Strach, obawa, przerażenie, bezsilność. To uczucia, które towarzyszyły mi pewnej nocy.
Zmienialiśmy pokrycie dachowe naszego domu. Byłam wtedy nastolatką, a wrześniowe dni były całkiem ciepłe i przyjemne. Pracownicy zdemontowali stare pokrycie i zabezpieczyli dach folią, jednak nie udało się ułożyć nowego pokrycia jednego dnia. Było to już zbyt pracochłonne, a dzień zbyt krótki.
Niestety w nocy nadeszła burza i silne wiatry. Wszyscy obawialiśmy się o zabezpieczenie wykonane przez pracowników. Tato wraz z sąsiadem starali się zabezpieczyć wszystko tak, aby nic się nie stało. Niestety się nie udało. Silny wiatr pozrywał folię, na strych wdarła się woda z panującej ulewy. A my byliśmy bezradni. Mimo starań, biegania i kombinowania coraz to nowszych zabezpieczeń nie byliśmy w stanie nic zrobić. Na szczęście woda nie przeniknęła przez strop, niemniej jednak strych był zalany. Ogrom pracy jaki później z mamą włożyłyśmy, aby wszystko doprowadzić do porządku był naprawdę duży. Dodatkowo pracownicy musieli drugi raz wykonywać swoje prace. Niestety wobec żywiołów jesteśmy bezsilni i bezradni. Możemy starać się im przeciwdziałać, ale jesteśmy w stosunku do nich zbyt mali, a one są zbyt silne, aby udało nam się je pokonać.

Strach, obawa, przerażenie, bezsilność. To uczucia, które towarzyszyły mi pewnej nocy.
Zmienialiśmy pokrycie dachowe naszego domu. Byłam wtedy nastolatką, a wrześniowe dni były całkiem ciepłe i przyjemne. Pracownicy zdemontowali stare pokrycie i zabezpieczyli dach folią, jednak nie udało się ułożyć nowego pokrycia jednego dnia. Było to już zbyt pracochłonne, a dzień zbyt...

Który żywioł jest najbardziej najbardziej nieprzewidywalny? Tak, woda. Nikt mnie nie musi przekonywać, wystarczy mi deszcz.
Jedna z moich pierwszych dłuższych tras jako kierowca bez innego doświadczonego kierowcy u boku, wypadła właśnie na deszczową pogodę. Początkowo jechało się fajnie, dopóki nie musiałam zwolnić do 20 km/h na autostradzie, nie widząc za oknem nic poza błyskawicami i zastanawiając się, gdzie mam właściwie się zatrzymać, aby nie zostać stratowana przez inne samochody, które mimo ściany deszczu(lało jakby ktoś trzymał wiadro i wylewał jego zawartość na mój samochód) dalej pędziły 140 km/h, nie przejmując się faktem, że jeszcze mnie dodatkowo zraszają...
I to tyle w kwestii wody...

Który żywioł jest najbardziej najbardziej nieprzewidywalny? Tak, woda. Nikt mnie nie musi przekonywać, wystarczy mi deszcz.
Jedna z moich pierwszych dłuższych tras jako kierowca bez innego doświadczonego kierowcy u boku, wypadła właśnie na deszczową pogodę. Początkowo jechało się fajnie, dopóki nie musiałam zwolnić do 20 km/h na autostradzie, nie widząc za oknem nic poza...

To była wyjątkowo ciepła Wigilia. Taka, kiedy zimowa kurtka ląduje na chwilę w szafie, a powodzeniem cieszy się jej cieńsza i lżejsza siostra wiatrówka. Do tego kompletu dołączyła czapka. Ot zwykła czapka, ciut tylko dziwna, bo sprawiająca wrażenie zbyt małej, by pasowała nawet na najmniejszą głowę. Zwykłe złudzenie optyczne, gdyż głowa pasowała do niej idealnie, a czapka szczelnie zakrywała uszy, zapewniając idealną ochronę przed wiatrem. Autorką czapki była babcia, która na Wigilię zawsze stawiała się pierwsza, by mieć ten komfort, wolność pod choinką, i móc umieścić paczkę w dogodnym dla siebie podchoinkowym punkcie, zanim nadciągną swetry, skarpety, de-zo-do-ra-nty. Teraz już pasterka, babcia na przodzie pod rękę z córką, w środku dzieci, na końcu mężczyźni asekurujący tyły. Ale cóż to? Wiatr, okropna wichura, w odpowiedzi na temperaturę, zrywa mi nową-czapkę z głowy i ciśnie ją w dal, dół raczej, góry pod kątem stromym. Turnus staje, w oczach babci przerażenie, bardziej, że już w tej sekundzie zaatakował katar niż na wieść o czapce psotce, złośnicy jednej. No nic, schodzę w dół, a gdzie indziej?! Stryj świeci telefonem, kuzyn pesymista “Dawno zjadły ją psy!” Ale idę, rodzina niknie w oczach, słychać kolędy, dzwony, jest stromo, potykam się, strach, łapię równowagę i widzę ją.
Babcia? Przecież ty tam na górze. Że tutaj?
Pierwsza! Jeszcze mi się przeziębisz - wygłaszając i wsuwając czapkę na moją całkiem pasującą do niej głowę.

