Nie wierzę to znów się dzieje. Mam wrażenie, że to podpada pod prześladowanie. Czuję wzrastającą irytację. Próbuję się uspokoić, bo wiem, że muszę nad sobą panować. Tylko opanowanie pomoże mi przeżyć. Delikatnie poruszam rękami, ale to nie pomoga. Zamykam oczy przywołując spokój, ale to niewiele daje. Budzi się we mnie furia. Aż w końcu wyłączyłam go. Codzienny budzik. Codziennie razem z jego dźwiękiem budzi się we mnie potwór o morderczych insytnktach. I codziennie pokonuję go, bo wiem, że tak trzeba. Wyzwolenie go nic nie zmieni.

Nie wierzę to znów się dzieje. Mam wrażenie, że to podpada pod prześladowanie. Czuję wzrastającą irytację. Próbuję się uspokoić, bo wiem, że muszę nad sobą panować. Tylko opanowanie pomoże mi przeżyć. Delikatnie poruszam rękami, ale to nie pomoga. Zamykam oczy przywołując spokój, ale to niewiele daje. Budzi się we mnie furia. Aż w końcu wyłączyłam go. Codzienny budzik....

Miałem naprawdę parszywy humor. Ale wiedziałem, że dzisiaj nie popadnę w apatię, nie będzie słodkiej drzemki po pracy. Nosiło mnie, nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Wychodząc z roboty myślałem, że dam komuś w zęby, ale jestem inżynierem nie mogę pozwolić sobie na tak szczeniackie zachowanie. Więc postanowiłem się napić. Najpierw było piwko do obiadu. Potem szklaneczka szkockiej do telewizora. Ale nie byłem w stanie siedzieć wpatrzony w ekran. Postanowiłem, że wyjdę na miasto. Tyle, że było zdecydowanie zbyt wcześnie, a ja byłem zdecydowanie zbyt trzeźwy.

Na szczęście miałem coś co miało mi w tym pomóc. Jakiś czas temu szwagier przywiózł mi w prezencie z podróży absynt. Wypiłem kieliszek, dwa, trzy… w każdym razie kilka.

Byłem wolny! Po tylu latach życia na smyczy i trzymania się zasad i reguł byłem wolny! Nadszedł czas by się zabawić!

Zajrzałem do garderoby. Odsunąłem na bok wszystkie kołnierzaste koszule. I z wieszaka ściągnąłem czarny t-shirt ze rysunkiem smoka walczącego z tygrysem. Do tego nałożyłem czarne spodnie, czarny pas. Zdjąłem zegarek, a zamiast niego na dłonie nałożyłem skórzane rękawiczki bez palców. Pantofle zastąpiłem zakurzonymi glanami. Cholera ostatni raz byłem tak ubrany na jakiś konwent, dobre dziesięć lat temu. Tyle, że na konwentach wszyscy są dla siebie mili, śmieją się i żartują, a ja dzisiaj miałem ochotę stłuc kogoś na kwaśne jabłko.

Miasto nie było na mnie gotowe, ale miałem to w dupie. Nadchodził Sztorm, a ja byłem gromem z jasnego nieba.

Miałem naprawdę parszywy humor. Ale wiedziałem, że dzisiaj nie popadnę w apatię, nie będzie słodkiej drzemki po pracy. Nosiło mnie, nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Wychodząc z roboty myślałem, że dam komuś w zęby, ale jestem inżynierem nie mogę pozwolić sobie na tak szczeniackie zachowanie. Więc postanowiłem się napić. Najpierw było piwko do obiadu. Potem szklaneczka...

Mój wewnętrzny potwór budzi się tylko wtedy gdy jakiś ignorant zaczyna zadawać pytania "a po co czytasz?", "nie wolałabyś poczekać na ekranizację?", "nie chcesz zrobić czegoś bardziej pożytecznego niż czytanie?". W takich sytuacjach krew mnie zalewa, zaczynam być nieprzyjemna dla rozmówcy i używam broni najczęściej używanej przez czytelników czyli ironii oraz sarkazmu. Jedynie co bystrzejsi ignoranci je dostrzegają i się wycofują jednak z większością dialog musi dłużej potrwać nim się zmęczą i odejdą. A w tym czasie moja "ciemna strona" ma pole do popisu, nie jest to przemoc fizyczna lecz naigrywanie się z kogoś kto uważa czytanie za stratę czasu.

Mój wewnętrzny potwór budzi się tylko wtedy gdy jakiś ignorant zaczyna zadawać pytania "a po co czytasz?", "nie wolałabyś poczekać na ekranizację?", "nie chcesz zrobić czegoś bardziej pożytecznego niż czytanie?". W takich sytuacjach krew mnie zalewa, zaczynam być nieprzyjemna dla rozmówcy i używam broni najczęściej używanej przez czytelników czyli ironii oraz sarkazmu....

Pewnie nikt by się tego nie spodziewał po niej, istny wzór do naśladowania, prawda? I o to chodziło. Nie raz, nie dwa ubrudziła sobie ręce w przeszłości, ale była lepsza od innych, wyprzedzała większość w jednym. W maskowaniu się. Nikt o niczym nie wiedział i jej sekrety pozostawały nietknięte. Dlaczego? Bo nikomu nie ufała. A już na pewno nie w stu procentach. O pewnych sprawach wiedziała tylko ona sama. No i może trupy zakopane głęboko pod ziemią.
- Szkoda mi Ciebie. Mogę nawet stwierdzić, że lubiłam się z Tobą kłócić. - Podeszła do niego blisko i sięgnęła do paska jego spodni. Przesunęła palcem po napiętej skórze pod bluzką, błądząc ręką po umięśnionym brzuchu i włoskach, które znikały tam w dole. Zaśmiała się. I tak już długo minęło, długo wzbierała się w sobie i na nowo budowała własną pewność siebie, własną osobowość, która połamała się, pokruszyła, jak szkło blisko dwa lata temu. Teraz to ona rządziła, to ona dzierżyła w dłoni sztylet.
Zabrała rękę od niego, w końcu nie po to tutaj przyszła. - Mam nadzieję, że tęsknisz za tatusiem, bo niebawem go spotkasz. - Powiedziała i zaciskając twardo zęby, wbiła sztylet chłopakowi w brzuch, tuż nad wątrobą. Krzyk przeszył las, ciało szarpnęło się, a z ran popłynęła krew. Zaczął coś krzyczeć, ale ona go nie słuchała, nie chciała by włączyło się jej sumienie. Wyjęła z kieszeni szmatkę i wytarła krew z ostrza, a potem obudziła się zlana potem i z zaschniętym gardłem, przestraszona, że coś takiego mogło jej się przyśnić.

Pewnie nikt by się tego nie spodziewał po niej, istny wzór do naśladowania, prawda? I o to chodziło. Nie raz, nie dwa ubrudziła sobie ręce w przeszłości, ale była lepsza od innych, wyprzedzała większość w jednym. W maskowaniu się. Nikt o niczym nie wiedział i jej sekrety pozostawały nietknięte. Dlaczego? Bo nikomu nie ufała. A już na pewno nie w stu procentach. O pewnych...

Uchodzę za „krainę łagodności”. Z racji wykonywanej pracy często bywam na poczcie i jest to rzeczywiście prawdziwą próbą charakteru, ze względu na pewien rodzaj kolejkowiczów oraz szanowne urzędniczki pocztowe. Pani z okienka nie obsługuje klientów po kolei, ale pozwala wpychającym się bez kolejki zakupić znaczki, zapłacić rachunki itd., bo tłumaczą: „ja tylko te kartkie”, „dziecko mi wyje”, „spieszę się”, „ja szybciutko”… tłum czekających nie reaguje, milczy.
Milczę także, ale w zaciszu domowym zamieszczam w sieci na tak zwanej Znanej Stronie krytyczną opinię o tej placówce pocztowej. Po dwóch tygodniach dostaję mail od administracji strony – moja opinia cieszy się wielkim poparciem, pięć gwiazdek! I każdy, kto skorzysta z ich map, będzie mógł również zapoznać się z moją opinią – opinią Lokalnego Przewodnika. Stałam się głosem uciskanych, wykorzystywanych i nie potrafiących się rozpychać łokciami kolejkowiczów!
Po kilku miesiącach budzi się we mnie jakiś wstyd, jakieś wyrzuty sumienia, bo co jeśli swoim postem doprowadziłam do tego, że pani z okienka straciła pracę? Usuwam opinię, udaję, że to nie ja! Ale i tak mój wewnętrzny głos mówi mi, że obsmarowanie szacownej placówki pocztowej było słusznym krokiem.
Nierzucający się w oczy, cichy demon z gatunku „nie ugryzie, ale krew wypije” od czasu do czasu domaga się uwagi. Wywlekanie wstydliwych spraw z przeszłości, o których wolałoby się zapomnieć – to też moja specjalność...

