Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

doughnut
Anksunamun
Lexy
Firankowypotwór
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

doughnut
Anksunamun
Lexy
Firankowypotwór
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Znowu obudził mnie blask wchodzącego słońca. Pyłki kurzu wirowaly w powietrzu. Między pnączami zaslaniającymi wejście do mojej pieczary-kryjówki sączyły się kolejne strużki światła. Roztarłam zaspane oczy i popatrzyłam na swoje umorusane dłonie - znowu skrzyły. Moje dłonie, moja moc, moje przekleństwo. To przez nie bylam skazana na wieczną tułaczkę i ukrywanie się w zakątkach Oriszy. Kiedyś magowie byli tu cenieni i pożądani. Teraz prześladowani niczym najgorsze szkodniki. W najlepszym wypadku groziło mi obcięcie moich dłoni. W najgorszym... wolę sobie tego nawet nie wyobrażać.
Z tobolka wyciągnęłam moją maść maskującą, która natychmiast nadała im ciemną barwę charaktystyczną dla "normalnych" mieszkańców Oriszy. Powoli wypełzłam z kryjówki i rozprostowalam obolałe kości. Otaczała mnie kamienista pustynia.bez roślin, bez zwierząt, bez zapachów. Życie odeszło z magią. W oddali majaczyły mury pradawnego miasta, w którym ukrywała się reszta magów próbująca przywrócić tej karanie życie. To tam zmierzałam.

Znowu obudził mnie blask wchodzącego słońca. Pyłki kurzu wirowaly w powietrzu. Między pnączami zaslaniającymi wejście do mojej pieczary-kryjówki sączyły się kolejne strużki światła. Roztarłam zaspane oczy i popatrzyłam na swoje umorusane dłonie - znowu skrzyły. Moje dłonie, moja moc, moje przekleństwo. To przez nie bylam skazana na wieczną tułaczkę i ukrywanie się w...

Budzę się w lesie. Dookoła siebie widzę mnóstwo drzew (bo chyba tym są te wysokie patyki, nawet jeśli nie mają liści), pod stopami mam trawę (a raczej jakieś szaro-brązowe szczątki), gdzieniegdzie zalega śnieg (bo właśnie tak interpretuję tą białą substancję, której na wszelki wypadek nie dotykam). Jest mi zimno.
Ruszam przed siebie w losowo wybranym kierunku i chyba wybór był słuszny, bo powoli las robi się rzadszy i udaje mi się nawet trafić na brukowany traktat. Podążam nim aż do miasta. Jego uliczki także wyłożone są kamieniami, z tego samego materiału postawiono budynki. Jest tu ładnie, ale całe miejsce wydaje się nie mniej zimne i surowe niż las.
Mieszkańców raczej mogę nazwać ludźmi, choć z ich języka nie rozumiem ani słowa. Kobiety w zasięgu mojego wzroku mają na sobie suknie uszyte z jakiegoś ciężkiego i prawdopodobnie ciepłego materiały, ja trzęsę się z zimna w dżinsach i bluzie. Zdecydowanie się wyróżniam. Nie bacząc na to, brnę przed siebie. Mijam miejsca, które zapewne są sklepami. Nigdzie nie widzę choćby śladów elektryczności.
Nagle potykam się z wyczerpania i zdzieram sobie ręce, usiłują załagodzić upadek. Siadam oszołomiona, a któryś z odważniejszych przechodniów z rezerwą podaje mi rękę. Szybko posyłam ku swojej dłoni strumień leczniczej magii, by nie zabrudzić nieznajomego krwią. Po zdumionych westchnięciach, spojrzeniach wahających się od lęku do nienawiści i gwałtownie cofniętej ręce poznaję, że chyba nie powinnam była afiszować się ze swoimi zdolnościami.

Budzę się w lesie. Dookoła siebie widzę mnóstwo drzew (bo chyba tym są te wysokie patyki, nawet jeśli nie mają liści), pod stopami mam trawę (a raczej jakieś szaro-brązowe szczątki), gdzieniegdzie zalega śnieg (bo właśnie tak interpretuję tą białą substancję, której na wszelki wypadek nie dotykam). Jest mi zimno.
Ruszam przed siebie w losowo wybranym kierunku i chyba wybór...

