W rodzinie mojego taty kłótnie były w zasadzie na większości spotkań. To przez trudne charaktery każdego z rodzeństwa - mój tata ma 9 braci - każdy z nich jest bardzo nerwowy. Z jednym wyjątkowo często się kłócił, przez to, że wybudowali razem dom. Wujek mieszka tam na co dzień, natomiast my przyjeżdżamy bardzo rzadko. Kłótnie były zawsze kiedy przyjechaliśmy, wujek nie był przyzwyczajony do jakiegokolwiek hałasu na górze. W pewnym momencie jego córka zaszła w ciążę. Obecność wnuka na świecie bardzo go zmieniła. Pogodzili się po prawie 20 latach ciągłej kłótni. Przyjście na świat małej, niewinnej istoty potrafi zmienić myślenie jak widać nie tylko swoim rodzicom, ale również dziadkom. Myślę, że w życiu każdego z nas przychodzi moment, kiedy dojrzewamy nie tylko fizycznie ale i psychicznie. Dochodzi do nas fakt, że mamy jedno życie, czy nie warte jest przeżycia bez zmartwień i niepotrzebnych kłótni?

W rodzinie mojego taty kłótnie były w zasadzie na większości spotkań. To przez trudne charaktery każdego z rodzeństwa - mój tata ma 9 braci - każdy z nich jest bardzo nerwowy. Z jednym wyjątkowo często się kłócił, przez to, że wybudowali razem dom. Wujek mieszka tam na co dzień, natomiast my przyjeżdżamy bardzo rzadko. Kłótnie były zawsze kiedy przyjechaliśmy, wujek nie był...

Czasami nazywamy siebie rodziną Soprano :)) jak w każdym domu, u nas również zdarzają się konflikty i spory, ale doskonale wiemy, że jeden za drugim poszedłby w ogień gdyby zaszła taka potrzeba...
Najwięcej emocji jednak towarzyszy nam przy wspólnym oglądaniu meczu, z racji tego iż kibicujemy dwóm różnym drużynom... jednak mimo wszystko zawsze kiedy grają przeciwko sobie, umawiamy się na wspólne oglądanie. I właśnie kiedyś podczas jednego meczu "mój zawodnik" faulował dość konkretnie zawodnika "mojego taty". Wywiązała się między nami ostra wymiana zdań, przy czym każdy z nas miał swoje racje. Mecz dawno się skończył remisem a my nadal się kłóciliśmy, aż w pewnym momencie mama powiedziała "dajcie sobie po razie i będziecie kwita", na co nie mogliśmy zareagować inaczej niż wybuchem śmiechu... do dzisiaj wspominamy ten mecz, ale nie przeszkadza nam to w dalszym wspólnym kibicowaniu :)

Czasami nazywamy siebie rodziną Soprano :)) jak w każdym domu, u nas również zdarzają się konflikty i spory, ale doskonale wiemy, że jeden za drugim poszedłby w ogień gdyby zaszła taka potrzeba...
Najwięcej emocji jednak towarzyszy nam przy wspólnym oglądaniu meczu, z racji tego iż kibicujemy dwóm różnym drużynom... jednak mimo wszystko zawsze kiedy grają przeciwko sobie,...

