Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Olena
ka_raska
Karmelka
Villiana
miłośniczkaksiążek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Olena
ka_raska
Karmelka
Villiana
miłośniczkaksiążek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Młoda kobieta zerwała się z miejsca, nagle się uśmiechając.
- Wiem! - krzyknęła. Dwie towarzyszki popatrzyły na nią zdezorientowane.
- Przerażająca jesteś. - Stwierdziła Zośka. Nie była zaskoczona zachowaniem przyjaciółki, bowiem taki nagły wyskok emocji zdarzał jej się wcześniej nie raz.
- Mam plan, kochane. - Kontynuowała niczym nie zrażona Zośka. - Obie macie wielki potencjał.Irenka, ty tańczysz jak nikt. Helenko, od dziecka grasz na skrzypcach i gitarze. Ja śpiewam nienajgorzej.
Zamilkła, czekając reakcję dziewczyn.
- Do czego zmierzasz? - spytała ostrożnie Helenka, która z nich wszystkich była najstarsza i najuważniej stąpała po ziemi.
Zośka uśmiechnęła się szeroko. Tylko na to czekała.
- Czasy są ciężkie, ludzie potrzebują nadziei. Możemy na własną rękę jeździć po wsiach, miastach i miasteczkach i grać różne utwory. Możemy pisać piosenki, układać choreografię! Nie mamy nic do stracenia, chyba że zależy wam na pracy jako pomoce kuchenne.
- Wchodzę w to! - zawołała uradowana Irena. Tęskniła za tańcem bardziej, niż chciała to okazać.
Została tylko Helenka. Kobieta uniosła lekko lewy kącik ust.
- Utrapienie z wami, dziewczyny - zażartowała. - Oto nasza nazwa - Trójka Utrapień.
- Nie! - Zaprotestowała Irenka.
Zaczęły się kłócić jak zawsze. Zosia siedziała tylko, bez cienia lęku patrząc w przyszłość.

Młoda kobieta zerwała się z miejsca, nagle się uśmiechając.
- Wiem! - krzyknęła. Dwie towarzyszki popatrzyły na nią zdezorientowane.
- Przerażająca jesteś. - Stwierdziła Zośka. Nie była zaskoczona zachowaniem przyjaciółki, bowiem taki nagły wyskok emocji zdarzał jej się wcześniej nie raz.
- Mam plan, kochane. - Kontynuowała niczym nie zrażona Zośka. - Obie macie wielki...

- Wiecie, co, smutno mi, gdy widzę te gruzy - Irenka zasępiła się.
- Ale co my możemy zrobić –odezwała się Helenka - gruzy są wszędzie.
- Tak, masz rację. W naszym życiu też już tylko gruzy – Irenka ciągnęła swoje.
- Słuchajcie, wcześniej już o tym myślałam, ale to dobry moment - Zośka postanowiła wykorzystać okazję. - Jesteśmy jeszcze młode, mamy dużo energii. Gruzy można odbudować i tak sobie myślę, że chciałabym móc sprawdzić się w praktyce.
- Ale co masz na myśli dokładnie? Jak to sprawdzić się w praktyce - Helenka nie rozumiała.
- No, normalnie. Cała stolica to gruz. Studiuję architekturę i pomyślałam sobie, że mogłabym wykorzystać swoją wiedzę i z waszą pomocą odbudujemy to miasto!
Zośka była pełna energii i entuzjazmu i przez to nie mówiła zbyt składnie.
- We trzy?! Zwariowałaś! - Irenka była zdania, że koleżanka naprawdę postradała zmysły
- No jasne, że nie we trzy, znajdziemy więcej ludzi! My będziemy tym kierować, zrobimy taką... nooo, firmę. Podnajmiemy ludzi, będziemy tym zarządzać. Ty, Helenko, wiesz, co to ciężka praca i będziesz potrafiła nadzorować innych. Znam kogoś, kto nam może pomóc z takimi bardziej technicznymi kwestiami. Jakoś się to ułoży - Zośka nie ustępowała.
- No a ja? Co ja niby miałabym robić? - Irena nadal była smutna.
- Znajdzie się i zajęcie dla ciebie. Masz wyczucie, poza tym jeśli tylko chcesz możesz zabawić trochę towarzystwo podczas przerwy w pracy.
Tym razem Irenka w końcu się roześmiała. Dziewczyny wstały i poszły razem objęte w Nowy Świat.

