Najpierw trzeba by się zastanowić, czy los w ogóle istnieje, czy to wszystko to jednak tylko przypadek. Nasze ocieranie się o sytuacje jest niekiedy tak niewiarygodne, że nie potrafimy uwierzyć w zwykły zbieg okoliczności. Ile to już słyszeliśmy opowieści o pierwszym spotkaniu ludzi, którzy się pokochali. Większość z nich mówi "tak musiało być, to było zapisane". Nie ulegając tkliwości, a bazując na tym co rozumiemy pod pojęciem logiki, wcale nie nabierzemy żadnej pewności, bo gdyby przestawić wskazówki zegara naszego życia np. do przodu o 5 sekund, to do wielu ważnych sytuacji pewnie by nie doszło. A może właśnie doszłoby, bo może właśnie to on ... los. Szymborska mówiła w jednym z wywiadów "daj się porwać" tak jakby chciała powiedzieć, oddaj się losowi, a słynny Coelho pisał o tym, aby uwierzyć we "własną legendę", a wtedy wszystko będzie nam sprzyjać. Myślę, że całkowity brak wiary w los grozi cynizmem. Jeśli wszystko miałoby być tylko wynikiem naszych, jakby nie było, zawsze jednak dość marnych starań, a tym czego nie planujemy rządziłby matematyczny chaos, to byłaby to perspektywa mało romantyczna i chyba nawet dość smutna. Dla mnie los jest częścią nas samych, a my jesteśmy częścią naszego losu. Uważam, że los nie jest czymś zewnętrznym, tylko czymś co kiełkuje w nas i o co sami powinniśmy dbać. A jak dbać o swój los, chyba jednak w niego wierzyć i może nie wykuwać go z całą siłą jak kowal, może bardziej pielęgnować jak ogrodnik.

Najpierw trzeba by się zastanowić, czy los w ogóle istnieje, czy to wszystko to jednak tylko przypadek. Nasze ocieranie się o sytuacje jest niekiedy tak niewiarygodne, że nie potrafimy uwierzyć w zwykły zbieg okoliczności. Ile to już słyszeliśmy opowieści o pierwszym spotkaniu ludzi, którzy się pokochali. Większość z nich mówi "tak musiało być, to było zapisane". Nie...

Żeby odpowiedzieć na to pytanie warto byłoby zastanowić się co tak na prawdę oznacza "być kowalem własnego losu" i na ile można nim być w dzisiejszych czasach. Czy jest to w ogóle możliwe?
Czasy dzieciństwa i dorastania wolałabym tutaj zostawić w spokoju, bo nie było w nich niczego, co pozwoliłoby nam wpłynąć na własne życie. W dużej mierze byliśmy uzależnieni od społeczeństwa.
Po uzyskaniu pełnoletności myślimy, że możemy wszystko. Słusznie?
Według mnie - jak najbardziej. Jeśli w ogóle wpadł ci taki pomysł do głowy, oznacza to, że możesz wszystko. Niekoniecznie osiągniesz to za pstryknięciem palców, ale i tak są duże szanse, że ci się uda. Jeśli uważasz, że nie dasz rady - także masz rację. To zależy tylko i wyłącznie od ciebie. Nie spróbujesz? Nie przekonasz się. Znacznie bardziej żałujemy rzeczy, których nie zrobiliśmy niż te, które zrobiliśmy. Więc powinniśmy bez zastanowienia sięgać, po to czego naprawdę chcemy. Człowiek uczy się na błędach, a jeśli ich nie masz to znaczy, że nie podjąłeś żadnych prób. Trochę wiary w siebie i chęci wystarczy, żebyś dotknął gwiazd,

Żeby odpowiedzieć na to pytanie warto byłoby zastanowić się co tak na prawdę oznacza "być kowalem własnego losu" i na ile można nim być w dzisiejszych czasach. Czy jest to w ogóle możliwe?
Czasy dzieciństwa i dorastania wolałabym tutaj zostawić w spokoju, bo nie było w nich niczego, co pozwoliłoby nam wpłynąć na własne życie. W dużej mierze byliśmy uzależnieni od...

Odwołam się do tego, co przemawia do nas wszystkich najbardziej - do książek. Literackim przykładem na to, jak bardzo postawione pytanie nurtuje ludzkość, jest powieść jednego z moich ulubionych twórców - Fiodora Dostojewskiego. "Zbrodnia i kara" może i nie formułuje tego pytania wprost, ale zdecydowanie jest ono ukryte na kartach tej powieści. Świadczy o tym między innymi inspirowany historią Raskolnikowa film Woody'ego Allena "Match point". Czy główny bohater sam był w stanie to zrobić, czy może to los mu sprzyjał i szczęśliwie ułożyły się okoliczności na które nie miały wpływu? Odpowiedź na to pytanie jest niebywale trudna do sformułowania. W ostateczności wszystko i tak sprowadza się do tego, po której stronie tenisowej siatki spadnie piłka po tym, jak zatrzyma się na jej górnej krawędzi.

