Helena: Dziewczyny, potrzebuję pracy...
Irena: Ja też...
Zośka:I ja.
H: Tylko, że bezrobocie w naszym rejonie jest ogromne.
Z: Nie narzekajmy, tylko działajmy! Każda z nas coś potrafi, więc połączmy siły i stwórzmy biznes.
I: Masz jakiś pomysł?
Z: Nie bardzo, liczę na burzę mózgów.
H: Wiem! A co powiecie na domowe przedszkole? Ja uwielbiam zabawy z dziećmi, ponadto mogę gotować im obiady. Irenka- Ty możesz uczyć dzieci tańca i gimnastyki, a Zośka mogłaby uczyć dzieciaki rysunku. Co wy na to?
I: No nie wiem... Myślisz, że damy radę?
H: Oczywiście. Warto spróbować.
Z: Zatem jutro zaczynamy działać. Dziewczyny, jesteśmy genialne! Kocham Was!

Helena: Dziewczyny, potrzebuję pracy...
Irena: Ja też...
Zośka:I ja.
H: Tylko, że bezrobocie w naszym rejonie jest ogromne.
Z: Nie narzekajmy, tylko działajmy! Każda z nas coś potrafi, więc połączmy siły i stwórzmy biznes.
I: Masz jakiś pomysł?
Z: Nie bardzo, liczę na burzę mózgów.
H: Wiem! A co powiecie na domowe przedszkole? Ja uwielbiam zabawy z dziećmi, ponadto mogę...

Irenka: Dobre te ciastka. Sama robiłaś?
Helenka: Daj spokój, przepis stary jak świat.
Irenka: Nie bądź taka skromna, są pyszne. Z takim talentem cukierniczym mogłabyś zawojować świat.
Zośka: Ooo gdybym ja tak piekła to nawet bym się nie zastanawiała. Robiłabym ciastka w domu, a potem sprzedawała w akademikach albo uniwersytecie. Zawsze parę groszy by wpadło.
Helenka: Mogę Cię nauczyć. Nic trudnego, ale sprawia mi to dużą frajdę i relaksuje. A jeśli wam smakuje to proszę, jeszcze po jednym?
Irenka: Ale się najadłam. Zaraz pęknę. Muszę wziąć od Ciebie lekcję, bo pieczesz znakomicie.
Zośka: Ejj, Hela, a może zaczniemy piec ciasta na sprzedaż? Ludzie zamawialiby u Ciebie wypieki. Podszkoliłabyś Irenkę, z resztą ona też ma jakieś pojęcie, bo była na stażu u Woźniakowej w Ptysiu.
Irenka: Ooo kiedy to było?
Zośka: Półtorej roku temu. Nie tak dawno. Takich podstaw się nie zapomina. Dobry przepis i nabierzesz wprawy. Z resztą będziesz pod okiem mistrza.
Helenka: Noo mi się to zaczyna podobać. Robić to co się lubi i jeszcze żeby za to płacili. Marzenie. Zaraz zaraz, a co Ty będziesz robić? W kuchni masz dwie lewe ręce?
Zośka: Spokojnie, ja się zajmę zaopatrzeniem i reklamą. Zaprojektuję ulotki i plakaty. A dzięki znajomościom z uniwersytetu napędzę nam klientów.
Irenka: No to teraz będziemy prawdziwe biznes women.
Wszystkie trzy kobiety wybuchły śmiechem.

Irenka: Dobre te ciastka. Sama robiłaś?
Helenka: Daj spokój, przepis stary jak świat.
Irenka: Nie bądź taka skromna, są pyszne. Z takim talentem cukierniczym mogłabyś zawojować świat.
Zośka: Ooo gdybym ja tak piekła to nawet bym się nie zastanawiała. Robiłabym ciastka w domu, a potem sprzedawała w akademikach albo uniwersytecie. Zawsze parę groszy by wpadło.
Helenka: Mogę...

-Dziewczyny, tak bardzo chciałabym żebyśmy zwariowały. Chciałabym tańczyć, śpiewać. Wiem, czasy są niewesołe, ale bez chwili wytchnienia wszyscy zupełnie zwariują. A jest cel, życie musi powrócić.
-Masz rację, Irena. Siedzimy w tej zapyziałej stodole, a ja tylko myślę jak ją przerobić na coś wesołego.Zatańczyłabym, zapomniała o tym całym nieszczęściu-powiedziała Zośka.
-A ja bym się napiła bimberku dziadka Leosia. Boże, co on wyczyniał z tymi ziemniakami! - zaśmiała się Helenka
- A może otworzymy tu taki mały dancing? Nie tylko my potrzebujemy beztroski. Mogłybyśmy zapraszać tych znajomych, którzy przetrwali wykrzyknęły chórem

-Dziewczyny, tak bardzo chciałabym żebyśmy zwariowały. Chciałabym tańczyć, śpiewać. Wiem, czasy są niewesołe, ale bez chwili wytchnienia wszyscy zupełnie zwariują. A jest cel, życie musi powrócić.
-Masz rację, Irena. Siedzimy w tej zapyziałej stodole, a ja tylko myślę jak ją przerobić na coś wesołego.Zatańczyłabym, zapomniała o tym całym nieszczęściu-powiedziała Zośka.
-A...

Trzy kobiety stały przed kamienicą, a właściwie przed tym co po owej kamienicy zostało. Irena wygrzebała z gruzów duża brązową walizkę. Łzy naszły do oczy to jedyna rzecz która została po rodzinie a wewnątrz walizki znalazła trzy pary pończoch dwie suknie z falbankami woalkę i dwie pary butów do tańca. To części jej życia z przed wojny.Łzy naszły jej do oczu. Dwie pozostałe przyjaciółki obięły ja czule i zaczynając rozmowę.
Zośka-To co dziewczyny pokażemy, że my kobiety jesteśmy silniejsze niż wszystko inne i nawet wojna nas nie złamie. Stoicie właśnie przed teatrem, to znaczy przyszłym teatrem.
Irena- jesteś pewna, że damy radę?
Helenka- takie dziewczyny jak my na pewno dadzą radę. Ja to prosta dziewczyna ze wsi, ale na gospodarzeniu się znam. Postawimy Warszawę na nogi. Ircia bedzię dalej mogła wkładać te swoje falbanki ipończoszki.
Zośka- ja od nowa zaprojektuje ten budynek
A Ty Helcia dostaniesz pod swoje skrzydła salę z bufetem. Będą tu wystawiane wielkie sztuki, musicale, tańce hulanki. Ludziom należy się taki czas. Tyle lat cierpienia, strachu, po burzy wychodzi słońce, my będziemy tym słońcem dla wszystkich, którzy chcą żyć od nowa po piekle wojny.
Dziewczyny jeszcze raz mocno się uściskały. Wiedziały, że teraz będzie to ich wspólny czas i nowe życie.

Trzy kobiety stały przed kamienicą, a właściwie przed tym co po owej kamienicy zostało. Irena wygrzebała z gruzów duża brązową walizkę. Łzy naszły do oczy to jedyna rzecz która została po rodzinie a wewnątrz walizki znalazła trzy pary pończoch dwie suknie z falbankami woalkę i dwie pary butów do tańca. To części jej życia z przed wojny.Łzy naszły jej do oczu. Dwie...

Dziewczyny stały w zrujnowanej sali. W połowie wysokości ściany obiegały balkony. Na wprost była scena. Teraz ziała tam czarna przestrzeń zawieszona strzępami szmat nieokreślonego koloru. Pod nogami, między walającymi się śmieciami, potłuczonymi naczyniami i kto tam wie, czym jeszcze dało się zauważyć listwy biegnące w równych odstępach. Tu stały fotele. Zośka i Helenka popatrzyły pytającym wzrokiem na Irenkę.
- No, co! Zakładamy teatr! – zawołała. – To się wyremontuje, Zosiu, ty zajmiesz się projektem i poprowadzisz prace. A potem będziesz projektować dekoracje, stroje.
- A ja? Nic nie umiem – odezwała się Helenka.
- Każdy coś umie – odpaliła Irena. – Będziesz pomagać mnie, bo trochę umiesz szyć. A potem zajmiesz się organizacją – reklama, bilety, rachunki.
- A ty? – zapytały jednym głosem Zosia i Helena.
- Ja będę tańczyć – oświadczyła Irena. – Nie sama, kogoś się ściągnie.
- Czy nam się to uda? – zapytały znów jednym głosem.
- Uda, uda. Ludzie są spragnieni rozrywki po tylu latach – powiedziała zdecydowanie Irena.
- Tu, we Włochach? – tym razem Zosia miała wątpliwości.
- Jak będzie dobre przedstawienie, to z Warszawy przyjadą. W podskokach. – Irena nie odpuszczała.
- Za co my to wyremontujemy? – drążyła Zosia.
- Za pieniądze – odparła Irena. – Poczekamy na koniec wojny, przypilnujemy tego budynku, żeby nam wojsko nie spaliło. Ja to widzę, a wy?
- To po ile będą bilety? – odezwała się Helenka. - Bo żeby nie za drogie, ale też nie za tanie…
Zośka i Irena popatrzyły na siebie i nagle wybuchły śmiechem. Uda się.