To była wyjątkowo ciepła Wigilia. Taka, kiedy zimowa kurtka ląduje na chwilę w szafie, a powodzeniem cieszy się jej cieńsza i lżejsza siostra wiatrówka. Do tego kompletu dołączyła czapka. Ot zwykła czapka, ciut tylko dziwna, bo sprawiająca wrażenie zbyt małej, by pasowała nawet na najmniejszą głowę. Zwykłe złudzenie optyczne, gdyż głowa pasowała do niej idealnie, a czapka...

To było w lipcu w 2003 roku, kiedy jechaliśmy odwiedzić moją Chrzestną w szpitalu. Urodziła wtedy najmłodszego syna. Nic nie zapowiadało takiego koszmaru, bo to był piękny, lipcowy dzień. Cieszyłam się zobaczę, że zobaczę swojego nowego kuzyna. Kiedy wracaliśmy nagle pogoda zaczęła się psuć. Rozpętała się straszna burza wraz z deszczem. Moja siostra zaczęła histerycznie płakać, tata się denerwował. Ja starałam się zachować spokój, jednak też w głębi duszy bałam się czy wyjdziemy z tego cało. Opatrzność jednak czuwała, bo przeczekaliśmy to szaleństwo spokojnie, jednak to co się wtedy wydarzyło zostaje w pamięci. Zawsze odczuwam lęk przed zbliżającą się burzą. To jest cud, że wróciliśmy do domu cali i zdrowi, bo nie wszyscy mają takie szczęście.

To było w lipcu w 2003 roku, kiedy jechaliśmy odwiedzić moją Chrzestną w szpitalu. Urodziła wtedy najmłodszego syna. Nic nie zapowiadało takiego koszmaru, bo to był piękny, lipcowy dzień. Cieszyłam się zobaczę, że zobaczę swojego nowego kuzyna. Kiedy wracaliśmy nagle pogoda zaczęła się psuć. Rozpętała się straszna burza wraz z deszczem. Moja siostra zaczęła histerycznie...

Bez względu na wszystko, najgorszym żywiołem, którego się obawiam jest woda!! Gdy tylko myślę o tej książce i o tym co przeżyli bohaterowie, trzęsie mną ze strachu. Wiem, że ja w ich sytuacji od razu bym zginęła. Byłoby po mnie, ponieważ nie mam zmysłu przetrwania. W ubiegłym roku, podczas powrotu z pracy do domu dopadła mnie przeraźliwa burza. Jak na złość tego dnia musiałam jechać do pracy autobusem, więc nie ma co, mam wyczucie chwili. Czekałam w centrum miasta na swój autobus, który miał przyjechać lada moment, mieszkam za miastem, z autobusu muszę przejść na piechotę ok 1km. Gdy już jechałam autobusem zauważyłam co się święci. Na początku tylko wiatr, wykręcał drzewa we wszystkie strony, i już to mnie przeraziło. Pomyślałam sobie "dobrze, że chociaż nie pada" i po kilku minutach... wiadomo, oberwanie chmury. Szłam do domu na piechotę nawet nie miałam się gdzie schować. Pusta droga, dookoła drzewa. Biegłam ile sił w nogach, ale weź biegnij gdy wiatr pchnie Cię w inna stronę. Nagle kilka metrów przede mną spadła ogromna gałąź! Naprawdę mnie to przeraziło. Gdy byłam bliżej domu zauważyłam, że dachówki z domu mojej babci są pozrywane i brakuje jednego przęsła w płocie. widocznie tu zaczęło się dużo wcześniej, i burza szła w stronę z której szłam. Byłam wdzięczna losowi, że udało mi się dotrzeć do domu zanim stało się coś dużo gorszego. Burza trwała do późnych godzin nocnych. Rano sprzątaliśmy podwórko z połamanych drzew i połamanych dachówek.

Bez względu na wszystko, najgorszym żywiołem, którego się obawiam jest woda!! Gdy tylko myślę o tej książce i o tym co przeżyli bohaterowie, trzęsie mną ze strachu. Wiem, że ja w ich sytuacji od razu bym zginęła. Byłoby po mnie, ponieważ nie mam zmysłu przetrwania. W ubiegłym roku, podczas powrotu z pracy do domu dopadła mnie przeraźliwa burza. Jak na złość tego dnia...

Chciałam złapać Pana Boga za nogi. A On mi pogroził palcem i pokazał, jak cenne jest życie.
Byłam w górach. Próbowałam przezwycięzyć swoje lęki i pobić swój dotychczasowy rekord wysokościowy. 2002 m n.p.m. były na wyciągnięcie ręki. Trzydniowiański Wierch zdobyłam, a do Kończystego było już tak blisko. Znalazłabym się tak wysoko, tak blisko nieba! Byłam sama, wciąż miałam siły, a słońce miło dogrzewało mi plecy. „Leń kanapowy samotnie zawędrował w górach na dwutysięcznik” – tak, to łechtało moje ego. No i wlazłam na górę!
Cóż, pocieszyłam się tam przez 5 minut, po czym jedyną znaną mi drogę powrotną zagrodziła mi chmura burzowa. Mogłam albo iść wyżej na Jarząbczy Wierch, abo przejść przez chmurę i biec do schroniska.
I wiecie co? Wlazłam w chmurę. Widoczność była na 2 metry, woda lała się strumieniami po szlaku, a ja w drodze przerobiłam w głowie cały znany mi katechizm. „Leń kanapowy samotnie porażony piorunem w górach na dwutysięczniku” – tak, to już nie brzmiało tak dumnie.
Pierwszy piorun trafił 15 metrów ode mnie. Usłyszałam tylko suchy trzask. Naprawdę bałam się o swoje życie. Chciałam nawet przeczekać nawałnicę z turystami spotkanymi po drodze. Jednak widząc ich stulonych w grupie i każdego z nich z metalowymi kijami w dłoni – pomyślałam, że kolejne pioruny polecą właśnie tam. Życzyłam im szczęścia i uciekłam od nich jak oparzona.
Do schroniska dotarłam cała i zdrowa i Bogu dziękuję do dziś za tę lekcję, bo ponownie nauczyłam się doceniać każdy dany mi dzień.

Chciałam złapać Pana Boga za nogi. A On mi pogroził palcem i pokazał, jak cenne jest życie.
Byłam w górach. Próbowałam przezwycięzyć swoje lęki i pobić swój dotychczasowy rekord wysokościowy. 2002 m n.p.m. były na wyciągnięcie ręki. Trzydniowiański Wierch zdobyłam, a do Kończystego było już tak blisko. Znalazłabym się tak wysoko, tak blisko nieba! Byłam sama, wciąż miałam...

Jedziemy ze znajomymi nad morze, na majówkę. Fajna ekipa, dużo śmiechu. W Dęblinie mamy przesiadkę do właściwego pociągu, było ok 22.
- To co otwieramy już tę cytrynówkę? Tyle się przy niej napracowaliśmy.
- Mieliśmy zacząć w pociągu.
- No co ty. Otwieramy.
Cytrynówka poszła w obieg. Może byliśmy przy drugim okrążeniu jak na stację powoli zaczął się wtaczać pociąg. W oddali słychać jakieś grzmoty, nam jest wesoło, pociąg się zatrzymuje. Jak nagle stacja się nie rozświetli! Piorun trafił w latarnię na naszym peronie, całkiem niedaleko. Światło, w tym samym momencie huk, iskry się sypią i na peronie robi się ciemno. Nie pamiętam kto trzymał butelkę z cytrynówką, w ogólnie nie wiele pamiętam z tego momentu, bo wszyscy rzucili się do pociągu. Zrobiło się zamieszanie, bo sporo ludzi czekało a iskry lecą z latarni. W końcu siedzimy w naszym przedziale, pociąg rusza, spojrzeliśmy na siebie i w śmiech. Nie uspokoiliśmy się chyba przez 20 minut i to nas rozładowało z napięcia – z taką ekipą można wiele. Jednak do tej pory jak to wspominamy, to każdy zgodnie przyznaje, moment uderzenia pioruna był okropny – z żywiołami nie ma żartów.

