- Adam! Kojarzysz mnie? - zapytałam stłumionym głosem.

Wpatrywałam się z przejęciem w jego pustą twarz, nie wyrażającą już żadnych emocji. Usiadłam ciężko na szpitalnym łóżku i z rozpaczą wytarłam stróżkę śliny, która pojawiła się w kąciku jego ust.

Czy wyobrażacie sobie, co może czuć żona, gdy jej ukochany traci pamięć i staje się słabo funkcjonującym warzywem? Ja nie wiedziałam, aż do zeszłego miesiąca. Do czasu, gdy Adam z zawrotną prędkością uderzył w drzewo na Katowickiej.

Podsunęłam mu pod nos kawałek jego ulubionego sernika wiedeńskiego. Głęboko wierzyłam, że zapachy i smaki mogą przenieść nas w magiczny sposób w przeszłość. Mnie zapach bzu cofał do czasów dzieciństwa i ogrodu babci. Adam zawsze rozpoznawał zapach wypieku, gdy wracał do domu po pracy.
- Pączusiu, zrobiłaś sernik? - wołał jeszcze z przedpokoju.
Nie lubiłam, gdy nazywał mnie Pączusiem. Wstydziłam się swojej stukilogramowej wagi. Roztyłam się przez hormony, które brałam żeby zajść w ciążę. Niestety, choć skutki przyjmowania lekarstw były nadal widoczne gołym okiem, dziecka nie było jak wcześniej.

Tym razem Adam nie reagował na słodki zapach. Po chwili zobaczyłam jednak, że próbuje ruszać ustami. Przybliżyłam ucho to jego warg.
- Yyyy...yyyy... - rzęził cicho.
- Kochanie, chcesz mi coś powiedzieć? - zapytałam z przejęciem.
Byłam pewna, że to dzięki sernikowi. Ileż czasu spędziliśmy razem racząc się tym wypiekiem! Czasami przychodziła moja najlepsza przyjaciółka Marta. W trójkę zajadaliśmy sernik, oglądaliśmy seriale Netflixa i wygłupiliśmy się na kanapie.

Marta przestała przechodzić do naszego mieszkania dokładnie miesiąc temu, gdy odkryłam, że pieprzyła się z moim mężem na wspomnianej sofie.
- Yyyyy... yyyy... - usłyszałam ponownie.
- Co próbujesz powiedzieć, kochanie? - zapytałam z czułością.
- Przecięłaś h-hamulce w s-samochodzie... - wyszeptał z trudem.

Jaki domyślny chłopiec! - pomyślałam z uznaniem.
Romans jeszcze mogłam zignorować, ale nie to, że ta dziwka zaszła z nim w ciąże!
Wiedziałam, co robić.
Przycisnęłam poduszkę do jego twarzy.

- Adam! Kojarzysz mnie? - zapytałam stłumionym głosem.

Wpatrywałam się z przejęciem w jego pustą twarz, nie wyrażającą już żadnych emocji. Usiadłam ciężko na szpitalnym łóżku i z rozpaczą wytarłam stróżkę śliny, która pojawiła się w kąciku jego ust.

Czy wyobrażacie sobie, co może czuć żona, gdy jej ukochany traci pamięć i staje się słabo funkcjonującym warzywem? Ja nie...

Opowiadałabym takiej osobie wszystkie szalone historie z naszego wspólnego życia by miała świadomość jak bardzo mi ufała, ale również opowiedziałabym jej o niej samej. Znalezienie siebie w sobie nie jest łatwe dla osób, które mają pamięć wszystkich swoich czynów i codzienności, a co dopiero dla osób z utratą pamięci. Wdrażałam bym ją w jej świat na tyle ile bym umiała bo to w końcu było jej życie - a każde z nas ma je uniwersalne i wyjątkowe ;)

Opowiadałabym takiej osobie wszystkie szalone historie z naszego wspólnego życia by miała świadomość jak bardzo mi ufała, ale również opowiedziałabym jej o niej samej. Znalezienie siebie w sobie nie jest łatwe dla osób, które mają pamięć wszystkich swoich czynów i codzienności, a co dopiero dla osób z utratą pamięci. Wdrażałam bym ją w jej świat na tyle ile bym umiała bo...

Po pierwsze starałabym sobie uświadomić, że bliska mi osoba przeżywa o wiele większą tragedię niż ja. Sama, w obcym miejscu, z obcymi ludźmi. Dlatego chciałabym zrobić wszystko by pomóc jej zachować spokój. Nie naciskałabym, nie zmuszała do przypomnienia sobie wszystkiego. Zaczęłabym powoli przypominać drobne rzeczy: ulubiony film, danie, którym się zajadała. Dodatkowo jakieś zdjęcia, może wtrącenie w rozmowach wspólnych wspomnień. Musiałbym uzbroić się w cierpliwość. Wierzę, że stopniowo bliska mi osoba odzyskała by pamięć lub chociaż na nowo zaufała i pokochała, co pozwoliłoby na nowe wspólne wspomnienia.

Jednak wiem, że to co piszę tu wcale nie byłoby proste i pewnie popełniałabym błędy. Teraz łatwo mi mówić, bo nie doświadczam tego. Podziwiam ludzi, którzy coś takiego przeżyli.

Po pierwsze starałabym sobie uświadomić, że bliska mi osoba przeżywa o wiele większą tragedię niż ja. Sama, w obcym miejscu, z obcymi ludźmi. Dlatego chciałabym zrobić wszystko by pomóc jej zachować spokój. Nie naciskałabym, nie zmuszała do przypomnienia sobie wszystkiego. Zaczęłabym powoli przypominać drobne rzeczy: ulubiony film, danie, którym się zajadała. Dodatkowo...

Najważniejsze to otoczenie osoby bliskiej miłością. Ona pomaga w każdej trudnej sytuacji. Wiadomo, że ktoś taki może w ogóle nas nie poznawać dlatego nie można tracić cierpliwości, denerwować się. Spokój i determinacja, nie zrażanie się gdy nic nie pomaga. Krok, po kroczku i zacznie pomagać. Pokazujmy ulubione miejsca z przeszłości,album ze zdjęciami, zabierzmy tę osobę do ulubionej restauracji, przygotujmy danie, puszczajmy muzykę. Ważne aby próbować, uruchamiać coraz to nowe bodźce a któryś z nich na pewno zadziała. Nawet jeżeli pamięć nie wróci całkowicie cieszmy się choćby z tych małych chwil, zwycięstw gdy ta osoba rozpoznaje niektóre miejsca, wspomnienia. Przypomniał mi się w tej chwili wzruszający film, gdy staruszka straciła pamięć, przebywała w ośrodku do którego nigdy nie chciała trafić. Ukrywała przed rodziną chorobę Alzhaimera. Miała łódź, najbardziej ukochaną rzecz która przypominała jej zmarłego męża. Chciała wyruszyć na niej w swoją ostatnią podróż. Odwiedził ją młody chłopak któremu kiedyś pomogła. Nie poznawała go, ale przypomniała sobie i jego i łódź i swoje marzenie. Chłopak wyciągnął ją z ośrodka i pomógł jej w realizacji marzenia.. To historia z filmu, ja bliskiej osoby nie chciałabym stracić w taki sposób a co bym zrobiła na jej miejscu nie wiem..

Najważniejsze to otoczenie osoby bliskiej miłością. Ona pomaga w każdej trudnej sytuacji. Wiadomo, że ktoś taki może w ogóle nas nie poznawać dlatego nie można tracić cierpliwości, denerwować się. Spokój i determinacja, nie zrażanie się gdy nic nie pomaga. Krok, po kroczku i zacznie pomagać. Pokazujmy ulubione miejsca z przeszłości,album ze zdjęciami, zabierzmy tę osobę do...

