Moja praca marzeń to faktycznie moja praca marzeń.
Projektowanie 3D. Praca w dziale technicznym i możliwość tworzenia nietypowych rozwiązań, które mogą być wytworzone tylko metodą drukowania 3D.
Odkrywanie nowych technologii.

Może uda mi się zoptymalizować rozwiązania konstrukcyjne?

Moja praca marzeń to faktycznie moja praca marzeń.
Projektowanie 3D. Praca w dziale technicznym i możliwość tworzenia nietypowych rozwiązań, które mogą być wytworzone tylko metodą drukowania 3D.
Odkrywanie nowych technologii.

Może uda mi się zoptymalizować rozwiązania konstrukcyjne?

Światła gasną. Po chwili ciemność rozświetla światło jednego z reflektorów. Na scenie pojawiają się kolejne osoby. Kolejne kwestie padają z ust aktorów. Kolejne sceny zostają rozegrane. Zmienia się sceneria, zmienia się muzyka, akcja nabiera tempa. Show must go on. I wreszcie z ust grających padają ostatnie słowa. Kurtyna opada. Uderza we mnie ogrom oklasków, który rozlega się zza moich pleców. Siedząc w pierwszym rzędzie doskonale słyszę pełne zachwytów westchnięcia, jakaś kobieta siedząca obok wyciera łzy wzruszenia spływające jej po policzkach. Ktoś pomaga mi wstać i kieruje mnie na scenę gdzie obdarzam publiczność długim ukłonem. Po chwili trzymam już w rękach ogromny bukiet pachnących, czerwonych róż, a obok mnie wiwatują aktorzy. Stojąc na scenie jeszcze bardziej odczuwam wrzawę publiczności, która, teraz już na stojąco, obdarza mnie oraz pozostałych twórców sztuki gromkim aplauzem. Ocieram łzy szczęścia, które zebrały się w kącikach moich oczu. Jeszcze raz spoglądam na publikę, a następnie na aktorów oraz inne osoby bez których nie udałoby mi się stworzyć dzieła, nad którym pracowałam ostatnimi miesiącami. Stojąc na scenie wiem, że było warto. Wrzawę nagle przerywa dźwięk budzika. Otwieram oczy. Rozpoczyna się kolejny dzień mojego życia.

Światła gasną. Po chwili ciemność rozświetla światło jednego z reflektorów. Na scenie pojawiają się kolejne osoby. Kolejne kwestie padają z ust aktorów. Kolejne sceny zostają rozegrane. Zmienia się sceneria, zmienia się muzyka, akcja nabiera tempa. Show must go on. I wreszcie z ust grających padają ostatnie słowa. Kurtyna opada. Uderza we mnie ogrom oklasków, który rozlega...

Chciałabym być Uzdrowicielką Świadomości. Zrobić coś dla świata i dla innych, nie tylko dla siebie. Wielu ludzi marnuje swój potencjał, zamiast go wykorzystać w dobrym celu. Ziemia staje się coraz większym epicentrum złych emocji. Nie oszukujemy się, ludzie sami niszczą dar, który otrzymali od Matki Natury. Nasza planeta z każdym dniem niszczeje coraz bardziej. Agresja, egoizm, chciwość, nienawiść, zawiść, przemoc... To tylko kilka przykładów negatywnych zachowań. Jesteśmy barbarzyńcami człowieczeństwa.

Chciałabym przebyć świat niczym nomada, by zaszczepić w ludziach pozytywne nastawienie. By zrozumieli, że mają tylko jedną szansę istnienia tu i teraz, którą często marnują na własne życzenie. Niewiele potrzeba, by okazać drugiej osobie trochę sympatii, szacunku i tolerancji. Jesteśmy tu wszyscy, w tym niezmierzonym wszechświecie i każdy z nas dostał szansę na dobre i szczęśliwe życie bez względu na kolor skóry i kraj w którym mieszka.

Ktoś powie: to nierealne. Zapraszam, zacznij pierwszą zmianę od siebie. Porozmawiaj z kimś, spełnij czyjeś marzenie, podziel się dobrocią. Pomóż komuś uwierzyć, że ma talent. Zachęć do kreatywnych działań. Nim się obejrzysz, sam będziesz robił to, co kochasz. Brawo, oto Twój sukces.