- Wiecie, co, smutno mi, gdy widzę te gruzy - Irenka zasępiła się.
- Ale co my możemy zrobić –odezwała się Helenka - gruzy są wszędzie.
- Tak, masz rację. W naszym życiu też już tylko gruzy – Irenka ciągnęła swoje.
- Słuchajcie, wcześniej już o tym myślałam, ale to dobry moment - Zośka postanowiła wykorzystać okazję. - Jesteśmy jeszcze młode, mamy dużo energii. Gruzy można...

-Hela, za co chleb kupimy?
-A widzi ty gdzie sklep jaki? Toć w gruzach wszystko! A jak sklep jaki znajdzie, chleba tam nie ma! Nie to co na wsi mojej. Świeży chlebek z pieca prosto, masło i kiełbasa!
-Hela! Tam wszystko, tu nic! Sklep załóżmy!
-Gdzie sklep założy jak w gruzach wszystko?
-Stragan rozstawmy!
-Zima idzie, na mrozie stać będzie? A chleb i kiszkę jak przewiezie? Łazika Ruskim ukradnie?
(Wchodzi pijana Irena)
-Słuchajcie! Tańczyłam noc całą z Heńkiem, co brat jego z Tadziem w batalionie walczył, przystojny, z dobrej rodziny, ojciec oficer, zamożny i Henio mówił, że Tadzio mówił, że miasto odbudować będzie trzeba, ulicę po ulicy, kamienicę po kamienicy, a właściciele gdzie?
-Gdzie?
-W grobach, a gdzie być mają? Tadzio przed wojną w ministerstwie pracował, napił się raz absyntu to opowieściami się rozwodził jak to księgi popalone, dokumenty zniszczone, a kamienice odbudować trzeba i wpisy w księgach poczynić trzeba, a sprawdzić ich nikt nie sprawdzi, bo jak i z czego, kiedy popalone wszystko?!
-Szaleju ty się napiłaś, czy absyntu tylko?
-Zośka, odbudujmy kamienicę i księgi napiszmy i nasza ona będzie, ty się na budowaniu zna, ty szkołę kończyła!
-Projekt kamienicy może zrobię, a kto ją wybuduje? Kto rejestr ksiąg prowadzi? Nowa władza z Ruskimi idzie, ludowa podobno, ludu własnością będzie wszystko, partii czyli. Głupie wy, jedna z drugą!
-To może stragan? Lolek towar mógłby przewieźć, konia i furmankę ma.
-Nie ma. Konia Ruskie zjedli, a furmankę na opał pocięli.

-Hela, za co chleb kupimy?
-A widzi ty gdzie sklep jaki? Toć w gruzach wszystko! A jak sklep jaki znajdzie, chleba tam nie ma! Nie to co na wsi mojej. Świeży chlebek z pieca prosto, masło i kiełbasa!
-Hela! Tam wszystko, tu nic! Sklep załóżmy!
-Gdzie sklep założy jak w gruzach wszystko?
-Stragan rozstawmy!
-Zima idzie, na mrozie stać będzie? A chleb i kiszkę jak przewiezie?...

