Upalne lipcowe popołudnie.Warszawa.Zatłoczony tramwaj. Wchodzi kanar.Posłusznie wyjmuję bilet.Kobieta, nad którą stoję wyciąga portfel, otwiera przegródkę, za chwilę wyciągnie kartę miejską.Rzut oka na zafoliowaną przegródkę ze zdjęciami. Drętwieję, truchleję.Nie to niemożliwe.Na pewno jest na to jakieś sensowne wytłumaczenie. To na pewno nie tak jak myślę! Podobizna mojego ukochanego w porfelu siedzącej w tramwaju młodej kobiety??? A jednak.Po nitce do kłębka.Niewinne pytanie, w stylu:Ojej chyba zna pani mojego kolegę?I odpowiedź.A tak, to mój narzeczony.Mój były ukochany miał pecha.A ja szczęście.

Upalne lipcowe popołudnie.Warszawa.Zatłoczony tramwaj. Wchodzi kanar.Posłusznie wyjmuję bilet.Kobieta, nad którą stoję wyciąga portfel, otwiera przegródkę, za chwilę wyciągnie kartę miejską.Rzut oka na zafoliowaną przegródkę ze zdjęciami. Drętwieję, truchleję.Nie to niemożliwe.Na pewno jest na to jakieś sensowne wytłumaczenie. To na pewno nie tak jak myślę! Podobizna mojego...

Człowiek żyje z kimś lata, ale wciąż jest oszukiwany! Tak nie może być! Moja ukochana twierdzi, że jest mi dozgonnie wierna. Nieustannie mówi, że kocha i żyje tylko dla mnie. Mówi o tym tak wiele, że wzbudziło to moje podejrzenia. Czy powinienem wpaść w paranoje? Zacząć ją śledzić? Pewnie nie, ale nie mogłem się powstrzymać…
Przeczekałem kilka dni, aby dokładnie poznać jej i mój grafik. Powinienem wiedzieć, przecież żyliśmy razem…Nie wiedziałem jednak, być może to zaniedbanie doprowadziło do tej sytuacji. Tego już nie mogłem zmienić, jednak dowiedzenie się prawdy leżało w moich możliwościach. Zaplanowałem wolne dokładnie w tym dniu, który wydawał się całkiem niemożliwy do pominięcia w pracy. Poniedziałek. W firmie zalew pracy, brak ludzi i całe mnóstwo zamówień. W dodatku zaraz po moim urlopie. Byłem jednak sprytny, zdobyłem się na szczyty własnego intelektu. Skłamałem, że żona jest w szpitalu a sprawa jest dość wstydliwa. Przysięgli mi, że nie będą dzwonić. Dobrze.
Nie spodziewałem się, że śledzenie kogoś jest tak proste! Być może jednak dobrze ją znałem. Nie pojechałem moim samochodem, wykosztowałem się i wypożyczyłem auto. Założyłem też dawno nieużywane ubrania, trzymałem się daleko i obserwowałem. Gdy zadzwoniłem na jej telefon, aby upewnić się czy jest w pracy, obserwowałem jak popija wino z jakimś gachem. To dopiero początek. Zidentyfikować mężczyznę, przejść do akcji. Najpierw on, potem zasadzka i wmanewrowanie jej w żenadę. Sprawiedliwość i zemsta. Pięknie.

Człowiek żyje z kimś lata, ale wciąż jest oszukiwany! Tak nie może być! Moja ukochana twierdzi, że jest mi dozgonnie wierna. Nieustannie mówi, że kocha i żyje tylko dla mnie. Mówi o tym tak wiele, że wzbudziło to moje podejrzenia. Czy powinienem wpaść w paranoje? Zacząć ją śledzić? Pewnie nie, ale nie mogłem się powstrzymać…
Przeczekałem kilka dni, aby dokładnie poznać jej...

Czasem przydałyby się jakieś umiejętności psychologiczne. Mogłabym wtedy łatwiej poznać po osobie czy mnie okłamuje czy próbuje oszukać albo zauważałabym co ktoś w danej sytuacji czuje. To by było bardzo przydatne, ponieważ ludzie często okazują się fałszywi i udają kogoś kim nie są. Potem wychodzą na światło dzienne brudne fakty i robią się niepotrzebnie problemy. Gdybym potrafiła choć trochę czytać innym w myślach mogłabym spróbować tego uniknąć. Chociaż to trudne, ponieważ każdemu co innego siedzi w głowie i trudno przewidzieć ich następny ruch. Czasami naprawdę chciałabym nieco bardziej znać się na ludziach.

Czasem przydałyby się jakieś umiejętności psychologiczne. Mogłabym wtedy łatwiej poznać po osobie czy mnie okłamuje czy próbuje oszukać albo zauważałabym co ktoś w danej sytuacji czuje. To by było bardzo przydatne, ponieważ ludzie często okazują się fałszywi i udają kogoś kim nie są. Potem wychodzą na światło dzienne brudne fakty i robią się niepotrzebnie problemy. Gdybym...

Uprzedzam, że to nie będzie apetyczna historia do kawki i ciasteczka. Rzecz miała miejsce oczywiście w gimnazjum, bo gdzieżby indziej takie dziwaczne akcje. Kiedy weszliśmy po przerwie do matematycznej klasy, uderzył nas w nozdrza smród… kupy! I zaczęło się śledztwo jak z Sherlocka Holmesa – każdy sprawdzał swoje podeszwy (Niemożliwe! Smród był w klasie przed nami!) i podłogę pod ławkami (czysto!), okna otwarte, a w klasie tak śmierdzi, że nie można prowadzić normalnie lekcji, co akurat nikomu zbytnio nie przeszkadzało. Czyżby ktoś dla żartu użył stolcowego sprayu? Niewykluczone, ale mimo otwartych okien smrodek wciąż się utrzymywał, więc odpada. Nareszcie śledztwo udało się doprowadzić do finału! Po długich poszukiwaniach kupa odnalazła się z tyłu klasy w… szufladzie meblościanki! Klasa znajdowała się na parterze, więc ktoś musiał na przerwie wejść przez okno, żeby dokonać tego strasznego czynu! Ale kto to był… zagadka kupy w szufladzie pozostaje nierozwiązana do dzisiaj ;)

Uprzedzam, że to nie będzie apetyczna historia do kawki i ciasteczka. Rzecz miała miejsce oczywiście w gimnazjum, bo gdzieżby indziej takie dziwaczne akcje. Kiedy weszliśmy po przerwie do matematycznej klasy, uderzył nas w nozdrza smród… kupy! I zaczęło się śledztwo jak z Sherlocka Holmesa – każdy sprawdzał swoje podeszwy (Niemożliwe! Smród był w klasie przed nami!) i...

Moje życie to nie film, czy książka. Zdolności detektywistyczne raczej mi się nie przydawały, chociaż zawsze wiedziałem od kogo przepisać pracę domową.

Moje życie to nie film, czy książka. Zdolności detektywistyczne raczej mi się nie przydawały, chociaż zawsze wiedziałem od kogo przepisać pracę domową.

- Położyłem je tutaj - Daniel palcem pokazuje na szafkę, gdzie "kiedyś" leżały kluczyki do samochodu.
- Spokojnie, pomyśl. Zamykałeś auto? - spokojnie drążę temat
- No tak...i położyłem tutaj
- Ale nie ma więc nie kładłeś
- Na pewno kładłem, pewnie ty je gdzieś dałaś
- Przebierałeś się po przyjeździe, sprawdź spodnie
- Nie ma! - Daniel woła z łazienki
- A na pralce?
- Nie ma!
Nagle wpada mi do głowy myśl, żeby na wszelki wypadek sprawdzić w mojej torebce. SĄ!!!
- Mam! - wołam męża - przecież dałeś mi je po wyjściu z samochodu :P

- Położyłem je tutaj - Daniel palcem pokazuje na szafkę, gdzie "kiedyś" leżały kluczyki do samochodu.
- Spokojnie, pomyśl. Zamykałeś auto? - spokojnie drążę temat
- No tak...i położyłem tutaj
- Ale nie ma więc nie kładłeś
- Na pewno kładłem, pewnie ty je gdzieś dałaś
- Przebierałeś się po przyjeździe, sprawdź spodnie
- Nie ma! - Daniel woła z łazienki
- A na pralce?
- Nie...

Detektyw Alicja naciągnęła mocniej na głowę fioletowy kapelusz w białą kratę. W jej świecie bardzo by ją wyróżniał, ale do śledztwo na Wyspie Różowości i Puszystości nadawał się idealnie i sprawiał, że się nie wyróżniała. Przeczesała już cały teren. Zajrzała nawet do skrzyni Miodowego Króla. Nic. Po Misiu Adrianie nie było śladu. Kto odważył się go porwać? Sam nie opuściłby wyspy. Nie było wyjścia. Alicja stała już przed bramą prowadzącą do innego wymiaru – wymiaru olbrzymów. Westchnęła, zrobiła krok w przód i pchnęła wrota, które przesunęły się z cichym skrzypnięciem. Kiedy przeszła przez bramę, otoczyła ją ciemność. Tylko w oddali widziała światło padające spod nieznanych jej drzwi. Alicja wiedziała, że trzeba ratować misia. Rzuciła się przed siebie, myśląc tylko o tym, by z ciemności nie rzucił się na nią żaden wróg. Z rozpędem pchnęła drzwi i wpadła do pomieszczenia i przeturlała po podłodze. Gdy się podniosła, zobaczyła Adriana: siedział zamknięty w klatce z białych prętów. Kiedy już miała go objąć, ręka olbrzymki o blond włosach uniosła go i zabrała sprzed rąk detektyw Alicji.
- Adrian, uratuję cię! - krzyknęła Alicja.
- Adrianowi nic nie jest. Jest nawet w lepszym stanie niż był jeszcze godzinę temu. - Alicja usłyszała głos swojej mamy.
- Co zrobiłaś Adrianowi? Gdzie był? - powiedziała detektyw, będąc nadal w gotowości, by podjąć walkę w obronie przyjaciela.
- Wyprałam go. Do rana będzie suchy. - odpowiedziała mama, odkładając misia na suszarkę na pranie.

Detektyw Alicja naciągnęła mocniej na głowę fioletowy kapelusz w białą kratę. W jej świecie bardzo by ją wyróżniał, ale do śledztwo na Wyspie Różowości i Puszystości nadawał się idealnie i sprawiał, że się nie wyróżniała. Przeczesała już cały teren. Zajrzała nawet do skrzyni Miodowego Króla. Nic. Po Misiu Adrianie nie było śladu. Kto odważył się go porwać? Sam nie opuściłby...

Jak śledczy muszę działać, kiedy zapominam sama gdzie odłożyłam jakąś rzecz. Czasami mam coś w ręku i nie myśląc nawet o tym, odkładam gdzieś po drodze, a chwilę później zaczynam tego szukać. Wtedy muszę odtworzyć co robiłam a nawet o czym myślałam, i powtórnie przejść trasę i przypomnieć sobie wszystkie działania, nad którymi się nie zastanawiałam i których nawet nie próbowałam zapamiętać.

Jak śledczy muszę działać, kiedy zapominam sama gdzie odłożyłam jakąś rzecz. Czasami mam coś w ręku i nie myśląc nawet o tym, odkładam gdzieś po drodze, a chwilę później zaczynam tego szukać. Wtedy muszę odtworzyć co robiłam a nawet o czym myślałam, i powtórnie przejść trasę i przypomnieć sobie wszystkie działania, nad którymi się nie zastanawiałam i których nawet nie...

Wchodzę do domu. Wszystko wydaje się być tak jak zwykle. Buty na miejscu. Kanapa w całości. Poduszki leżą tam, gdzie powinny. On jednak patrzy na mnie TYM wzrokiem. Wzrokiem, który zna każdy, kto choć przez chwilę mieszkał z jakimś psem.
Zbroił coś. No przecież widzę. Podkulony ogon, położone uszy i siedzi jakiś taki markotny. Nie rozumiem tylko co takiego? Czyżby ugryzł kota, kiedy mnie nie było? Nie... na nosie miałby przecież jakiś ślad po takim incydencie. Szczególnie, że kto jak kto, ale kot to potrafi sobie poradzić w życiu. To musiało być coś innego.
Może ukradł komuś jedzenie? Mało prawdopodobne. Nie zostawiłam przecież niczego na wierzchu, a szafek to jeszcze nie umie otwierać. Zostaje więc tylko jedno, najgorsze z tego wszystkiego.
- Gdzieś się zeszczał? - spytałam go, a moje serce ścisnęło się lekko, kiedy dotarło do mnie, że to mogło być moje łóżko. Wszystko tylko nie to. Ten materac trudno było wyczyścić! - Powiedz coś!
Pies nie odpowiedział. Pisnął tylko i ukrył głowę w łapkach. No nie... czyli jednak łóżko. Podeszłam do mebla i od razu zwróciłam uwagę na olbrzymią plamę na samym jego środku.
Cóż.
Przynajmniej wiem, że rodzina zapomniała go wyprowadzić. I rozwiązałam zagadkę. Jak detektyw. Albo jeszcze lepiej! Jak mama.

Wchodzę do domu. Wszystko wydaje się być tak jak zwykle. Buty na miejscu. Kanapa w całości. Poduszki leżą tam, gdzie powinny. On jednak patrzy na mnie TYM wzrokiem. Wzrokiem, który zna każdy, kto choć przez chwilę mieszkał z jakimś psem.
Zbroił coś. No przecież widzę. Podkulony ogon, położone uszy i siedzi jakiś taki markotny. Nie rozumiem tylko co takiego? Czyżby ugryzł...