Chciałabym być Uzdrowicielką Świadomości. Zrobić coś dla świata i dla innych, nie tylko dla siebie. Wielu ludzi marnuje swój potencjał, zamiast go wykorzystać w dobrym celu. Ziemia staje się coraz większym epicentrum złych emocji. Nie oszukujemy się, ludzie sami niszczą dar, który otrzymali od Matki Natury. Nasza planeta z każdym dniem niszczeje coraz bardziej. Agresja,...

Brzmi banalnie, ale moim wymarzonym zawodem jest praca krawcowej. Bierze taką niepozorną belkę materiału i kilka nitek, trochę poprzeplata igłą i powstaje coś pięknego z zupełnie niczego. Uwielbiam prace manualne, operowanie palcami, a jednocześnie kocham patrzeć jak z czegoś co pozornie do niczego się nie nadaje, powstaje prawdziwe dzieło sztuki.
Przy okazji można dać się ponieść wyobraźni, osiągać szczyty marzeń, zupełnie odlecieć myślami, tworzyć nowe scenariusze i przeżywać w głowie setki nieprzeżytych jeszcze scen.

Brzmi banalnie, ale moim wymarzonym zawodem jest praca krawcowej. Bierze taką niepozorną belkę materiału i kilka nitek, trochę poprzeplata igłą i powstaje coś pięknego z zupełnie niczego. Uwielbiam prace manualne, operowanie palcami, a jednocześnie kocham patrzeć jak z czegoś co pozornie do niczego się nie nadaje, powstaje prawdziwe dzieło sztuki.
Przy okazji można dać się...

Dla mnie wymarzonym zawodem jest twórca/grafik-artysta/designer. Nie umiem dokładnie opisać tego zawodu. Chodzi jednak o tworzenie obrazów/artów na zlecenie. Jest to praca niczym nieograniczona i dodatkowo taka w której kontakt z zleceniodawcą jest ograniczony dość bardzo. Przykładowo, otrzymujesz zlecenie stworzenia okładki na nowe wydanie Władcy Pierścieni. Wszystko zależy od Ciebie, począwszy od doboru barw po ustawienie postaci/stworzenia w takiej czy innej pozie. Oczywiście nie musisz być z nikim związany stałą umową. Zlecenia można przyjmować na pojedyncze obrazy, ujęcia. Na portalach freelancerskich dobierasz zamówienie do tego jak chcesz pracować. Jeżeli nie podoba się Tobie, że zleceniodawca chce mieć kontrolę nad wszystkim i narzucać Tobie pewne schematy to po prostu nie bierzesz od niego zlecenia.
Dodatkowo praca ta dzięki nowym technologiom (tablety graficzne) możliwa jest do wykonywania niemal z każdego krańca świata. Będąc w australii możesz tworzyć obrazy ukazujące zimne Winterfell zasypane śniegiem, i odwrotnie, siedząc w schronisku, gdzieś w górach, możesz tworzyć arty przedstawiające starożytny Egipt i piramidy w blasku słońca.
Dodatkowo należy pamiętać, że to właśnie okładka książki jest pierwszą rzeczą, która przyciąga czytelnika. Większość z nas jest wzrokowcami więc kilka ilustracji lub okładka mogą zadecydować o powodzeniu danego dzieła. Może właśnie z powodu okładki tak wiele osób szuka „Białego” wydania sagi wiedźmińskiej z wydawnictwa „supernowa”.

Dla mnie wymarzonym zawodem jest twórca/grafik-artysta/designer. Nie umiem dokładnie opisać tego zawodu. Chodzi jednak o tworzenie obrazów/artów na zlecenie. Jest to praca niczym nieograniczona i dodatkowo taka w której kontakt z zleceniodawcą jest ograniczony dość bardzo. Przykładowo, otrzymujesz zlecenie stworzenia okładki na nowe wydanie Władcy Pierścieni. Wszystko...

Nieograniczone możliwości i brak barier? Wybieram to, co kocham najbardziej. Pierwsza miłość jest znana każdemu na tej stronie - czytanie. Drugą, równie silną jest miłość do psów. Jak to połączyć? Byłabym psią czytajką. Chodziłabym do wszystkich psów w moim mieście i czytała ich ulubione książki. Totalna abstrakcja, ale skoro mogę odrzucić wszelkie ograniczenia, to zdecydowanie byłoby to coś, co chciałabym robić przez całe życie. Psie dzieciaki są dla mnie najbardziej wdzięcznymi istotami na świecie, największą przyjemnością dla wszystkich psiaków jest po prostu obecność kochającego go człowieka. Obecnie jestem chyba na dobrej drodze - odwiedzam pobliskie schroniska i daję wszystkim pyszczkom swoje towarzystwo. Może kiedyś rzeczywiście będzie zapotrzebowanie na psią czytajkę i będę mogła poświęcić swoje 40 godzin tygodniowo na pracę, która będzie sprawiać mi prawdziwą radość. Z chęcią podeślę CV :)

Nieograniczone możliwości i brak barier? Wybieram to, co kocham najbardziej. Pierwsza miłość jest znana każdemu na tej stronie - czytanie. Drugą, równie silną jest miłość do psów. Jak to połączyć? Byłabym psią czytajką. Chodziłabym do wszystkich psów w moim mieście i czytała ich ulubione książki. Totalna abstrakcja, ale skoro mogę odrzucić wszelkie ograniczenia, to...

Nie miałam nigdy aspiracji, by zbawić świat, znaleźć sposób zaradzenia wszystkim problemom na globie czy odkrycia czegoś przełomowego (po prostu - nawet w swoich życiowych planach chyba od zawsze wewnętrznie byłam nudziarą).
Zawsze za to, wybierając swoją ścieżkę zawodową, myślałam o jednym: byle nie dać się zamknąć od dziewiątej do piątej w biurze. Byle nie chodzić codziennie w to samo miejsce, byle nie utknąć gdzieś, gdzie będę tylko liczyć dni od urlopu do urlopu. Marzyłam o wolnym zawodzie, a już w szczególności takim, który wiązałby się z ciągłymi podróżami – tak, żeby nie zasypiać codziennie w tym samym miejscu.
Od zawsze fascynował mnie ten „zakulisowy” świat artystyczny. Wszystko, co dzieje się przed wyjściem na scenę i po występach. Nie szukam też pozornej adoracji, uwielbienia, nie chciałam nigdy zostać księżniczką (więc odpadają te irracjonalnie olbrzymie koncertowe sukienki), więc solistką – czy to skrzypaczką, czy pianistką, czy wokalistką – być bym nie chciała. Ale chciałabym być muzykiem studyjnym. Zawód, którego się nie dostrzega, a jednak dzięki którego przedstawicielom powstaje cała kinowa magia ścieżek dźwiękowych. I można przychodzić do pracy w dresie. I bez makijażu. Marzenia się jednak spełniają 😉

Nie miałam nigdy aspiracji, by zbawić świat, znaleźć sposób zaradzenia wszystkim problemom na globie czy odkrycia czegoś przełomowego (po prostu - nawet w swoich życiowych planach chyba od zawsze wewnętrznie byłam nudziarą).
Zawsze za to, wybierając swoją ścieżkę zawodową, myślałam o jednym: byle nie dać się zamknąć od dziewiątej do piątej w biurze. Byle nie chodzić...

Stanowisko, które sobie wymyśliłam, a które spełniałoby wszystkie wymogi mojej wymarzonej pracy to recenzent. Wiecie, taki o wysublimowanym smaku i guście, którego opinie są cenne na całym świecie i liczą się z nimi… I tu jest ten haczyk. Otóż nie byłabym recenzentką książek. Albo recenzentką pokazów mody. Chciałabym recenzować wszystko: książki, muzykę, filmy, modę, restauracje, hotele, sklepy, biżuterię, obuwie, szkoły językowe i szkoły tańca – po prostu wszystko. Łączyłoby się to z podróżami (mowa o hotelach zarówno w Kairze, jak i na Alasce), kosztowaniem potraw w najróżniejszych miejscach (street food w Nowym Jorku i eleganckie restauracje w pięciogwiazdkowych hotelach w Singapurze), odwiedzaniem miejsc turystycznych (wieża Eiffla, Wielki Kanion), pokazów mody (Chanel, Dior, Gucci)… Ojej, to byłaby nie tylko wymarzona praca, ale i wymarzone życie: zobaczyć to wszystko, doświadczyć, poznać i jeszcze ktoś by mi za to płacił! Bo wyobraźcie sobie taki etat: 40 godzin w tygodniu, weekendy wolne, a pensja mogłaby być przeciętna (przecież nocleg, wyżywienie i transport otrzymywałabym w ramach pracy jako coś oczywistego).
I naturalnie pisanie – to byłby efekt finalny, czyli moje recenzje publikowane w czasopismach – podróżniczych, modowych, kulinarnych. Ostatecznie więc robiłabym to, co uwielbiam: podróżowałabym i pisałabym. Oto moja wymarzona praca.

Stanowisko, które sobie wymyśliłam, a które spełniałoby wszystkie wymogi mojej wymarzonej pracy to recenzent. Wiecie, taki o wysublimowanym smaku i guście, którego opinie są cenne na całym świecie i liczą się z nimi… I tu jest ten haczyk. Otóż nie byłabym recenzentką książek. Albo recenzentką pokazów mody. Chciałabym recenzować wszystko: książki, muzykę, filmy, modę,...

Jako dziecko marzyłam, żeby zostać weterynarzem lub archeologiem. Trudny wybór, pomagać zwierzętom czy odkrywać historię? Rzeczywistość bardzo szybko zweryfikowała moje marzenia. Strach przed krwią, miękkie serce i brak talentu do chemii bardzo szybko rozwiały plan A. Plan B był kuszący, jednak w pewnym okresie życia trzeba zacząć oddzielać wizerunek Indiany Jonesa od wielogodzinnego kopania w upale i grzebania w spróchniałych kościach. Zostałam więc tłumaczem i kocham to, co robię. Zdaję sobie jednak sprawę, że języki to dla wielu ludzi tylko konik i, że to co liczy się tak na prawdę to zmienianie świata na lepsze. Chciałabym mieć ręce, które leczą, odwagę by dokonywać rzeczy, które dla wielu ludzi są "nie do zrobienia", zrównać prawa zwierząt z prawami człowieka, uczynić świat w 100% wegańskim, kopać studnie w Afryce i szczepić tamtejsze dzieci, stanąć na drodze buldożerów w środku dzikiej puszczy. Gdyby więc bycie Supermanką było zawodem, gdyby świat skradł trochę magi filmom Marvela, to z chęcią zapisałabym się na takie studia.

Jako dziecko marzyłam, żeby zostać weterynarzem lub archeologiem. Trudny wybór, pomagać zwierzętom czy odkrywać historię? Rzeczywistość bardzo szybko zweryfikowała moje marzenia. Strach przed krwią, miękkie serce i brak talentu do chemii bardzo szybko rozwiały plan A. Plan B był kuszący, jednak w pewnym okresie życia trzeba zacząć oddzielać wizerunek Indiany Jonesa od...

Biodrukarz to moje wymarzone zajęcie. Właśnie biodrukiem (bioprintingiem) chciałbym się zajmować, gdybym dysponował nieograniczonymi możliwościami kształtowania swojej kariery zawodowej. Biodrukarz to osoba zajmująca się drukowaniem ludzkich organów z wyhodowanych wcześniej z komórek macierzystych w warunkach laboratoryjnych tkanek. Ta profesja do niedawna istniała jedynie w sferze fantastyki naukowej, dzisiaj jednak bardzo powoli staje się rzeczywistością. Technologia ta uratuje życie wielu ludziom, którzy na skutek codziennych zmagań z różnymi chorobami potrzebować będą nowych narządów. Gdy będą one tworzone za pomocą specjalnych drukarek z materiału biologicznego pobranego od samych chorych zniknie ryzyko odrzutu narządów przez organizm biorcy, konieczność szukania dawców i przyjmowania po przeszczepie leków immunosupresyjnych przez osoby poddane zabiegom transplantacyjnym. Z tych właśnie powodów byłoby czymś fascynującym móc obsługiwać taką biotechnologiczną maszynę drukarską, która ocala ludzi od nieistnienia. Podobnie jak druk ocalił od zapomnienia niezliczoną ilość znaczących ludzkich słów i głębokich myśli.

Biodrukarz to moje wymarzone zajęcie. Właśnie biodrukiem (bioprintingiem) chciałbym się zajmować, gdybym dysponował nieograniczonymi możliwościami kształtowania swojej kariery zawodowej. Biodrukarz to osoba zajmująca się drukowaniem ludzkich organów z wyhodowanych wcześniej z komórek macierzystych w warunkach laboratoryjnych tkanek. Ta profesja do niedawna istniała jedynie...