Orisza jest zwyczajna, szara, nudna. To bywa najstraszniejsze i zarazem najpiekniejsze. Jest nienaturalnie zwykle, niczym się nie wyróżnia. Wszystko i wszyscy są tacy jak w każdym innym miejscu. Każdy zna takie niczym nie wyróżniające się miejsce, taka właśnie jest Orisza. Ta zwyczajność jest straszna; w oknach zwyczajnych domów, szarości nudnych lasów można zobaczyć swoje najgłębsze leki, strach, że będzie się tak samo zwyczajnym i niezauważalnym jak ta kraina. Nic sie nie wyróżnia, nic nie może się wyróżniać. Orisza jednak może być najpiękniejszym miejscem ma świecie, gdy uwierzysz że taka jest. Wtedy zaczyna się dostrzegać te małe, nudne, szare ptaszki na drzewach i gdy zaczynają śpiewać, dostrzega się, że daleko im do zwyczajności, że całkowicie wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju. Dostrzega się w tym nudnym pustym mieszkaniu zdjęcia w ramkach, pamiątki, skarby, które po chwili zastanowienia tworzą wspaniałą historię, która zajmuje na godziny. Te małe elementy nadają magii miejscu, gdzie nie powinno jej być. Są jej namiastką, może niewielką, ale wystarczającą żeby dać nadzieję. Od nas jednak zależy czy damy jej szansę czy nie.

Orisza jest zwyczajna, szara, nudna. To bywa najstraszniejsze i zarazem najpiekniejsze. Jest nienaturalnie zwykle, niczym się nie wyróżnia. Wszystko i wszyscy są tacy jak w każdym innym miejscu. Każdy zna takie niczym nie wyróżniające się miejsce, taka właśnie jest Orisza. Ta zwyczajność jest straszna; w oknach zwyczajnych domów, szarości nudnych lasów można zobaczyć swoje...

Ból w skroniach jest nie do zniesienia. Uchylam lekko powieki, próbując podnieść się do pozycji siedzącej. Gdzie jestem? Czuję, jak moją twarz otulają miękkie płatki. Czyżby śnieg? Nie, to przecież niemożliwe – jest środek lata. Wyciągam rękę, by kilka płatków spadło na moją dłoń, a gdy przybliżam ją do siebie, z gardła wyrywa mi się przeraźliwy krzyk. Z nieba spadają na ziemię płatki popiołu. Kilkucentymetrowa warstwa miękkiego puchu przykryła już rdzawoczerwoną i popękaną ziemię. Wstaję i chwiejnym krokiem ruszam w stronę powyginanego, nagiego drzewa. Gdy dotykam jego spękanej kory, coś gęstego i lepkiego zaczyna wydobywać się z jego wnętrza na powierzchnię. Smoła. Z obrzydzeniem cofam rękę i rozglądam się dokoła. Niebo zaczyna ciemnieć, przybierając odcień czerwieni. Wygląda jak morze krwi – nieprzyjazne i przerażające. W oddali majaczy kamienisty klif, u którego podnóża znajduje się kilka wigwamów. Widzę płonące ognisko i tańczących wokół niego mężczyzn w lamparcich skórach i w maskach. Na zewnątrz nie ma żadnej kobiety. Podkradam się bliżej i przykucam za kamieniem. Dostrzegam wysuszony potok i słyszę niosące się ku niebu pieśni. Już wiem, gdzie jestem. Orisza. Kraina podłych wojowników, którzy kradną magię czarownikom i ją niszczą. Dlatego jest tak brzydka i przerażająca. Nie chcę tu dłużej być, ale boję się użyć magii. Wycofuję się po cichu jak najdalej od mężczyzn i obozu. Muszę mieć pewność, że uda mi się wrócić. Muszę mieć pewność, że nie ukradną mojej magii.

