Za oknem zaczął prószyć śnieg, było już po 17.00, a ja dopiero wróciłam z pracy. Kolejne nadgodziny — pomyślałam, ale czego się nie robi dla kolegów, gdyby nie ja Zosia i Jarek siedzieliby codziennie do 20.00. Spojrzałam na kuchenny kalendarz, na którym widniała data 14.12.2017,święta były już za pasem, a ja nie miałam żadnych prezentów. Zmęczenie dawało mi się we znaki. Marzyłam tylko o ciepłym prysznicu i czekoladzie na gorąco. Kiedy już się wykąpałam i zrobiłam czekoladę, usiadłam sobie na kanapie. Popijając czekoladowy napój, zaczęłam oglądać program informacyjny.
Nagle usłyszałam trzask, poderwałam się na równe nogi i pobiegłam do kuchni, skąd dochodził hałas. Na podłodze leżała roztrzaskana miska, nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie małe istoty, które stały obok rozbitego naczynia. Były to dwa małe stworzenia, wyglądem przypominający krasnoludki. Kiedy weszłam do kuchni owe istoty, nie zauważyły mnie, ponieważ kłóciły się o rozbitą miskę. Dopiero po chwili mnie ujrzały. Byłam w taki szoku, że opadła mi przysłowiowa kopara. Przez moment nie słyszałam, co tajemnicze istoty do mnie mówią. Dopiero po chwili dotarł do mnie sens ich wypowiedzi. Okazało się, że krasnoludki są w rzeczywistości elfami Św. Mikołaja, które miały mi do przekazania wiadomość. Pomocnicy Mikołaja dali mi do zrozumienia, że w tym roku nie dostanę prezentów, bo nie wyrobiłam tygodniowej normy pracy i przez najbliższy rok muszę zostawać w pracy dłużej. Przerażona zaczęłam krzyczeć. Obudziłam się na podłodze, na szczęście to był tylko sen.

Za oknem zaczął prószyć śnieg, było już po 17.00, a ja dopiero wróciłam z pracy. Kolejne nadgodziny — pomyślałam, ale czego się nie robi dla kolegów, gdyby nie ja Zosia i Jarek siedzieliby codziennie do 20.00. Spojrzałam na kuchenny kalendarz, na którym widniała data 14.12.2017,święta były już za pasem, a ja nie miałam żadnych prezentów. Zmęczenie dawało mi się we znaki....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znowu pod moimi drzwiami dziecko sąsiadów zostawia zabawkę. Po raz kolejny obiecuję sobie, że porozmawiam z nimi na ten temat, ale jakoś gdy zaczynam nie potrafię przejść do tematu, więc zostawiam lalkę pod ich mieszkaniem. Tego samego dnia zasypiając słyszę śmiech dziecka na korytarzu. Ignoruję go, ale dźwięk jest coraz głośniejszy. Marudząc pod nosem podchodzę do drzwi i spoglądam przez judasza. Nic. Otwieram drzwi i wychodzę na zewnątrz w poszukiwaniu źródła dźwięku. Serce zaczyna walić mi o żebra, a z ust unosi się delikatna para. Temperatura wokół mnie z każdym krokiem coraz bardziej spada, wreszcie dochodzę do windy w momencie, gdy one się otwierają. Ku mojemu zdziwieniu nikt nie wysiada, więc podchodzę do nieoświetlonego dźwigu i zaglądam do środka. Widzę delikatny zarys postaci na podłodze razem z podniszczonymi zabawkami. Chłopiec podnosi głowę i patrzy na mnie z nadzieją w oczach.

— Pobawisz się ze mną?— odpowiada cicho widmo.

Znowu pod moimi drzwiami dziecko sąsiadów zostawia zabawkę. Po raz kolejny obiecuję sobie, że porozmawiam z nimi na ten temat, ale jakoś gdy zaczynam nie potrafię przejść do tematu, więc zostawiam lalkę pod ich mieszkaniem. Tego samego dnia zasypiając słyszę śmiech dziecka na korytarzu. Ignoruję go, ale dźwięk jest coraz głośniejszy. Marudząc pod nosem podchodzę do drzwi i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Znam twoją przyszłość. Jesteś ciekawa? Zadzwoń: 600 100 200- przeczytałam na ulotce, którą wyciągnęłam ze skrzynki.
-Naciąganie naiwnych na kasę- pomyślałam.
Nie miałam nigdzie w pobliżu kosza na śmieci, więc włożyłam ulotkę do kieszeni kurtki i poszłam na spacer z psem.
Spędziłam cały dzień tak jak zazwyczaj. Wieczorem już miałam iść spać, gdy zadzwonił telefon.
-Kto może do mnie dzwonić przed północą?- pomyślałam.
Popatrzałam na ekran komórki. Nieznany numer: 600 100 200.
Odebrałam.
-Czemu nie zadzwoniłaś?- wyszeptał.
-Halo. Kto mówi?- odpowiedziałam.
-Wiem, że chcesz wiedzieć- szeptał dalej.
-Przepraszam musi to być pomyłka.
-Nie to nie jest pomyłka. Spotkamy się prędzej niż myślisz...
-Nic nie rozumiem-odpowiedziałam. Już miałam się rozłączyć, gdy usłyszałam..
-...maleńka...- szepnął.
Tak mówił do mnie tylko mój były chłopak, który pięć lat temu zginął w wypadku samochodowym. W tym momencie doszło do mnie, że skądś znam ten głos.
-Boże, to on, ale to przecież niemożliwe- pomyślałam.
Rozłączyłam się i przez resztę nocy leżałam w łóżku analizując tę rozmowę.
Miałam nadzieję, że to tylko głupi żart. Potem przypomniałam sobie o znalezionej w skrzynce ulotce i ogarnął mnie strach.
Nie mogłam się doczekać poranka i obiecałam sobie, że nigdy więcej nie odbiorę telefonu od nieznanego numeru.
Boję się co przyniesie mi przyszłość...

-Znam twoją przyszłość. Jesteś ciekawa? Zadzwoń: 600 100 200- przeczytałam na ulotce, którą wyciągnęłam ze skrzynki.
-Naciąganie naiwnych na kasę- pomyślałam.
Nie miałam nigdzie w pobliżu kosza na śmieci, więc włożyłam ulotkę do kieszeni kurtki i poszłam na spacer z psem.
Spędziłam cały dzień tak jak zazwyczaj. Wieczorem już miałam iść spać, gdy zadzwonił telefon.
-Kto może...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W tym domu pracuję od piętnastu lat. Tyle czasu upłynęło i szefostwo nigdy nie traktowało mnie jedynie jako służącej, ale jak członka rodziny.
Karol i Ewa zawsze byli życzliwi i uprzejmi. Gdy o coś poprosiłam nie było nigdy problemów. Tego dnia chciałam wyjść wcześniej, na co wyrazili zgodę. Ale wiedziałam, że dzieciaki mają wycieczkę szkolną, dlatego żeby ze wszystkim zdążyć przyszłam trzy godziny wcześniej. Często tak robiłam i dla Pana Karola i Pani Ewy nie był to żaden problem.
Jednak tego dnia, gdy przyszłam drzwi nie były zamknięte i już wydało mi się to podejrzane, bo Karol i Ewa mieli zaplanowany bankiet na poprzedni dzień i planowali nie wracać na noc.
Weszłam do środka i zaczęłam rozglądać się po domu. Niby wszystko wyglądało jak zawsze. Nagle usłyszałam krzyk Anki - nastoletniej córki Karola i Ewy. Dochodził z sypialni na górze. Wtem ujrzałam ją i mężczyznę, w którym rozpoznałam Pawła, męża Iwony - najlepszej przyjaciółki Pani Ewy. Kłócili się jak stare dobre małżeństwo. Stanęłam w kuchni, tak aby nie zauważyli mojej obecności i nasłuchiwałam ich wzajemnych oskarżeń wobec siebie.
Wniosek był jeden. Oni mają romans, a Anka chce, żeby Paweł odszedł od rodziny, na co on się nie godzi. Wie, że wtedy straci wszystko, bo cały majątek odbierze mu żona. Nie mogłam uwierzyć w to co widziałam i słyszałam. Paweł wybiegł z domu, a Anka nieświadoma, że ktokolwiek ich widział znikła w swoim pokoju. Tylko co ja mam teraz zrobić, czy powinnam komukolwiek mówić o tym, że widziałam tutaj Pawła? Wolałabym abym przyszła normalnie do pracy i o niczym nie wiedziała.

W tym domu pracuję od piętnastu lat. Tyle czasu upłynęło i szefostwo nigdy nie traktowało mnie jedynie jako służącej, ale jak członka rodziny.
Karol i Ewa zawsze byli życzliwi i uprzejmi. Gdy o coś poprosiłam nie było nigdy problemów. Tego dnia chciałam wyjść wcześniej, na co wyrazili zgodę. Ale wiedziałam, że dzieciaki mają wycieczkę szkolną, dlatego żeby ze wszystkim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Do zobaczenia! Dobranoc!- krzyknęłam, wychodząc z domu mojej przyjaciółki. Siostra miała do mnie dołączyć po drodze i miałyśmy wracać do domu razem przez cmentarz.Było już ciemno. Dawno po zmroku. Księżyc w pełni. Gdy sięgnęłam po telefon do kieszeni kurtki,zauważyłam, że właśnie nadchodzi.
- Hej, co u Natki?- pyta
- Cześć, dobrze, czuje się już lepiej. Powoli dochodzi do siebie po wypadku. A jak było w pracy?- pytam
- AAAaaahhh,... ten koleś doprowadza mnie do szału,wiecznie mu coś nie pasuje. Chyba będę musiała pomyśleć nad zmiana pracy. W tych warunkach nie da się skupić.
-hahhaha, może po prostu mu się podobasz?
-Weź przestań. Ciekawe co na obiad. Umieram z głodu.
Kierujemy się do głównej bramy i wchodzimy na cmentarz.
- Jak chcesz to mam chyba jakiegoś batonika w torebce.
-Nie, dzięki. Jakoś wytrzymam, dom już niedaleko.
-Ok.
Nagle czuję jak czyjaś ręka łapie mnie za kostkę i grunt usuwa mi się spod nóg. Upadam. Siostra wpada w panikę.Krzyczy - Kinia! Co się stało! Odwraca się do mnie i podbiega żeby mi pomóc. Wtedy widzimy jakąś zjawę nie z tego świata. Słyszę jak z jej gardła wydobywa się krzyk. Jestem przerażona. Nie mogę się uwolnić z tego uścisku. W mojej głowie przewija się wiele myśli. Boję się, że zostanę tu na zawsze.
W końcu moja siostra rzuca mi się na ratunek, mimo tej paskudnej zjawy, która trzyma mnie za nogę, nie okazuje strachu, wyrywa mnie z jej szpon i mnie podnosi,nie tracąc rozumu uciekamy. Siostra cały czas trzyma mnie za rękę. Boję się obejrzeć czy to coś nie biegnie za nami. Prawie wypluwam płuca, ale biegnę przed siebie, aby jak najdalej stąd uciec i czym prędzej znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Czuję jak poraniona noga mi pulsuje przeszywającym bólem. Docieramy do domu. Siostra pyta czy ze mną w porządku. I zwraca uwagę na moją poranioną nogę. Kiedy już jesteśmy w środku bezpieczne, idziemy na górę opatrzeć moją nogę. Wtedy zadaję jej pytanie
- Czy ty też to widziałaś?
- Co takiego?
- Zjawę, jakby nie z tego świata. Była okropna. Chwyciła mnie za nogę. Dobrze że ją przegoniłaś.
- O czym Ty mówisz. To był konar. To o niego się zaczepiłaś i dla tego upadłaś i skaleczyłaś się w nogę.
Przełykam ślinę. Czy tylko ja ją widziałam? Czy naprawdę tam była, a może mi się wydawało, przez tą noc. Przypominam sobie jak wyglądała, jej twarz. Żółte, przerażające oczy, kościste ręce,twarz wykrzywioną i szarą...

************

Nagle się budzę.Cała zlana potem.Krzycząc z przerażenia.Zastanawiając się czy to była jawa czy sen. Słyszę jak drzwi do mojego pokoju się otwierają i wchodzi ...moja siostra.
- Przyszłam upewnić się czy wszystko w porządku? Miałaś zły sen? Słyszałam twój krzyk.
- To tylko zły sen. - Mówię. Sama do końca w to nie wierząc. Ten sen był taki realny. Siostra siada obok mnie na łóżku i mnie obejmuje. W jej uścisku czuję się bezpiecznie. Nie straszny mi żaden demon.

- Do zobaczenia! Dobranoc!- krzyknęłam, wychodząc z domu mojej przyjaciółki. Siostra miała do mnie dołączyć po drodze i miałyśmy wracać do domu razem przez cmentarz.Było już ciemno. Dawno po zmroku. Księżyc w pełni. Gdy sięgnęłam po telefon do kieszeni kurtki,zauważyłam, że właśnie nadchodzi.
- Hej, co u Natki?- pyta
- Cześć, dobrze, czuje się już lepiej. Powoli dochodzi do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Co za jędza, mogła mi tę dwójkę postawić - mamrotałam, wracając ze szkoły. Nienawidziłam tej matematyczki, zawsze robiła coś na złość. To ocenę obniżyła za brak zapisanej daty, to dała uwagę za szeptanie w bibliotece.
Nigdy nie wiedziałam, dlaczego mnie nie lubiła.

Postanowiłam iść przez las, mimo że była to dłuższa droga do domu.
Przechodziłam akurat koło dużego dębu, którego nazywałam Las, kiedy obok mnie coś wybuchło. Poleciałam kilka metrów dalej i potoczyłam się po ziemi. Plecak leżał obok mnie z urwanymi ramiączkami. Moje czoło było lepkie i mokre od jakiejś substancji. Automatycznie skierowałam rękę w stronę bolącego miejsca i zrozumiałam, że leci mi krew. Podniosłam głowę i ją zauważyłam.
Była cała ubrana na czarno, co kontrastowało z jej bladą skórą i białymi włosami. Stała przez chwilę zgarbiona, po czym się wyprostowała. Ku mojemu przerażeniu odwróciła się i wyciągnęła z pochwy srebrny miecz. Skierowała go w moją stronę.
- Gdzie jestem? - zasyczała groźnie. Na gałęzi dębu usiadło kilka ptaków. Jaskółek, bodajże.
- Kim jesteś? - zdołałam wyjąkać. Uśmiechnęła się do mnie, a ja wiedziałam, że ten uśmiech nie mógł znaczyć nic dobrego. Coraz więcej ptaków przylatywało nad gałąź.
- Głupia... - mruknęła, jeżdżąc bronią tuż przed moją twarzą. - Jestem Jaskółką.
Nagle cała gromada ptaszysk sfrunęła prosto na mnie. Zaczęły dziobać moje ciało, rozrywać skórę i wyrywać włosy. Wrzeszczałam z bólu i szamotałam się, próbując pozbyć się tych potworów.
Lecz było ich coraz więcej.
Ostatnie co pamiętam, to jej białe, zamglone oczy, patrzące na mnie z chorą satysfakcją.

- Co za jędza, mogła mi tę dwójkę postawić - mamrotałam, wracając ze szkoły. Nienawidziłam tej matematyczki, zawsze robiła coś na złość. To ocenę obniżyła za brak zapisanej daty, to dała uwagę za szeptanie w bibliotece.
Nigdy nie wiedziałam, dlaczego mnie nie lubiła.

Postanowiłam iść przez las, mimo że była to dłuższa droga do domu.
Przechodziłam akurat koło dużego dębu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze lubiłam długie przebieżki ale tym razem naprawdę przeholowałam. Zapuściłam się pod sam las,a trochę tu strach biegać samej i to o tej porze.. Lepiej wracam szybko do domu.Odwracam się i w oddali.. widzę ją. Dziwaczna postać cala na czarno, do tego zakapturzona wygląda zupełnie jak... śmierć. Szybko przebiega mi przez myśl, ale odganiam tę wizję i pędem ruszam do domu. Może to tylko jakaś staruszka szuka drewna na rozpałkę i ubrała kaptur aby jej leśniczy nie pogonił? Próbuję uspokajać sama siebie, ale czuję chłód na plecach na myśl o tej demonicznej postaci. Gdy dobiegam do domu jeszcze odruchowo sprawdzam skrzynkę- może tym razem napisał? Jak co dzień łudzę się, by znów się rozczarować. Ale tym razem jest inaczej! Z bijącym sercem wyciągam ze skrzynki kopertę... Jest zupełnie czysta- brak adresu odbiorcy i stempla pocztowego. Otwieram ja drżącymi rękoma...
" POPEŁNIŁAŚ BŁĄD- CZEKA CIE KARA. JUTRO W LESIE O TEJ SAMEJ PORZE"
Wygląda jak głupi żart, ale jestem przerażona przypominając sobie spotkanie sprzed kilkunastu minut... Jutro barykaduje się w domu i spędzę tam cały wieczór!

