Dawno temu, za siedmioma lasami i siedmioma górami w pewnej krainie zwanej Śnieżnolandią mieszkała KSIĘŻNICZKA. Na imię jej było Gryzelda. Jej matka odumarła ją we dzieciństwie, ale dziewczyna miała ZŁĄ MACOCHĘ, gdyż ojciec ożenił się powtórnie. Kobieta ta miała romans z ARCHITEKTEM, razem zamordowali tatę Gryzeldy, a ją samą wtrącili do lochów, które zaprojektował kochanek macochy. Od tamtej pory wieczna zima nastała w Śnieżnolandii. Ludzie mówili, że kochanek nowej królowej to sam DIABEŁ. Ich panowanie miało się zakończyć, gdy RELIKWIE św. Antoniusza zostaną odnalezione. Legenda głosiła, że relikwie te znajdują się KOŚCIELNYM SKARBCU, w tajemnej skrytce. Wielu próbowało, ale nikt nie mógł jej odnaleźć. Pewnego dnia Janko odkrył zejście do podziemni za bocznym ołtarzem. Przeżegnał się, zapalił świecę i zaczął schodzić. Po chwili wszedł do komnaty. Rozejrzał się i zamarł przerażony. Na środku komnaty zobaczył kamienny stół. Na nim leżała zakrwawiona Gryzelda.
- Uciekaj, uciekaj – szepnęła i skonała.
Janko próbował ją podnieść i w tym momencie poczuł na swoich nogach ciepłą krew wypływającą z brzucha księżniczki. Z głośnym plaśnięciem na podłogę spadły wątroba, śledziona, żołądek i pęcherz Gryzeldy. Jej ciało zostało przepołowione.
- Ha, ha, ha. - nagle rozległ się przeraźliwy śmiech macochy i jej kochanka. - Już po tobie, młodzieńcze.
- Nie znalazłem relikwii, nie uratuję Śnieżnolandii – pomyślał Janko, zanim diabeł rozciął mu brzuch pazurami i zaczął chłeptać krew.
- Nikt nas nie pokona. Śnieżnolandia jest nasza, zabijemy każdego, kto będzie próbował odebrać nam relikwie.

Dawno temu, za siedmioma lasami i siedmioma górami w pewnej krainie zwanej Śnieżnolandią mieszkała KSIĘŻNICZKA. Na imię jej było Gryzelda. Jej matka odumarła ją we dzieciństwie, ale dziewczyna miała ZŁĄ MACOCHĘ, gdyż ojciec ożenił się powtórnie. Kobieta ta miała romans z ARCHITEKTEM, razem zamordowali tatę Gryzeldy, a ją samą wtrącili do lochów, które zaprojektował kochanek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno temu była sobie mała wioseczka odcięta od świata. Każdy kraniec wioseczki strzegł pomnik jakiegoś świętego. Dopóki na straży stali ci święci, mieszkańcy nie bali się niczego złego. Tymczasem na odległym królewskim dworze urodziła się KSIĘŻNICZKA. Niestety, przy porodzie zmarła jej matka. Król szybko ożenił się po raz kolejny. Jednak jego małżonka była żądna władzy. Niedługo też urodziła królowi kolejną KSIĘŻNICZKĘ. Choć król kochał obie swe pociechy równie mocno, oczywiste było, że na tronie zasiądzie starsze dziecko. Zatem ZŁA MACOCHA postanowiła pozbyć się pasierbicy. Wezwała DIABŁA. Ten w zamian za duszę królowej, zgodził się nękać starszą córkę króla. Dziewczynka odpędzała się od czegoś, czego nikt poza nią nie widział. Poddani coraz głośniej mówili o szaleństwie królewskiego dziecka. ZŁA MACOCHA namówiła męża, aby zamknął córkę w wieży. Wtem na dworze pojawił się pewien znany ARCHITEKT. Opowiedział on królowi, że istnieje wioseczka, do której dostępu nie ma żadne zło. Król uczepił się tej nadziei i odesłał córkę do tego oddalonego miejsca. ZŁA MACOCHA triumfowała! Tymczasem królewska córa dotarła do wioski. Tam księżniczka była wolna od udręk demona. Jednak tęskniła za swym ojcem. Lata mijały. Księżniczka stawała się coraz piękniejsza, ale i smutniejsza. Widząc rozpaczającą dziewczynę, syn ARCHITEKTA, pobiegł pod posąg świętego Antoniego i modlił się o przywrócenie królewskiej córze szczęścia. Jego błagania były tak szczere, że św. Antoni przemówił: "Młodzieńcze, jeśli chcesz wyzwolić księżniczkę udaj się do KOŚCIELNEGO SKARBCA i znajdź RELIKWIE św. Michała Archanioła". Uradowany chłopiec ruszył w drogę. Wejście do skarbca nie było trudne, ale im szło się głębiej tym zimniej się robiło. W środku była bowiem MROŹNA KRAINA. Wszystkie przedmioty, które mogły być relikwiami pokrywał lód. Chłopiec bezskutecznie próbował zabrać choć jedną rzecz.Z bezradności płakać nad losem księżniczki. Nagle zobaczył, że jego ciepłe łzy roztapiają lód. Chłopiec zabrał pierścień i miecz. Gdy tylko wyszedł ze skarbca, pobiegł do świętego i podziękował mu za radę. Święty tymi słowami pożegnał się z synem Architekta: "Pierścień daj księżniczce, a miecz zachowaj dla siebie". Chłopiec zrobił tak jak usłyszał. Zaraz też wyruszył z księżniczką do jej zamku. Z pierścieniem na ręku dziewczyna była bezpieczna. Wkrótce oboje dotarli do zamku. Niestety, dobry król był już umierający.Ucieszył się jednak, gdy zobaczył piękną i zdrową córkę. Z radością odchodził w jej ramionach. Zła macocha wzywała złe moce, ale dzięki relikwiom, nie miały przystępu do księżniczki. Oszalała królowa rzuciła się na swą pasierbicę.Syn Architekta uciął królowej głowę. Córka zmarłej nie miała jeszcze tak zepsutego serca i dlatego prosiła o wybaczenie. Dobra księżniczka uściskała siostrę. Zrozumiała też, że dorastając w odciętej od świata wiosce nie poznała, czym jest prawdziwe życie. Nie czuła się gotowa do rządzenia, więc tron przekazała siostrze, zastrzegając, że co roku odwiedzi królestwo, aby sprawdzić jak sprawuje rządy. Sama zaś razem z wiernym jej synem Architekta ruszyła w świat.

Dawno temu była sobie mała wioseczka odcięta od świata. Każdy kraniec wioseczki strzegł pomnik jakiegoś świętego. Dopóki na straży stali ci święci, mieszkańcy nie bali się niczego złego. Tymczasem na odległym królewskim dworze urodziła się KSIĘŻNICZKA. Niestety, przy porodzie zmarła jej matka. Król szybko ożenił się po raz kolejny. Jednak jego małżonka była żądna władzy....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak głosi ludowe podanie,
legenda, można tak rzec,
była pewna karczma o nazwie "KOŚCIELNY SKARBIEC".

Kto lubił ryzyko i ostrą zabawę wiedział, że
karty rozdawał tam prawdziwy DIABEŁ.

Śmiałkowie co bez "zaproszeń" do stołu siadali,
nie tylko pieniądze lecz i duszę w raz z rozumem
szybko przegrywali.

Aktualnie jednak wstęp był tylko dla wybranych.

W grze brał udział człowiek,
ARCHITEKTEM zwany.
Budował, forty, sale tortur,
pogańskie kurhany.

Była też piękna kobieta,
ZŁĄ MACOCHĄ zwana.
Łamała serca mężczyzn,
a córkę sprzedała.

O duszę i skarby KSIĘŻNICZKA też grała.
Niby była dobra a księcia zdradzała.

Diabeł zgarnia pulę, znów wszyscy przegrali.
Dorzucił RELIKWIE i rozdawał dalej.

Nie ma końca ta gra, lecz każdy ma nadzieję.
Diabeł znów karty rozdaje,
i głośno się śmieje.

Jak głosi ludowe podanie,
legenda, można tak rzec,
była pewna karczma o nazwie "KOŚCIELNY SKARBIEC".

Kto lubił ryzyko i ostrą zabawę wiedział, że
karty rozdawał tam prawdziwy DIABEŁ.

Śmiałkowie co bez "zaproszeń" do stołu siadali,
nie tylko pieniądze lecz i duszę w raz z rozumem
szybko przegrywali.

Aktualnie jednak wstęp był tylko dla wybranych.

W grze brał udział...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na północy panowały dwie niepisane zasady. Pierwsza: nie wychodź podczas śnieżnych wichur. Druga: nie zawieraj paktów z diabłem północy.
Galia właśnie zamierzała złamać obie.
Nikt nie podejrzewał, że ktoś mógłby się wykazać tak wielką głupotą, by opuszczać mury zamku w taką pogodę, a zwłaszcza jej ZŁA MACOCHA.
Galia chwyciła za mosiężną kołatkę i zastukała nią trzy razy. Rozległo się głuche dudnienie, bramy posiadłości ARCHITEKTA stanęły otworem. Z zawieruchy wyłoniła się postać - wysoki mężczyzna w garniturze. Jego strój zaskakująco kontrastował z warstwami ubrań Galii.
- KSIĘŻNICZKA - wymruczał aksamitnym głosem. - Więc podjęłaś decyzję.
Galia przytaknęła.
- Mów, co mam zrobić - rzuciła oschle.
- Muszę spytać jeszcze raz. Czy jesteś tego pewna? Wiesz, że nasza umowa będzie nierozwiązywalna.
- Mów, co mam zrobić - powtórzyła. Kącik jego ust uniósł się nieznacznie. W jego ręku naraz zmaterializowały się pergamin i pióro o śmiertelnie ostrej stalówce.
- Oto nasza umowa. Masz zdobyć dla mnie RELIKWIE Ichaboda Crane’a. Znajdują się w KOŚCIELNYM SKARBCU, na samym krańcu północnej krainy. Jeśli ci się powiedzie i je otrzymam, strącę twoją macochę z tronu. Jeśli zawiedziesz… - zawiesił głos. Galia zadrżała mimowolnie. - Przedstawię cię moim pupilkom.
Nieludzki warkot rozdarł powietrze.
- Podpisz - oznajmił. Pióro odetchnęło, czując świeżą, ludzką krew, gdy wbijała stalówkę w nadgarstek. Galia podpisała się zamaszyście. DIABEŁ uśmiechnął się przebiegle. - Masz czterdzieści dni, licząc od teraz.
Taka była cena za uwolnienie jej ludu z rąk macochy - Galia była gotowa ją zapłacić. Zmierzyła go nienawistnym spojrzeniem i wkrótce rozpłynęła się w zawierusze.

Na północy panowały dwie niepisane zasady. Pierwsza: nie wychodź podczas śnieżnych wichur. Druga: nie zawieraj paktów z diabłem północy.
Galia właśnie zamierzała złamać obie.
Nikt nie podejrzewał, że ktoś mógłby się wykazać tak wielką głupotą, by opuszczać mury zamku w taką pogodę, a zwłaszcza jej ZŁA MACOCHA.
Galia chwyciła za mosiężną kołatkę i zastukała nią trzy razy....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno temu, w odległej od większości świata MROŹNEJ KRAINIE, gdzie nie bywał właściwie nikt o zdrowych zmysłach, coś się stało. Wielcy naukowcy przybyli, by zbadać zakątek, do tej pory nieodkryty, a bardzo ciekawy ze względów naukowych. Nikt nie spodziewał się tego, co się tam dokonało!
Badając KOŚCIELNY SKARBIEC, który w stanie nienaruszonym zachował się przez setki lat, trafili na RELIKWIE. Zachodzili w głowę jakim cudem się tu znalazły, do kogo należały i skąd na tym zakątku świata kościół, do którego nie ma komu uczęszczać.
Ich rozmyślania przerwał niesamowity huk! Nagle zrobiło się ciemno, zaczął wiać wiatr przeszywający zimnem do szpiku kości, a ich oczom ukazał się DIABEŁ.
- Czego szukacie w grobie KSIĘŻNICZKI, marne istoty? – zagrzmiał.
- Jakiej księżniczki? – zapytali naukowcy trzęsąc się jednocześnie z zimna i strachu.
- Księżniczki Salem. Zabiłem ją i zabiję każdego, kto zbliży się do jej prochów!
- Ale… dlaczego? Co zrobiła?
- ZŁA MACOCHA wynajęła ARCHITEKTA, który zaprojektował ten niepozorny budynek na odludziu po to, by mogła tu ukryć ciało swej pasierbicy. Następnie to mi kazała pozbyć się pięknej księżniczki i strzec tej tajemnicy jak węgla w ognisku! – krzyczał Diabeł, a potem skierował swoje widły w kierunku naukowców. – Wy też pozostaniecie tu na zawsze! Myśleliście, że pozwolę, by nasza tajemnica ujrzała światło dzienne? Hahaha! Zabieram wam życia i wasze odkrycia! Hahaha!
- Nie! – krzyczeli traceni naukowcy, jednak nikt ich nie słyszał.
Słuch o nich zaginął, a ich duchy nie pozwalają nikomu zbliżyć się do tajemniczego kościoła, by nikt nie podzielił ich losu.

Dawno temu, w odległej od większości świata MROŹNEJ KRAINIE, gdzie nie bywał właściwie nikt o zdrowych zmysłach, coś się stało. Wielcy naukowcy przybyli, by zbadać zakątek, do tej pory nieodkryty, a bardzo ciekawy ze względów naukowych. Nikt nie spodziewał się tego, co się tam dokonało!
Badając KOŚCIELNY SKARBIEC, który w stanie nienaruszonym zachował się przez setki lat,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niegdyś ,przed wielu laty w mroźniej krainie ,której nazwa wypowiadana była ongiś jedynie półszeptem, mieszkali olbrzymi posiadający bryły lodu miast prawdziwych tłoczących ciepłą krew serc. Ich lica jakby wyrzeźbione w kamieniu ,nie miały w sobie kruszyny człowieczeństwa. W zdolnościach ich leżało wzniecać burze śnieżne samym swym oddechem.
Razu pewnego, gdy dwóch takich pojedynkowało się w Jotunheim'ie śnieżyca dotarła aż do Midgard'u ,który my zowiemy Ziemią.
Niesione wichrem płatki śniegu zachwyciły swym pięknem ziemską KSIĘŻNICZKĘ ,która po raz pierwszy widziała tak osobliwe zjawisko- coś na podobieństwo piór małych cherubinów okrywało świat bielą.
Jeden z olbrzymów wiedziony głosem królewny ,w którym pobrzmiewał nieskrywany entuzjazm, ukazał się na Ziemi. Naraz widząc piękność zapragnął pojąć ją za żonę. Przystać na ten mariaż chciała jedynie ZŁA MACOCHA ,bowiem wiązał się on z tym ,że korona spocznie na jej głowie ,a sama władza ,jak i jej insygnia będą na jej wyłączność .Wtem wśród rozeźlonych poddanych podniosła się gwara, na decyzję wydania księżniczki za wcielenie DIABŁA patrzyli z pogardą.
Próbowano przegonić go wodą święconą ,a nawet zrosić krwią Świętego Januarego. Jednak RELIKWIE z KOŚCIELNEGO SKARBCA na nic się tu zdały. Olbrzym porwał dziewczynę i zmusił śmiertelnego ARCHITEKTA ,by ten stworzył na jego polecenie złotą klatkę .Umieścił w niej piękną księżniczkę ,a ona pozbawiona ciepła bijącego od ognia czy żaru namiętności jaka winna pojawiać się między małżonkami ,uległa mrozom w krainie olbrzymów. Zamarzła.

Niegdyś ,przed wielu laty w mroźniej krainie ,której nazwa wypowiadana była ongiś jedynie półszeptem, mieszkali olbrzymi posiadający bryły lodu miast prawdziwych tłoczących ciepłą krew serc. Ich lica jakby wyrzeźbione w kamieniu ,nie miały w sobie kruszyny człowieczeństwa. W zdolnościach ich leżało wzniecać burze śnieżne samym swym oddechem.
Razu pewnego, gdy dwóch takich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W MROŹNEJ KRAINIE, gdzieś na krańcach poznanego świata było sobie miasto, nad którym górował wspaniały kościół. W jego podziemiach znajdował się ogromny labirynt z KOŚCIELNYM SKARBCEM w samym środku. Kiedy król z wojennej wyprawy przywiózł skarby i RELIKWIE, umieścił je w skarbcu. Była wśród nich wspaniała księga, o której mówiono, że zawiera potężne i niegodziwe zaklęcia, bezpieczniej więc trzymać ją pod kluczem. Małżonka króla potajemnie przeczytała księgę, którą zwano Biblią Diabła i poznała zakazaną wiedzę, dzięki której wezwała szatana, aby jej służył. DIABEŁ był jednak sprytniejszy i opętał kobietę aby przez nią szkodzić królowi i królestwu. Nikt nie zorientował się, że królowa zmieniła się: z kochającej żony i opiekunki królewskiej córki stała się żądną władzy manipulatorką. Król stał się jej marionetką, a jego córka, która nie ufała macosze, została uwięziona w baszcie z lodu i szkła. Klucz do baszty ZŁA MACOCHA ukryła w labiryncie, pośród grobów mnichów. ARCHITEKT, który zbadał i poznał tajemnice labiryntu, potajemnie kochał KSIĘŻNICZKĘ i próbował ją uwolnić ale gdy królowa zorientowała się, że architekt szuka klucza, zamieniła go w białego niedźwiedzia i zaklęła tak, by nigdy nie mógł już opuścić podziemnych korytarzy. Krnąbrną księżniczkę zamieniła w złotego słowika, który miał jej śpiewem umilać wieczory. Od tego czasu minęło wiele stuleci i zła królowa dawno umarła a jej knowania zamieniły miasto w ruinę, ale wciąż raz do roku niedźwiedź i słowik spotykają się w najmroźniejszą zimową noc by wyznawać sobie niespełnioną miłość.

W MROŹNEJ KRAINIE, gdzieś na krańcach poznanego świata było sobie miasto, nad którym górował wspaniały kościół. W jego podziemiach znajdował się ogromny labirynt z KOŚCIELNYM SKARBCEM w samym środku. Kiedy król z wojennej wyprawy przywiózł skarby i RELIKWIE, umieścił je w skarbcu. Była wśród nich wspaniała księga, o której mówiono, że zawiera potężne i niegodziwe zaklęcia,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno, dawno temu, w mroźnej krainie, gdzie panowała wieczna zima, a z ziemi pokrytej śniegiem miast kwiatów i drzew wyrastały tylko strzeliste sople lodu, żyła sobie pewna KSIĘŻNICZKA. Po śmierci ojca dorastała pod okiem ZŁEJ MACOCHY, która przejęła królestwo, aż wyrosła z niej piękna dziewczyna. Wówczas na zamek przybył młody ARCHITEKT, któremu królowa zleciła budowę lodowego kościoła. Młodzieniec od razu zabrał się do pracy. Któregoś dnia przypadkiem spotkał spacerującą księżniczkę i na widok jej niezwykłej urody serce żywiej mu zabiło. On również nie pozostał jej obojętny i tak oto narodziła się między nimi żarliwa miłość. Spotykali się nocami w tajemnicy przed królową, by nie narazić się na jej gniew. Pech jednak chciał, iż pewnego razu na zamek przybył syn macochy, a był to nie kto inny, tylko sam DIABEŁ. On również zakochał się w księżniczce i pragnął ją poślubić. Którejś nocy dojrzał z okna kochanków całujących się czule w ogrodzie i krew się w nim zagotowała. Nazajutrz wszedł do lodowego kościoła, który był już prawie ukończony, cicho zakradł się do architekta, po czym, otoczywszy jego klatkę piersiową swym muskularnym ramieniem, z łatwością skręcił mu kark. Następnie zaciągnął jego ciało do KOŚCIELNEGO SKARBCA. Tam poćwiartował je na drobne kawałeczki i napełnił nimi tysiąc RELIKWII, które wysłał w cztery strony świata. Gdy księżniczka odkryła, jaki los spotkał jej ukochanego, poprzysięgła sobie, że odnajdzie wszystkie relikwie. Nikt jednak nie wie, czy jej się to udało, czy też nadal, jeśli jeszcze nie umarła, tuła się biedaczka po szerokim świecie.

Dawno, dawno temu, w mroźnej krainie, gdzie panowała wieczna zima, a z ziemi pokrytej śniegiem miast kwiatów i drzew wyrastały tylko strzeliste sople lodu, żyła sobie pewna KSIĘŻNICZKA. Po śmierci ojca dorastała pod okiem ZŁEJ MACOCHY, która przejęła królestwo, aż wyrosła z niej piękna dziewczyna. Wówczas na zamek przybył młody ARCHITEKT, któremu królowa zleciła budowę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno, dawno temu w MROŹNEJ KRAINIE, w której pojawiła się dziewiątego dnia, dziewiątego zaćmienia słońca o dziewiątej wieczorem piękna KSIĘŻNICZKA, którą zesłał sam DIABEŁ na pokuszenie tamtejszemu ARCHITEKTOWI, który nigdy nie zrobił nic złego. ARCHITEKT od razu zakochał się w KSIĘŻNICZCE I z miłości do niej potajemnie okradł KOŚCIELNY SKARBIEC, w którym przypadkiem były też święte RELIKWIE, aby wyrwać księżniczkę z rąk złej MACOCHY. Niestety DIABEŁ dostał nauczkę, gdyż dzięki RELIKWIOM została zdjęta klątwa z poszkodowanej duszy ARCHITEKTA.

Dawno, dawno temu w MROŹNEJ KRAINIE, w której pojawiła się dziewiątego dnia, dziewiątego zaćmienia słońca o dziewiątej wieczorem piękna KSIĘŻNICZKA, którą zesłał sam DIABEŁ na pokuszenie tamtejszemu ARCHITEKTOWI, który nigdy nie zrobił nic złego. ARCHITEKT od razu zakochał się w KSIĘŻNICZCE I z miłości do niej potajemnie okradł KOŚCIELNY SKARBIEC, w którym przypadkiem były...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś, w MROŹNEJ KRAINIE, żył sobie Jaś. Był grzeczny i pilny. Bardzo chciał zostać wędrownym mnichem, w czym wspierali go pobożni rodzice. Niestety- mama umarła, a macocha zabraniała mu dobrowolnego ubóstwa:
- Modlitwami się nie najesz! Zostaniesz ARCHITEKTEM! Z tego są przynajmniej pieniądze.
I tak się stało, Jaś był bowiem zbyt posłuszny, a i nie chciał dołować chorego ojca. Powstał więc KOŚCIELNY SKARBIEC, jego projektu. Umieszczono w nim RELIKWIĘ św. Jana, aby chroniła skarbiec, a złodziei wysyłała do piekła.
Którejś nocy jego ojciec był w fatalnym stanie. Właśnie wtedy ZŁA MACOCHA tak mu rzekła:
- Idź do skarbca i pożycz relikwię św. Jana. Może ocali twego ojca?
Jaś czuł, że źle robi, ale jego ojciec umierał, a wszyscy księża wyjechali. On zaś znał tajne przejście. Ledwo jednak ujął w dłoń relikwię, poczuł okrutne gorąco.
- Ha Ha! Jak to cudnie mieć w piekle jeszcze jedną czystą duszę! - Śmiał się DIABEŁ, obserwując kątem oka KSIĘŻNICZKĘ.
Okazało się, że Jaś trafił do piekła, dotknięty klątwą należną złodziejowi, a śliczna księżniczka znalazła się tam, bo taka była zapłata jej matki. Mama jej obiecała bowiem oddać dziecko Diabłu, byle tylko móc je urodzić.
Jaś cierpiał w ogniu, a zgryzotę osładzały mu jedynie oczy księżniczki. Ona również bardzo chłopca pokochała, miała w nim bratnią duszę- oboje znaleźli się tu niesłusznie. Diabeł nie mógł jednak zaakceptować miłości w piekle. Wysłał więc kochanków na granicę czyśća i nieba. Była to MROŹNA KRAINA, ale Jaś był do takich temperatur przyzwyczajony, a księżniczka ogrzewała się gorącem ich miłości.

Kiedyś, w MROŹNEJ KRAINIE, żył sobie Jaś. Był grzeczny i pilny. Bardzo chciał zostać wędrownym mnichem, w czym wspierali go pobożni rodzice. Niestety- mama umarła, a macocha zabraniała mu dobrowolnego ubóstwa:
- Modlitwami się nie najesz! Zostaniesz ARCHITEKTEM! Z tego są przynajmniej pieniądze.
I tak się stało, Jaś był bowiem zbyt posłuszny, a i nie chciał dołować...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej