Długie wysokie drzewa dają cień i chłód w upalne lato, kołyszą się w rytm wiatru, dają schronienie ptakom i innym istotkom, dają też pożywienie ludziom. Jagody, grzyby to po to przyjeżdżają ludzie do lasu, ale czy tylko po to?
Samochód wjechał do lasu, ktoś wysiadł, wyjmuje coś z bagażnika... to worek ze śmieciami! Jak on może porzucić ten okropny, śmierdzący wór pod moimi nogami! - skarży się sosna. Dokładnie, jak tak można! - wtóruje jej buk. To tak, jakby pies obsikał człowiekowi drzwi! Człowiek zrobiłby awanturę właścicielowi psa, że pozwolił mu obsikać koło od samochodu albo drzwi. My drzewa nie możemy mówić, ale za dziesiątki lat po cichutku każdy zobaczy nasze nieposzanowanie, a co za tym idzie wpływ na przyrodę. Jeśli będziecie nas zaśmiecać, deptać, wyrywać rośliny, porzucać długo rozkładające się przedmioty (czy ty człowieku lubisz zjeść coś ciężkostrawnego i jak zalega to w żołądku kilka dni????) to będziemy marnieć w waszych oczach, nie będziemy dawać cienia, ochłody, a będziemy suchymi, sterczącymi pieńkami. Dajcie nam żyć!!!

Długie wysokie drzewa dają cień i chłód w upalne lato, kołyszą się w rytm wiatru, dają schronienie ptakom i innym istotkom, dają też pożywienie ludziom. Jagody, grzyby to po to przyjeżdżają ludzie do lasu, ale czy tylko po to?
Samochód wjechał do lasu, ktoś wysiadł, wyjmuje coś z bagażnika... to worek ze śmieciami! Jak on może porzucić ten okropny, śmierdzący wór pod moimi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niejedno widziałam. Ja i moi bliscy. Widziałam ludzi rozstrzelanych i zakopanych w dołach. Widziałam jak potem odnaleziono tych ludzi i inni przychodzili by poznać tę tragedię. Słyszałam strzały, płacz i krzyk. Widziałam auta, które oplatały inne drzewa. Niosło to śmierć. Widziałam psy przywiązywane do drzew. Jedne zdychały, inne odnajdowały dom. Widziałam też rodziny spacerujące, grzybiarzy. Słyszałam śmiech i radosne rozmowy. A dziś czuję, gdy ktoś rzuca na me gałęzie sznur. Wiem co to znaczy. Chcę krzyczeć, by tego nie robił. Chcę uciec by nie mógł się zabić. Ale co ja mogę? Jestem drzewem. Czuje jego ciężar, chcę go uratować. Nie mogę. Nie mogę nawet zapłakać nad jego losem.

Niejedno widziałam. Ja i moi bliscy. Widziałam ludzi rozstrzelanych i zakopanych w dołach. Widziałam jak potem odnaleziono tych ludzi i inni przychodzili by poznać tę tragedię. Słyszałam strzały, płacz i krzyk. Widziałam auta, które oplatały inne drzewa. Niosło to śmierć. Widziałam psy przywiązywane do drzew. Jedne zdychały, inne odnajdowały dom. Widziałam też rodziny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Była upalna, czerwcowa noc. Całując się namiętnie, oparli się o mój pień, a ja natychmiast zmobilizowałam drzemiące w ziemi mrówki, by ich oblazły. Gdybym mogła, wychłostałabym chłopaka moimi witkami, toteż poprosiłam wiatr, by mi w tym pomógł. Wiatr odrzekł sennie, że tej nocy zarządził ciszę. Na nic się zdały moje argumenty i troska o tę biedną dziewczynę – wiatr jak zwykle okazał się egocentrycznym samolubem. Patrzyłam więc tylko bezradnie, jak para zatraca się w obopólnym pożądaniu. Myślałam gorączkowo, próbując wymyślić jakiś plan. Że też akurat nie było teraz w pobliżu tych okropnych zdziczałych psów, które traktowały mnie jak toaletę! Może by się zlitowały i zgodziły pogryźć chłopaka.
Para opadła na ziemię przy moim pniu, depcząc próbujące ją zaatakować mrówki. Gdy doszło do zespolenia, chłopak zacisnął dłonie na szyi dziewczyny. Widziałam na jej twarzy początkowe zaskoczenie, gdy myślała jeszcze, że to może elementy miłosnej gry, jednak zaraz dotarło do niej, że zabawa się skończyła. Zaczęła walczyć, próbując odepchnąć chłopaka, ale on przygniatał ją swoim ciężarem. Kolejny raz uśmiercał w ten sposób młodą dziewczynę, a ja nic nie mogłam na to poradzić. Całą sobą, niemo dopingowałam ją, by się nie poddawała, lecz na próżno. Jęknął w spazmie rozkoszy w tej samej chwili, gdy ona wydawała ostatnie tchnienie.
Chłopak wstał, otrzepał się i zapiął spodnie. Z relacji rosnących nieopodal sosen i dębów wiedziałam, że za wzgórzem, na nieużywanym polu, wykopywał dla nich groby.

