Od najmłodszych lat kto spojrzał w moje oczy, zatapiał się w ich błękicie i spokoju, gdy byłam w pogodnym nastroju. W takich momentach miałam przy sobie krąg uśmiechniętych ludzi. Jednak kiedy byłam smutna lub rozzłoszczona, a ktoś spojrzał w me w jednej chwili zmieniające się we wszelkie odcienie zieleni oczęta, przeżywałam istne katusze. Znikali przyjaźni ludzie, a na ich twarzach malowały się najgorsze cechy. Do moich uszu docierały złowrogie szepty o tym kto i co złego zrobił.
Dorastając, zapytałam ojca, czemu dar, a zarazem przekleństwo, przysparza mi w okresie burzy hormonów tylu utrapień. Zdradził mi, że jestem córką zrodzoną z jego lędźwi i boskości Amfitryty. Owocem romansu marynarza z panią mórz. Delfin na mojej lewej kości biodrowej to znak, który otrzymałam na pamiątkę od matki. Podobnie jak oczy spokojne niebieskością mórz i oceanów, gdy mam dobry humor, a zielonkawe, wpadające w czerń, kiedy jestem usposobiona kapryśnie, zła lub zmęczona.
Ojciec, mądry latami spędzonymi na wodach mórz i oceanów, pozwolił mi zadecydować, czy chcę zostać na ziemi z tymi matczynymi darami, których nie da się pozbyć, czy wolę udać się na Olimp. Nie wahałam się ni chwili. Przeprowadziłam się do matki, gdzie mój zły humor nie mógł wyrządzić tylu szkód, ile przysparzał i mnie, i innym na ziemi. Odtąd codzienność wiodłam godna swojej boskości, a „urlopy” spędzałam z ziemskim ojcem.

Od najmłodszych lat kto spojrzał w moje oczy, zatapiał się w ich błękicie i spokoju, gdy byłam w pogodnym nastroju. W takich momentach miałam przy sobie krąg uśmiechniętych ludzi. Jednak kiedy byłam smutna lub rozzłoszczona, a ktoś spojrzał w me w jednej chwili zmieniające się we wszelkie odcienie zieleni oczęta, przeżywałam istne katusze. Znikali przyjaźni ludzie, a na ich...

Jacek zaręczył się z Patrycją. Oni mają zaledwie po dwadzieścia jeden lat. Zmarnują sobie życie! Przeglądanie Facebooka w toalecie zawsze kończy się rozpaczaniem, ale i tak to robię.
-Kiedyś zmieniałem ci pieluchy ale to nie oznacza, że znowu chcę oglądać twoje pośladki. Załóż bieliznę kobieto!
W trymiga, w pełni ubrana znajduję się po drugiej stronie łazienki. W mojej wannie siedzi nagi mężczyzna. Będąc dokładną muskularny rybo-mężczyzna. Mój ojciec.
-Przestań się gapić i przytul ojca. Czekałem kilka godzin aż wrócisz z pracy i kilkanaście lat, aż twoja matka pozwoli mi spełniać obowiązki rodzicielskie.
Mama już dawno temu uświadomiła mnie, że Posejdon pojawi się kiedyś i zażąda aby jego jedyne dziecko przejęło podwodny tron, byłam na to przygotowana.
Nic nie trzyma mnie na powierzchni. Żadnego niezapłaconego rachunku, ulubionej cukierni, najdroższej ludzkiej babci, najmilszej pary spodni. Poza tym od zawsze chciałam być jedną z mistycznych postaci o których słuchałam za młodu, szanuję ich bardziej niż ludzi. Do tego nieśmiertelność i władza nad królestwem większym niż wszystkie ludzkie kontynenty.
-Pewnie domyślasz się o co przypłynąłem cię prosić? – rzekł spokojnym głosem.
- Oczywiście, zgadzam się zastąpić cię na tronie, ale najpierw musisz nauczyć mnie pływać.

