Chciałabym być zapamiętana jako osoba cicha i skromna, bo taka właśnie jestem.
Nie wychylam się, lubię spędzać czas sama ze sobą i nie znoszę być w centrum uwagi.
Nie lubię stwierdzenia "nieważne jak o Tobie mówią,ważne żeby mówili". W moim przypadku nie zniosłabym krytyki, od razu bym się załamała i zamknęła w swojej skorupie.
Niestety (albo stety) taka już jestem i tego nie zmienię. Najważniejsze,żeby zawsze pozostać sobą...

Chciałabym być zapamiętana jako osoba cicha i skromna, bo taka właśnie jestem.
Nie wychylam się, lubię spędzać czas sama ze sobą i nie znoszę być w centrum uwagi.
Nie lubię stwierdzenia "nieważne jak o Tobie mówią,ważne żeby mówili". W moim przypadku nie zniosłabym krytyki, od razu bym się załamała i zamknęła w swojej skorupie.
Niestety (albo stety) taka już jestem i tego...

Wśród artystów niejednokrotnie widać prawdziwość stwierdzenia: Nie ważne jak mówią, byle mówili. - Niestety niektórzy za wszelką cenę chcą być na językach.

A ja? No cóż, niespecjalnie. Tylko jak zostać zapamiętanym, gdy nikt o tobie nie mówi? Zdaje mi się, że najlepiej objawiać się w podświadomości, na granicy percepcji. Pojawiać się jako ktoś kogo cytują, bo w jego książkach są mądre i zabawne cytaty. Jako ktoś kogo przy okazji ekranizacji wspominają jako autora powieści. Jednym słowem chciałbym zostać zapamiętany, nie jako gwiazda, czy celebryta, a po prostu dobry pisarz.

Wśród artystów niejednokrotnie widać prawdziwość stwierdzenia: Nie ważne jak mówią, byle mówili. - Niestety niektórzy za wszelką cenę chcą być na językach.

A ja? No cóż, niespecjalnie. Tylko jak zostać zapamiętanym, gdy nikt o tobie nie mówi? Zdaje mi się, że najlepiej objawiać się w podświadomości, na granicy percepcji. Pojawiać się jako ktoś kogo cytują, bo w jego...

Żaden. Nie w tym świecie. Gdzie można być "sławnym" z tego powodu, że jest się "sławnym". Wiele tych "sław" jest tak absolutnie nikim, że bycie "sławnym" coraz bardziej przestaje cokolwiek znaczyć albo wręcz staje się pejoratywne. A ludzi niesławnych coraz bardziej interesuje to gdzie jakaś "sława" zrobiła kupę i jak bardzo śmierdzącą, niż to dlaczego jest tak "sławna". W tym świecie wolę być nikim i bez jakiegokolwiek znaczenia.
Nawet tu na LC, wielu nie chodzi o to by napisać rzetelną opinię, tylko o to jaką opinię napisać, kiedy opublikować, jak zareklamować żeby dużo plusów (dodatnich oczywiście) dostać.

Żaden. Nie w tym świecie. Gdzie można być "sławnym" z tego powodu, że jest się "sławnym". Wiele tych "sław" jest tak absolutnie nikim, że bycie "sławnym" coraz bardziej przestaje cokolwiek znaczyć albo wręcz staje się pejoratywne. A ludzi niesławnych coraz bardziej interesuje to gdzie jakaś "sława" zrobiła kupę i jak bardzo śmierdzącą, niż to dlaczego jest tak...

Jeżeli zdecydowałbym się parać jakimś zajęciem, które uczyni mnie znanym na całym świecie, najważniejsza byłoby dla mnie skrywanie mojego życia prywatnego. Oczywiście podjęcie tej decyzji wiązałoby się z tym, że cały świat będzie o mnie mówił, ale starałbym się by, mówił wyłącznie o tymże zajęciu a nie o tym co jadam na śniadanie i jak spędzam wakacje. Może to niezbyt orginalne, ale szczerze irytuje mnie, gdy piosenkarka zamiast ze śpiewania znana jest z wyczucia mody i pokazywania na youtube swojej szafy a piłkarz zamiast zasłynąć ilością strzelonych bramek znany jest z liczby zaliczonych przez siebie modelek. Więc tak, skrytość, ochrona prywatności- tak chciałbym być wtedy kojarzony.

