Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Cathleen
inestimable
joola
miłośniczkaksiążek
ina71

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Cathleen
inestimable
joola
miłośniczkaksiążek
ina71

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

-Nie, nie nie mów mi! Ja wolę żyć w nieświadomości. Inaczej bym się zastanawiała czy jest sens skoro zostało mi tylko tyle. Albo czuła strach gdyby ten dzień się zbliżał...
-ale tak będziesz ciągle myślała kiedy nadejdzie ten dzień. Czy to długo, czy może już lada moment.
-nie ja będę szczęśliwsza. Może i będę się zastanawiała ile mi zostało, ale w końcu o tym zapomnę. Zajmę głowę czymś innym, a o zbliżającej się dacie śmierci nie zapomnę nigdy. Takiej daty nie da się zapomnieć.

-Nie, nie nie mów mi! Ja wolę żyć w nieświadomości. Inaczej bym się zastanawiała czy jest sens skoro zostało mi tylko tyle. Albo czuła strach gdyby ten dzień się zbliżał...
-ale tak będziesz ciągle myślała kiedy nadejdzie ten dzień. Czy to długo, czy może już lada moment.
-nie ja będę szczęśliwsza. Może i będę się zastanawiała ile mi zostało, ale w końcu o tym zapomnę....

Od dawna słyszałam pogłoskę, że kobieta ze wzgórza widzi datę śmierci każdego człowieka. Uważałam to za bzdurę, niepotrzebna była mi ta wiedza. Nie obchodziły mnie nawiedzone wariatki. Wiara w takie zdolności była sprzeczna zarówno z moją religią jak i poglądami. Do czasu...Nadeszły dni, które zmieniły moje myślenie o 180 stopni. Dowiedziałam się,że moje ciało pożerane jest przez raka. Pół na pół szansy na przeżycie. Rozpacz, załamanie, wściekłość. Wcale nie miałam ochoty spełniać swych marzeń, tak jak to robią śmiertelnie chore osoby na filmach. Żyłam w ciągłym strachu, pragnęłam wiedzieć ile czasu mi zostało i czy to bolesne leczenie ma sens. Czy może powinnam je przerwać i spędzić ostatnie chwile w spokoju?! Przypomniała mi się ona. Ona to wie. Istnieje kobieta, która zna odpowiedź na moje pytanie. W akcie rozpaczy postanowiłam do niej iść...po czym się otrząsnęłam. Co ja do cholery robię! Ta upiorna wiedźma, ze swoją upiorną przepowiednią ma sprawić, że się poddam lub będę walczyć? A co jeśli to przez jej paplaninę umrę, bo odmówię leczenia? Nigdy jej o to nie zapytam i sama zawalczę o to, by żyć. Jak będzie trzeba zmienię swoje przeznaczenie.

Od dawna słyszałam pogłoskę, że kobieta ze wzgórza widzi datę śmierci każdego człowieka. Uważałam to za bzdurę, niepotrzebna była mi ta wiedza. Nie obchodziły mnie nawiedzone wariatki. Wiara w takie zdolności była sprzeczna zarówno z moją religią jak i poglądami. Do czasu...Nadeszły dni, które zmieniły moje myślenie o 180 stopni. Dowiedziałam się,że moje ciało pożerane jest...

Siedząc w fotelu z kubkiem parującej herbaty w ręce, przez panoramiczne okno mojego mieszkania, znajdującego się na czternastym piętrze wieżowca w centrum stolicy, patrzyłam na zachodzące za horyzontem słońce i zastanawiałam się nad tym, co przypadkiem usłyszałam kilka dni temu. Gorący płyn przestał parować, co niemal umknęło mojej uwadze, ponieważ moje myśli dryfowały w tym momencie z dala od mojego ciała. Zastanawiałam się nad tym, jak moje życie zmieniłoby się, gdybym poznała tę wielką tajemnicę, poznała datę mojego odejścia, gdyby ktoś policzył moje dni. Mogłabym przejąć kontrolę nad własną przyszłością, lepiej wykorzystać dany mi czas. Zdecydować czy zamiast skupiać się na karierze zawodowej i odkładaniu na emeryturę, chwytać życie pełnymi garściami i nie przejmować się tym, co przyjdzie za wiele lat, bo może nigdy nie przyjdzie. Tracić czas na pogoń za bogactwem i dostatkiem materialnym czy wyjechać, zobaczyć świat, spotykać się z ludźmi, śmiać się i kochać, zatrzymać się, doceniając piękno, które jest wokół. Tak, chciałabym wiedzieć, chciałabym mieć wybór. Podjęłam decyzję. Machinalnie, wręcz nie będąc świadoma swojego ciała, odstawiłam kubek na stojący obok niski stolik, po czym skierowałam się do drzwi. Nie słyszałam cichej muzyki w windzie ani gwaru miasta, które w międzyczasie pochłonął mrok wieczora, gdy wybiegłam na ulicę. Usłyszałam natomiast pisk opon a gdy obróciłam głowę w lewo ujrzałam oślepiający blask reflektorów. A potem nie było już nic.

Siedząc w fotelu z kubkiem parującej herbaty w ręce, przez panoramiczne okno mojego mieszkania, znajdującego się na czternastym piętrze wieżowca w centrum stolicy, patrzyłam na zachodzące za horyzontem słońce i zastanawiałam się nad tym, co przypadkiem usłyszałam kilka dni temu. Gorący płyn przestał parować, co niemal umknęło mojej uwadze, ponieważ moje myśli dryfowały w...

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jakby to było gdybyś wiedział kiedy umrzesz?
Czy zrobiłbyś coś szalonego, np. skoczył z mostu (oczywiście przywiązany do liny, nikt nie chce przyspieszać śmierci)?
A może pracowałbyś mniej intensywnie, bo i tak się nie opłaca i poświęcił ten czas na coś innego?
A może bez skrupułów wydałbyś wszystkie swoje oszczędności, bo i tak nie będą Ci już potrzebne?
A może sam wybrałbyś trumnę i przedstawił bliskim całą listę wytycznych dotyczących pogrzebu?
Ja np. chciałabym żeby żałobnicy ubrali się na kolorowo, przynieśli konwalie i żeby zamiast organisty wystąpił jakiś miły rockowy zespół. Czy miły zespół jest odpowiedni na pogrzeb? Chrzanić to. W końcu dzieci, ryby i umarli nie mają głosu, ale przecież to moja impreza.
Mam okazję się dowiedzieć. Jedno pytanie i krótka odpowiedź. I już wiem, ile zostało mi czasu.
Mogę całkowicie przeorganizować swoje życie. Zmienić wszystkie wartości. Przyspieszyć ślub, zajść w ciążę, bo zawsze odkładam to na kiedyś. Mogę powiedzieć ludziom, których mam dość, że nie chce mi się na nich patrzeć, chociaż do tej pory starałam się tego nie robić, bo tyle razy się jeszcze spotkamy. Co robię? Nie pytam. I nucę sobie popularną ostatnio radiową piosenkę: Weź nie pytaj, weź się przytul. W jednej chwili czuję jak bardzo jestem szczęśliwa i ile wspaniałości mnie spotkało i ile może jeszcze spotkać. Chociaż kusi mnie to bardzo, nie chcę psuć marzeń, planów. Bo wiem, że ważne są dni, których jeszcze nie znamy.

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jakby to było gdybyś wiedział kiedy umrzesz?
Czy zrobiłbyś coś szalonego, np. skoczył z mostu (oczywiście przywiązany do liny, nikt nie chce przyspieszać śmierci)?
A może pracowałbyś mniej intensywnie, bo i tak się nie opłaca i poświęcił ten czas na coś innego?
A może bez skrupułów wydałbyś wszystkie swoje oszczędności, bo i tak nie będą Ci już...

-Hej Iwa! Słyszałaś?
-O czym Saro?
-O tej starczej kobiecie co przybyła niedawno do miasta.
-Wiesz, że jestem tak zapracowana, że nie mam czasu na plotki.
-Na prawdę nic nie wiesz? Wszyscy o niej teraz mówią.
-To mnie oświeć. Nic nie słyszałam, na prawdę nie mam czasu na jakieś plotki.
-Ta kobieta potrafi przewidzieć datę śmierci.
-Co za brednie.
-No mówię ci prawdę, to nie są żadne brednie.
-A skąd wiesz, że to prawda? Byłaś u niej?
-No....nie. Trochę się boję
-(śmiech) no widzisz
A co jak ta kobieta, o której mówiła Sara na prawdę ma dar przewidywania daty śmierci. To by mi bardzo ułatwiło życie. Mam na głowie tyle spraw, że nie wiem, za co się się zabrać na początku. Jakbym wiedziała ile mam czasu to mogłabym sobie jakoś racjonalnie rozplanować całe życie, tak by zdążyć zrealizować wszystkie swoje plany i spełniać marzenia. Jutro z rana pójdę do tej kobiety i zobaczę co mi powie.
No nie wierzę, myślałam, że mam jeszcze dużo czasu, że co najmniej przede mną jeszcze ze 30 lat życia, a ta kobieta mówi mi, że został mi tylko rok. No i co ja mam teraz zrobić? Wierzyć tej starej, nawiedzonej kobiecie czy nie?
Zawsze marzyłam o podróżach po świecie, a jeśli na prawdę został mi tylko rok nie ma na co czekać. Jutro wylatuję. Idę się spakować, zarezerwuje, jakiś lat. Nie wiem jeszcze gdzie, ale jutro muszę gdzieś polecieć, może do Ameryki, może do Azji albo Afryki. Zobaczę, gdzie będzie jeszcze możliwość kupna biletu. To postanowione!

-Hej Iwa! Słyszałaś?
-O czym Saro?
-O tej starczej kobiecie co przybyła niedawno do miasta.
-Wiesz, że jestem tak zapracowana, że nie mam czasu na plotki.
-Na prawdę nic nie wiesz? Wszyscy o niej teraz mówią.
-To mnie oświeć. Nic nie słyszałam, na prawdę nie mam czasu na jakieś plotki.
-Ta kobieta potrafi przewidzieć datę śmierci.
-Co za brednie.
-No mówię ci prawdę, to...

Już sobie wyobrażam ten zamęt i poruszenie w moim mieście :)
Na początku na pewno śmiałabym się z kobiety o nadprzyrodzonej zdolności. Przecież nikt nie może przewidzieć daty śmierci kogokolwiek. Jakaś bujda na resorach. Prawdopodobnie moje myśli krążyłyby wokół tej kobiety i po pewnym czasie zdecydowałabym się udać do niej. Oczywiście w peruce, ubraniu zupełnie nie w „moim stylu”, żeby nikt ze znajomych mnie nie poznał w drodze do „wróżki”. I co bym zrobiła z tą informacją? Uwierzyłabym? Pewnie trochę tak. Gdyby zbliżała się ta data starałabym się uporządkować wszystko w papierach i spotykać się z ukochanymi osobami jak najczęściej. Powiedziałabym każdemu z nich, że go kocham. A nie każdy odchodząc ma taką możliwość. A gdyby po tej dacie przyszedł następny dzień byłabym ogromnie szczęśliwa. Poszłabym na imprezę, zadowolona z porządku w papierach, a to że rodzinie i znajomym powiedziałam te najpiękniejsze słowa nie zaszkodziłoby przecież :) Byłabym też trochę zła na siebie, na swoją łatwowierność i naiwność.

Już sobie wyobrażam ten zamęt i poruszenie w moim mieście :)
Na początku na pewno śmiałabym się z kobiety o nadprzyrodzonej zdolności. Przecież nikt nie może przewidzieć daty śmierci kogokolwiek. Jakaś bujda na resorach. Prawdopodobnie moje myśli krążyłyby wokół tej kobiety i po pewnym czasie zdecydowałabym się udać do niej. Oczywiście w peruce, ubraniu zupełnie nie w...

Życie jest jedną wielką zagadką i to jest w nim piękne. Jaki miałoby ono sens gdybyśmy znali każdy jego szczegół włącznie z przyszłością? Nawet zaplanowane potrafi zaskoczyć. Taki jest jego urok.
Jeśli miałbym możliwość poznania daty swojej śmierci, nieskorzystałbym z niej. Wielu może dziwić ten wybór. Życie z świadomością ile zostało Ci dni byłoby okropne. To nie byłoby już życie, a wyrok. Mimo iż wielu nas ciekawi data śmierci, raczej ciężko byłoby nam żyć z tą świadomością. Osobiście nie wierzę w takie przepowiednie. Nikt żyjący na świecie nie wie co się wydarzy. Tylko Bóg ma taką zdolność. On Jedyny wie co będzie. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że jeśli chcemy Go rozbawić, zaplanujmy swoje życie.
Życie to rzeka. Zmierza w swoim kierunku. Niesie nas nurt. Nikt nie wie gdzie jest jej ujście.
Nasze życie jest jak film, którego nie da się zatrzymać, nie da się cofnąć, ani przewinąć. Niepoznamy przedwcześnie zakończenia. Życie jest jak film oglądany pierwszy raz. Do ostatniej chwili niewiemy co się w nim wydarzy. To wzbudza w nas ciekawość. Film oglądany po raz kolejny jest nudny. Tak samo jest z życiem. Należy żyć chwilą i nie oglądać się za siebie.
Jeśli coś Ci niewyszło, zapomnij o tym i żyj dalej. Nie warto rozdrapywać starych ran. Żyj tak jakby każdy następny dzień byłby ostatnim.
Żyjemy na bieżąco i nie wyreżyserujemy najpiękniejszych chwil naszego życia. One przyjdą same w najmniej oczekiwanym momencie.
Nie da się oszukać przeznaczenia. Dzięki temu życie ma sens...
"Panta rhei"

Życie jest jedną wielką zagadką i to jest w nim piękne. Jaki miałoby ono sens gdybyśmy znali każdy jego szczegół włącznie z przyszłością? Nawet zaplanowane potrafi zaskoczyć. Taki jest jego urok.
Jeśli miałbym możliwość poznania daty swojej śmierci, nieskorzystałbym z niej. Wielu może dziwić ten wybór. Życie z świadomością ile zostało Ci dni byłoby okropne. To nie byłoby...

Ja myślę, że tą datę śmierci każdy człowiek może sobie przybliżyć albo oddalić swoim zachowaniem i postawą. O tym decyduje Bóg. Poza tym myślę, że każdy człowiek ma misję do spełnienia na ziemi - jakąś rolę mu przypisaną i musi ją spełnić przed śmiercią. Ja miałam kilka lat temu dwie wizje, które myślę, że uznano za chorobę, ale dziś dzięki sieci udało mi się przynajmniej w części znaleźć ich obraz.

Ja myślę, że tą datę śmierci każdy człowiek może sobie przybliżyć albo oddalić swoim zachowaniem i postawą. O tym decyduje Bóg. Poza tym myślę, że każdy człowiek ma misję do spełnienia na ziemi - jakąś rolę mu przypisaną i musi ją spełnić przed śmiercią. Ja miałam kilka lat temu dwie wizje, które myślę, że uznano za chorobę, ale dziś dzięki sieci udało mi się przynajmniej...