Jacek zaręczył się z Patrycją. Oni mają zaledwie po dwadzieścia jeden lat. Zmarnują sobie życie! Przeglądanie Facebooka w toalecie zawsze kończy się rozpaczaniem, ale i tak to robię.
-Kiedyś zmieniałem ci pieluchy ale to nie oznacza, że znowu chcę oglądać twoje pośladki. Załóż bieliznę kobieto!
W trymiga, w pełni ubrana znajduję się po drugiej stronie łazienki. W mojej...

Łup! Mój wypchany wojskowy plecak upadł z łoskotem na marmurową posadzkę. Rozejrzałam się wokół z niesmakiem, po czym trąciłam ciężkim glanem szczerozłoty puchar, który z cichym brzękiem przyturlał się do mnie spod stołu, wypadłszy z dłoni pijanemu jak zwykle Bachusowi. „No ładnie – pomyślałam”. Wprawdzie już wcześniej słyszałam o niekończących się imprezach na Olimpie, ale miejsce, które właśnie oglądałam, przypominało melinę po dzikiej orgii. Nagie boginie z rozczochranymi włosami obłapiane przez wstawionych bogów, walające się wokół resztki ambrozji, rozlany na posadzce tu i ówdzie rajski nektar... Patrzyłam na to wszystko i oczom nie mogłam uwierzyć. I oni chcą, żebym do nich dołączyła? Wolne żarty. Po pierwsze nigdy nie kręciły mnie imprezy. Po drugie mam wstręt do alkoholu. Po trzecie jestem półboginią harmonii i to, co się tu wyprawia, gwałci moje poczucie estetyki. Uwielbiam, kiedy ludzie wokół mnie są szczęśliwi, spokojni, odnoszą sukcesy i patrzą z optymizmem w przyszłość. Nienawidzę cierpienia i smutku, w związku z czym zawsze dbam o miłą atmosferę, troszcząc się o dobre samopoczucie innych, ale są jednak pewne granice. W takim rozrywkowym towarzystwie z pewnością wykończyłabym się nerwowo. „Nic tu po mnie – pomyślałam, krzywiąc się z obrzydzeniem. - O wiele bardziej przydam się na ziemi, gdzie nie wszyscy są zawsze w szampańskich nastrojach”. Podniosłam z posadzki wysłużony plecak, odwróciłam się i zdecydowanym krokiem ruszyłam z powrotem ku ludzkości.

Łup! Mój wypchany wojskowy plecak upadł z łoskotem na marmurową posadzkę. Rozejrzałam się wokół z niesmakiem, po czym trąciłam ciężkim glanem szczerozłoty puchar, który z cichym brzękiem przyturlał się do mnie spod stołu, wypadłszy z dłoni pijanemu jak zwykle Bachusowi. „No ładnie – pomyślałam”. Wprawdzie już wcześniej słyszałam o niekończących się imprezach na Olimpie, ale...

Nigdy nie sądziłam, że będę stała przed swoim ojcem, Hermesem, całkowicie bezbronna. Pozbawiona zdolności mowy i ruchu.

-Nie mówiłem, że będzie łatwo-powiedział i podszedł do mnie. Jego błękitne oczy wpatrywały się we mnie i przewiercały mnie dosłownie na wylot-Wiedziałaś, że prędzej, czy później będziesz musiała wybrać. Taki już nasz los. Wszyscy dokonujemy pewnych wyborów.

-Nigdy nie chciałam wybierać pomiędzy moim ludzkim życiem, a życiem u twojego boku, jako boginka-powiedziałam cicho. Spojrzałam na niego. Wyglądał, jakby w ciągu paru minut postarzał się o parę lat-Sądzę nawet, że nie potrafiłabym udźwigać takiego ciężaru, jakim jest bycie bogiem. Nie panuję nawet nad swoją mocą.

