Jeśli chodzi o rzeczy to chyba najboleśniej odczułabym stratę jednej rzeczy (a właściwie dwóch). Mam wadę wzroku, dość dużą i nie wyobrażam sobie swojego funkcjonowania bez soczewek kontaktowych/okularów. Ich starata bardzo utrudniła by mi życie. Nie mogłabym pracować, kierować samochodem, miałabym problemy z poruszaniem się w przestrzeni publicznej, robieniem zakupów. Trudno byłoby mi funkcjonować również w domu. Miałabym problemy z upilnowaniem własnego dziecka, bo z większej odległości bym go już nie widziała, czytałabym "z nosem w książce", a żeby obejrzeć film musiałabym siedzieć przed samym ekranem.
Może z czasem bym się do tej sytuacji przyzwyczaiła, w końcu są ludzie co nie widzą w ogóle, ale na pewno strata tych żeczy utrudniłaby moje samodzielne funkcjonowanie, utraciłabym w pewnym sensie swoją niezależność.

Jeśli chodzi o rzeczy to chyba najboleśniej odczułabym stratę jednej rzeczy (a właściwie dwóch). Mam wadę wzroku, dość dużą i nie wyobrażam sobie swojego funkcjonowania bez soczewek kontaktowych/okularów. Ich starata bardzo utrudniła by mi życie. Nie mogłabym pracować, kierować samochodem, miałabym problemy z poruszaniem się w przestrzeni publicznej, robieniem zakupów....

Najbardziej cierpiałabym, gdyby odebrano mi wspomnienia. Nawet tych złych nie chciałabym się pozbyć. Wszystkie moje przeżycia sprawiają, że jestem tym, kim jestem. W swoim życiu oczywiście najadłam się wstydu, ale był to również wynik moich błędów, których już więcej nie popełnię. Wspomnienia sprawiają, że przypominam sobie wszystkie chwile - te ważne, śmieszne, smutne czy kompromitujące - rozpamiętuję je i wyciągam wnioski. Wspomnienia pozwalają na zawsze zachować w pamięci wszystko - nawet to, czego już nie ma. Dlatego właśnie nie chciałabym, żeby ktoś mi je odebrał.

Najbardziej cierpiałabym, gdyby odebrano mi wspomnienia. Nawet tych złych nie chciałabym się pozbyć. Wszystkie moje przeżycia sprawiają, że jestem tym, kim jestem. W swoim życiu oczywiście najadłam się wstydu, ale był to również wynik moich błędów, których już więcej nie popełnię. Wspomnienia sprawiają, że przypominam sobie wszystkie chwile - te ważne, śmieszne, smutne czy...

Może to nie przedmiot, ale strasznie boję się straty mojego młodszego brata. Zawsze byłam dla niego autorytetem, starszą siostrą. Gdyby miano mi go zabrać, broniłabym się wszystkim, czym mogę.

Może to nie przedmiot, ale strasznie boję się straty mojego młodszego brata. Zawsze byłam dla niego autorytetem, starszą siostrą. Gdyby miano mi go zabrać, broniłabym się wszystkim, czym mogę.

Jest jedna rzecz, której utratę z pewnością mocno bym odczuła. To bawełniana koszulka mojego byłego chłopaka. Widnieje na niej symbol z Gwiezdnych Wojen. Spałam w niej gdy wyjechał, bo uwielbiałam czuć jego zapach. Nawet teraz, gdy jest wyprana nadal czuję słodycz jego skóry kiedy ją wącham. Rozważałam czy mu jej nie oddać z innymi rzeczami, ale doszłam do wniosku, że zatrzymam ją jako symbol tego co nas połączyło. Mimo, że nas już nie ma to uśmiecham się gdy mam ją w rękach. Dał mi ją mówiąc, że muszę wiedzieć co to znaczy. Była to jedna z wielu dwuznacznych zaczepek jakimi operował. Dostałam koszulkę, którą on dostał od przyjaciela na znak ich przyjaźni. Dzięki temu pokochałam Star Wars. Ten prezent to symbol dzielenia się sobą. Mimo, że później padła decyzja o rozstaniu, to została pamięć o tym, że był czas gdy chcieliśmy się łączyć a nie dzielić.

Jest jedna rzecz, której utratę z pewnością mocno bym odczuła. To bawełniana koszulka mojego byłego chłopaka. Widnieje na niej symbol z Gwiezdnych Wojen. Spałam w niej gdy wyjechał, bo uwielbiałam czuć jego zapach. Nawet teraz, gdy jest wyprana nadal czuję słodycz jego skóry kiedy ją wącham. Rozważałam czy mu jej nie oddać z innymi rzeczami, ale doszłam do wniosku, że...

