Jadę sobie do pracy moje auto gaśnie na skrzyżowaniu, przestają działać hamulce i kierownica. Ja ze stoickim spokojem obieram punkt docelowy i tam się dotaczam. Parkuję, hamując ręcznym. I następnie wykonuję telefon do męża z kwikiem, paniką i płaczem. Czas na odwagę minął, znów mogę być słabą kobietką :)

Jadę sobie do pracy moje auto gaśnie na skrzyżowaniu, przestają działać hamulce i kierownica. Ja ze stoickim spokojem obieram punkt docelowy i tam się dotaczam. Parkuję, hamując ręcznym. I następnie wykonuję telefon do męża z kwikiem, paniką i płaczem. Czas na odwagę minął, znów mogę być słabą kobietką :)

W moim katolickim domu bardzo często widać księży oraz ministrantów. Są oni zapraszani przez mamę i siostrę na rodzinne uroczystości takie jak urodziny, imieniny czy po prostu popołudniową kawę. Kiedyś całą rodziną chodziliśmy do kościoła. W każdą niedzielę, na każde święta, spowiedź w każdy pierwszy piątek miesiąca i modlitwa przed snem. Jednak kiedy stawałam się nastolatką doszłam do wniosku, że Boga nie ma. Zastanawiałam mnie teoria Darwina i była o wiele bardziej wiarygodna niż słowa biblii. Mój tata zawoził mnie na lekcje przygotowujące do bierzmowania, ale gdy wysadzał mnie pod kościołem i odjeżdżał ja skręcałam w inną stronę i chodziłam po mieście. Pewnego dnia za namową babci, usiadłam wieczorem z rodzicami i powiedziałam im, że według mnie Boga nie ma. Mama zaczęła płakać a tata twardo powiedział: To twój wybór. Dziś żyjemy ze sobą normalnie, jednak staramy się nie poruszać tematów religii, które niekiedy wywołują kłótnie.

W moim katolickim domu bardzo często widać księży oraz ministrantów. Są oni zapraszani przez mamę i siostrę na rodzinne uroczystości takie jak urodziny, imieniny czy po prostu popołudniową kawę. Kiedyś całą rodziną chodziliśmy do kościoła. W każdą niedzielę, na każde święta, spowiedź w każdy pierwszy piątek miesiąca i modlitwa przed snem. Jednak kiedy stawałam się...

Moim największym aktem odwagi było... pójście po karpia do lidla. Wiedziałam, że szanse udanej walki były równe zeru... Niestety kilku naszych poddało się, ale smak zwycięstwa (i karpia) rekompensuje wszystko. Warto było!!! Trauma do końca życia...

Moim największym aktem odwagi było... pójście po karpia do lidla. Wiedziałam, że szanse udanej walki były równe zeru... Niestety kilku naszych poddało się, ale smak zwycięstwa (i karpia) rekompensuje wszystko. Warto było!!! Trauma do końca życia...

Oj tak. Panicznie boje się pływać. Kiedyś próbowałam się uczyć, ale niestety strach zwyciężył. I nie umiem do dzisiaj. Od trzech lat kolega z pracy próbował namówić mnie na pływanie na smoczych łodziach. Mimo, że można pływać w kamizelce ratunkowej to nie dałam się namówić. I w tym roku znowu znajomi z pracy próbowali mnie namówić na pływanie z nimi przekonując mnie jaka to fajna zabawa i zapewniając, że pływają tam także osoby, które jak ja nie potrafią pływać. Stwierdziłam, że pójdę raz i zobaczę jak to jest. Jeżeli mi się nie spodoba lub będę się bać to więcej tam nie pójdę. Przełamałam swój strach i poplynęłam. Bardzo się cieszę, że potrafiłam przełamać swój lęk. Pływanie na smoczych łodziach to bardzo fajna zabawa. Dzięki temu poznałam wiele fajnych osób a zawody smoczych łodzi to bardzo fajna zabawa. Mimo, że nadal nie umiem pływać to chętnie chodzę na treningi a na łódź zawsze zakładam kamizelkę ratunkową.
Warto czasem się przelamać, bo można wiele stracić nie próbójąc wielu rzeczy.

Oj tak. Panicznie boje się pływać. Kiedyś próbowałam się uczyć, ale niestety strach zwyciężył. I nie umiem do dzisiaj. Od trzech lat kolega z pracy próbował namówić mnie na pływanie na smoczych łodziach. Mimo, że można pływać w kamizelce ratunkowej to nie dałam się namówić. I w tym roku znowu znajomi z pracy próbowali mnie namówić na pływanie z nimi przekonując mnie jaka to...

