Pobudka niczym się nie wyróżnia, zwykły dzwon z odległej wioski budzi mnie równo o szóstej rano. Na pustyni dźwięk niesie się daleko, słyszę więc niskie brzęczenie miedzi. Na co dzień unikam ludzi, tak jest łatwiej. Mieszkańcy wioski mają mnie za odludka, a ja staram się zachować taki właśnie obraz. Nie barwię na czarno z natury jasnych włosów, noszę męskie ubrania i co najważniejsze - rzadko bywam w wiosce.
Mimo że to nie moje życie, doskonale wiem, jak się zachować. Kalea przekazała mi swoje myśli, ratując życie nam obu. Wiedzie takie życie nie z własnego wyboru. Urodziła się z magią płynącą w jej żyłach, a że magia zawsze wiązała się z mądrością, władzą i wiedzą, jest ona zakazana.
Mróz wsiąka we mnie, na zewnątrz słyszę wściekły ryk. Dzięki Kalei, prawowitej posiadaczki tego ciała wiem, że wystarczy ruch ręki, by zabić śnieżnego lamparta czającego się za domem. Zwierzę pada martwe, a ja cieszę się, że mam jedzenie. Wiem również, że jeden lampart umie powalić sześciu dorosłych mężczyzn.

Pobudka niczym się nie wyróżnia, zwykły dzwon z odległej wioski budzi mnie równo o szóstej rano. Na pustyni dźwięk niesie się daleko, słyszę więc niskie brzęczenie miedzi. Na co dzień unikam ludzi, tak jest łatwiej. Mieszkańcy wioski mają mnie za odludka, a ja staram się zachować taki właśnie obraz. Nie barwię na czarno z natury jasnych włosów, noszę męskie ubrania i co...

Jeśli miała bym określić krainę Orisze jednym słowem powiedziała bym – niejednoznaczna. Budzi ona wiele, często sprzecznych ze sobą emocji. Przy wejściu, dominują brunatne skały, wyrzeźbione na kształt otwartych dłoni, które pełnią rolę drzwi. Tuż za nimi, niesie się dźwięk wody, głośniejszy, gdy postępuje naprzód. Moim oczom ukazuje się wodospad, otoczony lasem, powykrzywionych drzew i gałęzi. Odnoszę wrażenie, jakby ostrzegały mnie przed czymś, czającym się za moimi plecami. Droga usłana pyłem węgielnym, powoduje trudności z oddychaniem. Mimo to, krocze przed siebie. Cofam się na widok pustki. Żadnej roślinności, istot, chat. Nic. Kraina ta wydaje się wymarła. Opuszczona i zapomniana. Cisza potęguje uczucie osamotnienia.

Jeśli miała bym określić krainę Orisze jednym słowem powiedziała bym – niejednoznaczna. Budzi ona wiele, często sprzecznych ze sobą emocji. Przy wejściu, dominują brunatne skały, wyrzeźbione na kształt otwartych dłoni, które pełnią rolę drzwi. Tuż za nimi, niesie się dźwięk wody, głośniejszy, gdy postępuje naprzód. Moim oczom ukazuje się wodospad, otoczony lasem,...

Otworzyłam oczy a wokół mnie paliła się trawa, przerażona rozejrzałam się dookoła, wszystko tu było dziwne, pozbawione kolorów, drzewa miały same gałezie bez liści i wyglądały jakby ktoś je podtruwał, za nimi znajdował się wielki strumień podchodząc bliżej zobaczyłam, że to jednak nie jest strumień a zwykła gęsta czarna smoła w powietrzu czuć było siarkę, dalej stały domy wszystkie były zabite deskami i wyglądały jakby przeszło tornado, w oddali stali ludzie wszyscy byli strasznie zaniedbani ich skóra już nawet nie wyglądała jak skóra a jak zwykły popiół, dopiero po chwili dotarło do mnie że,było cicho,za cicho, nikt nie wydawał nawet szeptu, kompletna cisza jakby ktoś wyciszył wszystko dookoła, nigdzie nie było życia, jakbym trafiła do piekła, chociaż chwila nagle coś usłyszałam jakby szmer może wiatru? potem kolejny i kolejny zrozumiałam, że to oddech popatrzyłam na ziemie i niemal krzyknełam ze strachu to ta ziemia ona oddychała! Rozglądnęłam się jeszcze raz po całej krainie wszystko żyło a jednak było martwe Zaczęłam się cofać gdy nagle nie wiadomo skąd pojawiły się jakieś dziwne stworzenia, pierwszy raz widziałam coś takiego i zaczeły się zbliżać w moją stronę, jedyne o czym mogłam myśleć to to jak uciec, chciałam wrócić do domu, nagle nie wiadomo skąd pojawił się fioletowy promień i odepchnął te dziwne stworzenia
- Magia! - krzykneły - To zakazane w Oriszy! Pojmać ją! Zabić!
Nagle ziemia mnie wessała i zaczełam lecieć w dół a moje ręce świeciły na fioletowo.

