Kiedyś, dawno temu, jako dwunastoletnia dziewczynka postanowiłam znaleźć korespondencyjną koleżankę. W tym celu napisałam list, który został opublikowany na odpowiedniej stronie telegazety pewnej stacji telewizyjnej. Otrzymałam wiele odpowiedzi i przez jakiś czas miałam kilka takich koleżanek. Natomiast, do chwili obecnej przetrwała tylko jedna znajomość. Ale jak ona się zmieniła przez te ponad 20 lat naszego pisania (ciągle niezmiennie tradycyjnie długopisem na kartce :-) )! Jako nastolatki pisałyśmy o swoich ulubionych kolorach, aktorach, przedmiotach w szkole, a z czasem narzekałyśmy na rodzeństwo i rodziców, którzy oczywiście nic nie rozumieli. I tak z każdym kolejnym rokiem nasze listy, zwierzenia stawały się coraz bardziej intymne. Czasem łatwiej było zwierzyć się komuś poprzez kartkę papieru niż osobiście. I my tak robiłyśmy. Przez te lata kilka razy się spotkałyśmy, co jeszcze bardziej nas do siebie zbliżyło. Myślę, że ona, jest odpowiednią osobą do napisania moje biografii, gdyż zna mnie w taki sposób, w jaki nie zna nikt inny.

Kiedyś, dawno temu, jako dwunastoletnia dziewczynka postanowiłam znaleźć korespondencyjną koleżankę. W tym celu napisałam list, który został opublikowany na odpowiedniej stronie telegazety pewnej stacji telewizyjnej. Otrzymałam wiele odpowiedzi i przez jakiś czas miałam kilka takich koleżanek. Natomiast, do chwili obecnej przetrwała tylko jedna znajomość. Ale jak ona się...

"Nie ufam tym, którzy są przekonani, że mają wielu przyjaciół. To znak, iż nie znają ludzi." - Zafon

Przeżyłam ledwie ćwierćwiecze, ale jestem z tych farciarzy, którzy znaleźli przyjaciela, prawdziwego przyjaciela — i chociaż w ustach wielu ludzi to słowo straciło na swojej pierwotnej wartości, to życzę każdemu, aby miał okazję doświadczyć, czym jest prawdziwa przyjaźń. Dla mnie to absolutne, pełne i bezwarunkowe zaufanie... świadomość, że każde słowo, nawet jeśli jest najbardziej krzywdzącą rzeczą, jaką zdarzyło mi się usłyszeć, zostało wypowiedziane w dobrej wierze i nawet najbardziej bolesna prawda jest chęcią otwarcia oczu, a nie próbą dowartościowania samego siebie. To ktoś, kto zawsze trwa przy Tobie, martwi o Ciebie jak rodzic, robi z Tobą głupie rzeczy, jak najlepszy kumpel i jest najlepszym powiernikiem wszystkich sekretów, jak dobra siostra.

Całe swoje ćwierćwiecze przeżyłam z moją przyjaciółką, zaliczyłyśmy razem mnóstwo wzlotów i upadków i chociaż nikt nie wierzył w to, że nasza przyjaźń przetrwa okres dorastania, i chociaż było trudno, od 25 lat nie ma tygodnia, w którym nie spędzamy ze sobą przynajmniej jednego dnia.

Zdecydowanie nie ma lepszej osoby, która mogłaby napisać moją biografię, bo zna mnie lepiej, niż ja sama siebie.

"Nie ufam tym, którzy są przekonani, że mają wielu przyjaciół. To znak, iż nie znają ludzi." - Zafon

Przeżyłam ledwie ćwierćwiecze, ale jestem z tych farciarzy, którzy znaleźli przyjaciela, prawdziwego przyjaciela — i chociaż w ustach wielu ludzi to słowo straciło na swojej pierwotnej wartości, to życzę każdemu, aby miał okazję doświadczyć, czym jest prawdziwa przyjaźń....

W moim przypadku najlepszą osoba do napisania książki byłby mój partner. Na pewno spod jego ręki wyszedłby bestseller. Nie dość, że mój partner pięknie pisze to jakby opisał wszystkie pikantne szczegoliki do tego na pewno ocenił by mnie szczerze i do bólu książka moment by się sprzedała. I jeszcze by na tym zarobił ogromna kwotę, którą mam nadzieję by się ze mną podzielił.

W moim przypadku najlepszą osoba do napisania książki byłby mój partner. Na pewno spod jego ręki wyszedłby bestseller. Nie dość, że mój partner pięknie pisze to jakby opisał wszystkie pikantne szczegoliki do tego na pewno ocenił by mnie szczerze i do bólu książka moment by się sprzedała. I jeszcze by na tym zarobił ogromna kwotę, którą mam nadzieję by się ze mną podzielił.

Uważam, że nawet najbliżsi nie wiedzą o nas wszystkiego, dlatego napisanie książki o mnie najchętniej powierzyłabym osobie całkiem obcej. Dlaczego? Czuję, że wtedy byłaby to opowieść najbardziej autentyczna i szczera. Gdybym miała opowiedzieć wszystko o sobie, powiedzieć, co naprawdę myślę i czuję, o wiele łatwiej byłoby mi to zrobić przed kimś, kogo nie znam. Otwarcie mogłabym powiedzieć nie tylko o tym, co lubię, kocham, co mnie cieszy i co podziwiam, ale także o tym, czego nienawidzę, co mnie smuci, czego się boję i co mnie boli (a takie uczucia zdarza się nam ukrywać). Mogłabym też rozliczyć się ze swoich decyzji i wyborów, sukcesów i porażek, sekretów, słabości czy grzeszków. Miałabym możliwość pokazać, jaka jestem naprawdę, bez żadnych kostiumów, masek czy udawania (bo przecież najczęściej przybieramy role społeczne). Wiedziałabym, że nie muszę się obawiać, bo ten ktoś nie będzie mnie oceniał. Przy okazji mogłabym lepiej poznać samą siebie i sprawdzić, ile o sobie wiem!

Uważam, że nawet najbliżsi nie wiedzą o nas wszystkiego, dlatego napisanie książki o mnie najchętniej powierzyłabym osobie całkiem obcej. Dlaczego? Czuję, że wtedy byłaby to opowieść najbardziej autentyczna i szczera. Gdybym miała opowiedzieć wszystko o sobie, powiedzieć, co naprawdę myślę i czuję, o wiele łatwiej byłoby mi to zrobić przed kimś, kogo nie znam. Otwarcie...

Najważniejszym powodem, dla którego wybrałbym Mickiego do napisania mojej biografii jest jego umiejętność tworzenia tekstów literackich. Chociaż kiedyś przez przypadek poznałem jednego z najlepszych pisarzy współczesnych Zygmunta Miłoszewskiego to nie znaczy, że Micky jest od niego gorszy tylko przede wszystkim nieznany. Nie tylko sam świetnie pisze, ale potrafi też nauczać pisania. Jest trenerem w znanej szkole pisania. Ma mnóstwo uczniów. Wielu z sukcesami.
Innym powodem, dla którego mógłbym mu to zadanie powierzyć jest to, że się przyjaźnimy i przez to zna wiele moich tajemnic. Na pewno też doskonale orientuje się w moich słabościach, chociaż może też docenia mocne strony.
Kiedyś w jakimś uniesieniu zrobiłem mu na urodziny kubek, na którym jest bilboard zachęcający do zapoznania się z jego najnowszą książką i najnowszym filmem według jego scenariusza. Micky zachwycił się tą moją wiarą w jego niedaleki sukces do tego stopnia, że pije z tego kubka tylko jeśli chce się nagrodzić za kolejny wysiłek literacki. To dla mnie wzruszające.
Innym razem dostał swój fotomontaż ze statuetką nagrody Nicke w ręku, ale to zbył.
Micky próbował też nieco skorygować moją powieść na motywach autobiograficznych. Poprawiał też wiele innych moich prób literackich kiedy jeszcze miałem nadzieję, że coś napiszę.
Dlatego chętnie bym mu powierzył napisanie mojej biografii. Pozostaje tylko mały problem kto by to sfinansował i kto by to chciał czytać. Ale może lepiej, że to się nigdy nie ziści.