Zrobiłabym kilka rzeczy, moje zmagania ze stratą pamięci kogoś bliskiego nazwałabym "Pomogę Ci odnaleźć siebie". Zabierałabym w miejsca, które były dla nas ważne, w których często bywaliśmy lub w których on (pisząc o kimś bliskim będę pisała "on" bo dla mnie najbliższy jest właśnie on..) chował się przed światem. Pokazałabym album ze zdjęciami i karton z pamiątkami, kładłabym w widocznych miejscach ulubione książki, robiłabym seanse z filmami, gotowałabym ulubione potrawy, bo przecież domowe smaki i zapachy to skarbnica wspomnień. Zachęcałabym do wykonywania zajęć i czynności, które ta osoba codziennie robiła i lubiła. A wyglądałoby to tak, że sama bym to robiła, tylko martwię się czy udałoby mi się wysiedzieć przez chociaż 10 minut z wędką nad rzeką czy szlifować deski, ale podjęłabym próbę. Może takie groteskowe sceny przypomniałyby mu jaka jestem zabawna i odważna ;-)... Poza tym bardzo starałabym się byś cierpliwa... i co najważniejsze byłabym przy tej osobie tak po prostu.... trzymałabym za rękę i powtarzała, że razem damy radę!

Zrobiłabym kilka rzeczy, moje zmagania ze stratą pamięci kogoś bliskiego nazwałabym "Pomogę Ci odnaleźć siebie". Zabierałabym w miejsca, które były dla nas ważne, w których często bywaliśmy lub w których on (pisząc o kimś bliskim będę pisała "on" bo dla mnie najbliższy jest właśnie on..) chował się przed światem. Pokazałabym album ze zdjęciami i karton z pamiątkami,...

Moja babcia chorowała na demencję starczą. Codziennie powoli ją traciliśmy, a ona traciła pamięć. Sposobem były ciągłe rozmowy i wspominanie. Codziennie popołudniu ktoś siadał z babcia wyciągaliśmy album i oglądaliśmy zdjęcia wspominaliśmy.
Pod koniec dla babci to były obce historie, ale my czuliśmy się lepiej. Czasem myślę, ze robiliśmy to dla siebie.
Babcia bardzo lubiła ten czas do samego końca, nawet wtedy gdy te opowieści były jej obce.

Moja babcia chorowała na demencję starczą. Codziennie powoli ją traciliśmy, a ona traciła pamięć. Sposobem były ciągłe rozmowy i wspominanie. Codziennie popołudniu ktoś siadał z babcia wyciągaliśmy album i oglądaliśmy zdjęcia wspominaliśmy.
Pod koniec dla babci to były obce historie, ale my czuliśmy się lepiej. Czasem myślę, ze robiliśmy to dla siebie.
Babcia bardzo lubiła...

Tablica sukcesu
Cioci chorej na alzcheimera stworzyłam dość lepszy i bardziej przyjazny świat wizualizując jej... ,,zapomniany'' cel. A zrobiłam to tak. Zrobiłam artystyczny patchwork informacji, wskazówek, przypomnień i powiesiłam w widocznym miejscu w domu może nie na korkowej tablicy ,,sukcesu’’, ale na lodówce i kredensie. To pomoglo jej osiągnąć zapomniany cel i poprawiło funkcjonowanie paradoksalnie w domowej aczkolwiek przytłaczającej otaczającej ją rzeczywistości na lepsze. Za każdym razem gdy ciocia na niego spogląda, blokady puszczają, a pamięć , motywacja i ,,godność’’ - ,,powraca’’. Brzmi to dość łatwo, ale niestety mało kto zdaje sobie sprawę z negatywnych emocji, braku buforu bezpieczeństwa i panowania nad najprostszymi czynnościami.

Tablica sukcesu
Cioci chorej na alzcheimera stworzyłam dość lepszy i bardziej przyjazny świat wizualizując jej... ,,zapomniany'' cel. A zrobiłam to tak. Zrobiłam artystyczny patchwork informacji, wskazówek, przypomnień i powiesiłam w widocznym miejscu w domu może nie na korkowej tablicy ,,sukcesu’’, ale na lodówce i kredensie. To pomoglo jej osiągnąć zapomniany cel i...

Amnezja selektywna, tak, to znane mi zjawisko.
Mój mąż na to cierpi.

Pociechę, iż będzie prowadził w miarę normalne życie stanowi fakt, że dotyka ona tylko kilku obszarów życia:
- daty urodzin, imienin oraz planowanych, dużych zakupów
- wizyty u teściów
- spotkań przy piwie z kolegami, które zawsze wypadają w ostatniej chwili

To ciężka choroba, a ja obawiam się jej progresu, dlatego nie wracam do tego, co w umyśle już przepadło.
Nie rozdrapuję tych ran, nie narażam męża na niepotrzebny stres.
O ile jest to możliwe, profilaktycznie stosuję żółte karteczki samoprzylepne,odblaskowe flamastry na kalendarzu i smsy.

Lekarz powiedział, że u mężczyzn jest to choroba nieuleczalna, ale ja nie tracę nadziei.
Walczę.
Wierzę, że kiedyś będziemy żyli normalnie.

Amnezja selektywna, tak, to znane mi zjawisko.
Mój mąż na to cierpi.

Pociechę, iż będzie prowadził w miarę normalne życie stanowi fakt, że dotyka ona tylko kilku obszarów życia:
- daty urodzin, imienin oraz planowanych, dużych zakupów
- wizyty u teściów
- spotkań przy piwie z kolegami, które zawsze wypadają w ostatniej chwili

To ciężka choroba, a ja obawiam się jej...

Moją najbliższą osobą jest moja babcia. Gdyby nagle straciła pamięć. PUK PUK PUK odpukać w niemalowane. To co bym mogła zrobić aby pomóc jej w odzyskaniu swojego życia to słuchanie muzyki którą lubi, oglądanie wspólnie zdjęć, chodzenie na spacery tam gdzie ona chodziła ze mną gdy byłam mała. robiła bym to tak długo i wytrwale aż któregoś pięknego dnia babcia powiedziały by:
- Pamiętam wnusiu! :)

Moją najbliższą osobą jest moja babcia. Gdyby nagle straciła pamięć. PUK PUK PUK odpukać w niemalowane. To co bym mogła zrobić aby pomóc jej w odzyskaniu swojego życia to słuchanie muzyki którą lubi, oglądanie wspólnie zdjęć, chodzenie na spacery tam gdzie ona chodziła ze mną gdy byłam mała. robiła bym to tak długo i wytrwale aż któregoś pięknego dnia babcia powiedziały by:
...

- Już jestem! - krzyknęłam wchodząc do mieszkania, gdzie panowała zaskakująca cisza.
Minęły już dwa tygodnie od tego niefortunnego wypadku, w którym moja mama straciła pamięć. Przez cały ten czas starałam się pomóc matce odzyskać wspomnienia. Dużo z nią rozmawiałam, przywołując historię sprzed wypadku, ale to nic nie dawało. Dziś postanowiłam spróbować czegoś innego. W salonie nikogo nie zastałam, więc skierowałam się na drugie piętro.
„Pewnie znowu przegląda zdjęcia rodzinne” - pomyślałam.
- Hej, jak się czujesz? - zapytałam widząc matkę w pokoju.
- Dobrze. - odpowiedziała nadal pogrążona w oglądaniu zdjęć.
- Zejdziesz potem na dół? Mogłybyśmy obejrzeć jakiś film.
- Jasne, już idę. - wstała i schowała zdjęcia do szuflady.
Gdy ja przygotowywałam popcorn i nakładałam lody, moja mama wybierała jaki film obejrzymy.
- Proszę. - podałam mamie miskę z lodami. - Wybrałaś już?
- Tak, właśnie się zaczyna.
Usiadłam wygodnie na kanapie i zaczęłam oglądać. Od kiedy pamiętam co tydzień w piątki siadałyśmy przed telewizorem i włączałyśmy jakiś film, jedząc przy tym wszystko co było w szafkach. Okazało się, że wybrała jeden z naszych niegdyś ulubionych filmów.
- Teraz oni się zaprzyjaźnią, prawda? - spytała.
Popatrzyłam zszokowana na matkę.
- Tak… Przypomniało Ci się coś?
- Chyba tak…
Szczęśliwa z powodu odniesienia małego sukcesu nie mogłam skupić się na dalszej części filmu.
Nie ma to jak film, popcorn i lody, i nowy początek.

- Już jestem! - krzyknęłam wchodząc do mieszkania, gdzie panowała zaskakująca cisza.
Minęły już dwa tygodnie od tego niefortunnego wypadku, w którym moja mama straciła pamięć. Przez cały ten czas starałam się pomóc matce odzyskać wspomnienia. Dużo z nią rozmawiałam, przywołując historię sprzed wypadku, ale to nic nie dawało. Dziś postanowiłam spróbować czegoś innego. W...