Była upalna, czerwcowa noc. Całując się namiętnie, oparli się o mój pień, a ja natychmiast zmobilizowałam drzemiące w ziemi mrówki, by ich oblazły. Gdybym mogła, wychłostałabym chłopaka moimi witkami, toteż poprosiłam wiatr, by mi w tym pomógł. Wiatr odrzekł sennie, że tej nocy zarządził ciszę. Na nic się zdały moje argumenty i troska o tę biedną dziewczynę – wiatr jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie należę do drzew, pod którymi ludzie lubią spędzać czas. Mam igły zamiast liści. Kłuję zamiast przyjemnie szumieć. Jednak pewnego marcowego wieczoru w okolicach zagajnika pojawiła się dziewczyna. Była piękna, ale w jej oczach dostrzegłam łzy. Uważnie obserwowałam każdy jej krok. Udała się na pagórek i uklękła obok niewielkiego krzyża. Usłyszałam spazmatyczny płacz. Dziewczyna szeptała, ale trudno było mi zrozumieć choćby jedno słowo. Po chwili obok niej zjawił się mężczyzna. Tak samo jak ona uklęknął i przytulił ją do siebie. Spojrzała na niego smutno i wtuliła się w jego wątłe ramiona.
- Nie pozwolę, aby pamięć o niej zaginęła.
Owa dwójka zniknęła a ja nie mogłam zapomnieć słów mężczyzny. Zastanawiałam się kim była tajemnicza ona pochowana wśród drzew. Było to bardzo dziwne. W dzisiejszych czasach, kiedy nie ma już partyzantów ukrywających się po lasach, nikt nie grzebie zmarłych w lasach. Zaczęłam interesować się tym tematem. Wypytywałam wszystkich. Ptaki, lisy, wiewiórki, żaby z pobliskiego bajorka. Nikt nic nie wiedział. W końcu odpuściłam. Zapomniałam o parze, aż do przedwczoraj. Wczesnym rankiem zobaczyłam znajomego mężczyznę. W oczach miał ten sam smutek co przed laty. Uklęknął przy krzyżu.
- Kochana Małgosiu, wybacz.
Na jego policzku zobaczyłam samotną łzę. Wstał, otrzepał trawę z kolan i ruszył przed siebie. Nie dawało mi to spokoju. Najgorsze było to, że jako drzewo nie miałam możliwości dowiedzieć się czegoś więcej o tym mężczyźnie i nieszczęsnej Małgosi.

Nie należę do drzew, pod którymi ludzie lubią spędzać czas. Mam igły zamiast liści. Kłuję zamiast przyjemnie szumieć. Jednak pewnego marcowego wieczoru w okolicach zagajnika pojawiła się dziewczyna. Była piękna, ale w jej oczach dostrzegłam łzy. Uważnie obserwowałam każdy jej krok. Udała się na pagórek i uklękła obok niewielkiego krzyża. Usłyszałam spazmatyczny płacz....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Łup, łup, łup.
Słyszycie bracia drzewa? To siekiera. Nieprawda, siekiera tutaj? Na tym odludzi? Nie możliwe, by była to siekiera. Siekiera nie istnieje, tak jak ludzie. Ludzie istnieją! Nonsens, oni nie istnieją, nikt ich nie widział bracie od setek lat. Że niby co? Mieliby wycinać drzewa? Po co? Już dawno drewno przestało im być potrzebne, poza tym najpewniej wymarli na własną chciwość. Ja wam mówię, że ludzie istnieją! I są bliżej niż wam się wydaje. Nawet jeśli i nas zetną to trafimy do drzewnego raju, gdzie słońce cały czas świeci i wody jest pod dostatkiem. Raj nie istnieje! Trafimy do ognia lub jeszcze gorzej. Przestań straszyć naszych braci, przecież nic nam się nie stanie.
Łup, łup, łup.

