Czuję zapach kawy.
Ekscytujacy, wiercący nozdrza i mózg niczym rozgrzany pocisk. I choć wiem, że to tylko złudzenie mające uprzyjemniać poranki, nie wychodzę z kapsuły, pozwalając tej chwili trwać.
Ze sterowni dobiega chrapliwy głos staruszka:
- Marku! - Aparatura podtrzymująca jego rozpadające się ciało przy życiu rozbrzmiewa jednostajnym tonem, lecz ja wiem, że usiłuje krzyczeć. - Podejdź tu!
Z trudem wygrzebuję się spod pościeli seledynowej jak grządka trawy, która wzrosła w inkubatorze dwa miesiące wstecz.
- Zrobiłeś opłaty? Dostaliśmy flesz z ponagleniem - odzywa się ponownie ojciec, unosząc lekko palec wskazujący.
- Tak - kłamię.
Staruszek wzdycha ciężko.
- To dobrze. Żyjesz w lepszych czasach. Rada Narodów obniżyła podatek za powietrze i od egzystencji. Bywało gorzej.
Nie chcę go słuchać, tak jak nie mogę słuchać przewodniczących światowych rad, mydlących oczy szarym ludziom, zamkniętym na codzień w ciasnych, eletronicznych bunkrach chroniących przed zabójczym wpływem promieniowania. Wiem, jak było dawniej. Wszystko przez książki, które zostawiła po sobie matka, a jej moja babka.
Wciskam się w skafander, uzupełniając zapas powietrza. Przy umiarkowanym oddechu, wystarczy na sześć godzin.
Ojciec nie zdaje sobie sprawy, że lada dzień odetną powietrze. Odkąd choroba popromienna postąpiła, przejąłem dostęp do systemu. Rada chętnie pozbywa się nieposłusznych obywateli.
Mam sześć godzin. Zabieram grządkę wiosennej trawy i ruszam szukać namiastki dawnego świata.

Czuję zapach kawy.
Ekscytujacy, wiercący nozdrza i mózg niczym rozgrzany pocisk. I choć wiem, że to tylko złudzenie mające uprzyjemniać poranki, nie wychodzę z kapsuły, pozwalając tej chwili trwać.
Ze sterowni dobiega chrapliwy głos staruszka:
- Marku! - Aparatura podtrzymująca jego rozpadające się ciało przy życiu rozbrzmiewa jednostajnym tonem, lecz ja wiem, że usiłuje...

Dziś rano przyszedł kolejny mail z kancelarii prezydenta.Jakże żałuję, że przyjęłam tę ofertę pracy.Tyle lat studiów i po co? Po to aby moje prawnuki umierały z głodu? Chemia była moją pasją,a teraz jej nienawidzę. Jestem tchórzem i nie potrafię odejść z instytutu. Nie mogę tego zrobić, ponieważ taka decyzja byłaby równoznaczna ze zdradą tajemnicy i profanacją państwową. A wiadomo jak kończą zdrajcy.Nasz system prawny dla nich i dla ich rodzin nie przewidział łaski.Nawet nie musiałam czytać maila, aby wiedzieć czego dotyczy. Nasza głowa państwa nienawidzi, jak to określa "wszelkiego rybactwa", każdego istnienia, które jest mniejsze od człowieka:mrówek,komarów,much,myszy,chrząszczy,psów,kotów. Dosłownie wszystkiego.Wiele osób podziela jego fobię,dlatego "szczepionka",jak ją nazywa prezydent, przyjęła się i sprzedaje się doskonale. Mój dzień polegał będzie na wyprodukowaniu kolejnej ilości pestycydu-"środka czyszczącego dla osób nie lubiących brudu i zarazków".Muszę tylko doczytać ile opakowań widnieje w zamówieniu.Po czterech latach tego procederu 84,6% społeczeństwa cierpi na różnego rodzaju alergie,znacznie zmniejszyła się populacja ptaków i zwierząt leśnych,a w woj. mazowieckim nie ma już pszczelarzy,bo pszczoły wyginęły.Nikt nie wiąże tych anomalii z usuwaniem podstawowych ogniw ekosystemu. Nawet jeśli ktoś ma odwagę i powie kilka słów na ten temat, zaraz ginie w niewyjaśnionych okolicznościach.Sami sobie tworzymy zagładę. Zginiemy na własne życzenie.