-Wybór należy tylko do ciebie. Pamiętaj. To ostatnia szansa, jeśli jej nie wykorzystasz, wrota Olimpu zatrzasną się dla ciebie na dobre i staniesz się zwykłą śmiertelniczką.

Co miałam wybrać?

Życie, jako zwykła śmiertelniczka, która w każdej chwili może umrzeć, czy życie, jako nieśmiertelna bogi szczęścia, która wskazuje drogę zagubionym?

-Myślę, że życie śmiertelniczki jest ciekawsze.-podniosłam wzrok na swojego ojca-Mam określony czas na ziemi, po którym trafię do Hadesu. To też może być jakaś przygoda.

-Wybierasz przez pryzmat tego, które życie okaże się większą przygodą?

-Nie-pokręciłam przecząco głową-Żyjecie niezliczoną ilość czasu, ale to czyni wasze życie przewidywalnym. Ludzie wiedzą, że czeka na nich śmierć, dlatego starają się żyć pełnią życia, na tyle, ile potrafią.

Hermes już dobrze wiedział, jaką podjęłam decyzję.

Wrota Olimpu dla mnie się zamknęły, ponieważ wybrałam śmierć.

Nigdy nie sądziłam, że będę stała przed swoim ojcem, Hermesem, całkowicie bezbronna. Pozbawiona zdolności mowy i ruchu.

-Nie mówiłem, że będzie łatwo-powiedział i podszedł do mnie. Jego błękitne oczy wpatrywały się we mnie i przewiercały mnie dosłownie na wylot-Wiedziałaś, że prędzej, czy później będziesz musiała wybrać. Taki już nasz los. Wszyscy dokonujemy pewnych...

Na Olimpie panowała grobowa cisza. Może lepiej użyć stwierdzenia boska cisza. To był chyba pierwszy przypadek, kiedy bóg dobrowolnie zrzekał się swej nieśmiertelności.
- Jak to? - rzucił w końcu. Chcesz tak po prostu porzucić ten boski przywileje?
- Ojciec ma rację - przytaknęła Atena. Takiej mądrości i takiej mocy, którą dysponujesz nie można zmarnować.
Wiedziałem, że moja siostra to ulubienica ojca, ale miałem jednak nadzieję, że będzie trzymać moją stronę. Tak miałem moc. Moc uzdrawiania. Przez co nieraz nazywano mnie Asklepiosem v.2.
- Przykro mi - odezwałem się. Podjąłem decyzję. Nic jej nie zmieni. Zresztą co tu jest ciekawego? Twoje kolejne romanse, ojcze? Następne nieślubne dziecko? A może zmienienie jakiegoś nieszczęsnego śmiertelnika w stonkę ziemniaczaną?
- No nie mów, że to nie jest fascynujące - odezwał się Apollo.
- Wybaczcie - zaoponowałem. Pomyślcie, ile dobrego można zrobić dla świata. Musimy naprawić nasze błędy.
- Mylisz się - skontrował Zeus. Bogowie się nie mylą, no może oprócz Hefajstosa, który niechcący powiedział jednemu z nich jak wyprodukować bombę atomową?
Trudno było o tym zapomnieć. Ale nie byłem takim głupcem, jak on. Chociaż muszę przyznać, że zawsze darzyłem go dużym szacunkiem
- Wybacz ojcze. - zacząłem. Muszę porzucić nieśmiertelność. Czuję, że mam do spełnienia ważną misję. Pora zniszczyć choroby nowotworowe i udowodnić, że śmierć i nienawiść nie muszą mieć ostatniego słowa. Nawet kara, która spotkała Prometeusza mnie nie przeraża.
Odszedłem.

Na Olimpie panowała grobowa cisza. Może lepiej użyć stwierdzenia boska cisza. To był chyba pierwszy przypadek, kiedy bóg dobrowolnie zrzekał się swej nieśmiertelności.
- Jak to? - rzucił w końcu. Chcesz tak po prostu porzucić ten boski przywileje?
- Ojciec ma rację - przytaknęła Atena. Takiej mądrości i takiej mocy, którą dysponujesz nie można zmarnować.
Wiedziałem, że...

