Kłótnię najlepiej wygrać, nie uczestnicząc w niej, dlatego ja na wszelkiego rodzaju delikatne szantaże czy zawoalowane zaczepki, nie reaguję.
W pewnych momentach zamieniam się w mistrza ignorancji i z aktorską wprawą wpatruję się w płomień świecy albo zaczynam studiować ornament na talerzyku z ciastem.
Gdy już wybudzę się z rzekomego snu na jawie spoglądam na zegarek i ze smutnym "przepraszam, ale musimy się już zbierać" na ustach, ruszam do wyjścia.

Gdybym w najbliższej rodzinie miała kogoś, kto potrafi i chce rozmawiać, zamiast obwiniać i udowadniać ślepo swoją rację, chętnie bym polemizowała.
Póki co, pozostaje mi moja strategia i trenowanie wewnętrznego spokoju.

Tak wiec, ostatniej kłótni nie pamiętam, bo do niej nie dopuściłam, udając że temat mnie interesuje.

Kłótnię najlepiej wygrać, nie uczestnicząc w niej, dlatego ja na wszelkiego rodzaju delikatne szantaże czy zawoalowane zaczepki, nie reaguję.
W pewnych momentach zamieniam się w mistrza ignorancji i z aktorską wprawą wpatruję się w płomień świecy albo zaczynam studiować ornament na talerzyku z ciastem.
Gdy już wybudzę się z rzekomego snu na jawie spoglądam na zegarek i ze...

Jeszcze kilka lat temu, mój ojciec miał w zwyczaju zabierać mnie do swojej starszej siostry na wszelkiego rodzaju rodzinne spotkania jak chrzest czy święta. Nigdy nie byłam entuzjastyczna, gdy przychodziło co do czego, ponieważ jako jedyna niepełnoletnia uczestniczka około dziesięciogodzinnych obiadów, czułam się po prostu niekomfortowo. Według wujka, fakt, że zjawiliśmy się u nich w domu był okazją do napicia się alkoholu, co zresztą zawsze robili, pomimo niezadowolenia niektórych osób, które niezbyt im przeszkadzało. Wiedząc już, jak wyglądają tego typu spotkania, opracowałam po pewnym czasie plan, który przez długi czas realizowałam, poza drobnymi wyjątkami. Starałam się zostać przy stole przynajmniej przez dwie godziny, odpowiadając na wszelkiego rodzaju pytania, które kierowano w moim kierunku, jednocześnie jedząc, by ciocia widziała, że wszystko jest w porządku. Wychodziłam mniej więcej w momencie, w którym po zazwyczaj trzech kolejkach alkoholu pojawiały się kompletnie nieinteresujące mnie tematy jak polityka, sport czy opowieści o rzeczach, które całkowicie mnie nie interesowały. Korzystając z poprzednio zabranej ładowarki zostawałam w jednej z wolnych sypialni na jakieś dwie godziny, wiedząc, że jedynie ciocia zauważy moje zniknięcie, po czym wracałam na deser, by po kolejnej części spotkania ponownie zniknąć. Narażałam się jedynie na spojrzenia wujka, który ostatecznie raczej nie komentował mojego "nieodpowiedniego zachowania".

Jeszcze kilka lat temu, mój ojciec miał w zwyczaju zabierać mnie do swojej starszej siostry na wszelkiego rodzaju rodzinne spotkania jak chrzest czy święta. Nigdy nie byłam entuzjastyczna, gdy przychodziło co do czego, ponieważ jako jedyna niepełnoletnia uczestniczka około dziesięciogodzinnych obiadów, czułam się po prostu niekomfortowo. Według wujka, fakt, że zjawiliśmy...