Moim wielkim czynem było wyjście (dobrowolne!) ze znajomymi i spędzenie z nimi trzech godzin. Na rozmowie!
Mało szpanerskie? Niekoniecznie.
Wiele jest osób, które sądzą, że odwaga to robienie rzeczy, na które inni nie są w stanie się zdobyć. Ale tkwią w błędzie. Prawdziwym aktem odwagi jest pokonanie własnych limitów.
Interakcje społeczne. Dla większości ludzi pestka, dla mnie coś niemożliwego do ogarnięcia.
Nie radzę sobie z kontaktami międzyludzkimi. Przeraża mnie sama możliwość tego, że będę musiała zacząć z kimś rozmowę. Więc tego nie robię. Bo tak jest łatwiej, bo to nie wymaga zaangażowania, bo na tym polu straszny ze mnie tchórz.
Poważnie, przez to nigdy nie miałam bliskich przyjaciół ani nie byłam na randce. Raz jakiś chłopak wysiadł za mną z autobusu, dogonił mnie i dał swój numer telefonu. I co dalej? Już nigdy nie wracałam tamtym kursem, a przez ok miesiąc unikałam okolic własnego domu, bo po odprowadzeniu mnie pod drzwi wiedział, gdzie mieszkam.
Gdy kasjer w McDonaldzie próbował za mną flirtować, był to mój ostatni raz w tamtym lokalu. Zaczęłam jeździć do najbliższego, oddalonego o 20 km.
Gdy koleżanki chciały mnie wyciągnąć na dyskotekę, praktycznie błagałam rodziców o szlaban i nakaz posprzątania mieszkania. Dwa razy, dla pewności.
Gdy trzeba zapytać o coś kasjerkę w sklepie – posyłam siostrę. Lub wymyślam sposób na przeżycie bez owej informacji.
Dlatego, owszem, jestem dumna z głupiego wyjścia do pubu. Bo dla mnie, z moimi lękami, to była wielka rzecz.

Moim wielkim czynem było wyjście (dobrowolne!) ze znajomymi i spędzenie z nimi trzech godzin. Na rozmowie!
Mało szpanerskie? Niekoniecznie.
Wiele jest osób, które sądzą, że odwaga to robienie rzeczy, na które inni nie są w stanie się zdobyć. Ale tkwią w błędzie. Prawdziwym aktem odwagi jest pokonanie własnych limitów.
Interakcje społeczne. Dla większości ludzi pestka, dla...

Wiedziałam, że kiedyś do tego dojdzie. Wiedziałam, że w końcu będę musiała okiełznać swój strach i stawić czoła tej ogromnej bestii.

Przygotowywałam się do tego małymi kroczkami. Zaczęłam od zebrania informacji – z czego zrobione jest cielsko, jak jest skonstruowane, jakie ma części składowe, jak dokładnie wprawiane jest w ruch. Obserwowałam z oddali, jak te wielkie metalowe smoki pożerają ludzi i wzbijają się w powietrze. Wydawało mi się, że wiem wszystko na ich temat.

Mimo to, kiedy stanęłam naprzeciwko ogromnego samolotu transatlantyckiego, poczułam jak serce podchodzi mi do gardła, a oczy zachodzą łzami. Wyobrażałam sobie swoją śmierć w tej ogromnej metalowej maszynie na tyle przeróżnych sposobów, że zwiększony poziom adrenaliny we krwi sprawił, iż miałam ochotę wziąć nogi za pas i uciec gdzie pieprz rośnie.

A jednak powoli, krok za krokiem przeszłam przez płytę lotniska. Stanęłam twarzą w twarz ze swoim strachem i ruszyłam prosto do paszczy bestii.

Dziś mam za sobą już cały szereg lotów. Uważam, że samoloty są przerażające i fascynujące jednocześnie. Ale choćbym nie wiem jak dużo latała, chyba zawsze towarzyszyć mi będzie przy tym ten nieprzyjemny dreszczyk emocji.

Wiedziałam, że kiedyś do tego dojdzie. Wiedziałam, że w końcu będę musiała okiełznać swój strach i stawić czoła tej ogromnej bestii.

Przygotowywałam się do tego małymi kroczkami. Zaczęłam od zebrania informacji – z czego zrobione jest cielsko, jak jest skonstruowane, jakie ma części składowe, jak dokładnie wprawiane jest w ruch. Obserwowałam z oddali, jak te wielkie...

Mój akt odwagi polegał na zupełnym przewróceniu życia do góry nogami. Zwolniłem się z dotychczasowej firmy, której miałem już dosyć. Zapisałem się na wymarzony kurs programowania, wydając prawie wszystkie oszczędności. Podczas jego trwania nie miałem już pracy i musiałem chwytać się różnych zajęć, żeby mieć środki do życia. Następnie przeprowadziłem się do innego miasta, zostawiając rodzinę i znajomych. Znalazłem ostatnio pracę. Nie zajmuję się jeszcze dokładnie tym, co chciałbym robić, ale jestem na dobrej drodze. Dla wielu może wydawać się to mało odważne lub spektakularne, ale postawiłem wszystko na jedną kartę, dużo ryzykując. Mam nadzieję, że z czasem okaże się, że było warto :)

Mój akt odwagi polegał na zupełnym przewróceniu życia do góry nogami. Zwolniłem się z dotychczasowej firmy, której miałem już dosyć. Zapisałem się na wymarzony kurs programowania, wydając prawie wszystkie oszczędności. Podczas jego trwania nie miałem już pracy i musiałem chwytać się różnych zajęć, żeby mieć środki do życia. Następnie przeprowadziłem się do innego miasta,...

Dla mnie każdy kolejna decyzja jest aktem odwagi. Kolejne przeprowadzki, szukanie siebie, chęć bycia swoim najlepszym przyjacielem. Zaciskam pięści i prę do przodu. Głowa do góry.
Oprócz tego bycie sobą jest największym aktem odwagi w tych czasach. Ludzie każdego dnia zakładają maskę i wychodzą na scenę teatru zwanego życie. Chcą być najlepszym pracownikiem, kolegą, klientem, uczniem, studentem itp często zaprzeczając samym sobie. Mówiąc to, co właściwe, a nie, to co słuszne, gubiąc gdzieś po drodze właściwe i wartościowe dla siebie cechy. Życie wymusza na nas dostosowywanie się do okoliczności. Bycie prawdziwym sobą, twardy kręgosłup moralny, twierdzenia zgodne z przekonaniami i brak wstydu o swoich pasjach, to, w tych czasach, największy akt odwagi.

Dla mnie każdy kolejna decyzja jest aktem odwagi. Kolejne przeprowadzki, szukanie siebie, chęć bycia swoim najlepszym przyjacielem. Zaciskam pięści i prę do przodu. Głowa do góry.
Oprócz tego bycie sobą jest największym aktem odwagi w tych czasach. Ludzie każdego dnia zakładają maskę i wychodzą na scenę teatru zwanego życie. Chcą być najlepszym pracownikiem, kolegą,...

Siedem lat temu wyłamałam się z rodzinnej tradycji, to naprawdę banał, ale w mojej rodzinie urósł do rangi klasy światowej. Teraz można mi już oficjalnie przypisywać całe zło tego świata a na mój widok najlepiej splunąć przez lewe ramię i się przeżegnać, co by demony imać się Was nie chciały. Bo ja, moi drodzy, nie zgodziłam się, żeby ślubu udzielał nam... ksiądz-wujek. I to wszystko, naprawdę. Po prostu ja i mój Mąż nie zgadzamy się z tym wujkiem na praktycznie żadnej płaszczyźnie, nie dogadujemy się z nim nie tylko jako z księdzem, ale ogółem jako z człowiekem też nie. Strasznie nas denerwuje swoją fałszywą świętoszkowatością i dla nas udzielenie przez niego ślubu to byłby żaden zaszczyt, a w naszej rodzinie od jakiś 30 lat (to już starszy chłop) wszystkich, WSZYSTKICH ślubów udzielał on. Nikt się nawet nie pytał, czy ktoś ma na to ochotę czy nie, po prostu udzielał i już. Aż do naszego ślubu. Nie obyło się bez łez matki, ale w końcu postawiliśmy na swoim, jesteśmy 7 lat po ślubie (kościelnym, ale z rak innego księdza) i jak na razie mamy sie całkiem nieźle - nie bijemy się, nie alkoholizujemy nadmiernie i jakoś znosimy rodzinny ostracyzm ;)

Siedem lat temu wyłamałam się z rodzinnej tradycji, to naprawdę banał, ale w mojej rodzinie urósł do rangi klasy światowej. Teraz można mi już oficjalnie przypisywać całe zło tego świata a na mój widok najlepiej splunąć przez lewe ramię i się przeżegnać, co by demony imać się Was nie chciały. Bo ja, moi drodzy, nie zgodziłam się, żeby ślubu udzielał nam... ksiądz-wujek. I...