Ja miałam okazję poznać prababcię ze strony mojego taty. Jednak nie za dobrze ją pamiętam. Zmarla zanim skończyłam pięć lat. Ona miala wtedy ponad 90 lat. Mieszkała z jednym z rodzeństwa mojego dziadka. W pamięci widzę ją jako starszą babinkę u chustce na głowie. Pamiętam też, że trochę się jej bałam jako dziecko. Pewnie dlatego, że rzadko ją widywałam.

W mojej rodzinie opowiadano o miłości moich prapradziadków. Oboje nosili takie same nazwiska z tym, że mój prapradziadek był szlachcicem a moja praprababka była gosposią i pracowała u niego. Bardzo się kochali i moja praprababka zaszła w ciążę. Jednak jak to wtedy bywało nie liczyła się miłość a pochodzenie i nigdy nie mogli wziąć ślubu. Prapradziadek bardzo wspierał finansowo swoją miłość i dziecko. Posłał swojego syna do szkoły by się kształcił. Pradziadek - owoc zakazanej miłości - zdobył zawód stolarza. Jako jedyne dziecko we wsi umiał pisać i czytać czego uczył potem swoją żonę (tę babinkę, którą miałam przyjemność poznać). Stolarzem był bardzo dobrym i tego też uczył swoich synów. Parę lat temu mój dziadek wybrał się w daleką podróż do kościoła do którego razem ze swoim ojcem robił ławki dla wiernych. Stoją tam do dzisiaj i są w bardzo dobrym stanie. Talent i zamiłowanie prapradziadka do stolarstwa odziedziczył mój dziadek i kuzyn.

Ja miałam okazję poznać prababcię ze strony mojego taty. Jednak nie za dobrze ją pamiętam. Zmarla zanim skończyłam pięć lat. Ona miala wtedy ponad 90 lat. Mieszkała z jednym z rodzeństwa mojego dziadka. W pamięci widzę ją jako starszą babinkę u chustce na głowie. Pamiętam też, że trochę się jej bałam jako dziecko. Pewnie dlatego, że rzadko ją widywałam.

W mojej rodzinie...

Moją prababkę znam niestety tylko z opowiadań.
Miała aż dziewięcioro dzieci i udzielała się społecznie. W czasie wojny pomagała rannym żołnierzom; w zasadzie całe życie poświęciła innym.
Moja babcia z łezką w oku wspomina swoją mamę i jest jej przykro, że odeszła tak wcześnie.
Niestety w wieku 42 lat została postrzelona, znalazła się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiedniej porze. Ale to właśnie dzięki niej piątka jej dzieci (pozostałe już nie żyją) wyrosła na porządnych ludzi, którzy uważają, że najważniejszą wartością w życiu jest drugi człowiek.
Prababciu, gdziekolwiek jesteś, wiedz, że zawsze jesteś w naszych sercach. Jesteś naszą bohaterką!

Moją prababkę znam niestety tylko z opowiadań.
Miała aż dziewięcioro dzieci i udzielała się społecznie. W czasie wojny pomagała rannym żołnierzom; w zasadzie całe życie poświęciła innym.
Moja babcia z łezką w oku wspomina swoją mamę i jest jej przykro, że odeszła tak wcześnie.
Niestety w wieku 42 lat została postrzelona, znalazła się w nieodpowiednim miejscu o...

Mam duże szczęście, bo poznałam moje 3 prababcie i pradziadka. Jedna z nich, moja ukochana "babka" nadal żyje i dzięki mnie została praprababcią;) Co prawda jest w złym stanie zdrowia (przebyty udar), ale, na szczęście, jest w pełni świadoma i zawsze możemy sobie porozmawiać. Bliski kontakt miałam tylko z 2 prababciami i pradziadkiem, z którymi mieszkałam. Dziadek był kochany, robił dla mnie drewniane zabawki, uczył mnie jeździć na rowerze i... przeklinać;) Spacerowaliśmy razem po lesie, obiecywał, że będzie mnie odprowadzał do przedszkola, ale, niestety, tego nie dożył. To właśnie jego żona jest moją ostatnią żyjącą prababcią. Żywiołowa, malutka, wiecznie wystrojona i umalowana. Kiedy trafiła do szpitala, to od razu prosiła, bym przywiozła jej kredkę do brwi i szminkę. Zawsze będzie kojarzyła mi się z czerwonymi ustami i czarnymi brwiami. Teraz, choć obłożnie chora, dalej farbuje włosy i robi makijaż. W tym roku skończy 90 lat! Ma 3 ogromne szafy ubrań, z których 90% uszyła własnoręcznie. Kolekcjonerka butów,biżuterii i torebek - tę skłonność odziedziczyłam po niej;) Jej zupełnym przeciwieństwem była druga prababcia, z którą przyszło mi mieszkać. Skromna, cicha, nigdy nie miała makijażu na twarzy. Bardzo oczytana, uwielbiała książki, gazety. Zmarła 4 lata temu na alzheimera w wieku lat 91.
Moi pradziadkowie byli skarbnicą wiedzy o mojej rodzinie, wojnie, czasach odbudowy kraju. Cieszę się, że było dane mi ich poznać.

Mam duże szczęście, bo poznałam moje 3 prababcie i pradziadka. Jedna z nich, moja ukochana "babka" nadal żyje i dzięki mnie została praprababcią;) Co prawda jest w złym stanie zdrowia (przebyty udar), ale, na szczęście, jest w pełni świadoma i zawsze możemy sobie porozmawiać. Bliski kontakt miałam tylko z 2 prababciami i pradziadkiem, z którymi mieszkałam. Dziadek był...

Najbardziej lubiłam ją odwiedzać zimą, kiedy wścibscy sąsiedzi nie przesiadywali przed domami, a pijani bezrobotni przed małym sklepem spożywczym za mostem. Mogłam wtedy prawie niezauważona przemknąć przez wieś, pośród tych piętnastu domów, które ją stanowiły, aby dotrzeć do mieszkającej w przedostatnim domostwie stryjenki. Była żoną brata mojego dziadka. Pochodziła z Warmii, a na Mazury przeprowadziła się w niejasnych okolicznościach. Jakoś tak wyszło. Męża poznała w ostatnim roku wojny. Uciekał przed frontem z terenów obecnej Białorusi. On był wtedy uchodźcą bez pieniędzy, ona 26-letnią starą panną. W kolejnych latach on pił i uprawiał ziemię, ona zajmowała się dziećmi i udawała, że nie widzi upadku moralnego małżonka. Przeżyła go o ponad 40 lat. Kiedy przyjechałam do niej tamtego listopadowego dnia po ponad roku bez odwiedzin, wujek powiedział, że kompletnie ogłuchła. Mimo to usiadłam z nią w jej pokoju, pod wyblakłym świętym obrazkiem i zapytałam jak się czuje. Była maleńka, niczym pierwszoklasistka, a jej twarz pokrywała gęsta sieć zmarszczek. Była jednak bardzo piękna w swojej starości. Chętnie smuła opowieści o przeszłości i odpowiadała na moje pytania. Kiedy już się zmęczyła, chwyciła moją dłoń i powiedziała: ‘Wcale nie jestem głucha. Po prostu słucham tylko tych, których chcę. Takie przywileje daje starość’. Zmarła w zeszłym roku wieku 97 lat.

Najbardziej lubiłam ją odwiedzać zimą, kiedy wścibscy sąsiedzi nie przesiadywali przed domami, a pijani bezrobotni przed małym sklepem spożywczym za mostem. Mogłam wtedy prawie niezauważona przemknąć przez wieś, pośród tych piętnastu domów, które ją stanowiły, aby dotrzeć do mieszkającej w przedostatnim domostwie stryjenki. Była żoną brata mojego dziadka. Pochodziła z...

Miałam to szczęście, że poznałam moje wszystkie cztery prababcie i jednego pradziadka. I to właśnie jego najcieplej wspominam. Udało mu się przeżyć wojnę, od jej końca zajmował się gospodarstwem i to najbardziej lubił. Większość czasu spędzał poza domem, doglądając zwierząt – w szczególności uwielbiał konia, którego ja też kochałam, choć nigdy nie zdecydowałam się dosiąść. Wspominam pradziadka Stanisława jako osobę o stoickim spokoju, nie reagującą na dość częste wybuchy i zaczepki żony, która była bardzo ciężką w pożyciu osobą. Do dziś pamiętam moment, kiedy dowiedziałam się jaka jest przyczyna stoicyzmu dziadka, po którym babcine wrzaski spływały jak po kaczce. Okazało się, że pradziadek w międzyczasie praktycznie ogłuchł i dlatego nie reagował na zaczepki! Kiedy to odkryliśmy, rodzina od razu zorganizowała laryngologa i aparat słuchowy. Dziadek był bardzo szczęśliwy i zaskoczony, jak słaby był słuch. Kilka tygodni później podczas odwiedzin u pradziadków kolejny raz trzeba było do dziadka krzyczeć, żeby coś usłyszał. Było to bardzo dziwne, aparat słuchowy miał na miejscu. Dopiero gdy babcia wyszła po ciasto, dziadek wyjawił rodzinie, że odkąd znów słyszy babcię, to, kiedy jest w domu przykręca głośność w aparacie tak, by jednak jej nie słyszeć…

Miałam to szczęście, że poznałam moje wszystkie cztery prababcie i jednego pradziadka. I to właśnie jego najcieplej wspominam. Udało mu się przeżyć wojnę, od jej końca zajmował się gospodarstwem i to najbardziej lubił. Większość czasu spędzał poza domem, doglądając zwierząt – w szczególności uwielbiał konia, którego ja też kochałam, choć nigdy nie zdecydowałam się dosiąść....

Na 60-tą rocznicę ślubu moich dziadków postanowiłam im podarować drzewo genealogiczne naszej rodziny i to był strzał w dziesiątkę, bo wzruszeniom nie było końca. Podczas zbierania materiałów miałam okazję do wysłuchania wielu ciekawych historii o moich przodkach i czasami w czeluściach starej skrzyni odkryć podniszczone fotografie. Jako najmłodsza z kuzynostwa miałam okazję poznać tylko 1 prababcię, Rózię. Jednak ze względu na mój mały wiek wspomnienia mocno się zacierają, ale jedyne wyraźne, jakie mi zostało, to nazywanie jej "Babcia z jednym ząbkiem" ... i tak ją wspominamy do dziś :)

Na 60-tą rocznicę ślubu moich dziadków postanowiłam im podarować drzewo genealogiczne naszej rodziny i to był strzał w dziesiątkę, bo wzruszeniom nie było końca. Podczas zbierania materiałów miałam okazję do wysłuchania wielu ciekawych historii o moich przodkach i czasami w czeluściach starej skrzyni odkryć podniszczone fotografie. Jako najmłodsza z kuzynostwa miałam okazję...

Niestety nie poznałam pradziadków. Los wynagrodził mi to w przecudownej osobie mojego dziadka. Jego nadzwyczajność objawiała się w ogromnej cierpliwości, delikatności i szlachetności. Przeżył z moją babcią ponad 50 lat i nigdy nie podniósł na nią głosu. Mimo leciwości i wielu schorzeń, za każdym razem gdy zasiadał do niedzielnego obiadu ubierał garnitur. Zawsze miał dla wszystkich czas, ciepłe słowo i uśmiech. Zapewne zabrzmi to banalnie, ale z jego oczu biła tak ogromna słodycz i miłość, że choć był pomarszczony i niedołężny, nie istniał dla mnie wówczas żaden przystojniejszy mężczyzna. Do dziś mam łzy w oczach, gdy wspomnę pierwszy dłuższy wyjazd z klasą i nadzwyczajny powrót. Byłam wówczas bardzo wrażliwa i uczuciowa. Po tygodniu oddzielenia od rodziny i domu, kiedy w końcu wracaliśmy, okazało się że wszyscy moi bliscy są zajęci i nikt nie przyjdzie mnie odebrać. Czułam się tak odtrącona, że z trudem powstrzymywałam się od płaczu. Gdy wróciłam sama do domu, okazało się że dziadek zniknął - poszedł po mnie ale pomylił ulice i zgubił się. Długo go szukaliśmy i oczywiście gdy już znaleźliśmy, wszyscy byli zdenerwowani. Usłyszał wtedy wiele okropnych słów na swój temat. Nie wystarczyło mi odwagi by stanąć w jego obronie i bałam się, że uzna mi to za złe, lub że to moja wina. Gdy już wysłuchał całej litanii złośliwości, spojrzał na mnie z taką miłością i zrozumieniem, że momentalnie cały niepokój wyparował. Po wszystkim długo płakałam ze wzruszenia: nad tym jaki świat jest niesprawiedliwy i jak to możliwe darzyć kogoś tak wielką i bezinteresowną miłością.

Niestety nie poznałam pradziadków. Los wynagrodził mi to w przecudownej osobie mojego dziadka. Jego nadzwyczajność objawiała się w ogromnej cierpliwości, delikatności i szlachetności. Przeżył z moją babcią ponad 50 lat i nigdy nie podniósł na nią głosu. Mimo leciwości i wielu schorzeń, za każdym razem gdy zasiadał do niedzielnego obiadu ubierał garnitur. Zawsze miał dla...

Najstarszą osobą ze mną spokrewnioną, którą poznałam, była moja babcia ze strony matki. Gdy byłam bardzo mała, czytała mi książki – głównie „Pchłę Szachrajkę”, której chciałam słuchać na okrągło – a także kupowała mi słodycze i rozpieszczała w miarę swoich ówczesnych możliwości. Myślę, że jednym z najmilszych moich wspomnień, w którym się pojawia, jest sytuacja, gdy któregoś razu wyjechała do sanatorium, a mi, jako że miałam zaledwie parę lat i nic jeszcze nie rozumiałam, było bardzo przykro z powodu jej nieobecności, toteż, gdy wróciła w końcu do domu, rozpłakałam się ze szczęścia.

Najstarszą osobą ze mną spokrewnioną, którą poznałam, była moja babcia ze strony matki. Gdy byłam bardzo mała, czytała mi książki – głównie „Pchłę Szachrajkę”, której chciałam słuchać na okrągło – a także kupowała mi słodycze i rozpieszczała w miarę swoich ówczesnych możliwości. Myślę, że jednym z najmilszych moich wspomnień, w którym się pojawia, jest sytuacja, gdy...

Oj, był w mojej rodzinie praprzodek godzien wspomnienia. Mogłabym opowiadać wiele, choć jestem jedynie prawnuczką jej kuzyna. Ciocia całym swoim życiem dbała bowiem o więź. Splatała ją bezustannie, znała daty urodzin i kierunki studiów. Krążyła po rodzinie rozsypanej po Polsce i zostawała „nie na długo, tak na trzy tygodnie”.
Jak nikt inny umiała dziękować. I robiła to bez przerwy.
Zostanie zapamiętana. Za łóżko polowe na środku Łodzi, na którym jadła lody; rękę na temblaku i pokaźny okład lat na karku, które nie przeszkodziły jej brykać po skraju oczka wodnego. Za listy, które nigdy się nie zmieściły, bo zawsze było coś do dodania na marginesie.
Ze wszystkim zdążyła. Kochać kościoły i wierzyć w moc modlitwy; szanować mundur żołnierski i lekarski fartuch. Za wszystko przeprosić. I to najmniej trzy razy. O wszystko zapytać, bo wszystko ją obchodziło.
Nie skłamię, jeśli powiem, że o bliskość ciocia dba nadal. W dniu jej pogrzebu stałam w tłumie „dziesiątej wody po kisielu”, która czuła, że straciła ważnego członka rodziny. Po tym jak wygłosiłam słowa pożegnania, wciśnięto mi do ręki rząd cyfr spisanych ołówkiem na higienicznej chusteczce. Pani, która czekała na mój telefon pod tym numerem okazała się być przyjaciółką cioci. Wiedziała o mnie co nieco i o tak - jest moją pokrewną duszą...

Oj, był w mojej rodzinie praprzodek godzien wspomnienia. Mogłabym opowiadać wiele, choć jestem jedynie prawnuczką jej kuzyna. Ciocia całym swoim życiem dbała bowiem o więź. Splatała ją bezustannie, znała daty urodzin i kierunki studiów. Krążyła po rodzinie rozsypanej po Polsce i zostawała „nie na długo, tak na trzy tygodnie”.
Jak nikt inny umiała dziękować. I robiła to bez...

Gdy mój Dziadziuś miał 95 urodziny spotkaliśmy się całą, wielką wielopokoleniową rodziną na uroczystym obiedzie. Niektórych ciotek nie widziałam od lat, innych zupełnie nie pamiętałam. Przez kilka godzin przysiadałam się do każdego gościa i podpytywałam o nasze koligacje rodzinne. Każdy pamiętał innych przodków i inne daty. Wzięłam kartkę i zaczęłam notować imiona, nazwiska i daty. Było tego naprawdę dużo. Powstał w mojej głowie pomysł zrobienie drzewa genealogicznego. Po powrocie do domu zagrzebałam się na portalach internetowych pomagających odszukać rodowe korzenie. Robiłam wycieczki po cmentarzach i grzebałam w księgach parafialnych. Z wypiekami na twarzy łączyłam nazwiska panieńskie, daty ślubów, urodzeń, imiona ojców i dogrzebywałam się do kolejnych pokoleń. Dotarłam do roku 1835. Po wielu dniach pracy dokonałam niezwykłego odkrycia. Pradziadek mojej Babci miał siostry, bliźniaczki - Michalinę i Józefę. Józefa wyszła za mąż za Rocha i z tego związku urodziło się 6 dzieci. Była to połowa XIX w. i śmiertelność dzieci była ogromna, i niestety piątka z nich zmarła. Przeżył tylko jeden synek - Wincenty. Gdy dorósł, ożenił się i spłodziła syna Ignacego, a ten mojego Dziadka! Okazało się, że moja Babcia i Dziadek byli ze sobą spokrewnieni! Mieli wspólnych Pra-pra-dziadków!
Mój Dziadziuś zmarł w zeszłym roku, w wieku 97 lat. To dzięki niemu zainteresowałam się historią rodziny i powstało to niezwykłe drzewo naszej familii liczące ponad 330 osób.

Gdy mój Dziadziuś miał 95 urodziny spotkaliśmy się całą, wielką wielopokoleniową rodziną na uroczystym obiedzie. Niektórych ciotek nie widziałam od lat, innych zupełnie nie pamiętałam. Przez kilka godzin przysiadałam się do każdego gościa i podpytywałam o nasze koligacje rodzinne. Każdy pamiętał innych przodków i inne daty. Wzięłam kartkę i zaczęłam notować imiona, nazwiska...