Hermes siedział na werandzie mojego domu, popijając zimne piwo i oglądając zachód słońca.
- Z góry to wygląda inaczej – stwierdził.
- To znaczy? - spytałam, wpatrując się w czerwoną tarczę słońca.
- Bardziej... pospolicie. Nieistotnie.
- Aha.
Milczeliśmy dłuższą chwilę.
- No więc co z tym zrobisz?
- Z czym?
- Z resztą twojego życia. Albo nieśmiertelności. Zostajesz tu czy przenosisz się na Olimp?
Milczałam. Pomyślałam o wszystkich stworzeniach, które ze mną rozmawiały – psach, koniach, jeleniach i ptakach. I wszystkich innych, które umierały każdego dnia, które śpiewały o śmierci i stracie, które odchodziły na moich rękach. Chyba nikt nie odczuwał wszechobecności śmierci tak mocno jak ja. Olimp był wolny od przemijania. Ale zaraz przypomniały mi się intrygi, zdrady i okrucieństwo bogów. To, jak igrali śmiertelnikami dla własnego kaprysu, chwilowej zachcianki. Nie. Wieczność z nimi byłaby gorsza od wszystkich śmierci, których miałabym jeszcze doświadczyć wśród śmiertelników – ludzkich i zwierzęcych. Jako weterynarz mogłam uczynić ich krótkie życie choć trochę lepszym.
Fido przytulił się do moich nóg. Zwykły serdelkowaty kundelek, pełen miłości i radości życia, które było tak kruche, a przez to tak cenne. Kocham cię wyszeptał wprost do moich myśli, patrząc na mnie bursztynowymi oczami. Uśmiechnęłam się i spojrzałam na Hermesa.
- Zostaję tutaj.
Pociągnął łyk zimnego piwa, spojrzał na różowo-złociste niebo nad ciemną ścianą lasu i pokiwał głową.
- Właściwie to mogę cię zrozumieć.

Hermes siedział na werandzie mojego domu, popijając zimne piwo i oglądając zachód słońca.
- Z góry to wygląda inaczej – stwierdził.
- To znaczy? - spytałam, wpatrując się w czerwoną tarczę słońca.
- Bardziej... pospolicie. Nieistotnie.
- Aha.
Milczeliśmy dłuższą chwilę.
- No więc co z tym zrobisz?
- Z czym?
- Z resztą twojego życia. Albo nieśmiertelności. Zostajesz tu czy...

Moją matką jest Afrodyta - bogini miłości, a ojcem jeden z ludzkich wojowników. Gdyby był bogiem, to na pewno wojny. I oto na świat przyszłam ja. Piękna jak matka, subtelna jak matka, kochliwa jak matka. Zachłanna jak ojciec, wojownicza jak ojciec, odważna jak ojciec. Jak mam żyć, po której mam stanąć stronie? Oto nadszedł dzień wyboru, w którym zdecydować muszę do którego świata bardziej należę. Który będzie moim domem na zawsze, a do którego wstępu mieć nie będę.
Tak się złożyło, że niesamowite i stojące na dwóch różnych biegunach osobowości moich rodziców stworzyły ciekawy charakter i dały mi pewien dar. Otóż potrafię pojednywać ludzi, łagodzić wszelkie spory (mimo, że sama w nie często wchodzę), kończyć wojny. Wiem, że powinnam zostać wśród bogów i pomagać ludziom z "niebios". Że wśród bogów także przydałby się ktoś, kto powstrzymałby ich przed dalszą samozagładą (o ta, bogowie to dopiero potrafią się kłócić i walczyć). Ale stało się, nic na to nie poradzę. Moja miłosna natura oddała serce człowiekowi. Jak więc mogłabym go zostawić i osiąść gdzieś w chmurach, by beztrosko ucztować? Jak mogłabym o nim zapomnieć? Nikt tak nie kocha i nienawidzi jak ludzie. Nikt tak nie wyraża uczuć. Nikt nie da tyle namiętności. Żaden bóg, nawet największy i najpotężniejszy nie ma w sobie tylu uczuć co człowiek. Dlatego idę za głosem serca i zostaję w świecie ludzi.

