Jestem cała spięta. Ale przecież nie mogę zrobić sobie przerwy na krótki masaż. Została godzina do najważniejszego przedstawienia w moim życiu! Nareszcie udowodnię wszystkim, że też coś osiągnęłam.
Cztery głupie lata spędzone w liceum plastycznym, studia artystyczne, praktyki zagraniczne i wylądowałam tutaj!
Nie mam nawet czasu, aby policzyć do trzystu i się uspokoić. Pozwalam sobie na jeden wdech, kiedy sprawdzam czy Leon zamontował nowy reflektor. Kocham tego faceta, ale byłam bliska rzucenia się na niego i wyrwania mu ze spodni portfela, gdy powiedział, że -Przypadkowo spadł i… Nie jestem zobowiązana płacić za asortyment tego obskurnego teatru, co nie zmienia faktu, że kupiłam reflektor, bo inaczej byłoby tutaj ciemno jak w moim mieszkaniu.
Może powodem były też moje „koleżanki” z liceum, którym los pobłogosławił i które mają się zjawić na dzisiejszym przedstawieniu. Powiedzmy po prostu, że na pewno zarabiają więcej niż ja, albo przynajmniej mają za co żyć i są szczęśliwe… i sławne.
Kostiumy też trzeba wyczyścić, przecież innym się nie chce. Nie mówię, że w tym teatrze pracują sami niekompetentni i leniwi ludzie, ale… Tak właściwe, naprawdę tak jest.
Chociaż raz tak jak wybłagałam podłoga jest czysta od wszelkiego jedzenia i innych takich. Dla pewności przechodzę pomiędzy wszystkimi rzędami. Tak, podłoga jest wystarczająco nieskazitelna, a krzesła nie skrzypią i nie zamierzają się wyrwać z zawiasów. Zastanawiam się czy warto ponownie sprawdzać działalność kurtyny. Jeżeli będziemy nią nadmiernie ruszać możemy wywołać chmurę kurzu, a tego wolałabym uniknąć.
Moja noga drga zirytowana o panel sceny, który odstaje delikatnie. Wszystko musi być idealnie! Ostro wskakuję na panel i zadowolona patrzę na efekt. Dziura. Przynajmniej nic nie odstaje. Zgłoszę to Leonowi. Zdąży to naprawić w półgodzinki.
Co! Półgodziny. Gdzie są aktorzy? Powinni tu być, ćwiczyć, angażować się, przymierzać stroje! Stroje!
Biegnę na moich dzisiaj kupionych szpilkach… Co mnie podkusiło żeby je kupić! Suknie są wywieszone po lewej w garderobie, garnitury po prawej, ubrania dziecięce na krzesłach. Nie zakurzone, załatane, gotowe. Boże, dzięki ci za to, że przygotowałeś dla mnie stroje. Ucałowałabym teraz Martę, która chyba się tym zajęła, ale jej tutaj nie ma, a ja muszę dostać tutaj teraz aktorów.
W wejściu pojawia się Ola i reszta aktorów. Na chwilę opada ze mnie napięcie. Chowam już niepotrzebny telefon i przytulam pierwszą napotkaną osobę. Koniec czułości.
-Ubierać stroje! – Krzyczę na tyle głośno na ile pozwala mi zdarte gardło.
Jeszcze tylko… Dziura w scenie. Wbiegam na środek sceny i dopiero wtedy rozumiem, że goście są już na fotelach. W pierwszych rzędach kobiety, które znam z liceum i postów na Facebooku. Nigdy nie było tutaj tyle osób! I wszyscy ci ludzie patrzą na mnie. Uśmiecham się, witam się kiwnięciem głowy i „elegancko” odwracam w celu ucieknięcia z widoku przy okazji chyłkiem patrzę na zakrytą dziurę i dekoracje. Dekoracje! Uwielbiam moich współpracowników! Obiecuję, jeszcze nigdy nie byłam taka rozkojarzona.
Zażenowanie i rozpacz przejmują nade mną kontrolę. Chowam się wśród starych dekoracji teatru i czekam, aż to wszystko się skończy. Koniec! Jutro składam rezygnację, już tu nie pracuję!
Wychodzę z ukrycia dopiero po kilku godzinach. Sprzątam, chowam kostiumy, naprawiam siedzenia, obiecuję sobie, że toalet nie wyczyszczę, ale i tak to robię, sprawdzam, czy sprzęt działa, nie robię już żadnych dziur, zmęczona czołgam się po ziemi. Ostatni raz przytulam na pożegnanie aktorów, Leona, Marte i wszystkich innych.
Wychodzę przed teatr. Litery neonowego szyldu nad drzwiami psują się i gasną. Postanawiam naprawić to z Leonem następnego dnia… Nie, już nie muszę się tym przejmować. Rezygnuję. Będę jak za dawnych czasów rysować portrety za marne grosze.
-Było świetnie. – Słyszę przy uchu. Ledwo powstrzymuję się przed wyciągnięciem noża z torebki. Na szczęście to tylko Marek. Jedyny chłopak z mojej licealnej klasy. Też przyjechał. Chociaż nic o nim nie słyszałam, byłam pewna, że jest za bardzo zapracowany, aby przyjechać. Jednak stoi przede mną. Przez sekundę zastanawiam się czy to na pewno on. Proste zęby, opalenizna, błyszczące oczy, brak dołów pod oczami, eleganckie ubranie.
-Też do niedawna pracowałem w teatrze. Oczywiście mniejszym niż twój. Niestety moje chęci nie wystarczyły, aby zapłacić za utrzymanie teatru i upadł. Więc jestem bezrobotny. Przepraszam, trochę się zdenerwowałem. Nie wiem czemu zostałem. Chciałem ci pogratulować dobrej pracy.
Uśmiecham się zadowolona. Spoglądam na MÓJ teatr. Rzeczywiście udało mi się, wykonuję zazwyczaj wzorową robotę.
-Zastanawiałem się, czy nie chciałabyś wyjść ze mną na kawę…
Kolego, nie mam czasu na randki. Moją miłością jest moja praca!

Jestem cała spięta. Ale przecież nie mogę zrobić sobie przerwy na krótki masaż. Została godzina do najważniejszego przedstawienia w moim życiu! Nareszcie udowodnię wszystkim, że też coś osiągnęłam.
Cztery głupie lata spędzone w liceum plastycznym, studia artystyczne, praktyki zagraniczne i wylądowałam tutaj!
Nie mam nawet czasu, aby policzyć do trzystu i się uspokoić....

6.30 start,jaki start?Siadam,wssstaje,człapię do łazienki i znowu siadam,dosypiam.Trzeba się podnieść a tu o zgrozo naprzeciwko lustro,boże to ja?No tak czterdziestka jak wstaje rano nie jest sobą-próbuję się pocieszyć.Nakładam charakteryzacje,żeby ludzie nie pytali w pracy czy ja aby napewno chora nie jestem.Śniadanko ,zielona herbatka,kromka chleba i pędem do tramwaju.A w tramwaju zawsze obowiązkowo jakaś lektura.Czas przejazdu 45 min.więc się naczytam,albo nasłucham opowiadań z życia wziętych współpasażerów co mnie niemiłosiernie wkurza.No nic w takich momentach słucham muzyki.Praca a w pracy jak to w pracy ,każdy wie jak jest:)Powrót do domu 16 . Obiad,zabawa,z dziećmi,kolacja,książka obowiązkowo przed snem no i kołdra opada.

6.30 start,jaki start?Siadam,wssstaje,człapię do łazienki i znowu siadam,dosypiam.Trzeba się podnieść a tu o zgrozo naprzeciwko lustro,boże to ja?No tak czterdziestka jak wstaje rano nie jest sobą-próbuję się pocieszyć.Nakładam charakteryzacje,żeby ludzie nie pytali w pracy czy ja aby napewno chora nie jestem.Śniadanko ,zielona herbatka,kromka chleba i pędem do tramwaju.A w...