Uchodzę za „krainę łagodności”. Z racji wykonywanej pracy często bywam na poczcie i jest to rzeczywiście prawdziwą próbą charakteru, ze względu na pewien rodzaj kolejkowiczów oraz szanowne urzędniczki pocztowe. Pani z okienka nie obsługuje klientów po kolei, ale pozwala wpychającym się bez kolejki zakupić znaczki, zapłacić rachunki itd., bo tłumaczą: „ja tylko te kartkie”,...

Zacznę tekstem zapożyczonym z jednego z rysunków Andrzeja Mleczki: "Od kiedy egzorcysta wypędził ze mnie diabła, czuję się bardzo samotna"
Kiedy budzą się we mnie demony? Chyba już je przegnałam. ...albo one opuściły mnie... z nudów... Czasem jeszcze jakiś mały diablik daje o sobie znać, zazwyczaj w mało spodziewanym i nieodpowiednim momencie, ale mruczę wtedy cicho "keep calm...".
Zdarza się to w urzędach gdzie po prostu ręce potrafią opaść gdy "Pani Urzędniczka" myśli że jest alfą i omegą i wszystkich traktuje z góry, a ja wtedy zastanawiam się czy tak jak w poprzednim ustroju miało to miejsce, nie powinnam przynieść przed załatwianiem sprawy kilograma kiełbasy i paczki kawy...

Zacznę tekstem zapożyczonym z jednego z rysunków Andrzeja Mleczki: "Od kiedy egzorcysta wypędził ze mnie diabła, czuję się bardzo samotna"
Kiedy budzą się we mnie demony? Chyba już je przegnałam. ...albo one opuściły mnie... z nudów... Czasem jeszcze jakiś mały diablik daje o sobie znać, zazwyczaj w mało spodziewanym i nieodpowiednim momencie, ale mruczę wtedy cicho...

Na co dzień staram się być pełna entuzjazmu, w długich kolejkach na poczcie uśmiecham się do innych (zdając sobie sprawę, że oni przecież mogą obudzić swojego demona, a tego chcemy uniknąć...) przepychający się ludzie, choć lekko mnie rozdrażniają to nie aż do TAKIEGO stopnia.
Najbardziej ze wszystkiego denerwuje mnie rozmowa z "zamkniętym umysłem". Nie mam pojęcia jak inaczej to nazwać, to po prostu ludzie, którzy:
a)Mają gdzieś logiczne argumenty i jedyne czego chcą to doprowadzić do sprzeczki (przynajmniej tak jest w moim odczuciu)
b)Ci którzy zgadzają się z powszechnie znaną zasadą "nie znam się, to się wypowiem". No jasne... A może by dodać przed słówkiem "wypowiem" inne małe słówko "NIE". Ja naprawdę nie wiem czemu oni robią to mi i sobie, nie dość że to nic nie wniesie do naszego życia, to dodatkowo mi psuje krew, a osobie o której mowa psuje opinie o niej samej.
No po prostu krew mnie zalewa. Oczywiście demon ten nie jest ukazywany na zewnątrz, ale w środku krzyczę ze złości i płaczę jednocześnie (zwłaszcza jak usłyszę taką konkret bzdurę, taką że aż trudno mi przywołać przykład). Największy ból sprawia jednak to, że to nie są odosobnione przypadki. Cóż... trzeba mieć nadzieję, że ta ignorancja kiedyś zniknie... Daj Boże!

Na co dzień staram się być pełna entuzjazmu, w długich kolejkach na poczcie uśmiecham się do innych (zdając sobie sprawę, że oni przecież mogą obudzić swojego demona, a tego chcemy uniknąć...) przepychający się ludzie, choć lekko mnie rozdrażniają to nie aż do TAKIEGO stopnia.
Najbardziej ze wszystkiego denerwuje mnie rozmowa z "zamkniętym umysłem". Nie mam pojęcia jak...

Moja mroczna strona budzie się we mnie dosyć rzadko, gdyż z natury jestem strachliwa i niewiele rzeczy mnie drażni, ale jedna sytuacja wyzwala we mnie zawsze zaskakująco duże demoniszcze, które od razu ma ochotę zrobić komuś krzywdę. Ciemna strona mojego "ja" budzi się wtedy, gdy widzę lub słyszę, że ktoś bije zwierzęta; nie mogę tego ścierpieć, że są ludzie, którzy potrafią "dla zabawy" przejechać kota lub kopnąć psa bez powodu i wymawiają się tak: "bo on stał mi na drodze". Dla mnie to żadna zabawa, chociaż chętnie bym się pobawiła tak samo z tymi, których znęcanie się nad istotą żywą śmieszy. Według mnie zwierzęta też czują i myślą, ale nie zawsze potrafią się bronić, a poskarżyć się nie mogą, więc zawsze, przy pomocy demona, staję w obronie naszych braci mniejszych.

Moja mroczna strona budzie się we mnie dosyć rzadko, gdyż z natury jestem strachliwa i niewiele rzeczy mnie drażni, ale jedna sytuacja wyzwala we mnie zawsze zaskakująco duże demoniszcze, które od razu ma ochotę zrobić komuś krzywdę. Ciemna strona mojego "ja" budzi się wtedy, gdy widzę lub słyszę, że ktoś bije zwierzęta; nie mogę tego ścierpieć, że są ludzie, którzy...

Jak tak czytam powyższe wypowiedzi, to dociera do mnie, że nie jestem taką demoniczną zołzą, za jaką się uważałam. Miałam w swoim życiu kilka ostrych akcji. Jako dziecko pobiłam chłopaka, który mi dokuczał (czym zyskałam sobie szacun u jego brata), jako dorosła osoba wyrzuciłam z domu byłego już chłopaka za to, że podniósł na mnie rękę... Może coś jeszcze by się znalazło, ale nie utkwiło mi to za bardzo w pamięci. Grzecznie znoszę długie stanie w kolejce do kasy w biedronce, choć kas jest 5, czynna jedna, ludzi w kolejce około piętnastu. Przełykam smutne pierdzielenie na temat tego, jak ja będe wygladała z moimi tatuażami za 40 lat, zbywam milczeniem durne gadanie "koleżanki" z pracy, która opowiada farmazony, że pobicie żony jest ok, jak sobie zasłużyła. Frustruje mnie to, że moi sąsiedzi jako jedynej osobie w budynku nie dali klucza do bramy wjazdowej na podwórko i nawet nie powiadomili mnie, że założyli kłódkę, ale nikomu awantury nie zrobiłam, choć powinnam.
Pipka ze mnie, a nie demoniczna zołza i wiecie co? Dziękuję wam, że swoimi wypowiedziami w tym konkursie w jakiś sposób mi to uświadomiliście. Od dzisiaj będę ostrzejsza, trochę trzeba te moje demony uwolnić, bo w mojej glowie moze byc juz dla nich za ciasno.

Jak tak czytam powyższe wypowiedzi, to dociera do mnie, że nie jestem taką demoniczną zołzą, za jaką się uważałam. Miałam w swoim życiu kilka ostrych akcji. Jako dziecko pobiłam chłopaka, który mi dokuczał (czym zyskałam sobie szacun u jego brata), jako dorosła osoba wyrzuciłam z domu byłego już chłopaka za to, że podniósł na mnie rękę... Może coś jeszcze by się znalazło,...