Moją matką jest Afrodyta - bogini miłości, a ojcem jeden z ludzkich wojowników. Gdyby był bogiem, to na pewno wojny. I oto na świat przyszłam ja. Piękna jak matka, subtelna jak matka, kochliwa jak matka. Zachłanna jak ojciec, wojownicza jak ojciec, odważna jak ojciec. Jak mam żyć, po której mam stanąć stronie? Oto nadszedł dzień wyboru, w którym zdecydować muszę do którego...

- Miszo, musimy poważnie porozmawiać - matka wyglądała na zdenerwowaną. Czyżby mój zaginiony szesnaście lat temu ojciec postanowił odnaleźć wreszcie drogę do domu? - Jesteś pół-bogiem, pół-człowiekiem - usłyszałam jej głos i... nie wytrzymałam. Zaczęłam śmiać się wniebogłosy.
- Serio, mamo? - przewróciłam oczami - Uderzyłaś się w głowę?
- To prawda, kochanie - głos jej drżał - Jesteś córką Bachusa. On... przyszedł się o ciebie upomnieć - a więc jednak: szanowny tatuś postanowił się ujawnić. Nigdy nie wierzyłam w te bujdy o jego zaginięciu, ale że od razu bóg? Przecież to się kupy nie trzyma! - Masz już szesnaście lat i musisz dokonać wyboru.
- Wyboru?
- Ziemia albo Olimp.
- Mamo, czy ty siebie słyszysz?! Mamy dwudziesty pierwszy wiek! Może zaraz mi powiesz, że po ziemi chodzą także wampiry i wilkołaki?
- Musiałabyś spytać ojca.
- Zaparzę melisę. Zawsze jest cień szansy, że to pomoże ci... ochłonąć – zaczęłam poważnie zastanawiać się nad tym, czy moją matkę nie opętał jakiś demon. Demon?! Jej fanaberia musiała mi się udzielić, bo przestałam logicznie myśleć. Uspokój się! Wdech i wydech. Matka nie dawała jednak za wygraną. Działałam jak wykrywacz kłamstw i nie miałam podstaw, by jej nie wierzyć, a jednak... wyjątkowo jej nie wierzyłam.
- Przecież wiesz, że mówię prawdę. To twoja moc, Miszo! Odróżniasz prawdę od kłamstwa!
- Dobrze, sama tego chciałaś. Zabierz mnie na ten sławetny Olimp, tatusiu! - zaszydziłam. Nie wiedziałam, że przed chwilą nie do końca świadomie dokonałam wyboru.

- Miszo, musimy poważnie porozmawiać - matka wyglądała na zdenerwowaną. Czyżby mój zaginiony szesnaście lat temu ojciec postanowił odnaleźć wreszcie drogę do domu? - Jesteś pół-bogiem, pół-człowiekiem - usłyszałam jej głos i... nie wytrzymałam. Zaczęłam śmiać się wniebogłosy.
- Serio, mamo? - przewróciłam oczami - Uderzyłaś się w głowę?
- To prawda, kochanie - głos jej...

Lin stała pośrodku wielkiej komnaty i przeklinała w duchu swoje drżące ciało. Nie powinna pokazywać po sobie, jak bardzo się boi. Zeus, siedzący na tronie na przeciwko niej czekał na jej odpowiedź. Widocznie się niecierpliwił, nie miał czasu na spotkania ze śmiertelnikami. Ten moment miał zaważyć o wszystkim.
- No więc? Jeszcze minuta zwłoki i każę cię zrzucić z Olimpu - powiedział, jednocześnie dając znać służącemu, aby podał mu Piorun.
- Ja...
- Rozumiem, że nie spodziewałaś się takiej propozycji. Nie mam jednak czasu, dlatego podejmuj decyzję - mówił, wpatrując się w broń. - Wiem, że silnie jesteś związana z Ziemią, ale twój ojciec długo pracował na to, abym cię tu przyjął. Jeśli wybierzesz Olimp, zostaniesz boginią, jeśli Ziemię zapomnisz o wszystkim i wrócisz do normalnego życia, bez magii. Wybieraj.
Czuła, że ziemia usuwa się jej spod nóg. Jeśli wybierze Olimp, stanie się jak reszta bogów i nie będzie mogła wrócić. Jeśli wybierze Ziemię - zaprzepaści wszystko, na co jej ojciec tak ciężko pracował. Nie mogła mu tego zrobić. Wzięła głęboki oddech i oczyściła umysł. Wybór powinien być prosty.
- Wybieram Olimp.
Zeus uśmiechnął się przebiegle i spojrzał jej w oczy.
- W takim razie zabawa właśnie się zaczęła, bogini Lin.

Jednak czy magia to jej przeznaczenie?

Lin stała pośrodku wielkiej komnaty i przeklinała w duchu swoje drżące ciało. Nie powinna pokazywać po sobie, jak bardzo się boi. Zeus, siedzący na tronie na przeciwko niej czekał na jej odpowiedź. Widocznie się niecierpliwił, nie miał czasu na spotkania ze śmiertelnikami. Ten moment miał zaważyć o wszystkim.
- No więc? Jeszcze minuta zwłoki i każę cię zrzucić z Olimpu -...

Żyć, czy żyć wiecznie? Dał mi 7 ludzkich dni na decyzję. Siedem dni? To dla niego krótki, nic nieznaczący moment, a dla mnie najdłuższe 7 dni w moim dotychczasowym życiu. Dotychczasowym, ponieważ nieważne jaką decyzję podejmę, moje życie nigdy już nie będzie takie samo.

Przyszedł do mnie w dzień zakończenia mojej "przyjaźni" z M. Kolejny raz moja relacja z drugim człowiekiem nie przetrwała tego, że nie potrafię kłamać. Nie potrafię dostosować się do sytuacji, naginać prawdy do okoliczności. I znów jestem sama.
- Masz ogromny dar, ogromną moc, niespotykaną nawet wśród Bogów - Szczerość. Zasiądź ze mną na Olimpie. Tam już nigdy nie spotka Cię ludzka niewdzięczność - rzekł.
- Co to za moc! Same kłopoty! Przez nią tracę przyjaciół, za każdym razem! - wyrzuciłam z siebie.
- To nie są prawdziwi przyjaciele. Prawdziwy przyjaciel doceniłby Twą prawdomówność. Przyjdę do Ciebie za 7 dni, poznać Twoją decyzję - po tych słowach zniknął. Od pierwszego jego słowa wiedziałam kim jest - przyszedł do mnie sam Zeus.

Wrócił tak jak obiecał, po 7 dniach, 168 godzinach, 10 080 minutach i zapewne nie spóźnił się nawet o sekundę. Zapytał co postanowiłam.
- Chcę zostać tutaj, cenić każdy dzień, który tam na górze jest tylko krótkim momentem. Nie chcę wieczności. Teraz już wiem, że to nie ze mną był problem. Od dziś będę szukać... prawdziwej przyjaźni!

Żyć, czy żyć wiecznie? Dał mi 7 ludzkich dni na decyzję. Siedem dni? To dla niego krótki, nic nieznaczący moment, a dla mnie najdłuższe 7 dni w moim dotychczasowym życiu. Dotychczasowym, ponieważ nieważne jaką decyzję podejmę, moje życie nigdy już nie będzie takie samo.

Przyszedł do mnie w dzień zakończenia mojej "przyjaźni" z M. Kolejny raz moja relacja z drugim...