Odwołam się do tego, co przemawia do nas wszystkich najbardziej - do książek. Literackim przykładem na to, jak bardzo postawione pytanie nurtuje ludzkość, jest powieść jednego z moich ulubionych twórców - Fiodora Dostojewskiego. "Zbrodnia i kara" może i nie formułuje tego pytania wprost, ale zdecydowanie jest ono ukryte na kartach tej powieści. Świadczy o tym między innymi...

Uwielbiam się nad tym zastanawiać. Te momenty w życiu, w których czuję, że wszechświat mi sprzyja, kiedy zbiegi okoliczności i drobne momenty składają się na pomyślność, to są te chwile, które zostają w moim sercu na zawsze. Tym cenniejsze im bardziej moje, upragnione i wyczekane. Staram się ostrożnie szeptać o moich planach i marzeniach, bo wydaje mi się, że to co myślimy i mówimy ma znaczenie, że to ja jestem początkiem do każdego celu. Zaczęło się chyba od Egipcjanina Sinuhe i jego słów, że: „Wszystko zapisane jest w gwiazdach”. Potem Macondo z wszystkimi drogowskazami i przesłankami, które zdeterminowały przeznaczenie jego mieszkańców i L.U.C., który zawładnął moją wyobraźnią, śpiewając że„życie odmienia się przez tajemne przypadki”. Dużo myślę, lubię wierzyć, że wszystko jest gdzieś zaplanowane i nam przeznaczone, że jak coś jest nam dane, to na pewno się spełni. Choć nie zawsze tak i wtedy kiedy byśmy chcieli. Wszystkie nieplanowane, przypadkowe spotkania z ludźmi, na których widok unoszą mi się kąciki ust i raduje serce uważam za momenty, kiedy niemal namacalnie czuję, że Ktoś z góry kieruje naszym losem.

Uwielbiam się nad tym zastanawiać. Te momenty w życiu, w których czuję, że wszechświat mi sprzyja, kiedy zbiegi okoliczności i drobne momenty składają się na pomyślność, to są te chwile, które zostają w moim sercu na zawsze. Tym cenniejsze im bardziej moje, upragnione i wyczekane. Staram się ostrożnie szeptać o moich planach i marzeniach, bo wydaje mi się, że to co myślimy...

Odpowiedz mi, proszę, czy jesteśmy kowalami swego losu... Widzisz, nie wiem, co odpowiesz, ale wiedz, to zależy od mnogiej ilości czynników. Z moich własnych doświadczeń powiem, zapytam na razie, co to takiego jest prawda? Czy jest to ta, w którą wierzy jak największa ilość ludzi... Odpowie dx, bo może to ta, której nikt jeszcze nie odkrył... Doprawdy, jest ich pełno. Na ten przykład, prawda Chrześcijan, piekło, czyściec i raj, prawda buddysty, moja prawda. Można by pisać bez końca, acz widzisz, kluczowym pytaniem jest, która prawda jest ta prawdziwsza, ta właściwsza. Jeżeli twoja, w takim razie ja muszę być jej niewolnikiem, jeżeli moja, przykro mi, ale...

Powiedz mi, czy mogę się uwolnić... Czy muszę być w świecie Chrześcijan, bać się wiecznego piekła... Odpowiedz! Czy muszę mieć nad sobą boga, który narzuca mi alejki dobra i zła?! To jest wolność? Przecież to śmieszne! Powiedz, czy wolność byłaby wtedy, kiedy światem dyrygowałby bóg. Kiedy prym wiodłaby jedyna prawda?!