Otworzyłam oczy a wokół mnie paliła się trawa, przerażona rozejrzałam się dookoła, wszystko tu było dziwne, pozbawione kolorów, drzewa miały same gałezie bez liści i wyglądały jakby ktoś je podtruwał, za nimi znajdował się wielki strumień podchodząc bliżej zobaczyłam, że to jednak nie jest strumień a zwykła gęsta czarna smoła w powietrzu czuć było siarkę, dalej stały domy...

Orisza.. tak przynajmniej ja nazywam tą krainę. Kiepsko znam cyrylicę, ale podobnie brzmiące słowo słyszałem już z ust miejscowych.
Ciężko tutaj żyć. Zimno, pełno śniegu - a latem: insektów. Zimą grasują tu niedźwiedzie i śnieżne lampartusy, a latem karaluchy wielkie na pół stopy. I bóg wie co jeszcze.
Wykrycie i identyfikacja istot w okolicy nie byłaby żadnym problemem - gdybym tylko mógł użyć magii.. Niestety miejscowi tępią czarodziejów. Muszę ciągle się ukrywać i używać ich prymitywnych technologii. Obawiam się, że oni i tak już coś podejrzewają.
Zdarzyło mi się już użyć czarów, ale chyba nikt nie zauważył.. albo nie zrozumiał. Inaczej bym już wisiał.
Ignorancja i ksenofobia jest tutaj przeogromna i wszechobecna. No i ten alkoholizm. Ciężkie warunki klimatyczne miejscowi rekompensują sobie zwiększoną konsumpcją trunków wysokoprocentowych.
Mój delikatny organizm słabo sobie z tym radzi. Ale muszę wtopić się w ich otoczenie. Wszyscy patrzyli na mnie podejrzliwie, gdy kilka razy odmówiłem picia..
Pamiętam jak ostatnio próbowałem zaklęć oczyszczających. Gdy miejscowi mnie znaleźli, myśleli że to zatrucie pokarmowe i zarządzili mi głodówkę. Nie muszę chyba dodawać, że nie dodało mi to energii..
Długo tutaj nie wytrzymam, muszę ustalić kto mnie w to wpakował.. no i za co? Komu ważnemu wszedłem w drogę, że zesłali mnie do tak odległej krainy? Lokalsi twierdzą, że setki, albo i tysiące kilometrów wokół, nie ma nic.. Jak się stąd wydostać?

Orisza.. tak przynajmniej ja nazywam tą krainę. Kiepsko znam cyrylicę, ale podobnie brzmiące słowo słyszałem już z ust miejscowych.
Ciężko tutaj żyć. Zimno, pełno śniegu - a latem: insektów. Zimą grasują tu niedźwiedzie i śnieżne lampartusy, a latem karaluchy wielkie na pół stopy. I bóg wie co jeszcze.
Wykrycie i identyfikacja istot w okolicy nie byłaby żadnym problemem -...

Nigdy nie widziałam tylu mórz pomiędzy górami. Nad górami kłębią się chmury przesłaniające dawne pałace magów książąt. Teraz opustoszałe. Niektórzy zdołali zbiec i ukryć się przed złym władcą, a niektórzy są skazani na niewole w jego szeregach. Niegdyś tętniąca życiem, pełna barw i stworzeń o niesamowitych kształtach kraina. O jaszczurkach i motylach mogących przewozić swoich pasażerów na grzbiecie. Teraz kraina wyglądająca na opustoszałą, otoczoną złowrogą mgłą. Wioski, które były pod opieką książąt magów, pełne wielobarwności, różnorodności stały się więzieniem a nie domem dla wielu stworzeń i ludzi. Śnieżne lampartusy, te potężne istoty o ludzkiej duszy, które chroniły krainę przed złem obróciły się przeciwko niej, niosąc zniszczenie w wioskach i okolicznych lasach. Okoliczni mówią, że w niektórych oczach lampartusów widać resztki sumienia. U innych wypełniła je taka dzikość i strach przed władcą, że wolą zabić znalezionego maga, niż go uchronić.
Idąc pośród gęstwin, słychać szepty duchów "uciekaj". Myślę sobie ale dokąd? Gdzie jest moje miejsce jak nie w magicznej krainie. Nie myślę o tym, co może mnie czekać. Po usłyszeniu historii krainy od karczmarza, wyruszam na pieszą wędrówkę, na poszukiwanie ostatniego z mocarnych książąt magów, władającego tak potężną magią, że musiał ją zamknąć w jednej z gór aby władca go nie znalazł..może jak go odnajdę, razem uda nam się znaleźć innych magów i przezwyciężyć złego władcę? Wiem jedno, muszę być pierwszą, która go odnajdzie, zanim ORISZA upadnie na zawsze.

Nigdy nie widziałam tylu mórz pomiędzy górami. Nad górami kłębią się chmury przesłaniające dawne pałace magów książąt. Teraz opustoszałe. Niektórzy zdołali zbiec i ukryć się przed złym władcą, a niektórzy są skazani na niewole w jego szeregach. Niegdyś tętniąca życiem, pełna barw i stworzeń o niesamowitych kształtach kraina. O jaszczurkach i motylach mogących przewozić...

Kraina, która kiedyś była pięknym miejscem, gdzie magia żyła pośród innych stworzeń to Orisza. Lecz gdy się w niej obudziłam nie widziłam tych cudowności, które kiedyś były jej chlubą. Miejsce to zmieniło się w szare i ponure, magia została ubezwłasnowolniona i każdy jej przejaw tylko czynił tę krainę gorszym. Drzewa zbuntowały się przeciw człowiekowi, a duchy stały się katami. W tym świecie chce się umierać, zasypiać i nigdy się nie budzić.

Kraina, która kiedyś była pięknym miejscem, gdzie magia żyła pośród innych stworzeń to Orisza. Lecz gdy się w niej obudziłam nie widziłam tych cudowności, które kiedyś były jej chlubą. Miejsce to zmieniło się w szare i ponure, magia została ubezwłasnowolniona i każdy jej przejaw tylko czynił tę krainę gorszym. Drzewa zbuntowały się przeciw człowiekowi, a duchy stały się...

Czym jest Orisza? Miejscem, w którym panuje jedynie przemoc i strach. Niegdyś piękna i urodzajna kraina, która tysiącami swoich barw cieszyła oczy mieszkańców, dziś jest całkowicie mroczna. Panują w nim jedynie barwy czerni oraz krwawej czerwieni. Błękitne potoki przybrały kolor szkarłatnej posoki, gęste, zielone trawy kompletnie uschły. Słońce, niegdyś ciepłe i dające energię mieszkańcom, swym czerwonym blaskiem odbiera ludziom siłę. Orisza już od dawna nie wie, czym jest poranek, gdyż niebo zna tylko jedną barwę - głęboką czerń. Pozbawiona magii Orisza coraz bardziej zatapia się w ciemności, aby nie pozostawić już nic, co mogłoby wiązać się z przeszłością i przyjaznym klimatem.

Niezliczona ilość rzadkich zwierząt, które kochały towarzystwo ludzi, przemieniła się w krwiożercze istoty, kierowane najprostszym instynktem - głodem.

Czy jest jeszcze jakakolwiek nadzieja, ostatnia deska ratunku, aby ocalić Oriszę przed pogrążeniem się w nicości? Oczywiście, to magia, która przywrócić do życia może wszystko.

Czym jest Orisza? Miejscem, w którym panuje jedynie przemoc i strach. Niegdyś piękna i urodzajna kraina, która tysiącami swoich barw cieszyła oczy mieszkańców, dziś jest całkowicie mroczna. Panują w nim jedynie barwy czerni oraz krwawej czerwieni. Błękitne potoki przybrały kolor szkarłatnej posoki, gęste, zielone trawy kompletnie uschły. Słońce, niegdyś ciepłe i dające...

Orisza to kraina pełna niematerialnych istot coś jak połączenie dementorów z Harrego Pottera i duchów, które beznamiętnie infiltrują i kontrolują każdego człowieka i inne nieludzkie stworzenia. Sprawdzają czy nieużywa się zakazanej magii. Orisza jest miejscem okropnym, panuje tam zaduch a wręcz odór unosi się w ciężkim powietrzu. W większości zbiorniki wodne są zanieczyszczone, wypełnione czarną, glutowatą, bagienną cieczą. Drzewa przybierają szaro-srebrną barwę, są dobre i złe, które również donoszą na czarodzieja korzystającego z magii. Ptaki w tej krainie są pozbawione piór, czarne, wychudzone sępy, próbujące zabić i zjeść wszystko co się rusza. Ludzie w tej krainie nie mają lekko. Powietrze jest skarzone szarym popiołem, który bez użycia jakiejkolwiek ochrony wnika do płuc, zmieniając się w czarne robale przypominające swoim wyglądem karaluchy, zabijają ofiarę od środka niszcząc narządy wewnętrzne.

Orisza to kraina pełna niematerialnych istot coś jak połączenie dementorów z Harrego Pottera i duchów, które beznamiętnie infiltrują i kontrolują każdego człowieka i inne nieludzkie stworzenia. Sprawdzają czy nieużywa się zakazanej magii. Orisza jest miejscem okropnym, panuje tam zaduch a wręcz odór unosi się w ciężkim powietrzu. W większości zbiorniki wodne są...

Magicznym stworzeniom nie jest łatwo przyzwyczaić się do życia bez czarów. Do tej pory w każdej, nawet codziennej sytuacji mogły wspomóc się swoją mocą. Teraz muszą oswoić się z przyziemnością i brutalnością życia zwykłych śmiertelników. Sami gotują, sprzątają i noszą ciężary. To tak jakby z Calineczki nagle zrobić pokojówkę i kazać jej nosić balię z wodą naturalnych rozmiarów.

Magicznym stworzeniom nie jest łatwo przyzwyczaić się do życia bez czarów. Do tej pory w każdej, nawet codziennej sytuacji mogły wspomóc się swoją mocą. Teraz muszą oswoić się z przyziemnością i brutalnością życia zwykłych śmiertelników. Sami gotują, sprzątają i noszą ciężary. To tak jakby z Calineczki nagle zrobić pokojówkę i kazać jej nosić balię z wodą naturalnych rozmiarów.

„...Ocal...”
„...Pomóż...”
„Zabij!”
Przekraczając gwałtownie granicę snu i jawy, otwieram oczy i napotykam posępne spojrzenie nieba; ciężkie szare chmury suną smętnie po nieboskłonie niczym ciągnięci przez łańcuchy niewolnicy. Zdezorientowana podnoszę się powoli, by się rozejrzeć.

Obudziłam się na polanie na skraju nader dziwnego lasu; wysokie, pozbawione liści drzewa wyciągają swe nagie gałęzie ku niebu jakby w błagalnym geście. Trudno by rzec, że wokół mnie „rośnie” brudnozielona trawa – ona po prostu tkwi martwo w ziemi jak skazaniec, który pogodził się ze swoim marnym losem. Gdzieś nieopodal musi być strumyk bądź rzeka, gdyż dociera do mnie cichy, smutny szmer wody pluskającej o brzegi i kamienie.
Wciąż się rozglądając, przechodzę na pobliską ścieżkę, gdzie zauważam przybitą do jednego z pni kartkę. Napis głosi:

NAGRODA ZA ZŁAPANIE WIEDŹMY/CZARODZIEJA.
1,000 ZŁOTYCH MONET!
Z ROZPORZĄDZENIA JEGO WYSOKOŚCI, KRÓLA SARANA, WŁADCY ORISHY.

Przełykając ciężko ślinę, rozglądam się nerwowo i nagle to dostrzegam – w ślad za mną, w równych odstępach na suchej, pozbawionej życia ziemi wyrosły piękne kwiaty. Zieleniejące się liście i soczyste płatki w barwach żółci, błękitu i czerwieni na tle szarej trawy wyglądają...
Magicznie.
Przestraszona, cofam się, zasłaniając rękoma usta i wtedy widzę, że tuż przy moich bosych stopach zaczęły wyrastać kolejne kwiaty. Przerażona, uświadamiam sobie, co to oznacza.
A spośród wszystkich tego znaczeń najważniejsze jest to, że muszę uciekać.

„...Ocal...”
„...Pomóż...”
„Zabij!”
Przekraczając gwałtownie granicę snu i jawy, otwieram oczy i napotykam posępne spojrzenie nieba; ciężkie szare chmury suną smętnie po nieboskłonie niczym ciągnięci przez łańcuchy niewolnicy. Zdezorientowana podnoszę się powoli, by się rozejrzeć.

Obudziłam się na polanie na skraju nader dziwnego lasu; wysokie, pozbawione liści drzewa...