Pochodzę znad morza, w sezonie "przewija" się przez miasto około 1 milion ludzi. Plaża, co prawda obficie zaopatrzona w budki ratownicze, jest miejscem w którym dochodzi do najgorszych tragedii.
Atrakcją dnia codziennego dla miejscowych dzieci i chwilą wytchnienia dla ich matek jest oczywiście popołudniowe plażowanie. Pewnego razu, mając po 5 i 6 lat, zaaferowane z koleżanką wodnymi zabawami, dosyć sporo oddaliłyśmy się od brzegu, przy którym leżały nasze mamy. Zapłakane szukałyśmy naszych mam dobre pół godziny, po czym zostałyśmy znalezione przez ratownika i odprowadzone do budki, z której nasze mamy nadały komunikat o poszukiwaniach. Nigdy w życiu nie zapomnę spojrzenia mojej matki, kiedy mnie zobaczyła.. Jednocześnie strach, rozpacz, złość i radość. Cała historia zakończyła się dobrze, dla nas z nauczką aby być bardziej uważnym, jednak nie każdy rodzic i dziecko na plaży w Świnoujściu miało taki przywilej. Nasze morze zabrało wiele dzieci, których rodzice zbyt oddani plażowym rozrywkom zbyt późno zorientowali się, że dzieci nie ma. Mój znajomy ratownik reanimował kiedyś sześcioletniego chłopca, wyłowionego z morza, niestety bezskutecznie. Przepełniony smutkiem po jakimś czasie wyznał nam pod wpływem alkoholu, że nie ma nic gorszego niż widok umierającego na własnych rękach dziecka a on sam nie radzi sobie z tym faktem i potrzebuje pomocy.

Pochodzę znad morza, w sezonie "przewija" się przez miasto około 1 milion ludzi. Plaża, co prawda obficie zaopatrzona w budki ratownicze, jest miejscem w którym dochodzi do najgorszych tragedii.
Atrakcją dnia codziennego dla miejscowych dzieci i chwilą wytchnienia dla ich matek jest oczywiście popołudniowe plażowanie. Pewnego razu, mając po 5 i 6 lat, zaaferowane z...

Jak byłam mała zawsze bałam się, że zgubię się w sklepie. Dlatego zazwyczaj zostawałam w samochodzie i grzecznie czekałam na rodziców. Kiedy wiedzieli, że zajmie im to dłuższą chwilę, nie miałam wyboru i zabierali mnie ze sobą. Szłam obok nich, zbyt przestraszona, żeby się oddalać jak inne dzieciaki. Któregoś dnia stanęłam w dziale z zabawkami, przez który przechodziliśmy i zapatrzyłam się na lalkę Barbie z wózkiem i pieskiem w zestawie. Która dziewczynka nie marzy o takiej lalce? No każda. Rodzice zajęci rozmową o obiedzie nie zauważyli, że się zatrzymałam. Ja też nie zauważyłam ich odejścia. Jakie było moje zdziwienie, kiedy nikt nie odpowiedział mi na: „Mamo kup mi lalkę!”. A zaraz potem przerażenie, kiedy obok zobaczyłam inne dziecko z rodzicami, a swoich nie. I co miałam zrobić? Dziecko nie myśli logicznie. Zaczęłam zaglądać do każdej alejki, ale nigdzie nie widziałam białej sukienki mojej mamy. W głowie najgorsze myśli – rodzice już wyszli i pojechali do domu, a o mnie zapomnieli. Prawie rycząc na cały sklep, pobiegłam do ostatniej alejki nadziei i tam znalazłam rodziców. Trauma na resztę dzieciństwa zagwarantowana. Przez kilka lat unikałam zakupów z rodzicami. W przyszłości będę musiała powiedzieć swojemu dziecku jak ma się zachować w takiej sytuacji. Przynajmniej oszczędzę mu traumy. Sobie też.

