Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ika
Kamila
Niki151
Smorfia
Wamp_irka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ika
Kamila
Niki151
Smorfia
Wamp_irka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Chyba tylko ograniczony czas zabawy. Zawsze były ważniejsze rzeczy do zrobienia. Nauka, obowiązki domowe, czas z rodziną. Teraz wiem, że to były naprawdę ważne rzeczy, ale wtedy chciałem mieć moc zatrzymywania czasu. Oczywiście ja byłbym wtedy całkiem mobilny. Mógłbym grać do woli, czytać do woli i zajmować się wszystkim co lubię. Albo odwrotnie. Zatrzymać czas, pouczyć się, odwalić robotę w domu i wyjść później z przyjaciółmi. O tak, zatrzymywanie czasu załatwia wszystko. W sumie teraz też bym chciał to umieć i wyyyyyspaaaać się ;)

Chyba tylko ograniczony czas zabawy. Zawsze były ważniejsze rzeczy do zrobienia. Nauka, obowiązki domowe, czas z rodziną. Teraz wiem, że to były naprawdę ważne rzeczy, ale wtedy chciałem mieć moc zatrzymywania czasu. Oczywiście ja byłbym wtedy całkiem mobilny. Mógłbym grać do woli, czytać do woli i zajmować się wszystkim co lubię. Albo odwrotnie. Zatrzymać czas, pouczyć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bunt to słowo bardzo dobrze mi znane. Bunt przeciwko zakazom i nakazom, bunt przeciwko szkole, bunt przeciwko rodzinie. Nienawidziłam, gdy ktoś kazał mi coś zrobić, gdy zmuszał mnie do bycia najlepszą i gdy zmuszał mnie do bycia najgorszą. Nienawidziłam tego, że rodzice kazali mi być we wszystkim genialną, idealną córeczką. Ja po prostu chciałam być sobą, wyrażać siebie poprzez sztukę, być szaloną i nie przejmującą się niczym, beztroską nastolatką z burzą dzikich pomysłów. Chciałam posiadać moc bycia niewidzialną i biec daleko jak tylko się da, zostawiając w tyle wszystkie swoje zmartwienia i troski. Nie bać się nikogo ani niczego, po prostu biec ile sił w nogach i mieć przed sobą jedynie myśl o tym, że jestem wolna, że mogę oddychać...

Bunt to słowo bardzo dobrze mi znane. Bunt przeciwko zakazom i nakazom, bunt przeciwko szkole, bunt przeciwko rodzinie. Nienawidziłam, gdy ktoś kazał mi coś zrobić, gdy zmuszał mnie do bycia najlepszą i gdy zmuszał mnie do bycia najgorszą. Nienawidziłam tego, że rodzice kazali mi być we wszystkim genialną, idealną córeczką. Ja po prostu chciałam być sobą, wyrażać siebie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

1. „Zacznij wreszcie ubierać się jak dziewczyna”, czyli nieustanne nakłanianie do noszenia sukienek i spódniczek, których jako nastolatka szczerze nienawidziłam. Czułam się w nich skrępowana, było mi niewygodnie, no i mogłam zapomnieć o łażeniu po drzewach. Nie znosiłam tego poczucia kobiecości, które dawały.
2. „Pojedziesz na kolonie i koniec dyskusji”. Mama wciskała mi do ręki informator, żebym przejrzała wszystkie oferty, ale w rzeczywistości nie mogłam sama wybrać miejsca, do którego miałam pojechać. Zawsze musiał to być jakiś cel w Polsce, nie wolno mi było jechać do Francji, a zamiast w góry musiałam jechać nad znienawidzone morze. Ileż to było krzyku i płaczu, że nie chcę i nie pojadę, bo nawet nikogo tam nie znam. Niestety moja mama i dziadek, który zawsze finansował te wyjazdy, byli nieugięci i nie miałam nic do gadania. Do dziś kolonie kojarzą mi się z samymi nieprzyjemnościami.
3. „Idziemy do kościoła na 11:00”, czyli akurat wtedy, gdy były największe tłumy. Jakby nie można było pojść na inną godzinę. Pamiętam, że zawsze stałyśmy z mamą w zupełnym ścisku. O siedzeniu w ławce oczywiście można było zapomnieć, bo trzeba było ustąpić miejsca starszym. I nie miało znaczenia, że było mi słabo i prawie mdlałam. Skutecznie mnie to zniechęciło do chodzenia do kościoła na długie lata.
Zawsze w takich sytuacjach marzyłam o tym, żeby być wreszcie dorosła i robić, co chcę. W związku z tym chciałam mieć moc przyspieszania czasu bądź przeniesienia się do przyszłości.

1. „Zacznij wreszcie ubierać się jak dziewczyna”, czyli nieustanne nakłanianie do noszenia sukienek i spódniczek, których jako nastolatka szczerze nienawidziłam. Czułam się w nich skrępowana, było mi niewygodnie, no i mogłam zapomnieć o łażeniu po drzewach. Nie znosiłam tego poczucia kobiecości, które dawały.
2. „Pojedziesz na kolonie i koniec dyskusji”. Mama wciskała mi do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój największy sprzeciw był wtedy, gdy słyszałam od moich rodziców, że muszę się kłaść o... 22. Ja po 20 dopiero ożywam i mogę pracować. Wcześniej nie potrafię i łatwo mnie zdekoncentrować. Wieczorem przychodzi w końcu motywacja i chce mi się brać do roboty. Do tego nauka przychodzi mi trudno i mogę jeden dział pisać cały dzień... i oczywiście nie uda mi się wszystkiego zapamiętać. Tutaj już nie chodzi o zadowolenie moich rodziców, bycie lepszym w klasie lub o zwykłą rywalizację z kolegą lub koleżanką z klasy... po prostu chcę wiedzieć, że to czego się uczę, nie zapomnę po kilku minutach!
Gdybym miała moc jak fotograficzna lub rewelacyjna pamięć (przeczytanie jeden raz tekstu i już wszystko wiem!), mogłabym poświęcić więcej czasu na swoje książki a także na spędzaniu z przyjaciółmi i rodziną, których bardzo zaniedbuję...
I nie mam tego, więc muszę spędzać kilka wieczornych godzin (do maksymalnie 1 w nocy), a rano jestem niewyspana i mam ochotę zakopać się w pościeli oraz kocach, nie wychodząc nigdy później... ewentualnie wcześniej zajmować się zadaniami bez energii albo nie być przygotowanym do lekcji - ja wolę już być niewyspana, ale zrobić coś porządnie!

Mój największy sprzeciw był wtedy, gdy słyszałam od moich rodziców, że muszę się kłaść o... 22. Ja po 20 dopiero ożywam i mogę pracować. Wcześniej nie potrafię i łatwo mnie zdekoncentrować. Wieczorem przychodzi w końcu motywacja i chce mi się brać do roboty. Do tego nauka przychodzi mi trudno i mogę jeden dział pisać cały dzień... i oczywiście nie uda mi się wszystkiego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Jesteś za młoda, żeby mieć chłopaka" w wykonaniu mojego nadopiekuńczego taty, który zawsze martwił się, że przez randki opuszczę się w szkole. Nie zgadzałam się z tym, szczególnie dlatego, że w czasach szkolnych zdecydowanie wolałam męskie towarzystwo i miałam więcej kolegów niż koleżanek - a niestety każdy kolega w oczach mojego ojca od razu okazywał się zagrożeniem, więc moje życie towarzyskie niestety było mocno ograniczone.
Mój tata jest człowiekiem starej daty, bardzo surowym i zasadniczym, więc do tej pory zdarza mi się marzyć o jakiejś magicznej mocy, dzięki której mogłabym sprawić, by nie martwił się o mnie tak mocno i uwierzył, że jestem odpowiedzialna. Myślę, że umiejętność rzucania zaklęć relaksujących lub gotowania eliksirów uspokajających byłaby idealna!

"Jesteś za młoda, żeby mieć chłopaka" w wykonaniu mojego nadopiekuńczego taty, który zawsze martwił się, że przez randki opuszczę się w szkole. Nie zgadzałam się z tym, szczególnie dlatego, że w czasach szkolnych zdecydowanie wolałam męskie towarzystwo i miałam więcej kolegów niż koleżanek - a niestety każdy kolega w oczach mojego ojca od razu okazywał się zagrożeniem, więc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chyba powodem moich buntów była przekora. Wszystko co robili rodzice ja robiłam odwrotnie, na przekór. Wydawało mi się, że jestem wszechwiedząca i może po prostu nie chciałam być jak oni. Co z tego, że to ja zawsze wychodziłam najgorzej. Z całych sił starałam się nie być podobna do innych robiąc rzeczy, które według nich były niedopuszczalne. Może gdybym w tamtym czasie miała moc zajrzenia do innego wymiaru gdzie za wczasu zobaczyłabym jak skończę to moja przygoda z buntem skończyła by się o wiele wcześniej.

Chyba powodem moich buntów była przekora. Wszystko co robili rodzice ja robiłam odwrotnie, na przekór. Wydawało mi się, że jestem wszechwiedząca i może po prostu nie chciałam być jak oni. Co z tego, że to ja zawsze wychodziłam najgorzej. Z całych sił starałam się nie być podobna do innych robiąc rzeczy, które według nich były niedopuszczalne. Może gdybym w tamtym czasie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Swojego czasu miewałam wygórowane pojęcie o niektórych zjawiskach i często pragnęłam uczestniczyć w niedostosowanych do wieku przyjemnościach: dyskotekach, brutalnych grach wideo, książkach dla dorosłych... Tym samym mój bunt rósł ponad miarę, gdy bardzo czegoś pragnęłam, bo wszyscy wokół to mieli, bo każdy mógł coś zrobić, bo wiele dzieciaków otrzymało pozwolenie, a ja musiałam obejść się smakiem i usłyszeć z ust Mamy: „Ty nie jesteś wszyscy!”. No tak , nie jestem wszyscy i nigdy nie byłam, ale gdybym mogła być to oho ho! To by była supermoc: bycie wszystkimi. Nieograniczony dostęp do wszelkich dóbr, rozrywek i smakołyków. To władza, o jakiej mogłam marzyć jako nastolatka.

Swojego czasu miewałam wygórowane pojęcie o niektórych zjawiskach i często pragnęłam uczestniczyć w niedostosowanych do wieku przyjemnościach: dyskotekach, brutalnych grach wideo, książkach dla dorosłych... Tym samym mój bunt rósł ponad miarę, gdy bardzo czegoś pragnęłam, bo wszyscy wokół to mieli, bo każdy mógł coś zrobić, bo wiele dzieciaków otrzymało pozwolenie, a ja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Całe nastoletnie życie zmagałam się z ciągłymi zakazami ze strony rodziców - nie mogłam iść do koleżanki na nocowanie, nie mogłam jechać na obóz, nie mogłam pójść na imprezę, nie mogłam wybrać się na Woodstock, nie mogłam wyjechać na narty. I tak bez końca, zakazy ciągle się mnożyły. A wszystko wynikało z przekonania, że mi na pewno stanie się jakaś krzywda.
Ile bym dała, żeby mieć możliwość przebywania w dwóch miejscach jednocześnie! Rodzice byliby spokojni, a ja miałabym szansę czegoś doświadczyć.

Całe nastoletnie życie zmagałam się z ciągłymi zakazami ze strony rodziców - nie mogłam iść do koleżanki na nocowanie, nie mogłam jechać na obóz, nie mogłam pójść na imprezę, nie mogłam wybrać się na Woodstock, nie mogłam wyjechać na narty. I tak bez końca, zakazy ciągle się mnożyły. A wszystko wynikało z przekonania, że mi na pewno stanie się jakaś krzywda.
Ile bym dała,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej