Czy ktoś z nagrodzonych otrzymał już książkę?

Czy ktoś z nagrodzonych otrzymał już książkę?

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

LiterackaKavka
patka
kala13_95
Cogaiseoir
ogarbejbe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

LiterackaKavka
patka
kala13_95
Cogaiseoir
ogarbejbe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Piękny słoneczny ranek dla wszystkich, tylko na mnie uwzięły się chmury. Zupełnie jakbym ciągnęła za sobą własnego cumulusa z błyskawicami, którymi niemal podpala mi włos na głowie, i nieustannie siecze mnie deszczem.
Krótko – ten dzień to początek końca mojego życia.
Najpierw spóźniłam się na autobus, i lecąc w pośpiechu do szkoły wywinęłam wspaniałego orła w błocie. Potem potknęłam się o psa i przewróciłam naszą nauczycielkę od matmy, także wiem już, kto będzie pytany na lekcji, ha ha, szczęściara ze mnie.
Ledwo wbiegłam do klasy kiedy dzwonek, dotychczas wiszący zgodnie z prawami fizyki na ścianie, postanowił rzucić robotę i spadł mi na łeb.
Oczywiście nie było to aż takie złe, bo przez ból głowy ledwo miałam siły przejmować się rechotem klasy; poza tym zwolnili mnie do szkolnej higienistki.
I tu nadeszła apoteoza grozy!
O koszmarze najgorszy ze wszystkich, nieporównywalny z żadnym horrorem; nawet skoki przez kozła na oczach płci przeciwnej nie są tak straszliwe, ni recytacja 'Pana Tadeusza', ni rozmowa przez telefon – no nic!
Cały nagromadzony przez lata pech skumulował się w tej jednej chwili – gdy przerażona możliwym wstrząsem mózgu ległam posłusznie na kozetce to zasnęłam.
A jak wstałam – to poszłam sobie do domu.
Niby nic.
Jakoś dziwnie wszyscy na mnie patrzą. Ale nie bądźmy paranoikami, prawda. Może to taki napadowy, masowy zez, prawda.
Dopiero w domu się zorientowałam.
Dostałam okresu.
Plama krwi na tyłku czerwona jak u pawiana.
...
Ktoś na górze mnie nienawidzi.

Piękny słoneczny ranek dla wszystkich, tylko na mnie uwzięły się chmury. Zupełnie jakbym ciągnęła za sobą własnego cumulusa z błyskawicami, którymi niemal podpala mi włos na głowie, i nieustannie siecze mnie deszczem.
Krótko – ten dzień to początek końca mojego życia.
Najpierw spóźniłam się na autobus, i lecąc w pośpiechu do szkoły wywinęłam wspaniałego orła w błocie. Potem...

15 lipca 20.. r.

Godz. 11

Po miesiącu wstawania przed 5, by na 6 udać się do wiejskiego sklepiku, by spędzić tam za ladą kilkanaście godzin, wreszcie dostałam wypłatę! Przeliczyłam. Pomyślałam sobie, że jednak warto było użerać się z paniami opowiadającymi o problemach w domu (przeważnie nie własnych, lecz problemach innych pań), uśmiechać się do podpitych miejscowych bezrobotnych, znosić ich nienawistne spojrzenia, gdy konsekwentnie odmawiałam "małpki na zeszyt". Warto było wcześnie wstać, by późnym wieczorem wrócić. W końcu kupię sobie buty, a jutro wakacje!

Godz. 13

Wreszcie są! Nowiutkie, piękne czarne glany pasujące jak ulał. Cieszę się i niepokoję zarazem, bo wiem, że od jutra czekają na mnie odciski na piętach... Ale, co tam... Parę dni i nie będzie śladu.

Godz. 17

...to naprawdę było zbyt piękne. Przeszukałam wszystko. Po wyjściu ze sklepu wkładałam moją wypłatę do reklamówki z glanami. Nie ma. Ani złotówki. Wszystko przepadło, cholerna dziura... Z wakacji nici, a jakiś nierób pewnie cieszy się z cennego znaleziska. Ktoś na górze mnie nienawidzi.

15 lipca 20.. r.

Godz. 11

Po miesiącu wstawania przed 5, by na 6 udać się do wiejskiego sklepiku, by spędzić tam za ladą kilkanaście godzin, wreszcie dostałam wypłatę! Przeliczyłam. Pomyślałam sobie, że jednak warto było użerać się z paniami opowiadającymi o problemach w domu (przeważnie nie własnych, lecz problemach innych pań), uśmiechać się do podpitych miejscowych...