Najważniejszym powodem, dla którego wybrałbym Mickiego do napisania mojej biografii jest jego umiejętność tworzenia tekstów literackich. Chociaż kiedyś przez przypadek poznałem jednego z najlepszych pisarzy współczesnych Zygmunta Miłoszewskiego to nie znaczy, że Micky jest od niego gorszy tylko przede wszystkim nieznany. Nie tylko sam świetnie pisze, ale potrafi też nauczać...

Nikt nie zna mnie na tyle, by móc napisać moją szczegółową biografię. Myślę, że gdyby takie zadanie zlecić mojej najlepszej przyjaciółce lub mojemu narzeczonemu, wyszłyby z tego dwie zupełnie różne książki, wprawdzie dotyczące tej samej osoby, ale totalnie inaczej ją przedstawiające.
Powód takiego stanu rzeczy jest prosty: uważam, że nie należy nikomu ufać w zbyt dużym stopniu, a każde słowo, które się wypowie, może być kiedyś użyte przeciwko nam. Toteż jestem bardzo powściągliwa we wtajemniczaniu innych w moje życie, nawet jeśli są to osoby mi najbliższe. Wolę trzymać je na dystans, z którego nawet nie zdają sobie sprawy, dzięki czemu utrzymujemy pozornie zażyłą relację, ale jednocześnie ja zachowuję swoją „strefę bezpieczeństwa”.
Jeśliby zatem miała powstać moja biografia, musiałabym napisać ją sama.

Nikt nie zna mnie na tyle, by móc napisać moją szczegółową biografię. Myślę, że gdyby takie zadanie zlecić mojej najlepszej przyjaciółce lub mojemu narzeczonemu, wyszłyby z tego dwie zupełnie różne książki, wprawdzie dotyczące tej samej osoby, ale totalnie inaczej ją przedstawiające.
Powód takiego stanu rzeczy jest prosty: uważam, że nie należy nikomu ufać w zbyt dużym...

Mama - rozdział o tym, jakim byłam dzieckiem i jaką jestem córką.
Brat - rozdział o wspólnym dzieciństwie i jaką jestem siostrą.
Dziadkowie - rozdział o szaleństwach wakacyjnych i jaką jestem wnuczką.
Nauczyciele - rozdział o mojej edukacji, czego nie lubiłam, a do czego miałam ciągoty i jaką byłam uczennicą.
Przyjaciele z dzieciństwa - rozdział o wspólnych trudach dorastania i szaleństwach lat młodzieńczych.
Przypadkowe osoby, które tylko na chwilę pojawiły się w moim życiu - rozdział o tym, jaka jestem, gdy wiem, że nasza znajomość to chwila.
Szef - rozdział o tym, jaka jestem w życiu zawodowym.
Mój Mąż - rozdział o tym, jaką osobę ukształtowały historie opisane w poprzednich rozdziałach i jaka jestem jako przyjaciółka i żona.

Mama - rozdział o tym, jakim byłam dzieckiem i jaką jestem córką.
Brat - rozdział o wspólnym dzieciństwie i jaką jestem siostrą.
Dziadkowie - rozdział o szaleństwach wakacyjnych i jaką jestem wnuczką.
Nauczyciele - rozdział o mojej edukacji, czego nie lubiłam, a do czego miałam ciągoty i jaką byłam uczennicą.
Przyjaciele z dzieciństwa - rozdział o wspólnych trudach...

Od najmłodszych lat, uchodziłem za wielkiego indywidualistę. Gdy moi rówieśnicy utrzymywali szereg, tworzyli własne stado, Ja byłem samotnym wilkiem. Zawsze stałem z boku. Nad swój wiek zawsze byłem już bardzo dojrzały, bliscy mówili mi, że za szybko dorosłem. Przeszedłem wielką szkołę życia, przekonałem się, że świat nie lubi „inności”, ale to nic, bo mimo tego, iż czasem moje życie przypomina stały tor przeszkód, nie narzekam. Życie jest jak jest. Uświadomiłem sobie, że jeśli ktoś czegoś nie rozumie, to jest po prostu głupi. Nie każdy musi lubić to samo, nie każdy musi podążać za resztą. Myślę, że po to Bóg nadał ludziom inne cechy, by świat czynić wyjątkowym, bo gdyby wszyscy byli tacy sami, byłoby nudno. Z pewnością to brzemię, sam bym uniósł, ale gdybym jednak nie podołał napisać własnej biografii, chciałbym aby napisała to moja koleżanka – miłość z przedszkola. Sama interesuje się tematem pisarskim, i tworzy własne opowiadania. Dałbym jej szansę zabłysnąć!
Wielu ludzi mówiło mi, że jestem mistrzem, szczególnie gdy się pisze wierszem :D
Oj nie było łatwo, była przemoc. Wbijane cyrkle w plecy, przystawiany nóż do szyi, stalking, i to za co? Że jest się innym. Jak sobie z tym poradziłem? Mimo upadków, wstawałem, i szedłem ciągle wyprostowany, zupełnie tak, jakby nie stało się nic. Niby każdy na moim miejscu, najlepiej strzeliłby sobie w głowę, ale nie Ja, bo za każdym razem gdy myślę o przodkach, i co oni przeszli, zdaję sobie sprawę: niektórzy mieli dużo gorsze dni.

Od najmłodszych lat, uchodziłem za wielkiego indywidualistę. Gdy moi rówieśnicy utrzymywali szereg, tworzyli własne stado, Ja byłem samotnym wilkiem. Zawsze stałem z boku. Nad swój wiek zawsze byłem już bardzo dojrzały, bliscy mówili mi, że za szybko dorosłem. Przeszedłem wielką szkołę życia, przekonałem się, że świat nie lubi „inności”, ale to nic, bo mimo tego, iż czasem...

Moi wszyscy przyjaciele, ponieważ znają mnie lepiej niz ja sama. Znają mnie od dzieciństwa i często mówią, że że czytają że mnie jak z "otwartej książki".

Moi wszyscy przyjaciele, ponieważ znają mnie lepiej niz ja sama. Znają mnie od dzieciństwa i często mówią, że że czytają że mnie jak z "otwartej książki".

Na myśl przychodzi mi tylko jedna osoba – Monika. Niemal codziennie ze sobą rozmawiamy, nieważne, czy przez komunikator, telefon, czy na spotkaniach. Mogę jej powiedzieć wszystko, nawet o niemądrych snach czy o tym, co mnie denerwuje i boli. Jest do mnie bardzo podobna, pomimo że nasze gusta czy wymiany zdań są różne, ale nigdy się nie pokłóciłyśmy, bo to nawet nie leży w naszej naturze. Ta przyjaźń trwa już ponad dziesięć lat, tak że w kwestii napisania mojej biografii mogłabym w pełni zaufać Monice. Wiedziałaby, o czym mogłaby wspomnieć, o a czym nie. Jest wspaniałą słuchaczką, więc zawarłaby w tekście wszystko to, co bym chciała. Jest jak promyk słońca, który na siłę wdziera się przez moje okno, żeby tylko dodać mi siły i dać znać, że jest przy moim boku.

Na myśl przychodzi mi tylko jedna osoba – Monika. Niemal codziennie ze sobą rozmawiamy, nieważne, czy przez komunikator, telefon, czy na spotkaniach. Mogę jej powiedzieć wszystko, nawet o niemądrych snach czy o tym, co mnie denerwuje i boli. Jest do mnie bardzo podobna, pomimo że nasze gusta czy wymiany zdań są różne, ale nigdy się nie pokłóciłyśmy, bo to nawet nie leży w...