Pamiętam jak pewnego wiosennego dnia wreszcie otrzymałam w pracy swoją sportową kartę, dającą mi dostęp do korzystania z wszelakich obiektów sportowych. Do teraz nie wiem czemu tak mnie to ucieszyło. Do fanów wysiłku fizycznego przecież nie należałam. Otoczenie wołało- rusz się! Podobną presję czuł mój kolega z pracy. Postanowiliśmy razem ponieść ten ciężar sportowców- świeżaków. Ruszyliśmy więc na siłownie, basen, squasha, jogę,a nawet ściankę wspinaczkową. Każdorazowe bóle, narzekania i niemoc podołania trudom. Sportowców z nas nie zrobiła. Nigdzie tak naprawdę nie czuliśmy się sobą. Byliśmy trochę jak te przysłowiowe woły przy karecie, ale byliśmy razem i to chyba było najfajniejsze. To dawało najwięcej endorfin.

Pamiętam jak pewnego wiosennego dnia wreszcie otrzymałam w pracy swoją sportową kartę, dającą mi dostęp do korzystania z wszelakich obiektów sportowych. Do teraz nie wiem czemu tak mnie to ucieszyło. Do fanów wysiłku fizycznego przecież nie należałam. Otoczenie wołało- rusz się! Podobną presję czuł mój kolega z pracy. Postanowiliśmy razem ponieść ten ciężar sportowców-...

"Nieważne, co wybiorą, gdzie pojadą, byle razem”- ech ulubiony cytat mojej babci. Mówi tak o każdej parze. Ot taka krótka, ale treściwa historia...

"Nieważne, co wybiorą, gdzie pojadą, byle razem”- ech ulubiony cytat mojej babci. Mówi tak o każdej parze. Ot taka krótka, ale treściwa historia...

Ona Polka na emigracji szukająca pray by móc opłacić studia. On Albańczyk, który od dziecka nie widział swojego kraju. Trzymają się za ręce i patrzą w dal próbując dostrzec elementy ruin Akropolu. Los wysłał ich w nieznane by szukać własnego przeznaczenia. Poznali się zupełnie przypadkiem. In założył się z przyjacielem że naiwna Polka będzie jego jeszcze tej nocy. Nie była... Nie przewidział że z czasem pokocha ją tak mocno że gotów będzie odmienić dla niej swoje życie i czekać na nią nie jedną noc, a wieczność. Ona wróciła do Polski, ale on czekał snując plany i marzenia o ich wspólnym życiu. Nie było łatwo, spotkali na drodze wiele przeszkód. Dla Karoliny tęsknota za ojczyzną zdawała się być nie do zniesienia. Mimo to została, bo nie ważne gdzie i jak - wązne żeby razem. Dziś wie, że szczęście to nie miejsce, a człowiek, którego bliskość potrafi odmienić świat.

Ona Polka na emigracji szukająca pray by móc opłacić studia. On Albańczyk, który od dziecka nie widział swojego kraju. Trzymają się za ręce i patrzą w dal próbując dostrzec elementy ruin Akropolu. Los wysłał ich w nieznane by szukać własnego przeznaczenia. Poznali się zupełnie przypadkiem. In założył się z przyjacielem że naiwna Polka będzie jego jeszcze tej nocy. Nie...

Historia prawdziwa. Pierwsze wspólne wakacje z partnerem. Pobyt w Gdańsku dobiega końca, urlop również. Jednak spragnieni słońca oraz wspólnego czasu stawiamy wszystko na jedną kartę. Szybkie telefony do szefów, że chcemy przedłużyć urlop i ... jedziemy na Hel. Nie mieliśmy planu ani noclegu, ale postanowiliśmy, że co będzie to będzie. Nocleg znaleźliśmy, wprawdzie ciasną klitkę, z małymi łóżkami, ale to było nie ważne. Tak samo jak nie ważne było, że pogoda się popsuła. Najważniejsze było, że mogliśmy spędzić kilka dodatkowych dni razem, spacerować, siedzieć na plaży i cieszyć się swoim towarzystwem.