Jak byłam mała zawsze bałam się, że zgubię się w sklepie. Dlatego zazwyczaj zostawałam w samochodzie i grzecznie czekałam na rodziców. Kiedy wiedzieli, że zajmie im to dłuższą chwilę, nie miałam wyboru i zabierali mnie ze sobą. Szłam obok nich, zbyt przestraszona, żeby się oddalać jak inne dzieciaki. Któregoś dnia stanęłam w dziale z zabawkami, przez który przechodziliśmy i...

Serce stanęło mi w gardle, nagle zrobiło się gorąco. Gdzie ona jest, przecież odwróciłam wzrok tylko na kilka sekund?!
W ciepły letni dzień wybralysmy się na plac zabaw, ja i moja trzyletnią córka. Wiedziałam że nie odczuwa strachu oddalajac się od Nas i miałam pełną świadomość związanego z tym ryzyka i niebezpieczeństwa. To pędzące auto odwróciło moją uwagę dosłownie na chwilę, która wystarczyła, by dziecko zniknęło mi z oczu.
Zaczęłam rozglądać się gorączkowo dookoła w poszukiwaniu Ani, nie potrafiłam uspokoić się na tyle, by spokojnie przeskanować wzrokiem okolicę, przecież nie mogła odejść daleko. Na ogrodzonym placu zabaw nie było po niej śladu, więc wyszłam poza jego teren-tam było znacznie więcej miejsc, w których mogła się ukryć lub, nie daj Boże, w których mogło stać się coś złego. Poza placem zabaw był też niski żywopłot. Jakąż ogromną ulgę odczułam, gdy znad krzaczkow wyjżała blond główka mojego dziecka... Miałam ochotę przytulić i skrzyczec ją jednocześnie, ale ona radośnie pobiegła do mnie pokazując skarb, który znalazła pod krzewem - foremkę do piasku. Była przeszczesliwa. Wytlumaczyłam jej, że takie zachowanie jest niedozwolone, jednak myślę, że na niewiele się to zdało - w końcu to tylko dziecko.

Serce stanęło mi w gardle, nagle zrobiło się gorąco. Gdzie ona jest, przecież odwróciłam wzrok tylko na kilka sekund?!
W ciepły letni dzień wybralysmy się na plac zabaw, ja i moja trzyletnią córka. Wiedziałam że nie odczuwa strachu oddalajac się od Nas i miałam pełną świadomość związanego z tym ryzyka i niebezpieczeństwa. To pędzące auto odwróciło moją uwagę dosłownie na...

Płatki śniegu. To one były winne temu, że się zagapiłam i straciłam z rodzicami kontakt wzrokowy. Byliśmy właśnie na zakupach przedświątecznych, gdy najpierw nieśmiało, a potem z coraz wiekszym natężeniem zaczął prószyć śnieg. Przepiękne duże, białe płatki. Przystanęłam i spojrzałam w niebo, płatki wyglądały wtedy jak szare plamki. Zagapiłam się, zamyśliłam, łapałam płatki na język, zaczęłam gonić największe, by opadły mi na niebieską rękawiczkę. Gdy w końcu oprzytomniałam zorientowałam się, że nie mam pojęcia w którym miejscu się znajduję. Ogarnęła mnie panika. Na wszelki wypadek stanęłam koło najbliższego sklepu i tam już zostałam, bo bałam się, że jak zacznę latać dookoła to w którymś momencie się miniemy. Rodzice szukali mnie około godziny przy pomocy ludzi dobrej woli. Telefonia komórkowa w tych czasach była w powijakach. W końcu zostałam przyuważona przez jednego z przechodniów zaangażowanego w poszukiwania. Rodzice byli zbyt szczęśliwi moim odnalezieniem, by spotkała mnie jakakolwiek kara za samowolne oddalenie się. Do dziś gdy obserwuję płatki śniegu wspominam te straszne chwile i serce zaczyna mi bić szybciej.

Płatki śniegu. To one były winne temu, że się zagapiłam i straciłam z rodzicami kontakt wzrokowy. Byliśmy właśnie na zakupach przedświątecznych, gdy najpierw nieśmiało, a potem z coraz wiekszym natężeniem zaczął prószyć śnieg. Przepiękne duże, białe płatki. Przystanęłam i spojrzałam w niebo, płatki wyglądały wtedy jak szare plamki. Zagapiłam się, zamyśliłam, łapałam płatki...