Szara, wąska uliczka. Pod rękę idą trzy młode kobiety, jedna niesie zwój gazet w ręku, druga stuka obcasami, trzecia zadumana przygląda się pozostałością po kamienicy przed nimi.
Helenka: Dziewczyny! Pamiętacie ten uroczy sklepik, który tutaj był? Kupiłam tu pączki, za swoje pierwsze zarobione pieniądze.
Irenka: Mówisz o tej kamienicy? Ja kupiłam w sklepie obok swoje buty na mój pierwszy występ!
Zośka: Niesamowite, pamiętacie moje egzaminy na architekturę? To dzięki rysunkowi tej kamienicy dostałam się na studia.
Irenka: Ta kamienica chyba nas jakoś do siebie przyciąga. Szkoda, że została tak okrutnie potraktowana przez wojnę, został tylko jeden ocalały lokal.
Helenka: Gdybym tylko miała jakieś oszczędności, otworzyłabym tutaj cukiernie, zawsze o tym marzyłam.
Zośka: Helenko, to świetny pomysł! Wszystkim nam przydałoby się trochę słodyczy w tym gorzkim świecie.
Irenka: Dziewczyny ja mam trochę oszczędności po babci, nie jest tego dużo, ale może na początek wystarczy. Skoro każda z nas musi sama zarobić na siebie, czas wziąć los w nasze ręce.
Irenka: Racja!
Trzy dziewczyny weszły do pobliskiej kamienicy w poszukiwaniu właściciela.

Szara, wąska uliczka. Pod rękę idą trzy młode kobiety, jedna niesie zwój gazet w ręku, druga stuka obcasami, trzecia zadumana przygląda się pozostałością po kamienicy przed nimi.
Helenka: Dziewczyny! Pamiętacie ten uroczy sklepik, który tutaj był? Kupiłam tu pączki, za swoje pierwsze zarobione pieniądze.
Irenka: Mówisz o tej kamienicy? Ja kupiłam w sklepie obok swoje buty...

Irenka: Dziewczyny, słuchajcie wpadłam na wspaniały pomysł na wspólny biznes.
Zośka: Ciekawe jaki? Jak znam te twoje pomysły...
Helenka: Cicho. Daj jej powiedzieć, może wymyśliła coś sensownego.
Irenka: Odziedziczyłam po babci nieduży domek, nie tak daleko centrum miasta.
Zośka: Przecież to stara rudera, niedługo się rozpadnie.
Helenka: Zosia, daj jej skończyć.
Irenka: Odnowimy go i zrobimy tam sale, którą będzie można wynająć na okolicznościowe imprezy dla dzieci, urodziny, imieniny itp.
Zośka: Ciekawe jak chcesz to zrobić?
Irenka: Zosia, jesteś architektem, zaprojektujesz wygląd sali, oraz zrobisz tematyczne dekoracje np. zimową, plażową, morską itp.
Zośka: To nie będzie łatwe zadanie, mamy za mało funduszy.
Irenka: Znam Cię, wiem, że potrafisz zrobić coś z niczego, poradzisz sobie.
Helenka: A ja co bym miała robić?
Irenka: Świetnie gotujesz, więc zajęłabyś się gastronomią.
Helenka: To mogę zrobić. A ty?
Irenka: Ja będę zabawiać dzieciaki, przygotuję zabawy, muzykę, tańce.
Zośka: No przyznam Ci, że to nie jest głupi pomysł. To mogłoby się udać.
Helenka: Dokładnie

Irenka: Dziewczyny, słuchajcie wpadłam na wspaniały pomysł na wspólny biznes.
Zośka: Ciekawe jaki? Jak znam te twoje pomysły...
Helenka: Cicho. Daj jej powiedzieć, może wymyśliła coś sensownego.
Irenka: Odziedziczyłam po babci nieduży domek, nie tak daleko centrum miasta.
Zośka: Przecież to stara rudera, niedługo się rozpadnie.
Helenka: Zosia, daj jej skończyć.
Irenka:...

Dziewczyny idąc alejką pośród gruzów zniszczonego miasta, dostrzegają przecznicę dalej mały budynek, który zachował się w bardzo dobrej kondycji. Podchodzą pod drzwi tego budynku i lekko uchylają drzwi. Ich oczom ukazuje się piękna sala baletowa, a z ust wydobywa się ciche "ooh".
W pewnym momencie Irenka dostała natchnienia i mówi:
- Dziewczyny czy też pomyślałyście o tym co ja?
Pozostałe dwie dziewczyny odpowiedziały:
- Myślimy, że tak ale musisz powiedzieć to głośno!
Irenka:
- Mamy już tylko siebie, więc pomyślałam że mogłybyśmy założyć tutaj studio taneczne połączone z restauracją dla aktywnych!
Zośka na to:
- Świetnie! Ja zaprojektuję wnętrze!
Helenka z entuzjazmem zawołała:
- A ja zajmę się kuchnią! Wiecie, że kocham gotować!
[...]
Jak postanowiły tak zrobiły, a w ich sercach na nowo pojawiła się radość. KONIEC.