Widzisz, z moich obserwacji, jak i doświadczeń wynika, że jesteśmy i wszystkim, i nikim, jest prawda i kłamstwo, ale również tego nie ma, bo zależy to od nas. Zauważmy, iż każdy ma swoją prawdę, swój własny świat. I, doprawdy, każdy jest prawdziwy. Konsekwencją jest, że Chrześcijan po śmierci ujrzy swego boga, który pstryknie go do raju, czyśćca, piekła. To jest jego świat. Świat Chrześcijanina. Jego prawda, ale nie moja. Ja, mogę stworzyć swój własny świat, albo zajrzeć do innych. Buddyzm, oni będą przechodzić przez reinkarnację. I to jest prawda. To jest ich świat. New Age, bardzo piękny świat, pełen miłości i dobra. Jednakowoż zważ, iż na pewnym etapie przebywanie tylko w jednym świecie jest ograniczające. Ogranicz mnie, zniewala koncepcja jakiegokolwiek boga, narzucone kruczki dobra czy zła. To zostało stworzone i jest inne w zależności od tego, w jakiej prawdzie, w jakim świecie jesteśmy. Ja nie chcę być w waszych światach, świecie fizyki, chemii czy, idąc dalej, religii, więc jako kowal własnego losu stworzę sobie świat własny, niczym dziecko. Tak, dowodem mojej teorii są małe dzieci i bunt, który nie zdążyło jeszcze ograniczyć społeczeństwo. Kiedy dziecko chce jakąś zabawkę, a przykładowy rodzic nie ma na nią pieniędzy. Czy to świadczy o samolubstwie tych dzieci. O zgrozo, nie! Samolubstwo i bunt to dowód, że od małości nie jesteśmy przyzwyczajeni do jednej naddanej prawdy. Chcemy, by było tak i koniec, póki nie wytresuje nas społeczeństwo, póki nauczyciele nie wpoją nam fizyki. To wszystko jest, ale jako świat, z którego można się wydostać i co przez swój bunt pokazują małe dzieci, bowiem tych nie da się ubrać w prawdę.

Matrixem nie jest fakt, że jest wiele światów, że każdy może stworzyć swój, że nie ma odgórnego wyznacznika. Matrixem jest uzależnienie się od jakiegoś świata. Widzenie tylko jego... Tylko tej jednej prawdy. To dopiero jest niewolnictwo, w które pakuje się chociażby dzieci.

Zatem jeżeli chcesz się bać, bój się, bo masz czego, kiedy uważasz, że nad tobą znajduje się jakiś bóg czy jedyna słuszna prawda, świat..., to właśnie one są, są w Twoim świecie, jeśli chcesz być wyznawcą jakiejkolwiek religii, bądź całym sobą, bo jest ona w twym świecie prawdziwa. Jednak, gdy owy strach Ci się znudzi, bóg wyblaknie, a prawda rozkruszy, opuść ten spektakl... Opuść ten świat, bowiem już nie będzie Ci służył.

Wiem, ponad 1500 znaków i nie jest to historia, chociaż..., ale po prostu chciałem to napisać.

Odpowiedz mi, proszę, czy jesteśmy kowalami swego losu... Widzisz, nie wiem, co odpowiesz, ale wiedz, to zależy od mnogiej ilości czynników. Z moich własnych doświadczeń powiem, zapytam na razie, co to takiego jest prawda? Czy jest to ta, w którą wierzy jak największa ilość ludzi... Odpowie dx, bo może to ta, której nikt jeszcze nie odkrył... Doprawdy, jest ich pełno. Na...

Wierzę w to, że jestem kowalem własnego losu.

To jaki jestem - zostało zdefiniowane przez moje środowisko, wybór lektur, ale i przez moje własne działania i decyzje.

W życiu każdego z nas dochodzi do wyborów, od tych prozaicznych i małych, po takie, które mają wpływ na nasze późniejsze życie. I to właśnie te wybory sprawiają, że trafiamy do miejsc, w których być może nigdy nie spodziewaliśmy się znaleźć - lecz to wszystko i tak wynika z naszych decyzji.

Wierzę w to, że jestem kowalem własnego losu.

To jaki jestem - zostało zdefiniowane przez moje środowisko, wybór lektur, ale i przez moje własne działania i decyzje.

W życiu każdego z nas dochodzi do wyborów, od tych prozaicznych i małych, po takie, które mają wpływ na nasze późniejsze życie. I to właśnie te wybory sprawiają, że trafiamy do miejsc, w których być może...