Ból w skroniach jest nie do zniesienia. Uchylam lekko powieki, próbując podnieść się do pozycji siedzącej. Gdzie jestem? Czuję, jak moją twarz otulają miękkie płatki. Czyżby śnieg? Nie, to przecież niemożliwe – jest środek lata. Wyciągam rękę, by kilka płatków spadło na moją dłoń, a gdy przybliżam ją do siebie, z gardła wyrywa mi się przeraźliwy krzyk. Z nieba spadają na...

Siedzę w jaskini przy płonącym ognisku i wsłuchuję się w chlupot deszczu padającego na zewnątrz. Po mojej ojczyźnie rozpanoszyły się potwory- złowrogie duchy, zwierzęta, a przede wszystkim- źli ludzie. Kiedyś Orisza była radosna, a teraz jest jak udręczona matka, która patrzy na śmierć swych dzieci. Nawet niebo wciąż płacze, co kiedyś zdarzało się bardzo rzadko. Moja matka, najcudowniejsza istota z mojego ludu, od wielu dni śpi pod ziemią. A mi nie pozostało nic innego, jak tylko ukrywać się w tej jaskini i próbować zapanować nad swoją mocą. Następnego dnia wychodzę na dwór, aby upolować sobie obiad. Wokół mnie piętrzą się nieprzystępne góry, echo krzyczącego orła odbija się po dolinie. Idę spokojnie przez zimny, wysoki las, który pachnie wilgocią po nocnej ulewie. Zmawiam cichą modlitwę do bóstwa łowów i zapuszczam się w krzaki. Zdobywam pożywienie, walczę o to, by przetrwać każdy kolejny dzień, nawet nie wiem po co. Chyba w środku tli się nadzieja, że dla mojego ludu i dla mnie jest jeszcze jakaś przyszłość.

Siedzę w jaskini przy płonącym ognisku i wsłuchuję się w chlupot deszczu padającego na zewnątrz. Po mojej ojczyźnie rozpanoszyły się potwory- złowrogie duchy, zwierzęta, a przede wszystkim- źli ludzie. Kiedyś Orisza była radosna, a teraz jest jak udręczona matka, która patrzy na śmierć swych dzieci. Nawet niebo wciąż płacze, co kiedyś zdarzało się bardzo rzadko. Moja matka,...

Gdzie ja w ogóle jestem ? Obudziłam się, otacza mnie ciemność. Zanim moje oczy oswoją się z brakiem światła uderzam z całej siły głową o gałąź. Przeklinam na głos. Nagle słyszę jakieś szmery, ktoś z pewnością znajduje się blisko mnie. Z otchłani wyłania się obrzydliwy jaszczur, przypomina przerośniętego gekona, jego oczy są wielkie, a źrenice poruszają się z prędkością światła. Z kącika jego pyska cieknie cienka stróżka śliny. Jest ona żółta. Na początku chcę sięgnąć po swoją różdżkę, jednak po chwili dociera do mnie, że chyba znalazłam się w Oriszy, a tu magia nie jest mile widziana... Po cichu cofam się w krzaki. Niestety nie znam terenu, więc potykam się, czuję jak tracę równowagę. Zaraz runę w dół! Jednak nie upadam na twarde podłoże. Wpadam do dużego dołu, gdzie widzę mnóstwo powybijanych w rów kości... Lecę w przepaść... Gdy upadam, tracę przytomność...

Gdzie ja w ogóle jestem ? Obudziłam się, otacza mnie ciemność. Zanim moje oczy oswoją się z brakiem światła uderzam z całej siły głową o gałąź. Przeklinam na głos. Nagle słyszę jakieś szmery, ktoś z pewnością znajduje się blisko mnie. Z otchłani wyłania się obrzydliwy jaszczur, przypomina przerośniętego gekona, jego oczy są wielkie, a źrenice poruszają się z prędkością...