Dziewczyny idąc alejką pośród gruzów zniszczonego miasta, dostrzegają przecznicę dalej mały budynek, który zachował się w bardzo dobrej kondycji. Podchodzą pod drzwi tego budynku i lekko uchylają drzwi. Ich oczom ukazuje się piękna sala baletowa, a z ust wydobywa się ciche "ooh".
W pewnym momencie Irenka dostała natchnienia i mówi:
- Dziewczyny czy też pomyślałyście o tym...

Helenka właśnie krzątała się po swoim mieszkaniu w poszukiwaniu najmniejszych drobin kurzu, który ostatnio atakuje jej płuca.
Irenka: Słonko daj spokój, usiądź z nami i dopij kawkę.
Zośka: Helenko, prosimy chodź już do nas.
Irenka: Nie daj się prosić! – krzyknęła wychylając się zza stół.
Helenka: Idę, idę kochane, poczekajcie… Właśnie znalazłam mój dawny „byznesplan” jak to mówią na zachodzie.
Zośka: Haha, jaki plan złotko? Duże pieniądze?
Helenka: Aj Zośka daj spokój, to takie mrzonki jeszcze sprzed wojny. Pamiętam jak marzyłam o tym, byśmy razem stworzyli taki mały park dla dzieciaków. Wiesz jedzenie, przedstawienia, edukacja i te sprawy.
Irenka: No nie powiem potańczyłabym jeszcze, ehh wspaniałe czasy, te dawne, pamiętacie?
Zośka: Nie, już zapomnieli my wiesz? Ale Helciu, to jest dobry pomysł. Mogłabym zaprojektować taką przestrzeń, Irenka zapewniłaby miłe taneczne przedstawienia, ruszyła dawne znajomości, a może i jaką szkółkę otworzyła tam no, a ty moja droga, zajęłabyś się jedzonkiem. Masz talent wiesz o tym?
Helenka: Ano wiem, tylko no kiedy to tak… Może po wojnie, lub kiedy jaka wolna ziemia będzie.
Irenka: Helenko, Zosiu, słońca wy moje, lada chwila ten cyrk się skończy, a my ruszymy z tym planem pełną parą. Dla dzieciaków kochane.
Helenka i Zośka: Dla dzieciaków!

Helenka właśnie krzątała się po swoim mieszkaniu w poszukiwaniu najmniejszych drobin kurzu, który ostatnio atakuje jej płuca.
Irenka: Słonko daj spokój, usiądź z nami i dopij kawkę.
Zośka: Helenko, prosimy chodź już do nas.
Irenka: Nie daj się prosić! – krzyknęła wychylając się zza stół.
Helenka: Idę, idę kochane, poczekajcie… Właśnie znalazłam mój dawny „byznesplan” jak to...