W moim przypadku, do rodzinnych waśni zawsze dochodzi podczas spotkań z babcią, podczas których jestem ja wraz z moją czwórką kuzynów. Zawsze babcia opowiada nam jakie nasze pokolenie jest złe, zapatrzone w media, bez szacunku do czegokolwiek. Słowem się babci nie da przebić, a jeśli by zaprzeczyć to chyba by z domu wygoniła! Tak więc zawsze przytakujemy, jacy jesteśmy źli i spokojnie czekamy aż babcia powie swoje, aby zmienić temat! :) Morał z tego jest krótki: Jeśli pragniesz w swym rodzinnym gronie, spędzić choć godzinę, postaraj się chłopie nie mówić za wiele. Jak coś powiesz to rozpętasz ogromną lawinę! Lawina się stoczy, wszystkich rozgniewa i wieczór się skończy szybciej niż ktokolwiek się spodziewa. ;)

W moim przypadku, do rodzinnych waśni zawsze dochodzi podczas spotkań z babcią, podczas których jestem ja wraz z moją czwórką kuzynów. Zawsze babcia opowiada nam jakie nasze pokolenie jest złe, zapatrzone w media, bez szacunku do czegokolwiek. Słowem się babci nie da przebić, a jeśli by zaprzeczyć to chyba by z domu wygoniła! Tak więc zawsze przytakujemy, jacy jesteśmy źli...

Kłótnia o... nic... To coroczna powtórka w moim domu przy wigilijnym stole... Trwała to piętnaście lat.
Jak sobie z tym poradziłam?
Zapraszam wszystkich, by przyszli zaraz przed uroczystą kolacją. Wolę zrobić więcej sama, ale zachować dobrą atmosferę. Witam się z wszystkimi słowami "Kocham Cię..." To pomaga i ładuje pozytywną energią. Później komplementuję...
I od razu jest weselej.

Kłótnia o... nic... To coroczna powtórka w moim domu przy wigilijnym stole... Trwała to piętnaście lat.
Jak sobie z tym poradziłam?
Zapraszam wszystkich, by przyszli zaraz przed uroczystą kolacją. Wolę zrobić więcej sama, ale zachować dobrą atmosferę. Witam się z wszystkimi słowami "Kocham Cię..." To pomaga i ładuje pozytywną energią. Później komplementuję...
I od razu jest...

40-lecie ślubu moich rodziców.
Cała rodzina zebrana przy zastawionym stole. Wszyscy elegancko ubrani.
Wśród gości moja córka - studentka z wieloletnim partnerem. Rozmowy toczą się leniwie.
Nagle ktoś rzuca pytanie do mojej córki, jakie ma dalsze plany związane z edukacją.
Nie wiedzieć czemu dziwnym trafem odpowiada jej partner, co to zwykle zapomina języka w gębie a tu nagle się rozgadał.
Tłumaczy, że moja córka powinna zrezygnować ze studiów i pójść na staż związany z uprzednio zdobytym zawodem, żeby nie stracić nabytych umiejętności. Tłumaczy ten manewr tym, że moja córka jest niedosłysząca i w związku z niepełnosprawnością ma mniejsze szanse na zatrudnienie. Odmienia tą jej niepełnosprawność przez przypadki, jakby to była Bóg wie jaka przeszkoda w podejmowaniu wyzwań w życiu mojej zdolnej córki.
Tworzy się burzliwa dyskusja.
Wszyscy napadamy na tego nadętego gogusia.
Po pierwsze czemu to on się wypowiada w jej imieniu?
Ona świetnie sobie radzi w rozmowach. Czyta z ruchu warg a poza tym nosi aparaty. Świetnie też mówi.
Po drugie czemu tak podkreśla tą jej niepełnosprawność?
Gdyby nie lekkie seplenienie, nikt nie zorientowałby się że ona niedosłyszy.
Po trzecie jakie prawem planuje jej życie?
Po czwarte czemu namawia ją do tego by zrezygnowała z kształcenia?
Dyskusja przeradza się prawie w awanturę, którą kończy mój tata mówiąc do niego "Odpieprz się ode mnie i od mojej wnuczki!!!"
Przy stole zapada cisza.
Goguś wstaje i wychodzi z imprezy.
Koniec końców na imprezę nie wrócił...
A moja córka skończyła studia :))

40-lecie ślubu moich rodziców.
Cała rodzina zebrana przy zastawionym stole. Wszyscy elegancko ubrani.
Wśród gości moja córka - studentka z wieloletnim partnerem. Rozmowy toczą się leniwie.
Nagle ktoś rzuca pytanie do mojej córki, jakie ma dalsze plany związane z edukacją.
Nie wiedzieć czemu dziwnym trafem odpowiada jej partner, co to zwykle zapomina języka w gębie a tu...

Pochodzę z licznej, konserwatywnej rodziny ortodoksyjnych katolików. Dziecko przed ślubem, nieskończone studia czy brak dziewczyny to w moich stronach skandale obyczajowe:) Specjalistkami od prowokacji, niesnaski, kłótni są moje stare ciotki, które obgadują po kolei przy stole wszystkich członków rodziny.
Parę lat temu miałem taką sytuację, że studiowałem i od 3 lat nie miałem dziewczyny. Komentarze mojej rodziny były szokujące dla obcych, ale dla mnie niestety łatwe do przewidzenia - "Ty Bartek chyba pójdziesz do seminarium", "Nie ma tam ładnych dziewczyn na Politechnice"? "Jak to możliwe, że taki przystojny, inteligentny chłopak nie może sobie znaleźć dziewczyny"? Moje remedium na takie prowokacje i plotkowanie jest następujące- asertywność! Odpowiedziałem w taki sposób: "Umawiam się z kim chce, kiedy chce i jak chce i nie życzę sobie, żebyście ingerowali w moje życie prywatne". Powinniście wiedzieć, że moja rodzina nie wiedziała, że na studiach nauczyłem się ripostować i podważać status quo, więc ta chwila ciszy i ich zamknięte usta były dla mnie najlepszą nagrodą! ;)

Pochodzę z licznej, konserwatywnej rodziny ortodoksyjnych katolików. Dziecko przed ślubem, nieskończone studia czy brak dziewczyny to w moich stronach skandale obyczajowe:) Specjalistkami od prowokacji, niesnaski, kłótni są moje stare ciotki, które obgadują po kolei przy stole wszystkich członków rodziny.
Parę lat temu miałem taką sytuację, że studiowałem i od 3 lat nie...

Jeszcze godzinka i skończymy spęd rodzinny. Lubię moich bliskich, ale na odległość. Dłuższe przebywanie z nimi jest nieco męczące. To taka zbieranica ludzi, damy radę.
-No Klarcia, kiedy Ty nam chłopaka przyprowadzisz? -ciocia Zosia jak zwykle niezawodna.
-Wypijmy.- wujek Henio już podnosił kieliszek, a jego żonka fuknęła zła. Wujek wypił za dużo.- I na drugą nóżkę coby kulawy nie był.
-Może być i kulawy, byleby był. Nasza Klarcia ma już dwadzieścia dziewięć lat.- stęknęła mama.- Ja w jej wieku dwójkę dzieci miałam, a trzecie w drodze było.
-Kochana, dziś ludzie tak nie żyją. Kariery robią.- uśmiechnęła się babcia. Kochana.
-Oj, co to za kariera. Bibliotekarka.- prychnęła mama.
Zazwyczaj milczę, ale dziś coś we mnie wstąpiło. Ileż można słuchać tego samego.
-No Klarcia kiedy jakieś weselicho? Bo bym się spotkała. A nie tak z ludźmi się nie widywać.- ciocia nie odpuszczała.
-A ciocia nie wie, że rodzina spotyka się nie tylko na ślubach, ale i na pogrzebach? Może więc jakiś się szykuje? O, wujka wątroba to już chyba siada, co wujaszku?- Henio jak niepyszny odstawił kieliszek. A ja wyszłam na zołzę. Albo zmęczoną starą pannę. Ale za to szczęśliwą.

Jeszcze godzinka i skończymy spęd rodzinny. Lubię moich bliskich, ale na odległość. Dłuższe przebywanie z nimi jest nieco męczące. To taka zbieranica ludzi, damy radę.
-No Klarcia, kiedy Ty nam chłopaka przyprowadzisz? -ciocia Zosia jak zwykle niezawodna.
-Wypijmy.- wujek Henio już podnosił kieliszek, a jego żonka fuknęła zła. Wujek wypił za dużo.- I na drugą nóżkę coby...

Wymyślam różne preteksty aby uniknąć spotkania z toksycznymi członkami rodziny,a szczególnie jednym: teściową. Na szczęście mieszkamy w innych miastach i nie mamy zbyt częstych okazji do spotkań,a jeżeli już do nich dochodzi,to jestem krytykowana dosłownie za wszystko.Gdy córka była malutka i miała straszne kolki,to powiedziała,że to moja wina,bo ona wychowała troje dzieci i żadne kolek nie miało.Moją winą jest nawet zła aura czy głód w krajach trzeciego świata. Po co więc szarpać sobie nerwy z nią i jej córeczkami - bliźniaczkami? Przypomina mi to trochę bajkę o Kopciuszku i złej macosze z dwiema brzydkimi i złośliwymi córkami. Na szczęście bajka kończy się szczęśliwie właśnie dla Kopciuszka ;-)

Wymyślam różne preteksty aby uniknąć spotkania z toksycznymi członkami rodziny,a szczególnie jednym: teściową. Na szczęście mieszkamy w innych miastach i nie mamy zbyt częstych okazji do spotkań,a jeżeli już do nich dochodzi,to jestem krytykowana dosłownie za wszystko.Gdy córka była malutka i miała straszne kolki,to powiedziała,że to moja wina,bo ona wychowała troje dzieci...

"Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach" to zdanie idealnie określające wszelkiego rodzaju większe imprezy w mojej rodzinie. Od zawsze na wszystkich świętach członkowie mojej jakże zacnej familii kłócą się o dosłownie wszystko. Punktem zapalnym staje się polityka, religia, wykształcenie, poglądy, a nawet zwykłe błahostki. Czasem wydaje mi się, że jesteśmy jedyną rodziną zdolną godzinami spierać się o nazwę odcienia postawionego na stole kubka. Co więcej dyskusja nie kończy się nawet gdy nieszczęsny kubek od dawna już odbywa karę aresztu w zmywarce.
Już jako małe dziecko rodzinne debaty nauczyły mnie do upadłego bronić swojego zdania, argumentować, przedstawiać swoje racje, wyłapywać nawet najmniejsze błędy czy nieścisłości w słowach oponentów. Dziś z perspektywy czasu bardzo doceniam te mniejsze i większe zatargi, ponieważ nabyte przy rodzinnym stole umiejętności rzeczywiście przydały mi się w dorosłym życiu. W wielu przypadkach wychodziłam jednak z rodzinnych zjazdów psychicznie wykończona. W takich momentach zazdrośnie spoglądałam na moją prababcie, której wydawałoby się ciągłe przepychanki słowne w ogóle nie męczą. Dopiero niedługo przez śmiercią prababci dowiedziałam się jaki był jej przepis na rodzinne spotkania. Do dziś doskonale pamiętam uśmiech prababci i jej słynne już słowa: "Dziecko jak ich zwyczajnie od lat już nie słucham". Pomysł może i prosty, ale muszę przyznać, że wyjątkowo skuteczny. Dziś bardzo często zdarza mi się dzielić rodzinne spotkania między czas poświęcony rodzinie, a chwile oderwania się od dyskusji i wędrówki do świata ulubionych książek. Myślę, że to dobry przepis, żeby spędzić czas z rodziną, a jednocześnie nie zwariować.

"Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach" to zdanie idealnie określające wszelkiego rodzaju większe imprezy w mojej rodzinie. Od zawsze na wszystkich świętach członkowie mojej jakże zacnej familii kłócą się o dosłownie wszystko. Punktem zapalnym staje się polityka, religia, wykształcenie, poglądy, a nawet zwykłe błahostki. Czasem wydaje mi się, że jesteśmy jedyną...

Jak w każdym domu,czasem dochodzi do kłutni.Nie ma na to rady.Gdyby nie spory nie byłoby i pogodzeń.W moim domu też takie się zdarzają.Najlepszym sposobem na ich złagodzenie jast zamówienie ogromnej pizzy i wyciągnięcie planszówek.Na takie smakołyki każdy się napewno skusi, a przy tym konieczne będzie wspólne ustalenie składników i ostateczne dzielenie się nią.Gry planszowe to zawsze dobrze spędzony czas.Zamiast przed telewizorem,wszyscy razem wybieramy pionki i żucamy kostką.Przy świetnej zabawie każdy zapomina o wcześniejszych sporach a główną role gra śmiech i dobra zabawa.

Jak w każdym domu,czasem dochodzi do kłutni.Nie ma na to rady.Gdyby nie spory nie byłoby i pogodzeń.W moim domu też takie się zdarzają.Najlepszym sposobem na ich złagodzenie jast zamówienie ogromnej pizzy i wyciągnięcie planszówek.Na takie smakołyki każdy się napewno skusi, a przy tym konieczne będzie wspólne ustalenie składników i ostateczne dzielenie się nią.Gry planszowe...