WItaj ja z dwanych lat.
Jesteś teraz w szkole i każda przerwa mija ci na szaleństwach. Biegasz, skaczesz w gumę i skakankę, kopiesz w piłkę a czas ci mija beztrosko. Spójż obok Ciebie siedzi Karola, Ona nie może bawić się jak reszta z was, nie wolno jej się męczyć, wysilać, denerwować. Jednak każdego dnia tuż obok was obserwuje i kibicuje. Przestań ganiać,skakać usiądź obok Karoliny, pograj z nią w karty, pośmiej się, poplotkuj, pospaceruj, poświęć jej czas, zrób to co lubi co może i to ty jej kibicuj.Jej serce gaśnie i nie długo jej braknie to ostatnie chwile by tworzyć piękne wspomnienia.
I pamiętaj szanuj przyjaciół i ludzi, odchodzą zbyt szybko i niespodziewanie.

WItaj ja z dwanych lat.
Jesteś teraz w szkole i każda przerwa mija ci na szaleństwach. Biegasz, skaczesz w gumę i skakankę, kopiesz w piłkę a czas ci mija beztrosko. Spójż obok Ciebie siedzi Karola, Ona nie może bawić się jak reszta z was, nie wolno jej się męczyć, wysilać, denerwować. Jednak każdego dnia tuż obok was obserwuje i kibicuje. Przestań ganiać,skakać usiądź ...

Rozwijam kliszę dzieciństwa. Widzę siebie w każdym wieku, w każdej sytuacji. Którą by tu wybrać. Gdzie wskoczyć i dać sobie wskazówkę? Przyglądam się jednej, następnej i tak dalej. Trudny wybór..no dobra. Wskakuję tutaj!
Stoję za murkiem oddzielającym posesję moich dziadków od pola sąsiadów. Nikogo nie ma na zewnątrz. Tylko mała ja w wieku 8 lat. Ta, która nie ma lęku wysokości i "wszystko wie lepiej". Mała ja nie widzi mnie. Zerka za siebie i biegiem rzuca się na drabinę prowadzącą na gołębnik dziadka. "Jaka cwaniara mała" - myślę o sobie. Rzucam się biegiem za nią. Już wchodzę na drabinę..ale nogi mi się zaczynają trząść. Zastanawiam się kiedy ostatni raz wchodziłam po szczebelkach. Spoglądam w górę, muszę się sprężyć, bo nie zdążę. Zaciskam zęby i wchodzę niczym ślimak na górę. Serce wali mi jak młot, kiedy jestem na szczycie. Wczołguje się na gołębnik i skradam się powoli. Widzę małą siebie, która sięga po jajka gołębi..tak pamiętam, chciałam mieć własny gołębnik i dlatego je wynosiłam..ale niestety ktoś to zauważył i nie raz dostałam ochrzan od wujka. Dziadek nic mi nie mówił, ale słowa wuja były tak ostre, tak kujące jak dla mnie, że pamiętam je do dzisiaj. Chciałam siebie zatrzymać..ale na moment kucam w pomieszczeniu obok. A co jeśli zrobię źle? Co jeśli ta sytuacja nie nauczy mnie niczego? Długo się zastanawiam, aż mija czas. Za późno, mała zabrała swoje skarby schowane w kieszonkach spodenek i ruszyła do domu...

Rozwijam kliszę dzieciństwa. Widzę siebie w każdym wieku, w każdej sytuacji. Którą by tu wybrać. Gdzie wskoczyć i dać sobie wskazówkę? Przyglądam się jednej, następnej i tak dalej. Trudny wybór..no dobra. Wskakuję tutaj!
Stoję za murkiem oddzielającym posesję moich dziadków od pola sąsiadów. Nikogo nie ma na zewnątrz. Tylko mała ja w wieku 8 lat. Ta, która nie ma lęku...

Malwinko,
Masz teraz 7 lat. Twój brat właśnie poszedł do 1-wszej klasy. Wiem, że cieszyłaś się z tego niezmiernie, bo teraz masz wszystko dla siebie. Muszę Cię teraz ostrzec, lepiej dla Ciebie abyś mnie posłuchała, inaczej wpadniesz w niezłe tarapaty.
Wiem jak bardzo lubisz dopiekać innym, ale proszę Cię, odpuść sobie, gdy Łukasz dziś wróci ze szkoły. Wiem, że ciężko będzie Ci to sobie wyobrazić, ale nie wróci ze szkoły sam. Przyprowadzi ze sobą nową koleżankę Agnieszkę. Agnieszka jest miła i trochę pulchniutka, będzie miała na sobie czerwony dres. I teraz najważniejsze! Możesz poczuć się zazdrosna o swego brata, ponieważ będą się trzymali za ręce. Uwierz mi to tylko dlatego, że Agnieszka jest nieśmiała, a Łukasz chciał abyś ją poznała. Proszę Cię, nie możesz jej uderzyć kamieniem w głowę! Agnieszka narobi niezłego krzyku i przyjdzie do Twojej mamy ze swoją babcią, która będzie bardzo zła! Do tego oberwie Ci się; porządny klaps od mamy za zszarpane nerwy, zero gum kulek, i Łukasz będzie na Ciebie śmiertelnie obrażony! Proszę posłuchaj mnie.
P.S. W przyszłości zostaniecie z Agnieszką najlepszymi przyjaciółkami :)

Malwinko,
Masz teraz 7 lat. Twój brat właśnie poszedł do 1-wszej klasy. Wiem, że cieszyłaś się z tego niezmiernie, bo teraz masz wszystko dla siebie. Muszę Cię teraz ostrzec, lepiej dla Ciebie abyś mnie posłuchała, inaczej wpadniesz w niezłe tarapaty.
Wiem jak bardzo lubisz dopiekać innym, ale proszę Cię, odpuść sobie, gdy Łukasz dziś wróci ze szkoły. Wiem, że ciężko...

Powiedziałabym sobie doceniaj ten czas który masz bo potem będziesz go mieć coraz mniej.

Powiedziałabym sobie doceniaj ten czas który masz bo potem będziesz go mieć coraz mniej.

Aż tylu chętnych aby przeczytać te książkę? Litości!

Aż tylu chętnych aby przeczytać te książkę? Litości!

Kochana dziewczynko!
Nie słuchaj wszystkich przykrych słów, które dzieci i dorośli kierują pod twym adresem. Oni nie mają racji, a Ty jesteś cudowną dziewczynką!
Miej swoje zdanie i walcz o nie, walcz o swoje szczęście i zadbaj o siebie. Nikt nie zrobi tego lepiej niż Ty.

Kochana dziewczynko!
Nie słuchaj wszystkich przykrych słów, które dzieci i dorośli kierują pod twym adresem. Oni nie mają racji, a Ty jesteś cudowną dziewczynką!
Miej swoje zdanie i walcz o nie, walcz o swoje szczęście i zadbaj o siebie. Nikt nie zrobi tego lepiej niż Ty.

Uwierz w siebie - bo inni tego za ciebie nie zrobią.
A jak ty sobie dasz na coś szansę, dalej będzie już z górki.
Wiara w siebie nic nie kosztuje, nikt cię z niej nie rozliczy, a może naprawdę pomóc.
No i pamiętaj, że tak naprawdę to nikt nie wie, co trzeba robić, a co można i nie można - tego uczy doświadczenie.
Przekalkuluj sobie "za" i "przeciw" i jeśli uważasz, że warto - to po prostu spróbuj.
Ja jestem po to, żeby Cię wspierać. I wspierać będę. Więc ty uwierz w siebie i idź do przodu.

Uwierz w siebie - bo inni tego za ciebie nie zrobią.
A jak ty sobie dasz na coś szansę, dalej będzie już z górki.
Wiara w siebie nic nie kosztuje, nikt cię z niej nie rozliczy, a może naprawdę pomóc.
No i pamiętaj, że tak naprawdę to nikt nie wie, co trzeba robić, a co można i nie można - tego uczy doświadczenie.
Przekalkuluj sobie "za" i "przeciw" i jeśli uważasz, że warto...

Liczy się to, co myślisz ty, a nie inni.

Liczy się to, co myślisz ty, a nie inni.

"Oleńka, nie garb się!"
Kiedy mówili mi to inni - rodzice, nauczyciele, krewni - nie wiedziałam, o co im chodzi. Traktowałam to jak standardowe utyskiwanie, a nie dobrą radę i szczerze mówiąc, trochę mi było smutno z tego powodu.
Więc gdybym teraz mogła się cofnąć w czasie i potrząsnąć trochę tym podlotkiem, którym byłam, krzyknęłabym jej prosto w ucho:
"Oleńka, wyprostuj się, jesteś piękna!"

"Oleńka, nie garb się!"
Kiedy mówili mi to inni - rodzice, nauczyciele, krewni - nie wiedziałam, o co im chodzi. Traktowałam to jak standardowe utyskiwanie, a nie dobrą radę i szczerze mówiąc, trochę mi było smutno z tego powodu.
Więc gdybym teraz mogła się cofnąć w czasie i potrząsnąć trochę tym podlotkiem, którym byłam, krzyknęłabym jej prosto w ucho:
"Oleńka, wyprostuj...

Zegar tyka. Oddalam się od laptopa, zawracam wskazówki w lewą stronę. Zamykam oczy. Przenoszę się w wyobraźni do czasów dzieciństwa. Mam cztery lata. Przeraża mnie rola małej dziewczynki w nieprzewidywalnym świecie. Nieznane, odległe miejsca wpadają w czarną dziurę duszy. Trawię je w poczuciu lęku. Nie mam oparcia. Borykam się z wyobrażonymi widmami strachu bez wsparcia rodziców czy krewnych.
Nachylam się nad sobą. Patrzę w oczy małej Ewie. Nie udzielam jej rad, bo wciąż jestem nieporadną istotą mimo że w dorosłym ciele. Po prostu mówię: - Złap mnie za rękę. Otwieram oczy. Wracam do laptopa. Próbuję pisać, ale nadal odczuwam mocny uścisk małej siebie. Wybucham płaczem. - Ewcia wciąż tu jest - stwierdzam.

Zegar tyka. Oddalam się od laptopa, zawracam wskazówki w lewą stronę. Zamykam oczy. Przenoszę się w wyobraźni do czasów dzieciństwa. Mam cztery lata. Przeraża mnie rola małej dziewczynki w nieprzewidywalnym świecie. Nieznane, odległe miejsca wpadają w czarną dziurę duszy. Trawię je w poczuciu lęku. Nie mam oparcia. Borykam się z wyobrażonymi widmami strachu bez wsparcia...