Godzina 5.45
Spod poduszki wydobywa się cicha wibracja telefon. Aktorka szybko wyłącza budzik zanim zabrzmi melodia by nie obudziła małej księżniczki śpiącej obok. Aktorka zamyka oczy.
Godzina 6.00
Znów dźwięk wibracji. Aktorka wyłącza telefon ale nie wstaje z łóżka.
Godzina 6.30
Ponownie dzwoni budzik. Aktorka szybko go wyłącza, delikatnie wysuwa się spod kołdry. Budzi aktora, który był schowany pod kołdrą po drugiej stronie łóżka. Wychodzi z pokoju.
Godzina 7.00
Aktorka budzi aktora i przebiera się z piżamy. Siada na fotelu i patrzy jak słodko śpi księżniczka. Nagle księżniczka otwiera oczy, siada na łóżku i uśmiecha się. Aktorka również się uśmiecha. Siada na lóżku, bierze ze stojącego obok łóżeczka skarpetki i zakłada księżniczce. Księżniczka schodzi z łóżka idzie do pokoju obok, gdzie w fotelu przed telewizorem siedzi aktor. Aktorka na palcach wychodzi z domu, zamyka drzwi i odjeżdża autem.

Godzina 5.45
Spod poduszki wydobywa się cicha wibracja telefon. Aktorka szybko wyłącza budzik zanim zabrzmi melodia by nie obudziła małej księżniczki śpiącej obok. Aktorka zamyka oczy.
Godzina 6.00
Znów dźwięk wibracji. Aktorka wyłącza telefon ale nie wstaje z łóżka.
Godzina 6.30
Ponownie dzwoni budzik. Aktorka szybko go wyłącza, delikatnie wysuwa się spod kołdry. Budzi...

Aktor, gdzie jest aktor. No oczywiście tego można się było spodziewać ... jest pod kołdrą. Drzemka, to chyba jej ulubiona i najczęściej wykorzystywana funkcja w budziku. Ile razy jeszcze będzie odkładać opuszczenie łóżka. No rusz się, sztukę pod tytułem Poniedziałek czas zacząć. Oh niebiosa wreszcie się podniosła i wrzuciła pierwszy bieg. Chociaż patrząc z boku wygląda jakby jej brakowało paliwa. Łazienka, kobieca mekka, szybciutko nakładany makijaż. Gdyby nie wciskała drzemki dziesięć razy to nie musiałaby się śpieszyć. Przyśpiesza tempo, w biegu łapie jogurt z lodówki, szybko narzuca kurtkę i szalik, chwyta za klamkę i stop … jeszcze buty. W biegu zatrzaskuje drzwi i rzuca się w stronę samochodu. Z uwagi na lekkie oblodzenie wpada w poślizg, ale przed upadkiem ratuje ją maska samochodu. Na drodze nie nadrobi straconego czasu więc pewno spóźni się do pracy, o czym szef jej nie da zapomnieć. Eh te poniedziałki … a wystarczyło tylko wstać od razu gdy zadzwonił budzik.

Aktor, gdzie jest aktor. No oczywiście tego można się było spodziewać ... jest pod kołdrą. Drzemka, to chyba jej ulubiona i najczęściej wykorzystywana funkcja w budziku. Ile razy jeszcze będzie odkładać opuszczenie łóżka. No rusz się, sztukę pod tytułem Poniedziałek czas zacząć. Oh niebiosa wreszcie się podniosła i wrzuciła pierwszy bieg. Chociaż patrząc z boku wygląda...

Kamera akcja. Godzina 07.00 na oślep szukam telefonu i włączam drzemkę, bo jak ja to mówię jeszcze minuta.Telefon przypomina o drzemce i tak pary razy na oślep i parę razy brzęczy on. W końcu otwieram szybko oczy i myślę ile to było tych minut, biorę telefon do ręki. O nie!!! 07.30, wypadam z łóżka jak poparzona, budzę córkę i poganiam ją że zaspałyśmy, znaczy ja świadomie zaspałam. W biegu robie nam śniadanie, kawę sobie juz daruję i powtarzam sobie od kilku miesięcy że jutro już będzie normalnie i powoli. Drzwi trzask, klucz zgrzyt i bieg na autobus o ile nie za nim, gdzie raz spadnie mi torebka z prawego ramienia raz plecak małej z lewego. Dobra zdażyłysmy, bo autobus się spóźnił, dzięki Ci panie kierowco za to. Kierunek szkoła, potem pieszo praca (....). Kurtyna

Kamera akcja. Godzina 07.00 na oślep szukam telefonu i włączam drzemkę, bo jak ja to mówię jeszcze minuta.Telefon przypomina o drzemce i tak pary razy na oślep i parę razy brzęczy on. W końcu otwieram szybko oczy i myślę ile to było tych minut, biorę telefon do ręki. O nie!!! 07.30, wypadam z łóżka jak poparzona, budzę córkę i poganiam ją że zaspałyśmy, znaczy ja świadomie...

Kurtyna podnosi się
7.00, aktorka wstaje. Na planie fragment pokoju, regały z książkami, kołdra zwleczona z łóżka, na którym leży aktorka i poduszka, do której się ona tuli. Dookoła mnóstwo papierów z notatkami z fizyki. Wstaje? Nie, nadal leży. Śpi jak zabita, trzeba ją obudzić. Zza sceny dobiegają drażniące dźwięki kosiarki. Aktorka niechętnie turla się na drugi bok, spada na podłogę i jęczy. Wstaje, wlecze się do kuchni w celu podgrzania mleka. Kurtyna opada.
Kurtyna podnosi się. 15.00, aktorka wchodzi do mieszkania. Rzuca plecak na podłogę, torba sunie parę metrów jak po lodzie. Aktorka tymczasem idzie na kanapę, gdzie czeka na nią książka. Kładzie się, rozprostowuje nogi, czyta. Po jakimś czasie idzie po koc, po czym wraca na kanapę. Okrywa się szczelnie i wraca do lektury. Kurtyna opada.
Kurtyna ponownie podnosi się. 23.00, aktorka gorączkowo odrabia zadanie domowe. Siedzi przy biurku, które zawalone jest podręcznikami, na włączonym laptopie są wzory z fizyki. Kurtyna opada, aktorka idzie spać.
Kurtyna podnosi się. Młodsza o pięć lat aktorka budzi się i zdaje sobie sprawę, że ostatnie lata jej życia były tylko snem.

Kurtyna podnosi się
7.00, aktorka wstaje. Na planie fragment pokoju, regały z książkami, kołdra zwleczona z łóżka, na którym leży aktorka i poduszka, do której się ona tuli. Dookoła mnóstwo papierów z notatkami z fizyki. Wstaje? Nie, nadal leży. Śpi jak zabita, trzeba ją obudzić. Zza sceny dobiegają drażniące dźwięki kosiarki. Aktorka niechętnie turla się na drugi bok,...

Kurtyna:
Godzina 7, na pierwszym planie łóżko, wokół ubrania w nieładzie, czerwone szpilki, pończochy, czarna sukienka, czerwone figi, stanik. Na nocnym stoliku pusta butelka szampana, dwa kieliszki, jeden przewrócony.
Komórka wibruje.
Kobieta na łóżku otwiera oczy, jest potargana, ręką przeczesuje włosy. Podnosi telefon z nocnego stolika.
Siada nagle na łóżku.
- Cholera, zapomniałam!
....

Kurtyna:
Godzina 7, na pierwszym planie łóżko, wokół ubrania w nieładzie, czerwone szpilki, pończochy, czarna sukienka, czerwone figi, stanik. Na nocnym stoliku pusta butelka szampana, dwa kieliszki, jeden przewrócony.
Komórka wibruje.
Kobieta na łóżku otwiera oczy, jest potargana, ręką przeczesuje włosy. Podnosi telefon z nocnego stolika.
Siada nagle na łóżku.
- Cholera,...

"Najgorszy dzień"

7.00 rano. Na scenie widać łóżko i bohaterkę, która budzi się odrazu gdy rozbrzmiewa budzik. Wstaje. Niespokojnie chodzi wzdłuż pokoju, przypominając sobie wczorajszy dzień i sen, który spokojnie można nazwać koszmarem. Dzień wcześniej był chyba najgorszym z możliwych. Nie zdała długo wyczekiwany egzamin, na który uczyła się pilnie cały tydzień. Na dodatek śniła o wszystkich możliwych obawach z nim związanych. Z zamyślenia wyrywa ją dźwięk przechodzącego połączenia. Podchodzi i patrzy na ekran. To jej przyjaciółka, która tak naprawdę nienawidzi naszej bohaterki. Z niepokojem odbiera połączenie. Przez chwilę wsłuchuje się w rozczebiotany głos dziewczyny, ale z każdą sekundą widać jak blednieje. Jej przyjaciółka bez większych problemów zdała egzamin którego nasza bohaterka nie zdała. A to dopiero początek dnia.

"Najgorszy dzień"

7.00 rano. Na scenie widać łóżko i bohaterkę, która budzi się odrazu gdy rozbrzmiewa budzik. Wstaje. Niespokojnie chodzi wzdłuż pokoju, przypominając sobie wczorajszy dzień i sen, który spokojnie można nazwać koszmarem. Dzień wcześniej był chyba najgorszym z możliwych. Nie zdała długo wyczekiwany egzamin, na który uczyła się pilnie cały tydzień. Na...

"Najgorszy dzień"

7.00 rano. Na scenie widać łóżko i bohaterkę, która budzi się odrazu gdy rozbrzmiewa budzik. Wstaje. Niespokojnie chodzi wzdłuż pokoju, przypominając sobie wczorajszy dzień i sen, który spokojnie można nazwać koszmarem. Dzień wcześniej był chyba najgorszym z możliwych. Nie zdała długo wyczekiwany egzamin, na który uczyła się pilnie cały tydzień. Na dodatek śniła o wszystkich możliwych obawach z nim związanych. Z zamyślenia wyrywa ją dźwięk przechodzącego połączenia. Podchodzi i patrzy na ekran. To jej przyjaciółka, która tak naprawdę nienawidzi naszej bohaterki. Z niepokojem odbiera połączenie. Przez chwilę wsłuchuje się w rozczebiotany głos dziewczyny, ale z każdą sekundą widać jak blednieje. Jej przyjaciółka bez większych problemów zdała egzamin którego nasza bohaterka nie zdała. A to dopiero początek dnia.

"Najgorszy dzień"

7.00 rano. Na scenie widać łóżko i bohaterkę, która budzi się odrazu gdy rozbrzmiewa budzik. Wstaje. Niespokojnie chodzi wzdłuż pokoju, przypominając sobie wczorajszy dzień i sen, który spokojnie można nazwać koszmarem. Dzień wcześniej był chyba najgorszym z możliwych. Nie zdała długo wyczekiwany egzamin, na który uczyła się pilnie cały tydzień. Na...

Kurtyna w górę gdy wybija 5! Szybkie szykowanie i śniadanie, a potem wiecznie spóźniona biegiem na autobus! Od 7.30 do 15.30 odliczanie czasu do końca pracy, co chwilę wykonując to nowe polecenia zasłyszane od przełożonego. I tak w pędzie cały dzień znajdując jedynie czas na szybka kawę. Po pracy jak zwykle w biegu na autobus powrotny, a w drodze jak zawsze towarzyszy w towarzystwie ksiazki. Po powrocie obiad i każdego dnia jakieś dodatkową zajęcia, po skończeniu mamy wieczór. Późny wieczór, a zawsze jest jeszcze coś do sprzątnięcia, czy pozmywania. Później jest już 21 a narzeczony oczekuje spotkania, bo przecież wiecznie brakuj dla niego czasu. Wiec jeszcze spotkanie i czynimy dalsze ustalenia do slubu. Potem jest juz tak późno, że szybka kąpiel i sen... opuszczamy kurtyne!

Kurtyna w górę gdy wybija 5! Szybkie szykowanie i śniadanie, a potem wiecznie spóźniona biegiem na autobus! Od 7.30 do 15.30 odliczanie czasu do końca pracy, co chwilę wykonując to nowe polecenia zasłyszane od przełożonego. I tak w pędzie cały dzień znajdując jedynie czas na szybka kawę. Po pracy jak zwykle w biegu na autobus powrotny, a w drodze jak zawsze towarzyszy w...