Ja jestem niezwykle sentymentalna i przywiązuję się do rzeczy! Wiele jest takich, z którymi ciężko jest mi się rozstać. Chociażby czerwona bluza, którą dostałam na osiemnastkę od rodziców, mimo poprzecieranych rękawów, wyblakłego koloru i tego, że nie nadaje się nawet do chodzenia po domu i tak jej nie wyrzuciłam!
Nie ma rzeczy bez której bym nie żyła, niemniej jednak najciężej byłoby mi się rozstać ze złotymi kolczykami, którego dostałam po babci. Są to małe skromne kółeczka, które uwielbiam i zawsze zakładam na specjalne okazje. Symbolizują mi one bliskie mi osoby, są najcudowniejszą po nich pamiątką. Kolejnym takim elementem byłaby moją ślubna obrączka, którą w dniu ślubu podarował mi mąż. Jest to symbol naszej miłości, przyjaźni, zaufania i wierności. Tego, że mam kogoś na kogo zawsze mogę liczyć i że jest ktoś, kto będzie ze mną zawsze niezależnie od sytuacji!

Ja jestem niezwykle sentymentalna i przywiązuję się do rzeczy! Wiele jest takich, z którymi ciężko jest mi się rozstać. Chociażby czerwona bluza, którą dostałam na osiemnastkę od rodziców, mimo poprzecieranych rękawów, wyblakłego koloru i tego, że nie nadaje się nawet do chodzenia po domu i tak jej nie wyrzuciłam!
Nie ma rzeczy bez której bym nie żyła, niemniej jednak...

Oczywiście, jak każdy w dzisiejszym napędzanym konsumpcją świecie jestem przywiązana do przedmiotów. Współlokatorki pół-żartem pół-serio nazywają mnie często chomikiem i może coś w tym jest, bo wciąż przesuwam granicę ilości poduszek, które leżą na kanapie. Są przedmioty, które zajmują ważną rolę w moim życiu ze względu na funkcjonalność, takie jak laptop, dokumenty czy komórka, którą mam wiecznie przylepioną do dłoni. Myślę, też że każda osoba zna to paraliżujące uczucie, kiedy stoi przed drzwiami do mieszkania, grzebie w torbie i nie może znaleźć kluczy. Są też przedmioty, których nie używam codziennie, a które mają dla mnie ogromną wartość sentymentalną – jak pierścionek po mamie, moje stare pamiętniki z liceum czy zdjęcia na dysku google. Jednak kiedy myślę o rzeczy, której utrata uczyniłaby moje życie niemożliwym do zniesienia, tylko jedna odpowiedź wydaje mi się słuszna.

O-ku-la-ry.

Kto nosi, ten wie. A kto nie nosi, nie zna życia. Ciągłe zsuwanie się z nosa. Wplątywanie się włosów w te małe zawiaski. Nieustannie zapaskudzone szkła. Nie wspominam nawet o udręce zimowego okresu, kiedy wszystko zasnuwa para kiedy wejdę z zimnego podwórka do ciepłego mieszkania.
Ale mimo tych wszystkich niedogodności, okulary są dla mnie, dosłownie, oknem na świat. Umożliwiają mi normalną egzystencję wśród ludzi mimo kreciego wzroku i odczytywanie wszystkich tych małych, irytujących znaczków – od listy składników na zupce chińskiej aż po powieść Jane Austen. No i jak tu bez nich żyć?

Oczywiście, jak każdy w dzisiejszym napędzanym konsumpcją świecie jestem przywiązana do przedmiotów. Współlokatorki pół-żartem pół-serio nazywają mnie często chomikiem i może coś w tym jest, bo wciąż przesuwam granicę ilości poduszek, które leżą na kanapie. Są przedmioty, które zajmują ważną rolę w moim życiu ze względu na funkcjonalność, takie jak laptop, dokumenty czy...

Wciągu życia straciłam wiele przedmiotów które wydawały mi się tymi "najważniejszymi". Teraz, gdy jestem trochę starsza wiem,że bez tych wszystkich rzeczy można ułożyć sobie życie. Moje perspektywy się zmieniły i zmieniła się też hierarchia przedmiotów istotnych. Ważna stała się dla mnie wolność wyboru, możliwość sprzeciwu wobec czegoś i ludzie, którzy mnie otaczają.
Właśnie ci ludzie, nie ważne czy moi przyjaciele, czy wrogowie są dla mnie ważni. Oni tworzą świat, w którym jestem, obecny czas, teraźniejsze bezpieczeństwo. Wiem do kogo iść z płaczem a od kogo się odwrócić bo chce mi wbić nóż w plecy. Ta wiedzą jest dla mnie ważna, nie wyobrażam sobie że mogę się rano obudzić i nie poznawać nikogo, nie wiedzieć komu mogę ufać, do kogo iść prosić o przysługę. Boję się utracić ludzi, którzy mnie otaczają, bo boję się stracić fundamenty, na których stoi mój świat.