3 grudnia
Miałam dzisiaj wizytę u psychiatry. Już od kilku dni się jej bałam, bo musiałam iść tam sama. To kolejny krok do przodu, ale jednak nadal nie czułam się na tyle odważna i wiedziałam, że to będzie wyjątkowo trudne. Wizyta wiąże się z tym czego boję się najbardziej - kolejką pełną obcych ludzi, z którymi będę musiała rozmawiać. Już sam początek był okropny, spóźniłam się. W kolejce była tylko jedna kobieta, ale kiedy zapytałam o godzinę jej wizyty, nawet mi nie odpowiedziała. Strach mnie sparaliżował, nie wiedziałam co robić. Usiadłam na jakimś wolnym krześle i cała spięta czekałam, zastanawiając się czy wejdę przed nią czy po niej, a może już jest za późno i będę musiała umówić się na inny dzień, co oznaczałoby rozmowę z kolejną obcą osobą. Myśli ciągle nie dawały mi spokoju. Poźniej przyszedł jeszcze mężczyzna. Tak jak ja zapytał się dziwnej kobiety o godzinę, ale jemu też nic nie odpowiedziała. Usiadł obok mnie i zaczął mowić coś o tym, ze potrzebuje innych leków, bo przez te nie do końca dociera do niego co dzieje się wokół. Jednak ja byłam wtedy w swoim świecie. Zamknięta w swojej głowie, sama ze sobą, myślałam o tym, jak bardzo boję się tego, że ktoś coś do mnie mówi i równocześnie jak bardzo pasuję do tych dziwnych ludzi wokół mnie. Mimo że jest już po wszystkim, nadal jestem spięta i myślę dlaczego to spotkało właśnie mnie, dlaczego akurat ja muszę bać się wszystkich, którzy mnie otaczają, a przecież nie powinno tak być. Ktoś na górze mnie nienawidzi.

3 grudnia
Miałam dzisiaj wizytę u psychiatry. Już od kilku dni się jej bałam, bo musiałam iść tam sama. To kolejny krok do przodu, ale jednak nadal nie czułam się na tyle odważna i wiedziałam, że to będzie wyjątkowo trudne. Wizyta wiąże się z tym czego boję się najbardziej - kolejką pełną obcych ludzi, z którymi będę musiała rozmawiać. Już sam początek był okropny,...

11 styczeń 2001 r.Zbyt długo błądziłam myślami pomiędzy tym co może jest, a co mogłoby być już na pewno. Dziś postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Z jakiegoś względu przecież wpadłam na niego na internatowej stołówce, z jakiś względów długo po godzinach obiadu, co przecież jest absolutnym wyjątkiem. Bez przyczyny nie znalazłam się w pokoju u Marioli, właśnie wtedy, gdy on tam był. Nie policzę też dalszych przypadkowych spotkań, które nastąpiły po tych chwilach, gdy serce już wyrywało się z piersi na sygnał oka, a żołądek robił fiflaka. Jakoś też się tak stało ku mojej uciesze, że towarzystwa naszych pokojów się zakumplowały. Słodko jest dręczyć się myślami nad analizą każdych gestów i spojrzeń, aby ostatecznie wysnuć jedyny dla Ciebie słuszny wniosek, że coś się za nimi kryje. Za długo to jednak trwało. Szkołę kończyłyśmy dość późno, chłopcy, jak każdej środy przyszli po nas. Dziwnym trafem sparowaliśmy się odpowiednio i wybraliśmy inne drogi. Gdy od internatu dzieliła nas tylko jedna krzyżówka, ja musiałam wyznać to co czuję. Nie jestem zbyt śmiała w takich relacjach, jednak konsekwentnie pragnęłam końca tej słodkiej udręki niewiedzy co do kształtu wiszącego w powietrzu uczucia. Przed dość ruchliwym przejściem dla pieszych zasygnalizowałam zamiar rozpoczęcia rozmowy o czymś dla mnie ważnym. I bęc! Pamiętam, że przed uderzeniem i upadkiem na chodnik wszystko działo się jak w filmie w efekcie slow-emotion. Pomyślałam równocześnie, że ktoś na górze mnie nienawidzi.

11 styczeń 2001 r.Zbyt długo błądziłam myślami pomiędzy tym co może jest, a co mogłoby być już na pewno. Dziś postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Z jakiegoś względu przecież wpadłam na niego na internatowej stołówce, z jakiś względów długo po godzinach obiadu, co przecież jest absolutnym wyjątkiem. Bez przyczyny nie znalazłam się w pokoju u Marioli, właśnie wtedy, gdy...