Jutro
Nadszedł wieczór i czuje lekki niepokój w związku z tym dziwnym anonimem. W ciągu dnia jakoś o tym nie myślałam, ale teraz popadam w lekką paranoję. Ostrożnie wyglądam przez okno. Ufff..wszystko wygląda jak zwykle, muszę przestać panikować. Ale co to? Koperta na wycieraczce? Ze zgrozy brakuje mi tchu. W ułamku sekundy otwieram drzwi, łapię ją i już jestem z powrotem zamknięta na wszystkie zamki. Otwieram.
"NIE PRZYSZŁAŚ. IDĘ PO CIEBIE."

Zawsze lubiłam długie przebieżki ale tym razem naprawdę przeholowałam. Zapuściłam się pod sam las,a trochę tu strach biegać samej i to o tej porze.. Lepiej wracam szybko do domu.Odwracam się i w oddali.. widzę ją. Dziwaczna postać cala na czarno, do tego zakapturzona wygląda zupełnie jak... śmierć. Szybko przebiega mi przez myśl, ale odganiam tę wizję i pędem ruszam do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Czekam na ciebie dzisiaj w naszej pizzerii o 18:30.”
To dziwne… pomyślała Monika. Nigdy z nikim nie umawiała się w pizzerii, skądinąd jedynej w mieście. Kartkę z taką informacją znalazła w zapisaną w swoim telefonie. Kto mógł zapisać jej taką wiadomość skoro wszystkie aplikacje ma poblokowane.
****
Pomimo odczuwanego lęku dziewczyna postanowiła udać się na spotkanie z tajemniczym nadawcą wiadomości.
- Cześć kochanie.
Monika spogląda na wysokiego człowieka, który nagle, nie wiadomo skąd pojawia się tuż przed nią.
- Cześć – Monika zaczyna niepewnie.
Chłopak uśmiecha się do niej, po czym kiwa ręką na kelnera.
- Dzień dobry, co państwu podać?
Monika ma już powiedzieć, że ma ochotę na sałatkę grecką
- Dla mojej narzeczonej poproszę sałatkę grecką a ja napiję się piwa.
- Co tak na mnie patrzysz? Przecież wiem, że uwielbiasz sałatkę grecką.
- Przepraszam, ale może mnie pan z kimś pomylił. Nie znam pana.
- Nie poznajesz mnie?
- Nie przypominam sobie pana.
Chłopak posmutniał.
- Monia zaczynam się o ciebie martwić. Ale ok. Ja jestem Paweł. Poznaliśmy się na sylwestrze 2017/2018 na balu tramwajarza. Jestem księgowym w tramwajach warszawskich. Ty natomiast przyszłaś jako osoba towarzysząca mojego kolegi Sławka Domagały. Między nami od razu zaiskrzyło. W czerwcu 2018 roku oświadczyłem ci się na Ibizie, gdzie pojechaliśmy na wakacje. Zaskoczyłem cię, ale zgodziłaś się od razu. Zarezerwowaliśmy już salę „Dworek” w Krzeszowicach na 8 sierpnia 2019 roku. Przypomina ci się kochanie? – chłopak uśmiechnął się do niej troskliwie.
- Ale… - zaczęła. - dzisiaj jest dopiero 22 listopada 2017.