W mojej rodzinie z reguły nie ma konfliktów. Jednak pewnego zimowego dnia zauważyłam, że moja rodzicielka chodzi jakaś smutna i struta. Okazało się, że pokłóciła się z ciocią Helą, czyli swoją siostrą.
- Hela jest taka egoistyczna! Doskonale wie, że Wigilię obchodzimy każdego roku u babci Jadzi. Jednak tym razem wymyśliła sobie Wyspy Kanaryjskie! Leci ze swoim nowym "chłopakiem" akurat w Wigilię i nie będzie jej dwa tygodnie. Dla waszej babci to będzie cios, gdyż ona uwielbia mieć całą rodzinę przy sobie, chociaż ten jeden wieczór w roku... - mama nie mogła przeboleć decyzji cioci.
- Mamo, trochę rozumiem ciocię. Ma stresującą pracę, poza tym każdy powinien spędzać Święta tak, jak chce i nie możemy się wtrącać. - próbowałam ratować sytuację.
- Ty już lepiej nic nie mów! - mama się zdenerwowała.
Dąsy trwały jakieś 4 dni. O dziwo, babcia Jadzia nie sprzeciwiała się decyzji ciotki Heli. Nawet przekonała mamę, że każdy ma prawo na wyjazd i odpoczynek. Przy wigilijnym stole mama zmiękła, zadzwoniła po wieczerzy do siostry i ją przeprosiła.
Babcia Jadzia jest niezastąpiona i potrafi załagodzić każde małe kłótnie w naszej rodzinie! Taka babcia to skarb.

W mojej rodzinie z reguły nie ma konfliktów. Jednak pewnego zimowego dnia zauważyłam, że moja rodzicielka chodzi jakaś smutna i struta. Okazało się, że pokłóciła się z ciocią Helą, czyli swoją siostrą.
- Hela jest taka egoistyczna! Doskonale wie, że Wigilię obchodzimy każdego roku u babci Jadzi. Jednak tym razem wymyśliła sobie Wyspy Kanaryjskie! Leci ze swoim nowym...

W naszej rodzinie konflikty zdarzają się tak jak i różnice zdań. .. Bywa, że rodzinne spotkania zaprawione są nutką niezgody, sprzeczki i dyskusje bywają zaciekłe, ale nie przeradzają się w konflikty lub nienawiść. A to dzięki temu, że wszyscy kochamy muzykę i niemal każdy potrafi na czymś grać! Rodzinne imprezy zwykle kończą się wspólnym muzykowaniem, śpiewaniem, koncertowaniem i pozytywnym szaleństwem. Każdy ma jakieś wspomnienie, które inny też ma. Wracają dobre, śmieszne chwile, przygody młodości, jest jak w koncercie życzeń. Wspólnym żartom nie ma końca. Bo przecież muzyka łagodzi obyczaje! I zbliża pokolenia. A rodzinne spontaniczne muzykowanie stało się niepisaną tradycją. W naszej rodzinie to się na prawdę sprawdza!

W naszej rodzinie konflikty zdarzają się tak jak i różnice zdań. .. Bywa, że rodzinne spotkania zaprawione są nutką niezgody, sprzeczki i dyskusje bywają zaciekłe, ale nie przeradzają się w konflikty lub nienawiść. A to dzięki temu, że wszyscy kochamy muzykę i niemal każdy potrafi na czymś grać! Rodzinne imprezy zwykle kończą się wspólnym muzykowaniem, śpiewaniem,...

