Przychodzi mi do głowy tylko jedna sytuacja - miałam około 5-6 lat i trudno to nazwać mediacją, ale do dziś pamiętam że stałam w samym środku sporu i błagałam obie strony o spokój, o nie rozstawienie się. Pamiętam głośne krzyki, płacz mamy, łzy taty. Pamiętam jak mama pakowała naprędce rzeczy swoje, moje i młodszej siostry. I jak stała w drzwiach ubrana w zimową kurtkę, trzymając w jednej ręce torbę, drugą zaś ściskając małą rączkę mojej zapłakanej siostry. I tato... tato siedział na naszej starej zielonej wersalce i po prostu bezsilnie patrzył, a po twarzy płynęły mu łzy. Pamiętam jak mama mnie wołała, żebym do niej dołączyła, wyszła z domu i już nie wróciła. Byłam w tym wszystkim tak zagubiona, błagałam o to, by zostali razem, a że moje próby nie przynosiły skutku, wskoczyłam tacie na kolana i krzyczałam, że bez niego nie idę, żadna siła nie była w stanie mnie wyciągnąć z jego bezpiecznych objęć.
Mama została. Rodzice się pogodzili, może nie od razu, ale doszli do porozumienia. Są razem do dziś, w listopadzie będą obchodzić 33. rocznicę ślubu. Ale czy jest w tym jakaś moja zasługa, nie mi to oceniać.

Przychodzi mi do głowy tylko jedna sytuacja - miałam około 5-6 lat i trudno to nazwać mediacją, ale do dziś pamiętam że stałam w samym środku sporu i błagałam obie strony o spokój, o nie rozstawienie się. Pamiętam głośne krzyki, płacz mamy, łzy taty. Pamiętam jak mama pakowała naprędce rzeczy swoje, moje i młodszej siostry. I jak stała w drzwiach ubrana w zimową kurtkę,...

Cóż, gdy trzeba podzielić łakocie (np. ciasto) siostry zawsze się kłócą o to, że ta druga ma lepszy kawałek (bo większy, bo więcej czekolady itp).
Rozwiązanie: jedna dzieli, druga wybiera. Od tej pory nie ma kłótni - dzieląca stara się pokroić IDEALNIE równo i nie może mieć pretensji, że ta druga dostała lepszą część, bo to by znaczyło, że źle podzieliła ;)

Cóż, gdy trzeba podzielić łakocie (np. ciasto) siostry zawsze się kłócą o to, że ta druga ma lepszy kawałek (bo większy, bo więcej czekolady itp).
Rozwiązanie: jedna dzieli, druga wybiera. Od tej pory nie ma kłótni - dzieląca stara się pokroić IDEALNIE równo i nie może mieć pretensji, że ta druga dostała lepszą część, bo to by znaczyło, że źle podzieliła ;)

O tym, że matki z córkami często miewają z sobą na pieńku, wiadomo. Jednak w towarzystwie jednej z moich koleżanek(podrzuconej mi pod "opiekę" przez ciocię) zobaczyłam, że to nie tylko na filmach.
Mediatorem w tym konflikcie bywałam i oficjalnie z funkcji zrezygnowałam. Bo to było ponad moje siły dążyć do pokoju, na którym stronom kompletnie nie zależało.
Jazda z nimi samochodem przez jakieś 200m w letnim skwarze, a w sumie nie jazda, lecz stanie w korku śni mi się do dzisiaj w koszmarach.
Jak się mamusia z córeńką chcą nawzajem u grillować i zjeść, to ja już im tylko mogę życzyć powodzenia i cieszyć, że to nie moja rodzina. Żrą się nadal, teraz już nawet sądownie, a ja się tylko zastanawiam, która jest bardziej przerażająca.

A więc funkcji mediatora
nie Polecam

O tym, że matki z córkami często miewają z sobą na pieńku, wiadomo. Jednak w towarzystwie jednej z moich koleżanek(podrzuconej mi pod "opiekę" przez ciocię) zobaczyłam, że to nie tylko na filmach.
Mediatorem w tym konflikcie bywałam i oficjalnie z funkcji zrezygnowałam. Bo to było ponad moje siły dążyć do pokoju, na którym stronom kompletnie nie zależało.
Jazda z nimi...

Nigdy nie pełniłam roli mediatorki, gdyż nie wtrącam się w cudze spory. Jeśli ktoś nie potrafi poradzić sobie z jakimś konfliktem, znaczy to, że na pewno nie jest warty, abym marnowała na niego moją energię i czas. Uważam, że każdy powinien dbać o siebie, a proszenie kogokolwiek o pomoc jest dla mnie żałosnym przyznaniem się do własnej słabości. Spory trzeba rozwiązywać szybko i stanowczo, a najlepiej w ogóle unikać wszelkich niesnasek.

Nigdy nie pełniłam roli mediatorki, gdyż nie wtrącam się w cudze spory. Jeśli ktoś nie potrafi poradzić sobie z jakimś konfliktem, znaczy to, że na pewno nie jest warty, abym marnowała na niego moją energię i czas. Uważam, że każdy powinien dbać o siebie, a proszenie kogokolwiek o pomoc jest dla mnie żałosnym przyznaniem się do własnej słabości. Spory trzeba rozwiązywać...

Pewnego pięknego dnia w moim bloku wybuchła wojna o wspólną suszarnię. Okazuje się, że wiele osób miało pretensje o wiecznie zajęte suszarki, zbyt częste pranie, nie zbieranie ubrań po wysuszeniu, nawet narzekano zamykanie się osób od środka, by inni nie mogli wejść. Awantura była straszna, ale pomimo tego, że przede wszystkim chciało mi się śmiać, to starałam się podejść poważnie do sprawy, bo sama też chciałam mieć święty spokój z tym tematem.
Zaproponowałam, że w parzyste dni piorą parzyste numery pięter, a w nieparzyste na odwrót. Jest obowiązek zebrania czystej bielizny najpóźniej do 10:00 dnia następnego. Niedziela miała pozostać dniem wolnym od prania! I jakoś się udało :) Ludzie w końcu wyluzowali i przez trzy miesiące była zgoda... Ale czy zgoda leży w naturze ludzkiej? Na taki stan rzeczy żadna mediacja nie pomoże :)

Pewnego pięknego dnia w moim bloku wybuchła wojna o wspólną suszarnię. Okazuje się, że wiele osób miało pretensje o wiecznie zajęte suszarki, zbyt częste pranie, nie zbieranie ubrań po wysuszeniu, nawet narzekano zamykanie się osób od środka, by inni nie mogli wejść. Awantura była straszna, ale pomimo tego, że przede wszystkim chciało mi się śmiać, to starałam się podejść...

Mediatorka[bookLink]4823118|Mediatorka[/bookLink]

Mediatorka[bookLink]4823118|Mediatorka[/bookLink]

 [bookCover]4823118|Mediatorka[/bookCover]