Pewnego dnia idąc do szkoły spotkałam moją ulubioną przyjaciółkę Balbinę,która szła drogą czytając książkę.Podeszłam do niej i zaczęłyśmy iść dalej.Po dwu minutowej rozmowie o książce,którą czytała zapytała się mnie jaką ja czytam,więc odpowiedziałam: właśnie skończyłam czytać Harry’ego Potter’a i Czarę Ognia i bardzo Ci ją polecam.Pytając mnie o szczegóły zaproponowałam jej,że mogę jej ją pożyczyć na co ona się od razu zgodziła,jakby tylko czekała na takie pytanie.Uzgodniłyśmy obie,że pożyczę jej na miesiąc.Po miesiącu zaczęłam jej nie zauważać w szkole,co mnie zdziwiło,ponieważ była pilną uczennicą.Próbowałam sięz nią skontaktować,kiedy termin oddania mojej książki został przekroczony,ale na próżno.W końcu po nieudanych próbach podeszłam pod jej mieszkanie,lecz nikogo tam nie zastałam.Myślałam wtedy,że wyjechała na wakację,ponieważ zbliżał się koniec roku wielkimi krokami.Stwierdziłam,wtedy,że poczekam troszkę i później znowu będę się próbować dodzwonić.Kiedy po dwóch miesiącach odebrała wreszcie telefon było już za późno,ponieważ okazało się,że ona się przeprowadziła do Londynu,a książkę gdzieś zapodziała.Od tamtej pory już nigdy nie pożyczyłam komuś książki,ponieważ bałam się,że ona do mnie nie wróci bądź zostanie poniszczona.

Pewnego dnia idąc do szkoły spotkałam moją ulubioną przyjaciółkę Balbinę,która szła drogą czytając książkę.Podeszłam do niej i zaczęłyśmy iść dalej.Po dwu minutowej rozmowie o książce,którą czytała zapytała się mnie jaką ja czytam,więc odpowiedziałam: właśnie skończyłam czytać Harry’ego Potter’a i Czarę Ognia i bardzo Ci ją polecam.Pytając mnie o szczegóły zaproponowałam...

Posiadam w swojej biblioteczce parę książek Maxime’a Chattama, który jest moim ulubionym pisarzem. Miałam nadzieję przekonać do jego prozy również mojego narzeczonego, więc podsunęłam mu jedną z jego powieści. Narzeczony uznał, że faktycznie Chattam całkiem nieźle pisze, więc ucieszona pożyczyłam mu kolejną książkę.
Narzeczony zaczął ją czytać… Ale skończyć jej jakoś nie mógł. Pewnego dnia odłożył ją do kąta i za każdym razem, gdy u niego byłam, widziałam, że nic a nic jej nie ruszył. Pytałam go, kiedy się za nią weźmie, na co wykręcał się, że na razie nie ma czasu (podczas gdy miał go dokładnie tyle, ile podczas lektury poprzedniej książki).
Taki stan rzeczy trochę trwał, aż w końcu się zniecierpliwiłam i gdy nie patrzył, po prostu schowałam książkę do torebki. Czekałam, aż zapyta mnie, gdzie podziała się ta powieść, ale on nawet nie zauważył, że ją zabrałam.
Nie można więc powiedzieć, że „wywalczyłam” zwrot tej książki, ale gdybym jej bez pytania nie wzięła, pewnie leżałaby w kącie jeszcze długo… A narzeczonemu nie podsuwam już więcej książek, choć chciałabym, aby zaczął regularnie czytać.

Posiadam w swojej biblioteczce parę książek Maxime’a Chattama, który jest moim ulubionym pisarzem. Miałam nadzieję przekonać do jego prozy również mojego narzeczonego, więc podsunęłam mu jedną z jego powieści. Narzeczony uznał, że faktycznie Chattam całkiem nieźle pisze, więc ucieszona pożyczyłam mu kolejną książkę.
Narzeczony zaczął ją czytać… Ale skończyć jej jakoś nie...