Julian był cichym, grzecznym dzieckiem, jednak zawsze spotykał się z niepowodzeniem w życiu-matka sprzedająca jego zabawki, żeby mieć na alkohol, brak ojca i siostra prostytutka. W takim domu wiara we własny los szybko zanika, więc młody Julek myślał, że jest skazany na taki sam los, jak jego rodzina-na szybkie stoczenie w dół. W szkole mu nie szło, zawsze jako jedyny za nic obrywał od kolegów. Przeżył tak , nie skarżąc się nikomu, 20 lat życia, aż coś w nim pękło. Widział, jak żyją inni, normalni, z pełną rodziną, gdzie alkohol nie jest priorytetem, ale przekonany o swoim marnym losie, nie podjął żadnego kroku, by wyjść na prostą, wprost przeciwnie. Julek postanowił przestać żyć.
Nie bił się długo z myślami, zabrał pijanej matce pieniądze i poszedł brudny, wychudzony do apteki, chcąc kupić leki nasenne i połknąć całe opakowanie na raz, żeby ta męka, zwana życiem, już się skończyła. Wszedł do pomieszczenia i stanął w kolejce do kasy, odczekawszy swoje, kupił butelkę silnych tabletek, zdeterminowany poszedł na górkę poza miastem, by tam skończyć ze sobą. Wchodził już na szczyt, gdy wtem coś go uderzyło. Siedziała tam zapłakana blondynka. Wrażliwy Julek podszedł do niej, zapytał, co się stało i tak zaczęła się ich znajomość. Wygadali się sobie, zakochali, a młody chłopak wyrzucił prochy za siebie. Wybrał życie.
Całe nasze życie to kwestia naszych wyborów, nawet jeśli z początku wydaje nam się inaczej, bo mamy pod górkę, ale musimy mieć, bo przecież zmierzamy na szczyt.

Julian był cichym, grzecznym dzieckiem, jednak zawsze spotykał się z niepowodzeniem w życiu-matka sprzedająca jego zabawki, żeby mieć na alkohol, brak ojca i siostra prostytutka. W takim domu wiara we własny los szybko zanika, więc młody Julek myślał, że jest skazany na taki sam los, jak jego rodzina-na szybkie stoczenie w dół. W szkole mu nie szło, zawsze jako jedyny za...

Co wymarzyła, to się spełniało.
Chciała mieć domek na wsi z ogródkiem i dzieci gromadkę.
Minęło 7 lat.
Mieszkała w nowym domu z czerwonej cegły z dwoma córeczkami i mężem.Kotek z pieskiem na podwórku.
Czy to przypadek, czy przeznaczenie? Nie wiem.
Widziałam ją przez te lata tylko w jednej sukience...

Co wymarzyła, to się spełniało.
Chciała mieć domek na wsi z ogródkiem i dzieci gromadkę.
Minęło 7 lat.
Mieszkała w nowym domu z czerwonej cegły z dwoma córeczkami i mężem.Kotek z pieskiem na podwórku.
Czy to przypadek, czy przeznaczenie? Nie wiem.
Widziałam ją przez te lata tylko w jednej sukience...

Powiedziałam rodzinie, że już nie chcę iść na historię. Teraz chcę iść na medycynę.
- Pamiętaj, że teraz wszystko zależy od ciebie. Przyłożysz się porządnie do matury z biologii i chemii i na pewno dostaniesz się tam gdzie chcesz.
- Eryku, nie przesadzaj. Jeśli matura nie pójdzie ci za pierwszym razem to nic się nie stanie. Nie poświęcaj innych rzeczy, które bardzo lubisz. Może los tak będzie chciał, że będziesz musiała poprawiać maturę. Pomyśl o tym, ile to może dać możliwości, zamiast się załamywać.
- Anielko, przecież wszystko jest w naszych rękach. Jeśli Emilia się przygotuje, to los nie będzie miał nic do gadania.
Babcia Stefcia po wysłuchaniu takiej wymiany zdań zaczęła się głośno śmiać.
- Moje głupiutkie dzieci! Chyba nie pamiętacie, kiedy byliście młodzi. Do wiadomości wszystkich obecnych: Eryk dostał się na medycynę przypadkiem. Podkochiwał się w koleżance Anieli ze studiów i chciał jej zaimponować. Mimo braku szczególnego przygotowania zdał maturę i wystrzelał odpowiedzi na testach wstępnych. No, już nie rób takiej miny, pamiętam jak mówiłeś, że jeżeli los będzie tak chciał, to was połączy. Za to Aniela była, jak to się u was mówi, kujonką. Nic tylko siedziała w książkach. Dlatego nie słuchaj ich, kochanie. Twoje życie i tak będzie zależeć od obu tych rzeczy: od ślepego losu i od tego, jak będziesz go modyfikować własnymi działaniami.

Powiedziałam rodzinie, że już nie chcę iść na historię. Teraz chcę iść na medycynę.
- Pamiętaj, że teraz wszystko zależy od ciebie. Przyłożysz się porządnie do matury z biologii i chemii i na pewno dostaniesz się tam gdzie chcesz.
- Eryku, nie przesadzaj. Jeśli matura nie pójdzie ci za pierwszym razem to nic się nie stanie. Nie poświęcaj innych rzeczy, które bardzo lubisz....