Cały świat będzie ci sprzyjać, całe społeczeństwo będzie cię akceptować, twoja rodzina będzie ci pomagać. Jest jedno ale - jeden warunek. Nie możesz się wyróżniać.
Lecz co się stanie, gdy pojawi się osoba, która posiada umiejętności wyróżniające ją? Ktoś taki jak ja?
O mojej krainie zwanej Oriszą krążą legendy, że niegdyś była miejscem pięknym, żyjącym w zgodzie z naturą i magią. Czas zdawał się jakby stać w miejscu, duchy - teraz uważane za mściwe - pomagały we wszelkich ogródkach i pracach w domu. Nie było czegoś takiego, jak brak zaufania wśród ludzi, bo nie było potrzeby ukrywania czegokolwiek. Magia była darem, podobno.
W mojej obecnej sytuacji "dar" to ostatnie, co mogłabym powiedzieć o moich umiejętnościach. Orisza nie uznaje żadnych działań magicznych. Moje życie to ciągłe ukrywanie się. Żyję pośród swoich rówieśników, lecz tak naprawdę nie żyję. Cały czas muszę być czujna i cierpliwa, bo każdy napad złości mógłby mnie ujawnić. Mam szczęście, że żyję. Gdyby nie rodzice, którzy są przeciwni panującym zasadom, zapewne już by mnie tutaj nie było. Gdyby ktoś się dowiedział o mnie, straciliby także i moich rodziców.
Już jako mała dziewczynka zostałam szybko uświadomiona jak mam się zachowywać, lecz zrozumiałam to, gdy na własne oczy zobaczyłam publiczne stracenie innej osoby magicznej. Na początku nie mogłam spać, dręczona koszmarami. Teraz śnię o dawnej Oriszy, o której słyszałam tylko z legend.

Cały świat będzie ci sprzyjać, całe społeczeństwo będzie cię akceptować, twoja rodzina będzie ci pomagać. Jest jedno ale - jeden warunek. Nie możesz się wyróżniać.
Lecz co się stanie, gdy pojawi się osoba, która posiada umiejętności wyróżniające ją? Ktoś taki jak ja?
O mojej krainie zwanej Oriszą krążą legendy, że niegdyś była miejscem pięknym, żyjącym w zgodzie z naturą i...

„Kategoryczny zakaz stosowania magii” - Ile już takich tabliczek widziałem? To pytanie czysto retoryczne, gdyż od pewnego momentu stały się one równie powszechnych elementem krajobrazu jak nieaktualny „zakaz palenia”, czy nieegzekwowany „zakaz fotografowania”. Te drugie ze względu na wszczepienie w mózg człowieka chipa, który i tak rejestruję każdy obraz przekazany przez ludzkie oko, pierwsze ze względu, że człowiek niemogący rozładować drzemiącej w sobie energii musi po prostu sięgnąć po dawkę odstresowującej go nikotyny. Nie wiem jak inni sobie z tym radzą, bo ja muszę przyznać dość słabo. Papieros pomaga owszem uspokoić nerwy, ale zaledwie te, które wywołane są stresem związanym z męczącym i skomplikowanym dla każdego maga sposobem odpalania tego zaciąganego do płuc leku, za pomocą zwykłej zapalniczki. Do tego siedząc tu w tej zapomnianej w świecie knajpie skazany jestem na dopijanie zimnej kawy, którą kiedyś mogłem sobie w każdej chwili podgrzać i to do takiej temp, którą mój organizm najbardziej łaknął. Ale to nic w porównaniu do tego co za chwilę miało się niewątpliwie wydarzyć, gdyż obserwując w słabym dymie ledwo tlącego się w mych ustach papierosa, trzech łebków, wyraźnie niezadowolonych z widoku nieaktywnego czarodzieja w mojej osobie, wiedziałem, że w „normalnych” warunkach nie musiałbym nawet kiwnąć palcem, by pozbyć się tych ich głupkowatych uśmiechów, a teraz czeka mnie solidny wpier…

„Kategoryczny zakaz stosowania magii” - Ile już takich tabliczek widziałem? To pytanie czysto retoryczne, gdyż od pewnego momentu stały się one równie powszechnych elementem krajobrazu jak nieaktualny „zakaz palenia”, czy nieegzekwowany „zakaz fotografowania”. Te drugie ze względu na wszczepienie w mózg człowieka chipa, który i tak rejestruję każdy obraz przekazany przez...