Kłótnia, któż tego nie zna? Można kłócić się o pieniądze, religię, politykę, poglądy, o to, że zupa byłą za słona, o to, że padał deszcz i pranie zmokło. Powodów może być milion, ale najlepsze kłótnie jakie mogą się zdarzyć to o NIC! W takiej właśnie kłótni miałam przyjemność uczestniczyć (a była to faktycznie przyjemność, gdyż kłótnia ta nie dotyczyła mnie, a przeradzając się w prawdziwą groteskę, ukazując tragizm i komizm jednocześnie, dostarczyła mi wiele wrażeń - a dodatkowo nie musiałam za to płacić tak jakby to było w teatrze).
Byłam u dalszej rodziny (choć jako rodzinę wolałabym ich nie traktować) - podam tutaj imiona zmyślone żeby owej pary bardziej nie pogrążać - załóżmy więc, że było to Adam i Ewa (nie, nie była to kłótnia religijna). Pijemy kawę, atmosfera napięta jak siatka po wyjściu z Biedronki, nagle odzywa się Adam:
-Podaj popielniczkę.
Ewa robiąc minę jakby chciała mu powiedzieć a weź s... odrzekła tylko:
-Sam sobie podaj.
Adam już dostał ciśnienia: - Nic nie robisz i nie możesz mi podać?
-Ty też nic nie robisz, podaj sobie sam, co ja Twoja służąca?
No i zaczęło się, przepychanka słowna, nadmienię tylko, że nie obyło się bez pięknych polskich przerywników. Po jakiś 5 minutach Adam wychodzi do sklepu po papierosy (z tych nerwów aż mu się skończyły). Gdy pojawia się z powrotem Ewa od razu prosi go o jednego. Adam z uśmiechem triumfu na twarzy odpowiada:
-Nie chciałaś podać popielniczki to nie myśl, że papierosa dostaniesz.
I znów się zaczęło, rudna druga. Ja to nawet nie próbowałam interweniować, bo po co? Piłam kawę, jadłam paluszki i z ogromną ciekawością czekałam na dalszy rozwój sytuacji (a rozwinęła się i to bardzo).
Tak więc po kolejnych kilku minutach, Ewie udało się w końcu wyrwać Adamowi papierosy (z jabłkiem w raju poszło jej szybciej) i żeby jeszcze podkręcić atmosferę wyrzuciła je przez okno (było to pierwsze piętro) a pech chciał, że akurat na chodniku pod tymże oknem stał jej samochód. Adam nie myśląc długo podbiegł do okna i wyskoczył przez nie prosto na dach pięknego i jeszcze wtedy nie zniszczonego samochodu Ewy. Jak możecie się domyślić dach trochę na tym ucierpiał, jednak mina Adama gdy podniósł paczkę papierosów z chodnika, otworzył ją i krzyknął: "Ani jeden się nie złamał!" była bezcenna. Adam zniknął wtedy na jakieś 30 minut a gdy wrócił przyniósł ze sobą 0,7, dzięki której kłótnia zakończyła się zgodą.
Także morał z tego jest krótki i każdemu powinien być znany:
NIE MA WÓDKI - SPÓR NIE ZAŻEGNANY!

Kłótnia, któż tego nie zna? Można kłócić się o pieniądze, religię, politykę, poglądy, o to, że zupa byłą za słona, o to, że padał deszcz i pranie zmokło. Powodów może być milion, ale najlepsze kłótnie jakie mogą się zdarzyć to o NIC! W takiej właśnie kłótni miałam przyjemność uczestniczyć (a była to faktycznie przyjemność, gdyż kłótnia ta nie dotyczyła mnie, a przeradzając...

Moja mama to kochana i ciepła osoba. W ogień bym za nią wskoczyła. Tata? Trochę gorzej, jest po prostu trudny. Zawsze był. Ale największy problem stanowiła teściowa mojej mamy (wiadomo lepiej nie mieszkaj z teściami z nimi dobrze na zdjęciu). Po kolejnej awanturze między rodzicami i tekście mojej babki, że moja mama powinna ojcu nogi myć i tą wodę pić bo do niczego się nie nadaje czara goryczy się przelała. Ojciec jak zwykle stanął po stronie swej matki. Moje mama złożyła papiery rozwodowe. Dziś już są kilka lat po rozwodzie i mają kontakt jak nigdy. Więc w ich przypadku rozwód był najlepszym sposobem za załagodzenie konfliktu i odcięcia się od toksycznej teściowej. Nikt tej decyzji nie żałuję, atmosfera się oczyściła i wszyscy są szczęśliwi mimo, że na początku nie było kolorowo. Czasem najgorsze wyjście okazuje się najlepszym.

Moja mama to kochana i ciepła osoba. W ogień bym za nią wskoczyła. Tata? Trochę gorzej, jest po prostu trudny. Zawsze był. Ale największy problem stanowiła teściowa mojej mamy (wiadomo lepiej nie mieszkaj z teściami z nimi dobrze na zdjęciu). Po kolejnej awanturze między rodzicami i tekście mojej babki, że moja mama powinna ojcu nogi myć i tą wodę pić bo do niczego się nie...