Wciągu życia straciłam wiele przedmiotów które wydawały mi się tymi "najważniejszymi". Teraz, gdy jestem trochę starsza wiem,że bez tych wszystkich rzeczy można ułożyć sobie życie. Moje perspektywy się zmieniły i zmieniła się też hierarchia przedmiotów istotnych. Ważna stała się dla mnie wolność wyboru, możliwość sprzeciwu wobec czegoś i ludzie, którzy mnie otaczają.
...

Nie zniosłabym, gdyby skradziono mi oczy.

Mogłabym znieść brak słuchu lub węchu, jakoś bym sobie z tym poradziła – jednak większość, do czego się przywiązałam, ma związek z oczyma.

Uwielbiam te wszystkie obrazy, przy których trudno się nie zatrzymać – miasto nocą, kiedy wygląda, jakby spadło na nie niebo i gwiazdy poczęły błyszczeć na ziemi. Góry, gdy człowiek wdrapie się na jedną z nich i obserwuje cienie rzucane przez chmury, leniwie wędrujące po wzgórzach. Barwne wschody i zachody słońca.

Lubię oglądać dzieła malarskie, przyglądać się jakich odcieni użyto i jak rozprowadzono je na płótnie. Uwielbiam, gdy widać na nich podciągnięcia pędzla, mam wtedy wrażenie, że obraz został namalowany dopiero przed chwilą.

Tak, nie zniosłabym, gdyby skradziono mi oczy.

Ma to związek również z opowieściami. Nie pogodziłabym się z brakiem możliwości czytania książek lub oglądania filmów, zachwycania się nad kadrami i grą kolorów. Nie chcę audiobooków, pragnę sama wczytywać się w historię, czuć ciężar powieści w dłoni. Tego najbardziej byłoby mi żal – odcięcia się od tego wszystkiego, co mają mi do zaoferowania powieściopisarze i scenarzyści, całego tego świata całkowicie zbudowanego przez wyobraźnię.

Nie zniosłabym, gdyby skradziono mi oczy.

Mogłabym znieść brak słuchu lub węchu, jakoś bym sobie z tym poradziła – jednak większość, do czego się przywiązałam, ma związek z oczyma.

Uwielbiam te wszystkie obrazy, przy których trudno się nie zatrzymać – miasto nocą, kiedy wygląda, jakby spadło na nie niebo i gwiazdy poczęły błyszczeć na ziemi. Góry, gdy człowiek wdrapie...

Gdy byłam dzieckiem rodzice nigdy nie mieli dla mnie czasu, musiałam walczyć o ich uwagę czasem się udawało ale nie na długo, pewnego razu gdy siedziałam u babci w pokoju taty znalazłam małe serduszko, było zrobione ze szkła, babcia powiedziała, że tata go zrobił gdy był w moim wieku i że mogę je sobie zabrać, od tamtego momentu sie z nim nie rozstaje, nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mógł mi je zabrać, to jedyna pamiątka z mojego dzieciństwa, która coś dla mnie znaczy, skoro nie mogłam mieć uwagi rodziców to chciałam mieć chociaż jakąś pamiątke coś co było kiedyś ważna chociaż dla jednego z nich, jakby ktoś mi to zabrał nie zostałoby mi już nic co ma dla mnie na tym świecie znaczenie.

Gdy byłam dzieckiem rodzice nigdy nie mieli dla mnie czasu, musiałam walczyć o ich uwagę czasem się udawało ale nie na długo, pewnego razu gdy siedziałam u babci w pokoju taty znalazłam małe serduszko, było zrobione ze szkła, babcia powiedziała, że tata go zrobił gdy był w moim wieku i że mogę je sobie zabrać, od tamtego momentu sie z nim nie rozstaje, nie wyobrażam sobie,...

Bardzo ciężko byłoby mi się odnaleźć w świecie bez książek. Czytanie to cudowna rozrywka, relaksująca i nie wiem czy umiałabym bez tego żyć. Poza książkami moja pasją jest fotografia. Uwielbiam uwieczniać miejsca, które odwiedzam i nie wyobrażam sobie, że nagle straciłabym taką możliwość, więc odebranie mi książek i aparatu byłoby dla mnie okropne.

Bardzo ciężko byłoby mi się odnaleźć w świecie bez książek. Czytanie to cudowna rozrywka, relaksująca i nie wiem czy umiałabym bez tego żyć. Poza książkami moja pasją jest fotografia. Uwielbiam uwieczniać miejsca, które odwiedzam i nie wyobrażam sobie, że nagle straciłabym taką możliwość, więc odebranie mi książek i aparatu byłoby dla mnie okropne.