Będąc na zakupach nigdy nie zapominam o zaopatrywaniu mojego barku w rozmaite słodycze! Ciastka, czipsy, batoniki. Obowiązkowo moja ulubiona czekolada z nadzieniem i orzeszkiem w środku!
Lubię mieć słodycze by mieć czym częstować jak przyjdą goście. Ale nie jestem typem łasucha, który zjada wszystko co słodkie. Jak każda kobieta miewam taki dzień w miesiącu, że mam ochotę na słodycze i wtedy potrzebuję mojej czekolady, która w barku zawsze MUSI być!
Nadszedł ten dzień, kiedy o niczym nie marzyłam, tylko o czekoladzie z orzechem. Poszłam po nią do barku, a tam dużo wszystkiego, ale czekolady brak! Jak to? Przecież dopiero kupiłam dwie sztuki!
Rozpoczęłam poszukiwanie winnych, ale mąż mówi że to pewnie moja siostra była ze swoją córką i zjadły. Siostra mówi, że o niczym nie wie. Mama twierdzi, że ona nie ruszała. Nie ma winnego, a czekolady nie ma. Mi nic więcej do maksymalnego poziomu zdenerwowania nie było trzeba!
Zabrałam siostrzenicę na przepytki, bo jak to trzylatka nie wie o co chodzi, to powie prawdę. Ale nic nie wiedział o żadnej czekoladzie. Wykluczyłam ich z grona moich podejrzanych. Została mama i mąż. A wiem, że mój mąż to niezły łasuch. Zaczęłam szperać dosłownie wszędzie. No i znalazłam dowody! W jego torbie na laptopa był PUSTY papierek po mojej ukochanej czekoladzie. Ale mu zrobiłam armagedon! Przyznał się, że jedną zabrał do pracy, a drugą zjadł jak coś robił przy kompie.Oczywiście w ramach pokuty wysłałam go w tej chwili,natychmiast, żeby odkupił czekoladę:)

Będąc na zakupach nigdy nie zapominam o zaopatrywaniu mojego barku w rozmaite słodycze! Ciastka, czipsy, batoniki. Obowiązkowo moja ulubiona czekolada z nadzieniem i orzeszkiem w środku!
Lubię mieć słodycze by mieć czym częstować jak przyjdą goście. Ale nie jestem typem łasucha, który zjada wszystko co słodkie. Jak każda kobieta miewam taki dzień w miesiącu, że mam ochotę...

Niestety miałam wątpliwą przyjemność być w takiej sytuacji w pracy. Zwaśnione strony pracujące na rzecz wspólnego projektu obrzucały się oskarżeniami, które były sobie tak sprzeczne, że ostatecznie miało się wrażenia jakby się brało udział w jakimś schizoidalnym eksperymencie. Kolejne rozmowy z każdą ze stron wywoływały tylko kolejny ból głowy, więc nie było sensu dłużej zwlekać, tylko skonfrontować skonfliktowane strony i wyjaśnić całą listę zgłoszonych problemów. Sprawa wyjaśniła się bardzo szybko, gdy jedna ze stron odmówiła udziału w takim spotkaniu tłumacząc się "nie, bo nie, bo to nie ma sensu". Ale dalsze oskarżenia ustały, więc można uznać, że silnik napędzający złą atmosferę zgasł :)

Niestety miałam wątpliwą przyjemność być w takiej sytuacji w pracy. Zwaśnione strony pracujące na rzecz wspólnego projektu obrzucały się oskarżeniami, które były sobie tak sprzeczne, że ostatecznie miało się wrażenia jakby się brało udział w jakimś schizoidalnym eksperymencie. Kolejne rozmowy z każdą ze stron wywoływały tylko kolejny ból głowy, więc nie było sensu dłużej...

Niestety miałam okazję przeżyć sytuację rodem z "Z życia wzięte". Chłopak, przyjaciółka, nuda i brak empatii. Mój krótki wyjazd na praktyki studenckie wystarczył żeby poczuli palącą potrzebę poradzenia sobie z tęsknota i nudą. Niestety z racji IQ na poziomie mocno przeciętnym zrobili to w sposób głupi i wątpliwy moralnie. Wspólne spotkania podczas których odbierali ode mnie telefony, wspólne zdjęcia i cholera wie co jeszcze. Na znaki ostrzegawcze walące po oczach nie reagowałam. Ale potem wrociłam, a oni oboje nie wytrzymali napięcia. Niestety nie dopracowali wspólnej wersji, co skończyło się wysłuchiwaniem tak absorudalnych historii, że do dziś się śmieje. Na szczęscie dzięki temu nie musiałam szukać prawdy. Kłamali oboje.

Jeden przykład z tej karuzeli śmiechu: pewnego ranka widziałam jak obejmują sie na ławce.
Jej wersja: próbowałam się wyrwać, nie wiem co mu odbiło. I teraz hit, kiedy zwróciłam uwagę, że na to nie wyglądało, odpowiedziała, że chyba wtedy przysneła (bardziej niż w ten absurd ciężko było mi uwierzyć, że kumplujemy się od prawie dziesięciu lat).
Jego wersja: pocieszał ją, bo CHYBA jakiś egzamin jej nie poszedł. W październiku. Musial być ważny.

Czasem nie trzeba dochodzić prawdy. Czasem sami kłamcy Cię wyręczają.

Pozdrawiam i każdemu życzę żeby, jeśli już spotka w życiu kłamcę, trafił na tak głupiego jak w tej historii.

Niestety miałam okazję przeżyć sytuację rodem z "Z życia wzięte". Chłopak, przyjaciółka, nuda i brak empatii. Mój krótki wyjazd na praktyki studenckie wystarczył żeby poczuli palącą potrzebę poradzenia sobie z tęsknota i nudą. Niestety z racji IQ na poziomie mocno przeciętnym zrobili to w sposób głupi i wątpliwy moralnie. Wspólne spotkania podczas których odbierali ode mnie...

Gdy miałam 15 lat, należałam do grupy koleżanek. Łączyły nas przyjazne relacje, lecz wszystko skomplikowało się, gdy jedna z nich, Ola, poznała chłopaka imieniem Maciej. Najpierw przedstawiła go reszcie, a następnym razem miałam poznać go ja.
Spędziliśmy razem popołudnie, a między mną a Maciejem niespodziewanie zaiskrzyło. Niestety pochodził z innego miasta, toteż pod wieczór musiał pojechać na dworzec i wsiąść w swój pociąg.
Ola akurat nie miała biletu na autobus, więc ja odwiozłam Macieja na dworzec. Tam nasze ręce jakoś tak same się ze sobą splotły i wsiadł dopiero w następny pociąg, by spędzić ze mną więcej czasu. W końcu jednak musiał już wracać i na pożegnanie się pocałowaliśmy.
Mimo zapewnień, że jeszcze się spotkamy, nigdy potem już do mnie nie przyjechał. Dziewczyny zaś stały się dla mnie niemiłe, bo od razu po tym zerwał z Olą, choć ja nigdy się do niczego nie przyznałam.
Kiedy potem w pogawędce pojawiło się jego imię, jedna z nich stwierdziła, że Maciej był po prostu bardzo kochliwy i nie ma co się nim przejmować. Dopiero po wielu latach dowiedziałam się, że to one napisały mu, że nie jestem nim zainteresowana i ma się do mnie więcej nie odzywać.
Z Maciejem spotkałam się w zeszłym roku. Wszystko sobie wyjaśniliśmy, ale po dawnej chemii nie został nawet ślad. Okazało się, że wówczas równie mocno jak ja przeżywał nasze niefortunne zauroczenie. Ja po jakimś czasie zmusiłam się do zapomnienia, on niestety wpadł w depresję.
Nie ma jednak co rozpamiętywać, co by było, gdyby…

Gdy miałam 15 lat, należałam do grupy koleżanek. Łączyły nas przyjazne relacje, lecz wszystko skomplikowało się, gdy jedna z nich, Ola, poznała chłopaka imieniem Maciej. Najpierw przedstawiła go reszcie, a następnym razem miałam poznać go ja.
Spędziliśmy razem popołudnie, a między mną a Maciejem niespodziewanie zaiskrzyło. Niestety pochodził z innego miasta, toteż pod...

Żona między nami[bookLink]4848647|Żona między nami[/bookLink]

Żona między nami[bookLink]4848647|Żona między nami[/bookLink]

 [bookCover]4848647|Żona między nami[/bookCover]