Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

breathless
lalkabarbie
Agata_m
wilk
Agnieszka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

breathless
lalkabarbie
Agata_m
wilk
Agnieszka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Lipiec 2016 roku, to właśnie w tym miesiącu przyszła na świat moja córka, to właśnie w tym miesiącu trzy dni wcześniej wracając z odwiedzin od oczekującej na poród żony, poślizgnąłem się na szpitalnych schodach i w piękny, ekwilibrystyczny sposób zwichnąłem bark. Całe szczęście stało się to około godziny 22:00, więc na SORze nie było dużej kolejki. Dość szybko, bo już po trzech krótkich godzinach oczekiwania dostałem się do lekarza, który zwinnym ruchem nastawił mi wybity staw. Dzięki temu jakże niefortunnemu upadkowi, moja wspaniała żona miała w domu dwójkę dzieci pod opieką. Wszystkie najprostsze potrzeby natury egzystencjalnej stały się dla mnie dość dużym problemem. Żeby tego było mało nasza kochana córuś okazała się bardzo wymagającą młodą damą. Częste nocne karmienie plus noszenie jej na rękach w ciągu dnia ujawniły nam ciekawszą stronę rodzicielstwa, o kolkach nawet nie wspomnę. Teraz chodź nadal permanentnie niewyspani z uśmiechem na twarzy wspominamy TAMTE DNI, TAMTE NOCE.

Lipiec 2016 roku, to właśnie w tym miesiącu przyszła na świat moja córka, to właśnie w tym miesiącu trzy dni wcześniej wracając z odwiedzin od oczekującej na poród żony, poślizgnąłem się na szpitalnych schodach i w piękny, ekwilibrystyczny sposób zwichnąłem bark. Całe szczęście stało się to około godziny 22:00, więc na SORze nie było dużej kolejki. Dość szybko, bo już po...

6 lat temu przeżyłam bardzo zwariowane lato. Miałam 19 lat, byłam młodziutka, naiwna, żądna przygód i szalona. Szalona jestem dalej właściwie. Świeżo po zakończeniu liceum postanowiłam zaszaleć, dać się ponieść uczuciom, pragnieniom, być nieodpowiedzialną. Poznałam pewnego chłopaka, 5 lat starszego. Nie mam zielonego pojęcia co mi się wtedy w nim podobało, ale coś musiało, skoro nawiązał się między nami romans. Właśnie, romans- tak lubię myśleć o tej znajomości, by zatrzeć nieprzyjemne wrażenie, jakie po sobie zostawił. W każdym bądź razie skoczyłam na główkę w ten pseudozwiazek, nawet okłamalam rodziców w kwestii moich wakacji. Wsiadłam do pociągu "bylejakiego", który jechał w odwrotnym kierunku, niż myśleli moi rodzice;) spędziłam 5 dni z nim, w obcym mieście, ale nie miałam czasu na zwiedzanie... TAMTE DNI, TAMTE NOCE były zabawą w dom, małżeństwo, które nigdy nie powstało. Miłość wypaliła się szybciej niż świece, które zapalalismy do romantycznych kolacji... gdy dowiedzialam się o jego zdradzie nie byłam nawet zdziwiona. Bardzo szybko znalazłam ukojenie, niekoniecznie w innych ramionach. Z perspektywy czasu- dzisiaj nie zaufalabym juz tak szybko nikomu. A zwłaszcza sobie.

6 lat temu przeżyłam bardzo zwariowane lato. Miałam 19 lat, byłam młodziutka, naiwna, żądna przygód i szalona. Szalona jestem dalej właściwie. Świeżo po zakończeniu liceum postanowiłam zaszaleć, dać się ponieść uczuciom, pragnieniom, być nieodpowiedzialną. Poznałam pewnego chłopaka, 5 lat starszego. Nie mam zielonego pojęcia co mi się wtedy w nim podobało, ale coś...

Kochany Ignacy,
minęło pół wieku od naszego ostatniego spotkania. Upłynęło tyle lat, a ja nie mogę zapomnieć Ciebie oraz dnia, w którym się poznaliśmy. Pamiętasz? Były wakacje, początek lipca, lało jak z cebra, zaczęło grzmieć, wbiegłam do baru, w którym pracowałeś. Spojrzałeś na mnie tymi swoimi błękitnymi oczami i wtedy wiedziałam, że przepadłam. Zakochałam się w Tobie bez pamięci i to od pierwszego wejrzenia. Przysiadłeś się do mnie, nic nie mówiłeś tylko patrzyłeś, czułam, jak w moim brzuchu latają motyle. Ty o tym wiedziałeś, prawda? Zawsze wszystko wiedziałeś.
Chwile, które razem spędzaliśmy, nasze spacery, wspólne rozmowy, pocałunki. Ta noc, nasza pierwsza wspólna noc, nad jeziorem, Ty, ja, woda i księżyc - świadek naszej miłości. Pamiętasz co mi powiedziałeś? Szeptałeś mi do ucha „Najdroższa, nawet w najśmielszych snach, nie przypuszczałem, że spotkam taką kobietę. Jesteś jak gwiazda, która rozświetla drogę, moją drogę, teraz już wiem, dokąd mam podążać. Tam gdzie Ty, tam i ja.” Do dziś wspominam TAMTE DNI, TAMTE NOCE i nie rozumiem…
Nie rozumiem, dlaczego los obszedł się z nami tak okrutnie?? Dlaczego wybuchła wojna, dlaczego mi Ciebie zabrała? Czy naprawdę musiałeś zaciągnąć się do wojska?
Codziennie wyobrażam sobie, jak potoczyłoby się nasze życie…
Minęło tyle lat, ale nie zapomniałam i wierz mi nigdy nie zapomnę. Oddałabym wszystko, by móc Cię znów dotknąć.
Czekam na śmierć, jak na wybawienie, bo wierzę, że wtedy będziemy razem – na zawsze.
Kocham Cię,
Twoja M.

Kochany Ignacy,
minęło pół wieku od naszego ostatniego spotkania. Upłynęło tyle lat, a ja nie mogę zapomnieć Ciebie oraz dnia, w którym się poznaliśmy. Pamiętasz? Były wakacje, początek lipca, lało jak z cebra, zaczęło grzmieć, wbiegłam do baru, w którym pracowałeś. Spojrzałeś na mnie tymi swoimi błękitnymi oczami i wtedy wiedziałam, że przepadłam. Zakochałam się w Tobie...

Był 2 sierpnia 2010 roku.Miałam 17 lat, a w zasadzie to dwa dni do "osiemnastki" i razem z paczką najbliższych przyjaciół wybieraliśmy się do Mielna. "Polska Ibiza" mówiono i to nas pchnęło, by pierwsze dorosłe wczasy spędzić właśnie tam. Tłukliśmy się pociągiem przez ponad 10 godzin, potem jeszcze autobusem... Byłam w szoku widząc tych wszystkich szalonych ludzi na ulicach. Jedni tańczyli, inni trzymając się pod ramiona śpiewali w głos. Wszędzie szum i zgiełk. Wkoło mnóstwo knajpek, zapach smażonej ryby i pełno automatów do gier. Gdy rozpakowaliśmy się na naszym kempingu (swoją drogą dziś najbardziej znanym na całym wybrzeżu ;)) pobiegliśmy nad morze. Szum fal, ciepły piasek pod nogami i my... tacy młodzi i roześmiani. Nocą porwał nas wir mieleńskich imprez. Poznaliśmy tam wielu ludzi, przeżyliśmy najlepsze chwile w naszym życiu i z całą pewnością momenty, jakich nie doświadczyliśmy i nie doświadczymy już nigdy w dorosłym życiu. Najbardziej wyjątkowe było jednak to, że poznałam tam pewnych ludzi z okolic Wrocławia (w zasadzie od mojego miejsca zamieszkania dzieli nas ponad 100km). Mimo, że minęło już ponad 8 lat, my nadal przyjaźnimy się, jeździmy do siebie i utrzymujemy kontakt. To niesamowite, że udało mi się na wakacjach poznać ludzi, którzy na tak długo pozostali już w moim sercu i życiu. Gdyby nie TAMTE DNI I TAMTE NOCE w Mielnie... nie spotkałabym naprawdę wartościowych ludzi, mieszkających kupę kilometrów ode mnie, których mogę dziś nazwać moimi przyjaciółmi. Nie rozdzieliła nas ani odległość, ani tak szmat minionego czasu. :)

Był 2 sierpnia 2010 roku.Miałam 17 lat, a w zasadzie to dwa dni do "osiemnastki" i razem z paczką najbliższych przyjaciół wybieraliśmy się do Mielna. "Polska Ibiza" mówiono i to nas pchnęło, by pierwsze dorosłe wczasy spędzić właśnie tam. Tłukliśmy się pociągiem przez ponad 10 godzin, potem jeszcze autobusem... Byłam w szoku widząc tych wszystkich szalonych ludzi na...

Na próżno wypatrywałam promieni słonecznych. Dzień w dzień dął zimny wietrzyk, niebo wzięła we władanie szarość, a mgła osiadała mi na rzędach i włosach podczas każdego spaceru.
Mimo to czule wspominam TAMTE DNI, TAMTE NOCE... każdą chwilę spędzoną w Londynie. Żadne miejsce nie wywarło na mnie takiego wrażenia jak to upośledzone atmosferycznie miasto.
Nie mają sobie równych te przesiąknięte tajemniczością uliczki. Nie ma przedniejszej rozrywki nad odkrywanie zaułków przepełnionych historią i wspomnieniami minionych wieków. Nic nie wywiera takiego wrażenia jak tamtejsze muzea czy zabytki. To w londyńskich kawiarniach najmilej spędza się czas. To w lokalnych dyskotekach tańczy się najlepiej.
Nie ma bardziej magicznego miejsca nad okryte całunem mgły zakątki Londynu. Nawet ten wszechobecny deszcz ma w sobie jakiś urok.
Tęskno mi do tamtych chwil. Do niespiesznego przemierzania każdej z dzielnic. Do chłonięcia unoszącego się tylko tam ducha minionych epok. Do tego urokliwego miasta, gdzie czas zdaje się płynąć inaczej.
Jedno mogę powiedzieć z pełną stanowczością - nie pożegnałam się z Londynem na zawsze.

Na próżno wypatrywałam promieni słonecznych. Dzień w dzień dął zimny wietrzyk, niebo wzięła we władanie szarość, a mgła osiadała mi na rzędach i włosach podczas każdego spaceru.
Mimo to czule wspominam TAMTE DNI, TAMTE NOCE... każdą chwilę spędzoną w Londynie. Żadne miejsce nie wywarło na mnie takiego wrażenia jak to upośledzone atmosferycznie miasto.
Nie mają sobie równych...

Przystanek Woodstock. Przygoda zaczyna się już wtedy, kiedy wsiadasz do pociągu. Poznajesz ludzi poprzez zwykłe rozmowy albo gry, które mają skrócić czas podróży. Gdy udaje ci się już dotrzeć na miejsce, pierwsze co widzisz to morze namiotów i piasek unoszący się powietrzu, bo pogoda niezwykle dopisuje. Po rozstawieniu namiotu udajesz się na małą wycieczkę krajoznawczą – trzeba zobaczyć jak wygląda festiwalowe pole. Zadziwia cię ilość ludzi, którzy są cały czas uśmiechnięci. Ktoś podchodzi i mówi ci, że powinieneś się więcej uśmiechać, bo to przecież Woodstock. Idziesz na otwarcie festiwalu i pierwsze koncerty. Nigdy nie czułeś w sobie więcej energii niż wtedy, kiedy śpiewałeś na całe gardło podczas występu zespołu, którego nawet nie znałeś. Jakimś cudem odnajdujesz w nocy swój namiot i jak zabity śpisz do rana. Idziesz na spotkania odbywające się w Akademii Sztuk Przepięknych. Nigdy nie słyszałeś o tym podróżniku, ale jego opowieść tak cię fascynuje, że postanawiasz przeczytać wszystkie jego książki po powrocie. Ten wieczór przeznaczasz na spotkanie ze znajomymi – i tak z twojego namiotu widać i słychać wszystko, co dzieje się na głównej scenie. Kolejne dni mijają zbyt szybko i nim się zorientujesz, musisz wrócić do domu.
Tak właśnie wyglądał mój pierwszy Przystanek Woodstock. TAMTE DNI, TAMTE NOCE na zawsze zostaną w mojej pamięci.