„Czekam na ciebie dzisiaj w naszej pizzerii o 18:30.”
To dziwne… pomyślała Monika. Nigdy z nikim nie umawiała się w pizzerii, skądinąd jedynej w mieście. Kartkę z taką informacją znalazła w zapisaną w swoim telefonie. Kto mógł zapisać jej taką wiadomość skoro wszystkie aplikacje ma poblokowane.
****
Pomimo odczuwanego lęku dziewczyna postanowiła udać się na spotkanie z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trzecia w nocy, zapala się światło w moim pokoju. Budzę się, ale nie widzę drzwi, więc czekam kto wejdzie dalej udając że śpię. Nikt nie wchodzi, gaśnie światło. Cała sytuacja trwała dosłownie kilka sekund, było zupełnie cicho i nic nie słyszałam. To nie mógł być żaden z domowników, oni zawsze robią mnóstwo hałasu. Przerażona wstaję, podchodzę do lekko uchylonych drzwi, próbuję cokolwiek zobaczyć. Nie wypatrzyłam nieproszonych gości, ale nie uspokoiło mnie to. Na ziemi leżała mała karteczka. Jej treść była krótka, ale nad wyraz znacząca. "Jutro umrzesz". Położyłam się, ale nie zmrużyłam oka do rana. Wstałam wcześniej niż zazwyczaj i przejrzałam social media. Na Facebooku dwie informacje o pogrzebach. Na Instagramie reklama trumien. Jeszcze wczoraj zignorowałabym to, ale po wydarzeniach minionej nocy nie byłam w stanie przestać o tym myśleć. Wyszłam z domu wcześniej, żeby w trakcie drogi bardziej uważać na samochody i inne niebezpieczeństwa. Bezpiecznie dotarłam do szkoły, ale nie przestałam się niepokoić. Po drodze widziałam tłum żałobnikówi, na języku polskim omawialiśmy Chłopów - śmierć Boryny. Znerwicowana wracam do domu. Wszystko się uspokoiło. Pomyślałam - co za dziwny zbieg okoliczności. Pewnie ta kartka to tylko żart, a całą resztę teorii dorobiłam ja. Otwieram dom. Byłam tak radosna, że nawet nie wydało mi się podejrzane, że drzwi nie były zamknięte na klucz. Wchodzę głodna do kuchni. Serce mi zamiera. Widzę kogoś, kogo zdecydowanie nie powinnam widzieć. Odwraca się w moją stronę. Już wiem, że to nie żarty. Widzę pistolet, słyszę huk, czuję ból, już mnie nie ma.

Trzecia w nocy, zapala się światło w moim pokoju. Budzę się, ale nie widzę drzwi, więc czekam kto wejdzie dalej udając że śpię. Nikt nie wchodzi, gaśnie światło. Cała sytuacja trwała dosłownie kilka sekund, było zupełnie cicho i nic nie słyszałam. To nie mógł być żaden z domowników, oni zawsze robią mnóstwo hałasu. Przerażona wstaję, podchodzę do lekko uchylonych drzwi,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dryń, dryń, budzik. Poniedziałek, szósta rano. Jak mi się nie chce wstawać.
- Kawy, kawy, królestwo za kawę.
- Proszę, oto Pani kawa. Podwójne latte macchiato.
- Czym, kim jesteś? Co tu robisz?
- Jestem Pani sługą, milady. Moim zadaniem jest spełniać wszystkie Pani prośby, milady.
- Ok, jak się nazywasz i skąd się tu wziąłeś?
- Nazywam się Szczęślitek i jestem skrzatem domowym.
- Skrzatem domowym? Jak? Przecież one istnieją tylko w Harrym Potterze.
- Masz rację. Przybywam z Hogwartu, mieszkałem tam od urodzenia. Bardzo lubimy Hermionę Granger, ponieważ założyła Stowarzyszenie WESZ. A to chyba Twoja idolka, prawda milady?
- Jasne, ubóstwiam ją. Stowarzyszenie Walki o Emancypację Skrzatów Zniewolonych jest, moim zdaniem, bardzo ważne. Dalej nie rozumiem, skąd się tu wziąłeś?
- Hermiona Granger się o Tobie dowiedziała i stwierdziła, że mnie potrzebujesz, bo masz ciężki okres w życiu, dużo pracy, no i jestem. Przyjechałem na pół roku, później wracam do Hogwartu.
- Naprawdę, super, dzięki wielkie, potem jakoś podziękuję Hermionie. W takim razie poproszę jajecznicę i sałatkę z pomidorów.
- Robi się, milady.
To będzie udany dzień. I udane sześć następnych miesięcy.

Dryń, dryń, budzik. Poniedziałek, szósta rano. Jak mi się nie chce wstawać.
- Kawy, kawy, królestwo za kawę.
- Proszę, oto Pani kawa. Podwójne latte macchiato.
- Czym, kim jesteś? Co tu robisz?
- Jestem Pani sługą, milady. Moim zadaniem jest spełniać wszystkie Pani prośby, milady.
- Ok, jak się nazywasz i skąd się tu wziąłeś?
- Nazywam się Szczęślitek i jestem skrzatem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej