podbudować i czujemy pewnego rodzaju wsparcie. Co prawda, nie jest ono takie, jakie może nam dać człowiek stojący obok, ale jest na pewno równie ważne i może wzbudzać mobilizację, zachęcać do działania, którego w innym przypadku nigdy byśmy się nie podjęli. Może to i naiwne, ale blog dał mi więcej, niż mogłam się po nim spodziewać. Moje początki były ciężkie, nie wiedziałam jak zacząć, ale z czasem włożyłam w to cząstkę mnie. To miłe móc dzielić się swoimi przeżyciami z innymi ludźmi. Ale jest tutaj JEDNA negatywna cecha: blog nie będzie trwał wiecznie. W przypływie negatywnych emocji można go usunąć: a wtedy... cóżże stanie się z tymi wspomnieniami? A jeśli dany serwer zakończy swą działalność i nie powiadomi o tym wcześniej użytkowników? Co jeśli ktoś włamie się na nasze konto i zrobi z nim to, co mogłoby nam się wydawać najgorszym? W dzisiejszych czasach wszystko jest możliwe... A ciężko uniknąć czegoś, na co nie ma się wpływu.
Osobiście popieram książkowe wydania blogów, które przejdą przez pokolenia. Często czytuję internetowe pamiętniki o charakterze życiowym. Ludzie zawierają w nich swoje najpiękniejsze wspomnienia, przemyślenia, ale i nie trudno natknąć się na słowa wyrażające żal i ukazujące chwile słabości. Te historie zawsze warte są tego, by uwiecznić je na papierze. Jeśli więc ludzie coraz częściej rezygnują z tradycyjnych pamiętników, to wydawanie ich w postaci książek jest jak najbardziej dobrym pomysłem. To zapewni zachowanie wspomnień, które już nie będą jak ten pył na wietrze... One zachowają się w pamięci czytelników, ich sercach.

Blog. Obecnie nie wyobrażam sobie życia bez niego, a tradycyjny pamiętnik zszedł na dalszy plan. Dlaczego? Do dziś nie umiem sobie tego wytłumaczyć.
Pamiętnik w postaci zapisków z poszczególnych dni i przemyśleń zapisywanych na kartkach zeszytu prowadziłam już w wieku 11 lat. Do dziś zdarza mi się tam zajrzeć, lecz znacznie rzadziej. Tutaj jednak dzielę się rzeczami,...