Wyrazy uznania dla Mili za świetne, humorystyczne podejście i dla Makiwarriora za skuteczne rozprawienie się z plotką - zupełnie nie rozumiem, dlaczego ten tekst przegrał z całą gamą naiwnie optymistycznych wyobrażeń, że jak będziemy mili albo jak powiemy ludziom prawdę, to oni nam uwierzą i plotki powinny się skończyć. Po raz kolejny nie rozumiem decyzji jurorów... ale zdążyłam się już do tego przyzwyczaić.

Wyrazy uznania dla Mili za świetne, humorystyczne podejście i dla Makiwarriora za skuteczne rozprawienie się z plotką - zupełnie nie rozumiem, dlaczego ten tekst przegrał z całą gamą naiwnie optymistycznych wyobrażeń, że jak będziemy mili albo jak powiemy ludziom prawdę, to oni nam uwierzą i plotki powinny się skończyć. Po raz kolejny nie rozumiem decyzji jurorów... ale...

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
renia511
Junka
kasia2006222
Ania M

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
renia511
Junka
kasia2006222
Ania M

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Razem z moim chłopakiem mieliśmy na ten weekend wyjechać z naszej miejscowości, ale w ostatniej chwili musieliśmy zmienić plany - siostra Bartka, od niedawna szczęśliwa mama, z powodu jakiejś pilnej sprawy, zostawiła nam pod opieką swojego słodkiego urwisa. Stwierdziliśmy więc, że zostaniemy w domu - nie wiadomo, jak mały znosi podróże, poza tym, świeże powietrze i natura to przecież idealne miejsce dla dziecka.

Wzięliśmy wózek i wyszliśmy na spacer. Jak to w małej miejscowości, po kilku dniach dosłownie każdy słyszał o tym, że byliśmy widziani z potomkiem. Mój wcześniejszy wyjazd na studia najbardziej złośliwi odebrali nawet jako ucieczkę i ukrywanie ciąży ("ale dobrze, że wydoroślała i nie wstydzi się dziecka"). Jak sobie poradziłam? Prawdą. Najprostsze rozwiązania są najlepsze - razem z Bartkiem tłumaczyliśmy się wszystkim aż do skutku. A to, że byliśmy obserwowani na każdym kroku przez sąsiadów i nikt więcej nie widział nas z małym, działało na naszą korzyść.

Razem z moim chłopakiem mieliśmy na ten weekend wyjechać z naszej miejscowości, ale w ostatniej chwili musieliśmy zmienić plany - siostra Bartka, od niedawna szczęśliwa mama, z powodu jakiejś pilnej sprawy, zostawiła nam pod opieką swojego słodkiego urwisa. Stwierdziliśmy więc, że zostaniemy w domu - nie wiadomo, jak mały znosi podróże, poza tym, świeże powietrze i natura...

Tego dnia chciałam wyjść na miasto i poczuć się piękna. Zrobiłam sobie pełny makijaż: czarny kontur oczu, rzęsy podkręcone zalotką i krwistoczerwone usta. Ubrałam się elegancko, a przed wyjściem rozczesałam rude loki. Spojrzałam w lustro i uśmiechnęłam się do odbicia. Po raz pierwszy od bardzo dawna czułam się kobieco i atrakcyjnie. Wychodząc, zarzuciłam na siebie sztuczne futro, aby ochronić się przed chłodnym wiatrem.

Przechadzałam się opustoszałymi ulicami, zaglądając w witryny sklepowe. Po drodze spotkałam niewielu ludzi: starszego pana na rowerze i staruszkę czujnie obserwującą z okna Jantarnię.

W drodze powrotnej weszłam do spożywczaka po miód. Weszłam akurat w momencie, kiedy staruszka kończyła zdawać sprzedawczyni codzienny raport:
- Po sezonie, wystrojona i wymalowana jak ta lala! I te rude włosy! Mówię Pani, to jakaś prostytutka jest, albo jakaś inna, co to się nie szanuje.

Zabolało. Drzwi się zamknęły i obie kobiety łypnęły na mnie podejrzliwie, natychmiast urywając rozmowę. Udawałam, że rozglądam się po sklepie, a w rzeczywistości powstrzymywałam się od płaczu. W końcu emocje wzięły górę:
- Strasznie gorąco w tym sklepie – oznajmiłam głośno, po czym zdjęłam perukę.
Włosy nie zdążyły mi jeszcze odrosnąć po chemioterapii i na głowie miałam tylko lichy meszek. Podeszłam do lady i poprosiłam o miód. Gdy wróciłam do kliniki, płakałam cały wieczór. Ale nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy i zawstydzonych, spuszczonych oczu tych ohydnych plotkar!

Tego dnia chciałam wyjść na miasto i poczuć się piękna. Zrobiłam sobie pełny makijaż: czarny kontur oczu, rzęsy podkręcone zalotką i krwistoczerwone usta. Ubrałam się elegancko, a przed wyjściem rozczesałam rude loki. Spojrzałam w lustro i uśmiechnęłam się do odbicia. Po raz pierwszy od bardzo dawna czułam się kobieco i atrakcyjnie. Wychodząc, zarzuciłam na siebie sztuczne...

Plotka nie ma sobie równych. Rozprzestrzenia się w błyskawicznym tempie i niczym śnieżna kula tocząc się powększa się i ulega nieustannej metamorfozie. Gdy dotrze do celu zupełnie zmieni swój kształt i często z małej kuleczki staje się ogromną śnieżną kulą. Czy można stanąć jej na drodze? Można, ale zapewne jej siła zmiażdży Twoje dobre chęci. Życe w małej miejscowości nauczyło mnie jednej ważnej rzeczy - plotki nie da się zatrzymać, ale można sprawić że ostatecznie przyniesie więcej korzyści niż straty (ach jakie to do plotki nie podobne). Zadufana, zapatrzona w siebie - tak mówili o mnie w miasteczku. Ludzie nie znając mnie prawdziwej, na podstawie zwyczajnych niczym nie popartych obserwacji. Ocenianie książki po okładce? Czesto sprawia, że błędnie oceniamy treść. Nie ma co przekonywać ludzi do tego, że jest inaczej niż myślą. Nie ma co przekonywać ich słowem... Tu można zadziałać jedynie czynem! Dlatego zamiast mówić i przekonywać postanowiłam zadziałać. Przyjazny uśmech, pomocna dłoń, ciepłe słowo. W ten sposób szybko obróicłam wiarygodność plotki w pył. I z osoby egoistycznej i zaatrzonej w siebie nagle w oczach innych stałam się człowiekiem pomocnym i wielkim sercu. Czyn stał się najlepszym dowodem, zwykły gest odmienił niszczącą moc plotki. Dziś wiem, że plotki nie da się zatrzymać, ale jak śnieżną kulę stopić może słoneczny promień, tak plotkę topi ciepło serca...

Plotka nie ma sobie równych. Rozprzestrzenia się w błyskawicznym tempie i niczym śnieżna kula tocząc się powększa się i ulega nieustannej metamorfozie. Gdy dotrze do celu zupełnie zmieni swój kształt i często z małej kuleczki staje się ogromną śnieżną kulą. Czy można stanąć jej na drodze? Można, ale zapewne jej siła zmiażdży Twoje dobre chęci. Życe w małej miejscowości...

- Chcesz wiedzieć co dzisiaj usłyszałam od Kowalskiej? Wiesz, tej co mieszka na Poznańskiej, zaraz koło apteki. Dokładnie, o niej mówię. Co za nieznośna kobieta. Zaczepiła mnie niedaleko przystanku autobusowego, kiedy wracałam z zajęć do domu. Otóż, pani Grażynka twierdzi, że mama i tata przewracają się w grobie przez moje wyczyny. Tak, wyczyny, dokładnie takiego słowa użyła. Dobrze, że nie powiedziała striptiz, bo bym jej od razu powiedziała, co jej syneczek wyprawiał na twoim kawalerskim. Wiem, wiem, ale sam rozumiesz, jakie to krzywdzące. Człowiek trenuje prawie całe życie, dzieli się pasją z innym, a potem przyjdzie taka i jedyne co jej przyjdzie do głowy, to że tańczę i rozbieram się za pieniądze. Na Boga, przecież ja reprezentuję nasz kraj w międzynarodowych zawodach! Przyznasz, że może człowieka coś trafić? I pewnie jeszcze rozsiewa te fałszywe wyobrażenia wśród tych, którzy chcą jej słuchać. A tych niemało.. Wiesz co? Wykorzystam to jej gadanie przeciwko niej. Nadchodzą dni Jantarni, organizatorem jest Paweł z naszej starej klasy. Na pewno zgodzi się, żebym w ramach obchodów dała akrobatyczny pokaz pole dane. Jestem pewna, ze zleci się cała Jantarnia, z Kowalską na czele, a kiedy zobaczą czym naprawdę się zajmuję, będzie im głupio, jak nie wiem co!

- Chcesz wiedzieć co dzisiaj usłyszałam od Kowalskiej? Wiesz, tej co mieszka na Poznańskiej, zaraz koło apteki. Dokładnie, o niej mówię. Co za nieznośna kobieta. Zaczepiła mnie niedaleko przystanku autobusowego, kiedy wracałam z zajęć do domu. Otóż, pani Grażynka twierdzi, że mama i tata przewracają się w grobie przez moje wyczyny. Tak, wyczyny, dokładnie takiego słowa...

Wreszcie po sezonie. W sklepie same znajome twarze, brak facetów w samych kąpielówkach i dzieciaków oblepionych piachem prosto z plaży. Brałem właśnie bułki, gdy zauważyłem dwie starsze panie mieszkające na Kwiatowej. Szeptały coś i konspiracyjnie kiwały głowami w moją stronę. Gdy zauważyły, że patrzę na nie oddreptały szybko do kasy. Dyskretnie przeglądnąłem się w szybie lodówki, ale nic dziwnego nie zauważyłem. W sklepie pojawiło się za to dwóch ochroniarzy nieudolnie próbujących udawać znudzenie. Poczułem się dziwnie. Wziąłem z półek co miałem wziąć i poszedłem zapłacić. Na jednej z kas siedziała pani Jadzia. Moja sąsiadka. Do niej skierowałem swoje kroki i stanąłem w kolejce. Na mój widok poczerwieniała i wybąkała ciche "dzień dobry". Wiedziałem już, że coś jest mocno nie tak. Pytam więc:
- Pani Jadziu co to się dzieje, że ludzie patrzą na mnie jak na trędowatego?
- A tam, ludzie coś gadają, ale ja to wiary nie daje
- Ale w co pani wiary nie daje?
- A bo pan to porządny człowiek, a Maliniakowa widziała, że pan z komisariatu wychodzi, a tam siostrzeniec sąsiadki Kowalskiej pracuje i ta sąsiadka mówiła na targu do Marciniakowej, a Kowalska to słyszała bo buraki kupowała obok, że pan jesteś zamieszany w kradzież jakiegoś roweru.
I patrzy na mnie wyczekująco, a reszta sklepu nagle skończyła zakupy i zbliżyła się do kas coś tam jeszcze oglądając od niechcenia. Odetchnąłem i mówię:
- To wszystko prawda! - szok na twarzach - Siedzę w tym po uszy! To mnie ten rower ukradli!

Wreszcie po sezonie. W sklepie same znajome twarze, brak facetów w samych kąpielówkach i dzieciaków oblepionych piachem prosto z plaży. Brałem właśnie bułki, gdy zauważyłem dwie starsze panie mieszkające na Kwiatowej. Szeptały coś i konspiracyjnie kiwały głowami w moją stronę. Gdy zauważyły, że patrzę na nie oddreptały szybko do kasy. Dyskretnie przeglądnąłem się w szybie...

Robi mi się gorąco z nerwów, ręce zaczynają mi się pocić, kolana trząść. Staram się nie rozglądać dookoła. Wiem, że wszyscy na mnie patrzą. Wiem, że szeptają i doskonale wiem o czym.
Powoli, najostrożniej jak potrafię podchodzę do lady by zamówić kawę. Już otwieram usta, gdy ktoś zwraca się do mnie podniesionym głosem, prawie krzyczy.
- Przyznaj się, jak to jest rozbić związek własnej przyjaciółki?! Ty lafiryndo!
Zbiera mi się na mdłości. Odwracam się w stronę dochodzącego głosu. Przy jednym ze stolików znajduje się pani Brown. Z wrażenie aż wstała. Jest stara i bezczelna. Mam ochotę ją uderzyć.
- Ominęła pani lekcje dobrego wychowania? - odpowiadam ze sztucznym uśmiechem - Czyż nie grzeczniej byłoby zapytać, czy plotki na mój temat są prawdą? - podnoszę jedną brew ku górze.
Widzę jej wzrok i wiem, że najchętniej by mnie udusiła. Tak strasznie mnie nie lubi, że dałaby mnie na pożarcie lwom.
- Za kogo teraz się weźmiesz?! Komu teraz rozbijesz rodzinę?! - krzyczy dalej, a ludzie dookoła patrzą uważnie na moją reakcję.
- Pani Brown, proszę się zamknąć! - podnoszę głos - Nigdy nikomu nie rozbiłam rodziny! Stephanie była moją najlepszą przyjaciółką! Mówię w czasie przeszłym, bo to ona skrzywdziła mnie! - robię parę kroków w jej stronę - Tom był moim bratem ciotecznym, głupi ludzie! To ona zdradziła go! - zwracam się teraz do wszystkich - I rozwiewam wasze wątpliwości - nie ze mną !
W kawiarni nadal jest cisza. Słyszę swój własny oddech. Chcę stąd uciec, mam dość.
- Kłamiesz - kobieta niepewnie znów się do mnie zwraca.
- Tak? To dlaczego to ona uciekła stąd, a nie ja? - dodaje, odwracam się i wychodzę.
W drodze do domu jedyne o czym marzę, to o zakończeniu plotek na mój temat. O spokoju, ciszy, prawdzie.

Robi mi się gorąco z nerwów, ręce zaczynają mi się pocić, kolana trząść. Staram się nie rozglądać dookoła. Wiem, że wszyscy na mnie patrzą. Wiem, że szeptają i doskonale wiem o czym.
Powoli, najostrożniej jak potrafię podchodzę do lady by zamówić kawę. Już otwieram usta, gdy ktoś zwraca się do mnie podniesionym głosem, prawie krzyczy.
- Przyznaj się, jak to jest rozbić...