Dziewczyny stały w zrujnowanej sali. W połowie wysokości ściany obiegały balkony. Na wprost była scena. Teraz ziała tam czarna przestrzeń zawieszona strzępami szmat nieokreślonego koloru. Pod nogami, między walającymi się śmieciami, potłuczonymi naczyniami i kto tam wie, czym jeszcze dało się zauważyć listwy biegnące w równych odstępach. Tu stały fotele. Zośka i Helenka...

- I co ja teraz mam robić? - zafrasowała się Irenka - przecież w tych zgliszczach Warszawy nikt już nie będzie miał ochoty oglądać kabaretu, a w moim wykonaniu to już szczególnie.
- Zośka, ty to chociaż możesz pomóc w odbudowie Warszawy, będziesz architektem jak się patrzy - stwierdziła Helena - A ja co? Prosta dziewczyna ze wsi, ja to mogę co najwyżej sprzątać u bogatych ludzi, gotować. Co ja mogę więcej?
- Nie załamujcie się dziewczyny - podskoczyła Zośka, coś wymyślimy.
Siedziały we trzy na schodach kamienicy. Albo na schodach, które kiedyś prowadziły do kamienicy. Widok był opłakany. Warszawa zniknęła gdzieś pod gruzami.
- Został przecież lokal po moim dziadku, jakimś cudem zupełnym ten budynek stoi. Jak trochę tam odmalujemy, Wacek może zrobi nam jakieś naprawy - zapaliła się Zośka.
- W sumie - Irenka spojrzała w niebo, na którym zza chmur nieśmiało wyglądało słońce - przecież trochę kelnerowałam, mogę podawać. Z tańca nici, Irka spojrzała na swoją gojącą się nogę, ale przecież do czegoś się jeszcze nadaję.
- Ty Helu będziesz gotować, a my ci pomożemy. - Zosia wstała ze schodów - W twoich pierogach zakocha się cała Warszawa.
- A ty zaprojektujesz nowy wystrój - na twarzy Heli zagościł uśmiech.
- Od czegoś musimy zacząć dziewczyny - zdecydowanie stwierdziła Irenka - Będziemy mieć restaurację!
Wstały i trzymając się pod ręce poszły w stronę, gdzie czekał na nie nowy początek.

- I co ja teraz mam robić? - zafrasowała się Irenka - przecież w tych zgliszczach Warszawy nikt już nie będzie miał ochoty oglądać kabaretu, a w moim wykonaniu to już szczególnie.
- Zośka, ty to chociaż możesz pomóc w odbudowie Warszawy, będziesz architektem jak się patrzy - stwierdziła Helena - A ja co? Prosta dziewczyna ze wsi, ja to mogę co najwyżej sprzątać u bogatych...