Dziś rano przyszedł kolejny mail z kancelarii prezydenta.Jakże żałuję, że przyjęłam tę ofertę pracy.Tyle lat studiów i po co? Po to aby moje prawnuki umierały z głodu? Chemia była moją pasją,a teraz jej nienawidzę. Jestem tchórzem i nie potrafię odejść z instytutu. Nie mogę tego zrobić, ponieważ taka decyzja byłaby równoznaczna ze zdradą tajemnicy i profanacją państwową. A...

Żyjemy w świecie idealnym. W świecie uporządkowanym, bez konfliktów. W świecie bez wyborów. Podobno kiedyś świat był inny. Podobno kiedyś ludzie mogli wybierać, co chcą robić. Dziś wybór ten dokonywany jest za nas przez odpowiednie aplikacje. Każdy człowiek na Ziemi ma własną opaskę, którą nigdy nie może zdjąć. Na opasce zapisuje się nas stan fizyczny i psychiczny. Opaska jest dodatkiem do aplikacji na telefonie. Aplikacji, która za nas dokonuje wyborów. Ona dokładnie analizuje dane, dzięki którym może przewidzieć naszą przyszłość i wybrać to, co będzie dla nas najlepsze. To cudowny świat, w którym nie istnieje ryzyko złego wyboru i poczucia wstydu czy winy. Świat idealny, w którym robię to, co było dla mnie najlepszym wyborem czyli jestem od sprzątania. I choć aplikacja twierdzi, że to da mi największe szczęście, ja wciąż marzę... marzę o przyszłości z wyborami, decyzjami niekoniecznie udanymi, lecz własnymi.

Żyjemy w świecie idealnym. W świecie uporządkowanym, bez konfliktów. W świecie bez wyborów. Podobno kiedyś świat był inny. Podobno kiedyś ludzie mogli wybierać, co chcą robić. Dziś wybór ten dokonywany jest za nas przez odpowiednie aplikacje. Każdy człowiek na Ziemi ma własną opaskę, którą nigdy nie może zdjąć. Na opasce zapisuje się nas stan fizyczny i psychiczny. Opaska...

Stalowa bransoletka na mojej ręce zaczęła wibrować o 5 rano. Już nie spałem. Jak w każdy inny dzień przypominała mi o obowiązku stawienia się w pracy. Każdy ją miał. Określała przynależność obywateli do konkretnej grupy. Służby mundurowe miały kolor zielony, politycy i rząd szary, zwykli pracownicy - niebieski. Patrzyłem na błękit na mojej ręce i wspomniałem dawne czasy. Po kolejnej wojnie światowej nie było już państw, duże aglomeracje, które przetrwały, przekształciły się w państwa-miasta, a władzę w nich (w zależności od sytuacji) sprawowali chciwi politycy albo wojskowi dyktatorzy. Wielki konflikt się skończył, wojny stały się bardziej lokalne. Toczyły się pomiędzy państwami-miastami. Sojusze były kruche, jeśli w ogóle były. Od pół roku walczymy z naszym dawnym sprzymierzeńcem. Poszło o ropę, która jest teraz cenniejsza niż kiedykolwiek. Wprowadzona gospodarka wojenna podporządkowała całą produkcję przemysłową wojsku. A zwykli obywatele, takie szaraki jak ja, zasuwali na dwunastogodzinnych zmianach. Jeśli nie stawiłeś się w pracy, bransoletka to odbierała, za pół godziny przyjeżdżali smutni panowie i wywozili cię w jeszcze smutniejsze miejsce. Powiedzą sabotaż, dywersja. Działasz na szkodę naszej społeczności. W najlepszym wypadku czeka cię wydalenie za mury, w najgorszym, po przesłuchaniach kulka. Praca w fabryce broni pozwala mi przynajmniej się najeść. Nie każdy może się tym pochwalić. Po powrocie sen i rano bransoletka znowu wibruje. Jak długo jeszcze to potrwa?

Stalowa bransoletka na mojej ręce zaczęła wibrować o 5 rano. Już nie spałem. Jak w każdy inny dzień przypominała mi o obowiązku stawienia się w pracy. Każdy ją miał. Określała przynależność obywateli do konkretnej grupy. Służby mundurowe miały kolor zielony, politycy i rząd szary, zwykli pracownicy - niebieski. Patrzyłem na błękit na mojej ręce i wspomniałem dawne czasy. Po...

Kiedyś byłam prawnikiem, dziś jestem po prostu osobą nr 148985. Miałam plany i marzenia, dziś chcę zapomnieć o tamtym życiu. Władzę zdobyli ONI. Ludzie, którzy uważają, że są najmądrzejsi. Podzielili nas na grupy. Nie ma związków, nie ma relacji międzyludzkich. Jednostki są zapładniane, dzieci wychowywane na oddzielnych wyspach. Ja zajmuje się niszczeniem. Niszcze resztki relacji między ludźmi. Jeżdżę pomiędzy grupami i szukam buntowników. Dlaczego się na to zgodziłam? Bo chcę odnaleźć mojego narzeczonego. A to jedyny sposób.

Dzisiejszy świat pozbawiony jest wszystkiego: złudzeń, marzeń, uczuć. Opieramy się na logice. Tylko to co można wytłumaczyć może istnieć. Tylko to co jest suche i trudne. Dlaczego? Mówią, że namiętności i kłamstwa zniszczyły świat. Ja wierzę tylko w to, że tam gdzieś na świecie jest on, ten którego kocham. Tęsknie i muszę go odnaleźć.

Kiedyś byłam prawnikiem, dziś jestem po prostu osobą nr 148985. Miałam plany i marzenia, dziś chcę zapomnieć o tamtym życiu. Władzę zdobyli ONI. Ludzie, którzy uważają, że są najmądrzejsi. Podzielili nas na grupy. Nie ma związków, nie ma relacji międzyludzkich. Jednostki są zapładniane, dzieci wychowywane na oddzielnych wyspach. Ja zajmuje się niszczeniem. Niszcze resztki...

Rok 2119. Ponad sto lat temu w Polsce doszła do władzy partia, silnie opowiadająca się za połączeniem państwa z Kościołem. Wywoływało to protesty, ale wówczas nikt nie przypuszczał, jak daleko to połączenie posunie się w przyszłości…
Mam na imię Aleta i jestem członkinią Omegi, tajnego stowarzyszenia, które prowadzi wojnę z obecnym rządem kościelnym. Moim zadaniem jest werbunek nowych członkiń. Nie jest to zadanie łatwe, gdyż zdecydowana większość kobiet tkwi w szkodliwych stereotypach, jakie wpaja im władza. Odkąd na początku XXI wieku Kościół zaczął wpływać na prawa kobiet w kraju, przyczyniając się do delegalizacji pigułki „po”, zakazując całkowicie aborcji, a w końcu w ogóle antykoncepcji, sytuacja kobiet tylko się pogarszała. Obecnie każda kobieta musi wyjść za mąż do ukończenia 25. roku życia, i w ciągu kolejnych kilku lat rozpocząć wydawanie na świat potomków. Jeśli nie zajdzie w ciążę wystarczająco szybko, jest zabierana do specjalnego ośrodka „resocjalizacyjnego”, gdzie przechodzi badania płodności i pranie mózgu. Kobiety nie mają już prawa wyborczego i mogą pracować jedynie na dedykowanych stanowiskach, takich jak sprzątaczki, kucharki, pokojówki. Są opłacane o wiele gorzej niż mężczyźni. Mają jedynie siedzieć w domu i wychowywać kolejne dzieci.
Zaczęło się to w 2056 roku, gdy została zakazana wszelka antykoncepcja, i zaczęto ścigać kobiety, które podejrzewano o posiadanie. Zaczęły się zamieszki, prześladowania, i rzezie…

Rok 2119. Ponad sto lat temu w Polsce doszła do władzy partia, silnie opowiadająca się za połączeniem państwa z Kościołem. Wywoływało to protesty, ale wówczas nikt nie przypuszczał, jak daleko to połączenie posunie się w przyszłości…
Mam na imię Aleta i jestem członkinią Omegi, tajnego stowarzyszenia, które prowadzi wojnę z obecnym rządem kościelnym. Moim zadaniem jest...

Mówią na mnie "El Presidente", w końcu to lud mnie wybrał na swojego przedstawiciela wśród politycznych elit tego kraju. Ba! Wśród politycznych elit tego świata! Lecz cóż to znaczy "być politykiem" w świecie, w którym niewiadomo, kto rządzi. Nie to, że jest chaos, wręcz przeciwnie - sieć tajnych koneksji, połączeń, spółek, wspólnot i najzwyczajniej w świecie uskuteczniana na każdym szczeblu władz korupcja - wszystko to sprawia, że nie wiadomo, kto na kogo ma wpływ. Jak duży jest to wpływ? Kto siedzi na końcu tej sieci i wszystkim zarządza? Kto doprowadza do wojen ekonomicznych, do handlowych utarczek, widząc w tym własny interes? Ktoś stoi na czele tej sieci i nigdy nie dowiemy się kto, bo gdy tylko jakikolwiek człowiek zaczyna drążyć - ginie bez wieści. Internet na jego temat milknie, znikają o nim wszystkie informacje, jakby człowiek ów nigdy nie istniał. Dlatego lepiej siedzieć cicho i wykonywać wolę. Nie jednak wolę ludu, jako prezydent, lecz wolę cichych zleceniodawców, którzy w różnej postaci pojawiają się w moim pałacu i dają subtelnie rozmaite zalecenia. Może, jak się spiszę, awansuję wyżej? Będę odpowiedzialny za poważniejsze zadania, niż manipulowanie społecznością jednego kraju? Może będę manipulował społecznością kontynentu? Może skapnie mi coś więcej? Będę posłuszny, oni dobrze o tym wiedzą. Ten na szczycie wie wszystko...

Mówią na mnie "El Presidente", w końcu to lud mnie wybrał na swojego przedstawiciela wśród politycznych elit tego kraju. Ba! Wśród politycznych elit tego świata! Lecz cóż to znaczy "być politykiem" w świecie, w którym niewiadomo, kto rządzi. Nie to, że jest chaos, wręcz przeciwnie - sieć tajnych koneksji, połączeń, spółek, wspólnot i najzwyczajniej w świecie uskuteczniana...

Przechadzam się po ulicach miasta w nowym, wspaniałym świecie. Rozglądam się i widzę podobnych do siebie ludzi: wysocy, smukli, jasno- lub ciemnowłosi, o regularnych rysach twarzy, piękni. Wszyscy wyglądają na młodych, nie widać starców, biedaków, osób z niepełnosprawnością. Każdy z nich prezentuje się jak z okładki Vogue’a, zgodnie z obowiązującym kanonem urody, piękna, które nadal (tak jak 100 lat wcześniej) łączy się z powodzeniem, sukcesem, szczęściem. Pewnie czymś się różnią, ale są to różnice niewidoczne gołym okiem. Tak zaprogramowali ich rodzice, korzystając z łatwego dostępu do modyfikacji ludzkiego genomu. Do końca życia, które jak w czasach biblijnych, to ok. 120-150 lat, pozostają młodzi, żywotni i zdrowi. Ale tylko niektórzy z nich będą mogli mieć własne dzieci, prokreację planuje za nich wszechmocne Państwo, mieć dziecko to jak wygrać los na loterii. I to między innymi jest przyczyną, że praktycznie każde z „dzieci szczęścia” ma problemy psychiczne, depresje, załamania nerwowe. Największą plagą ludzkości są samobójstwa, skłonność do których nie była przecież przekazywana genetycznie od rodziców, dziadków. Psychiatrzy nie mają pomysłu, jak przeciwdziałać autodestrukcji ludzi, sami mają ogromne problemy ze sobą.
W odległych od wielkich miast enklawach „starego porządku” zaczynają ukrywać się pojedynczy uciekinierzy, których celem jest powrót do natury, do życia w równowadze z biologią i naturalnymi potrzebami człowieka. Tam urodzi się dziecko niedoskonałe, zwyczajne, może będzie mieć zeza, a może będzie seplenić… Gdy urośnie stanie się przywódcą ruchu zagrażającego całemu dorobkowi cywilizacji, a jego celem będzie utopijne i anarchistyczne „zbudujmy świat od nowa”.

Przechadzam się po ulicach miasta w nowym, wspaniałym świecie. Rozglądam się i widzę podobnych do siebie ludzi: wysocy, smukli, jasno- lub ciemnowłosi, o regularnych rysach twarzy, piękni. Wszyscy wyglądają na młodych, nie widać starców, biedaków, osób z niepełnosprawnością. Każdy z nich prezentuje się jak z okładki Vogue’a, zgodnie z obowiązującym kanonem urody, piękna,...

Dawniej widywałam morze jedynie raz do roku i mieszkałam bliżej gór. Teraz mieszkam na jedenastym piętrze w górskim rejonie, którego nazwa dawno odeszła w zapomnienie, a jedyne co widzę, gdy rozglądam się dookoła to ocean. Pochłoną już wszystko co znałam, jednak poziom wody nadal się podnosi. Na pojedynczych tratwach ludzie próbują handlować zardzewiałym złomem wydobytym z odmętów ciemnych głębin, lecz wszyscy zdają sobie sprawę, że nasz czas dobiega końca. Prowiantu coraz mniej, słońce wykańcza niedobitków w coraz szybszym tempie, a burze trafiające w tafle wody są mocniejsze i zbyt głośne, aby dało się je zlekceważyć. Nie jeden zginął przez dotknięcie wody zanim elektryczna fala dostatecznie się rozeszła we wszystkich kierunkach. Najmłodsi rodzą się głusi, a czasem także ślepi jeśli przyszli na świat w burzowej porze roku, tylko nie robi to dla nas różnicy kiedy coraz większa ilość niedobitków przechodzi na kanibalizm. Nikt już nie wierzy w ocalenie, a cała hierarchia brzmi: "Zabij, zanim ciebie zabiją". Dobrze, że dawniej podjęłam się pracy nad sprzętem dla nurków i z czasem także hodowlą jadalnych alg. Tylko dzięki temu wciąż utrzymuję się przy życiu. Jestem potrzebna więc pomagają mi przetrwać podobnie jak inżynierom potrafiącym zbudować statek ze złomu. Wszystkich łączy jedno pragnienie, by żyć inaczej.
To kolejny upalny dzień. Jutro temperatura zacznie spadać i zaczną się śmiercionośne burze. Chyba wolałabym ich nie dożyć...

Dawniej widywałam morze jedynie raz do roku i mieszkałam bliżej gór. Teraz mieszkam na jedenastym piętrze w górskim rejonie, którego nazwa dawno odeszła w zapomnienie, a jedyne co widzę, gdy rozglądam się dookoła to ocean. Pochłoną już wszystko co znałam, jednak poziom wody nadal się podnosi. Na pojedynczych tratwach ludzie próbują handlować zardzewiałym złomem wydobytym z...