Przystanek Woodstock. Przygoda zaczyna się już wtedy, kiedy wsiadasz do pociągu. Poznajesz ludzi poprzez zwykłe rozmowy albo gry, które mają skrócić czas podróży. Gdy udaje ci się już dotrzeć na miejsce, pierwsze co widzisz to morze namiotów i piasek unoszący się powietrzu, bo pogoda niezwykle dopisuje. Po rozstawieniu namiotu udajesz się na małą wycieczkę krajoznawczą –...

To był mój pierwszy wyjazd nad morze, wielkie wydarzenie w życiu ośmioletniego dziecka. Całe dnie spędzane na plaży w Międzyzdrojach z nowo poznanymi koleżankami i kolegami, z którymi zakopywaliśmy się nawzajem w piachu aż po brodę, co zostało oczywiście uwiecznione na kliszach przez naszych rodziców i krewnych. Jak dziś pamiętam TAMTE DNI, TAMTE NOCE, gdy łuszcząca się skóra odpadała płatami z poparzonych ramion i nie wiadomo było, jak tu zasnąć, kiedy tak straszliwie piekły. Po przekręcaniu się z boku na bok i z pleców na brzuch, które doprowadzało śpiącą obok mnie ciocię do szału, wygrywało w końcu zmęczenie. Podczas całego naszego pobytu najzabawniejszy okazał się spacer Promenadą Gwiazd pewnego słonecznego popołudnia. Od kilku minut odczuwałam wstydliwą potrzebę skorzystania z toalety, ale nie chcąc zakłócać przyjemnej przechadzki, nic nie mówiłam. Chciałam być silna i myślałam, że wytrzymam, ale w końcu bez zbędnych ceregieli zakomunikowałam mojej mamie, że „chce mi się siku”. Z pomocą przyszła mi moja trzyletnia wówczas siostra, która słysząc to z właściwą dzieciom prostotą głośno zasugerowała: „Ala, tu lej!”. Możecie sobie tylko wyobrazić reakcje przechodniów i ich rozbawienie. Do dziś za każdym razem moja mama wybucha śmiechem, gdy wspomina tę sytuację. Trzeba przyznać, że załatwienie fizjologicznej potrzeby na środku polskiej Alei Gwiazd, za radą mojej siostry, byłoby pamiętnym wydarzeniem.

To był mój pierwszy wyjazd nad morze, wielkie wydarzenie w życiu ośmioletniego dziecka. Całe dnie spędzane na plaży w Międzyzdrojach z nowo poznanymi koleżankami i kolegami, z którymi zakopywaliśmy się nawzajem w piachu aż po brodę, co zostało oczywiście uwiecznione na kliszach przez naszych rodziców i krewnych. Jak dziś pamiętam TAMTE DNI, TAMTE NOCE, gdy łuszcząca się...

Było ciepłe lato, niewiele padało – żeby zacytować piosenkę. Wyjazd z kolegami ze studiów wydawał się szczytem marzeń i może naprawdę wtedy tak niewiele wystarczało nam do pełni szczęścia. Morze, plaża, piwo – rano troszkę zwiedzania, po południu sjesta, wieczorem zabawa – ten schemat się nie nudził. Ach, TAMTE DNI… TAMTE NOCE wspominam jednak lepiej. To nocami śpiewaliśmy przy ognisku przy akompaniamencie gitary. Graliśmy po kolei, nieważne było, czy ktoś umie, czy nie. Nocami kąpaliśmy się w cieplutkiej wodzie Morza Czarnego, za świadka mając tylko księżyc. Nie dbaliśmy o przemoczone ubrania, bo w kilka chwil suszył je ciepły wiatr. Wydmy chroniły nas od wszystkich smutków miasta.

Byliśmy beztroscy, radośni i słodcy jak lody śmietankowe, którymi mnie wtedy umazałeś. Kto by pomyślał, że wraz z końcem lata skończy się nie tylko słońce i błogie lenistwo, ale także przyjaźń nasza i całej paczki. Wystarczył jeden impuls, byśmy posypali się wszyscy jak domki z kolorowych kart i zamienili się w kupkę popiołu. A pamiętasz, od czego się zaczęło?

….

Ja też nie.

Było ciepłe lato, niewiele padało – żeby zacytować piosenkę. Wyjazd z kolegami ze studiów wydawał się szczytem marzeń i może naprawdę wtedy tak niewiele wystarczało nam do pełni szczęścia. Morze, plaża, piwo – rano troszkę zwiedzania, po południu sjesta, wieczorem zabawa – ten schemat się nie nudził. Ach, TAMTE DNI… TAMTE NOCE wspominam jednak lepiej. To nocami śpiewaliśmy...

Siedzę właśnie na plaży. Jest wieczór, słońce już zaszło i zrobiło się zimno, ale ja zauważam to dopiero teraz, kiedy całe moje ciało pokryło się gęsią skórką. Jednak mimo chłodu, nie chcę się stąd ruszać. Chcę dalej słuchać cichych fal i myśleć o czasie, który spędziliśmy tu razem.
Przyjechałam tutaj rok temu tylko na kilka dni. Nie byłam z tego powodu zadowolona, nigdy nie przepadałam za morzem, ale rodzicom udało się mnie namówić. Jednak już pierwszego dnia zmieniłam zdanie. Leżałam właśnie znudzona na plaży, gdy zobaczyłam jego. Siedział tylko 5m dalej i na zmianę spoglądał na mnie i na swój notes, w którym pisał. Zaintrygował mnie, dlatego podeszłam. Nadal pamiętam jego uroczy, zawstydzony uśmiech, gdy odkryłam, że nie pisze, a rysuje mój portret. Szybko znaleźliśmy wspólny język, jak to bywa z bratnimi duszami. Był studentem ASP i uwielbiał rysować. Rysował wszystko i wszędzie. A najczęściej rysował wtedy mnie. Poza tym kochał niebo. Kosmos był jedną z jego najwiekszych pasji. Pewnej nocy leżeliśmy wtuleni w siebie na tej samej plaży i oglądaliśmy deszcz meteorów. Znał się na tym dużo lepiej niż ja. Co chwilę opowiadał jakieś ciekawostki, pokazywał gwiazdozbiory. Był we mnie tak bardzo zakochany, a ja w nim. Dlatego w rocznicę naszego poznania, miesiąc po wypadku, w którym zginął, przyjechałam w to miejsce, aby przypomnieć sobie TAMTE DNI i TAMTE NOCE, które na zawsze pozostaną w moim sercu, tak samo jak on, pierwsza prawdziwa miłość mojego życia.

Siedzę właśnie na plaży. Jest wieczór, słońce już zaszło i zrobiło się zimno, ale ja zauważam to dopiero teraz, kiedy całe moje ciało pokryło się gęsią skórką. Jednak mimo chłodu, nie chcę się stąd ruszać. Chcę dalej słuchać cichych fal i myśleć o czasie, który spędziliśmy tu razem.
Przyjechałam tutaj rok temu tylko na kilka dni. Nie byłam z tego powodu zadowolona, nigdy...