- Helenko, uratowałaś mi życie swoim naparem, bez niego w życiu nie wstałabym z łóżka
- Przecież ci mówiłam, że na gorączkę najlepsza jest herbata z kwiatów bzu
- Zośka, a tobie co?
- Szkoda gadać, niepotrzebnie dałam się namówić na obiad w tej knajpie. Teraz nie pozostało mi nic innego tylko prosić Helenkę o pomoc.
- Przecież wiesz, że zawsze ci pomogę, to nie jest żaden problem. Wypij proszę, to wywar z babki lancetowatej, powinno ci pomóc.
- Skąd to wszystko wiesz?
- Babcia mnie uczyła, jeszcze przed wojną. Zawsze powtarzała, że najlepsze leki rosną u niej w ogródku.
- Maść na zapalenie skóry potrafiłabyś zrobić? Synowi sąsiadki wyszło coś na twarzy. Szkoda go, to dobry dzieciak, na lekarza nie mają, nie mówiąc już o lekach.
- Jasne, przyprowadź go jutro postaram się coś poradzić.
- Duże masz zapasy tych ziół?
- Wszystko suszy się na stryszku. Czemu pytasz?
- W Warszawie żyje się ciężko, wszystkiego brakuje, ludzie chorują. Może by tak otworzyć niewielki sklepik zielarski? Herbatki, maści, kremy wszystko w oparciu o przepisy twojej babci? Dałoby się na tym zarobić?
- Co ty pleciesz, kto to kupi skoro wszystko na polu rośnie.
- To wcale nie jest taki głupi pomysł. Wystarczy to ładnie opakować i sprzedać. Zrobię projekt etykietek i szyldu. Niedaleko uczelni jest niewielki lokal do wynajęcia, idealny na początek. Irka ze swoją piękną buzią będzie idealną wizytówką, trochę nas podszkolisz i będziemy mogły sprzedawać, a Ty zajmiesz się produkcją.
- To się musi udać.

- Helenko, uratowałaś mi życie swoim naparem, bez niego w życiu nie wstałabym z łóżka
- Przecież ci mówiłam, że na gorączkę najlepsza jest herbata z kwiatów bzu
- Zośka, a tobie co?
- Szkoda gadać, niepotrzebnie dałam się namówić na obiad w tej knajpie. Teraz nie pozostało mi nic innego tylko prosić Helenkę o pomoc.
- Przecież wiesz, że zawsze ci pomogę, to nie jest żaden...

-Hela! Zośka ! Gdzie jesteście ?! - wykrzykiwała wniebogłosy Irenka, która wpadła z impetem jak piorun do chałupy.
- Co tak krzyczysz, coś się stało? - wyjrzała Zośka zza książki.- A Helenka jest w kuchni, piecze drożdżówki.-Dodała Zośka.
- Otwieramy biznes! I jesteście mi do tego bardzo potrzebne- wykrzykuje Irenka, ledwo łapiąc oddech.
-COO?!- Krzyknęła Hela z kuchni.
- Tak , tak dobrze słyszałyście, a teraz siadajcie i szybko wam wszystko opowiem. - Irenka usiadła wraz z przyjaciółkami i zaczęła przedstawiać wszystko po kolei.
- Co będziemy tak siedzieć jak stare panny? Trzeba kuć żelazo póki gorące. Helu Kochana, przecież to, aż żal nie wykorzystać Twoich zdolności cukierniczych! A Ty Zośka? No po co studiujesz i zarywasz nocki? Właśnie po to by stworzyć nam piękną kawiarenkę z tej szopki co na podwóreczku nieużywana stoi. - Dodała do całej opowieści Irenka
Dziewczęta nadal były zaskoczone pomysłem przyjaciółki i nie mogły wydusić nawet słowa sprzeciwu.
- Nic nie mówicie, czyli się zgadzacie ! A ja będę zabawiać gości, w końcu mam w tym wiele doświadczenia! - Żwawo odezwała się Irenka.
- Może to właśnie babcia Klara wszystko wcześniej przewidziała i dlatego nie kazała burzyć tej szopki? - Spokojnie powiedziała Zośka
- I dlatego schowała tam swoje tajne przepisy... - Cicho szepnęła Helenka.
Po kilku miesiącach ciężkiej pracy, powstała wymarzona kawiarenka " Pod papugami".

-Hela! Zośka ! Gdzie jesteście ?! - wykrzykiwała wniebogłosy Irenka, która wpadła z impetem jak piorun do chałupy.
- Co tak krzyczysz, coś się stało? - wyjrzała Zośka zza książki.- A Helenka jest w kuchni, piecze drożdżówki.-Dodała Zośka.
- Otwieramy biznes! I jesteście mi do tego bardzo potrzebne- wykrzykuje Irenka, ledwo łapiąc oddech.
-COO?!- Krzyknęła Hela z kuchni.
-...