Jedziemy ze znajomymi nad morze, na majówkę. Fajna ekipa, dużo śmiechu. W Dęblinie mamy przesiadkę do właściwego pociągu, było ok 22.
- To co otwieramy już tę cytrynówkę? Tyle się przy niej napracowaliśmy.
- Mieliśmy zacząć w pociągu.
- No co ty. Otwieramy.
Cytrynówka poszła w obieg. Może byliśmy przy drugim okrążeniu jak na stację powoli zaczął się wtaczać pociąg. W...

Przypomina mi się burza stulecia - tak przynajmniej o niej mówię, gdy wspominam szkody, jakie wyrządziła i emocje, które mi wtedy towarzyszyły. Miałam może 12, może 14 lat kiedy przez moją miejscowość przeszła straszliwa burza. Był wieczór. W kilkanaście sekund bardzo ciemne chmury przykryły jasne niebo. Ogniste pioruny rozświetlały co chwilę świat. Z każdą minutą grzmoty były coraz głośniejsze. Wszystko działo się szybko i gwałtownie. Aż nagle pojawiło się zjawisko, które można by nazwać lekkim trzęsieniem ziemi. Całą rodziną siedzieliśmy w jednym pokoju przy zapalonej świeczce. Nie było już prądu. Trzymając stopy na podłodze czuliśmy jak ziemia drży, wszystko się pod nami poruszało. Za oknem wcale nie było lepiej. Latały różne przedmioty: doniczki z kwiatami, kawałki papy. Plastikowe krzesła były poprzewracane, a na ulicy leżały stosy gałęzi. To wszystko trwało kilka godzin! Zawsze bałam się burzy, ale te wcześniejsze były niczym w porównaniu z tą. Pioruny trzaskały, wiatr zrywał dachy i linie energetyczne, przewracał drzewa. Prądu nie było przez kolejne dni. Telefon nieczynny. Kiedy burza szalała, myślałam tylko o tym, by się jak najszybciej skończyła. Oczami wyobraźni widziałam piorun trafiający w nasz dom i to jak z niego uciekamy. Na szczęście nie było aż tak tragicznie, choć sytuacja pokazała nam jak jesteśmy bezradni na siły przyrody.

Przypomina mi się burza stulecia - tak przynajmniej o niej mówię, gdy wspominam szkody, jakie wyrządziła i emocje, które mi wtedy towarzyszyły. Miałam może 12, może 14 lat kiedy przez moją miejscowość przeszła straszliwa burza. Był wieczór. W kilkanaście sekund bardzo ciemne chmury przykryły jasne niebo. Ogniste pioruny rozświetlały co chwilę świat. Z każdą minutą grzmoty...

Miałam może 3-4 lata,kiedy trochę starsze "koleżanki" miały się mną opiekować przez jedno popołudnie.Najpierw poszłyśmy na spacer.Już po drodze straszyły mnie,że mnie zostawią...Później kazały mi wejść do strumyka i straszyły,że się uropię..Pamiętam jak stoję po kostki w wodzie i płaczę...Dziś wiem ,że "daleko " było o jakieś 200 m od domu a w strumyku trudno było zamoczyć buty,ale wyobraźnia i lęk małego dziecka to potężna broń.Do tego doszła histeria na widok "opiekunek".Wstrząs musiał być potężny skoro pamiętam wszystko do dziś.

Miałam może 3-4 lata,kiedy trochę starsze "koleżanki" miały się mną opiekować przez jedno popołudnie.Najpierw poszłyśmy na spacer.Już po drodze straszyły mnie,że mnie zostawią...Później kazały mi wejść do strumyka i straszyły,że się uropię..Pamiętam jak stoję po kostki w wodzie i płaczę...Dziś wiem ,że "daleko " było o jakieś 200 m od domu a w strumyku trudno było zamoczyć...