Tak, wreszcie dobra myśl...
jakoś się nimi podzielimy ;)

pzdr.
A

Tak, wreszcie dobra myśl...
jakoś się nimi podzielimy ;)

pzdr.
A

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rose
Aleksandra Bubniewicz
Wicia
Loreley
Sally Walker

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rose
Aleksandra Bubniewicz
Wicia
Loreley
Sally Walker

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Bolesna strata to dla mnie brak ludzkiej życzliwości...Jeśli otaczaliby mnie wyłącznie ludzie nieprzychylni, którzy traktowaliby mnie z góry, okazywaliby wciąż pogardę lub niezadowolenie - po prostu nie dałabym rady żyć...

Bolesna strata to dla mnie brak ludzkiej życzliwości...Jeśli otaczaliby mnie wyłącznie ludzie nieprzychylni, którzy traktowaliby mnie z góry, okazywaliby wciąż pogardę lub niezadowolenie - po prostu nie dałabym rady żyć...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mam taki żal w sercu po starych zdjęciach z dzieciństwa. Miałam kilka ulubionych, które zabrałam ze sobą na nowe mieszkanie, w którym wspólnie zamieszkaliśmy. Ja i on. Mieliśmy w końcu tworzyć nasz wspólny album. Ale niedorosła miłość, czas, jednostronne chęci pokazały, że to trochę za mało. Długo miałam jeszcze jego zdjęcia jako małego chłopca. Chciałam wierzyć, że podobnie będą wyglądać kiedyś nasze dzieci jak już się ułoży. Trzymałam przy sobie te zdjęcia dopóki wierzyłam jeszcze ostatkiem nadziei w nas. Pewnego dnia jednak przestałam. I wtedy odesłałam zdjęcia... Prosiłam, żeby i on odesłał mi moje. Moją cząstkę mnie i mojego niewinnego dzieciństwa. Nie zrobił tego, tak jakby chcąc zniszczyć jeszcze pamięć o tych dobrych chwilach, wyrwać z mojego serca pierwsze szczęśliwe wspomnienia. Tym bardziej jest to dla mnie przykre, bo przecież dla niego nie miało to już żadnej wartości...

Mam taki żal w sercu po starych zdjęciach z dzieciństwa. Miałam kilka ulubionych, które zabrałam ze sobą na nowe mieszkanie, w którym wspólnie zamieszkaliśmy. Ja i on. Mieliśmy w końcu tworzyć nasz wspólny album. Ale niedorosła miłość, czas, jednostronne chęci pokazały, że to trochę za mało. Długo miałam jeszcze jego zdjęcia jako małego chłopca. Chciałam wierzyć, że...

Na mojej półce jedno z miejsc zajmuje album. Na pierwszej stronie widnieje napis "Powidoki". Nie jest to zwykły album. Dostałem go od swojej dziewczyny, częściowo już zapełniony.  Znajdują się tam nasze wspólne wspomnienia, ukazane w sposób materialny. Bilet z pierwszego wyjścia do teatru, bilet z pociągu z naszego pierwszego wyjazdu na wakacje do Wrocławia czy  nasze wspólne zdjęcia. Z biegiem czasu, ciągle zapełniamy go naszymi nowymi wspomnieniami.
Utrata tego albumu byłaby z pewnością dla nas bardzo bolesna.  Dzięki niemu zawsze szybko możemy wracać do naszych "Powidoków" i dokładać nowe.

Na mojej półce jedno z miejsc zajmuje album. Na pierwszej stronie widnieje napis "Powidoki". Nie jest to zwykły album. Dostałem go od swojej dziewczyny, częściowo już zapełniony.  Znajdują się tam nasze wspólne wspomnienia, ukazane w sposób materialny. Bilet z pierwszego wyjścia do teatru, bilet z pociągu z naszego pierwszego wyjazdu na wakacje do Wrocławia czy  nasze...

Dla mnie takim przedmiotem jest stara niepozorna maskotka, szary kot, liczący sobie już ponad 20 lat, którego dostałam od taty na czwarte urodziny. Wszystkie inne zabawki, którymi bawiłam się w dzieciństwie przepadły w mroku dziejów, a ten sfatygowany pluszak z początku lat 90., z epoki cyrków, wesołych miasteczek i kaset wideo, która już zawsze będzie mi się kojarzyć z bezpowrotnie utraconym szczęściem, przetrwał wszystkie zawirowania i wciąż dzielnie mi towarzyszy. I choć ze swoim startym plastikowym czerwonym noskiem, wyblakłym wysuniętym lekko języczkiem i ukrytymi wśród spłowiałej sierści melancholijnymi zielonymi oczyma, nijak się ma do tych wszystkich współczesnych maskotek z uradowanymi od ucha do ucha pyszczkami, to dla mnie zawsze będzie najpiękniejszy. Pamiętam dzień, w którym go dostałam. Tata przyjechał po mnie wtedy do przedszkola naszym zielonym maluchem i gdy do niego wsiadłam, odkryłam na tylnym siedzeniu wielki worek prostych plastikowych klocków w kilku kolorach oraz szarego kota, który od razu podbił moje serce. Ktoś może powiedzieć, że taka maskotka to banalna rzecz i że nie powinnam się zamartwiać, gdyby zdarzyło mi się ją utracić. Jest to jednak jedyny przedmiot, który mi pozostał z tego najwcześniejszego okresu mojego życia i zarazem jedyna pamiątka po zmarłym przedwcześnie tacie.

Dla mnie takim przedmiotem jest stara niepozorna maskotka, szary kot, liczący sobie już ponad 20 lat, którego dostałam od taty na czwarte urodziny. Wszystkie inne zabawki, którymi bawiłam się w dzieciństwie przepadły w mroku dziejów, a ten sfatygowany pluszak z początku lat 90., z epoki cyrków, wesołych miasteczek i kaset wideo, która już zawsze będzie mi się kojarzyć z...

Pierścionek po babci. Moja jedyna (poza kilkoma niewyraźnymi fotografiami) pamiątka po tej cudownej kobiecie, która dała mi mnóstwo ciepła, miłości i przekazała wiele cennych rad.
Zmarła na raka, gdy miałam 13 lat, ale nigdy jej nie zapomnę. Ani tego, co zdążyła mi przekazać. Jest jedną z najcudowniejszych kobiet,, jakie znałam. Miała niesamowicie trudne życie, w dodatku zakończone w tak okropny sposób, a jednocześnie była najbardziej pozytywną, oddaną i uczynną osobą, jaką znałam. Działała charytatywnie, wiele pomagała swojej trójce dzieci i gromadce wnucząt, nigdy nikomu nie odmówiła pomocy. Pierścionek po niej to dla mnie najcenniejszy skarb, najbardziej wartościowa biżuteria. Zawsze gdy na niego patrzę przypominam sobie jak przy okazji wielkich świąt i uroczystości połyskiwał na spracowanej dłoni mojej babci.

Pierścionek po babci. Moja jedyna (poza kilkoma niewyraźnymi fotografiami) pamiątka po tej cudownej kobiecie, która dała mi mnóstwo ciepła, miłości i przekazała wiele cennych rad.
Zmarła na raka, gdy miałam 13 lat, ale nigdy jej nie zapomnę. Ani tego, co zdążyła mi przekazać. Jest jedną z najcudowniejszych kobiet,, jakie znałam. Miała niesamowicie trudne życie, w dodatku...

Na sto dni przed maturą zaczęliśmy z naszym nauczycielem historii odcinać symboliczną taśmę (zwykły centymetr powieszony na ścianie), dzielącą nas od tego pozornie najważniejszego dnia w życiu. Przecież już niedługo mieliśmy wybrać kierunek studiów, obrać nasz życiowy cel i stać się naprawdę dorosłymi ludźmi! Codziennie odliczaliśmy w ten sposób dni, odcinając kawałek taśmy, który każdy po kolei zabierał ze sobą na pamiątkę! I ja mam swoją część tego zielonego paska, od 71 do 68, ponieważ moja kolej przypadła po weekendzie. Do dziś trzymam go w portfelu i bardzo nie chciałabym go stracić. Zastanawiacie się pewnie dlaczego kawałek centymetra krawieckiego jest dla mnie taki ważny? Otóż w trudnych chwilach lubię wygrzebać go spomiędzy monet i przypomnieć sobie, że żadna decyzja, którą podejmuję (choćby ta najtrudniejsza) nie definiuje mojego życia! Że zawsze da się znaleźć sposób na wyjście z największych problemów, zawsze jest jakaś alternatywa! Kiedyś myślałam, że gdy raz coś postanowię to muszę trzymać się tego do końca, jednak dziś wiem, że mam prawo do pomyłek, słabości i chwil, kiedy nie wiem co robić! Moja maturalna taśma często mi to przypomina, dlatego bardzo ciężko byłoby mi się z tą drobną rzeczą rozstać!

Na sto dni przed maturą zaczęliśmy z naszym nauczycielem historii odcinać symboliczną taśmę (zwykły centymetr powieszony na ścianie), dzielącą nas od tego pozornie najważniejszego dnia w życiu. Przecież już niedługo mieliśmy wybrać kierunek studiów, obrać nasz życiowy cel i stać się naprawdę dorosłymi ludźmi! Codziennie odliczaliśmy w ten sposób dni, odcinając kawałek...

Pasja - bez niej nie przeżyję, tylko ona trzyma mnie przy życiu. Kalectwo, albo tragedia rodzinna mogłyby to przekreślić, a wtedy stoczę się w głębię depresji, załamię nerwowo. Dzięki pasji odzyskałam radość do życia i potrafię przeżyć złamane serce i wszelkie życiowe niepowodzenia.

Pasja - bez niej nie przeżyję, tylko ona trzyma mnie przy życiu. Kalectwo, albo tragedia rodzinna mogłyby to przekreślić, a wtedy stoczę się w głębię depresji, załamię nerwowo. Dzięki pasji odzyskałam radość do życia i potrafię przeżyć złamane serce i wszelkie życiowe niepowodzenia.