Gdy miałam 5 lat pojechałam z Ciocią i Wujkiem na wakacje nad morze. Był środek sezonu - na plaży tłok. "Rozbiliśmy" się na pierwszym wolnym kawałku gorącego piasku, ale ja nie mogąc doczekać się kontaktu z morzem poprosiłam błagalnym głosikiem Ciocię, by pozwoliła mi pobawić się na brzegu, do którego było zaledwie parę metrów. Ciocia zgodziła się, mówiąc, że zaraz do mnie dołączy, tylko zrzuci z siebie troszkę fatałaszków i żebym (W RAZIE CZEGO!!!)zapamiętała, że nasze ręczniki są koło takiego duuuużego biało-czerwonego parasola. Przytaknęłam rezolutnie i pobiegłam z wiaderkiem ku brzegowi morza. Na brzegu mieniły się śliczne kolorowe kamyczki i błyszczące muszelki. Wiaderko zaczęło wypełniać się plażowymi skarbami. Na dodatek moją ogromną ciekawość wzbudziły dziwne, przezroczyste bąbelki, które unosiły się na wodzie, nadymając się i kurcząc. Hmmm..., muszę je koniecznie pokazać Cioci i odwróciłam się w stronę parasola. NIEEEE! Nie ma biało-czerwonego parasola!!! Za to są setki innych: żółte, biało-zielone, w kwiatki, w delfinki w..., w..., w coś tam!!! Zaczęłam nerwowo rozglądać się, zaglądać plażowiczom za parawany, ale Cioci nigdzie nie widziałam. Z rozpaczy łzy zaczęły cisnąć mi się do oczu. Podeszła do mnie jakaś miła pani i gdy dowiedziała się, że się zgubiłam, pogładziła mnie po włosach, wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do najbliższego stanowiska z Ratownikami. Jeden z pracujących tam panów wziął megafon i ogłosił, że "Martynka z Łodzi czeka na swoją Ciocię przy stanowisku Ratowników". Prawie w tej samej chwili zobaczyłam pędzącą w naszą stronę Ciocię. Rzuciłam się biegiem w jej stronę, aż mi skarby z wiaderka powypadały.

Ot! i cała historia. A przecież odwróciłam się tylko na chwilę...

Gdy miałam 5 lat pojechałam z Ciocią i Wujkiem na wakacje nad morze. Był środek sezonu - na plaży tłok. "Rozbiliśmy" się na pierwszym wolnym kawałku gorącego piasku, ale ja nie mogąc doczekać się kontaktu z morzem poprosiłam błagalnym głosikiem Ciocię, by pozwoliła mi pobawić się na brzegu, do którego było zaledwie parę metrów. Ciocia zgodziła się, mówiąc, że zaraz do mnie...

Historii z własnego dzieciństwa nie pamiętam, a własnych dzieci nie posiadam. Czy psie dzieci wchodzą w grę? Posiadam dwie suczki, dwa łobuzy, które szukają tylko chwili, żeby wywinąć mi jakiegoś psikusa. Pewnego razu wywieszałam na podwórku pranie, moje psie córki wygrzewały się w słońcu, wąchały drzewka, kręciły się cały czas koło moich nóg. Po pięciu minutach zauważyłam, że Daisy leży i zażywa kąpieli słonecznej, a Lana, młodsza pociecha zniknęła. Czerwony alarm! Furtka otwarta! Poziom paniki wzrósł do maksymalnych rozmiarów. Obiegłam okolice domu, nie ma! Pobiegłam po pomoc - mama wsiadła w auto, brat wsiadł na rower, a ja z tatą poszliśmy w przeciwne kierunki szukać małej zguby. Poszukiwania trwały 2 godziny! Najbardziej stresujące 2 godziny w moim życiu. Lana znalazła się około kilometra od domu w towarzystwie innych uciekinierów - cała brudna, śmierdząca, ale niesamowicie szczęśliwa. W tej całej kryzysowej sytuacji zapomnieliśmy o starszej suczce, o Daisy. Daisy wpadła na podobny pomysł jak Lana i stwierdziła, że opuści dom rodzinny. Kolejne poszukiwania na całe szczęście ograniczyły się do najbliższego otoczenia. Teraz złotą zasadą każdego z domowników jest pilnowanie, żeby furtka była na pewno zamknięta.

Historii z własnego dzieciństwa nie pamiętam, a własnych dzieci nie posiadam. Czy psie dzieci wchodzą w grę? Posiadam dwie suczki, dwa łobuzy, które szukają tylko chwili, żeby wywinąć mi jakiegoś psikusa. Pewnego razu wywieszałam na podwórku pranie, moje psie córki wygrzewały się w słońcu, wąchały drzewka, kręciły się cały czas koło moich nóg. Po pięciu minutach zauważyłam,...

Każde dziecko nie może doczekać się urodzin, zwłaszcza, gdy ma świętować ze swoimi kolegami. Mój bratanek tak mocno cieszył się na ten dzień, że od samego rana biegał po domu i wszystkim pomagał. W końcu zbliżała się ta wyczekiwana chwila. Prawie wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. Dom posprzątany, dekoracje zawieszone, tort właśnie został przywieziony. Stół w salonie zastawiony był po brzegi słodyczami, a na samym środku umieszczony został tort. Bartuś był nim zachwycony! Wtem usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Odwróciliśmy się w kierunku drzwi, podekscytowani. Goście! Chwilę później z salonu dobiegł nas trzask, plasknięcie i w końcu płacz. Bratanek tak uradowany przybyciem gości, wdrapał się na krzesło, aby ostatni raz sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Podczas nachylania się nad stołem stracił równowagę i wpadł prosto w swój cudowny tort. W tym momencie pojawił się problem. Śmiać się z całej sytuacji, czy denerwować się z szkód. Wybraliśmy to pierwsze, w końcu to był jego dzień, a nic tak nie uspokaja dziecka, jak dobry nastrój dorosłych. Ja zabawiałam nowo przybyłych gości, bratowa doprowadzała solenizanta do porządku, dziadkowie szybko porządkowali salon, a brat pojechał do pobliskiej cukierni po substytut ciasta. Chwila nieuwagi i takie wydarzenie! Na szczęście wszystko dobrze się skończyło, a my mamy co wspominać.

Każde dziecko nie może doczekać się urodzin, zwłaszcza, gdy ma świętować ze swoimi kolegami. Mój bratanek tak mocno cieszył się na ten dzień, że od samego rana biegał po domu i wszystkim pomagał. W końcu zbliżała się ta wyczekiwana chwila. Prawie wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. Dom posprzątany, dekoracje zawieszone, tort właśnie został przywieziony. Stół w...

Moja mama zawsze wspomina pewną historię tuż po Bożym Narodzeniu. Ona robiła coś w kuchni, a my z bratem poszliśmy do pokoju. Jednak po chwili stwierdziła, że w domu jest za cicho i poszła sprawdzić co robimy.
Była w szoku jak nas zobaczyła. Mój brat ściągał bombki z choinki i tłukł je na plastikowej zmiotce do zamiatania, żeby nie było słychać, a ja siedziałam po choinką przy ścianie, wyciągałam żarówki z lampek choinkowych (bo wtedy mieliśmy jeszcze te, co jak się jedna przepaliła to wszystkie trzeba było po kolei sprawdzać) i wkładałam je sobie do buzi.

Moja mama zawsze wspomina pewną historię tuż po Bożym Narodzeniu. Ona robiła coś w kuchni, a my z bratem poszliśmy do pokoju. Jednak po chwili stwierdziła, że w domu jest za cicho i poszła sprawdzić co robimy.
Była w szoku jak nas zobaczyła. Mój brat ściągał bombki z choinki i tłukł je na plastikowej zmiotce do zamiatania, żeby nie było słychać, a ja siedziałam po choinką...