Historia prawdziwa. Pierwsze wspólne wakacje z partnerem. Pobyt w Gdańsku dobiega końca, urlop również. Jednak spragnieni słońca oraz wspólnego czasu stawiamy wszystko na jedną kartę. Szybkie telefony do szefów, że chcemy przedłużyć urlop i ... jedziemy na Hel. Nie mieliśmy planu ani noclegu, ale postanowiliśmy, że co będzie to będzie. Nocleg znaleźliśmy, wprawdzie ciasną...

opowiem historię z mojego życia. Małgosię poznałem dzięki koledze na II roku studiów późną wiosną. W czasie wakacji wyjechała na miesiąc jako opiekunka do Francji. Korespondowaliśmy ze sobą. Kiedy wróciła do kraju, bez namysłu spakowałem się i udałem w drogę do niej (wówczas dzieliło nas blisko 200 km). Zostawiłem w domu rodzinnym kartkę, że jestem zakochany i wrócę za kilka dni. Od tej pory jesteśmy nie rozłączni, a minęło już 16 lat. Pobraliśmy się osiem lat temu, a nasz pierwszy taniec był przy piosence Lady Pank "Zawsze tam gdzie Ty", którą rozgłośnie radiowe często nadawały w początkach naszej znajomości.

opowiem historię z mojego życia. Małgosię poznałem dzięki koledze na II roku studiów późną wiosną. W czasie wakacji wyjechała na miesiąc jako opiekunka do Francji. Korespondowaliśmy ze sobą. Kiedy wróciła do kraju, bez namysłu spakowałem się i udałem w drogę do niej (wówczas dzieliło nas blisko 200 km). Zostawiłem w domu rodzinnym kartkę, że jestem zakochany i wrócę za...

"Nieważne gdzie się udamy, byle być razem." To motto przyświecało zarówno mnie jak i ówczesnemu partnerowi, a obecnie mężowi, gdy po raz pierwszy jechaliśmy za granicę.
Nie było nam żal niczego, co zostawiliśmy wtedy w Polsce, ani pracy, ani studiów, ani nawet bliskich osób. Pełni optymizmu i żądni przygód ruszaliśmy tam, gdzie podobno jest lepiej.

Owszem, pod wieloma względami bywa lepiej, ale wszystko, co dobre, ma wysoką cenę. W naszym przypadku były to nieustanne przeprowadzki. W ciągu pierwszego roku życia na obczyźnie, sześć razy zmienialiśmy adres zamieszkania. Jedynym punktem zaczepienia, który dawał złudne poczucie bezpieczeństwa był nasz samochód. Więcej nadzieji i siły czerpaliśmy ze swojej obecności i świadomości, że niezależnie co postanowimy dalej, mamy siebie.

W ciągu ośmiu lat przeprowadzaliśmy się łącznie trzynaście razy, co ciekawe pracę zmieniając tylko raz. Mieszkaliśmy w ośmiu różnych miastach, a twarzy i imion ludzi z całego świata, których w międzyczasie poznaliśmy nie potrafię zliczyć.

Vejle - Kopenhaga - Odense - Arhus - Kolding - Horsens - Billund - Fredericia, nazwy miast zmieniały się jak w kalejdoskopie, ale ręka, która mnie trzymała i we wszystkim wspierała była zawsze ta sama.

Gdy kilka miesięcy temu wracaliśmy do Polski, trzymaliśmy jeszcze jedną rączkę, zbyt malutką, by mogła zrozumieć ile w tej podróży znaczy.

"Nieważne gdzie się udamy, byle być razem." To motto przyświecało zarówno mnie jak i ówczesnemu partnerowi, a obecnie mężowi, gdy po raz pierwszy jechaliśmy za granicę.
Nie było nam żal niczego, co zostawiliśmy wtedy w Polsce, ani pracy, ani studiów, ani nawet bliskich osób. Pełni optymizmu i żądni przygód ruszaliśmy tam, gdzie podobno jest lepiej.

Owszem, pod wieloma...

Mieli po 20 lat i wierzyli w wielką miłość. Ona dostała zagraniczne stypendium, on nie poszedł na studia, bo wolał pracę w wyuczonym zawodzie. Kidy podjęła decyzję o wyjeździe wiedział, że albo zostanie i ją straci, albo porzuci rodzinę i stabilną pracę i ruszy w nieznane. Wyjechała na początku sama i rozżalona płakała wieczorami do poduszki, patrząc na panującą za oknem ciemność. Norwegia jawiła jej się jako kraj zimny i niegościnny. Dopiero kiedy do niej dołączył, zaświeciło słońce. Pracował początkowo na czarno, ale szybko dostał umowę. Zostali w Norwegii i nie żałują swojego wyboru. Dziś mija ich dziesiata rocznica w tym kraju.

Mieli po 20 lat i wierzyli w wielką miłość. Ona dostała zagraniczne stypendium, on nie poszedł na studia, bo wolał pracę w wyuczonym zawodzie. Kidy podjęła decyzję o wyjeździe wiedział, że albo zostanie i ją straci, albo porzuci rodzinę i stabilną pracę i ruszy w nieznane. Wyjechała na początku sama i rozżalona płakała wieczorami do poduszki, patrząc na panującą za oknem...

Kilkanaście lat temu mój wujek zaplanował urlop z całą rodziną. Z pieniążkami było krucho. W tamtych czasach szczytem marzeń było polskie morze. Wujek zafundował swojej żonie i trójce dzieciaków „wspaniałe” wakacje. Wylądowali na polu namiotowym. Przerażona ciocia ulokowała pięcioosobową rodzinę w namiocie. Pech chciał, że cały tydzień był deszczowy. Dzieciaki o kąpieli w morzu, czy wygrzewaniu się na słońcu mogły zapomnieć. Nawet zwiedzanie miasta w taką pogodę było mało przyjemne. Największą atrakcją było wyjście do kina. Budżet był jednak ograniczony. Cała piątka spędziła więc większość czasu w namiocie. Wujek powtarzał, że to mają być ich pierwsze wspólne wakacje. Pewnego wieczoru, gdy drobny deszczyk przekształcił się w ogromną ulewę, a wiatr rzucał namiotem na wszystkie strony, nawet ciocia przestała trzymać stronę wujka. Ten twardo chciał uszczęśliwić rodzinę. Siedział w samym środku namiotu i wytężał wszystkie siły, by utrzymać stelaż wspierający dach nad ich głową. Dzieciaki płakały, że chcą wracać do domu. Wujkiem kołysało na wszystkie strony. Nie zapowiadało się na to, że zmieni zdanie. W pewnym momencie namiot nie wytrzymał. Metalowa rurka wbiła się w naprężone pod wpływem wiatru płótno i cały namiot runął. Ciocia i dzieciaki wygrzebały się spod niego. Mieli niesamowity widok. Wśród zwojów tego, co zostało z namiotu, siedział wujek. Był cały mokry i nadal trzymał metalowy pręt, wystający z „tonącego okrętu”.

Kilkanaście lat temu mój wujek zaplanował urlop z całą rodziną. Z pieniążkami było krucho. W tamtych czasach szczytem marzeń było polskie morze. Wujek zafundował swojej żonie i trójce dzieciaków „wspaniałe” wakacje. Wylądowali na polu namiotowym. Przerażona ciocia ulokowała pięcioosobową rodzinę w namiocie. Pech chciał, że cały tydzień był deszczowy. Dzieciaki o kąpieli w...

