O mnie zawsze mówią, że ,,skóra zdjęta z mamy", mamy identyczny chód i pomimo różnicy wieku bardzo jesteśmy do siebie podobne, niemal jak siostry. To akurat bardzo mnie cieszy, bo mama nie ma ani jednej zmarszczki, a ma już ponad 50 lat :)
Z kolei po swojej babci przejęłam nadwrażliwość na zapachy, co jest czasem strasznie uciążliwe. Każda potrawa, która ma zbyt intensywny zapach, smak wywołuje odruch wymiotny. Babcia też nie mogła zmieniać, prać pieluch, bo kończyło się to torsjami, ja niestety tak mam w przypadku swojego psa i ten obowiązek musiał przejąć mąż. :)
Również tak jak babcia w podobnym wieku zachorowałam na tego samego raka z tym, że jej nie chcieli leczyć w szpitalu, bo już było za późno, a mnie po za wcześnie. Babcia się nie poddała i znalazła szpital, w którym jej pomogli i przeżyła jeszcze prawie 40 lat, ja też znalazłam pomoc i po czasie okazało się, że byłam w tym samym szpitalu, co przed laty moja babcia.

O mnie zawsze mówią, że ,,skóra zdjęta z mamy", mamy identyczny chód i pomimo różnicy wieku bardzo jesteśmy do siebie podobne, niemal jak siostry. To akurat bardzo mnie cieszy, bo mama nie ma ani jednej zmarszczki, a ma już ponad 50 lat :)
Z kolei po swojej babci przejęłam nadwrażliwość na zapachy, co jest czasem strasznie uciążliwe. Każda potrawa, która ma zbyt intensywny...

Odkąd nauczyłam się czytać byłam molem książkowym. Byłam raczej apatyczna, strachliwa, wrażliwa i lubiłam zdobywać wiedzę. Uwielbiałam sudoku, krzyżówki i wszelkiego rodzaju łamigłówki. Kochałam też jeść, a w dodatku miałam bardzo zmienne humory i czasem reakcją zaskakiwałam nawet siebie. Wybuchowa introwertyczka. Rodzice wciąż mi powtarzali: Babcia również bardzo lubiła się uczyć. Dotąd myślała nad krzyżówką aż wpisała wszystkie hasła. Bardzo lubiła gry logiczne. Była wybuchowa, nikt nie mógł przewidzieć jak się zachowa.
Nawet, kiedy zaczęłam interesować się medycyną alternatywną okazało się, że kopiuje zachowania babci…
Kiedy byłam dzieckiem, wydawało mi się, że robię coś nie tak. Straszne było to, że nawet obcy ludzie, widząc mnie powtarzali: wykapana babcia! Patrzyli tylko na twarz i wiedzieli czyją wnuczką jestem.
Jakiś czas temu znaleźliśmy stare zdjęcia. Ci, którzy widzieli ją pierwszy raz byli w szoku. Tak bardzo przypominam swoją babcię, że to aż niepokojące. Ostatnie ujęcie to babcia tuż przed śmiercią. Siostrzenica podała mi je mówiąc: „Patrz, to ty za 40 lat!” Uśmiechnęłam się. Jak dla mnie - bomba.
Moja babcia faktycznie była podobna do mnie: poślubiła mężczyznę 20 lat starszego, uwielbiała książki i była rodzinną abstrakcją. Czego bym w życiu nie zrobiła, moja babcia robiła dokładnie to samo. I to wiele lat wcześniej. Tak samo się zachowywała, myślała, to samo lubiła i nawet miałyśmy takie samo podejście do ubioru i społeczeństwa.

Odkąd nauczyłam się czytać byłam molem książkowym. Byłam raczej apatyczna, strachliwa, wrażliwa i lubiłam zdobywać wiedzę. Uwielbiałam sudoku, krzyżówki i wszelkiego rodzaju łamigłówki. Kochałam też jeść, a w dodatku miałam bardzo zmienne humory i czasem reakcją zaskakiwałam nawet siebie. Wybuchowa introwertyczka. Rodzice wciąż mi powtarzali: Babcia również bardzo lubiła...

Jestem podobna do mamy do tego stopnia, że jej znajomi widząc mnie (nie znają mnie), wiedzą, że jestem jej córką. I mamy taki sam głos.
Ale słowa, które jako dziecko słyszałam najczęściej to:
- Edek, cały Edek.
Edek to mój tato.
Gdy chodziłam do szkoły, dużo czytałam. Co słyszałam?
- Edek też tak dużo czytał.
Później wybrałam się z bliskimi w Tatry. I przepadłam. Zakochałam się bez pamięci, a mój tato tylko kiwał głową, klęcząc nad mapą i w głowie obmyślając kolejne trasy do przejścia.
Gdy zarobiłam pierwsze pieniądze, zaczęłam podróżować. Głównie z przyjaciółkami. Tato z powodów zdrowotnych nie mógł wybrać się w długie podróże autokarem. Zresztą był i jest nadal zakochany w Beskidach, w pobliżu których mieszka.
W związku z tym słyszałam nieraz od ludzi:
- Lubi podróżować. Ale to córka Edka.
- Rozumiem - kiwali głowami, jakby to wszystko wyjaśniało.
Rozmawiając z przyjaciółką, wyraziłam zdziwienie, gdy znajoma opowiadając o wczasach w Chorwacji, nie potrafiła powiedzieć, gdzie dokładnie je spędziła i co zwiedziła.
- Ale ty jesteś pasjonatką jak twój tato, dla niej to nie ma znaczenia - odrzekła.
A bliscy przysłuchujący się rozmowie, szeptali pod nosem:
- Cały Edek.
Jako dziecko nie byłam zadowolona z tego porównania. Która dziewczynka chciałaby usłyszeć, że jest podobna do mężczyzny?
A teraz? Wiem, że mój tato to mądry, oczytany i dobry człowiek. Gdy ktoś mnie z nim porównuje, jestem bardzo dumna i traktuję to jako komplement.

Jestem podobna do mamy do tego stopnia, że jej znajomi widząc mnie (nie znają mnie), wiedzą, że jestem jej córką. I mamy taki sam głos.
Ale słowa, które jako dziecko słyszałam najczęściej to:
- Edek, cały Edek.
Edek to mój tato.
Gdy chodziłam do szkoły, dużo czytałam. Co słyszałam?
- Edek też tak dużo czytał.
Później wybrałam się z bliskimi w Tatry. I przepadłam....

Jestem udanym połączeniem moich przodków. Wyglądam jak mama, a to niebrzydka kobieta. Natomiast mój charakter, to mieszanka moich dwóch największych autorytetów. Tata - uparty, lubi się rządzić, kocha zwierzęta i wyciera ręce w spodnie. Babcia - zakupoholiczka, niezniszczalna, umiała by przechytrzyć diabła, a jednocześnie oddała by ostatnią koszulę potrzebującemu. Kocham ich nad życie :) Dzięki nim twardo stąpam po ziemi i potrafię sobie poradzić. Mój brat miał mniej szczęścia i otrzymał artystyczną duszę i wszystkie te bardziej łagodne i spokojne cechy. Jedyny poszkodowany to mój mąż, ale mężczyźni już dawno powinni byli się nauczyć, że buzia aniołka, nie idzie w parze z równie potulną duszą...

Jestem udanym połączeniem moich przodków. Wyglądam jak mama, a to niebrzydka kobieta. Natomiast mój charakter, to mieszanka moich dwóch największych autorytetów. Tata - uparty, lubi się rządzić, kocha zwierzęta i wyciera ręce w spodnie. Babcia - zakupoholiczka, niezniszczalna, umiała by przechytrzyć diabła, a jednocześnie oddała by ostatnią koszulę potrzebującemu. Kocham...

Gdy zobaczyłem tytuł tej książki, to uśmiechnąłem się pod nosem, bo... moja prababcia zwiała z kochankiem nad morze. A tym kochankiem był brat prababci mojej żony. Z kolei babcia żony była platoniczną miłością mojego taty (była tylko kilka lat od niego starsza). Aż w końcu drogi naszych rodzin ostatecznie zostały splecione za naszą sprawą - zupełnie legalnie i po bożemu. ;)
A co podobieństw... Wiele osób mówi mi, że przypominam dziadka -wyglądem, zachowaniem, stanowczością. Znałem go zaledwie kilka lat, więc nie wiem, czy to podobieństwo jest aż takie duże. Za to na pewno wiem, że jestem nieufny jak mój tata, podobnie jak on lubię robić wszystko własnymi rękami (zamiast kupić gotowca) i kocham muzykę. Od małego towarzyszyły mi rockowe brzmienia (mój tata grał nawet kiedyś w zespole) i właśnie zamierzam spełnić swoje marzenie -zacząć grać na perkusji. W końcu muzykę mam genach (moja mam potrafi grać na akordeonie i fortepianie).

Gdy zobaczyłem tytuł tej książki, to uśmiechnąłem się pod nosem, bo... moja prababcia zwiała z kochankiem nad morze. A tym kochankiem był brat prababci mojej żony. Z kolei babcia żony była platoniczną miłością mojego taty (była tylko kilka lat od niego starsza). Aż w końcu drogi naszych rodzin ostatecznie zostały splecione za naszą sprawą - zupełnie legalnie i po bożemu. ;)
...

Moja mama miała 7 sióstr. Była jedną z młodszych i w wieku 7 lat została sierotą. Wychowała ją najstarsza z sióstr Helena, która była 18 lat starsza od mamy. W dzieciństwie często słyszałam od ciotek, że jestem podobna do "ich" Heli, co wcale mi się nie podobało, żeby porównywać mnie do staruszki, tak widziałam wtedy ciocię. Teraz gdy ukradkiem spojrzę w lustro, faktycznie widzę Helę, szczególnie przy związanych włosach, tak samo sterczą mi włosy po bokach czoła. Tak samo zacieram też ręce w chwilach, gdy nie wiem co mam robić np. w rozgardiaszu w kuchni, gdy muszę sobie przypomnieć co miałam zrobić. Hela tak samo zacierała ręce na środku kuchni.

Moja mama miała 7 sióstr. Była jedną z młodszych i w wieku 7 lat została sierotą. Wychowała ją najstarsza z sióstr Helena, która była 18 lat starsza od mamy. W dzieciństwie często słyszałam od ciotek, że jestem podobna do "ich" Heli, co wcale mi się nie podobało, żeby porównywać mnie do staruszki, tak widziałam wtedy ciocię. Teraz gdy ukradkiem spojrzę w lustro, faktycznie...

Od zawsze miałam skłonności do bycia małą rebeliantką. Wolałam wybierać swoje własne ścieżki, a nie iść tymi wydeptanymi. Nie chciałam się podporządkować żadnym systemom. Nauczyciele w szkole mówili, że jestem niezłym ziółkiem, jednak wszystko uchodziło mi na sucho.
Jako nastolatka zawsze byłam żądna przygód, a zwykła codzienność szybko mnie nudziła.
Myślałam, że jestem jedna w swoim rodzaju, że wszyscy inni są nudni i w dodatku tacy sami. Jednak nie wywyższałam się, bardziej starałam się przekonywać innych by byli tacy jak ja, żeby nie być w tym samej. Nie wiedziałam jednak, że tak blisko mnie żyje ktoś, kto też zawsze podążał za głosem serca i starał się spełniać swoje marzenia...
Kilka miesięcy po śmierci mojej cioci odwiedziła mnie jej dobra koleżanka.
Podczas rozmowy zaczęła wypytywać o moje plany na przyszłość. I może nie to tak bardzo skojarzyło jej się z moją ciocią, ale zauważyła coś innego...
Widziałam, że zaszkliły się jej oczy, a po policzku popłynęła pojedyncza łza. Lekko się speszyłam i szybko powróciłam myślami do tego co właśnie powiedziałam, by się upewnić, czy nie powiedziałam czegoś co ją uraziło.
Ona jednak spojrzała na mnie i powiedziała coś co zapamiętam do końca życia.
- Masz takie same oczy jak ona.
Zamurowało mnie.
Po powrocie do domu wypytałam rodziców jaka była moja ciocia w młodości. Okazało się, że dokładnie taka jak ja. Zrobiła wszystko to o czym pragnęła i co podpowiadało jej serce. Szkoda tylko, że dowiedziałam się o tym tak późno.

Od zawsze miałam skłonności do bycia małą rebeliantką. Wolałam wybierać swoje własne ścieżki, a nie iść tymi wydeptanymi. Nie chciałam się podporządkować żadnym systemom. Nauczyciele w szkole mówili, że jestem niezłym ziółkiem, jednak wszystko uchodziło mi na sucho.
Jako nastolatka zawsze byłam żądna przygód, a zwykła codzienność szybko mnie nudziła.
Myślałam, że jestem...

Na swoje nieszczęście jestem "córeczka tatusia" . Kiedyś strasznie mnie to irytowało , ale nastał czas kiedy przyszło mi się pogodzić z tym, że wszystko, wszystko jest w genach i nic tego nie zmieni. Dawniej kiedy ktoś z rodziny chciał mnie zagotować mówił na mnie Ignasia ( od imienia tatusia, a jakże ) . Rodzice bywają irytujący kiedy się ma lat naście, bywa że i później.
Tatko, kiedy nad czymś duma łapie w dwa palce skórę na szyi i ciągnie ja w dół robiąc sobie takie "indycze podgardle". Nie mogę na to patrzeć, chociaż muszę przyznać że bezwiedne robienie sztuczek z protezą ,kiedy wlezie np. ziarnko maku, przebija wszystko.
Kiedyś w rozmowie z koleżanką przyłapałam się na tym (wyczytałam w jej wzroku że widzi coś niepokojącego) że moja ręka robi coś dziwnego. Moja ręka robi coś czego nie kontroluje głowa. Łapie w dwa palce skórę na szyi i .... powiało grozą. Muszę zacząć bardziej dbać o zęby.

Na swoje nieszczęście jestem "córeczka tatusia" . Kiedyś strasznie mnie to irytowało , ale nastał czas kiedy przyszło mi się pogodzić z tym, że wszystko, wszystko jest w genach i nic tego nie zmieni. Dawniej kiedy ktoś z rodziny chciał mnie zagotować mówił na mnie Ignasia ( od imienia tatusia, a jakże ) . Rodzice bywają irytujący kiedy się ma lat naście, bywa że i później....

Jak powiedziała kiedyś moja mama "masz po mnie to co najważniejsze, czyli płeć".
Od kiedy pamiętam wszyscy powtarzali mi, że jestem podobna do babki I. (matki mojego ojca). Podobno już jako zapłakane niemowlę krzywiłam się tak samo jak ona. Z czasem podobieństwo pojawiło się też w cechach charakteru i zachowaniu - stanowczość, pracowitość, nieustępliwość - ale również w nienajlepszy zdrowiu i podatności na wszelakie choroby - mama zawsze powtarza mi, że zdrowie mam po rodzinie ojca.
Bardzo żałuję, że nigdy nie mogłam sama zweryfikował tych wszystkich opinii i pozna babkę I. - zmarła kilka lat przed moim narodzeniem. Czasami zastanawiam się jak wyglądałyby nasze relacje oraz jakim stałabym się człowiekiem mając ją u swego boku.

Jak powiedziała kiedyś moja mama "masz po mnie to co najważniejsze, czyli płeć".
Od kiedy pamiętam wszyscy powtarzali mi, że jestem podobna do babki I. (matki mojego ojca). Podobno już jako zapłakane niemowlę krzywiłam się tak samo jak ona. Z czasem podobieństwo pojawiło się też w cechach charakteru i zachowaniu - stanowczość, pracowitość, nieustępliwość - ale również w...

Podobno jestem podobna do prababci od strony mamy, czyli do jej babci. Ona też była zwykle uśmiechnięta, uwielbiała brać na ręce i całować każde napotkany małe dziecko. Do tego mimika i gesty. Mama z babcią śmieją się nieraz, że gdyby prababcia Agnieszka wstała z grobu, to byłybyśmy lustrzanym odbiciem :) To w sumie dobrze - bo długo żyła, do końca radziła sobie sama, była silna, dość niezależna jak na czasy w których żyła, niezłomna i pełna miłości do świata - aż do końca. Chcę być taka jak ona i nigdy nie stracić tej radości.

Podobno jestem podobna do prababci od strony mamy, czyli do jej babci. Ona też była zwykle uśmiechnięta, uwielbiała brać na ręce i całować każde napotkany małe dziecko. Do tego mimika i gesty. Mama z babcią śmieją się nieraz, że gdyby prababcia Agnieszka wstała z grobu, to byłybyśmy lustrzanym odbiciem :) To w sumie dobrze - bo długo żyła, do końca radziła sobie sama, była...