- Marek!!! kiedy w końcu skończysz rozrzucać te skarpety po całym domu?! - zbieram białe pumy spod grzejnika w korytarzu - Zaraz będziemy mieć gości, a Tobie tak trudno wrzucać te skarpeciuny do kosza?
- Mamo, daj spokój, znowu zaczynasz.. - syn zupełnie nieprzejęty siada przy stole w kuchni - Co będzie na obiad?
- To, co było wczoraj - odpowiadam i udaję się do salonu, ogarnąć wzrokiem pomieszczenie, w którym zaraz będzie tętniło życiem.

2 godziny później:
- Elu, pięknie mieszkacie - moja złośliwa zazwyczaj kuzynka nie może wyjść z podziwu jak sama daję sobie ze wszystkim radę - A tam pod łóżkiem co chowasz? - pyta z szyderczym uśmiechem, a ja dostrzegając kolejne skarpety syna mam ochotę zapaść się pod ziemię.
- A wiesz jak to jest z dziećmi - odgryzam się, bo wiem, że Lidka nie przepada za dziećmi i nie chce mieć swoich. Niepostrzeżenie sięgam po białe tym razem nike i wynoszę je do pokoju syna. Od teraz każde znalezione po kątach skarpety, rzucam mu pod łóżko.

3 dni później:
- Mamo, nie przynoś mi tych śmierdzących skarpet do pokoju! Kolega dziś do mnie przychodzi! - Marek w pośpiechu zbiera części garderoby.
- Synuś, daj spokój, to tylko skarpety - odpowiadam mając nadzieję, że zrozumie...

- Marek!!! kiedy w końcu skończysz rozrzucać te skarpety po całym domu?! - zbieram białe pumy spod grzejnika w korytarzu - Zaraz będziemy mieć gości, a Tobie tak trudno wrzucać te skarpeciuny do kosza?
- Mamo, daj spokój, znowu zaczynasz.. - syn zupełnie nieprzejęty siada przy stole w kuchni - Co będzie na obiad?
- To, co było wczoraj - odpowiadam i udaję się do salonu,...

Z dzieciństwa pamiętam odwiedziny wujka Maksa. Był zabawny i zawsze na powitanie opowiadał jakąś śmieszną historię. Potem mama podawała herbatę, a on z moim tatą przy zbyt dużym jak dwie osoby stole prowadził wcale już nieśmieszoną rozmowę. Przyglądałem się i nasłuchiwałem z boku. Niewiele rozumiałem ale głosy stawały się coraz bardziej podniesione i jeden drugiemu nie pozwalał skończyć całego zdania. Podejrzewałem, że w tej zajadłej dyskusji musi chodzić o coś znacznie ważniejszego niż tylko szczegóły umundurowania przedwojennej kawalerii ale nigdy nie dane mi było poznać prawdziwej istoty całego sporu. Tuż przed kulminacyjnym momentem mogącym zadecydować o chwale lub upokorzeniu jednego z nich mama stawiała na stole butelkę z czymś co na potrzeby mojej ciekawości nazywała „wodą pojednania”. Musiała posiadać magiczną moc bo gdy tylko oboje wypili napełnione po brzegi kieliszki nagle zapominali o co się tak zajadle przed chwilą się kłócili. Ich twarze rozjaśniały, a wujkowi przypominały się kolejne wesołe opowieści, z których też nie wszystko wtedy rozumiałem ale śmiałem się razem z wszystkimi. Dopiero po wielu latach odkryłem i uzmysłowiłem sobie jaki był prawdziwy powód tak zapalczywej kłótni. Woda pojednania... W ich dyskusji chodziło głównie o to by pojawiła się na stole.
Dziś gdy w sobotnie wieczory kłócę się sam z sobą korzystam ze starej, dobrej, zaobserwowanej w dzieciństwie metody. Nalewam sobie do szklanki dobrej whisky i po chwili jestem już pogodzony, nie tylko z sobą lecz także z całym światem.

Z dzieciństwa pamiętam odwiedziny wujka Maksa. Był zabawny i zawsze na powitanie opowiadał jakąś śmieszną historię. Potem mama podawała herbatę, a on z moim tatą przy zbyt dużym jak dwie osoby stole prowadził wcale już nieśmieszoną rozmowę. Przyglądałem się i nasłuchiwałem z boku. Niewiele rozumiałem ale głosy stawały się coraz bardziej podniesione i jeden drugiemu nie...

Prawie na każdym spotkaniu rodzinnym spieram się z bratową. Temat zawsze jest jeden i dotyczy dzieci a konkretnie granicy pomiędzy konstruktywną pomocą ze strony nas rodziców a wykorzystywaniem nas przez dzieci.
Moja granicą jest w innym miejscu niż mojej bratowej.
Opowiadam jakąś historię dotyczaca określonego sposobu postępowania z moją dorosłą córka i zawsze jest kontra i krytyka.
Te historie dotyczą różnych spraw...
Na przykład z uporem maniaka powtarzam corce: idź do pracy a ona przez trzy lata bąki zbija a później nagle okazuje że zostaje bez pieniędzy, nagle mówi do mnie, że nie ma kasy na paliwo, więc odpowiadam żeby przyjechała autobusem.
Bratowa jest oburzona.
Złości się też kiedy mówię iż nie będę córce naprawiać auta bo nie dba o samochód. Poza tym ma faceta i to on powinien pojechać do warsztatu jeśli ona nie jest techniczna.
Według bratowej to nie ma nic do rzeczy. To jest moja córka więc powinnam jej pomóc.
A ja pytam czy moja córka nauczy się kiedykolwiek, że w życiu ponosi się konsekwencje własnych decyzji?
Nie nauczy się jeśli będę za nią załatwiać sprawy.
Ona ma 27 lat a czasem zachowuje się jakby miała 7.
Więc kłócimy się z bratową.
Na szczęście te kłótnie mijają i nikt do nich nie wraca.
Niestety ja o nich pamiętam.

Prawie na każdym spotkaniu rodzinnym spieram się z bratową. Temat zawsze jest jeden i dotyczy dzieci a konkretnie granicy pomiędzy konstruktywną pomocą ze strony nas rodziców a wykorzystywaniem nas przez dzieci.
Moja granicą jest w innym miejscu niż mojej bratowej.
Opowiadam jakąś historię dotyczaca określonego sposobu postępowania z moją dorosłą córka i zawsze jest kontra...

U nas najśmieszniejsze we wszystkim jest to, że są konflikty ale bez kłótni. Myślę, że wynika to z relacji synowa-teściowa. Przed ślubem wszystko było ok. Teściowa była zadowolona i wszędzie ze mną jeździła.
Teraz, ponad rok po ślubie, ciągle ma o coś fochy. Jeździć nie chce, wyjść razem nie chce, ani telewizji razem obejrzeć, ani pogadać.
Ciągle tylko wisi na telefonie i siedzi na fb. Ewentualnie idzie do swojej córki, która wyprowadziła się 3 lata temu, a mieszka naprzeciwko nas.
Jak sobie z tym radzę?
Nie odzywam się i kompletnie ją ignoruję. Czasami to pomaga, ale nie zawsze.

U nas najśmieszniejsze we wszystkim jest to, że są konflikty ale bez kłótni. Myślę, że wynika to z relacji synowa-teściowa. Przed ślubem wszystko było ok. Teściowa była zadowolona i wszędzie ze mną jeździła.
Teraz, ponad rok po ślubie, ciągle ma o coś fochy. Jeździć nie chce, wyjść razem nie chce, ani telewizji razem obejrzeć, ani pogadać.
Ciągle tylko wisi na telefonie i...