Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
kasia2006222
nevermindhyy
Kamila Cz
Karolina_B

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
kasia2006222
nevermindhyy
Kamila Cz
Karolina_B

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Od dawna marzyłam o podróży po USA. Chciałam spełnić swój amerykański sen, zwiedzić te wszystkie wspaniałe miejsca, które znałam z filmów i móc pochwalić się znajomym. Dużo pracowałam i mało wydawałam, ponieważ oszczędzałam na ten właśnie wyjazd. Czytałam fora tematyczne na temat podróży po Stanach, wypytywałam ludzi, którzy już tam byli, byłam naprawdę zaangażowana w przygotowywanie swojej wielkiej wyprawy. Wielkiej i samotnej, ponieważ nikt ze znajomych nie mógł pojechać ze mną. W końcu przyszła pora, żeby ubiegać się o wizę. Wtedy właśnie usiadłam przed komputerem i zaczęłam zastanawiać się, czy naprawdę ten wyjazd to coś, czego pragnę. I wtedy mnie olśniło. To, co kocham najbardziej, to ludzie i przebywanie z nimi. Moja rodzina, przyjaciele, mój chłopak. To z nimi chciałabym spędzać więcej czasu, którego często nam brakuje. Mogłabym w ogóle nie opuszczać swojego miasta, ponieważ tutaj mam wszystko co mi potrzebne do szczęścia. Ludzie dodają na media społecznościowe zdjęcia z dalekich podróży, chcąc pochwalić się swoim szczęściem i udanym życiem. Też chciałam taka być. Chciałam, żeby ludzie mi zazdrościli, oglądali i lajkowali moje zdjęcia, w przekonaniu, że wspaniale mi się wiedzie. To byłaby jednak tylko iluzja szczęścia. Wiem, że ta podróż wcale by mnie nie uszczęśliwiła, wręcz przeciwnie - tęskniłabym za bliskimi i żałowała, że nie ma ich ze mną. Cieszę się, że to w końcu zrozumiałam i nie czuję już potrzeby, żeby gdziekolwiek wyjeżdżać.

Od dawna marzyłam o podróży po USA. Chciałam spełnić swój amerykański sen, zwiedzić te wszystkie wspaniałe miejsca, które znałam z filmów i móc pochwalić się znajomym. Dużo pracowałam i mało wydawałam, ponieważ oszczędzałam na ten właśnie wyjazd. Czytałam fora tematyczne na temat podróży po Stanach, wypytywałam ludzi, którzy już tam byli, byłam naprawdę zaangażowana w...

Mój mąż i ja jesteśmy całkowitymi przeciwieństwami. Jednak zawsze staramy się znaleźć kompromis w przypadku różnicy zdań. Uczymy się nawzajem cierpliwości w znajdowaniu konsensusu.
Tydzień temu mieliśmy się wybrać do kina.
-To co , komedia romantyczna ? -zapytałam męża, z góry wiedząc co odpowie.
-Nieeee. . . Film historyczny? -spytał.
-Ugh, nie znoszę historii.
-Okej, to film wojenno-romantyczny.-rzekł.
-Niech będzie . . .
Oboje się raczej wynudziliśmy na tym filmie, ale najważniejsze, że spędziliśmy czas razem :-)

Mój mąż i ja jesteśmy całkowitymi przeciwieństwami. Jednak zawsze staramy się znaleźć kompromis w przypadku różnicy zdań. Uczymy się nawzajem cierpliwości w znajdowaniu konsensusu.
Tydzień temu mieliśmy się wybrać do kina.
-To co , komedia romantyczna ? -zapytałam męża, z góry wiedząc co odpowie.
-Nieeee. . . Film historyczny? -spytał.
-Ugh, nie znoszę historii.
-Okej, to...