Kiedyś pożyczyłam "Wesołe przygody Robin Hooda" mojej nauczycielce od historii. Przez dłuższy czas mi jej nie oddawała, więc spytałam kiedy ma zamiar mi ją oddać. Ona stwierdziła, że już oddała mi tę książkę. Jako grzeczna uczennica nie miałam zamiaru kłócić się z historyczką, a zarazem moją wychowawczynią. Po prostu odpuściłam. Od tej sytuacji minęły ponad 4 lata. Niestety niesmak pozostał.

Kiedyś pożyczyłam "Wesołe przygody Robin Hooda" mojej nauczycielce od historii. Przez dłuższy czas mi jej nie oddawała, więc spytałam kiedy ma zamiar mi ją oddać. Ona stwierdziła, że już oddała mi tę książkę. Jako grzeczna uczennica nie miałam zamiaru kłócić się z historyczką, a zarazem moją wychowawczynią. Po prostu odpuściłam. Od tej sytuacji minęły ponad 4 lata. Niestety...

Mojej najlepszej przyjaciółce pożyczyłam kiedyś książkę, kiedy była jeszcze szczęśliwą mężatką. Bardzo długo mi jej nie oddawała, ale nie przejmowałam się tym, bo byłam pewna, że w końcu mi ją odda. Tak się jednak nie działo. Kiedy więc Karolina została szczęśliwą rozwódką, postanowiłam "wydębić" od niej tę książkę. Wiedziałam, że w przeciwnym razie przepadnie bez wieści. Specjalnie dla mnie Karola poszła do domu swojego ex i zabrała książkę, a wiadomo, jak niekomfortowe potrafią być spotkania z byłym mężem. Tym sposobem odzyskałam książkę, a nasza przyjaźń nie ucierpiała (choć myślę, że i tak by się to nie stało;)
Natomiast moja mama pożyczyła kiedyś książkę pewnej osobie, która to osoba pożyczyła ją potem innej osobie. Książka oczywiście zaginęła w akcji. Uważam, że pożyczanie komuś pożyczonej książki jest zupełnie nieodpowiedzialne, gdyż bardzo trudno jest taką książkę odzyskać, zwłaszcza po upływie czasu.

Mojej najlepszej przyjaciółce pożyczyłam kiedyś książkę, kiedy była jeszcze szczęśliwą mężatką. Bardzo długo mi jej nie oddawała, ale nie przejmowałam się tym, bo byłam pewna, że w końcu mi ją odda. Tak się jednak nie działo. Kiedy więc Karolina została szczęśliwą rozwódką, postanowiłam "wydębić" od niej tę książkę. Wiedziałam, że w przeciwnym razie przepadnie bez wieści....

6 grudnia Mikołajki. Dostałam dwie książki. Mojej znajomej bardzo spodobała się jedna, dlatego zdecydowałam że pożycze jej ją. Zaczęłam czytać drugą. Nie śpieszyłam się z czytaniem, bo wiedziałam że Ada wolno czyta. Po miesiącu zadzwoniłam do niej z zapytaniem o książkę. Powiedziała że jeszcze jej nie skończyła!! Sfrustrowana postanowiłam jeszcze poczekać. Mijały kolejne miesiące a ja nie widziałałam ani jej ani książki. Pewnego dnia wyszłam wieczorem z psem na spacer i przechodziłam akurat koło jej domu. Postanowiłam że ją odwiedzę. Na muj widok aż podskoczyła. Zaczęła nerwowo skubać paznokcie. Spytałam czy mogłaby mi oddać książkę. Jąkała się nie wiedząc co odpowiedzić. Wkońcu pękła i powiedziała że przez przypadek wylała na nią kawę. Przyznaję że nie byłam z tej odpowiedzi zachwycona ale na spokojnie poprosiłam aby mi odkupiła. Zaznaczyłam że nie jestem zła ale żeby następnym razem mnie nie unikała tylko od razu powiedziała co się stało. Kilka dni później przy miłym spotkania w cukierni moja książka do mnie wróciła.