Anka i Tomek poznali się na pierwszym roku studiów. Dwoje młodych ludzi, w dużymi ambicjami i wspaniałymi planami na przyszłość. Odmiennymi planami. Anka marzyła o pracy w małej miejscowości, gdzie zajmowałaby się wymierającymi gatunkami roślin. Czuła się strażnikiem przyrody. Tomaszowi marzyła się Warszawa - wiecznie pełne życia miasto, w którym mógłby poszaleć i być "kimś" na dobrym stanowisku w firmie zajmującej się najnowszą technologią. Wszystko byłoby piękne, gdyby nie jeden malutki problem. Anka i Tomek, po początkowej niechęci, pokochali się na zabój. Po pięciu latach nie wyobrażali sobie już życia osobno, ale żadne z nich nie chciało zrezygnować ze swoich planów. W końcu , po długiej rozmowie, zdecydowali, że nie ważne gdzie zdecydują się zamieszkać muszą być tam razem. W ten oto sposób zmienili zdanie całkowicie - wyjechali za granicę, bo najważniejsze by żyć razem!

Anka i Tomek poznali się na pierwszym roku studiów. Dwoje młodych ludzi, w dużymi ambicjami i wspaniałymi planami na przyszłość. Odmiennymi planami. Anka marzyła o pracy w małej miejscowości, gdzie zajmowałaby się wymierającymi gatunkami roślin. Czuła się strażnikiem przyrody. Tomaszowi marzyła się Warszawa - wiecznie pełne życia miasto, w którym mógłby poszaleć i być...

Nieważne dokąd ani gdzie - byle razem. Tak brzmi motto większości małżeństw i związków w początkowej fazie...Po prostu nie liczy się nic poza TĄ osobą. Chce się z nią być zawsze i wszędzie, i nie ma nic ważniejszego. To jest największym szczęściem, radością, marzeniem. Nic nie przeszkadza, nie denerwuje, nie stanowi przeszkody...To takie proste. Miłość, która oczywiście często zaczyna się zakochaniem - tak właśnie wygląda. Żadne przeszkody nie są w stanie zniechęcić, nic nie jest zbyt trudne, zbyt ciężkie...Ma się przeświadczenie, że razem, we dwoje pokona się wszystkie przeciwności, że szczęście mieszka wszędzie tam - gdzie my - dwoje! Niekiedy chętnie porzucamy swoje dotychczasowe życie, zmieniamy otoczenie, poświęcamy swoje dotychczasowe osiągnięcia dla możliwości bycia razem. I jesteśmy absolutnie przekonani o słuszności decyzji. To jest piękne, ale prawdziwe piękno jest w tym, że nasze przywiązanie, miłość, zdolność do wzajemnych poświęceń i pragnienie bycia "byle gdzie, byle razem" - przetrwa przez wiele lat i da poczucie spełnienia! Prawdziwa miłość daje radę! Potrafi przejść przez życiowe burze mocniejsza i piękniejsza. Wiem - bo tego doświadczyłam. Dzieci takich rodziców poniosą dobre wzorce w świat i też zbudują szczęśliwe związki. Tak myślę. Tak żyję. Trzydzieści lat w małżeństwie - nie idealnym, czasem trudnym i z problemami, ale nadal chcemy być razem, byle gdzie - byle we dwoje...Naszym marzeniem jest móc spacerować za rękę po parku w podeszłym wieku. Zawsze rozczula nas widok takich nobliwych, zakochanych par!

Nieważne dokąd ani gdzie - byle razem. Tak brzmi motto większości małżeństw i związków w początkowej fazie...Po prostu nie liczy się nic poza TĄ osobą. Chce się z nią być zawsze i wszędzie, i nie ma nic ważniejszego. To jest największym szczęściem, radością, marzeniem. Nic nie przeszkadza, nie denerwuje, nie stanowi przeszkody...To takie proste. Miłość, która oczywiście...