Kolorowe gazetki widoczne przez szyby kiosku aż świeciły kolorami. Promieniowały blaskiem i przyciagały jak magnez. Jako dziecko uwielbiałam kioski. Zawsze z dłońmi przyklejonymi do szyby ogladałam kolorową, dzieciecą część witrynki. Sprawdzałam jakie gadżety są dodawane do gazet i czy przypadkiem nie znajduje się w nich coś "super extra". Kiedyś będąc z rodzicami na wakacjach u rodziny, w miejscowości Krapkowice mijaliśmy taki oto kolorowy kiosk. Był bardzo wyrazisty i napchany prasą po brzegi. Już z daleka wypatrzyłam zupełnie inne, nowe dla mnie gazetki. Zwolniłam tempa i ciągnąć się za rodzicami przystanęłam przy kiosku. Witryna tak mnie zahipnotyzowała, że szybko zapomniałam o oddalających się rodzicach. Gdy się zorientowałam, że ich nie ma, nie wiedziałam czy poszli dalej prosto, czy może skręcili w prawo. Całe szczęście byłam na tyle mądra, że zostałam pod kioskiem, zamiast w panice mknąć samotnie przez miasto, wiedziałam, że gdy się tylko zorientują na pewno po mnie wrócą tą samą trasą, którą szli.

Kolorowe gazetki widoczne przez szyby kiosku aż świeciły kolorami. Promieniowały blaskiem i przyciagały jak magnez. Jako dziecko uwielbiałam kioski. Zawsze z dłońmi przyklejonymi do szyby ogladałam kolorową, dzieciecą część witrynki. Sprawdzałam jakie gadżety są dodawane do gazet i czy przypadkiem nie znajduje się w nich coś "super extra". Kiedyś będąc z rodzicami na...

- O Boże, Janusz, gdzie jest Karolinka!? – Grażyna poderwała się nagle na swoim leżaku.
Wokół inni goście hotelu wypoczywali, sączyli napoje ze słomką i parasolką albo pluskali się w wielkim basenie. Panował gwar, a żar lał się z bezchmurnego nieba.
- Coo? – zapytał niewyraźnie jej mąż, wyrwany z lekkiej drzemki.
- Była przed chwilą w brodziku, a teraz jej nie widzę! – zapiszczała histerycznie Grażyna i wbiegła w tłum, rozglądając się w panice.
Przepychała się łokciami przez gości, którzy protestowali w różnych językach.
Jeszcze przed chwilą jej kilkuletnia córeczka bawiła się dmuchaną świnką Peppą w brodziku, a teraz nie było nigdzie ani jej, ani jej zabawki.
- Karolinka! Karolinka! KAROLINKA! – Grażyna poczuła, że zaraz zacznie wrzeszczeć z bezsilnej rozpaczy. Gdzie się podziało jej dziecko!?
Rozejrzała się, przeszukując tłum, i zobaczyła, że leżak jej męża Janusza też opustoszał. Nie widziała jednak, aby krążył przy basenie, nawołując ich córkę.
- KAROLINKA!
- Graża!
Kobieta dostrzegła męża przy basenowym barze i zalała ją wściekłość. Jak gdyby nigdy nic sączył sobie drinka!
Rozjuszona ruszyła w jego stronę, pragnąc wyładować na nim swą furię.
- JANUSZ! JAK ŚMIESZ PIĆ, KIEDY KAROLINKA ZNIK…
Wtem jej córeczka wyłoniła się zza ojca. Miała zapłakaną twarz.
- O Boże! Co się stało?
- Jakiś dzieciak zabrał jej tę dmuchaną zabawkę. Zaraz się policzę z jego rodzicami. – sapnął Janusz, dopijając piwo. – Zagraniczne, psia ich mać, złodzieje!

- O Boże, Janusz, gdzie jest Karolinka!? – Grażyna poderwała się nagle na swoim leżaku.
Wokół inni goście hotelu wypoczywali, sączyli napoje ze słomką i parasolką albo pluskali się w wielkim basenie. Panował gwar, a żar lał się z bezchmurnego nieba.
- Coo? – zapytał niewyraźnie jej mąż, wyrwany z lekkiej drzemki.
- Była przed chwilą w brodziku, a teraz jej nie widzę! –...