Nie przypuszczałem, że może na człowieka spaść tyle klęsk jednocześnie…Wszedłem na lekcje i modliłem się, żeby jakoś ją przetrwać a potem jakimś cudem wręczyć Jej list, który pisałem do rana. Nie mogę przestać o Niej myśleć, nie mogę się na niczym skupić, nie umiem tak dłużej – czułem, że się uduszę, gdy Jej tego nie powiem. Albo nie napiszę. Pani M. postanowiła jednak przypomnieć za co jej nienawidzę i zrobiła niezapowiedzianą kartkówkę – bosko! Nie umiałem nic, olałem naukę na rzecz pisania listu, więc umiałem się jedynie podpisać. Moje dziesięć minut mijało nieubłaganie, więc gdy wskazówki odmierzyły już osiem z nich postanowiłem zrobić coś, czego nigdy nie robiłem. Początkowo próbowałem podpatrzeć, ale w końcu szeptem poprosiłem Ankę o pomoc. Byłem bliski skończenia, gdy Pani M. podeszła i wyszarpała mi kartkę. Na cały głos oznajmiła klasie, że załatwiłem sobie i przyjaciółce jedynkę. Nie chciałem początkowo oddać jej mojej pracy, więc odbierając mi ją siłą, zrzuciła zeszyt, który służył mi za podkładkę. Anka, choć załamana, podała mi go. Nie wiedziałem jeszcze wtedy, że zatrzymała list, który znalazła, „list do ukochanej”. Wszyscy śmiali się ze mnie, ale najbardziej nie mogłem znieść Jej szyderczego wzroku. Wybiegłem z klasy. Podczas obiadu Anka przyniosła mi otwartą kopertę z listem z dopiskiem „nie wierzę, że wolisz tą żmiję ode mnie…”. W kwadrans oblałem kartkówkę, skompromitowałem się przed Nią i straciłem moją najlepszą przyjaciółkę – ktoś na górze mnie nienawidzi!

Nie przypuszczałem, że może na człowieka spaść tyle klęsk jednocześnie…Wszedłem na lekcje i modliłem się, żeby jakoś ją przetrwać a potem jakimś cudem wręczyć Jej list, który pisałem do rana. Nie mogę przestać o Niej myśleć, nie mogę się na niczym skupić, nie umiem tak dłużej – czułem, że się uduszę, gdy Jej tego nie powiem. Albo nie napiszę. Pani M. postanowiła jednak...

14 luty XXXX
Mama nie pozwala mi zmienić szkoły!Nie wiem co mam zrobić!Taki wstyd!Gdybym mogła zapaść się pod ziemie albo chociaż umrzeć w tamtej minucie życia to właśnie bym to zrobiła.Często żałuje, że nie jestem jedną z tych cudownych postaci z Harrego Pottera, które potrafią nagle zniknąć.Najzwyklejszy w świecie dzień, który nie zapowiadał żadnej katastrofy.Rano jak zwykle zjadłam bez pośpiechu śniadanie, uczesałam się i ubrałam.Na godzinę 12 umówiłam się z Zosią i Agatą.W końcu miałyśmy iść razem na basen, są zimowe ferie. Na miejscu dołączyła do nas Magda i Justyna.Przyszło także kilka chłopaków z naszej szkoły: Janek, Adam, Wiktor i cudowny. OHH! CUDOWNY!! KRZYSIEK.. Jak ja uwielbiam na niego patrzeć! Jest MEGA SŁODKI!Na basenie nie było nawet dużo ludzi jak na ferie, sporo osób musiało powyjeżdżać na zimowe rodzinne wczasy.Na basenie bawiłyśmy się wyśmienicie z dziewczynami, któraś z nich zaproponowała żebyśmy poszły do jacuzzi, sama już nie pamiętam która.Poszłyśmy.Chwile siedziałyśmy razem i plotkowałyśmy, a potem dołączyli do nas chłopcy.Było trochę przyciasno bo jest to miejsce tylko dla 6 osób,ale było dość zabawnie.Obok mnie siedział Krzysiek, super nam się gadało. Jednak w pewnym momencie bardzo chciało mi się siku.Nie zdążyłam pójść do łazienki przed wejściem na basen n i stało się..zsikałam się w jacuzzi.. pamiętam tylko krzyk Krzyśka „O BOŻE! ONA SIĘ POSZCZAŁA!”. Nikt nie powiedział mi,że woda na basenie zmienia kolor..ktoś na górze mnie nienawidzi..

14 luty XXXX
Mama nie pozwala mi zmienić szkoły!Nie wiem co mam zrobić!Taki wstyd!Gdybym mogła zapaść się pod ziemie albo chociaż umrzeć w tamtej minucie życia to właśnie bym to zrobiła.Często żałuje, że nie jestem jedną z tych cudownych postaci z Harrego Pottera, które potrafią nagle zniknąć.Najzwyklejszy w świecie dzień, który nie zapowiadał żadnej katastrofy.Rano jak...

To szczęśliwy, bo wakacyjny lipcowy dzień 1988 r. Moja druga część pasji bycia wędkarzem, to odkrywanie nowych akwenów jako potencjalnych łowisk.
Przed świtem wyruszyłem z kumplem, z którym dzielę ową pasję w ponad 20 kilometrową trasę ku nowym łowiskom o których wiemy, że są. 8 kilometrów przed miejscem docelowym natknęliśmy się na strumień i rzuciła nam się w oczy odchodząca odeń odnoga. Interesowały nas wszelkie pływy i zbiorniki więc ukryliśmy rowery i postanowiliśmy sprawdzić dokąd prowadzi. Po 250 metrach, za skarpą, w wąwozie porośniętym trzciną i inną roślinnością lubującą wilgoć ukazało się nam rozlegle rozlewisko, w domniemaniu z rzutu wędkarskiego oka - bogate w rybę. Kumpel stwierdził, że to zbyt piękne aby tu wolno było łowić, ale brak jest zabezpieczenia dopływu na kilkudziesięciu metrach i tam pewnie także coś żeruje - miał rację (w obu przypadkach).
Tylko hodowlany karp jest tak naiwny i chwyta przynętę jakby mu urozmaicenia tylko w diecie brakowało. Po kilkudziesięciu minutach coś podświadomie kazało mi się rozejrzeć. Na stromym zboczu wąwozu, na granicy zarośli ujrzałem potężną postać która ładowała dubeltówkę, a potem był huk i mieliśmy poszarpane plecaki, na szczęście leżały z tyłu. Kumpel wczołgał się w zagłębienie terenu i zakrył dłońmi głowę, ja wskoczyłem do dopływu o stromych brzegach. Stoję tu w trzcinowym gąszczu, w dole, w grząskim dopływie, po kolana w bagnie, po pas w wodzie, a tam ktoś na górze mnie nienawidzi.

To szczęśliwy, bo wakacyjny lipcowy dzień 1988 r. Moja druga część pasji bycia wędkarzem, to odkrywanie nowych akwenów jako potencjalnych łowisk.
Przed świtem wyruszyłem z kumplem, z którym dzielę ową pasję w ponad 20 kilometrową trasę ku nowym łowiskom o których wiemy, że są. 8 kilometrów przed miejscem docelowym natknęliśmy się na strumień i rzuciła nam się w oczy...

7 Maj
Wiosenny dzień był piękny i słoneczny,jak
co soboty udałam się do pobliskiej księgarni aby kupić kilka nowych książek.
Niecałe pięć minut później byłam już na miejscu, gdy weszłam przywitała mnie jej właścicielka pani Ania.
Zapytałam jej czy są jakieś nowości odpowiedziała że tak, a ja z uśmiechem udałam się do działu z nowości.
Już po niecałych dwóch minutach w moim koszyku znajdowało się 4 książki.
Chyba wezmę jeszcze jedną-pomyślałam i zaczęłam szukać okładki która mogła by mnie zainteresować.
Moją uwagę przykuł grzbiet czarno-zielonej od razu po nią sięgnęłam i nie mogłam uwierzyć własnym oczom.
Był to czwarty tom mojej najukochańszej serii na którą czekałam cały długi rok,a który swą premierę miał mieć dopiero za miesiąc, zdziwiłam się trochę że znalazłam go na półce,ale to było nie istotne, najważniejsze było to że znowu zagłębie się w ten cudowny świat,a ukochani bohaterowie powrócą.
Już zaczęłam otwierać pierwszą stronę gdy nagle tekst zaczął się rozmazywać a wszystko wokół mnie zaczęło znikać.
Obudziłam się w swoim łóżku uświadamiając sobie że był to tylko sen a do premiery zostało mi cztery długie tygodnie. Jeszcze cztery długie tygodnie tęsknoty za bohaterami i całych ich światem.
Zastanawiałam się kto na górze jest taki dowcipny i zesłał mi taki sen,aby pogłębić mnie w jeszcze większej tęsknocie.
Wiedziałam jedno... Ktoś na górze mnie nie nienawidzi

7 Maj
Wiosenny dzień był piękny i słoneczny,jak
co soboty udałam się do pobliskiej księgarni aby kupić kilka nowych książek.
Niecałe pięć minut później byłam już na miejscu, gdy weszłam przywitała mnie jej właścicielka pani Ania.
Zapytałam jej czy są jakieś nowości odpowiedziała że tak, a ja z uśmiechem udałam się do działu z nowości.
Już po niecałych dwóch minutach w moim...