- Coś Ty znowu wymyśliła?-Irenka wpatrywała się w nią zaskoczona.
- Myślisz, że to się uda?-Zosia była nieco bardziej zainteresowana, ale również pełna obaw. Jedynie Helena była zachwycona.
-Pewnie, że tak. Jestem ze wsi, żadnej roboty się nie boję.- opowiadała pełna zapału.- Będę uczyć jak zrobić coś pysznego do jedzenia, mając niewiele składników. W domu kultury i szkole gastronomicznej wiedza się przyda. A popołudniami będę uczyć tutaj. Mamy tutaj przestronną kuchnię w Twoim starym domu, rewelacja.- Irenka uśmiechnęła się. Dom po babci faktycznie kuchnie miał piękną, bo to serce każdego domu. Szkoda, że staruszki już nie ma.
-No dobrze, ale moje lekcje tańca? Gdzie jest zrobimy, w ogrodzie?
-Nie! Rozmawiałam z domem kultury, będziesz odpowiadała za sferę kulturalną możesz tam 3 razy w tygodniu prowadzić zajęcia, po dwie godziny i nie płacimy za wynajem sali. Będziesz też pracować jako opiekun artystyczny np. przedstawienia itp.
-No dobrze a ja?- Zośka była ciekawa co dalej.
-Będziesz udzielała lekcji rysunku np. dla chcących dostać się na architekturę albo dla fanów. W domu kultury zajęcia dwa razy w tygodniu, tutaj też dwa razy w tygodniu. W salonie jest wielkie okno z pięknym światłem, a potem możesz działać w ogrodzie. W domu kultury zrobimy wystawę. Będziesz pracować też w pobliskim domu dziecka będziesz uczyć plastyki. Co myślicie?
-I jak nazwiesz tą naszą działalność?
-Baby na przekór. Pasuje?- popatrzyła wyczekująco.
-Tak. Jesteś świetna.- przytulały ją mocno. W ich życie wkroczyła nadzieja.

- Coś Ty znowu wymyśliła?-Irenka wpatrywała się w nią zaskoczona.
- Myślisz, że to się uda?-Zosia była nieco bardziej zainteresowana, ale również pełna obaw. Jedynie Helena była zachwycona.
-Pewnie, że tak. Jestem ze wsi, żadnej roboty się nie boję.- opowiadała pełna zapału.- Będę uczyć jak zrobić coś pysznego do jedzenia, mając niewiele składników. W domu kultury i szkole...

- Dziewczyny, nie uwierzycie! - krzyknęła Zośka wpadając do kuchni, po której roznosiły się zapachy wspaniałych wypieków Heleny.
- Co się stało? Wpadasz jak w gorącej wodzie kąpana, no już.. spadaj i opowiadaj - rzuciła Irenka zabierając płaszcz przyjaciółki.
- Pan Edward wystawił "Złotą Magnolię" na sprzedaż. Pamiętacie, opowiadałam wam, że gdy byłam malutką dziewczynką, tata zawsze zabierał mnie tam na najlepsze kremówki w mieście. Teraz gdy jego już nie ma.. To ostatnie co zostało mi po nim.. wspomnienie chwil spędzonych w tej kawiarni.
- Zosiu, naprawdę mi przykro, ale sama wiesz, interesy teraz upadają, z tego co wiem sytuacja Pana Edwarda jest kiepska, jego żona zachorowała.
- Tak wiem. Przykro mi z jego powodu, ale.. Wpadl mi do głowy szalony pomysł! Przejmijmy jego kawiarnię! Cena jest naprawdę rewelacyjna.
- Coś Ty znowu wymyśliła, Zośka? - parsknęła śmiechem Helenka.
- Zastanów się Helena, to świetny pomysł! Idąc do was w mojej głowie powstał już cudny plan na nowy wygląd kawiarni.. właściwie wprowadzilybysmy więcej zmian.
- Tak, a jakie to zmiany przewiduje twój genialny plan? - Zapytała z powątpiewaniem Irena.
Na ustach Zosi rozkwitł szyderczy uśmiech.
- Występy na żywo. A dokładniej występy taneczne z Tobą w roli głównej Irenko, obie dobrze wiemy jak bardzo tęsknisz za tańcem. Nie raz przyłapałam Cię na podrygiwaniu podczas sprzątania.
- Nie zaprzecze. Cóż.. może i coś w tym jest.
- Rozumiem, że dla mnie też zaplanowałaś jakąś rolę w tym interesie? -wtraciła się Helenka.
- Ależ oczywiście! Ty byłabyś klejnotem koronnym! Bo czymże jest kawiarnia bez doskonałej gospodyni,której wypieki wychwala pół miasta! Wyobraźcie to sobie.. Ja zajmę się wystrojem wnętrza, Irenka będzie naszą artystką przyciągająca ciekawskie tłumy, a Ty Helenko, skradniesz ich serce swoją szarlotka!
- Zośka, Ty i te twoje pomysły! - zaśmiała się Irena - Już nawet mam pomysł na nowa nazwę! Trzy muszkieterki!

- Dziewczyny, nie uwierzycie! - krzyknęła Zośka wpadając do kuchni, po której roznosiły się zapachy wspaniałych wypieków Heleny.
- Co się stało? Wpadasz jak w gorącej wodzie kąpana, no już.. spadaj i opowiadaj - rzuciła Irenka zabierając płaszcz przyjaciółki.
- Pan Edward wystawił "Złotą Magnolię" na sprzedaż. Pamiętacie, opowiadałam wam, że gdy byłam malutką dziewczynką,...

Irenka: Ahhh, jakie pyszne te pierogi, Helenko!
Helenka: Dziękuję! Jeśli masz ochotę, możesz wziąć dokładkę.
I: Ależ nie, w żadnym razie! Naprawdę to niebo w gębie, ale niestety nie służy mojej figurze. Pamiętam swoją sylwetkę za czasów, gdy aktywnie występowałam w rewii – wszystkie koleżanki mi zazdrościły! A teraz… Ehh, tęsknię za tańcem…
Zośka: Bardzo bym chciała cię zobaczyła na scenie. Gdybym mogła, to chętnie bym zaprojektowała cały budynek na twoje występy!
I: Ha, ha, ha! Masz tu kartkę, pokaż!
(Zośka rysuje)
Z: Ta-daaa!
H: Ojeju, to naprawdę niezwykły pomysł!
I: Nawet Moulin Rouge nie ma tak okazałej fasady! Wiesz co, Zośka, zatrudniam cię na architekta mojego teatru!
Z: A Helenka może nam pomóc i obsługiwać catering! Nikt by się nie oparł takim przysmakom!

Irenka: Ahhh, jakie pyszne te pierogi, Helenko!
Helenka: Dziękuję! Jeśli masz ochotę, możesz wziąć dokładkę.
I: Ależ nie, w żadnym razie! Naprawdę to niebo w gębie, ale niestety nie służy mojej figurze. Pamiętam swoją sylwetkę za czasów, gdy aktywnie występowałam w rewii – wszystkie koleżanki mi zazdrościły! A teraz… Ehh, tęsknię za tańcem…
Zośka: Bardzo bym chciała cię...

- Irka, jak ty pięknie tańczysz – powiedziała Zośka, energicznie bijąc brawo.
- No – zgodziła się z nią ich wspólna przyjaciółka - Helenka.
Spędzały parne sierpniowe popołudnie w starym domu, który Zośka dostała w spadku po niedawno zmarłej ciotce. Budynek piękny nie był, ale Zośka, jak na studentkę architektury przystało, miała już wobec niego wielkie plany.
- Dokładnie w tym miejscu, gdzie teraz stoisz, zbudujemy scenę – snuła swoje marzenia Zośka, wskazując palcem w stronę północnej ściany wielkiego salonu, gdzie jeszcze przed chwilą Irka dała upust swojej pasji. – A całą resztę pomieszczenia wypełnimy krzesłami, zamontujemy oświetlenie…
- Co ty bredzisz Zocha? – przerwała jej Irka. – Jaką scenę? Jakie krzesła?
- Jak to jakie? – zdumiona Zośka nie była w stanie uwierzyć, że przyjaciółki nie podłapały od razu jej pomysłu. – Ty będziesz tańczyć, a ludzie będą walić drzwiami i oknami, żeby cię zobaczyć. Zarobimy wystarczająco, żeby tchnąć więcej życia w ten dom. Zaprojektuję scenę idealną da ciebie!
- A skąd weźmiemy na to wszystko fundusze? Nie mamy wiele, a będzie nam potrzebna pomoc. – Irka nie była tak optymistycznie nastawiona.
- A może ludzie z mojej rodzinnej wioski – wtrąciła Helenka nieśmiało. – Oni… oni chętnie pomogą. I tak nie mają zbyt wiele do roboty. Za życzliwość i trochę ciepłego jedzenia będziemy miały w nich przyjaciół.
- To się musi udać! – krzyknęła Zośka. Wszystkie kobiety uśmiechnęły się promiennie, po czym Irka znów zawirowała w tańcu.

- Irka, jak ty pięknie tańczysz – powiedziała Zośka, energicznie bijąc brawo.
- No – zgodziła się z nią ich wspólna przyjaciółka - Helenka.
Spędzały parne sierpniowe popołudnie w starym domu, który Zośka dostała w spadku po niedawno zmarłej ciotce. Budynek piękny nie był, ale Zośka, jak na studentkę architektury przystało, miała już wobec niego wielkie plany.
- Dokładnie...