Jeżeli zdecydowałbym się parać jakimś zajęciem, które uczyni mnie znanym na całym świecie, najważniejsza byłoby dla mnie skrywanie mojego życia prywatnego. Oczywiście podjęcie tej decyzji wiązałoby się z tym, że cały świat będzie o mnie mówił, ale starałbym się by, mówił wyłącznie o tymże zajęciu a nie o tym co jadam na śniadanie i jak spędzam wakacje. Może to niezbyt...

Prawdopodobnie w tym temacie nie wykażę się zbytnią oryginalnością. Kto w końcu nie chciałby być miły, szanowany, dobry, kreatywny, itd. Myślę jednak, że jeżeli przyszłoby mi być celebrytką chciałabym aby moim znakiem szczególnym był uśmiech. Prawdziwy, szczery uśmiech, który potrafi zarazić innych ludzi i sprawić aby czyjś dzień stał się udany. Warto jeszcze dodać, że nie tylko jako celebrytka chciałabym być rozpoznawana po radosnej minie. Uśmiech jest potrzebny codziennie i każdy z nas powinien wprowadzić go do swojego życia.

Prawdopodobnie w tym temacie nie wykażę się zbytnią oryginalnością. Kto w końcu nie chciałby być miły, szanowany, dobry, kreatywny, itd. Myślę jednak, że jeżeli przyszłoby mi być celebrytką chciałabym aby moim znakiem szczególnym był uśmiech. Prawdziwy, szczery uśmiech, który potrafi zarazić innych ludzi i sprawić aby czyjś dzień stał się udany. Warto jeszcze dodać, że nie...

Spoglądam przez rozchylone żaluzje na tłum pod bramą. Grupa rozwrzeszczanych nastolatek siłuje się z ochroniarzami, próbuje wspinać się na ogrodzenie. Co za idiotyzm. Zawsze mnie to denerwowało. Nie chciałam takich fanów. To czysty fanatyzm. Szaleją za moimi kolegami z zespołu, chociaż po wyminięciu i rozdaniu im autografów, żaden nie zapamięta ich twarzy. Ja gram na basie, liczy się dla mnie muzyka. Przekazuję uczucia, koncentruję się na grze. Nie chwalę się w mediach życiem prywatnym, nie dopuszczam do skandali. Po co? Jestem muzykiem, a nie celebrytką. Z dala od rozwrzeszczanego tłumu stoi chłopak. Trzyma za kraty bramy, a w ręku trzyma baner. Baner z narysowanym serduszkiem i kluczem basowym. Uśmiecham się. Odchodzę od okna, sięgam po notes. Wyrywam kartkę i piszę na niej, jak najstaranniej potrafię, swój autograf. Z kieszeni wyciągam sygnowaną moim imieniem oraz logo zespołu kostkę do gry. Z szuflady biurka wyciągam kopertę i chowam do niej kartkę i kostkę. Podchodzę do kierownika ochrony i proszę, by przekazał ją chłopakowi. Po chwili przez okno obserwuję, jak młodzieniec dostaje kopertę, otwiera ją z zaciekawieniem, a na jego twarzy pojawia się uśmiech, a oczy zaczynają błyszczeć. Podnosi wzrok i spogląda na budynek. Podniosłam zawczasu żaluzje i teraz wyraźnie pomachałam do niego. Rozradowany odmachuje i zaczyna skakać pełny radości. To dla niego ważne. Jeżeli dzięki mnie pasję poczuje choćby jeden na sto tych ludzi, którzy mnie znają, to warto.

Spoglądam przez rozchylone żaluzje na tłum pod bramą. Grupa rozwrzeszczanych nastolatek siłuje się z ochroniarzami, próbuje wspinać się na ogrodzenie. Co za idiotyzm. Zawsze mnie to denerwowało. Nie chciałam takich fanów. To czysty fanatyzm. Szaleją za moimi kolegami z zespołu, chociaż po wyminięciu i rozdaniu im autografów, żaden nie zapamięta ich twarzy. Ja gram na basie,...

Lubię notatki z moich starych kalendarzy. Ponieważ nie mam miejsca, aby je składować, przeglądam je i wyrywam co ciekawsze zapiski do dalszego przechowywania. Ostatnio przeczytałam co parę lat temu powiedział mój syn: "Tata jest przewidywalny a mama nie. Wszystko może zrobić na 1000 sposobów, a może jeszcze na inny 1001 sposób o którym nic nie wiem". Odpowiada mi to. Jeszcze chciałabym, aby najbliżsi zapamiętali, że dla ich dobra zrobię wszystko. W pracy, niezależnie czy będę sławna, czy też nie, chciałabym być dobrym specjalistą, żeby inni powiedzieli, że zawsze mogą na mnie liczyć.

Lubię notatki z moich starych kalendarzy. Ponieważ nie mam miejsca, aby je składować, przeglądam je i wyrywam co ciekawsze zapiski do dalszego przechowywania. Ostatnio przeczytałam co parę lat temu powiedział mój syn: "Tata jest przewidywalny a mama nie. Wszystko może zrobić na 1000 sposobów, a może jeszcze na inny 1001 sposób o którym nic nie wiem". Odpowiada mi to....

Chciałbym by mój talent, przysłonił moje wady. Tak jak było to w przypadku Hemingway'a.

Chciałbym by mój talent, przysłonił moje wady. Tak jak było to w przypadku Hemingway'a.

Większość powie, że chciałaby być utożsamiana z ludźmi silnymi, twardymi i nieustępliwymi. Ja jednak chciałbym być zapamiętany tak jak sam Jan Paweł II. Niby zwykły człowiek, ułomny tak jak my, gdyż też pewnie popełniał błędy. Gdyby mnie tak kojarzyli z dobroci, z pomagania innym i wrażliwości na dziejącą się wokół krzywdę. Byłbym z pewnością jednym z największych bohaterów, ale nie jest to moje marzenie, to jest efekt uboczny gdy zachodzi się daleko. Jak sam Voltaire mówił: ,, Toć obowiązkiem ludzi jest pomagać sobie wzajem". Uparty? Twardy? Może, ale tylko z tego, iż nie poddam się w realizacji tego, co sobie zamarzę. Jeszcze w drodze do marzeń, chciałbym by każdy poznał moją prawdziwą twarz: nieśmiały, dobry, szalony , szlachetny, pracowity, uczciwy i nieszkodliwy wariat :) ileż to wielkich ludzi narażało się komuś, czemuś? Walczyli dla idei, niczym chłopaki z kamieni na szaniec, nic, że nie żyją, ale ludzie pamiętają o nich. Takim chciałbym być człowiekiem/bohaterem.

Większość powie, że chciałaby być utożsamiana z ludźmi silnymi, twardymi i nieustępliwymi. Ja jednak chciałbym być zapamiętany tak jak sam Jan Paweł II. Niby zwykły człowiek, ułomny tak jak my, gdyż też pewnie popełniał błędy. Gdyby mnie tak kojarzyli z dobroci, z pomagania innym i wrażliwości na dziejącą się wokół krzywdę. Byłbym z pewnością jednym z największych...

Anksunamun, jako znana na świecie osobistość, zapisałaby się w masowej świadomości jako ateistka i zagorzała przeciwniczka religii. Pamiętana byłaby jako wojowniczka o wolność od ciemnoty, demaskująca prawdziwe oblicze przywódców wyznaniowych jako łajdaków, nakierowanych na zysk swojej instytucji. Aktywnie udzielałaby się również w walkach o prawa człowieka, w tym prawa o dostęp do podstawowej opieki medycznej, np. aborcji. Popierałaby rozwój naukowy, starając się dążyć swymi działaniami do zjednoczenia wszystkich ludzi jako obywateli Ziemi i zapanowania między nimi ateistycznego pokoju.

Anksunamun, jako znana na świecie osobistość, zapisałaby się w masowej świadomości jako ateistka i zagorzała przeciwniczka religii. Pamiętana byłaby jako wojowniczka o wolność od ciemnoty, demaskująca prawdziwe oblicze przywódców wyznaniowych jako łajdaków, nakierowanych na zysk swojej instytucji. Aktywnie udzielałaby się również w walkach o prawa człowieka, w tym prawa o...