Otwieram oczy, ale świat się nie rozjaśnia. Panuje półmrok. Nie potrafię sie odnaleźć... Wszyscy wokół chodzą zajęci sobą. Nie zwracają na mnoe uwagi. Jestem kompletnie anonimowa, jakby niewidzialna. Każdy zajęty swoimi sprawami, nikt z niki nie rozmawia, nie wita się. Jest smutno, cicho i ponuro. A dodatkowo moja tajemnica, która ciąży mi na sercu, którą z nikim nie mogę sie podzielić. Z mojej twarzy znika uśmiech. Wyglądam jak oni. Ponuro....

Otwieram oczy, ale świat się nie rozjaśnia. Panuje półmrok. Nie potrafię sie odnaleźć... Wszyscy wokół chodzą zajęci sobą. Nie zwracają na mnoe uwagi. Jestem kompletnie anonimowa, jakby niewidzialna. Każdy zajęty swoimi sprawami, nikt z niki nie rozmawia, nie wita się. Jest smutno, cicho i ponuro. A dodatkowo moja tajemnica, która ciąży mi na sercu, którą z nikim nie mogę...

Poczułam, że było mi zimno, a gdy otworzyłam oczy, poraziła mnie w nie wszechobecna biel. Zaczęłam mrugać szybko, unosząc się do pozycji siedzącej.
Zorientowałam się, że leżę na wielkiej śniegowej zaspie, a wokół mnie roztacza się zimowy górski krajobraz: obsypane śniegiem drzewa, a w oddali śnieżnobiałe szczyty. Na sobie miałam skórzany kombinezon i grube, rozpięte futro.
Rozglądając się, szybko opatuliłam się nim szczelniej, stawiając wysoko kołnierz. Zdążyłam pomyśleć, że może powinnam zawołać (ale co? Do kogo?), gdy dojrzałam jakiś ruch za najbliższymi sosnami. Po chwili wyskoczył zza nich wielki biały lampart.
Tak się przestraszyłam, że upadłam znowu na tyłek. Kilkoma susami pokonał dzieląca nas odległość i zawisł nade mną, ze swą paszczą pełną kłów tuż nad moją głową.
- Kim jesteś? – zapytał warkliwie.
Byłam w takim szoku, że dopiero po chwili dotarło do mnie, że to zwierzę przemówiło.
- C-c-cooo? – wyjąkałam, patrząc z przerażeniem na jego długie, zakrzywione siekacze.
- Skąd się tu wzięłaś?! – ryknął nagle.
Najwyraźniej nie byłam pożądanym gościem, gdziekolwiek się teraz znajdowałam.
- Nie wiem! - w panice odsunęłam się od niego po śniegu. – Nie mam poję…
- KŁAMIESZ! – wtem lampart rzucił się na mnie, i wydarzyło się coś jeszcze dziwniejszego.
Instynktownie wyciągnęłam ręce, by się obronić, a bestia została nagle odrzucona ode mnie o kilka metrów, jakby wpadła na niewidzialną pionową trampolinę.
- Czary! – zawył. – To zakazane w Oriszy! Zginiesz marnie, ludzka istoto!

Poczułam, że było mi zimno, a gdy otworzyłam oczy, poraziła mnie w nie wszechobecna biel. Zaczęłam mrugać szybko, unosząc się do pozycji siedzącej.
Zorientowałam się, że leżę na wielkiej śniegowej zaspie, a wokół mnie roztacza się zimowy górski krajobraz: obsypane śniegiem drzewa, a w oddali śnieżnobiałe szczyty. Na sobie miałam skórzany kombinezon i grube, rozpięte futro.
...

To kraina pełna,kolorów.Tak kolorowa,że nawet zwykły kamień na polnej drodze.Mieni się setkami barw.
Masło na kanapkę,jest tęczowe.Ptaki,takie jak kruki.Mają po kilka kolorów.
I to jest moja Orisza.

To kraina pełna,kolorów.Tak kolorowa,że nawet zwykły kamień na polnej drodze.Mieni się setkami barw.
Masło na kanapkę,jest tęczowe.Ptaki,takie jak kruki.Mają po kilka kolorów.
I to jest moja Orisza.

Obudziłam się pod drzewem na niewielkim wzgórzu. Gdzie ja jestem i co tu robię?? Kiedy moja świadomość połączyła się w końcu z ciałem popatrzyłam przed siebie i ujrzałam niezwykłe krainę pełną bujnej wielobarwnej roślinności z jednej strony otoczoną przez ogromne góry a z drugiej ogromnym lasem. Przez środek krainy przepływała rzeka o fioletowej barwie. Wszystko było mroczny a w powietrzu odczuwało się tajemnicę. Co skrywa ta kraina?? Krok po kroku ruszyłam przed siebie byłam początkującą czarodziejką która znalazła się w dziwnym nowym miejscu. Kiedy dotarłam do zabudowań z obszernej tablicy odczytałam "WITAMY W ORISZA". Nazwa niewiele mi mówiła. Zaczęłam krążyć między zabudowaniami i co raz bardziej moje serce przepełniała zgroza. Na plakatach i szyldach pojawiały się hasła typu: "Czary to klucz do kary" albo "Magia to zło wyzbądź się go" itd itp. rany gdzie ja trafiłam. Kiedy miną mnie szwadron żołnierzy uzbrojonych po zęby i rozwieszających listy gończe. Moja dusza mało nie opuściła ciała ze strachu. Listy gończe za czarodziejami o rany to absurd co to za kraina. Dotarłam do najwyższego budynku czarnego jak smoła z oknami przez które przebijała się czerwona poświata.
- To wieża potępieńców - usłyszałam za sobą głos młodzieńca starszego parę lat od mnie
- Czyli że co? - zapytałam
- Tu torturują i odbierają moc magiczną każdemu kogo złapią - wyjaśnił a następnie dodał - gdyby nie to że pojmali mojego brata nigdy bym nie przebywał w Orisza to piekło dla każdego czarodzieja. Następnie zniknął. Piekło no tak ja to zawsze mam wspaniałe zadania teleportowali mnie do piekła dla czarodziejów ciekawa jestem jak w takim miejscu mam rozwinąć swoją moc?

Obudziłam się pod drzewem na niewielkim wzgórzu. Gdzie ja jestem i co tu robię?? Kiedy moja świadomość połączyła się w końcu z ciałem popatrzyłam przed siebie i ujrzałam niezwykłe krainę pełną bujnej wielobarwnej roślinności z jednej strony otoczoną przez ogromne góry a z drugiej ogromnym lasem. Przez środek krainy przepływała rzeka o fioletowej barwie. Wszystko było...

Orisza. Skrzące rosą polany i wiatr otulający niczym puch to tylko zwykła przykrywka. To kołysanka, śpiewana słodkim jak miód głosem, tylko po to by zmniejszyć naszą czujność. Cytuję "za dnia pięknością, w nocy zaś szkaradą" - gdy słońce chyli się ku zachodzie, a Orisza naciąga na siebie płaszcz nocy, duchy przodków zstępują pośród żywych. Gdy ludzka stopa przekroczy próg bezpiecznej chaty po zachodzie słońca, wiedz, że człowiek ten nie wróci już żywy. Pomóc mogłaby tylko magia. Magia, która jest zakazana...

Orisza. Skrzące rosą polany i wiatr otulający niczym puch to tylko zwykła przykrywka. To kołysanka, śpiewana słodkim jak miód głosem, tylko po to by zmniejszyć naszą czujność. Cytuję "za dnia pięknością, w nocy zaś szkaradą" - gdy słońce chyli się ku zachodzie, a Orisza naciąga na siebie płaszcz nocy, duchy przodków zstępują pośród żywych. Gdy ludzka stopa przekroczy próg...

Orisza w moim wydaniu to piękna Indianka ubrana zawsze na biało mieszkanka pięknego pałacu o tym samym kolorze obdarzona wielką mocą magii ,którą od teraz musi ukrywać bo zakazał tego okrutny władca "Lampartusów",który pozbawił ją matki a Orisi lud wszelkiej nadziei.Orisza to piękne bóstwo które uwielbia żywić się ludzką krwią z tegoż powodu iż kryje w sobie wampirżą dusze ponieważ rozmawią z wampirami nocą,gdy nie może zasnąć.
Snując marzenia o pokonaniu zła jakie zaczęło panować w "lampartusiej" krainie gdy władzę w niej objął okruny władca,który chce zapanować nad światem .Orisza jednak ma sprytny plan pozbawienia go życia i co za tym idzie również i władzy.Pewnego dnia wcieli ów plan w życie...A teraz pracuje nad nim w swoim zamczysku nie zapominając przy tym o własnej o sobie.Pewnego dnia postanawia iż będzie się zamieniać z przedstawicielkami swojego ludu,które jej dobrze życzą zmieniając przy tym siłę swej magicznej mocy na słabszą. A wszystko po to by wykończyć siewcę zła.Niczego nieświadomego władce krainy zamieszkałej przez śnieżnych lampartusów.

Orisza w moim wydaniu to piękna Indianka ubrana zawsze na biało mieszkanka pięknego pałacu o tym samym kolorze obdarzona wielką mocą magii ,którą od teraz musi ukrywać bo zakazał tego okrutny władca "Lampartusów",który pozbawił ją matki a Orisi lud wszelkiej nadziei.Orisza to piękne bóstwo które uwielbia żywić się ludzką krwią z tegoż powodu iż kryje w sobie wampirżą dusze...

Dzieci krwi i kości[bookLink]4875075|Dzieci krwi i kości[/bookLink]

Dzieci krwi i kości[bookLink]4875075|Dzieci krwi i kości[/bookLink]

 [bookCover]4875075|Dzieci krwi i kości[/bookCover]