Łup, łup, łup.
Słyszycie bracia drzewa? To siekiera. Nieprawda, siekiera tutaj? Na tym odludzi? Nie możliwe, by była to siekiera. Siekiera nie istnieje, tak jak ludzie. Ludzie istnieją! Nonsens, oni nie istnieją, nikt ich nie widział bracie od setek lat. Że niby co? Mieliby wycinać drzewa? Po co? Już dawno drewno przestało im być potrzebne, poza tym najpewniej wymarli na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

JA:
Śni mi się niebieski kocyk. Znam jego miękki, otulający splot. Jest mój, choć mama twierdzi, że nigdy nie miałam niebieskiego kocyka. Wszystko było różowe i białe. Ja jednak czuję jego dotyk na policzkach, czuję lawendę, którą pachnie. Jest mi dobrze, ciepło...

ANNA:
Nie wiem skąd wzięło się u niej to wspomnienie niebieskiego kocyka. Znaleziono ją w lesie, leżała zmarznięta w kartonowym pudełku. Kilkutygodniowe niemowlę, w tanich, szroburych śpioszkach. Tyle wiem. A jednak jej sen się powtarza, przynosi nowe szczegóły: faktura, zapach...

DAB:
Był wrześniowy poranek, bardzo wcześnie. W zasadzie świt dopiero. Skąd samochód w samym środku lasu? Grzybiarze? Nie... Dwoje młodych, eleganckich ludzi wyniosło z auta sporą torbę, z któraj kobieta wyjęła kartonowe pudełko. Położyła je na mchu i szybko, jakby ukradkiem pogłaskała. . Mężczyzna pociągnął kobietę niecierpliwym ruchem za ramię. Chwila namysłu, wyciągnięcie ręki i niebieska płachta z wnetrza kartonu powędrowała z powrotem do torby. "Koc by nas zdradził!". Odjechali. Pudełko poruszyło się. .

JA:
Śni mi się niebieski kocyk. Znam jego miękki, otulający splot. Jest mój, choć mama twierdzi, że nigdy nie miałam niebieskiego kocyka. Wszystko było różowe i białe. Ja jednak czuję jego dotyk na policzkach, czuję lawendę, którą pachnie. Jest mi dobrze, ciepło...

ANNA:
Nie wiem skąd wzięło się u niej to wspomnienie niebieskiego kocyka. Znaleziono ją w lesie, leżała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mam wrażenie, że ostatnio w naszym lesie co chwilę dzieje się coś złego.
Wczoraj zgubiła się tu mała dziewczynka, która przeraźliwie płakała.
- Mamusiu, gdzie jesteś? - wołała.
Było mi jej strasznie żal, ale nic nie mogłem zrobić. Jestem tylko drzewem.
Teraz mała leży na ścieżce, wyczerpana i wyziębiona. Noce potrafią być naprawdę chłodne. Ktoś tu idzie, może w końcu ją uratują?
To jakiś grzybiarz,ale...on ma broń. Zauważył dziewczynkę i wziął ją na ręce.
- Teraz już wszystko będzie dobrze. - rzekł.
Jakoś mu nie wierzyłem. Rozpoznałem w nim człowieka, który niespełna miesiąc temu zabił w naszym lesie bezbronnego chłopca.
Oddalił się z małą na rękach...
"Trzymaj się, dziecinko!"- pomyślałem ze smutkiem.