Młodzi ludzie, którzy wychowali się i mieszkają w małym miasteczku lub na wsi, często marzą o przeprowadzce do wielkiej aglomeracji, o miejskim życiu, o chociażby wynajmowanym mieszkaniu w stolicy.
Nie inaczej było ze mną i moim obecnym mężem. Poznaliśmy się w liceum i od tej pory byliśmy parą. Razem wyjechaliśmy na studia do wojewódzkiego miasta i nie wyobrażaliśmy sobie powrotu na rodzinną wieś. Wiadomym było, że nasze życie będzie wyglądać zupełnie inaczej niż życie naszych rodziców. Jedno wiedzieliśmy na pewno - nie ważne gdzie będziemy, zawsze będziemy razem. Po studiach postanowiliśmy wyjechać do Londynu, gdzie mieszkaliśmy i pracowaliśmy przez kilka lat. Przez chwilę myśleliśmy, że to jest nasze miejsce na ziemi i tam zostaniemy już na zawsze. Stało się jednak inaczej - na skutek różnych życiowych zawirowań i komplikacji wróciliśmy do Polski i wynajęliśmy mieszkanie w Warszawie. Niedługo później nastąpił kolejny zwrot w naszym życiu. Wracając coraz częściej do naszej rodzinnej miejscowości odkryliśmy, że to właśnie tam chcemy mieć swój dom. Po raz pierwszy zachwyciła nas okolica i krajobrazy od których kiedyś tak chcieliśmy uciec.
Dzisiaj mieszkamy w małym domku na wsi i jedno wiemy na pewno - to jest nasze miejsce i to tutaj chcemy spędzić razem życie. Czasem trzeba przemierzyć wiele kilometrów żeby zrozumieć, że to co najważniejsze i najpiękniejsze jest blisko.

Młodzi ludzie, którzy wychowali się i mieszkają w małym miasteczku lub na wsi, często marzą o przeprowadzce do wielkiej aglomeracji, o miejskim życiu, o chociażby wynajmowanym mieszkaniu w stolicy.
Nie inaczej było ze mną i moim obecnym mężem. Poznaliśmy się w liceum i od tej pory byliśmy parą. Razem wyjechaliśmy na studia do wojewódzkiego miasta i nie wyobrażaliśmy sobie...

Anna i Piotr. Ona, bojaźliwa domatorka z małej pomorskiej wsi. On, rządny przygód śmiałek, zmieniający miejsca zamieszkania częściej niż rękawiczki. Poznali się przypadkiem na domówce u znajomych. Piotr, dusza towarzystwa, zwrócił od razu uwagę na piękną, nieśmiałą dziewczynę. Różniła się od innych, zbyt pewnych siebie kobiet, z którymi spotykał się do tej pory. Postanowił poznać bliżej tę skrytą postać.

Spędzali ze sobą mnóstwo czasu. Piotra urzekała uroda młodej kobiety i pasja, z jaką opowiadała godzinami w ożywieniu o swojej pracy w zaciszu biura muzeum archeologii. Piotr słuchał jej z wielkim zainteresowaniem i sam dzielił się doświadczeniami z licznych podróży. Ona dawała mu namiastkę bezpieczeństwa i stabilności, a w zamian otrzymywała bezgraniczne wsparcie. Mimochodem uczyła się ciekawości świata, który wcześniej ją tak przerażał.

Po kilku miesiącach nastał ten smutny dzień, kiedy to Piotr oznajmił ukochanej, że musi wyjechać. Dostał wspaniałą posadę w Japonii, o którą zabiegał latami. To była dla niego życiowa szansa...
- Jadę z Tobą! - odrzekła bez wahania Anna.
- Jesteś pewna? - odparł mężczyzna ze łzami w oczach.
- Oczywiście! Nieważne gdzie, ważne z kim...

Anna i Piotr. Ona, bojaźliwa domatorka z małej pomorskiej wsi. On, rządny przygód śmiałek, zmieniający miejsca zamieszkania częściej niż rękawiczki. Poznali się przypadkiem na domówce u znajomych. Piotr, dusza towarzystwa, zwrócił od razu uwagę na piękną, nieśmiałą dziewczynę. Różniła się od innych, zbyt pewnych siebie kobiet, z którymi spotykał się do tej pory. Postanowił...

-Cześć żoneczko.
-Cześć Marek.
-Siadaj zrobiłem obiad. Twoje ulubione danie.
-Wspaniale... Jak Misia?
-Zjadła i położyłem ją na drzemkę. Co się stało? Jesteś jakaś smutna.
-Nawet nie wiem jak ci to powiedzieć. Miałam dzisiaj trudną rozmowę z szefem.
-Chodzi o twoją kończącą się umowę?
-Tak zaproponował mi posadę szefa filii w Azji. Inaczej nie przedłuży umowy i mogę sobie szukać nowej pracy.
-W Azji?
-Tak, jakby to było w Europie czy w Ameryce to mogłabym się zastanowić, ale w Azji..
-I byłabyś szefem tamtej filii? To dla ciebie duża szansa
-No tak, zawsze marzyłam o takiej posadzie.
-A jaką odpowiedź dałaś szefowi
-Że się zastanowię. Mam na to trzy dni.
-Nie ma ci się zastanawiać. Dzwoń do szefa i powiedz, że się zgadzasz.
-Co?!
-Anka to dla ciebie życiowa szansa, druga może ci się już nigdy nie trafić. Jesteśmy jeszcze młodzi, damy sobie radę, Misia ma dobiero 2 lata, szybko się przyzwyczai do nowego miejsca, a ja jestem informatykiem, myślę, że szybko uda mi się znależć tam pracę.
-To jest szaleństwo
-Kto nie ryzykuje ten nie zyskuje. Najważniejsze, że będziemy tam razem

-Cześć żoneczko.
-Cześć Marek.
-Siadaj zrobiłem obiad. Twoje ulubione danie.
-Wspaniale... Jak Misia?
-Zjadła i położyłem ją na drzemkę. Co się stało? Jesteś jakaś smutna.
-Nawet nie wiem jak ci to powiedzieć. Miałam dzisiaj trudną rozmowę z szefem.
-Chodzi o twoją kończącą się umowę?
-Tak zaproponował mi posadę szefa filii w Azji. Inaczej nie przedłuży umowy i mogę...

Ja wolę morze, on góry. Ja dobrą książkę, on film. Ja chcę zamówić pizzę, on chińszczyznę. Związek to kompromisy i chodzenie na ustępstwa. Nie ma znaczenia, czy tym razem wybierzemy to na co ja mam ochotę. Nie jest ważne, gdzie pojedziemy na wakacje w tym roku. Oboje równie dobrze moglibyśmy sobie ustąpić tylko po to, żeby na twarzy tej drugiej osoby pojawił się uśmiech. Przecież to tylko drobiazgi, a my mamy całe życie przed sobą. Szkoda je marnować na pozbawione sensu spory. Jesteśmy z kimś wiedząc jaki on jest, "bierzemy go" z całym jego bagażem. To oczywiste, że będziemy się różnić, możemy mieć inne ambicje, inne plany na życie. Ale nieważne, co wybierzemy, gdzie pojedziemy, byle razem. I tylko to się liczy.

Ja wolę morze, on góry. Ja dobrą książkę, on film. Ja chcę zamówić pizzę, on chińszczyznę. Związek to kompromisy i chodzenie na ustępstwa. Nie ma znaczenia, czy tym razem wybierzemy to na co ja mam ochotę. Nie jest ważne, gdzie pojedziemy na wakacje w tym roku. Oboje równie dobrze moglibyśmy sobie ustąpić tylko po to, żeby na twarzy tej drugiej osoby pojawił się uśmiech....

Znam parę, która idealnie wpisuje się w ten cytat. Kilkakrotnie zmieniali miejsce zamieszkania z powodu jego pracy. Najpierw z dużego miasta przenieśli się do niewielkiej mieściny, w której nikogo nie znali - ale byli tam razem, świeżo po ślubie, z optymizmem patrząc w przyszłość i dumni ze swej odwagi. Kiedy po jakimś czasie on dostał propozycję objęcia stanowiska na innym kontynencie nie wahali się ani moment – przecież to okazja, której odrzucić nie można. Kanadę zimową porę miał poprzedzić miesiąc w gorącym Chile, więc ona zapakowała rzeczy w dwie walizki: na ciepłe dni i na te zimne. Pech chciał, że linie lotnicze zgubiły bagaż i pierwsze dni w Ameryce Południowej spędzili bez ulubionych ubrań, sprawdzonych kosmetyków i obdarci z tego poczucia bezpieczeństwa, które dają znane przedmioty w obcych miejscach. W Kanadzie spędzili kilka lat, nękani przeze mnie co jakiś czas pytaniem o powrót. W międzyczasie urodziły im się dwie pociechy, więc ich „razem” urosło do czterech osób. Kiedy w końcu wrócili do Polski, stęsknieni za ojczyzną, kupili dom, w którym chcieli żyć jako rodzina. Nie wierzę, że zostaną w nim na zawsze. Jestem pewna, że podróżniczy duch rzuci ich niedługo w kolejne miejsce. „Nieważne, co wybiorą, gdzie pojadą, byle razem”.

Znam parę, która idealnie wpisuje się w ten cytat. Kilkakrotnie zmieniali miejsce zamieszkania z powodu jego pracy. Najpierw z dużego miasta przenieśli się do niewielkiej mieściny, w której nikogo nie znali - ale byli tam razem, świeżo po ślubie, z optymizmem patrząc w przyszłość i dumni ze swej odwagi. Kiedy po jakimś czasie on dostał propozycję objęcia stanowiska na innym...