6 grudnia Mikołajki. Dostałam dwie książki. Mojej znajomej bardzo spodobała się jedna, dlatego zdecydowałam że pożycze jej ją. Zaczęłam czytać drugą. Nie śpieszyłam się z czytaniem, bo wiedziałam że Ada wolno czyta. Po miesiącu zadzwoniłam do niej z zapytaniem o książkę. Powiedziała że jeszcze jej nie skończyła!! Sfrustrowana postanowiłam jeszcze poczekać. Mijały kolejne...

Mam znajomą, która uwielbia przywłaszczać sobie cudze rzeczy.
Nazwijmy tą dziewczynę Alą. Ala swoje zdobycze trzymała w pokoju, w którym na czas imprez zostawialiśmy płaszcze i torebki. Wiedząc, że ma moją własność postanowiłam na konfrontację. Przypinając ją do muru przy gościach zapytałam, kiedy odda mi książkę - na co ona, że oddawała mi na ostatniej imprezie, a skoro nie pamiętam, to pewnie nieźle poszalałam. Byłam wkurzona, ale nie mogłam jej nic udowodnić, słowo przeciwko słowu. Postanowiłam jednak zaangażować w to mojego znajomego, który kochał kawały, a już najbardziej uwielbiał wkurzać naszą wodzirejkę imprezy.
Chłopak miał ją tylko czymś zająć na piętnaście minut, bym mogła wejśćcdo pokoju, poszukać mojej książki, schować ją do torebki i wyjść. Gdy dał mi znać, że mogę zaczynać, szybko się tam udałam, i zaczęłam szukać mojej książki w szafkach, szufladach, w szafie a nawet pod łóżkiem. I wtedy właśnie drzwi się otworzyły, a moim oczom ukazał się widok dwóch splątanych ciał, rzucających się na nasze płaszcze i obmacujących się w najlepsze. I była to Ala z Maćkiem! Czym prędzej przeszukałam kartony spod łóżka, gdzie w końcu udało mi się znaleźć moją zgubę i ulotnić się z pokoju, co nie było bardzo łatwe. Na szczęście mój przyjaciel skutecznie odwrócił uwagę Alicji, a ja odzyskałam swoją zdobycz. I wszystko byłoby super, gdyby nie to, że płaszcz został w tamtym pokoju...

Mam znajomą, która uwielbia przywłaszczać sobie cudze rzeczy.
Nazwijmy tą dziewczynę Alą. Ala swoje zdobycze trzymała w pokoju, w którym na czas imprez zostawialiśmy płaszcze i torebki. Wiedząc, że ma moją własność postanowiłam na konfrontację. Przypinając ją do muru przy gościach zapytałam, kiedy odda mi książkę - na co ona, że oddawała mi na ostatniej imprezie, a skoro...

Mam w domu książki,które są tylko na chwilę,czyli do momentu aż przeczytam,a potem wymieniam się z ludźmi z OLX na inne. Są też książki ulubionych autorów,które kolekcjonuję (np.Stephena Kinga),książki tematyczne,które również zatrzymuję czyli wszystko o JFK,Adolfie Hitlerze i Marylin Monroe. A także te najważniejsze,które mają wartość sentymentalną i tych nigdy,za żadne skarby nikomu nie pożyczę.Mój Śp.tato,który zgromadził ogromny księgozbiór (większość to białe kruki) i już na łożu śmierci najbardziej martwił się co będzie z jego książkami gdy on umrze.Obie z mamą obiecałyśmy mu,że książki pozostaną na swoim miejscu,nie zostaną wyrzucone oddane,sprzedane czy pożyczone komukolwiek. Sama,gdy po którąś z nich sięgam,to jakbym świętości dotykała.Są po prostu książki,których się nie pożycza nikomu pod żadnym pozorem.Ja w ogóle bardzo niechętnie pożyczam swoje książki,tym bardziej wiedząc,że ktoś "zapomina" oddać. Kiedyś koleżanka z pracy pożyczyła ode mnie dwie książki i nie mogłam się doprosić aby mi je oddała.Twierdziła,że gdzieś jej się zawieruszyły i nie może ich znaleźć.Po wielu prośbach,w końcu kategorycznie zażądałam zwrotu,mówiąc,że jak nie może znaleźć,to ma odkupić. Książki w końcu "się znalazły",ale od tamtej pory jestem jej wrogiem i mnie unika.Jak to mówią: "Dobry zwyczaj-nie pożyczaj". A szczególnie tych lektur,które w jakiś sposób są nam bliskie i ryzykujemy ich utratę

Mam w domu książki,które są tylko na chwilę,czyli do momentu aż przeczytam,a potem wymieniam się z ludźmi z OLX na inne. Są też książki ulubionych autorów,które kolekcjonuję (np.Stephena Kinga),książki tematyczne,które również zatrzymuję czyli wszystko o JFK,Adolfie Hitlerze i Marylin Monroe. A także te najważniejsze,które mają wartość sentymentalną i tych nigdy,za żadne...

Jeśli książki są jak dzieci, to ja jestem bardzo kiepską matką. W historii mojej i "W pustyni i w puszczy" nie ma happy endu - od 17 lat książka jest w posiadaniu mojej kuzynki, a ja nie potrafię jej odzyskać. Dostałam ją jako nagrodę za wyniki w nauce, więc ma dla mnie podwójne znaczenie. Było to w czasach, kiedy lektury szkolne wypożyczało się w szkolnej bibliotece, i zawsze był problem z ich niedostępnością. Pożyczyłam więc młodszej kuzynce "W pustyni i w puszczy", żeby jej pomóc. Po dwóch latach się o nią upomniałam, ale wtedy lekturę przerabiał jej młodszy brat. Potem było obiecywanie, że następnym razem przywiezie, że zapomniała, że się spieszyła i nie mogła jej znaleźć. Po jakichś 10 latach była przeprowadzka, w czasie której książka zaginęła bezpowrotnie. Wtedy przestałam się już upominać o ten czy nowy egzemplarz, bo uznałam, że jednak może i chłodna ale jednak relacja z kuzynką ważniejsza jest od książki. Ale wyniosłam z tego dobrą lekcję, i przestałam pożyczać książki.

Jeśli książki są jak dzieci, to ja jestem bardzo kiepską matką. W historii mojej i "W pustyni i w puszczy" nie ma happy endu - od 17 lat książka jest w posiadaniu mojej kuzynki, a ja nie potrafię jej odzyskać. Dostałam ją jako nagrodę za wyniki w nauce, więc ma dla mnie podwójne znaczenie. Było to w czasach, kiedy lektury szkolne wypożyczało się w szkolnej bibliotece, i...

- Hej Gośka, co tam u Ciebie? - zadzwoniłam do koleżanki, której dawno nie widziałam. Liczyłam, że w końcu mi odda kryminał, który mam ochotę przeczytać już od dawna.
- Cześć Zuza, wszystko ok. A u Ciebie jak tam? - spytała.
- Też wszystko dobrze. Dawno kawy nie piłyśmy razem.
- To prawda, może za godzinkę w kawiarni na rogu? - spytała.
- Wpadnę do Ciebie na szybką kawę, bo nie mam zbyt dużo czasu. - postanowiłam sama do niej pojechać i po prostu wykraść jej tą książkę. Gośka jest fajną kumpelą, ale jak coś pożyczy to później latami nie można tego odzyskać...
- Ale... - chciała zaprotestować, ale ja już się rozłączyłam i gnałam autem po moją książkę.
Po 15 minutach dotarłam pod jej dom, wypiłam szybką kawę i gdy tylko Gośka poszła do toalety, zabrałam z jej biblioteczki mój kryminał.
- Gosia, ja już lecę! Mam ważne spotkanie! - krzyknęłam i już mnie nie było.
W domu zakopałam się pod kołdrą i w końcu zaczęłam czytać, czytać, i czytać...

- Hej Gośka, co tam u Ciebie? - zadzwoniłam do koleżanki, której dawno nie widziałam. Liczyłam, że w końcu mi odda kryminał, który mam ochotę przeczytać już od dawna.
- Cześć Zuza, wszystko ok. A u Ciebie jak tam? - spytała.
- Też wszystko dobrze. Dawno kawy nie piłyśmy razem.
- To prawda, może za godzinkę w kawiarni na rogu? - spytała.
- Wpadnę do Ciebie na szybką kawę,...