Mam wrażenie, że ostatnio w naszym lesie co chwilę dzieje się coś złego.
Wczoraj zgubiła się tu mała dziewczynka, która przeraźliwie płakała.
- Mamusiu, gdzie jesteś? - wołała.
Było mi jej strasznie żal, ale nic nie mogłem zrobić. Jestem tylko drzewem.
Teraz mała leży na ścieżce, wyczerpana i wyziębiona. Noce potrafią być naprawdę chłodne. Ktoś tu idzie, może w końcu ją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każdego ranka to samo. Ten charakterystyczny i okropny zarazem dźwięk, który oznacza, że już jadą. Jadą po nas, drzewa. Nic i nikt nie ochroni nas przed tym barbarzyństwem. Nawet ludzie, którzy przywiązują się do drzew wokół mnie, starego dęba. Mówią, że to przez kornika, ale tak naprawdę chodzi tutaj o coś innego. Liczą się tylko pieniądze. Naglę czuję, że ktoś się do mnie przywiązuje. W samą porę, bo już widzę zbliżającego się potwora. Człowiek, mój człowiek może i tym razem mnie uratuje. Czy jutro też zdąży? I co z innymi moimi braćmi? Ciągle mam nadzieję, że będzie dobrze. W końcu nadzieja umiera ostatnia.

Każdego ranka to samo. Ten charakterystyczny i okropny zarazem dźwięk, który oznacza, że już jadą. Jadą po nas, drzewa. Nic i nikt nie ochroni nas przed tym barbarzyństwem. Nawet ludzie, którzy przywiązują się do drzew wokół mnie, starego dęba. Mówią, że to przez kornika, ale tak naprawdę chodzi tutaj o coś innego. Liczą się tylko pieniądze. Naglę czuję, że ktoś się do mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

WIDZI NAS. Wypływając na powierzchnię lądu co dzień mija Nas tymi samymi drogami. Oddycha tym samym sposobem. Jej myśli toną w gniewie oceanu nie pozwalając trzeźwo rozumieć Naszych słów. SŁYSZY NAS. Biegnie co sił w młodych nogach w głąb puszczy, odpędzając od siebie najgłębiej skrywane lęki. Dostaje się między Nas, opiera o konary Naszych ciał, nasłuchuje szumu Naszych głów i opadania z nich zaschniętych płatów liści prosto na ziemię. Jej przeszklone bólem i pragnieniem miłości oczy wypuszczają wodospad niewypowiedzianych słów, utajnionych wad. Zaraz jednak z powrotem zrywa się na równe nogi słysząc głośne nawoływanie starca z chaty przez nią zamieszkiwanej nieopodal poszarzałych koron naszych przodków i niczym wybawiony z niewoli rusza ku wnętrzu lasu. ROZUMIE NAS. Zwierza się. Ukryta przed światem i nakazami pośród poruszających się wolno gałęzi leży w otchłani zieleni spoglądając na Nas z dołu. Galopujące w jej młodej piersi serce potrzebuje nieposkromionej wolności, władzy i wyboru. W Naszych duszach żarzy się płomyk tak dawno nie widzianej nadziei. Wypuszczamy z siebie potok słów, który dla niej na razie pozostaje niezrozumiały. Otwiera oczy. Czuje je. Wiatr przybiera na sile, cisza dudni w uszach niczym wojenne dzwony burząc ją od środka, budząc w niej życie. Poddaje się Nam nie mając innego wyboru. Znika z powierzchni ziemi. Oddycha.

WIDZI NAS. Wypływając na powierzchnię lądu co dzień mija Nas tymi samymi drogami. Oddycha tym samym sposobem. Jej myśli toną w gniewie oceanu nie pozwalając trzeźwo rozumieć Naszych słów. SŁYSZY NAS. Biegnie co sił w młodych nogach w głąb puszczy, odpędzając od siebie najgłębiej skrywane lęki. Dostaje się między Nas, opiera o konary Naszych ciał, nasłuchuje szumu Naszych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze już od dziecka lubiła przytulać się do drzew. Czuła wtedy przepływającą od nich moc i energię. Teraz jest dorosła i czasami pozwala sobie na to, że krzyczy chwytając się drzew. W ten sposób wyładowuje niemoc i wszelkie pedagogiczne porażki wynikające z opieki nad dziećmi. Czy jest dziwna? na pewno bardzo wrażliwa i otwarta na przyrodę z której czerpie. Dodaje jej ona chęci do życia.

Zawsze już od dziecka lubiła przytulać się do drzew. Czuła wtedy przepływającą od nich moc i energię. Teraz jest dorosła i czasami pozwala sobie na to, że krzyczy chwytając się drzew. W ten sposób wyładowuje niemoc i wszelkie pedagogiczne porażki wynikające z opieki nad dziećmi. Czy jest dziwna? na pewno bardzo wrażliwa i otwarta na przyrodę z której czerpie. Dodaje jej ona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej