Kochani, jako dziecko najbardziej zadziwiały mnie i nie rozumiałam dwóch słów, które za często słyszałam od rodziców :” Nie teraz”. Myślę, że te same słowa słyszą również za często dzieci w dzisiejszych czasach. Są niestety aktualne i ponadczasowe. Rodzice pracowali, by utrzymać mnie i czórkę rodzeństwa, by nam niczego nie brakło, byśmy nie odstawali w szkole w żaden sposób. Jesteśmy im za to bardzo wdzięczni, jednak odbyło się to kosztem braku czasu dla nas, no i wiecznie „nie teraz, później”. Nie rozumiałam, dlaczego nie pójdziemy całą rodziną na spacer, na płac zabaw, nie spędzimy ze sobą beztrosko czasu.zawsze było niestety „nie teraz”. Nie było dla nas czasu, wiecznie praca i domowe obowiązki. To mńie najbardziej zadziwiało, gdy byłam dzieckiem...Teraz sama jestem mamą, i dzieci nie słyszą ode mnie tych słów.staram się tak podzielić obowiązki, żeby starczyło na wszystko.nic się nie stanie, jeśli nie umyję okien na święta, a za to upieczemy wspólnie wspaniałe pierniczki na choinkę, i je pięknie ozdobimy. Takich przykładów mogłabym wymieniać mnóstwo pozdrawiam ;)

Kochani, jako dziecko najbardziej zadziwiały mnie i nie rozumiałam dwóch słów, które za często słyszałam od rodziców :” Nie teraz”. Myślę, że te same słowa słyszą również za często dzieci w dzisiejszych czasach. Są niestety aktualne i ponadczasowe. Rodzice pracowali, by utrzymać mnie i czórkę rodzeństwa, by nam niczego nie brakło, byśmy nie odstawali w szkole w żaden...

Zawsze zadziwiała mnie ich wiedza. Znali odpowiedzi na wszystkie zadawane przeze mnie pytania! Nie byłam w stanie pojąć, skąd tak dużo wiedzą, gdzie tego się uczą. Teraz wiem, że nauczyło ich tego życie, bo to ono z czasem daje nam odpowiedzi na pytania, które później stawiają nam ludzie.

Zawsze zadziwiała mnie ich wiedza. Znali odpowiedzi na wszystkie zadawane przeze mnie pytania! Nie byłam w stanie pojąć, skąd tak dużo wiedzą, gdzie tego się uczą. Teraz wiem, że nauczyło ich tego życie, bo to ono z czasem daje nam odpowiedzi na pytania, które później stawiają nam ludzie.

Niemówienie wprost swojego zdania.
Jeśli nie podoba mi się sukienka Zosi, to jej o tym powiem, nie będę szeptać o tym za plecami. Jeśli Zosia jest fajna i chce ją przytulić, to po prostu przytulę ją zamiast szukać pretekstu, żeby to zrobić albo żałować, że się nigdy nie odważyłam.
Po co sobie komplikować życie...

Niemówienie wprost swojego zdania.
Jeśli nie podoba mi się sukienka Zosi, to jej o tym powiem, nie będę szeptać o tym za plecami. Jeśli Zosia jest fajna i chce ją przytulić, to po prostu przytulę ją zamiast szukać pretekstu, żeby to zrobić albo żałować, że się nigdy nie odważyłam.
Po co sobie komplikować życie...

Czemu wszyscy się tak spieszą? Czemu ciągle biegną, ciągnąc mnie za sobą za rękę, patrząc z niepokojem na zegarek? Przecież świat jest taki piękny, taki magiczny! Wystarczyłoby tylko przystanąć, popatrzeć na niebo i sunące po nim chmury, na oślepiające słońce, na fruwające ptaki, na zieleń trawy i czerwień jabłek na drzewie. Dlaczego mama znowu w pośpiechu zakłada buty i biegnie z torebką i kluczykami do samochodu? Dlaczego tata znowu szybko zjada śniadanie, nie czując nawet jego smaku na języku? Dlaczego babcia tak szybko przewraca paciorki na różańcu i niespokojnie krząta się po kuchni? Dlaczego wszyscy karzą mi się pospieszyć? Dlaczego pięć minut robi im taką różnicę? Dlaczego tata krzyczy, że trzeba wychodzić, a mama irytuje się, gdy sznurowadła w moich butach nie chcą się porządnie zawiązać – jak na złość! Dlaczego rodzice ciągle patrzą na zegarek? Dlaczego musimy żyć w ciągłym pośpiechu?

Jako sześciolatka nie rozumiałam ciągłego pośpiechu dorosłych. Nie miałam pojęcia, dlaczego nerwowo zerkają na zegarki, biegają na zakupy, spotkania, do pracy, jakby od tego zależało ich życie. Nie wiedziałam, czemu ten czas im tak szybko ucieka i dlaczego chcą zrobić tak wiele rzeczy w tak krótkich odstępach czasu. Dzisiaj, jako dorosła, chyba rozumiem to, czego nie rozumiałam wcześniej i ze smutkiem muszę stwierdzić, że sama biegam w kółko, uzależniona od zegarka, nieszczęśliwa, że doba taka krótka, a roboty nie ubywa...

Czemu wszyscy się tak spieszą? Czemu ciągle biegną, ciągnąc mnie za sobą za rękę, patrząc z niepokojem na zegarek? Przecież świat jest taki piękny, taki magiczny! Wystarczyłoby tylko przystanąć, popatrzeć na niebo i sunące po nim chmury, na oślepiające słońce, na fruwające ptaki, na zieleń trawy i czerwień jabłek na drzewie. Dlaczego mama znowu w pośpiechu zakłada buty i...

Mama codziennie rano spędzała dużo czasu przed lustrem. Zdjemowała papiloty, malowała usta na czerwony kolor. Pryskała się perfumami, a ja kręciłam się obok licząc na to, że i na mnie spadną zapachowe krople. Potem wkładała spódnicę i ładną bluzkę. Do tego korale i piękne buty. Co było najpiękniejsze stukały kiedy szły. Czasami je podbierałam i człapałam sie udając dorosłą. Nie rozumiałam czemu mama nie zawsze jest zadowolona kiedy idzie taka piękna rano do pracy. Dziś wiem, sama pracuję.

Mama codziennie rano spędzała dużo czasu przed lustrem. Zdjemowała papiloty, malowała usta na czerwony kolor. Pryskała się perfumami, a ja kręciłam się obok licząc na to, że i na mnie spadną zapachowe krople. Potem wkładała spódnicę i ładną bluzkę. Do tego korale i piękne buty. Co było najpiękniejsze stukały kiedy szły. Czasami je podbierałam i człapałam sie udając...

-Mamo, choć tu na chwilę! Pomóż mi z pracą domową.
-Pokaż z czym masz problem, to ci wytłumaczę.

Skąd ona to wszystko wie? Przecież do szkoły chodziła już wieki temu. Nawet nie musi czytać moich podręczników. I tak wszystko umie wytłumaczyć, lepiej niż moja pani nauczycielka. Ciekawe czy wszystkie mamy są takie. Ja też chciałabym być taka jak już dorosnę, znać odpowiedź na każde pytanie...

-Mamo, choć tu na chwilę! Pomóż mi z pracą domową.
-Pokaż z czym masz problem, to ci wytłumaczę.

Skąd ona to wszystko wie? Przecież do szkoły chodziła już wieki temu. Nawet nie musi czytać moich podręczników. I tak wszystko umie wytłumaczyć, lepiej niż moja pani nauczycielka. Ciekawe czy wszystkie mamy są takie. Ja też chciałabym być taka jak już dorosnę, znać odpowiedź...

Będąc przedszkolakiem zadziwiło mnie narzucanie dzieciom form zabawy jak i często powtarzane przez przedszkolankę przesłanie „ dziewczynki bawią się z dziewczynkami, chłopcy z chłopcami”. Nie rozumiałam tego typu segregacji płci. Tym bardziej, że nie mając brata w rodzinie, ciągnęło mnie do towarzystwa chłopców i zabawy samochodami zamiast standardowo „w dom”. Ten inny chłopięcy świat oraz towarzyszące im okrzyki i emocje wydawały mi się intrygujące.
Dziś widzę, że m.in. takie niuanse z dzieciństwa kształtują nas, nasze role i wybory, ale też niestety umacniają stereotypy, hamują pełen rozwój osobisty i niepotrzebnie różnicują świat kobiet i mężczyzn na dwie różne planety zamiast skupiać się na podobieństwach.

Innym wspomnieniem są filmy animowane. Jeszcze mając 12 lat nie chciałam z nich wyrosnąć, twierdząc „jak dorośli mogą nie oglądać bajek”. Dojrzałe życie zweryfikowało tą tezę, ponieważ doszły inne wymienne zainteresowania i obowiązki. Jednak uważam, że człowiek dorosły to „duże dziecko”, a dziecko to „mały dorosły”, także zawsze można obejrzeć film dzieciństwa np. ze swoimi dziećmi, w towarzystwie których ma się dobre alibi.

Będąc przedszkolakiem zadziwiło mnie narzucanie dzieciom form zabawy jak i często powtarzane przez przedszkolankę przesłanie „ dziewczynki bawią się z dziewczynkami, chłopcy z chłopcami”. Nie rozumiałam tego typu segregacji płci. Tym bardziej, że nie mając brata w rodzinie, ciągnęło mnie do towarzystwa chłopców i zabawy samochodami zamiast standardowo „w dom”. Ten inny...

-Hallo - usłyszałam głos taty rozmawiającego przez telefon - O, cześć... Tak, tak u nas wszystko dobrze... Jutro? Planowaliśmy jechać nad wodę z dzieciakami... Jasne, może innym razem. Muszę kończyć, ktoś puka do drzwi... Jasne, jesteśmy w kontakcie.
-Kto dzwonił? - zapytała mama.
-Twoja siostra, chcieli jutro nas odwiedzić.
-I?
-Powiedziałem, że nas nie będzie. Wolę mieć spokojną niedzielę, niż słuchać przechwalania się twojego szwagra.
-Przesadzasz...
-Wcale nie i dobrze o tym wiesz. Jadę zrobić zakupy, niedługo wrócę.

-Mamo, dlaczego tatuś kłamał? Mówiłaś, że nie wolno kłamać - zapytałam, gdy zostałyśmy same.
-Czasem robi się takie rzeczy, żeby nie sprawdzić innym przykrości - wyjaśniła nieco speszona mama.
-Czyli też mogę mówić, że miałam dobry dzień, nawet jeśli coś zbroję? Wiesz... po to, abyście się nie smucili?
-Oj nie kochanie, tak to nie działa.

Przez długi czas zastanawiałam się dlaczego dorośli zabraniają nam kłamać, skoro sami robią to tak często.

-Hallo - usłyszałam głos taty rozmawiającego przez telefon - O, cześć... Tak, tak u nas wszystko dobrze... Jutro? Planowaliśmy jechać nad wodę z dzieciakami... Jasne, może innym razem. Muszę kończyć, ktoś puka do drzwi... Jasne, jesteśmy w kontakcie.
-Kto dzwonił? - zapytała mama.
-Twoja siostra, chcieli jutro nas odwiedzić.
-I?
-Powiedziałem, że nas nie będzie. Wolę mieć...

Podczas mojego jednego występu w przedszkolu, w którym grałam można powiedzieć że główną rolę, moja mama zaczęła płakać. Nie rozumiałam dlaczego. Po występie była cała zapłakana, na co ja wzięłam chusteczkę, podbiegłam do niej i zaczęłam wycierać jej łzy, na skutek czego zaczęło ich lecieć jeszcze więcej. Dość długo po tym zdarzeniu zastanawiałam się, dlaczego moja mama płakała. W końcu jednak zrozumiałam, że patrząc na swoje dziecko oraz na postępy, które robi, każdy rodzic by się wzruszył i każdemu poleciałaby chociaż jedna łezka.

Podczas mojego jednego występu w przedszkolu, w którym grałam można powiedzieć że główną rolę, moja mama zaczęła płakać. Nie rozumiałam dlaczego. Po występie była cała zapłakana, na co ja wzięłam chusteczkę, podbiegłam do niej i zaczęłam wycierać jej łzy, na skutek czego zaczęło ich lecieć jeszcze więcej. Dość długo po tym zdarzeniu zastanawiałam się, dlaczego moja mama...

Jednym ze wspomnień dzieciństwa jest tajemnicza gadająca skrzynka w której przewijały się różne obrazy. Nie mogłam zrozumieć dlaczego cała rodzina zasiada przed telewizorem i ogląda serial "Bonanza" gdzie ludzie strzelają do siebie. Początkowo reagowałam płaczem i ktoś musiał rezygnować z oglądania, aby się pobawić ze mną i tłumaczyć mi, że to "tylko film". Serial wyświetlany był bardzo długo. Z czasem, gdy nieco podrosłam polubiłam rancho "Ponderosa" i sympatycznych synów Bena Cartwighta.

Jednym ze wspomnień dzieciństwa jest tajemnicza gadająca skrzynka w której przewijały się różne obrazy. Nie mogłam zrozumieć dlaczego cała rodzina zasiada przed telewizorem i ogląda serial "Bonanza" gdzie ludzie strzelają do siebie. Początkowo reagowałam płaczem i ktoś musiał rezygnować z oglądania, aby się pobawić ze mną i tłumaczyć mi, że to "tylko film". Serial...